Deerhound algemeen

De test voor DEPOH is beschikbaar!

Sinds kort is de genetische test voor Delayed Post-Operative Hemorrhage (voorheen Delayed Bleeding Syndrome of hyperfibrinolysis genaamd) officieel verkrijgbaar via de Washington State University in Amerika. Het onderzoek, http://doi.org/10.1111/jvim.16643, is gepubliceerd in “Journal of Veterinary Internal Medicine”.

Het zal nog even duren voordat hij in Europa op de markt komt maar fokkers kunnen de test bestellen en toepassen bij hun nestjes zodat de status van de pups in ieder geval bekend is voor de puppykopers.

Deze test vertelt ons welke honden zijn getroffen door de genetische mutatie die Delayed Post-Operative Hemorrhage (DEPOH) veroorzaakt, wat een stoornis is van de stollingsstabiliteit, niet de vorming van stolsels. Wanneer het optreedt, is het bloeden meestal (maar niet altijd) vertraagd, meestal beginnend binnen 24-48 uur na een operatie of een groot trauma. Het wordt voorkomen of behandeld me, aminocapronzuur of tranexaminezuur.  Deerhounds die vrij zijn van de mutatie hebben geen medicatie nodig. Voor Deerhounds die één kopie van de DEPOH mutatie hebben moet, indien nodig, de medicatie beschikbaar zijn en Deerhounds met twee kopieën moeten op de dag van operatie en gedurende vijf dagen na operatie de medicatie toegediend krijgen.

DEPOH is een totaal ander probleem dan Factor VII-deficiëntie – in feite is het mogelijk dat een hond beide problemen heeft.

ELKE DEERHOUND EIGENAAR MOET DE DEPOH-STATUS VAN HUN DEERHOUND(S) KENNEN.

De test is niet duur ($ 65) en is slechts een wanguitstrijkje, dus gemakkelijk thuis te doen en goedkoop per post te verzenden.

Veel dank aan Dr. Court voor het leiden van dit onderzoek en de letterlijk tientallen vrijwilligers die hun ervaringen, DNA-monsters en dierenartsdossiers deelden.

Meer informatie over DEPOH en Factor VII Deficiency vindt u hier.

Waarom het belangrijk is om puppy’s goed te laten bewegen.

 

 

Er zijn nog steeds fokkers en eigenaren die denken dat puppy’s beschermt moeten worden door ze minimale beweging te geven of te laten nemen. De afgelopen jaren is er veel onderzoek naar gedaan en het tegenovergestelde is inmiddels bewezen.

Als ik zie hoeveel Deerhounds er slecht lopen en een verkeerde stand hebben, is dit vaak terug te voeren naar bepaalde fokkers die hun pups niet de ruimte geven die ze nodig hebben. Pups spelen en rennen uren achter elkaar om vervolgens uren te slapen, dit gaat de hele dag door. De ruimte die ze nodig hebben is natuurlijk afhankelijk van hun leeftijd maar een pup van 8 – 12 weken kan je echt niet groot brengen op een lapje grond van een paar honderd vierkante meter. Ongelimiteerde en ongeforceerde beweging is een ‘must’ voor goede, gezonde Deerhounds.

 

Deze link met een interessant artikel erover komt van de facebookpagina Scottish Deerhound Learning Centre;   https://www.vetlessons.com/risk/exercise? fbclid=IwAR3zjqctGXzYFSKuRlObbCv2GdVsDqcWwkZoqah2_NiDaZ9PJRmoXDXbnpc

 

Van alles wat en even naar Finland.

 

 

Begin dit jaar heb ik van Vision en haar zonen en van Cytaugh en haar pups, DNA opgestuurd naar Amerika voor onderzoek op Post Operative Bleeding Syndroom omdat ik vermoedde dat Vision hieraan is overleden. Na ettelijke weken kreeg ik de uitslagen en het bleek dat Vision inderdaad genotype SERPF2-VAR had, wat inhoudt dat ze het hoogste risico had, wel 500 keer hoger dan hounds die geen risico oftewel het SERPF2-WT genotype hebben. Door de bloedingen na haar operatie was de toevoer van zuurstof niet toereikend voor de organen en het zenuwstelsel en nieren kunnen zeer  makkelijk beschadigd worden door te weinig zuurstof; de bloedingen waren dus de oorzaak van het uiteindelijke nierfalen.

Haar zonen, Cranston en Callaghan hebben beide SERPF2-HET, wat inhoudt dat ze 25 keer meer kans op nabloedingen hebben als ze een operatie ondergaan of een ongeluk krijgen. Het is dan dus belangrijk dat de dierenarts de juiste medicatie op de plank heeft liggen. Helaas blijkt dat je die medicatie niet in eigen beheer mag hebben dus als je onderweg bent heb je een probleem.

Ook twee puppen van Cytaugh hebben de SERPF2-HET variant terwijl Cytaugh zelf SERPF2-WT heeft. De eigenaren zijn natuurlijk terstond op de hoogte gebracht zodat ze hun dierenartsen kunnen informeren en ook de eigenaar van de vader van de pups heb ik  verwittigd.

 

Ik ben erg blij dat we, naast Factor VII Deficiency, nu ook de mogelijkheid hebben om de hounds op deze bloedingsstoornis (Delayed Bleeding Sydrome (DBS – ook wel genoemd hyperfibrinolysis)) te testen. Je kan er een hoop narigheid mee voorkomen.

De commerciële test is nog niet op de markt maar indien nodig kan men gewoon een swap naar Amerika sturen voor onderzoek.

Helaas zijn er nog steeds fokkers die niet eens op Factor VII testen, wat zeer onverantwoordelijk is daar het grote risico’s met zich meebrengt. Ik raad u dan ook aan, dat wanneer u een pup wilt aanschaffen, u aan de fokker vraagt of deze wel op Factor VII  en DBS getest is. Via de volgende link, https://www.o-cockaigne.eu/?page_id=20680, kunt u hier meer over lezen.

 

 

 

 

Eindelijk konden we half maart de caravan onder de caravanport uithalen en uitmesten. Het wordt altijd in de loop van de winter een soort opslagplaats en eer je alles weer op z’n plek hebt en hebt schoon gemaakt, ben je wel een dag verder. Maar in de loop van donderdagochtend 17 maart, konden we dan vertrekken richting Lelystad alwaar het eerste CC2000 evenement zou plaatsvinden. Een dikke 50 hounds waren er aangemeld en het was een enorm gezellige dag met perfect weer voor de hounds. Het was erg leuk om Mackenzie (en natuurlijk Bert en Mariëtte die erbij horen) weer te zien en ook Simone en Marco met Finn en Kick.

 

 

 

Helaas mocht Charlaigne niet lopen, die zat nog steeds in de lappenmand maar er liepen dus 6 Deerhounds die dag! Mackenzie moest weer even wennen maar liep uiteindelijk heel mooi. ’s Middags heeft ze samen met broer Crumbaugh gelopen en dat ging perfect!! Ook hele leuke courses van Cranston met de Afghaan Kimi van John en Karin, en ’s middags met de Barsoi van Anneke. Iedereen heeft enorm genoten.

 

 

 

Op 11 april heb ik Brandir’s hart weer laten testen en wederom is die verbeterd! Door de toevoeging van Carnitine, Taurine en Q10, wordt zijn hart steeds krachtiger en hoef ik niet meer bang te zijn dat hem hetzelfde overkomt als Chidish. Ook Cranston is voor de eerste keer getest en prima bevonden. Wel fijn om te weten voordat hij aan zijn coursing carrière begint.

 

 

 

Cranston, Crumbaugh en Charlaigne, hebben intussen hun coursinglicentie gehaald en Cranston heeft al een aantal coursings succesvol gelopen.

Het laatste grote evenement was het Wereld Coursing Kampioenschap op 27, 28 en 29 mei in Kalajoki, Finland. We vertrokken op 18 mei en hadden er een paar weken voor uit getrokken met een paar dagen Flyvesandet in Denemarken en op de terugweg een stop bij Sonja. Op Flyvesandet was het weer dolle pret met het lage water. Zelfs Brandir, die vorige jaren nog bang was voor het getijde, liep nu vrij en vrolijk mee. Hij ging zelfs regelmatig helemaal uit z’n bol!

 

 

 

 

 

 

 

Het is een heerlijk gebied en de hounds genieten er altijd volop. Het is ook een prima terrein voor een goede conditietraining want door zo’n laagje blubberig zand lopen is best heel zwaar!

 

 

 

Onderweg naar Kalajoki hebben we op verschillende campings gestaan, o.a. in Zweden, waaronder een hele leuke natuurcamping in een hele mooie omgeving.

 

 

 

 

 

Op woensdag 25 mei kwamen we in Kalajoki aan en werden naar onze plek verwezen, een strook asfalt voor de caravan met daarnaast een grote zandbak. We stonden pal aan het strand, of eigenlijk op het strand, en keken uit over de Botnische Golf alwaar het zee-ijs nog op dreef. Een vreemde gewaarwording daar het die eerste dagen lekker warm was en iedereen in T-shirtjes en korte broeken rond liep. De hounds vonden de zandbak heerlijk en wij veegden iedere dag het zand weer naar buiten.

 

 

 

De drie coursingparcoursen lagen ook op het strand en hadden allen een lengte van ongeveer 800 meter. Dit was lang genoeg daar het natuurlijk heel zwaar is om door het mulle zand te rennen. Op woensdag, donderdag en zondag mochten Crumbaugh en Charlaigne een proefloop doen maar op donderdag zag ik na afloop dat beiden in totaal 6 kapotte voetjes hadden van het zand dat het vel aan de onderkant tussen de tenen had weg geschuurd. Een zeer pijnlijke aandoening die helaas niet snel genezen was – dus geen proefloop meer op zondag.

 

 

Cranston liep op vrijdag in de CSS klasse met twee Zweedse teven en één Engelse reu. Deze reu, Kirjojax Harris, had ik vorig jaar tijdens de Breed Show in Engeland gekeurd en het was erg leuk om te zien dat hij nu ineens een stuk volwassener was en in positieve zin, veranderd. Mooie reu!

In de eerste omloop liep Harris onder rood en Grayrory’s Kestrel onder wit. Harris ging heel goed van start maar halverwege kwam Kestrel voorbij en hierna liep Harris eigenlijk achter Kestrel aan en heeft haar op een gegeven moment ook tot twee keer toe aangeraakt, oftewel hij stoorde op haar. Hiervoor kreeg hij een diskwalificatie wat natuurlijk erg zuur is als je helemaal uit Engeland komt.

 

 

 

In de tweede omloop liep Cranston onder rood samen met Grey Mountain Maggies Aileen. Aileen liep als jonge meid meestal strak achter het haas maar maakte ook af en toe een inschattingsfout. Cranston courste meer met zijn hoofd hij las het terrein en sneed af waar nodig. Tot drie keer toe ging de draaier de mist in, hij schatte de snelheid van Cranston verkeerd in en hierdoor kwam Cranston in contact met het haas. Gelukkig heeft hij er niets aan over gehouden. Helaas was er één keurmeester die zeer waarschijnlijk de punten heeft verwisseld waardoor Cranston op de derde plaats belandde.

In de middag moest hij dan alleen lopen en dat was zeer nadelig voor hem. Zo’n grote, zware reu valt niet te vergelijken met de course ervoor van twee teefjes. Hij belandde uiteindelijk op de derde plaats. Erg jammer dat het zo gegaan is maar Cranston heeft echt heel goed gelopen en er van genoten.

 

 

Zaterdag was het de beurt aan Cytaugh. Er waren 12 teven (6 Duitse teven, 2 Tsjechische, 2 Zweedse, 1 Finse en mijn Nederlandse Cytaugh) gemeld voor de CACIL klasse en geen enkele reu! Cytaugh startte in de eerste course samen met Islay’s Quickstep van Ira Johannsen (DE). Cytaugh kreeg 243 punten en Quickstep 230. Cytaugh stond hiermee op een voorlopige vijfde plaats!! In de tweede omloop liep Islay’s Luck Penny van Ira met Crathlint Dwynwen Dee van Satu Hakanurmi, de enige Finse. Luck Penny kreeg 228 punten en belandde op een voorlopige tiende plaats terwijl Dwynwen Dee een diskwalificatie kreeg. Fernhill’s Rose at Grayrory van Åke Kack (SE) liep een zeer mooie course en verdiende 245 punten en Islay’s Peekeboo van Ira kreeg er 232. In course vier liepen Islay’s Oonagh van Ira en Cotherstone Angrboda van Ann-Marie Boyle (SE)  en ze kregen respectievelijk 247 en 229 punten. Course vijf was voor Ailis Under Sharp Hill van Andrea Jahelková en Islay’s Quinn van Silke Eichhorn, en deze dames belandde op een gedeelde eerste plaats met 257 punten. In de laatste course liep Aisha Under Sharp Hill van Andrea met Islay’s Luighseagh van Claudia Oeljeschläger (DE) met 237 en 179 punten.

 

In de tweede omloop moest Cytaugh in course 4 het opnemen tegen  Aisha Under Sharp Hill. Aisha kreeg 1 puntje meer dan Cytaugh maar dat was niet genoeg om van haar te winnen. Cytaugh belandde uiteindelijk op de vierde plaats.

Ik was best trots op Cytaugh, met haar dik 7 jaar heeft ze het toch goed gedaan!

 

 

Zoals gezegd, op de terugweg een dagje bij Sonja langs gegaan. Erg vreemd om alleen  maar twee Galga’s aan te treffen en Brandir en Cytaugh hadden dit ook niet verwacht. Na een heerlijk lui dagje zijn we zondag weer richting huis gereden om daar onze nieuwe kurkvloer te mogen aanschouwen. De vloer is schitterend alleen troffen we ook overal egaline aan; op het terras, tegen de muren, zelfs de deurkrukken zaten onder. Dat werd dus een terugkomertje voor de vloerleggers om de boel schoon te maken. Het hield alleen wel in dat we niet gelijk konden beginnen met het inruimen van ons huis want alles, werkelijk alles stond in het schuurtje, op de veranda en onder de carport. Enfin, als we voor de Kerst maar klaar zijn.

 

 

Levershunt en gezondheidsnieuws vanuit Amerika

 

 

 

 

 

Onlangs sprak ik een Ierse Wolfshondenfokster die een pup had geïmporteerd vanuit Duitsland. Het bleek dat deze pup gewoon op levershunt was getest. Omdat ik toentertijd te horen had gekregen dat deze test niet beschikbaar was in Duitsland, vroeg ik verder.

De Duitse Ierenfokker had gewoon bloed laten afnemen van zijn pups bij zijn eigen dierenarts en deze heeft het opgestuurd naar Laboklin. De volgende dag had de fokker de uitslag.

Dus mocht u een pup uit Duitsland willen halen dan kan de fokker deze via Laboklin laten testen op levershunt, sta hierop, het kan u een hoop ellende besparen!

 

 

In de Claymore, het clubblad van de Scottish Deerhound Club of America, verschijnt in elke editie het hoofdstuk Health and Genetics. Altijd zeer interessant! In de laatste editie (september/oktober 2021) geeft Dr. Michael H. Court, onderzoeker bij de Pharmacogenomics Laboratory in the College of Veterinary Medicine at Washington State University, updates over de vorderingen betreffende de onderzoeken naar ‘slow anesthesia recovery’ (het langzame herstellen van de anesthesie), ‘perianesthetic stress hyperthermia’ (een door stress veroorzaakte, levensbedreigende temperatuursverhoging) en delayed postoperative bleeding (vertraagde postoperatieve bloedingen). Hieronder een verkorte weergave van zijn presentatie tijdens de National Specialty.

 

Slow anesthesia recovery

“Het langzaam herstellen van de anesthesie na een operatie of onderzoek, is een welbekend verschijnsel bij Greyhounds en komt ook bij andere windhonden voor. Meestal is het na geïnjecteerde verdovingsmiddelen zoals thiopental en propofol (de laatste in wat mindere mate). Dit staat in relatie met het lage lichaamsvetgehalte dat windhonden hebben. Normaal gesproken gaat het geïnjecteerde verdovingsmiddel vrij snel uit het bloed en in het lichaamsvet, waardoor de hond snel hersteld maar door het weinige lichaamsvet dat een windhond heeft blijft er veel verdovingsmiddel in het bloed. Herstel kan dan alleen, als eerst dit bloed gezuiverd wordt door de lever en dat kost ettelijke uren. Maar het schijnt nog een factor mee te spelen en dat is dat de lever van windhonden verdovingsmiddelen langzamer metabolizeren dan bij andere (niet windhonden) rassen. Er zijn twee verschillende mutaties in twee verschillende genen gevonden die coderen voor enzymen die cruciaal zijn voor het metabolisme van propofol (CYP2B11-H3 en POR-H3). Deze mutaties worden het vaakst gevonden in Greyhounds en Deerhounds. Lab studies hebben aangetoond dat deze mutaties het metabolizeren van propofol drastisch verminderen. Het resultaat van de laatste studie waarbij Greyhounds met deze mutaties en Greyhounds zonder deze mutaties worden vergeleken, laat nog even op zich wachten.

 

Perianesthetic stress hyperthermia

Een andere conditie die werd onderzocht is ‘stress hyperthermie’ dat zowel bij Deerhounds als Greyhounds voorkomt. Meestal wordt dit gezien in combinatie met de anesthesie procedure voor een operatie. Voortekenen zijn een zeer snelle temperatuurverhoging tot boven de 41 C°, hijgen en diep rode slijmvliezen. De behandeling bestaat uit snel koelen en het toedienen van kalmerende middelen en vloeistoffen. Stress hyperthermie kan voorkomen worden door het verstandig gebruiken van kalmerende middelen vóór een enerverende ervaring (b.v. een dierenarts bezoek) als ook het ondernemen van stappen om stress te verminderen.

Alhoewel stress hyperthermie zeer serieus en levensbedreigend is, zijn er geen meldingen van fatale gevallen bij de Deerhound. Dit verschilt van de kwaadaardige hyperthermie die steevast fataal is.

Daar niet alle Greyhounds en Deerhounds gevoelig zijn voor stress hyperthermie, wordt er gedacht aan een genetische predispositie. Met de steun van de SDCA hebben we een mutatie geïdentificeerd in het RYR1 gen van honden met een stress hyperthermie geschiedenis. Deze mutatie blijkt een mildere vorm te zijn dan de mutatie van het gen dat kwaadaardige hyperthermie veroorzaakt. Omdat we nog maar 8 Deerhounds en 1 Greyhound bestudeerd hebben is het nut van het klinisch onderzoek voor deze mutatie onduidelijk. Daarom blijven we gevallen rekruteren om te zien of de RYR1 mutatie alle gevallen kan verklaren. Neem a.u.b. contact op met courtlab@vetmed.wsu.edu als u een hond heeft die last heeft gehad met hyperthermie en u wilt DNA doneren.

 

Delayed postoperative bleeding

Tenslotte hebben we gewerkt aan een probleem dat in eerste instantie bij Greyhounds was geconstateerd, vertraagde postoperatieve bloedingen. Het klinische beeld van deze aandoening betreft honden die een grote orthopedische- of buikoperatie (castratie/sterilisatie) hebben ondergaan. Alhoewel er geen bloedingen tijdens de operatie optraden, werden er binnen de volgende 24 tot 48 uur bloedingen geconstateerd. De symptomen variëren van blauwe plekken rond de operatiewond tot openlijk bloeden van de wond. Voor buikoperaties kan de inwendige bloeding onopgemerkt blijven totdat de hond ernstig ziek is. Behandeling bestaat uit bloedtransfusies en het intraveneus toedienen van anti fibrinolytische medicatie (Amicar). Deze bloedingen zijn ook te voorkomen door vooraf de operatie en gedurende 5 dagen na de operatie deze middelen toe te dienen.

We hebben verschillende studies uitgevoerd (gedeeltelijk gefinancierd door de SDCA) die impliceren dat een mutatie van het SERPINF2 gen de oorzaak is van de vertraagde bloedingen. SERPINF2 staat voor alpha-2 antiplasmine, dat essentieel is voor de bescherming van het vroegtijdig afbreken van bloedstolsels (hyperfibrinolysis).

Er is een case-control studie uitgevoerd met informatie die verzameld is uit de SDCA gezondheidsenquête en DNA-stalen van honden die bloedingen overleefd hebben en gestorven honden. We hebben 7 honden die postoperatieve bloedingen hadden na een operatie en 55 honden die een operatie hadden zonder postoperatieve bloedingen, gevonden. Alle honden werden gegenotypeerd voor de SERPINF2 mutatie. Het resultaat indiceert dat het risico voor vertraagde bloedingen 40 keer hoger is in honden die op z’n minst één kopie van de mutatie hebben en 500 keer hoger is in honden die twee kopieën hebben, in vergelijk met honden zonder een mutatie. Belangrijk; alle geaffecteerde honden hadden deze mutatie terwijl geen van de honden die de mutatie niet hadden, een vertraagde bloeding hadden.

In een andere  studie bij gezonde Greyhounds, toonden we aan dat honden met twee kopieën van de SERPINF2 mutatie, een significant lager niveau aan antiplasmine in hun bloed hadden dan honden met één of geen kopieën van de mutatie.

Alles bij elkaar toont aan dat het testen op de SERPINF2 mutatie handig kan zijn om honden te identificeren die belang kunnen hebben bij het profylactisch toedienen van anti fibrinolytische medicatie (Amicar). En net zo belangrijk; de test kan ook honden identificeren die geen voordeel van deze medicatie zullen hebben.

De SERPINF2 test is nu (gratis) verkrijgbaar door contact op te nemen met courtlab@vertmed.wsu.edu en te vragen voor een DNA-monsterpakket.

Zoals alle genetische testen, realiseren we dat de postoperatieve bloeding-test kan en zal gebruikt worden door Deerhound fokkers om zich te informeren over fokplannen. De SDCA Health & Genetics Committee is richtlijnen aan het opstellen voor fokkers over hoe of hoe niet de test  te gebruiken.

In dit verband is het belangrijk om te benadrukken dat fokkers niet hoeven te proberen de SERPINF2-mutatie uit het ras of een bepaalde foklijn te elimineren, aangezien de ziekte die de mutatie veroorzaakt effectief kan worden voorkomen bij honden die risico lopen”.

En daarom testen de Nederlandse fokkers hun Deerhoundpupjes op levershunt!

 

Intussen weten wereldwijd alle Deerhoundfokkers dat levershunt een aandoening is die bij Deerhounds voorkomt. Een verantwoordelijke fokker test daarom zijn pups als ze ongeveer 7 weken jong zijn, om er zeker van te zijn dat hij geen pupje verkoopt die levershunt heeft. Ongeveer 2 tot 3% van de geboren pups kan namelijk deze afwijking hebben. Maar in Duitsland zijn ze er van overtuigd dat deze afwijking bij hun niet voorkomt!

Helaas: onlangs is er een Deerhoundpup vanuit Duitsland naar Nederland gekomen die na een paar dagen ziek werd en tevens vertoonde ze afwijkend gedrag zoals rondjes- en langs de muren lopen. In eerste instantie bleek dat er stenen in haar maag zaten en nadat dezen verwijderd waren, knapte de pup op. Maar dat was voor korte duur; na drie dagen vertoonde het teefje wederom het afwijkende gedrag, was ze ‘hondsberoerd’ en werd ze weer naar de dierenarts gebracht. Deze constateerde na bloedafname dat het ammoniakgehalte in het bloed bijna 5 keer zo hoog was als van een andere, gezonde hond. Deze combinatie van gedrag en ammoniakgehalte bevestigde de grote angst: levershunt.

Daar de pup zo ontzettend ziek was, het nog weken zou kunnen duren voordat ze eventueel geopereerd zou kunnen worden (terwijl eerst nog gediagnostiseerd moest worden om wat voor shunt het ging en of het wel geopereerd kon worden) en het hiervoor gevraagde bedrag meer dan abnormaal hoog zou zijn, besloten de eigenaren tot euthanasie.

Kunt u zich indenken hoe verschrikkelijk triest dit is? Een pup twee weken in huis hebben maar na de eerste paar dagen de ellende induiken met als eindresultaat euthanasie? En in dit geval hadden de eigenaren ook nog een broertje erbij genomen zodat ze zo fijn met elkaar konden opgroeien. Enig idee hoe erg het overgebleven pupje zijn speelkameraadje miste?? Het is intens triest om dat allemaal te moeten meemaken!

 

Je zou verwachten dat de fokkers de eigenaren zouden bijstaan in dezen maar na de eerste hobbel (waarbij ze wel met raad en daad hadden bijgestaan omdat ze weten dat hun pups stenen eten) en toen bleek dat het levershunt was, lieten de fokkers het afweten. “Bij ons komt levershunt niet voor, hebben we nog nooit gehad, het hele nest is verder gezond, het zullen wel weer steentjes zijn”  was alles wat de eigenaren in eerste instantie te horen kregen. Hierna namen de fokkers de telefoon niet meer op en reageerden niet meer op achtergelaten berichtjes.

Na een kleine week was er weer wat contact en uiteindelijk konden de eigenaren een nieuwe pup ophalen. Ze konden kiezen uit drie reutjes, er waren er nog twee uit het nest dat een week eerder geboren was en een broertje van het overleden teefje uit het laatste nest. Ze kozen voor het broertje. Wel moesten ze een papier ondertekenen dat ze geen (toekomstige) kosten, voor welke pup dan ook, zouden declareren. Dus ook de autopsie om aan te tonen waaraan het teefje was overleden moesten de eigenaren zelf betalen. Hadden de fokkers dan geen interesse in de uitslag?

Toen na drie weken het autopsierapport werd toegestuurd bleek dat het teefje niet alleen een levershunt had. Ze was echt dood en doodziek en mankeerde van alles, waaronder een aantal chronische aandoeningen die al veel langer gaande waren. Een operatie had haar niet kunnen redden.

Het is natuurlijk zeer vreemd dat de fokkers zelf niet hebben gezien dat het teefje niet in orde was. Ze moet het afwijkende gedrag ook daar al getoond hebben omdat de ammoniakwaarde in haar bloed zo ontzettend hoog was dat ze al behoorlijk vergiftigd moet zijn geweest. Maar ja, als je buitenshuis in een schuurtje moet opgroeien, en de fokkers komen maar een paar keer per dag kijken …….

Ik vind het in en in triest dat er Deerhoundpups (sowieso alle pups) op zo’n manier gefokt en gehouden worden, ik zou het echt niet zo kunnen doen. Als ik zie hoe vaak ze, ook ’s nachts, even behoefte aan contact hebben en na een knuffel weer lekker verder slapen, spelen of rondscharrelen, dan moet ik er niet aan denken om ze in een schuurtje of buitenkennel te houden. Er is overigens onderzoek gedaan naar het verschil in gedrag van pups die in huis opgroeien en die buiten in kennels gehouden worden. Een klein stukje tekst: “Puppy’s die buiten werden grootgebracht, vertoonden een verhoogde neiging tot onderdanig gedrag, een groter risico op agressie door angst en een verminderd vermogen om met nieuwe omstandigheden om te gaan”.

Dat laatste was dan ook goed te merken aan alle drie de pups; ze waren totaal niet gesocialiseerd, ze waren zelfs bang om in huis te komen! Zindelijk waren ze niet, ze schrokken van en waren bang  voor alles en aan de riem lopen konden ze ook niet. Qua opgroeien hadden de eigenaren net zo goed een pup uit een Hongaarse broodfokkerij kunnen halen.

 

Ik wil dan ook met klem adviseren, indien u interesse heeft in een Deerhound pup, geboren in Duitsland of waar dan ook, om erop te staan dat de pup getest wordt op levershunt en dat u ook het resultaat zwart op wit krijgt, voordat u tot aankoop over gaat. Ook een goede koopovereenkomst, waarin de rechten en plichten van beide partijen staan, kan u beschermen tegen een hoop financiële ellende en last but not least; zoek een fokker die de pups grotendeels in huis laat opgroeien, de ouderdieren een goede gezondheidscheck (o.a. hartonderzoek) geeft voordat er mee gefokt gaat worden en die de pups goed socialiseert (ook in niet huiselijke omgeving!). Het kan u een hoop verdriet en ellende besparen.

En is het niet ook dat wat ons verantwoordelijke, rashondenfokkers onderscheidt van broodfokkers???

 

Zeer interessante artikelen

 

Van Barb Heidenreich, van de beroemde “Fernhill Scottish Deerhounds”, kreeg ik de volgende zeer interessante artikelen toegestuurd. Je moet er even de tijd voor nemen maar het zijn stukken die zeker de moeite waard zijn om goed te lezen.
Het eerste artikel gaat over voeding en cardiomyopathie en het tweede over de lange termijn gezondheidsrisico’s van castreren.

https://www.o-cockaigne.eu/?page_id=19823

https://www.o-cockaigne.eu/?page_id=19846

De wonderen zijn de wereld nog niet uit!

 

Van 1979 tot en met 1981 hadden wij Ierse Wolfshonden. Hoe ik erbij kwam weet ik niet meer maar zij kregen iedere dag Taurine en L-Carnitine door hun eten. Dat was goed voor het hart.

Toen in 1996 een aantal van onze Deerhounds hartproblemen ontwikkelden en onder behandeling van Dr. Andrea Vollmar kwamen, konden ze meedoen aan het ontwikkelingsproject van Vetmedin. Dit medicijn zou het verslappen van de hartspier tegengaan. Gelukkig kregen mijn hounds het echte Pimobendan (de werkzame stof) en geen placebo’s en  hebben ze er nog een aantal jaren zeer goed op geleefd. Vetmedin is intussen HET medicijn bij DCM.

In 2018 werd er bij Brandir een lichte vorm van DCM vastgesteld en daar mijn ervaring met Vetmedin (Pimobendan) zeer positief was, twijfelde ik geen moment om hem dit standaard te geven. Na toediening verslechterde zijn hart niet verder.

 

Twee jaar geleden liet Sonja Brandir’s zus, Bernice, op haar hart controleren en er werd een zeer licht afwijking geconstateerd maar ze behoefte geen medicatie. Na controle vorig jaar was het advies van Dr. Tobias (de cardioloog in Hannover) om Taurine aan de voeding van Bernice toe te voegen. Na een dik half jaar liet Sonja Bernice weer controleren en haar hart was verbeterd!

Ook ik ben vorig jaar begonnen met het toevoegen van Taurine aan de maaltijden van mijn hounds. Na een paar maanden vond wederom een hartcontrole bij Brandir plaats en wat bleek ….. zijn hart was verbeterd! Een aantal maanden geleden ben ik ook Acetyl L-Carnitine en Omega 3 aan de voeding toe gaan voegen na het lezen van een aantal artikelen hierover. Zeer interessant! Hier de links naar de artikelen;

Nutritional therapy in the treatment of heart disease in dogs – https://www.o-cockaigne.eu/?page_id=19621&preview=true

Taurine, dog food, and heart disease in dogs – https://www.o-cockaigne.eu/?page_id=19619

 

Vrijdag 9 april was het weer eens tijd voor een controle van Brandir’s hart en wat bleek ….. het hart van Brandir was nog verder verbeterd!!! Deze trend zet zich dus door ondanks de redelijke hoge leeftijd van Brandir, hij wordt 17 mei 9 jaar! De combinatie van Vetmedin, Taurine, Acetyl L-Carnitine en Omega 3 doet echt wonderen. Brandir is nog zeer actief, evenals Bernice, wandelt iedere dag nog alle wandelingen mee en speelt af en toe met zijn dochter of kleinkinderen.

Omdat de Deerhound predisponibel is voor DCM, adviseer ik dan ook dringend om Acetyl L-Carnitine, Taurine en Omega 3 aan de voeding toe te voegen, niet alleen bij reeds bestaande hartafwijkingen maar ook preventief. Van beide 1 gram per dag is voldoende. Maar … het is natuurlijk ook zeer belangrijk dat u regelmatig het hart controleert en/of laat controleren om ernstigere problemen voor te zijn!!!

PetSavers funded “genetics association with DCM” project in Deerhounds

 

Van Emily Dutton (Dr. Emily Dutton BVM&S DVC MRCVS RCVS Recognised Specialist in Veterinary Cardiology), mocht ik het bericht ontvangen dat de website betreffende het onderzoek naar DCM (Dilated Cardiomyopathy) ‘up and working’ is. Dit houdt in dat er bloed ingezameld kan worden voor het onderzoek naar de genen die DCM veroorzaken.

Ik had begin dit jaar al van Emily vernomen dat er hard gewerkt ging worden aan dit project en ze zijn nu dus zo ver dat ze bloedstalen nodig hebben. Wat zou het mooi zijn als ze de veroorzakende genen zouden vinden! Dan kunnen de fokkers in de toekomst hun hounds laten testen en zo dus voorkomen dat er Deerhounds met DCM geboren worden.

Bij deze dus de oproep; mocht u een Deerhound hebben met DCM of een oudere Deerhound (liefst ouder dan 8 jaar) die 100% zeker geen DCM heeft, wilt u dan wat bloed opsturen?

Via deze link komt u te weten hoe en wat te doen; http://www.deerhoundgenetics.com/index.html

 

Helaas kunnen de kosten niet vergoed worden maar het is voor een meer dan goed doel en het zou echt geweldig zijn als de kwade genen gevonden werden. Ook ik heb bloed van mijn hounds opgestuurd en ik hoop dat velen volgen.

Alvast bedankt!

Gevonden: het gen voor haarloosheid in Deerhounds!!!

 

 

Dinsdag avond kreeg ik een zeer opgewonden Marjan de Raad aan de telefoon die mij vertelde dat ze het gen voor haarloosheid in Deerhounds hebben gevonden.

Zowel in Canada als in Finland vond het onderzoek naar dit probleem plaats maar de Universiteit van Helsinki is degene die met dit geweldige bericht kwam.

Marjan heeft contact opgenomen met de professor van de Universiteit en deze vertelde haar dat half april waarschijnlijk de test voor haarloosheid beschikbaar komt in Amerika en Europa.

Uit het onderzoek bleek dat 12% drager is van het haarloos-gen dus is dus raadzaam om, als u een Deerhound heeft uit de lijnen waar haarloosheid in voorkomt of heeft voortgebracht, en plannen heeft om hier mee te fokken, deze hierop te laten testen evenals zijn/haar partner.

Het gehele artikel kunt u lezen op:

https://www.helsinki.fi/en/news/life-science-news/a-bald-gene-finding

 

Pupjes op komst!

132_3218

Afgelopen vrijdag kreeg ik een telefoontje van Iris Coppee dat Olórin drachtig is. Op de scan waren een groot aantal embryootjes te zien. Ook is Olórin behoorlijk misselijk.

Nu maar hopen dat het goed blijft gaan en dat er rond 21 januari een mooi aantal gezonde pups het levenslicht mogen aanschouwen.

Heeft u interesse in een pupje, neem dan contact op met Iris (tel. 0315-654859).

Oktober

IMG_0690

Oktober staat al vele jaren in het teken van RONO-strand. We zijn er bijna ieder jaar geweest, meestal met coursende hounds maar de laatste jaren alleen met hounds die op vrijdag de training lopen. Ook Sonja is de laatste jaren consequent aanwezig.

Dit jaar hebben we, tijdens de training, Brandir halverwege het parcours gestart nadat Bernice het eerste stuk had gelopen. Brandir startte vol overgave en liep een goede tweede helft samen met Bernice. De pups hebben beide ook met veel enthousiasme een kwart van het parcours gelopen. De dagen erna waren pure ontspanning, een beetje wandelen en courses kijken. Maandag de 19de alles weer ingepakt en naar huis.

IMG_4590

Donderdag 22 oktober vertrok ik richting Hermannsburg. Ik zou een lang weekend bij Sonja logeren en op de zaterdag de show IMG_4600in Hannover lopen. Om het niet te stressig te maken hadden we dus de vrijdag ingelast. Voor de pups was het de eerste keer dat ze bij Sonja kwamen maar ze vonden alles prima en prachtig. Alleen het trappen lopen om boven bij mij te slapen, gaf wat problemen. Na twee nachten besloten we dan ook dat ze maar beneden moesten blijven slapen. En dat ging prima! Zaterdag dus naar de show geweest. Brandir heeft nog één CACIB nodig en ik had gehoopt hem hier te pakken. Helaas ging deze vlieger niet op, hij kreeg het reserve. Chidish en Cytaugh gedroegen zich voorbeeldig en deze keer werd Chidish Beste Jüngsten. We konden dus lekker op tijd naar huis om nog een grote wandeling te maken.

IMG_4605

IMG_4621 - kopie

 

 

 

De volgende dag was het prima weer om foto’s te nemen en .. ze zijn gelukt!

 

 

IMG_4645 - kopie

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

IMG_4652 - kopie

 

 

 

 

 

Het kostte even wat tijd maar het resultaat is er ook naar!

 

 

IMG_4663 - kopie

 

 

 

 

 

 

IMG_4674IMG_4680

 

 

IMG_4671 - kopie

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Op deze foto’s zijn Cytaugh en Chidish 7 maandjes jong en Brandir bijna 3,5 jaar.

 

 

 

En op maandag weer een lekker stuk gelopen. Het was wederom prachtig weer en de bomen waren schitterend aan het verkleuren! De hounds konden hier lekker loslopen en hadden plezier voor tien!

IMG_4688
IMG_4692

 

IMG_4699

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dinsdagochtend mijn boeltje weer bij elkaar gepakt en naar huis. Snel de auto uitgeruimd en de caravan ingeruimd want donderdag vertrokken we alweer voor een weekendje CC2000. Weer hadden we schitterend weer! Simon en Gert Jan hadden een leuk parcours weggelegd met een hindernis erin. In totaal hebben er zo’n dikke 60 hounds lekker gecoursed maar de mooiste courses waren die met 7 Afghanen en 4 Saluki’s, altijd een genot om naar te kijken. Brandir en Bernice hebben samen met een Barsoi gelopen en ook Chidish en Cytaugh mochten weer een stukje. Het was weer een heerlijk weekend!

uitsnedeBrandir over de hindernis!

September

plaatje distel

 

De maand september begon met de Puppydag in Waalwijk. Voor deze dag waren zo’n 50 pupjes van alle rassen gemeld waaronder Aislinn, Cytaugh en Chidish. Cytaugh en Chidish vonden het geweldig om Marijn, Theo en Aislinn weer te zien! In de eerste wedstrijdronde, waarbij in ieder groepje vijf pupjes beoordeeld werden door twee keurmeesters, werden zowel Cytaugh als Aislinn eerste en Chidish tweede in hun groepje. In de tweede ronde, waarbij vier pupjes per groep aantraden, werden Cytaugh en Aislinn weer eerste en Chidish had een gedeelde eerste plaats. De derde wedsstrijdronde is een herkansingsronde, daarvoor komen de pupjes terug die eerder als laatste geplaatst waren. In de vierde wedstrijdronde werd Cytaugh tweede, Chidish derde en Aislinn eerste. In de vijfde ronde moesten Cytaugh en Chidish in de zelfde groep aantreden terwijl Marijn 20150906_143624 (6)gelijktijdig met Aislinn in de ring moest. Dus ik moest een handler voor Chidish regelen. Ja, en een Deerhound showen is dan toch wat anders! Dit was dus de laatste ronde voor Chidish, hij werd als vierde geplaatst en vloog eruit. Cytaugh werd eerste in het groepje en Aislinn derde. Dus Aislinn en Cytaugh gingen door naar de zesde wedstrijdronde en werden vierde en derde in hun groep van 9 pupjes. Nu werd het spannend want er gingen maar acht pupjes door naar de finale en er stonden werkelijk een paar prachtige puppen! Aislinn werd uiteindelijk achtste en Cytaugh zesde. De puppen waren na al dat geshow natuurlijk doodmoe maar ze hebben een geweldige ervaring opgedaan en daar ging het om.

plaatje gekleurde balk

Twee weken later hadden we de Jongehonden-Veteranendag van Stichting Rasgroep Windhonden. Er waren 15 Deerhounds gemeld waarvan de veteranen reu absent was. Chidish was alleen in zijn klas en Cytaugh en Aislinn stonden met hun tweetjes in de klas van 4 tot 6 maanden. Aislinn werd eerste en Cytaugh tweede. Uiteindelijk werd Barnesmore Energy of Life van Viola en Wolfgang Müller best jonge Deerhound. Het was een gezellige dag, ietsje fris maar gelukkig droog!

plaatje hound with hare

Het weekend hierna was de coursing in Lichtenvoorde. Wij gaan hier altijd graag naar toe; het sfeertje is er prettig, je staat er prima met de caravan, een groot coursingveld waar een goed parcours op weggelegd kan worden, vriendelijke mensen en je kan er zalig wandelen in de omgeving. Op vrijdagmiddag was de training en natuurlijk hebben Brandir, Chidish en Cytaugh ook gelopen. Eerst lieten we Chidish een stukje lopen, hij ging als een speer achter het haasje aan. Intussen stond Cytaugh aan de kant te blaffen van opwinding, toen ze eindelijk ook mocht liep ook zij zeer goed. Hierna mocht Brandir. Als Brandir naar het draaitoestel gestart wordt, loopt hij de sterren van de hemel. Het is niet te geloven hoe hard hij kan! Dat is dus ook de reden waarom zijn rechte buikspier zo snel verzuurd, hij dus pijn krijgt en eigenlijk niet meer wil lopen. De volgende dag hebben we ze nog een keer in de pauze laten lopen maar toen had Simon de start min of meer naast het draaitoestel gemaakt om het voor mij wat makkelijker te maken. Maar voor Brandir werkte dit dus niet; hij ging niet van start maar toen Cytaugh losschoot en achter het haasje aanvloog ging Brandir wel mee. Bij zo’n klein rondje van een paar honderd meter krijgt hij geen last en als  hij dat nou eenmaal door heeft kunnen we het misschien wel opbouwen. Maar intussen moeten we ook maar wat meer gaan fietsen, zijn conditie laat echt te wensen over. Enfin, helaas mogen Cytaugh en Chidish volgend jaar nog steeds niet meedoen maar we hopen wel weer van de partij te zijn in Lichtenvoorde.

Puppy’s???

Bibelot

Bibelot van de Meirse Weiden

Als alles meezit worden er rond 24 maart puppy’s geboren bij Marijn van Iersel, Deerhoundkennel “Van de Meirse Weiden”.

De moeder is Bibelot van de Meirse Weiden – Nederlands Jeugd Kampioen, Nederlands Kampioen en Winster 2013.

IMG_3214

De vader is Nimloth Brandir – Nederlands -, Duits -, Belgisch Jeugd Kampioen, Europa Jugend Sieger ’13, Nederlands en Belgisch Kampioen, Benelux Winner BE’14.

Mocht u interesse hebben in een pupje, neem dan contact op met Marijn via vdmeirseweiden@hotmail.com

Cosequin te koop.

SCAN0099 - kopie (2)Jarenlang heb ik mijn oudere Deerhounds Cosequin gegeven. Zodra ze enige vorm van artrose vertoonden of stijfheid bij het opstaan, kregen ze Cosequin. Je zag meestal binnen een aantal weken een enorme verbetering; de beweging in het algemeen en het opstaan gingen dan weer soepel.

Ook als één van de sporters een dikke teen opliep of zich ernstig blesseerde aan een gewricht, zette ik diegene gelijk op de Cosequin. De gevolgen van die blessure waren dan veel milder.

Daar ik toentertijd een behoorlijk aantal oudjes en sporters had IMG_3190rondlopen, kocht ik de Cosequin in grote hoeveelheden in. Maar in een rap tempo daalde het aantal gebruikers en nu heb ik nog een aantal potten staan. Deze wil ik graag verkopen voordat de houdbaarheidsdatum verloopt.

De Cosequin die ik heb is de ‘Double Strenght Cosequin DS’ en er zitten 250 smakelijke tabletten in een pot. Samenstelling: Glucosamine Hydrochloride minimum 500 mg, Sodium Chondroitin Sulfate minimum 400 mg. en Manganese minimum 5 mg.

Naar ik me heb laten vertellen is dit één van de beste Glucosaminepreparaten daar deze ‘uitmuntend’ opneembaar is.

Ik vraag € 95,00 per pot en 7,50 verzendkosten maar ik kan het natuurlijk ook meenemen naar een show of coursing, dat scheelt weer iets. Heeft u interesse, stuur dan even een mailtje naar o.cockaigne@planet.nl

 

DNA onderzoek.

SCAN0099 - kopie (2)

 

 

Gedurende de zaterdag, 5 april, van de Engelse Breed Show te Telford, werd er door een aantal studenten van de Nottingham University, bij de hun aangeboden Deerhounds, DNA materiaal afgenomen ten behoeve van onderzoek naar Osteosarcoma (botkanker), Bronchopneumonia/respiratory tract disease (simpel gezegd; ontsteking van de luchtwegen), Maagtorsie en Fibrocartilagenous Emboli (FCE – zie Interessante Artikelen).

Natuurlijk hebben we ook bij Bernice en Brandir DNA laten afnemen. Na er even over nagedacht te hebben, bood ik aan om thuis van Calhoun en Caintha DNA af te nemen. Calhoun is natuurlijk zeer interessant met zijn botkanker! Erg jammer dat Coney, Calhoun’s moeder, niet meer leeft maar tante Caintha is misschien ook interessant. En … bij Marijn woont natuurlijk Calhoun’s broer Clarence, een dochter van Clarence en twee zonen van Chazz (die een broer is van Coney en overleden is aan botkanker). Bij alle zes hebben we een swap door hun mond gehaald, formulieren ingevuld en vervolgens alles goed verpakt opgestuurd naar Engeland.

En nu maar hopen dat het onderzoek voorspoedig verloopt en er snel wat uitkomt! Het zou mooi zijn als de Nederlandse Deerhound Club dit onderzoek zou steunen en ook een DNA afname dag zou regelen en het verzamelde materiaal zou opsturen naar de Universiteit van Nottingham. Hoe meer materiaal hoe beter.

 

Brandir en Bernice zijn RASZUIVER!!!

O’Cockaigne Deerhounds – raszuivere Deerhounds.

IMG_8060 (2) (800x533)

Sinds vorig jaar is het mogelijk om via de DWZRV een windhond te laten testen op raszuiverheid. Via de volgende link kunt u alles over de voordracht van mevrouw Dr. Wimmer lezen. Vortrag von Frau Dr. Wimmer über den DNA-Test zur Rassebestimmung bei Windhunden…

Voor de Deerhounds kunt u hier Hier können Sie die Ergebnisse der Studie herunterladen (PDF) …  meer vinden.

In onderstaand artikel, geschreven door Dr. Dominique d Caprona, wordt hetzelfde behandeld maar vindt u ook alles over de andere windhonden en halfwindhonden.

http://sloughi.tripod.com/preserving/geneticswesterbredsighthoundsgermany.html

 

Amy

In het afgelopen jaar is gebleken dat er vele hounds niet raszuiver zijn en zoals u zelf kunt lezen/zien, is dit ook het geval bij de Deerhounds. Vorig jaar heeft Sonja haar hounds deel laten nemen aan de test en ook bloed van Cheytah is toen onderzocht. Gelukkig bleek zij raszuiver te zijn.

SONY DSC

 

 

 

Inmiddels zijn we er wel achter dat er meerdere fokkers honden verkopen als zijnde Deerhounds terwijl dit longdogs en/of lurchers zijn. (Een longdog is een kruising tussen windhonden en een lurcher is een kruising tussen een windhond en een ander hond, meestal een herder of terriër.)Caintha 8,5 jaar jong

Een zeer bekende Deerhoundfokker, die al vele decennia in het ras zit, heeft onlangs laten weten dat hij nog nooit een Deerhound met Hubertus-klauwen heeft gezien en ook de kleur ‘wheaten’ is volgens Dr. Jödicke (hij heeft dit in de vorige eeuw al gemeld) al geruime tijd ‘uitgestorven’. Maar er zijn ook ‘grijze’ kruisingen waarbij je in de meeste gevallen aan bepaalde vormen van lichaamsdelen kunt zien dat de hond niet raszuiver is.

Als u de raszuiverheid van uw windhond in twijfel trekt kunt u dit laten testen door wat bloed (EDTA) te laten nemen bij uw dierenarts. Deze moet natuurlijk ook het chipnummer controleren aan de hand van het entingsboekje of de stamboom. Dit moet samen met het door u en uw dierenarts ingevulde formulier, dat u kunt vinden op de site van de DWZRV (www.DWZRV.de → Formulare → DNA-Fingerprint) opgestuurd worden naar Frau Ursula Arnold, Schlierbacher Weg 56, 64678 Lindenfelsen, Duitsland en vergezeld gaan met een schrijven waarin vermeld staat dat het om de “DNA-Test zur Rassebestimmung bei Windhunden” gaat. Als u het ergens anders heen stuurt krijgt u zeer waarschijnlijk geen correcte uitslag. De kosten van de test zijn ongeveer 80, – euro, hiervoor krijgt u later een rekening.

IMG_0208

 Enfin, om in de toekomst alle ellende voor te zijn, hebben we Brandir en Bernice ook maar laten testen en gelukkig blijken ook deze Deerhounds ECHTE Deerhounds te zijn!

 

 

 

De Deerhound Standaard in woord en beeld.

Een Deerhound bestaat uit gebogen lijnen.Na er maanden aan gewerkt te hebben, heb ik het nu gepubliceerd; “De Deerhound Standaard in woord en beeld”.

U kunt dit vinden onder ‘De Deerhound’.

Ik had al zeer lang het idee om dit te doen omdat er veel mensen zijn die eigenlijk geen idee hebben wat er in de standaard bedoelt wordt of er geen beeld bij hebben. Daar ik toch al een poosje meedraai in de Deerhoundwereld en als keurmeester het één en ander geleerd heb over anatomie, ben ik van mening dat ik hier wel goed aan doe. Mocht u vragen, toevoegingen en/of opmerkingen hebben, dan hoor ik dat graag.

NIEUWE DEERHOUND STANDAARD!!

scannen0003Nieuwe Deerhound Standaard.

 

Omdat ik bezig ben de Deerhound standaard met foto’s en uitleg klaar te maken voor mijn website en omdat de Deerhound Club bezig is met het Verenigingsfokreglement, kwam het zomaar in me op om op de site van de FCI te kijken of de standaard in mijn bezit van 1998 nog correct is. Daar ik als keurmeester dit regelmatig check van alle windhondrassen, wist ik voor 99,9% zeker dat de standaard van 1998 nog gold maar wie schetst mijn verbazing als ik na het openen van de betreffende pagina op de FCI-site, een andere datum zie staan bij de Deerhound standaard!!!!

Na openen, afdrukken en vergelijken blijkt er een wel zeer merkwaardige wijziging in te staan naast de reeds bij alle andere standaarden toegevoegde welzijn en gezondheidsregels. De haarlengte is veranderd!! Van de oorspronkelijke “7 tot 10 centimeter” is het veranderd in “8 tot 10 centimeter”. Waar dit vandaan komt en waar dit goed voor is, is mij een raadsel, dat ga ik nog even navragen in Engeland.

Wat ik wel een nuttige toevoeging vind, is ” …and on its ability to perform its traditional work”. Het enige probleem hierbij is dat er haast geen keurmeester is die ooit een Deerhound ECHT heeft zien werken!

Oma Amy

Oma Amy

 

Inmiddels is Amy 13 jaar en 4 maanden. Ze is de zomer vrij goed doorgekomen ondanks de enorme hitte die we af en toe hadden. Ventilatoren en nat houden met de plantenspuit doen wonderen. Qua voeding heb ik het een beetje aangepast. Haar nierenergie was ondanks haar holistische druppeltjes wat aan de lage kant en om de nieren niet te veel te belasten giet ik nu kokend water over het vlees. Eigenlijk vindt ze dit niet zo lekker maar met wat tonijn of kaas erdoor gaat het er weer in als koek. Het opstaan gaat zeer moeilijk tot niet. We moeten haar meestal even helpen. De afstanden die ze loopt worden ook steeds korter maar af en toe heeft ze er zin in en loopt zomaar een kleine kilometer. Ook laat ze de laatste tijd haar urine zomaar lopen. Meestal piept ze wel als ze moet maar als ze echt slaapt, en dat kan ze héél diep af en toe, merkt ze het niet en heeft ze een nat bedje. Nu leggen we standaard een onderlegger en een handdoek onder haar bips. Alleen een onderlegger zorgde er wel voor dat haar bedje niet nat werd maar de urine trok te veel in haar rijkelijke vacht die dan natuurlijk weer schoon gemaakt moest worden. Een extra handdoek eronder zorgt ervoor dat haar vacht “droog” blijft.

Vorige week was ze ineens heel ziek. 40 graden koorts en een hartslag van bijna 200. Ik dacht echt dat het haar laatste dagen waren maar in overleg met de dierenarts hebben we haar op de Synulox (antibiotica) gezet en na twee dagen was de koorts weg en de hartslag weer normaal. Gelijk ging ze weer eten en na een paar dagen stond ze ineens achter me terwijl ik het kippenhok aan het schoonmaken was. Nu staat ze iedere dag minstens 1x uit zichzelf op wat me eigenlijk niet zo blij maakt. Het risico dat ze uitglijdt of een misstap maakt en dan niet meer overeind kan komen is natuurlijk vrij groot. Als ik dan niet thuis ben … ik krijg er de pipzenuwen van. Maar ja, ik kan haar moeilijk vastbinden op haar bedje! Ze vindt het heerlijk om wat rond te scharrelen in ons bosje en kan soms echt “verdwenen” zijn. Nu heb ik ontdekt waar ze dan staat, achter in een hoekje van het bos samen met Brandir kijkend of er niet een kat of haas bij de buren loopt. Vandaag is ze al vijf keer uit zichzelf opgestaan en heeft ze bij elkaar al minstens anderhalve kilometer gelopen. Ook zet ze haar achtervoetjes minder vaak verkeerd neer, het lijkt wel of ze steeds jonger en actiever wordt! Maar we blijven realistisch en leven van dag tot dag.

Cody is weer thuis.

Cody is weer thuis.

 

Op de terugweg vanuit Hongarije, 12 juni, kregen we een noodoproep dat Cody dringend opgehaald moest worden. Angelique, de eigenaresse kon door omstandigheden voorlopig niet meer voor hem zorgen. Zodra we thuis waren heb ik Commander Cody, zoals hij officiëel heet, opgehaald.

Cody is een broer van Coney en Caintha en dus ook al dik 9 jaar oud! Toen ik hem ophaalde was hij twee weken ervoor geschoren en zag er dus uit zoals op  deze foto. Hij lijkt wel een grote pup en gedraagt, ondanks zijn lichte hartproblemen, zich ook zo. Het was natuurlijk wel weer even wennen voor hem maar na een aantal dagen begon hij te spelen.

Het grappige was dat hij zij oude speelgoed opzocht! Met deze veelkleurige ezel heeft hij als pup, dik 9 jaar geleden, veel gespeeld. Ook wilde hij wel graag met Calhoun spelen maar die durfde dit toch niet aan, spelen met je oude oom?!

 

 

 

 

Inmiddels zijn we een paar maanden verder en voelt Cody zich helemaal thuis. Hij heeft de logeerkamer opgeeist en ligt daar prinsheerlijk op een gelmatras die ik ooit van Angelique heb gekregen. Het zou zo moeten zijn! Zijn vacht is weer behoorlijk gegroeid en hij gaat steeds meer op Cavanaugh lijken, een echte woolly. Hij is alleen veel lichter van kleur en fijner van bouw.

Inmiddels hebben we besloten dat Cody hier blijft. Hij doet het goed en heeft het erg naar z’n zin. Hij geniet van de boswandelingen en vindt het, net als zijn zus Coney, heerlijk om door de grootste baggerplassen te lopen. Hoe viezer, hoe lekkerder!

Ik hoop dat we nog lang mogen genieten van deze lekkere krullenbol.

Nieuwe “Scottish Deerhound Primer” van Barbara Heidenreich.

De nieuwe “Scottish Deerhound Primer”.

 

Sinds vandaag is de nieuwe “Scottish Deerhoun Primer” van Barbara Heidenreich, Fernhill Deerhounds uit Canada, te downloaden. Barbara heeft haar eerste Primer geschreven in 1970 om haar puppy-kopers wegwijs te maken in Deerhoundland. Het is intussen ettelijke malen aangepast en opnieuw uitgebracht en nu is het dus ook aan het digitale tijdperk aangepast zodat iedereen het kan downloaden, uitprinten en vooral lezen.

Ik raad het echt iedereen aan. Er staan ontzettend veel belangrijke Deerhound-specifieke zaken in vermeld, alles geschreven door mensen die ECHT verstand van Deerhounds hebben. Zo staat er bijvoorbeeld een recept in voor de Magic Meetballs, een lekkernij voor Deerhounds die echt niet willen eten of snel opgepept moeten worden na b.v. een operatie. Ook de waarden van het hart staan erin, zodat als u uw Deerhound laat onderzoeken door uw dierenarts u deze waarden kan laten zien zodat er geen misverstanden ontstaan over de afmetingen van het hart daar deze nogal afwijkend zijn van een normaal hondenhart. En zo staat het vol met interessante wetenswaardigheden.

Een echte aanrader dus! Ga gauw naar http://www.fernhill.com/about-deerhounds/your-scottish-deerhound-primer/ en geniet en leer.

 

Barbara bedankt!!!

NIEUW, O’Cockaigne Deerhounds in de Kunst.

Een nieuwe pagina is toegevoegd, “O’Cockaigne Deerhounds in de Kunst”.

U vindt deze pagina onder O’Cockaigne Deerhounds.

Cheytah O’Cockaigne is overleden.

Cheytah O’Cockaigne

2-12-2007     –     24-6-2012

Nu, na een dikke week, kan ik het opbrengen om de wereld op de hoogte te brengen van de vreselijke gebeurtenis die ons is overkomen. We hebben zeer plotseling afscheid moeten nemen van Cheytah. Hierdoor is onze wereld stil gevallen. Onze hoop op pupjes van haar is vervlogen. Hieronder kunt u het relaas van Cheytah’s overlijden lezen, geschreven door Sonja.

 

 

 

 

IN MEMORIAM VAN CHEYTAH

 

2.12.2007    –   24.06.2012

 

4,5 jaar gelden was ik ontzettend blij toen ik uit het nest van de zeer succesvolle Multi Ch. Cute Coney O’Cockaigne de mooiste pup kreeg aangeboden, te meer omdat ik wist hoe kieskeurig Caroline is met haar keuze betreffende de nieuwe puppy eigenaren.

 

Cheytah was de best opgevoede pup die ik ooit gehad heb. Door de vele indrukken uit de “grote wereld” en daarbij die van huize “O’Cockaigne” (waar hondenmelk en honing rijkelijk vloeien) was ze al aardig gevormd.

Van autorijden tot winkelcentrum, van coursingterrein tot kinderspeeltuin, hierdoor trok een goed gesocialiseerde en al zindelijke 3 maanden oude pup bij ons in. Zij charmeerde alle mensen met haar nieuwsgierige, zelfverzekerde en open karakter. Ze was een echt zondagskind!

Het is te veel om op te noemen wat mijn familie, ikzelf, Caroline, Simon en alle vrienden allemaal met haar beleefd en gedaan hebben maar bovenal is ze de laatste 4 jaren waarschijnlijk het belangrijkste in mijn leven geweest.

Op 23 juni, nadat ze haar ochtend wandeling gemaakt had, zakte ze voor haar etensbak in elkaar. Ik reed meteen, met 2 verschillende schoenen aan en zonder autopapieren, naar de dierenarts. Daar kreeg ze de eerste noodzakelijke medische hulp en vervolgens haastte ik me naar een gespecialiseerde kliniek, 90 km verderop gelegen. Ook hier kon men geen exacte diagnose stellen, te meer omdat Cheytah’s ademhaling erg zwak was en men daardoor geen narcose kon geven.

 

Hierna volgde één van de zwaarste nachten van mijn leven. Ik mocht niet meer bij haar zijn. Ze kreeg inmiddels sterke medicijnen en was nauwelijks aanspreekbaar maar ze was niet alleen.

 

De volgende dag was de ademhaling wat stabieler maar de pijn-reflex van haar rechter been was helemaal verdwenen, terwijl de andere reflexen ook steeds zwakker werden. Hierdoor moest men Cheytah onder narcose brengen. Er werd een MRI gemaakt en uit de diagnose kwam de mededeling dat ze een ruggenmerg-infarct had gehad over een lengte van 15 cm en hierdoor waren alle functies uitgevallen. De beslissing om haar uit haar lijden te verlossen werd hierdoor makkelijker gemaakt.

 

Helaas was het voor haar en ons niet weggelegd dat ze voort zou leven in haar kinderen. Maar ze zal altijd de grootste plaats in mijn hart behouden.

 

Haar laatste rustplaats zal op het landgoed van “O’Cockaigne” zijn tezamen bij haar andere 4 benige familie.

 

Sonja

Ik wil in ieder geval Sonja ook via deze weg heel erg bedanken voor wat zij met Cheytah heeft weten te bereiken en voor de ongelooflijk, vele fijne uren die we samen hebben doorgebracht. Ik hoop dat we nog erg vaak vreugde en helaas ook verdriet mogen delen.

Sonja, bedankt!

Calhountje, Calhountje …mijn Wereldkampioentje!!! En Coney voor de tweede keer Veteranen Wereld Kampioen!!!

Calhountje, Calhountje mijn Wereldkampioentje!!!

En Coney voor de tweede keer Veteranen Wereld Kampioen!!!

   

Op woensdag 16 mei vertrek ik vanuit Rijsbergen met Calhoun en zijn moeder, Cute Coney, richting Frankfurt. Sonja vertrekt samen met Cheytah vanuit Hermannsburg naar hetzelfde kleine dorpje, Freigericht, voorbij Frankfurt. Hier woont een oude bekende van Sonja en deze heeft ons uitgenodigd voor het avonddiner. Op de parkeerplaats van de begraafplaats kunnen we goed overnachten, het is er zeer rustig en mijn auto kan er veilig blijven staan terwijl wij met Sonja’s kamper verder reizen naar Oostenrijk. Na een gezellige avond vertrekken we donderdagochtend naar Salzburg, alwaar de Wereldtentoonstelling plaats vindt. Sonja heeft een fijne camping gevonden op 16 kilometer afstand van de tentoonstellingshallen en eind van de middag komen we hier aan. Na de gebruikelijke wandeling hebben we nog tijd om de hounds klaar te maken en van het heerlijke weer te genieten onder het genot van een koud biertje.

De vrijdagochtend vertrekken we op tijd richting de hallen maar op twee kilometer afstand belanden we in de file. De tijd tikt voorbij maar voortgang maken we nagenoeg niet. Langzaam slaat de paniek toe, om 10.00 uur vangt Dr.Zilli Orietta uit Italië met de Deerhounds aan en het is al half tien geweest! Tijdens het af en toe twee meter naar voren rijden, haal ik mijn tas op wielen met showspullen uit een zijklep van de camper en gooi die in de camper om vervolgens dat er uit te halen dat ik nodig heb om met Calhoun en Cheytah binnen te komen en te kunnen showen. Intussen wordt Sonja gebeld door Eva Petzold die een zeer verontrustend telefoontje van Monika Rhein kreeg waarin deze mede deelde dat aan de andere kant van de weg ongeveer 3 kilometer voor de afrit naar de hallen een vrachtwagen was omgevallen en dat de weg totaal versperd was. Monika staat hier vlak voor en kan geen kant op! Natuurlijk zijn er vele exposanten door dit ongeval zwaar gedupeerd, ook Monika en de Russin Lemyaskina met twee gemelde Deerhounds en zes Ierse Wolfshonden is niet op tijd in de hal. Het zou je maar gebeuren!!! Vreselijk!!! Ik denk dat ik uit de auto was gesprongen en gewoon was gaan lopen, de auto achterlatend. Read the rest of this entry »

Calhoun, Europasieger 2012!

Op donderdag 10 mei vertrek ik met Calhoun naar Dortmund alwaar op vrijdag de Nationale show en op zondag de Europasieger plaatsvindt. Tijdens de Nationale is het ook mogelijk om een Engels CC te bemachtigen dus dat is wel interessant. Sonja en Angelika zijn ook onderweg naar ons vaste overnachtingsplekje op een paar kilometer afstand van de Westfalenhallen. Hier verblijven we de laatste jaren regelmatig, het is er goed toeven en zeer dicht bij een heerlijk groot park met ernaast gelegen dierentuin, heerlijke wandelingen en hertjes kijken is vaste prik. Vrijdagochtend moeten we vroeg opstaan want om 9.00 uur begint Jill Peak (UK) aan de keuring van de Deerhounds. 4 Reuen en 3 teven zijn gemeld en aanwezig. Het wordt ons al gauw duidelijk dat deze keurmeester niet naar de standaard keurt, met name betreffende het gangwerk heeft ze een zeer vreemde smaak. Uiteindelijk wint de reu met het meest steppende en losse gangwerk en de beste teef vertoont een vergelijkbaar gangwerk. Calhoun en een teefje uit de tussenklas krijgen een ZG, de rest een U. Cheytah (Gebruikshondenklas) krijgt 1U en het CAC en Xena (Kampioensklas), van Angelika krijgt het CACIB maar niet het Engelse CC!! Terwijl de winnende reu met een veel slechter gangwerk wel het CC krijgt! Ook bij de Saluki’s, die mevrouw Peak na de Deerhounds keurt, krijgt alleen de reu het CC terwijl de beste teef wel een U krijgt. Waarom geeft ze dezen dan geen ZG, als zij ze eigenlijk niet kampioensschapswaardig vindt? Deze keuring moeten we maar gauw vergeten.

Zaterdag hebben we de hele dag vrij, heerlijk genieten van het zalige weer en een grote wandeling gemaakt in Hohensyburg. Hier hebben we anderhalf uur onze kuitspieren flink getraind door een behoorlijk steile heuvel te beklimmen en weer af te dalen. Vervolgens hadden we het plan om bij een restaurantje wat te drinken/ijs te eten. Op weg hier naar toe vroegen we aan een man die naar een zonnebadende adder stond te kijken, hoe ver het nog lopen was, ongeveer 500 meter zei hij. Nou, dat was nog zeker 2 kilometer! Daar aangekomen bleek het gesloten te zijn! Arme Lucille (de oudste Deerhound van Angelika), zij is al tien en een half en had het intussen wel gehad. Toen we terug liepen stond de man nog steeds naar de zonnebadende adder te kijken, we hebben maar niets gezegd over het gesloten restaurant, hij had het misschien niet eens begrepen.

Zondag begint de keuring van de Deerhounds om 11.00 uur dus kunnen we op ons gemak ontbijten en de hounds klaar maken voor de show. André van der Broek krijgt 14 Deerhounds te keuren, twee zijn er helaas absent. In de Kampioensklas krijgt Cunamara’s Miles van Eva Petzold 1U en het RCACIB, Stranwith Ebenezer 2U en de winnende reu van vrijdag, Regalflight Tarloch, 3U. Gentom Swan Song krijgt vanuit de openklas 1U en het RCAC en Calhoun wint vanuit de Gebruikshondenklas het CAC, CACIB en wordt Europasieger. De twee teefjes uit de tussenklas krijgen beide een U, Fritzen’s Xena wint de Kampioensklas (3 gemeld, 1 absent) met een RCACIB, Cheytah krijgt 1U en het RCAC vanuit de Gebruikshondenklas en Juma von Blausteinsee wint de openklas (2) met CAC, CACIB, Europasieger en wordt BOB. Daar Cheytah nogal last heeft van haar hormonen en zich absoluut niet wil tonen, zijn we tevreden met het resultaat en nog blijer dat we geen BOB geworden zijn zodat we nog dezelfde middag huiswaarts kunnen keren want woensdag moeten we alweer vertrekken richting Salzburg!

Archieven