O’Cockaigne Landgoed

Intussen….en pups!!

Terwijl ik zit te wachten tot Charlaigne gaat bevallen, kan ik mooi even mijn website updaten.

Op 17 oktober gingen we met twee volgeladen auto’s, de caravan en een aanhanger met een quad naar Ronostrand in Een. We hoefden dit jaar geen veld te verzorgen bij Rono met het CC2000 team, maar we zouden het weekend erna onze CC2000 coursing hebben in Hoogeveen.
In eerste instantie had ik alleen Crumbaugh ingeschreven voor de coursingwedstrijd, maar omdat de twee teven die ingeschreven zouden worden toch niet aanwezig zouden zijn, liepen zowel Crumbaugh als Cranston Argyll op vrijdag een training en op zaterdag en zondag elk een proefloop. Het maakte hen niet uit, ze hadden net zoveel plezier!

Brandir vindt het altijd leuk om rond te scharrelen, de kennissen te begroeten en te zien hoe dom die honden zijn om achter een stuk plastic aan te rennen.

Maandag vertrokken we naar Hoogeveen waar we zeer gastvrij werden ontvangen op Camping Hollandscheveld. Een prachtige locatie, grenzend aan natuurgebieden waar je prima met de hounds kon wandelen. Het coursingveld lag naast de camping maar was niet zichtbaar voor de hounds en de quad was nauwelijks hoorbaar zodat het heerlijk rustig bleef op de camping.

Na een nat begin van de week klaarde het weer zo erg op dat op de coursingdag veel mensen in een T-shirtje rondliepen. Het resultaat was dat de gezamenlijke lunch buiten onder een stralende zon genuttigd kon worden.

Simon was de hele week bezig geweest om een goed parcours uit te zoeken. Het veld was een beetje aan de smalle kant en helemaal begrensd door hoge bomen. Maar uiteindelijk slaagde hij erin om een mooi lang en veilig parcours uit te zetten. We hadden ongeveer 33 courses, zowel ’s ochtends als ’s middags, waarbij de meeste honden solo liepen. Ik vind het altijd leuk om meerdere honden van verschillende rassen samen te laten lopen en daarom liep Crumbaugh samen met Mika en Kimmi, de twee Afghaanse reuen van John en Karin Alt. Wat een leuke en mooie courses waren dat! Vooral ’s middags deden ze niet voor elkaar onder en was het bij de finish een chaotische bende mensen die de hounds probeerden te grijpen terwijl die elkaar de haas probeerden af te pakken en om elkaar heen sprongen. Op een gegeven moment sleepte Crumbaugh Mika gewoon mee!!! En dat allemaal zonder ook maar één keer naar elkaar te grommen!

Crumbaugh, Mika en Kimmi.

De oude Brandir gaat ook nog steeds door het leven. Ik denk dat hij de puppy’s, zijn achterkleinkinderen, graag wil zien. Hij is zo goed met puppy’s! Ik hoop dat hij nog een tijdje van ze kan genieten.

Charlaigne in de werpkist met de traditionele, gehaakte puppybandjes.

Ja, en nu maar wachten op die puppies. Het zal niet lang meer duren en alles is al klaar voor de bevalling.


Duimen dat alles goed gaat!

Op 9 oktober had ik bij Charlaigne een echo laten maken en er waren toen 9 embryootjes te zien waarvan er 1 er vreemd uitzag maar wel een hartslag had. De arts vermoedde dat die wel geresorbeerd zou worden dus rekenden wij op 8 pupjes. Een mooi aantal.

Intussen zijn we een paar dagen verder en is Charlaigne in de nacht en vroege ochtend van dinsdag 12 op woensdag 13 november bevallen. De eerste pup kwam om 0.45 ter wereld. Een heel klein reutje van krap 300 gram. Maar heel krachtig met een enorm doorzettingsvermogen. Terwijl ik het vlies probeerde te verwijderen, kroop hij richting een tepel en probeerde die te pakken maar de placenta zat nog vast en hij kwam dus niet verder. Dat was wel even een strijd, ook omdat het de eerste pup was en Charlaigne geen idee had wat er gebeurde. Maar toen de placenta los kwam hing hij in een vloek en een zucht aan de tepel! Om 2.10 kwamen een reu (490 gram) en een teef (380 gram) zo snel achter elkaar, dat we handen te kort hadden en ook geen idee hebben wie er het eerste was. Een uur en twintig minuten later kwam reu nr. 3 van 400 gram en om 5.00 uur werd er een teefje van 320 gram geboren. Om 5.15 kwam er weer een reutje van 400 gram. Tegen zessen moest Charlaigne weer even een plas doen maar na het plassen nam ze de pershouding aan en floepte er een pup uit! Gelukkig had ik een handdoek bij me en kon ik hem net op tijd opvangen voordat hij in het hoge natte gras zou vallen! Het was dus een reutje van 420 gram. Een uurtje later werd er een heel klein ieniemienie teefje van 270 gram! geboren. Wat een frutseltje was dit maar tevens ook een klein vechtertje.

We dachten dus na nr. 8 dat Charlaigne wel klaar zou zijn maar tegen tienen kwamen er weer weeën en werd de laatste reu geboren. Een forse van 510 gram.

Na de boel verschoond te hebben dacht ik even een paar uurtjes te kunnen slapen. Ik was intussen al bijna 48 uur in de weer geweest daar Charlaigne van maandag op dinsdag ook al een beetje onrustig was.

Maar helaas, het was me niet gegund want om 12.00 riep Simon dat Charlaigne weer de pershouding aan nam maar dat ze geen weeën had gehad. Ik ben toen eerst maar met haar gaan lopen omdat dit meestal wel helpt maar er gebeurde niets. Toen de dierenarts gebeld en met spoed erheen gereden want ze was intussen ook al 12 uur bezig.

Er is eerst een röntgenfoto gemaakt om te kijken of er nog iets in zat – ja. Toen een echo om te kijken of het nog leefde – ja.

En dan moet je beslissen; gelijk open maken of eerst met oxytocine proberen weeën op te wekken zodat ze het zelf kan baren.

Daar een keizersnee toch een heftige operatie is, adviseerde de arts om eerst de oxytocine te proberen. Maar helaas, er gebeurde niets.

Intussen zat Simon thuis met 9 hongerige puppen die niet aan de fles wilden. Ik vroeg hem om Desiree Knoop (een Whippetfokster met ontzettend veel ervaring) te bellen en haar te vragen of ze sondevoeding kon komen geven.

Gelukkig was ze hiertoe bereid maar ze zat met haar eigen honden bij de dierenarts voor entingen. Als ze eerst weer naar huis had gemoeten om de spullen op te halen zou het nog uren duren. Dus belde ze het thuisfront om te vragen of haar dochter de spullen naar haar in Etten-Leur kon brengen en tegen vieren was Desiree bij ons en heeft de pups van voeding voorzien en gezorgd dat ze zich ook ontlastten.

Wat een opluchting! En wat zijn we Desiree dankbaar dat ze dit voor onze pupjes heeft gedaan.

Maar intussen zat ik bij de dierenarts en werd Charlaigne voorbereid op de operatie. Ik had er niet veel hoop op dat het pupje nog zou leven, het was intussen al over drieën, dus ik was ontzettend verbaasd toen de assistente met een levend pupje in een handdoek naar mij toe kwam! Het is een mooie stevige teef die ongeveer om 15.45 uur is geboren en bij thuiskomst 470 gram woog.

En toen waren er dus 10 pupjes!

De eerste dagen gaat het goed. De pups hebben geen terugval in gewicht gehad en zijn gelijk goed gaan groeien. Gedurende de nachten wisselen we elkaar af om Charlaigne en het grut goed in de gaten te houden. Maar ze staat geen enkele keer op en blijkt een voorbeeldige moeder te zijn. Ze heeft ruim voldoende melk maar …. helaas maar 8 tepels! Dus de pups moeten om beurten drinken, 5 om 5.

De andere hounds moeten op gepaste afstand blijven; niet zichtbaar. Als er één zich al waagt in haar blikveld te verschijnen, zijn haar blikken dodelijk!!

Maar op vrijdag vliegt Charlaigne’s temperatuur omhoog en voelt ze zich duidelijk niet lekker. Ze moet op de antibiotica maar dat verandert weinig aan haar situatie. In de loop van het weekend gaat ze steeds vaker en kleinere plasjes doen, dus denken we dat ze een blaasontsteking heeft. Simon kan zondagavond nog het één en ander ophalen bij Victoire maar ook hier reageert ze niet op. Maandagochtend bel ik de dierenarts en die zegt dat ik gewoon Novacam kan gebruiken. Hier reageert ze in eerste instantie wel op maar dinsdagmiddag schiet haar temperatuur dik over de 40℃ !
Weer naar de dierenarts en na een echo, bloed- en urineonderzoek is de enige conclusie dat ze ergens een ontsteking heeft, waarschijnlijk bij de cervix omdat daar ‘iets’ te zien was. Dus doorgaan met de antibiotica en Novacam en hopen dat ze snel reageert. Daar het nogal lang duurde voordat Simon met Charlaigne terugkwam heb ik de pups maar sondevoeding gegeven zodat ze niet als een stel uitgehongerde wolven Charlaigne in één keer leeg zouden zuigen.

Als Charlaigne naar buiten moet of naar de dierenarts, liggen de pups in een kratje. Intussen staat er ook een grotere doos naast, want de grootsten kwamen al over de rand van het kratje! Ook is er meer rust als ze iets meer ruimte hebben.

Maar zaterdagnacht ging er iets goed mis! Ik was net terug van het uitlaten van Charlaigne en stond met m’n rug naar en naast het kratje met pups, toen er ineens een enorm gegil uit de krat kwam. Ik keek en graaide twee pups eruit waarvan de één met een poot vastgedraaid zat in het halsbandje van een ander. Gelukkig lag er binnen handbereik een goede schaar maar ik kreeg het bandje niet doorgeknipt. De pups krijsten als gekken, Charlaigne helemaal in paniek en de andere hounds kwamen ook aangerend. Ik gaf een brul naar Simon, die lag te slapen, om te komen helpen want twee spartelende pups vasthouden en een bandje doorknippen met een grote schaar ……..

Enfin, uiteindelijk lukte het en hebben de pups er niets aan over gehouden behalve dat ze allemaal, want de paniek voelden ze feilloos aan, behoorlijk van slag waren. En wij niet minder!!

In al die jaren dat ik deze bandjes gebruik, heb ik er nog nooit problemen mee gehad maar ik heb nu gelijk andere besteld.

Woensdag vroeg in de middag gaat Charlaigne’s temperatuur weer over de 40℃ en moet ze terug naar de dierenarts. Nu krijgt ze een koorts verlagende injectie en een ander antibiotica erbij alleen hadden ze dit niet op voorraad en zou het er pas vrijdag zijn! We hebben nog een aantal klinieken gebeld maar niemand had het liggen. Uiteindelijk kwamen we weer bij Desiree uit en die wist dat haar dierenarts het wel had. Zij heeft het toen donderdagmorgen opgehaald en bij ons gebracht zodat we het zelf konden toedienen.

Donderdagmiddag kwam Victoire om Brandir zijn acupunctuur te geven en ze heeft gelijk even naar Charlaigne gekeken. Ook zij vond het een zorgelijke situatie en heeft nog wat middeltjes voor haar achtergelaten. De temperatuur bleef rond de 39.8℃ hangen en pas vrijdagavond tegen tienen zakte hij ineens onder de 39. Puh, wat een opluchting!! Het gaat nu eindelijk de goede kant op alhoewel we ons nog steeds zorgen maken omdat ze zo veel hijgt. Hopelijk is het probleem echt opgelost en vliegt de temperatuur niet weer omhoog als we stoppen met de antibiotica.

We zijn nu 12 dagen verder, de oogjes gaan langzaam open en sommigen kunnen al aardig uit de voeten. We waken nog steeds om beurten bij Charlaigne en haar kids, dag en nacht. We komen dus intussen aardig wat slaap te kort want overdag inhalen blijkt onmogelijk. Maar ja, we willen geen enkel risico lopen.

Oud leven – nieuw leven.

Oud leven.

Onze Brandir doet het nog steeds goed. Natuurlijk wordt hij iedere dag een dagje ouder maar het gaat zo langzaam dat het bijna niet opvalt. Hij wandelt nog goed mee, eet goed, staat nog steeds zelf ettelijke keren per dag op, springt nog in de auto (heel soms gaat dat niet meer helemaal vloeiend) en is vrolijk en blij. Hij gaat nog iedere week naar hydrotherapie bij Corinne Somers in Rucphen en eens in de 3 weken krijgt hij acupunctuur en verschillende Chinese kruiden mengsels van Victoire Koperberg-Weijers (Acuvet).

Hier ligt hij lekker in het late middag zonnetje, de mooie kleuren staan voor zijn kleurrijke leven.

Maar het leven gaat verder gewoon door, dus vertrokken we op 6 Augustus richting Hermannsburg alwaar we een paar fijne, doch warme dagen doorbrachten bij Sonja. Sonja had echt niet meer verwacht dat ze Brandir nog zou zien, en had al afscheid van hem genomen in Tüttleben. Zo zie je maar, de wonderen zijn de wereld nog niet uit!!

Op woensdag hebben we een lekkere wandeling gemaakt bij de plassen waar Brandir als jonge Deerhound samen met zijn zus Bernice zoveel lol had. Of hij het herkende weet ik niet maar wonder boven wonder ging hij zelfs het water in, iets wat hij anders nooit doet!

Van Sonja uit gingen we door naar Göhlsdorf waar we al velen jaren de coursing mogen verzorgen. Helaas dit jaar geen show erbij omdat het gelijk viel met Donaueschingen. Heel raar want het ligt zo’n beetje dikke 700 kilometer uit elkaar dus veel concurrentie van elkaar hebben ze niet!! Voor de coursing waren iets meer dan 80 windhonden gemeld waarvan 10 Deerhounds. Het parcour was niet al te lang vanwege het warme weer maar gelukkig stond er een lekker windje zodat het voor de hounds goed te doen was. Charlaigne liep niet lekker en werd achtste, Crumbaugh werd zesde en wonder boven wonder werd Cranston Argyll derde!

Het was weer een heel gezellig en sportief weekend.

Vrijdag 23 augustus vertrokken we, voor het eerst sinds ik denk 13 of 14 jaar, weer eens naar Leek. We hadden “Landgoedcamping Nienoord” gereserveerd wat zo’n beetje om de hoek ligt van het coursingterrein. Het probleem is dat je niet meer op het coursingterrein mag kamperen, zelfs de medewerkers en het bestuur niet, dus je moet op de dag zelf of op de parkeerplaats gaan staan of heen en weer rijden naar een camping. Wij hadden dus voor deze dichtbij gelegen camping gekozen wat ook op een goede loopafstand lag door het bos, zodat ik de hounds na het coursen goed kon uitlopen, terug naar de camping. Ideaal!

De sfeer en algehele beleving van Nienoord is niet meer daar. Alles is veranderd; de omgeving, de mensen, het terrein. Stonden er vroeger altijd gigantische modderplassen op het coursingveld, wat de meest spectaculaire beelden opleverden, nu was het terrein gedraineerd en er was geen plasje te vinden. Erg saai! Maar de hounds hebben lekker gelopen, er lag een mooi parcour en er werd goed gedraaid.

Het vervelende was alleen dat Cranston en Crumbaugh samen liepen en aan het eind van het parcour vlogen ze elkaar in de haren. Cranston heeft een probleempje met Crumbaugh terwijl er bij Crumbaugh geen kwaad in zit maar als Cranston hem pijn doet, laat hij het kaas niet van zijn brood eten. Dus van nu af aan loopt Cranston alleen nog maar trainingen en proeflopen om een knokpartij te voorkomen.

Crumbaugh werd, als vanouds, weer eerste van de drie.

Nieuw leven?

Vlak na Leek werd Charlaigne loops maar de reu die ik in eerste instantie had uitgezocht was niet meer beschikbaar dus moest ik uitwijken naar zijn vader. Eigenlijk niet zo erg, want hij is al 7 jaar oud, heeft prachtige nakomelingen en doet het goed qua langlevendheid. Hij is ook goed op het gebied van Factor VII, Hart en DEPOH.

Na wat heen en weer geschrijf, progesteronbepalingen te hebben gedaan, ben ik op woensdagochtend, 11 september, vertrokken richting Horley in Engeland waar we in de loop van de middag de ‘date’ hadden met Hyndsight Endlessflight.

Na een lange dag belandde ik tegen zevenen weer in “The Black Horse Inn” nabij Maidstone. Wat een heerlijke, gezellige pub is dit toch! Honden zijn van harte welkom en er wordt echt rekening met ze gehouden. Deze keer had ik Charlaigne maar op de kamer gelaten voordat het echt ‘gezellig’ zou worden!

In principe zou ik donderdag nog een keer terug gaan en ik had een leuke route gepland langs het ‘Hever Castle’ waar toevallig ook een ‘Handcraft Fair’ werd gehouden. Je kon er prachtig wandelen rond het meer en in de schitterende tuinen en er waren hele mooie en leuke voorwerpen te bewonderen bij de vele stalletjes van handwerkers. Maar onderweg naar het kasteel kreeg ik een telefoontje van Hector Heathcote dat hij was gestrand op het Isle of Wight en dat het wel vanavond heel laat kon worden eer hij thuis was. Of ik morgen kon. Nee, dat ging niet want mijn trein was geboekt en ik moest vrijdagavond weer thuis zijn. Dus nu maar hopen dat alles goed is gegaan en dat er toch een mooi nestje geboren gaat worden.

Beetje lastig mee te nemen maar deze meer dan levensgrote hazen, gemaakt van kippengaas!, waren wel erg leuk. Het rechter haas van plaatstaal mocht uiteindelijk mee naar huis.

Hever Castle met erachter een klein dorpje.

We hebben dik 3 uur rondgesjouwd in de tuinen en tussen de stalletjes bij het Hever Castle, echt een hele mooie locatie om een middagje door te brengen.

Het huis naast The Black Horse Inn heet Turnham Friars en is grotendeels nog in de originele staat. De meeste ramen zijn nog glas in lood en zelfs met allerlei afbeeldingen. Deze vensters zijn toch pareltjes!!

Op de terugreis stond deze prachtige oldtimer naast mij bij de Franse douane van de Eurotunnel.

Op 5 oktober hield OWRV ’t Haasje haar clubkampioenschappen. Cranston liep de training en Crumbaugh en Charlaigne de wedstrijd. Zoals gewoonlijk won Crumbaugh en werd op de gevoelige plaat vastgelegd door Alisha Frijters.

En toen was het 9 oktober, een dag met twee uitersten.

’s Morgens eerst met Charlaigne naar de kliniek voor een echo. Al gauw kwamen de pupjes in beeld. Na verschillende keren tellen kwam de arts op 9 embryootjes waarvan er 1 wel een hartslag had maar er een beetje vreemd uitzag. Dus afwachten maar of dat wat wordt. Maar Charlaigne is in ieder geval drachtig en nu maar hopen dat verder alles goed verloopt.

Van links naar rechts; Crumbaugh, Brandir, Charlaigne, Cytaugh en Cranston Argyll

Voor ’s middags had ik een afspraak met Victoire. Zij behandelt Brandir al jaren o.a. met acupunctuur en sinds zijn diagnose van kanker in zijn lever op 21 juni j.l. (16 weken geleden!!!) ook met Chinese kruiden.

Samen met de hydrotherapie die hij ook al 2 jaar doet bij Corinne, hebben deze therapieën hem goed op de been gehouden. Maar ….. nu is zijn lichaam echt op. Brandir is wat kortademig en heeft pijn, hij is af en toe misselijk en voelt zich niet lekker. Victoire vond het ook zeer zorgelijk en we hebben afgesproken dat we op zeer korte termijn Brandir zijn rust gaan geven. Wanneer is nog niet bekend maar het is een kwestie van dagen.

Eind van de middag hebben we maar een fles bubbels opgetrokken, op Simon’s verjaardag, de pupjes en op Brandir.

De wonderen zijn de wereld nog niet uit!

 

Van 1979 tot en met 1981 hadden wij Ierse Wolfshonden. Hoe ik erbij kwam weet ik niet meer maar zij kregen iedere dag Taurine en L-Carnitine door hun eten. Dat was goed voor het hart.

Toen in 1996 een aantal van onze Deerhounds hartproblemen ontwikkelden en onder behandeling van Dr. Andrea Vollmar kwamen, konden ze meedoen aan het ontwikkelingsproject van Vetmedin. Dit medicijn zou het verslappen van de hartspier tegengaan. Gelukkig kregen mijn hounds het echte Pimobendan (de werkzame stof) en geen placebo’s en  hebben ze er nog een aantal jaren zeer goed op geleefd. Vetmedin is intussen HET medicijn bij DCM.

In 2018 werd er bij Brandir een lichte vorm van DCM vastgesteld en daar mijn ervaring met Vetmedin (Pimobendan) zeer positief was, twijfelde ik geen moment om hem dit standaard te geven. Na toediening verslechterde zijn hart niet verder.

 

Twee jaar geleden liet Sonja Brandir’s zus, Bernice, op haar hart controleren en er werd een zeer licht afwijking geconstateerd maar ze behoefte geen medicatie. Na controle vorig jaar was het advies van Dr. Tobias (de cardioloog in Hannover) om Taurine aan de voeding van Bernice toe te voegen. Na een dik half jaar liet Sonja Bernice weer controleren en haar hart was verbeterd!

Ook ik ben vorig jaar begonnen met het toevoegen van Taurine aan de maaltijden van mijn hounds. Na een paar maanden vond wederom een hartcontrole bij Brandir plaats en wat bleek ….. zijn hart was verbeterd! Een aantal maanden geleden ben ik ook Acetyl L-Carnitine en Omega 3 aan de voeding toe gaan voegen na het lezen van een aantal artikelen hierover. Zeer interessant! Hier de links naar de artikelen;

Nutritional therapy in the treatment of heart disease in dogs – https://www.o-cockaigne.eu/?page_id=19621&preview=true

Taurine, dog food, and heart disease in dogs – https://www.o-cockaigne.eu/?page_id=19619

 

Vrijdag 9 april was het weer eens tijd voor een controle van Brandir’s hart en wat bleek ….. het hart van Brandir was nog verder verbeterd!!! Deze trend zet zich dus door ondanks de redelijke hoge leeftijd van Brandir, hij wordt 17 mei 9 jaar! De combinatie van Vetmedin, Taurine, Acetyl L-Carnitine en Omega 3 doet echt wonderen. Brandir is nog zeer actief, evenals Bernice, wandelt iedere dag nog alle wandelingen mee en speelt af en toe met zijn dochter of kleinkinderen.

Omdat de Deerhound predisponibel is voor DCM, adviseer ik dan ook dringend om Acetyl L-Carnitine, Taurine en Omega 3 aan de voeding toe te voegen, niet alleen bij reeds bestaande hartafwijkingen maar ook preventief. Van beide 1 gram per dag is voldoende. Maar … het is natuurlijk ook zeer belangrijk dat u regelmatig het hart controleert en/of laat controleren om ernstigere problemen voor te zijn!!!

Eindelijk …..

 

Eindelijk kan ik het opbrengen om weer wat te schrijven. De lust en inspiratie ontbrak eenvoudig na het overlijden van Cearrean en door de drukte van de pupjes.

Het was een druk stel maar wat hadden ze een lol met elkaar! Ze groeiden voorspoedig, aten goed en alles, liepen netjes aan het riempje, vonden autorijden geen probleem en wat hebben ze veel geleerd van de oudere hounds. Het ging allemaal zeer voorspoedig.

Maar ik keek er eerlijk gezegd ook wel naar uit, dat drie van de zes zo rond 9 februari naar hun nieuwe eigenaren zouden gaan (Holly zou pas begin maart naar Duitsland vertrekken) maar het mocht niet zo zijn. Nadat de pups op 9 februari hun laatste enting hadden gekregen, werden ze in de avond allemaal ziek. In eerste instantie dacht ik dat het een reactie was op de enting maar omdat ze er allemaal lamlendig bij lagen en later ook gingen overgeven en diarree kregen, kwam ik al gauw tot de conclusie dat het iets ernstigers moest zijn. Ik had Calum ’s middags naar Annelies gebracht en ook hij bleek later niet lekker te zijn. Dit is natuurlijk wel het rotste wat je als nieuwe eigenaar kan overkomen en we hadden dan ook meer dan regelmatig contact.

Het bleek een maag-darmvirus te zijn dat rondom heerste en doordat de pups regelmatig mee gingen voor de socialisatie hadden ze dat ergens opgepikt. Na een week met ups en downs, hoge koorts, niet eten en drinken en dus meer dan een kilo afvallen, bleek na ontlasting onderzoek dat nu ook Giardia meespeelde! Wat een drama!!

 

Het is natuurlijk erg makkelijk als je je honden in kennels houdt; een paar keer per dag de hogedrukreiniger met ontsmettingsmiddel leeg spuiten en klaar maar zo gaat dat niet als je ze allemaal in huis hebt en ze lopen over je hele terrein van 5000 vierkante meter. Dus het enige dat hielp was iedere dag schoonmaken & ontsmetten en constant poepruimen & ontsmetten. Liters Dettol zijn er doorheen gegaan en de wasmachine draaide dag en nacht. Ik kan wel vertellen dat dit echt niet leuk was en het mij de lol goed ontnomen heeft. Voorlopig geen pups meer bij O’Cockaigne!

 

 

 

Maar intussen zijn we ettelijke weken verder en het gaat goed met de pups. De eigenaren zijn allemaal zeer gelukkig met ze en wat ik zo zie op de foto’s en de filmpjes en lees in de mailtjes, de pups ook met hun dienaren. Crumbaugh en Charlaigne zijn erg blij met elkaar en zetten hier de boel goed op stelten, graven kuilen waar ze in kunnen verdwijnen en vooral tijdens het nieuws ’s avonds op t.v. kunnen ze heerlijk bekvechten op de bank. Ze zien er goed uit en hebben heerlijke karaktertjes.

8 weekjes jong

`

 

We zijn nu een week verder na het afscheid van Cearrean. Het verdriet is er nog steeds, maar er is ook opluchting en berusting. Gelukkig heeft Cranston de pups waar hij een paar uur per dag mee doorbrengt, en dat houdt mij ook bezig. Hij is tenslotte zelf nog een pup, bijna 8 maanden oud, en vergeet regelmatig dat hij wat groter en sterker is dan de 8 weken oude pups en dat moet natuurlijk in goede banen worden geleid. Maar het levert regelmatig hele lachwekende momenten op!

 

 

 

Cranston vindt het heerlijk om speelgoed af te pakken van de pups en er dan voor te zorgen dat ze hem achterna komen om het terug te pakken. Maar Cranston kan ze natuurlijk ook gewoon meeslepen!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De tent staat iets langer dan een week, maar het zal niet zo lang meegaan als de tent waarmee Cranston en Callaghan hebben gespeeld! Cranston vindt dat het wel past, maar de naden denken daar anders over! En ook de tunnel heeft het zwaar te verduren.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De pups hebben eergisteren hun lever-shunttest ondergaan en gelukkig waren ze allemaal lekker laag met hun ammoniakgehalte. Volgende week krijgen ze hun tweede vaccinatie.

Aan de lijn lopen gaat elke dag beter, net als autorijden. Ze zijn al gewend aan de stofzuiger en de kettingzaag, en een kletterende pan of klapperende vuilniszak doet ze ook niet veel.

Nu Cearrean er niet meer is, hebben we besloten dat Crumbaugh ook maar moet blijven, wel zo leuk en goed voor Charlaigne, ze kunnen zich dan lekker met elkaar bezighouden. En het is een stuk gemakkelijker voor mij!

Cearrean Argyll

19-12-2018     Cearrean Argyll O’Cockaigne     7-1-2021

 

 

Donderdag 7 Januari 2021, een inktzwarte dag voor O’Cockaigne. Deze dag hebben we Cearrean Argyll laten inslapen.

 

Sinds begin augustus is ons bekend, na een bezoek aan de natuurgeneeskundige Judith Adriaansens, dat Cearrean ontzettende hoofdpijnen had. Na verschillende acupunctuursessies, osteopatische behandelingen, natuurgeneesmiddelen, reguliere geneesmiddelen, de MRI scan waaruit bleek dat er een cyste in zijn hoofd zit, speciale medicatie waaronder Gabapentine, Tramadol en prednisolon, wat allemaal weinig tot niets hielp, hebben we de ongelofelijk zware beslissing moeten nemen om Cearrean zijn rust te geven.

 

De afgelopen dagen ging het heel hard berg af. Je zag aan Cearrean’s ogen dat hij klapte van de hoofdpijn en hij genoot niet meer van het leven. Hij gromde de hele dag en nacht door naar alles wat in de buurt kwam, wilde niet meer spelen met Cranston, lag vaak tot ’s avonds laat buiten op een bedje en at de laatste dagen slecht. Hij viel regelmatig uit naar één van de andere hounds en ook de pupjes vond hij niet meer leuk. In huis moesten we hem al apart houden van de pupjes om ergernis te voorkomen maar voorheen ging het buiten nog wel goed en vond hij ze nog wel leuk.

 

Na nogmaals overleg te hebben gepleegd met de mensen bij wie Cearrean onder behandeling was, hebben we woensdag de knoop doorgehakt en heb ik Victoire Weijers-Koperberg, de acupuncturiste die ook regulier dierenarts is, gevraagd of zij bereid was om hier naar toe te komen en Cearrean van zijn hoofdpijn te verlossen. Gelukkig wilde zij dit doen en we spraken af voor donderdagmiddag.

 

Dat het een juiste beslissing was, bleek toen we donderdagmiddag een rondje met de pups door de tuin liepen en Cearrean meeliep. De pups liepen natuurlijk naar hem toe maar Cearrean zag het niet zitten en greep een pup. Luid gillend renden alle pupjes terug naar huis en ook Cranston was totaal van slag. Gelukkig had de pup geen verwondingen en herstelde zich razendsnel.

 

Maar wij hoefden niet meer te twijfelen.

 

Het verdriet is immens maar we zijn ook opgelucht; er heerst weer vrede en rust in huis. We merken het ook gelijk aan Brandir, Cytaugh en Cranston, ze zijn veel relaxter en vrijer; ze hoeven geen angst meer te hebben om gepakt te worden. Ik ben blij dat we deze afschuwelijke tijd achter ons laten, het is in en in triest dat dit Cearrean moest overkomen en dat er geen andere oplossing voorhanden was. Hij was zo’n levensgenieter!

 

 

Het is een luidruchtig stel!

 

 

Kerstmis. Hoe leuk kan het zijn! ’s Nachts om 4 uur in je pyjama in de kou staan om te zorgen dat de pups niet in huis hun behoefte doen maar netjes buiten. Natuurlijk gaan ze niet allemaal tegelijk naar buiten en doen ze ook niet alles tegelijk. Hierna moeten ze dan eten en nog uitgebreid spelen. Al met al ben je bijna 2 uur in de weer voordat je weer je bed in kan! Maar nog maar zelden doen ze iets in de werpkist dus het gaat de goede kant op. Over twee a drie weken zijn ze hopelijk compleet zindelijk. Maar de deur moet wel op een kier blijven staan zodat ze naar buiten kunnen, en daar hebben we intussen verschillende aanpassingen voor aangebracht. Gelukkig begrijpen ze het kleine kiertje om door naar buiten te gaan, ook ’s nachts maar ze voelen ook hoe koud het daar is en voor sommigen is dat het sein om om te keren en lekker binnen op het ribbeltjeskarton hun behoefte te doen. Dus er zit niets anders op dan nog even vol te houden om midden in de nacht in m’n pyjama naar buiten te gaan!

Dan was dat nestje van 2 pupjes in mei wel een stuk makkelijker!

Nog een paar dagen en dan zijn ze alweer 6 weken. Intussen maken ze het hele huis tot hun speeltuin en weten ze Cytaugh feilloos te  vinden als ze trek in een slokje melk hebben. Ze doen het goed, de pups, de grootste is nog steeds de grootste en de kleinste de kleinste. Er zit dik een kilo verschil tussen die twee maar niet in hun hersentjes! De twee kleinste teefjes, Caira en Chasslynn, zijn de twee bijdehandjes en het meest ondernemend. Charlaigne en Caoimhe zijn iets rustiger en de reutjes, Calum en Crumbaugh zijn echt reuen; af en toe de baas spelen maar meestal het luist.

 

Ze staan nu, na de maaltijden van biefstuk tartaar en puppymelk,  grotendeels op vlees en vinden dat ook het lekkerst. Zeer binnenkort krijgen ze hun eerste eendagskuikens, sprotjes en kleine kippennekjes. De lijn-training is begonnen en ook de auto is niet meer vreemd voor ze. Komende maandag worden ze gechipt en dinsdag krijgen ze hun eerste enting.

 

Cranston is helemaal gek met ze en is het liefste de hele tijd bij ze. Op zijn manier doet hij heel zachtjes met ze maar af en toe vliegt er toch een pup door de lucht! Gelukkig zijn ze nog steeds van ‘rubber’ en kunnen veel hebben. Vooral Caira is zijn lievelingetje en die gaat er ook echt voor liggen om afgekloven te worden! Brandir en Cearrean vinden ze nog iets te klein alhoewel Cearrean erg geïnteresseerd is maar hij vindt het wat veel, 6 stuks.

 

 

 

Ja, Cearrean, een hoofdstuk apart. Na een periode dat het redelijk goed ging, gaat het weer de verkeerde kant op. Je kan duidelijk zien dat hij veel last van hoofdpijn heeft en hij reageert dat dan af op zijn huisgenoten. Twee en een halve week geleden heb ik een MRI scan van zijn hoofd laten maken nadat Judith Adriaansens, de natuurgeneeskundige waarbij hij onder behandeling is, zei dat er ‘een’ proces gaande was in zijn hoofd. Ze had gelijk! Er blijkt een cyste te zitten tussen zijn grote en kleine hersenen. Dit drukt op de kleine hersenen en veroorzaakt pijn. Ook is het inmiddels wel bekend dat de kleine hersenen niet alleen voor de motoriek verantwoordelijk zijn maar ook voor emotie, agressie, empathie en ga zo maar door. Dus Cearrean’s gedrag is heel verklaarbaar maar de laatste weken ook bijna niet meer houdbaar. Hij kan zeer onverwachts één van zijn huisgenoten attaqueren en vooral Brandir pikt dit niet meer. Cearrean’s gedrag veroorzaakt ontzettend veel stress en spanning en we hadden de hoop dat de medicatie die hij nu krijgt, hier verandering in zou brengen. Helaas valt dit vies tegen.

En was dit nou het enige probleem maar hij heeft ook last van zijn rechterknie en zeer regelmatig van zijn rug. De pijnstilling die hij krijgt is voor al deze zaken niet voldoende en vooral ’s avonds speelt het op. Alles wat dan binnen een straal van 4 meter komt wordt aangegromd. Echt niet leuk. We moeten het nog even aankijken, zijn gedrag is momenteel zeer wisselend maar alles bij elkaar genomen zie ik het somber in voor hem.

 

 

 

 

 

 

 

En Cranston, het is een vreselijke mooie pup maar …. zijn onderkaak blijft te kort. Nadat ik op zeer jonge leeftijd zijn onderhoektandjes eruit heb laten halen in de hoop dat deze niet belemmerend zouden zijn voor de groei van de onderkaak, heb ik helaas moeten besluiten om de onderhoektanden in te laten korten. Dit is 2 weken geleden gebeurd.

Al met al dus niet zo’n fijne tijd. Gelukkig laten de pups ons regelmatig lachen en we genieten dan ook volop van ze.

 

Intussen is het dinsdag 29 december. De storm afgelopen weekend was niet bevorderlijk voor het zindelijk maken! Wat een hekel hebben ze aan dat vieze weer! En vervelend dat ze dan zijn! Ook was het weer een korte nacht. Nadat ze om half 12 met een vol buikje gingen slapen, ik pas om half 1, werd de eerste al weer om half 2 wakker! Vervolgens duurde het tot over drieën voordat ze besloten om weer te gaan slapen. Maar om 7 uur liep de wekker weer af omdat mijn auto naar de garage moest (dat mocht Simon  doen). Nadat de pupjes hadden gegeten en een mini dutje hadden gedaan, begon het weer. Ze deden echt hun uiterste best om mij gek te krijgen en piepte, schreeuwde en krijste om het hardst. Zelfs nadat ze een pond vlees hadden verorberd en bij Cytaugh hun toetje hadden gehad! En terwijl ik probeerde de boel een beetje op orde te krijgen, reorganiseerden ze het direct weer in een puinhoop! Als er op dat moment iemand had gezegd dat pupjes LEUK zijn, had ik die persoon gewurgd! 

 

Gisteren is de chipper geweest en zijn ze allemaal voorzien van hun nummertje en is hun DNA afgenomen. Dit ging allemaal zeer voorspoedig.

Vanmiddag krijgen ze hun eerste enting en moeten ze dus een langere autorit maken dan dat ze tot nu toe gewend zijn. De keren dat ze in de auto zaten ging het goed maar dat waren maar een paar rondjes op onze rotonde.

En dan moeten ze volgende week geprikt worden voor de levershunt test. Ik verwacht niet dat er een levershuntje bij zit maar je weet het nooit!

Tot nu toe groeien ze voorspoedig. Ze eten het liefst puur vlees zonder puppymelk en drinken nog graag bij Cytaugh. Cytaugh is er niet meer zo blij mee want die tandjes zijn behoorlijk scherp. Dus drinken bij mama zal binnenkort wel afgelopen zijn!

 

 

Het is een mooi stel pupjes

 

Dik twee weekjes oud zijn de pups nu. Ze groeien goed en zien er fantastisch uit. Cytaugh houdt ze goed schoon en hierdoor glanzen ze als een spiegeltje. Caira was de eerste die haar oogjes een beetje opende en lag gelijk naar de wereld te zwaaien! Chasslynn deed als eerste voorzichtig meerdere stapjes en rent nu als een spinnetje door de kist. Ze is een echt racemonstertje!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Intussen hebben allen de oogjes open en reageren ze op geluid. Nu nog minimaal maar over een paar dagen kan je niet meer de schuif van de werpkist open doen zonder dat ze het horen.

 

 

 

 

 

Ook vertonen ze speelgedrag. Nu happen ze meestal nog liggend en spartelend in elkaars oren en poten maar al snel zal dat lopend en omvallend zijn.

 

 

 

 

 

 

De verschillen in karakter worden steeds groter, de reuen zijn echt reuen; rustiger en minder impulsief. Maar Calum kan behoorlijk om aandacht vragen. Chasslynn is een hittepetitje, ze piept luid en duidelijk en is meestal met alles de eerste. Caira is een bijdehandje, slim maar niet luidruchtig, Caoimhe is rustig maar kan een behoorlijke keel opzetten als ze iets wil, Charlaigne is het rustigst van allen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Waar ze wel allemaal van houden is een ‘groepshug’, het liefst allemaal tegelijk een knuffel krijgen. Ook als er één zit te krijsen, wordt hij of zij vaak gelijk stil als je hem of haar oppakt. Ze vinden het echt fijn om geknuffeld te worden.

Nou, daar nemen we dan ook maar goed de tijd voor!

Iedere dag gaat het een beetje beter

 

Zaterdag, 21 november

Nadat ik woensdag (18 nov.) tegen 18.00 uur terugkwam met Cytaugh en de overleden pup, had ik geen zin meer om deze te begraven. Dit heb ik donderdag gedaan nadat ik hem eerst had gewogen; hij woog maar liefst 618 gram, de zwaarste van allemaal. En wat was het een mooi pupje!

 

De eerste dagen na de keizersnee had Cytaugh behoorlijk verhoging, zelfs tot 39.9 Cº, gelukkig is het zakkende maar het gaat langzaam. Ze voelt zich wel oké en eet en drinkt goed. Ze is een liefdevolle moeder en houdt haar kroost goed schoon. 

 

Gelukkig blijft Cytaugh stil liggen in de werpkist en staat ze niet op om zich om te draaien dus daar hoef ik me (nog) geen zorgen om te maken. Ze vindt het wel erg fijn om regelmatig, en dat is om de 2 á 3 uur, even de poten te strekken en een plas te doen. Dit gaat natuurlijk ook ’s nachts door! En natuurlijk doet ze niet gelijk een plas, nee het liefste loopt ze het halve bos door! Je bent dan gelijk weer klaarwakker. Van de eerste 5 dagen (180 uur) heb ik in totaal 16 uur geslapen. En het ergerlijke is dat als de pups in hun kleine boxje zitten omdat Cytaugh er even uit moet, ze lekker liggen te slapen en je ze niet hoort. Maar als ze in de werpkist bij Cytaugh liggen hoor je er constant wel eentje piepen, zuigen of kreunen, het is nagenoeg geen moment stil. Ook ligt Cytaugh veel te hijgen, het is haar te warm, zeker nu ze ook verhoging heeft.

 

In de loop van de zondag zag ik een wond bij Cytaugh’s staart. Toen ik het nader onderzocht kwam er ontzettend veel ingedikt anaalvocht uit! Het bleek dus een opengebarsten, ontstoken anaalklier te zijn. Wel heel vreemd dat het totaal niet stonk en dat Cytaugh er geen last van had.

 

Gelukkig gaat de goede kant op met Cytaugh’s temperatuur, begin van de zondagavond was die eindelijk onder de 39 gezakt. Nu maar hopen dat deze trend zich voortzet.

 

 

 

Maandag, 23 november.

Het was een zeer onrustige nacht. Cytaugh wilde er om 3.00 uur uit en voordat ze eindelijk een plas had gedaan was ik een half uur verder. Daar het bij ons in het bos  nogal donker is, neem ik een zaklampje mee. We doen dan zo stil mogelijk anders slaat er gegarandeerd een hond aan. Je voelt je dan echt een dief in het donker en vraagt je af wanneer er iemand de politie belt. Gelukkig is dat nog niet gebeurd! Ook de pups bleven in de weer en sliepen geen moment, ik dus ook niet.

 

Ik ben toch maar even met Cytaugh naar de dierenarts gegaan om de anaalklier te laten behandelen met een antibioticazalf. De dierenarts heeft tevens even de hechtingen gecontroleerd. Dat zag er tenminste allemaal goed uit.

De pups vonden het maar niks dat moeders er niet was. Toen ze met een half uur nog niet in de werpkist lag zetten ze gezamenlijk een enorme keel op. Simon was er behoorlijk zoet mee!

 

De enige pup die zijn geboortegewicht na een week heeft verdubbeld is de turquoise reu. Het rode teefje, de kleinste van het stel, heeft de dag erna haar gewicht verdubbeld en de rest de volgende dag. Ze groeien gestaag door maar ze hebben allemaal wel eens een uitschieter of zijn een dag veel minder aangekomen. Maar ze glanzen je tegemoet en zijn levendig.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Donderdag, 26 november

Inmiddels hebben we al twee keer de nageltjes van de pups met het dremeltje bijgewerkt. Ze groeien ontzettend snel en de haakjes die ontstaan zijn vlijmscherp.

 

Cytaugh springt nu af en toe de kist uit maar zodra de pups te erg beginnen te piepen gaat ze ook weer terug. Nu is het nog te doen om het zestal even aan de kant te houden als ze erin stapt maar als de pups sneller worden, wordt dat weer een hele trukendoos. ’s Nachts blijft ze gelukkig wel de gehele nacht in de werpkist.

 

 

Intussen moet ik  me ook bezighouden met de andere hounds. Zo af en toe moeten ze ook een kambeurt krijgen en hun nagels geknipt worden. En vooral Cearrean moet regelmatig speciale aandacht in de vorm van zoekspelletjes. Hij vindt dit wel leuk en gebruikt zijn neus goed. Hij is veel buiten met Cranston en samen ‘fatsoeneren’ ze het terrein. 

 

Cranston groeit behoorlijk door, hij is al bijna net zo groot als Brandir! Het is een heerlijke pup die volop van het leven geniet.

Ook mijn Croton wordt momenteel iedere dag even bewonderd, die heeft zulke leuke bloemetjes!

 

Vrijdag, 27 november.

Vanmiddag nog even ter controle met Cytaugh bij de dierenarts geweest. Alles was goed en de wond kan ik dicht laten groeien. Weer een zorg minder. De nachten worden ook wat rustiger. Meestal ‘slaap’ ik tot 5.00 of 6.00 uur en maak daarna Simon wakker, dan ga ik echt naar bed en slaap een paar uur, Simon blijft dan bij de pups.

 

De meeste pups zijn al dik over een kilo, alleen het rode teefje nog net niet maar ze groeit in verhouding het hardst! Wie weet haalt ze haar roze zusje nog in! De oogjes beginnen langzaam open te gaan, bij ettelijke zie je al een klein kiertje ontstaan. Ik ben benieuwd hoe blauw ze worden, lichte ogen zit in de bloedlijn dus het kan er zomaar uitpoppen, ik hoop het niet!

 

En daar zijn ze dan!

Maandag 16 november 3.00 uur.  Na rond de middag geconstateerd te hebben dat Cytaugh’s temperatuur zakte, heb ik dit haarfijn in de gaten gehouden. Lang bleef het op 37,2 hangen om rond 19.00 uur te zakken naar 37,1 en om 21.00 uur was het alweer gestegen naar 37,3. Daar de bevalling dan niet lang meer op zich laat wachten, en er altijd uitzonderingen zijn nam ik het zekere voor het onzeker en ging dus niet naar bed. Cytaugh wel, die heeft bijna alle bedden in huis gehad voordat ze om 3.30 uur op stond en zich naar de werpkist liet begeleiden. Hier ging ze rustig liggen en wilde eindelijk een paar slokjes melk drinken. Ik zag de puppen bewegen in haar buik. Om 4 uur begon ze een beetje te hijgen maar even later werd ze weer rustiger en dronk weer een beetje.

En zo ging het door tot half elf ’s morgens.

 

Dinsdag 17 november 3.25 uur. Simon was om 7 uur wakker en ging met de andere hounds aan de wandel. Nadat iedereen had ontbeten en Cytaugh rustig lag te slapen in de werpkist, kon ik ook even een paar uurtjes gaan slapen. Het werden maar twee uurtjes want om 10.30 uur riep Simon mij dat Cytaugh een perswee had. Hier bleef het ook bij. In de loop van de middag had ze af en toe een wee maar echt doorzetten gebeurde niet. Pas tegen 15.30 uur werd het wat serieuzer en na een paar weeën verscheen er een blaas. Maar het zette niet door en de blaas verdween weer. Ik nam Cytaugh aan de riem en ging naar buiten. Daar verscheen de blaas weer! Gauw weer richting huis omdat Simon met de ander hounds aan het lopen was en ik het niet zag zitten om buiten een pup op te vangen terwijl Cytaugh half in paniek was. Hup in de werpkist en toen bleek de blaas een lege bal van ongeveer 7 centimeter doorsnede te zijn, er zat geen pup in, alleen vocht!

 

Na ongeveer een kwartier kreeg Cytaugh weer weeën en begon te persen. Wederom verscheen en verdween een blaas omdat Cytaugh niet goed door perste. Dus weer aan de riem en naar buiten. Na een kleine 50 meter flink doorstappen  verscheen de blaas en begon Cytaugh te persen. Ik ving de pup met nageboorte op in een warme handdoek, ontdeed het snel van de vliezen en rende zo snel mogelijk naar huis. Cytaugh in de werpkist, pup droogwrijven, aan de praat krijgen en bij moeders. Dit was een reutje van 520 gram, is geboren om ongeveer 16.25 en hij kreeg het turquoise bandje.

 

Gelukkig gaf Cytaugh al melk dus dat ging gelijk goed. Ze was zo druk met haar eerstgeborene dat ik niet de kans kreeg om een behoorlijke foto van hem te nemen en intussen begonnen de weeën weer en kwam om 17.15 uur met toch wel weer wat moeite een tweede reutje van 572 gram ter wereld. Deze kreeg het donker blauwe bandje. 

 

Drie kwartier later, om 18.00, werd er dan een teefje geboren. Ik had al de angst dat er alleen maar reuen zouden komen en dat ik wederom de langwachtenden zou moeten teleurstellen. Maar gelukkig, deze dame woog ongeveer 492 gram en kreeg het oranje bandje.

Maar tijd om haar te wegen en het bandje om te doen kreeg ik niet want 7 minuten later werd er weer een teefje geboren. Zij woog 450 gram en kreeg het roze bandje.

 

 

Nu kregen we even de tijd om de werpkist schoon te maken en een schoon vetbed, frisse onderleggers en handdoeken neer te leggen, om Cytaugh uit te laten wat te eten te geven en om zelf even tot rust te komen.

 

Terwijl ik in de keuken bezig was riep Simon mij dat er weer een pupje op komst was. Toen ik bij Cytaugh kwam staken de twee achterpootjes en het staartje uit haar vulva. Gelukkig kwam met de volgende perswee de hele pup naar buiten maar al helemaal uit de vliezen en ze had veel vocht binnen gekregen. Het kostte best wel wat moeite om haar leeg en op gang te krijgen maar ze heeft het gered! Ze woog maar 360 gram en kreeg het rode bandje.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Woensdag 18 november. Inmiddels is het 7 uur geweest, de pups doen het allemaal goed. Cytaugh toont zich als een voorbeeldige moeder, eet en drinkt goed en geeft goed melk. Wel is ze nog behoorlijk onrustig en hijgt veel.

 

10.47 uur. Het was weer even werken! Rustig ontbijten zat er niet in. Om 8 minuten voor 8 is er nog een teefje geboren! Ze woog 494 gram en draagt nu het groene bandje. Op onderstaande foto ligt ze links, nog zonder kleurtje.

 

 

12.00 uur, Cytaugh is weer aan het hijgen en ze heeft af en toe een wee. Het ziet er dus naar uit dat er nog een pupje op komst is. Na verloop van tijd worden het aantal weeën minder en ook het buitenlopen brengt niets. Ik bel de dierenarts en zeg dat ik eraan kom met Cytaugh. Na een echo te hebben gemaakt blijkt inderdaad dat er nog een pupje in zit en wordt er besloten om eerst oxytocine toe te dienen en te kijken of Cytaugh het zelf voor elkaar kan krijgen om de pup alsnog te baren. Maar dat lukt niet, die enkele wee die ze nog krijgt is niet sterk genoeg om de pup uit te drijven. Dan wordt er besloten tot een keizersnee. Helaas blijkt dat het reutje helemaal vol is gelopen met vocht en wat ze ook doen, hij overleeft het niet. In en in triest, het was zo’n gaaf pupje.

 

Bij thuiskomst hebben we er uren aan besteed om Cytaugh weer met haar kindjes te verenigen. Na die affaire met Cearrean twee jaar geleden, waren we echt bang dat het fout zou gaan. In eerste instantie moest Cytaugh ook echt niets van haar pupjes hebben maar na ze één voor één en daarna met twee tegelijk bij haar aan te leggen ging het steeds beter en vannacht hebben ze grotendeels bij haar gelegen. Het was zelfs zo dat na even gelopen te hebben om 5.oo uur dat ze persé haar pupjes bij zich wilde hebben.

 

 

Het gaat weer de goede kant op, laat het alsjeblieft zo doorgaan, dit was wel weer genoeg stress voor de komende 10 jaar!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nog een klein weekje!

 

Het wordt spannend! De werpkist staat klaar en Cytaugh heeft ‘m goedgekeurd maar er lang in blijven liggen doet ze nog niet. Haar buik groeit goed, ze wordt met de dag dikker en je kan de pupjes voelen bewegen. Ze eet vaker kleinere porties en graag iedere keer iets anders.

 

 

 

 

 

Graag wandelen wil ze niet meer en ze sjokt maar een beetje achter je aan. Wat ze wel graag doet is ’s avonds de tuin in duiken en ergens onder een struik of den een gat graven. Dat staan we maar niet toe!

 

 

 

 

Intussen groeit Cranston goed door. Het is een hele vrolijke pup met een heerlijk karakter. Hij begint al een hele vent te worden en ook in het spel met Cearrean gaat het steeds harder. Het zijn intens dikke vrienden en kunnen samen uren lekker buiten spelen en rondscharrelen.

 

Met Cearrean gaat het inmiddels gelukkig een stuk beter. Na een hele slechte periode, waarin hij regelmatig uitviel naar zijn huisgenoten, heb ik hulp gezocht bij een natuurgeneeskundige. Zij ontdekte verschillende blokkades in zijn ruggenwervel en het bleek dat hij een enorm trauma heeft van zijn geboorte en de eerste weken erna. Nou, dat kan goed kloppen! Na verschillende acupunctuur en osteopathie behandelingen zijn we nu bij een gedragstherapeut beland die ons leert om doormiddel van oefeningen ervoor te zorgen dat Cearrean zich wat meer ontspant en wat rustiger in zijn hoofd wordt. Intussen wordt hij regelmatig onder de loep genomen door de natuurgeneeskundige zodat we tijdig kunnen bijsturen. Al met al zien we duidelijk verbetering en ben ik blij dat ik deze stap genomen heb.

 

 

 

Er zijn pupjes op komst!

 

 

Nadat ik al meer als een week het gevoel heb dat Cytaugh wel drachtig zou kunnen zijn; ze wil geen vis meer eten, is zo lui als een varken en is af en toe ook misselijk, heb ik gisteren, 14 oktober, een echo laten maken van Cytaugh’s buik.

En ja hoor, er waren verschillende embryootjes te zien! De arts heeft niet uitgebreid geteld maar zag er zo al 4. Nu maar hopen de er voldoende teefjes geboren worden zodat ik langwachtenden gelukkig kan maken.

 

 

We verwachten veel van deze combinatie. Als de juiste genen goed gemixt worden, worden er vast mooie, sterke pups geboren. Uther vertegenwoordigt in hoge mate het type Deerhound dat ik prefereer; sterk en krachtig met een super lief karakter en een goed jachtinstinct.

Een Deerhound die geschikt is voor datgene waarvoor hij ooit gefokt was.

 

 

Uther is een achterkleinkind van Rosslyn Magi Among Shagied. In 2011 zijn Sonja en ik naar deze reu gegaan voor een dekking met Cheytah. Helaas zijn daar toen geen pupjes van gekomen, het zou leuk zijn als zijn achter-achterkleinkinderen op hem lijken!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Als alles goed gaat worden de pupjes rond 17 november geboren.

 

En dat was onze vakantie.

 

Terwijl we zondag 25 augustus bezig waren om de caravan en de auto in te pakken voor een 25 dagen tellende trip, bleek er één van de jonge Faverolleskipjes grote problemen te hebben met het leggen van haar eerste eitje. Dit kwam met cloaca en al naar buiten. Ik heb het ei verwijderd en geprobeerd de boel te herstellen maar helaas mocht dit niet baten zodat Simon op maandagochtend, voordat we vertrokken, eerst met haar naar de dierenarts kon gaan om haar te laten inslapen. Erg triest, het was zo’n leuk kipje. Dit was een slecht begin van de vakantie en ook de weersvooruitzichten waren voor de eerste dagen niet zo leuk.

Intussen had ik de caravan verder ingeruimd en de twee vriezers, die achter in de auto stonden, gevuld met ongeveer 40 kilo vlees voor de hounds. Niet genoeg voor 25 dagen maar we zouden het aanvullen bij Sonja als we richting Tüttleben zouden afzakken.

Nadat Simon terug was van de dierenarts hebben we de caravan achter de auto gehangen en konden we vertrekken. Maar als we bij ons door het hek zijn, moeten we de caravan afkoppelen en met de mover de volgende bocht nemen. Helaas reageerden de rollen niet op de afstandsbediening dus konden we de hoek niet om. Eerst maar de batterijen vervangen, dit mocht niet baten. Nieuwe batterijen gekocht en geprobeerd, ook dit hielp niet. Toen maar de buurvrouw gevraagd om te helpen duwen en ja hoor, met veréénde krachten kregen de caravan de hoek om en konden we eindelijk onze weg vervolgen richting camping “De Paardenbloem”  in Deurningen.

Hier zouden we twee nachtjes blijven. We hadden besloten om alleen de luifel op te zetten maar toen Simon er wat spanning op zette brak een bevestingingsoog af. We waren vol overtuiging dat er nog zoiets in de caravan moest liggen maar helaas …. dus moest Simon op pad want zonder dit oog konden we de voortent ook niet opzetten.

We waren nu vlak in de buurt van Lemele alwaar Callaghan woont, dus dat was een mooie gelegenheid om de stamboom af te geven en de twee broertjes weer even lekker te laten spelen met elkaar. Nou dat hebben ze ook gedaan!

Op woensdag zijn we vertrokken naar Camping-Paradies “Grüner Jäger” in Everinghausen, net voorbij Bremen. De naam van de camping doet al iets vermoeden en inderdaad was er een grote weide met een behoorlijk aantal Damherten. Intussen kwam het met bakken uit de lucht en ik probeerde tussen de buien door de hounds uit te laten maar Cranston en Cearrean konden hun ogen niet geloven en waren niet meer vooruit te branden. Veel te interessant al die hertjes!

De volgende dag ging de reis, met de veerboot van Puttgarden naar Rødby, naar Maribo in Denemarken. Dit was een mooie ruime camping waar je uitermate goed kon wandelen met de hounds en waar we eindelijk konden genieten van het zonnetje.

Maar niet voor lang want nadat we vrijdagochtend eerst boodschappen hadden gedaan in Maribo, gingen we verder richting Vordingborg alwaar Simon een seminar over “het bouwen van een goed coursingparcours” zou geven. Dit zou de gehele zaterdag en zondag in beslag nemen. Het was georganiseerd door Frank Plith in samenwerking met de Deense ren- en coursingcommissie en het vond plaats bij Bille en Freddy die een mooi groot veld van ettelijke hectaren ter beschikking stelde.

Gelukkig konden we ons boeltje opbouwen op een mooi beschut plekje want het waaide behoorlijk. In de nacht van vrijdag op zaterdag begon het op een gegeven moment vreselijk te regenen en onweren, echt enorme buien trokken over ons heen en ik deed geen oog meer dicht omdat ik weet dat Brandir ontzettend bang is/was voor onweer. Hij staat sinds een paar maanden op Chinese kruiden (Geria) omdat hij dementieverschijnselen begon te vertonen, en ik had al gemerkt dat het veel beter met hem ging. Nu bleek pas hoe goed! Hij sliep gewoon door!! Geen onrust of paniek, hij bleef gewoon rustig op zijn bedje. Ongelofelijk!

Het seminar was een groot succes. Ongeveer 15 personen namen deel en waren zeer enthousiast, ze vertelde later dat ze heel veel geleerd hadden en nu begrepen waarom een goed parcours zo belangrijk is. Er werden ook verschillende parcoursen uitgelegd en gedraaid, vervolgens becommentarieerd en besproken waarom het niet functioneerde. Al met al zeer leerzaam en het zou in alle landen moeten gebeuren want wat je meestal aan parcoursen ziet …..!

Maandagochtend hebben ons boeltje weer opgebroken en vertrokken richting Flyvesandet. Een camping in het noorden van het eiland Fun waar we al sinds 2001 regelmatig komen. Vlak voordat we bij de camping waren stak er een kudde damherten de weg over. Cearrean hing net met zijn kop uit het raam en zou er zo uitgesprongen zijn als hij wat kleiner was geweest. Dat beloofde wat want als Cearrean eenmaal weet dat er wild loopt kan hij niet meer loslopen.

Na aankomst zijn we eerst even over de camping gelopen om een mooie plek uit te zoeken waar we een groot stuk konden afzetten zodat Cearrean en Cranston genoeg ruimte hadden om te spelen. Halverwege de ‘zoektocht’ sprong er een groot haas op. Nou dat kon nog spannend worden! Gelukkig liet hij zich de rest van de week niet zo vaak meer zien en bleef hij ook een beetje uit de buurt van ons kampement, wel zo verstandig!

Als de maanstand goed is, en dus geen volle maan zoals deze week, kan je hier kilometers ‘wadlopen’. Er staat dan zo’n 5 centimeter water op een spiegelgladde zeebodem. Ideaal om de hounds lekker te laten racen. Maar helaas zakte het water nu niet verder dan zo’n dertig centimeter en dat is toch iets te hoog voor Cranston. De eerste keer dat Simon het water inliep en de hounds hem volgde, liep Cranston ook mee maar ging al gauw bijna kopje onder. Hierna bleef hij maar liever op de kant, natte voetjes konden dan nog net maar verder ging hij de zee niet in. Maar hij had toch ontzettend veel plezier en genoot met volle teugen.

Voor Cearrean hadden we de werpstok en een tennisbal meegenomen, hij leefde zich helemaal uit en kon er geen genoeg van krijgen! Hij heeft in ieder geval geen watervrees!

 

 

 

 

 

 

 

Maar helaas …. Cytaugh had besloten om op de maandag dat we aankwamen in Flyvesandet, loops te worden en aangezien het de bedoeling was dat ze gedekt zou worden, moesten de plannen grondig worden bijgesteld. Dit hield in; niet de week erop afzakken naar Sonja om vervolgens naar Tüttleben te gaan alwaar Simon een coursingtraining zou verzorgen maar op zaterdag vertrekken richting huis.

 

 

Inmiddels hadden we al vernomen dat Tüttleben waarschijnlijk niet door zou gaan vanwege te weinig aanmeldingen. Mocht het alsnog doorgaan, kon Simon altijd nog met zijn tentje erheen gaan en de training verzorgen.

Met een overnachting in Everinghausen, kwamen we zondagmiddag thuis. Gelukkig kon het hartonderzoek dat gepland stond voor woensdag 16 september een week naar voren worden gehaald zodat dit nog tijdig plaats vond. Om er zeker van te zijn dat Cytaugh ongeveer hetzelfde schema zou aanhouden als 2 jaar geleden, had ik een afspraak gemaakt op dinsdag, de negende dag van haar loopsheid om progesteron te prikken. Dit was gelukkig nog erg laag, zoals gehoopt en ook het hartonderzoek de dag erna, had een zeer positieve uitslag.

Ook heb ik overleg gehad met twee cardiologen betreffende het fokken met Cytaugh omdat Chidish, haar broer, vorig jaar na een coursing is overleden. Hij had een lichte vorm van DCM. Maar beiden menen dat als het hart zo goed is op 5,5 jarige leeftijd dat je dan de kans niet voorbij moet laten gaan. Het is erg moeilijk om lijnen te vinden zonder een erfelijke aandoening en als er dan aan één kant een probleem is en dit probleem openbaarde zich nog niet in de andere lijn, dan kan je het wel riskeren. Hopelijk pakt het ook goed uit!

De uitverkoren reu is Beardswood Uther. Een nog jonge reu met een mooie ribwelving, sterk bone en een fantastisch karakter. Het I.C. is 1,85 over 7 en 5,74 over 10 generaties. Als je de stamboom bekijkt, zitten er vele prachtige hounds achter waarvan ik er ettelijke heb gekend. Ook zijn er velen die ouder dan 10 jaar zijn geworden, ook reuen. We verwachten veel van deze combinatie!

Het vervelende is alleen dat ik niet voor een natuurlijke dekking naar Engeland kon en daarom is er vers, gekoeld sperma naar Nederland gekomen. Gelukkig verliep alles perfect qua timing en is afgelopen dinsdag, 15 september, Cytaugh geïnsemineerd. Nu maar hopen dat we half november een paar mooie, gezonde pupjes mogen verwelkomen.

Nog één dag ….

 

Cranston en Callaghan doen het goed, ze groeien gestaag door, staan mooi recht op de pootjes, hebben beide balletjes op de juiste plek, glimmen en glanzen, spelen, graven, luisteren naar hun naam en zijn natuurlijk totaal zindelijk.

Het is niet te geloven zo snel als de tijd gaat. Komende vrijdag zijn ze al 12 weken oud en zaterdag gaat Callaghan naar zijn nieuwe thuis. Hij gaat in Lemele wonen, bij Henny en Betsie. Zij hebben vele jaren Ieren gehad en willen nu iets sportievers. Nou, dat gaat met Callaghan wel lukken!

Inmiddels hebben ze al veel meegemaakt en autorijden is geen probleem. De weekenden weg met de caravan heeft ook geen enkel probleem opgeleverd, ze pasten zich gelijk aan.

 

Twee weekenden geleden hadden we ons CC2000-feestje op de renbaan in Lelystad. Een dikke 80 hounds waren aanwezig om zich weer eens lekker uit te kunnen leven met coursen. Cearrean mocht vrijdag het parcours verkennen met voor de eerste keer zijn muilkorf en dek. Dit ging prima. Zaterdag mocht hij de eerste omloop lopen met Troy, de Greyhound van Hervé Blaakenburg. Troy ging rechtdoor en Cearrean dacht slim te zijn door links af te slaan maar hier liep Troy en dit resulteerde in een flinke botsing met een koprol voor Cearrean. Even was hij gedesoriënteerd maar ging vervolgens weer achter het haas aan. In de middag mocht Cearrean met een Saluki van Henriëtte lopen. Ook hier ging het weer mis toen Geer, de Saluki, netjes het haas achter de heg wilde volgen, liep Cearrean iets te ver door, keerde om en ramde Geer vol in zijn zij. Een enorme duikeling van beiden was het gevolg en Geer stond vervolgens op drie poten. Toen hielden we het maar voor gezien.

 

Voor Vision was het de eerste keer na de geboorte van de pups dat ze weer eens lekker de poten kon strekken. Ze was fanatiek zat maar haar conditie was nog niet optimaal. Cytaugh mocht nog niet, haar voetjes waren nog niet helemaal genezen van zeer vreemde verwondingen. Het ging wel de goede kant op maar het risico dat ze haar voetjes weer kapot zou lopen vond ik te groot.

De week erop was ze samen met Vision aangemeld voor de coursing van ’t Haasje in Werkendam en gelukkig waren haar voetjes compleet genezen en bleven heel! De fietstrainingen hadden hun werk gedaan en de conditie van Vision was duidelijk beter. Cytaugh daarentegen, die wekenlang niet heeft losgelopen en gerend, was veel te dik en had totaal geen conditie. Maar ze genoot enorm en kwam met een big smile van het veld. Cearrean zou dit weekend eigenlijk voor zijn haasvastverklaring gaan maar door de duikelingen en een eerdere val op zijn rug, vond de osteopaat, waarbij hij onder behandeling is, het niet verstandig om hem te laten lopen. Ze had ook best wel even werk om Cearrean weer een beetje in model te krijgen. Nu maar hopen dat hij ‘heel’ blijft en binnenkort voor zijn haasvast kan lopen.

 

Cearrean is best een beetje moeilijk. Af en toe kan hij ineens uitvallen, zonder dat we er een reden voor kunnen aanwijzen. Meestal is hij dan moe of heeft hij last van zijn knie. Maar hij is nog steeds helemaal verzot op de pups en kan tientallen minuten lang heerlijk met ze spelen. Hij doet dat uiterst voorzichtig en liefdevol!

 

 

 

Zaterdag is het zover, Callaghan gaat ons verlaten, de pup waar ik minuten lang mee bezig was om er leven in te krijgen. Hij is uitgegroeid tot een sterke, mooie pup met een eigen persoonlijkheid; sterk en lief met een ‘will to please’. Ik ben benieuwd hoe hij zich verder gaat ontwikkelen, ik wens hem een lang, gezond, sportief, fijn en liefdevol leven toe!

7 weekjes jong

 

Afgelopen vrijdag waren Callaghan en Cranston 7 weekjes jong. Wat gaat die tijd toch snel!

De week ervoor waren ze al gechipt, is er DNA afgenomen en de dag erna zijn ze geënt. Dit ging allemaal zeer voorspoedig en zonder ook maar één piepje. Ook het autorijden ging prima. Dit hadden we natuurlijk al langzaam opgebouwd en vaker gedaan maar nog geen rit van 20 minuten. Gelukkig geen probleem.

Ze groeien goed, ze gaan min of meer gelijk op met de tabellen die ik nog heb liggen van mijn vorige nesten. Ze eten in hoofdzaak eendagskuikens, sprotjes en allerlei soorten gemalen vlees met groenten, vlierbesjes en zeewier. Intussen is Callaghan bijna net zo groot als Cranston en vorige week was het gewichtsverschil maar 450 gram. Callaghan woog 5,65 kilo en Cranston 6,10. Dik zijn ze zeker niet, het zou van mij wel ietsje meer mogen zijn maar ze schijnen genoeg te krijgen anders zouden ze wel meer willen eten. En het is eigenlijk ook wel beter dat ze niet te hard groeien, laten ze maar rustig aan doen.

Hun favoriete plekje in huis is wel de grote mand waar meestal Brandir in ligt. Hij kijkt dan ook iedere keer heel beteuterd als het tweetal weer zijn bed heeft ingenomen. Arme opa Brandir!

Zindelijk zijn ze voor 99,99 %. Het is maar hoogst zelden dat er nog een plasje in huis wordt gedaan. En doordat wij consequent direct hun uitwerpselen achter hun kont opruimen, zijn het ook geen poepvreters geworden.

 

Spannende momenten hebben we ook al met ze gehad. Twee weken geleden lag Callaghan zeer geïnteresseerd naar iets te kijken wat vlak voor zijn neus liep. Toen ik ging kijken bleken het vier processierupsen te zijn! Ik schrok me dood en griste Callaghan van het bedje af. Gelukkig bleek dat hij er niet aan had gesnuffeld want hij vertoonde hierna geen vreemd gedrag dat daar op kon wijzen. Ik heb wel gelijk de hoes van het bedje in de was gedaan en de omgeving afgespeurd op rupsen. Later die middag vonden we nog twee rupsen op het gras. Dood eng! Maar ja, er staan bij ons wel een kleine twintig eiken waarvan vele enorm groot en dus met onbereikbare rupsennesten. Het is niet te voorkomen.

 

Vision begint een beetje met ze te spelen maar laat dat eigenlijk liever over aan Cearrean. Wel ligt ze regelmatig gezellig met haar zonen op een bedje en je ziet dat Callaghan en Cranston hier echt ven genieten. De mannen mogen nog heel af een toe een beetje bij haar drinken maar ik denk dat het minimaal is wat er uitkomt want ze zijn er gauw mee klaar.

 

 

Beide pups beginnen hun oortjes al goed te dragen, de vouw zit erin en af en toe kunnen ze al naar voren klappen. Ook zijn ze bij beide hoog aangezet. Cranston zal zeer waarschijnlijk hele donkere ogen krijgen, Callaghan daarentegen zal de oogkleur van zijn moeder krijgen; vrij licht. Dit was al vrij snel te zien daar hij zeer licht blauwe ogen had terwijl die van Cranston ettelijke tinten donkerder waren. Ook nu is het verschil duidelijk.

 

Netjes aan de riem lopen is ook geen probleem. Ze zijn al mee geweest naar het winkelcentrum, het hondenlosloopbos (waar we helaas geen enkele vreemde hond tegen kwamen) en naar de paarden die bij ons in de buurt staan. Om hier te komen moeten we langs een stel vreselijke blafhonden en dit was natuurlijk doodeng. Ook de paarden vonden ze nog niet echt leuk. Het was dus een stressvol wandelingetje maar eenmaal thuis zorgde de tent ervoor dat alles weer snel was vergeten.

Morgen gaat Cranston onder het mes. Hij heeft een lichte bovenvoorbeet en zijn onderhoektandjes prikken in zijn gehemelte. Dezen worden er dus uitgehaald zodat de onderkaak vrij spel krijgt om door te groeien. Ik heb er alle vertrouwen in dat het goed komt.

 

 

 

29 dagen jong

Gisteren waren de puppen 4 weekjes jong, wat gaat dat snel! Het is ook wel erg makkelijk, 2 pupjes. Anderhalve week geleden doken ze ineens in Vision’s etensbak, lekker … Rinti, pens, melk en schapenvet! Sinds dien krijgen ze regelmatig wat puppymelk met biefstuktartaar uit een bakje maar eten ook regelmatig kleine balletjes  tartaar. Dit is erg leuk om te doen, ze gaan dan naast elkaar zitten en krijgen om de beurt een balletje. Als ze genoeg hebben, Callaghan meestal eerder dan Cranston, staan ze op en gaan ze spelen.

Intussen zijn ze bijna zindelijk. Callaghan is het bijdehandst, hij had al snel door hoe je uit de werpkist komt en dat je buiten moet plassen. Ook vind hij nat gras en wind niet zo erg. Cranston daarentegen is wat makkelijker en plast nog wel eens in de werpkist. Ook houdt hij niet van kou en wind! En dat ondanks z’n spek laagje.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Cearrean, de grote halfbroer, is helemaal verzot op ze! Hij kan haast niet wachten tot hij met ze mag spelen maar tot nu toe doet hij extreem voorzichtig en raakt ze zelfs amper aan. Hij houdt ze constant in de gaten en toont zich als een extreem goede babysitter.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En ook al wordt Cearrean uitgedaagd door Cranston, hij laat zich niet verleiden! Wel door opa Brandir en dat vinden de kleintjes natuurlijk zeer interessant.

Dubbel ongelovelijk!!

 

Eindelijk even tijd om het grote nieuws te vertellen; beide reutjes hebben als vader Argyll Bryan from the Market Garden!! Dit hadden we echt nooit gedacht mede omdat de qualiteit van het diepvriessperma niet erg goed was. Ik kon het dus in eerste instantie ook echt niet geloven en heb lange tijd naar de DNA uitslagen zitten kijken. Maar ja, als de getallen van de DNA-markers overeen komen zal het echt wel zo zijn!

Ik vind het wonderbaarlijk en hoop dat beide reutjes hun beide testikels krijgen zodat ze in de toekomst nog wat kunnen betekenen voor het ras.

Hun I.C. is over de eerste 8 generaties 0,00%, bij de negende generatie 2,69% en bij de tiende 5,31%. Dus best wel interessant om wat mee te doen.

Afgelopen vrijdag hebben we tevens besloten om Conaughey om te dopen in Cranston. Er waren wat problemen met de uitspraak en Simon had intussen de naam Colossimus voor het dikkertje verzonnen. Vond ik niet zo’n mooie naam. Cranston past ook goed bij hem en aangezien de oortjes pas net open zijn kan hij er gelijk aan wennen. Ze heten nu dus Callaghan Argyll O’Cockaigne en Cranston Argyll O’Cockaigne.

 

 

 

 

Het wegen wordt langzaam aan een probleem!

 

Opvallend is de gelijkenis van Cranston en Cearrean. Cranston heeft linksvoor een grote witte voet en Cearrean had dat rechtsachter, de borstvlek is nagenoeg hetzelfde, die van Cranston is iets breder maar van dezelfde vorm. Ook qua hoofdvorm en lichaamsbouw doen ze niet veel voor elkaar onder.

Callaghan zal zeer waarschijnlijk meer op Vision gaan lijken.

 

 

 

Intussen zijn de oogjes open beginnen ze wat te spelen, zowel met elkaar als met speeltjes.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vanaf nu zal het allemaal wel wat drukker worden, ze gaan natuurlijk meer spelen en binnenkort waggelen ze de werpkist uit. Moeder Vision doet het ook steeds wat rustiger aan met ze dus binnenkort gaan we lekker met pap kliederen!

Brandir en Benice, 8 jaar jong.

 

 

Gisteren zijn Brandir en Bernice 8 jaar geworden en ondanks Brandir’s Cystinuria en lichte Cardiomyopathie, doet hij het nog wonderwel! Iedere dag speelt hij met Cearrean en is hem nog steeds de baas. Hij slaat geen wandeling over en geniet nog volop van het leven. Ook Bernice is nog zeer fit en actief.

Op naar de 9 jaar, gaat vast lukken.

 

 

 

Vandaag zijn de pupjes 10 daagjes jong en heeft Callaghan zijn geboortegewicht verdrievoudigd + 51 gram, hij woog vanmorgen 1086 gram. Conaughey doet het de laatste dagen iets rustiger aan en weegt nu 1390 gram. Hij is niet meer met één hand op te pakken. Het kleur verschil wordt steeds duidelijker, ik ben benieuwd wat dit gaat worden. Vision was erg licht als pup dus misschien wordt Callaghan ook zo, ik weet het niet. Ik heb deze kleur nog niet in één van mijn nesten gehad.

 

Intussen vertonen ze af en toe een beetje speelgedrag, de oogjes gaan bijna open en het staan gaat ook steeds beter maar ze zijn te dik om te lopen, topzwaar, ze rollen gelijk om.

Vision verzorgt ze goed, ze glanzen dat het een lieve lust is en maar één keer per dag gaat er een vetbedje in de was. Wel wat anders als toentertijd met 11 puppen, de wasmachine bleef draaien!

 

Zeven daagjes jong

 

 

Vandaag is het een week geleden dat we verrast werden met de geboorte van Conaughey en Callaghan. In die zin verrast dat we ze nog niet hadden verwacht. Inmiddels hebben beide sinds gisteren hun gewicht verdubbeld, Conaughey in de ochtend en Callaghan ’s avonds.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vanochtend woog Conaughey 1073 gram en onze kleine Callaghan 766. Ze zijn moddervet! Maar ondanks dat beginnen ze al echt op hun pootjes te staan en proberen te lopen wat natuurlijk niet lukt.

Gisteren heb ik DNA afgenomen en opgestuurd om te laten onderzoeken of er misschien één van beide van Argyll is. Ik hoop volgende week de uitslag te krijgen.

 

 

 

 

 

 

 

 

Moeder Vision gaat intussen zonder dwang uit de werpkist en gaat af en toe op mijn bed naast de kist of lekker buiten in het zonnetje liggen. Dit houdt ze meestal maar 10 minuten vol, dan wil ze weer gauw naar haar pupjes maar ze is tenminste relaxed en probeert van alles te genieten.

 

Nog een paar dagen en de oortjes en oogjes gaan open, wat gaat het toch snel!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Intussen is de persoonlijke verzorging ook gestart; de nageltjes begonnen behoorlijk scherp te worden dus die zijn bijgewerkt met de Pecute. Een soort dremeltje speciaal voor hondennagels. Met knippen heb je altijd nog scherpe randjes en met dit handige, kleine apparaatje kan je deze mininageltjes mooi rond vijlen. Natuurlijk was Conaughey aan het tegenstribbelen en daar hij niet meer met één hand vast te houden is was het een lastig klusje. Callaghan daarentegen was in een vloek en een zucht klaar met de pedicurebeurt. Het blijft een verschil, die twee.

 

 

3 dagen jong

 

Drie dagen geleden werden ze geboren; Callaghan (…..) en Conaughey (…..). Welke hoe gaat heten heb ik nog niet besloten maar als ik naar de karaktertjes kijk denk ik dat ‘de kleine’ Callaghan en ‘de grote’ Conaughey gaat heten. Ja, en of er iets tussen de haakjes bij komt is nog afwachten. Op zeer korte termijn ga ik DNA afnemen om te kijken of één van beide Argyll Bryan from the Market Garden als vader heeft. Ik hoop het!! ‘De kleine’ maakt een goede kans, hij heeft dezelfde borstvlek en hoeveelheid wit aan de voetjes, is niet zo grof en zwaar en niet zo heel donker van kleur maar ….. dit alles zegt niets. Afwachten dus!

 

 

 

Het verschil in grootte was groot en dat is nog steeds zo. ‘De kleine’ doet goed zijn best maar ‘de grote’ laat zich niet kennen en drinkt 2 x zoveel! Ze gaan dus wel ongeveer gelijk op en komen in gewicht evenredig aan. ‘De grote’ woog vanochtend 626 gram en ‘de kleine’ 427 gram, ik ben benieuwd wat ze vanavond wegen.

 

 

Tussendoor moeten we ook nog genieten van de prachtige rododendrons die bij ons achter staan. Meestal zijn we in deze periode weg en missen we de mooiste momenten, nu niet!!

 

 

 

Ook het uitlaten was de afgelopen week genieten; in de toekomstige paardenwei is een grote poel uitgegraven, de hounds vinden het heerlijk en met het mooie weer lopen er veel vriendjes rond!

 

 

 

 

 

 

 

Tijd voor het spelletje ‘snoepjes vissen’. Cearrean had er best nog wel moeite mee maar al doende leert men en op het laatst ging het perfect.

 

 

 

 

 

 

 

Simon is tussendoor gewoon aan het klussen en wordt hierbij geholpen door Cearrean. Hij vindt alles interessant en spannend en moet er altijd bij zijn.

 

 

 

 

 

 

 

En intussen slaap, hang en zit ik rond de werpkist. Vision is een fantastische moeder en houdt de pupjes goed schoon, ze glimmen dat het een lieve lust is. Ook is ze erg voorzichtig, ze staat niet zomaar op en draait zich op commando om. Dat gaat gelukkig allemaal perfect!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kortom, …. het is genieten van alles!!!

Nog even wachten … of toch niet!

 

 

Op landgoed O’Cockaigne is het een drukte van je welste. Het jonge leven ontspruit overal! De bomen zijn weer groen, de planten bloeien volop en vorige week kwamen er drie jonge Faverolles bij. Het is nog even wennen voor ze, we moeten ze nog helpen bij het naar binnen en naar buiten gaan maar dat leren ze wel snel.

 

 

Ook de meesjes zijn druk met hun nestjes en de pimpelmezen die in een wijnkistje nestelen zijn al aan het voeren.

 

Intussen doen wij de laatste klusjes. De werpkist staat en Sonja is afgelopen zondag gekomen met Vision, Bernice en Lita. Cearrean  vindt het prachtig en probeert regelmatig met Bernice te spelen wat dan af en toe lukt. Lita is zijn stiefmoeder, hij lag als pup bij haar in het mandje, nu loopt hij vaak als een schaduw achter Lita aan.

 

En Vision … die ligt in de werpkist. Voor iedereen even wennen, vooral als ze daar ook gevoerd wordt.

De pups zijn goed te voelen en zullen waarschijnlijk vandaag of morgen geboren worden. Nog meer jong leven! Een spannende tijd, ik houdt u op de hoogte!

 

 

 

En terwijl ik de vertalingen van dit bericht bijna af heb, horen we Vision piepen. We springen op en gaan naar haar toe. Zonder vooraf drukte of paniek, met een minimale temperatuurdaling, ligt daar tot onze verbazing een pup!

 

 

Een stevig ventje van 480 gram die direct naar een tepel kruipt en begint te drinken.

Precies anderhalf uur later, om 13.20 uur, wordt de tweede pup geboren. Een klein frutje van 345 gram, ook een reutje! Na een beetje strijd, veel wrijven en vaak aanleggen, begint het ventje sterker te worden en laat de tepel niet meer los. Het verschil tussen de broertjes is groot maar de kleinste doet er alles aan om z’n grote broer in te halen! Of het lukt …. ?

 

 

 

 

Voorlopig gaat het goed, ook Vision doet het prima en poets haar kindjes schoon. Ze is, tot nu toe, een rustige, liefhebbende moeder.

 

Wordt vervolgd!

 

Alle nadelen hebben hun voordelen!

 

Nu Simon meer thuis is vanwege het Corona-virus, worden er allerlei klussen aangepakt, van klein tot groot. Het begon met het schoonmaken van ons terras rondom het huis. Een grote klus daar het nogal wat vierkante meters in beslag neemt. Tevens heb ik gelijk maar wat kuilen in de bestrating opgehoogd en de voegen moesten na de poetsbeurt natuurlijk weer opgevuld worden. We waren er best wel een paar dagen zoet mee.

 

 

 

Voor Cearrean hebben we het ‘buitenbedje’, nadat we het een nieuw likje verf hebben gegeven, neergezet. In eerste instantie deed hij net alsof hij er niets van wilde weten maar toen ik na een kwartiertje ging kijken waar hij was, lag hij prinsheerlijk op ‘zijn’ bedje.

 

 

 

 

 

Tussen het klussen door is het genieten van de fris bloeiende plantjes. En ieder jaar komen er meer wilde viooltjes en vergeet-mij-nietjes, heerlijk!

 

 

 

Tussen neus en lippen door heb ik ook nog een aantal nieuwe stukken keramiek gemaakt. Het was de bedoeling om het mee te nemen naar Tüttleben en Donaueschingen maar door het C-virus gaan deze shows niet door. Nu blijven de houndjes maar tot volgend jaar in hun doosjes.

 

 

 

Eveneens heb ik me op mijn “Kennelnaambord” gestort. De oude plank waar de letters en het hoofd opzaten was totaal verrot dus heb ik een tak van een berk die we onlangs hebben omgehaald, bewerkt tot plank, de letters en het hoofd van een likje verf voorzien en opgehangen. Het ziet er weer helemaal top uit!!

 

De afgelopen dagen heeft Simon twee wanden van ons huis schoongemaakt en weer in de lak gezet en dan moet je natuurlijk ook de ramen lappen! Ook zo’n klus die wel wat uurtjes vergt want een kleine 80 m² glas is niet in een kwartiertje schoon. Maar het knapt wel enorm op!

 

Lekker dat alles straks klaar is voordat de pupjes geboren worden, de werpkist staat voor het grijpen en wordt komend weekend in elkaar gezet. Alle benodigdheden zijn in huis en zondag komt Sonja zodat Vision een aantal dagen de tijd heeft om eraan te wennen.

 

Inmiddels heeft het een beetje geregend, heerlijk! Vanmiddag lekker een lange wandeling in de miezerregen in een losloopgebied gemaakt. De hounds hebben zich heerlijk uitgeleefd en zijn weer een beetje schoon gespoeld.

Ons ‘landgoed’ ziet er ook weer fris en fruitig uit!!

 

Jippie!!!

 

 

Nadat Sonja vorige week een echo bij Vision had laten maken en er maar één pupje te zien was, konden we hier niet erg blij van worden. Ik zag het drama van een keizersnee en het alleen opgroeien van één pup, weer helemaal voor me.

Maar ….. vanmiddag is er weer een echo gemaakt bij Vision en toen verschenen er twee embryootjes! Dat is al 100% beter!

Het was erg moeilijk om heel hoog in de buik wat te kunnen onderscheiden dus heel misschien duikt er ter zijner tijd nog een pupje op. Laten we het hopen maar het is in ieder geval al erg fijn dat er twee puppeltjes opkomst zijn. Rond 7 mei worden ze verwacht.

 

Ondanks alles toch een beetje genieten

 

 

De laatste dagen was het toch wel weer genieten van het zonnetje. Na al die regen en koude wind vonden de hounds het heerlijk om op hun stretchers in het zonnetje te liggen. Cearrean bleef liever rondscharrelen, slapen doe je snachts!

 

 

 

 

 

 

Net als iedereen, hebben wij het ook erg rustig. Alles is afgelast, de overvolle agenda is ineens helemaal leeg. Nu maar hopen dat Vision drachtig is, dan heb ik in ieder geval genoeg te doen. Over 15 dagen weten we meer!

 

 

 

 

Een nieuw jaar, nieuwe kansen.

 

Het was vorig jaar al duidelijk dat dit een druk en volgepland jaar zou worden. Tevens zouden de plannen die we met Vision hadden, vele geplande evenementen waaraan ik zou deelnemen, in het water kunnen laten vallen. En zo gaat het zeer waarschijnlijk ook gebeuren.

 

Het eerste evenement, de DWZRV-Sieger coursing in Tüttleben in het weekend van 29-2/1-3 werd verzorgd door Simon en Maarten en zodoende vertrokken we op 26 februari, volgepakt met draaitoestellen en een aggregaat richting Warstein alwaar we één nacht zouden overnachten. Aangekomen op de camping belandden we in de natte sneeuw en blubber, een koud en vies begin. Maar de volgende dagen viel het weer gelukkig mee en konden we zelfs af en toe genieten van een zonnetje. Cytaugh mocht ook deelnemen en deed dat met succes! Ze werd tweede van de 10 gemelde hounds en dat terwijl ze nog in haar loopsheiddipje zit. De mannen hadden een mooi parcours weggelegd van een dikke 900 meter en het was duidelijk dat vele hounds nog niet in topconditie waren, bij velen zag je na 500/600 meter het kaarsje uitgaan. Maar de hounds hebben er wel van genoten en daar doen we het voor. Het was een gezellig weekend, wel wat fris en af en toe een bui maar al met al goed te doen.

 

Helaas kon Sonja met Vision niet aanwezig zijn daar Vision loops was. En daar het de bedoeling was dat Vision gedekt zou worden had Sonja het erg druk met heen en weer rijden naar Hannover om het progesteron te laten bepalen. Natuurlijk deed Vision het rustig aan en pas na vier keer prikken kreeg Sonja op woensdag 4 maart groen licht om met haar richting Frankfurt te rijden voor de dekking met Fortheringhay’s Faerwald Fable. Deze dekking vond plaats op vrijdag 6 maart. Vervolgens is Vision op zaterdag 7 maart geïnsemineerd met het restant diepvriessperma van 29 jaar oud van mijn eerste Deerhound reu Argyll Bryan from the Market Garden.

 

 

 

 

 

 

 

 

Nu is het dus maar afwachten of Vision drachtig is, begin april weten we het. Het wordt dus weer een spannende tijd en hopelijk kruipen er over twee maanden een paar dikke pups in de werpkist.

Archieven