Posts Tagged ‘Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden’

Het afgelopen half jaar.

Na de laatste update in januari hebben we best wel weer het één en ander meegemaakt. Om te beginnen had Charlaigne een uitnodiging voor de Hond van het Jaar Show gekregen dus togen op 24 februarie bepakt en bezakt naar Dordrecht om een rondje door de ring te rennen en vervolgens weer snel naar huis te gaan. Geen succes.

Op 8 maart vertrokken Charlaigne en ik richting Birmingham.

Daar ik niet al te gehaast heen en weer wilde rijden, hadden we een Inn geboekt in Whitney, Bird in Hand. Na ons geïnstalleerd te hebben, zijn we eerst een lekker stuk gaan lopen en zijn vervolgens de uiterst sfeervolle pub in gedoken voor een heerlijke pint Bitter en een zalig maal.

De volgende ochtend werden we tijdens de ochtendwandeling, toen we de bocht om kwamen, verrast door een damhert. In eerste instantie keken het hert en Charlaigne elkaar verbaast aan om vervolgens te reageren; het hert rende voor ons uit maar stopte iedere keer om achterom te kijken. Hier werd Charlaigne alleen maar gekker van en ik kon haar ternauwernood houden. Vandaar ook de slechte foto! De rest van de wandeling was niet bepaald relaxed.

Na het ontbijt zijn we op ons gemak vertrokken. Onderweg hebben we nog een mooie wandeling gemaakt in een zeer baggerig losloopgebiedje en een natuurtuin en zijn we vervolgens via een prachtige route binnendoor naar Birmingham gereden.

Zondag Crufts dag. Onze keurmeester was Bryan Doak van de Rosslyn Deerhounds. Hij zocht duidelijk naar het zwaardere type Deerhound maar vond Charlaigne toch goed genoeg voor een vijfde plaats van de 11 aanwezige teven in de Open Class. Niet al te slecht.

Maandagochtend vroeg weer vertrokken naar huis maar al met al waren we dik 10 uur onderweg voor we thuis waren. De volgende trip doen we dat toch maar anders.

Op 28 maart kwam Sonja voor een paar dagen bij ons om vervolgens mee te gaan naar de Deerhound Jahresausstellung in Keulen. Als keurmeester hadden we Brit Schöne-Brodwall uit Noorwegen. Er waren in totaal 51 Deerhounds gemeld waarvan maar 15 reuen! Ik had Cytaugh in de veteranen klas gemeld en van de 5 oude dames werd zij derde. Charlaigne stond in de gebruikshondenklas en werd achter een hond geplaatst die ik zelf niet zou willen hebben. Er werd op z’n zachtst gezegd erg vreemd gekeurd.

18 April vertrokken Charlaigne en ik weer naar Engeland voor de jaarlijkse Breed Show die dit keer in Broughton werd gehouden. Het Forest Pines Hotel is een prachtige locatie met een gigantische golfbaan waar je prachtige wandelingen kan maken. Het enige probleem is dat het er stikt van de eekhoorns die mensen gewend zijn en dus gewoon blijven zitten als je ze benadert. Ook hupte er een groot haas rond wat natuurlijk helemaal een uitdaging was!

Op de vrijdag voorafgaand de eigenlijke Breed Show was de eerste Deerhound Championship Show georganiseerd. Er waren 58 Deerhounds gemeld voor keurmeester Miss Mary Ann Stuart van de Ollandsheart kennel. Charlaigne werd vijfde in Open Bitch. Beste reu en BIS werd Fritzens the Muthaiga Club van Björn Fritz en Klaus Krüger, voorgebracht door Hector Heathcote, en beste teef werd Packway Smackfarthing van Vanessa Lucas.

Op zaterdag hadden we Clare Drew als keurmeester. Zij is opgegroeid tussen de Lealla Deerhounds van haar ouders Tony en Mary Churchill. In totaal waren er 77 Deerhounds gemeld waarvan 24 reuen en 53 teven. Charlaigne werd derde in haar klas. Beste Reu en BIS werd Ormanstar Dark Shadow van Sam Taylor en Beste Teef werd wederom Packway Smackfarthing van Vanessa Lucas.

Na de Champion Parade, die helaas niet meer dat heeft wat het vroeger zo mooi maakte, een echte doedelzakspeler, keurde op zondag Sue Spring-Arnold de verschillende Special Classes. Charlaigne was gemeld in Special Coursing/Lure Chasing en werd hier derde, in de Special Bred By Exhibitor werd ze niet geplaatst.

Mijn dank aan Mark Cannon voor de mooie foto’s!

Na een leuk en gezellig weekend vertrokken we maandag weer richting Folkestone. Maar deze keer hadden we nabij Maidstone een kamer geboekt in “The Black Horse”. Het leek wel een klein vakantie oord en de appartementjes lagen verspreid over het glooiende terrein. Een heerlijke ruime kamer met alles erop en eraan en mooi schoon. De pub was enorm gezellig en toen ik er aan kwam, helemaal afgeladen. Na een heerlijke wandeling in de prachtige omgeving, ging ik terug en was het gelukkig wat rustiger zodat ik met Charlaigne kon genieten van een ontzettend lekker diner. Echt een aanrader deze Inn.

Aan de ontbijttafel

Dit jaar waren we wederom gevraagd om de coursing in Tüttleben te verzorgen. Daar tevens de Saluki Jahresausstellung werd gehouden, waren er veel windhonden gemeld en was de coursing over twee dagen verdeeld. We vertrokken op 15 mei om met één overnachting de 16de aan te komen in Tüttleben zodat de mannen de gehele vrijdag de tijd hadden om een mooi parcour uit te leggen.

Op 29 juli 2012 hebben Sonja en ik, Nimloth Brandir en zijn zus Bernice opgehaald bij Jill en Toby Smith in Engeland en een paar dagen later gingen we weer op pad richting oost Duitsland. Het was Brandir’s eerste uitstapje naar Tüttleben! Nu vierde hij hier op de vrijdag zijn 12de verjaardag!!!

Nimloth Brandir, als pupje met zusje Bernice, en 12 jaar oud!

Cranston, Crumbaugh en Charlaigne waren nog nooit in Tüttleben geweest en vonden het wel erg interessant toen de mannen het coursingparcour aan de overkant van de straat aan het uitleggen waren.

Op zaterdag hadden we de CAC show waar Charlaigne wel het CAC kreeg maar niet goed genoeg was voor BOB daar ze iets stijf liep. Op zondag mocht het jonge spul dan eindelijk coursen. Charlaigne was ingedeeld met Alyesha Under Sharp Hill van Gabriela Klenk. Op de één of andere manier maakte ze een misstap waardoor ze een behoorlijke buiteling maakte. Ze herstelde redelijk snel en zette de achtervolging weer in.

Crumbaugh was ingedeeld met Islay’s Quarterback Jim. Toen na een paar honderd meter het haas door technische storing stil kwam te liggen, en Crumbaugh (onder wit) als tweede bij het haas kwam, bedacht Jim zich niet lang alvorens zich op Crumbaugh te storten met als gevolg een heftige vechtpartij.

Op onderstaande link is duidelijk de verbaasde reactie van Crumbaugh te zien maar hij laat zich niet op zijn kop zitten en gaat in de tegen aanval. Hopelijk heeft dit geen nare gevolgen voor Crumbaugh.

https://photos.google.com/share/AF1QipMb-KVNNn6vfEKeF3XwTRbreWsgXFpgyanSE9UhCu0UQ8dMXNC-N6uQmCuIprh_cA/photo/AF1QipOtcKMMe4Hgx50___wZ8Ciztfgo30XEkckusVcE?key=bWtaMmFQTW5Hc1g5V1BPTTBpYndHRkkzTGlJM293

Op 26 mei hadden we een showtje in Wieze alwaar Charlaigne haar laatst benodigde CAC voor het Belgische Kampioenschap behaalde onder keurmeester Doris Getzinger en Beste Gebruikshond werd onder Johan Wulteputte.

Twee weken later op de buitenshow in Geldrop werd ze wederom BOB en tweede in de groep dankzij André van den Broek.

En dan is er nog slecht nieuws en goed nieuws.

Op 21 juni is er bij Brandir een echo gemaakt om te kijken waarom hij niet meer wilde eten en zich misselijk voelde. Het bleek dat er uitzaaiingen in zijn lever zijn van zeer waarschijnlijk een Hemangiosarcoom. Ook zijn milt is vergroot.

Tot nu toe gaat alles nog prima, hij eet goed en wandelt nog iedere wandeling mee maar wij hebben nog maar een paar weken om van hem te genieten en het zo prettig mogelijk voor hem te houden.

Het complete elftal

Het goede nieuws is dat we hopen op een nestje van Charlaigne. Als alles goed mag gaan verwachten we de pupjes rond half november (hopelijk niet weer een elftal). Duimen maar!!

Even updaten.

Na mijn laatste update in augustus crashte mijn laptop en na weken weg te zijn geweest kreeg ik hem terug, maar toen deed hij het nog niet! Ook bleek dat er bijna niets op de back-up stond die gemaakt was!! Alles weg! Weer weggebracht en na een maand kregen we te horen dat hij helaas niet meer te repareren was. Al met al duurde het een aantal maanden voordat ik een nieuwe kreeg en toen bleek dat ik niet meer kon inloggen op mijn website!!

Deze week is het eindelijk gelukt en nu kon ik verder waar ik gebleven was. Maar door alle updates van mijn website heb ik de grootste problemen met het vullen van een pagina en duurt het eeuwen voordat het naar mijn zin is. En het is nog steeds niet naar mijn zin, maar ja, ik moet wel!

Laten we gewoon beginnen bij het begin van vorig jaar.

De eerste coursing van het jaar 2023 was op 18 maart op het RONOstrand in Een. Omdat Cranston zwaar geblesseerd was en Cytaugh nog helemaal niet in conditie was, liet ik alleen Crumbaugh en Charlaigne lopen. Was eigenlijk wel zo relaxed want je hebt je handen al vol aan dit stel!

Charlaigne met haar snelle oortjes.

Het weekend daarop, 25 maart, hadden we onze CC2000 coursingdag. De weersvoorspelling was fantastisch maar helaas bleken ze op de dag zelf niet helemaal te kloppen. De regen kwam regelmatig met bakken uit de lucht en in zulke hoeveelheden dat alles één groot moeras werd. Aan het eind van de dag, toen alles was opgeruimd, moest de auto, die beladen was met alle coursing-apparatuur, door een tractor uit de modder worden getrokken. Hij was tot aan zijn assen in de blubber gezakt! Maar de mensen die zich hadden aangemeld waren bijna allemaal aanwezig en hadden ondanks het weer een leuke dag. Hopelijk durven ze de volgende keer weer te komen!

Op 13 april vertrok ik naar Cumbernauld in Schotland om daar te genieten van de Deerhound Breed Show. Dit is altijd een heerlijk weekend met leuke mensen en heel veel Deerhounds, echt genieten!

Vorig jaar, half oktober, begon Brandir met hydrotherapie. We rijden wekelijks naar Rucphen waar Corinne Somers haar praktijk heeft. Aangezien er een duidelijke verbetering in stabiliteit was, en als we een week oversloegen een vermindering, doen we dit zoveel mogelijk elke week. Hij weet nu precies wat de volgorde van behandelingen is; Eerst masseren en eventueel wat manipulatie en dan het bad in om vervolgens 4 x 5 minuten te “zwemmen”. Maar… je kunt veel vragen van een oude Deerhound zolang er maar iets tegenover staat, dit alles kan niet zonder stukjes kaas!

Op 10 mei vertrokken we naar Zweden waar ik de dertiende in Hässleholm moest keuren. Daarna gingen we terug naar Denemarken waar op de 19e de windhondenshow in Vejen was en op de 21e de Euro Dog Show in Herning. Charlaigne showde goed, werd 2e en 3e beste teef maar kwam niet verder.

Ondertussen vierde Brandir op 17 mei zijn 11e verjaardag op camping Flyvesandet in Denemarken. We hadden gehoopt dat we weer op het wad zouden kunnen lopen, maar door de storm die precies op de dagen dat wij er waren woedde, stond het water te hoog. Erg jammer.

Ik heb wel wat foto’s en een video van Brandir gemaakt, maar helaas werd mijn telefoon gestolen in een chique restaurant en ben ik alles kwijt.

Eind juni ging het terug naar Zweden, ditmaal voor het Wereldkampioenschap Coursing in Kristianstad. Op donderdag 29 juni was het de beurt aan de CSS klasse, hiervoor waren Kirjojax Harris, Cranston en Crumbaugh ingeschreven. Crumbaugh kwam als winnaar uit de bus. Hij mag zich nu CSS World Winner noemen.

Op de 1st plaats Crumbaugh O’Cockaigne, 2 Kirjojax Harris en 3 Cranston Argyll O’Cockaigne
Crumbaugh in actie
Een mooie dubbele regenboog tijdens de prijsuitreiking.

Op zondag mocht Charlaigne meedoen. Ze was niet in topvorm na haar loopsheid en verspilde vooraf te veel energie, dus maakte ze er een puinhoop van en eindigde ze op de 14e plaats van de 22.


Vanuit Kristianstad vertrokken we via Göteborg met de veerboot naar Frederikshaven in Denemarken waar we een veld moesten verzorgen voor de International Coursing in Nørresundby het weekend na het WK. Op zaterdag 8 juli werd de windhondenshow gehouden waar Charlaigne Deens Kampioen werd en later op de dag BIS. Keurmeester was Agneta Doverholt.

Op zondag de coursing waarvoor alleen Cytaugh, Cranston, Crumbaugh en Charlaigne waren ingeschreven. Na de eerste omloop lag Charlaigne op de eerste plaats, maar opnieuw verprutste ze de tweede omloop en eindigde ze als derde! Ik had Cytaugh na de eerste omloop teruggetrokken vanwege de hitte.

Op 18 augustus vertrokken we naar Arnhem waar dat weekend de Deerhound Clubmatch en de Sighthound Show zouden worden gehouden. Op zaterdag was de clubshow met 23 Deerhounds aangemeld voor keurmeester Carina Ekwall uit Zweden. Charlaigne werd weer BOB en ook op zondag met slechts 8 aanwezige Deerhounds werd ze BOB onder keurmeester Kay Sneath uit Australië. Cytaugh werd beide dagen Beste Gebruikshond en op zondag kreeg ze ook nog eens het Reserve CAC!

Vanuit Arnhem gingen we naar Göhlsdorf, Oost-Duitsland, waar op zaterdag een Nationale Leistungcoursing werd gehouden (verzorgd door CC2000) en op zondag de Jahresausstellung van de Deerhounds.

Er waren 2 reuen en 12 teefjes ingeschreven voor de coursing. Voor de tweede ronde waren er nog 11 over en Charlaigne stond op een gedeelde 2e plaats en Crumbaugh op de gedeelde 3e plaats. Maar Crumbaugh maakte er een puinhoop van en eindigde op de 6e plaats en Charlaigne werd 3e.

Voor de Jahresaustellung waren 25 Deerhounds ingeschreven. De keurmeester was Pascal Thiery uit Frankrijk. Cytaugh behaalde het reserve CAC vanuit de Gebruikshondenklas en Charlaigne werd BOB en later op de dag BIS!

Maar net als haar moeder in 2018, won ze ook de ‘Quodlibet Drambui Trophy’ voor de combinatie van schoonheid en prestatie!

Begin vorig jaar was er een oproep van een Amerikaanse schrijvster voor een foto van een oude Deerhound. Nou, daar heb ik er genoeg van!! Na het bewerken van een kerstfoto met o.a. Amy, stuurde ik het naar de auteur, Sky Blaine, ze was erg enthousiast!

Begin september vloog Simon voor zijn werk naar Amerika en kwam terug met de drie boeken! Amy’s oude snoetje staat op de cover van het derde en laatste boek van de serie.

Het is een fantastisch verhaal en je raakt niet uitgelezen, een echte aanrader!

 

Eind september vertrokken we naar Bretagne waar Henriëtte een gezellige, kleine gite heeft. We konden de caravan precies op het terrein bij haar parkeren en de honden hadden voldoende ruimte om te rennen en te spelen op het grote veld. Het is een prachtig gebied en er zijn veel leuke plekken om te wandelen en gezellige dorpjes om te bezoeken. Mont Saint Michel ligt ook om de hoek en is natuurlijk erg leuk om naar toe te gaan.

Kijk maar eens op haar website: www.lepetitcoincosy.com

Na wat klusjes te hebben gedaan bij Henriëtte vertrokken we na een paar dagen naar Gesves in België voor de coursing waar Simon moest jureren en de honden konden coursen.

Op 14 oktober organiseerde de Duitse Deerhound Club haar Open Club Show in Wickrath. De keurmeester was Natalie Heathcote en er waren er 38 !! Deerhounds voor haar aangemeld. Charlaigne werd weer BOB.

Het volgende weekend waren we weer terug op RONOstrand. Het was Cytaugh’s laatste officiële coursing. Aangezien Cranston zich al lange tijd niet lekker voelt en dus geen coursing mag doen, werden alleen Charlaigne, Cytaugh en Crumbaugh ingeschreven. En wat te verwachten was, gebeurde, Cytaugh moest alleen lopen in de tweede omloop, vond dat echt niet leuk dus liep niet. Ze eindigde haar coursingcarrière met een ‘afwijzing voor de dag’!!

Charlaigne won en kreeg het CACNL waarmee ze nu ‘Nederlands Kampioen voor Schoonheid en Prestatie’ is. Ze is de derde O’Cockaigne Deerhound (en zij zijn de enige drie) die deze prachtige titel draagt.

Op vrijdag 24 en zondag 26 november vonden in Leeuwarden de Fryslân Cup en de Winner plaats. We hadden een lang weekend een huis gehuurd in Appelscha zodat ik niet twee keer zo ver op en neer hoefde te rijden. Vrijdag hadden we Rob Douma als keurmeester en hij had 5 Deerhounds om te keuren. Charlaigne werd BOB en werd geselecteerd in de groep, maar kwam niet verder.

Zondag hadden we de keurmeester Jose Miguel Doval Sanchez uit Spanje en hij had 7 Deerhounds om te keuren. Hij deed ook de eindkeuring.

Charlaigne was weer BOB en in de erering werd ze uiteindelijk 2e!

En dan het laatste evenement van het jaar; de kerstshow in Gorinchem. André van den Broek keurde de 4 ingeschreven Deerhounds en maakte Charlaigne BOB en in de erering plaatste hij haar tweede!!

Ik was zo trots op mijn kleine meid! Het harde werken aan haar vertrouwen in de showring heeft zijn vruchten afgeworpen. Ze gaat nu graag naar de show en dat maakt het zo leuk.

Voor volgend jaar staan er al een paar spannende, grote dingen op het programma zoals Crufts, de Breed Show in Engeland en het Wereldkampioenschap Coursing in Polen en een heleboel leuke kleinere evenementen. We zullen ons niet vervelen!

RONOstrand en Ravels

 

Daar wij al gedurende een aantal jaren met ons team van CC2000 één van de terreinen verzorgen voor de Herfstcoursing op Ronostrand, vertrokken we op woensdag 19 oktober richting Een, een heel klein dorpje nabij Roden, nog net in Drenthe. Het was heerlijk herfstweer en we besloten op donderdag een goede wandeling in een losloopgebied in de buurt te maken. Regelmatig werd er een sprintje getrokken door het jonge spul en ook Cytaugh was behoorlijk actief. Totdat het fout ging. Het spul was aan het einde van een laan aan het spelen en Cytaugh rende van vanuit dat groepje naar ons, keerde om en rende in volle vaart terug maar kon Cranston niet ontwijken en klapte frontaal tegen hem op. Ze schoof letterlijk als een harmonica in elkaar. We dachten werkelijk dat ze dood zou neer vallen, ze trok helemaal scheef weg en draaide rondjes. Gelukkig waren we snel dichtbij en kon ik haar pakken. Toen ze  iets gekalmeerd was kon ze niet goed op haar  rechtervoorpoot staan maar verder bleek het mee te vallen. Na even rustig aan te hebben gedaan liep ze weer goed en deed net alsof er niets gebeurd was. 

 

 

Terug bij de caravan heb ik ze wel gelijk op de Traumeel en Novacam gezet maar de volgende dag was duidelijk dat ze toch een enorme opdonder had gehad. Ze was stijf en ondanks de Novacam behoorlijk pijnlijk in haar nek, schouder, rib- en lendenpartij. Daar ze gemeld was voor de wedstrijd op zondag, heb ik haar maar afgemeld en aangevraagd of mijn andere drie dan samen mochten lopen. Gelukkig kon dat.

Zondag ochtend liepen ze in course 1. Het was een zeer spectaculaire course omdat Cranston in volle vaart tussen de lintafzetting en het grote speelkasteel een halve ronde liep en op het moment dat we dachten dat hij door zou lopen en er tussenuit zou komen, draaide hij om en liep hetzelfde halve rondje weer terug om vervolgens weer achter het haas aan te gaan. We kwamen niet meer bij van het lachen! Hoe kon hij het verzinnen!

 

 

 

 

’s Middags liepen ze op het lang gerekte smalle terrein waar CC2000 draaide. Ik had verwacht dat Cranston hier wel enorm zou afsnijden, niet tot het einde van het veld zou doorlopen maar halverwege het haas zou opwachten om vervolgens in één rechte streep naar de opvang te gaan. Maar wederom verbaasde hij ons door perfect te volgen, zelfs helemaal tot achterin! Hij kreeg het hoogste aantal punten van de drie voor deze course wat voor hem echt verbazingwekkend is. Wat hadden ze weer genoten van het spelletje!

 

Voor Cytaugh had ik gelukkig heel snel een afspraak kunnen maken bij de osteopaat. Toen bleek pas wat voor klap ze gemaakt had, bijna haar hele lijf was zeer pijnlijk maar met name haar nek, rechter schouder, rib- en lendenpartij hebben meerdere behandelingen nodig gehad om te herstellen.

 

Twee weken later,12 november, was de coursing in Ravels, België. Daar het heel mooi weer zou zijn besloten we, ondanks dat het maar 36 kilometer is, toch met de caravan te gaan. Wel zo comfortabel. Voor de hounds hadden we de stretchers mee genomen zodat ze lekker in het zonnetje konden liggen en wij zaten heerlijk in ons T-shirtje te genieten van de uitzonderlijke temperatuur. Maar zodra de zon achter de bomen was verdwenen werd het echt koud en ’s morgens was het gras bevroren.

 

 

Op Ronostrand had Crumbaugh overtuigend gewonnen met 12 punten verschil van Charlaigne, nu was het Charlaigne die met 12 punten verschil won en wel van Cranston daar Crumbaugh in de eerste omloop echt niet lekker liep. In de tweede omloop ging het een stuk beter maar de achterstand was voor Crumbaugh niet meer in te halen en hij eindigde als derde.

Dit was de laatste coursing van het seizoen. Crumbaugh en Charlaigne zijn echte toppertjes en Cranston imponeert door zijn enorme kracht en uithoudingsvermogen, echt een genot om naar te kijken. Hopelijk blijft dat een poosje zo. Met Cytaugh moeten we nog maar afwachten hoe ze het komende seizoen in gaat, voorlopig doen we maar rustig aan met haar.

 

 

Wij wensen iedereen een heel gezellig kerstfeest en een gezond en sportief 2023!

Göhlsdorf, Heteren en Oude Pekela.

 

24 Augustus was de caravan weer schoon en ingeruimd en vertrokken we naar Göhlsdorf, nabij Berlijn. CC2000 was gevraagd om op zaterdag de coursing te draaien en zodoende was nagenoeg het hele team aanwezig. We liepen op donderdag en vrijdag nog in het stralende zonnetje in een T-shirtje rond maar voor zaterdag was zeer slecht weer voorspeld en konden we de regenkleding uit de mottenballen halen. Gelukkig viel het in de ochtend heel erg mee en ook ’s middags toen de Deerhounds voor de tweede keer liepen, was het nog droog. Pas later op de dag barstte het los en was iedereen in een mum van tijd doorweekt. Er waren 8 Deerhounds gemeld waaronder mijn 4-tal. Het was een hele toer om Cranston en Crumbaugh bij de start te krijgen omdat deze zeker 100 meter van de ingang van het terrein verwijderd was, netjes meelopen zit niet in hun genen! Na de eerste omloop stond Charlaigne op de eerste en Cytaugh op de laatste plaats. Crumbaugh op een gedeelde vierde en Cranston op de zesde plaats. In de middag liep Charlaigne met Islay’s Rhiann van Silke Eichhorn en dit was een zeer  mooie course, de dames waren goed aan elkaar gewaagd maar Charlaigne had teveel energie verspeelt voordat ze van start ging en verloor zodoende een paar puntjes. Uiteindelijk werd ze tweede, Crumbaugh vierde, Cranston zesde en Cytaugh de laatste.

 

Zondag was de CAC show waarvoor ik alleen Charlaigne had ingeschreven.  Er waren maar drie Deerhounds ingeschreven; 1 reu in de jeugdklas, 1 teef in de jeugdklas en Charlaigne in de tussenklas. Ze deed het best wel netjes en liet zich goed betastten. Ze werd BOB en eind van de middag werd ze in de eindkeuring, ondanks dat ze zich niet echt wilde tonen, bij de drie besten geselecteerd! Met deze twee resultaten van de coursing en de show, behaalde ze de titel Schönheit und Leistung! Ze doet het toch wel goed, mijn kleine meisje.

 

 

Het weekend erna zaten we op een camping onder Arnhem omdat zaterdag de coursing van Swift was en zondag de Jongehonden/Veteranendag van de Stichting Rasgroep Windhonden te Heteren. De coursing van Swift liep als een trein en Maarten had een mooi parcours weggelegd waarop ook de Deerhounds goed uit de voeten konden. Mijn complete viertal verscheen weer aan de start en deze keer ging Crumbaugh met de eer strijken.

 

Voor zondag waren Charlaigne en Brandir gemeld. Ik vond het gewoon erg leuk om zo’n oude, fitte reu nog eenmaal te tonen maar ik had hem wel beloofd dat dit echt zijn laatste showtje zou zijn. Er waren 5 Deerhounds gemeld voor de kersverse Barsoi-keurmeester Sybiel Schroeder maar helaas waren er maar 3 aanwezig. De jonge reu, John Falstaff van Jan Scheer en Joke Groeneveld, Charlaigne en Brandir. Charlaigne werd beste Jonge Hond en Brandir was logischer wijze Beste Veteraan. Begin van de middag waren alle keuringen klaar en moesten we opdraven voor de eindkeuring. Tot mijn verbazing verkoos Sybiel Charlaigne tot Beste Jonge Hond van de dag en toen Brandir voor Beste Veteraan moest strijden, won hij dit ook!! Leon Scholten keurde deze groep en hij vond Brandir nog zo goed voor zijn leeftijd. En dat is hij ook! Wat was ik trots op hem!!!

 

En toen …… op 17 september was er eindelijk na 26 jaar, een Nederlands Kampioenschap Coursing voor de Deerhounds!!!!!

Op 26 oktober 1996 was het eerste NKC te Een, tevens de eerste wedstrijd die het huidige WvCNL, op RONOstrand organiseerde. We hadden 6 Deerhounds bij elkaar zodat de titel vergeven kon worden. In die tijd was het nog gebruikelijk dat de deelnemers zelf de indeling maakten zodat je mooie gelijkwaardige courses te zien kreeg. We hadden wel verwacht dat dit met het NK ook mogelijk zou zijn maar helaas besloot de commissie dat zij de indeling gingen maken en hier waren we het niet mee eens omdat de reuen van Dick en Wil Bults en Jacqueline de Kok dusdanig agressief gedrag vertoonden bij de opvang, dat de familie Hawkins en wij, ons genoodzaakt zagen om onze hounds terug te trekken. Wij wilden absoluut niet dat onze hounds de klos zouden worden van een knokpartij! Dus wij trokken onze Deerhounds terug met het gevolg dat er geen titel uitgereikt kon worden. Nou, toen waren de poppen aan het dansen!!!!

Dick, Wil en Jacqueline dachten anders over agressie bij de opvang, die vonden dat normaal, en dus liepen de twee agressievelingen die dag hun rondje en zorgden ze dat er een man of acht klaar stonden om hun honden te vangen na afloop van de course. Wat een vertoning, ik zou me dood schamen!!!

Enfin, gelukkig zijn de reglementen zowel Nationaal als Internationaal eindelijk ten goede veranderd, zodat zulk asociaal K gedrag een vette diskwalificatie oplevert. We zien dan ook nagenoeg geen agressief gedrag meer bij de opvang, bij geen enkel ras. Gelukkig!

 

Dit jaar, op 17 september jl. waren er 61 windhonden aangemeld en moesten er 8 keurmeesters opdraven voor het Nederlands Kampioenschap Coursing te Oude Pekela. Iedere hound wordt door 6 verschillende keurmeesters beoordeeld en het is altijd een heel gepuzzel om de juiste keurmeesters op het juiste moment te laten keuren daar ze zelf ook vaak honden aan de start hebben. Een paar jaar geleden zijn de Nederlandse regelementen wat betreft de aantallen die aan de start moeten verschijnen voor een NK, aangepast. Men zag wel in dat er voor een aantal rassen op de oude manier nooit een NK zou komen. Dus in plaats van 6 hoeven er nu nog maar 4 aan de start te verschijnen en dat lukte dit jaar bij de Deerhounds voor het eerst!!

 

Het waren wel alle vier mijn hounds maar daar kan ik niets aan doen en de strijd was er niet minder om. De drie jongelingen zijn alle drie bloedfanatiek dus dat levert mooie courses op. De enorme kracht waarmee Cranston over het veld dendert, het samenspel van Crumbaugh en Charlaigne en de getoonde intelligentie van Cytaugh (ze was weer helemaal terug na haar loopsheid) maken het tot een waar feestje. In de eerste omloop liep Cytaugh met Crumbaugh, niet zo’n goede combinatie. Cytaugh snijdt erg af en loopt alleen maar te denken terwijl Crumbaugh vol overgave achter het haas aan gaat. Cranston en Charlaigne is ook niet zo’n goede match want Cranston snijdt ook erg af maar toont ook een enorme kracht en wendbaarheid. Na de eerste omloop hadden Crumbaugh en Charlaigne allebei 257 punten, Cytaugh 252 en Cranston 248.

 

’s Middags liepen eerst Cytaugh en Cranston, een leuke combi voor de draaier! De één snijdt nog meer af dan de ander en zie dat dan maar voor te blijven met het haasje. Crumbaugh en Charlaigne daarentegen tonen het samenspel, prachtig om te zien! Maar Charlaigne moest het afleggen tegen haar broer, met twee puntjes minder kwam ze van het veld af. En hiermee werd Crumbaugh de eerste Nederlandse Deerhound met de titel Nederlands Coursing Kampioen!!

Rondje Zweden en Denemarken

 

Op 23 juli vertrokken we weer richting het noorden. De eerste overnachting was op de camping tussen Bremen en Hamburg, altijd leuk om wakker te worden met een kudde damherten in de voortuin. Van hier gingen we verder naar een camping in Zweden waar we twee nachten zouden verblijven. Maar bij aankomst keken we onze ogen uit, het leek wel een stortplaats van oude caravans met verzakte en kapotte voortenten. Ook de mensen die er rondliepen leken niet erg op kampeerders. Aan het begin van de avond verschenen er een aantal katten die brutaal op korte afstand naar de hounds gingen zitten kijken en een paar grote egels waggelde aan de overkant van het pad voorbij. Dit was natuurlijk wel zeer  spannend voor de hounds maar erg lastig voor ons en uiteindelijk besloten we maar om met z’n allen de caravan in te gaan. Mede hierom zijn we de volgende dag vertrokken naar de volgende camping alwaar we dan drie dagen zouden zijn. Dit was een zeer ruime camping met een prachtig groot bos ernaast waar je uren kon wandelen maar het stikte er ook van de teken. Ondanks dat de hounds ertegen behandeld worden, plukte ik iedere dag tientallen teken van ze af! Op de laatste avond werden we getrakteerd op ‘gouden bomen’, een heel spectaculair schouwspel.

 

Op 28 juli vertrokken we richting Västerås alwaar op vrijdag en zaterdag de Skokloster Summer Show en op zondag de Zweedse Deerhound Club Show plaats vonden.  De camping waar we op belandde lag op 20 minuten rijden vanaf de showground en had een behoorlijk uitlaat gebied. Helaas liepen hier vrij veel hazen wat ook weer de nodige attentie vroeg! Voor de vrijdag had ik alleen Charlaigne gemeld in de Intermediair klas voor keurmeester Vlastislav Vojtek uit Slovenië, ze was de enige in deze klas, kreeg een uitmuntend en moest terug komen voor Beste Teef. Tot mijn grote verbazing werd ze tweede Beste Teef van de in totaal 14 teven! Beste teef werd Galerita’s Fiona van Mikael Nordström (echtgenoot van de fokster Cecilia Nordström en voorgebracht door Ylva, hun dochter). Ik heb de Galerita’s altijd bewonderd en ook deze teef was een plaatje! Zo sound en well-balanced, met behoud van een prachtige topline tijdens een zeer mooi gangwerk. Beste van het ras werd Grayrory’s Irresistible van Maria & Åke Käck.

Voor Beste Intermediair moest Charlaigne het opnemen tegen Necesse’s Faust Fortunatus van Ray Lindholm. Een mooie reu maar hij heeft nog wat tijd nodig; is nog wat los in zijn beweging. Ook deze strijd won Charlaignetje. Wat was ik trots op haar!! temeer omdat ze zich netjes gedroeg en goed liet betasten.

De zaterdag hadden we rustdag en dat was maar goed ook, het was ontzettend warm, zeker op de showground en dat zou voor de oude Brandir niet uit te houden zijn geweest. Wel moesten we eind van de dag de boel weer opbreken daar we zondagochtend vroeg moesten uitchecken. Dus zo laat mogelijk, toen de zon al achter andere caravans was gezakt en de temperatuur gedaald was, de tent en luifel weer afgebroken, ingepakt en de boel klaar gemaakt voor vertrek.

 

Zondag dus de Club Show. Ik had alles gemeld behalve Cranston. De keurmeester was Barbara Heidenreich uit Canada en ik vond het erg leuk om eens onder haar uit te komen. In totaal waren er 21 reuen en 26 teven gemeld waarvan 19 reuen en 24 teven aanwezig waren.

Als eerste mocht mijn 122 maanden oude Brandir op draven, hij deed het redelijk maar toonde duidelijk dat showen nog steeds zijn ding niet is!

Als tweede moest Crumbaugh de ring in samen met 7 andere reuen tussen de 15 en 24 maanden oud. Ondanks dat hij nog nooit geshowd is toonde hij zich behoorlijk goed en liep netjes mee. Hij vond alles wel erg interessant en wilde het liefst iedereen die aan de ring zat begroeten. Barbara had het best wel moeilijk met deze klas maar uiteindelijk maakte ze mijn Crumbaugh beste!

 

Nummer twee was Necesse’s Faust Fortunatus van Ray Lindholm, de reu waarvan Charlaigne op vrijdag had gewonnen!

 

Na alle reuenklassen gekeurd te hebben moesten Crumbaugh en de oude Brandir terugkomen voor Beste Reu. Brandir stond natuurlijk voor spek en bonen in de ring en baalde er duidelijk van maar Crumbaugh vond het prachtig en showde zichzelf naar de EERSTE PLAATS!! Best Reu, wie had dat verwacht???!!!   

 

Hierna was het de beurt aan Charlaigne, ze misdroeg zich weer verschrikkelijk maar belandde toch nog op de tweede plaats achter wederom een mooie Galerita.

Als laatste stond Cytaugh alleen in de klas van 7 tot 9 jaar oude teven. Niet zo moeilijk om dan eerste te worden.

Beste teef werd uiteindelijk Lawtons Eqvizzical Exuviance van Stefan Hagstedt.

Voor de strijd om Beste van het Ras kwamen er meerdere reuen en teven de ring in. Ik snap niets van het Zweedse keursysteem en zeker een Club Show heeft zijn eigen regels, erg ingewikkeld allemaal. Maar enfin, na heel wat gewik en geweeg werd Lawtons Eqvizzical Exuviance Beste van het Ras en Crumbaugh tweede. Een hele mooie prestatie voor zo’n jonge reu!

 

Na deze keuring moest Crumbaugh nog terug komen voor Beste Intermediair, wat hij aflegde tegen …. een mooie Galerita teef, Galerita´s Athelas, die van Charlaigne had gewonnen. Charlaigne moest nog terug voor Beste Hoofd maar ze wilde haar hoofd niet tonen, ze keek constant de andere kant op. Brandir was Beste Veteraan en Cytaugh Beste Senior en Beste Gebruikshond. Ook de Paarklas met Charlaigne en Crumbaugh was voor O’Cockaigne! Helaas hadden ze de strijd om Beste Gangwerk geschrapt wegens tijdgebrek, erg jammer want onder andere won Crumbaugh daar iedere keer op.

We gingen naar huis met een berg rozetten en vier goed gevulde Goody Bags met zeer originele cadeautjes, heel leuk hoe ze dat daar doen! Al met al was het een zeer geslaagde Club Show en heel leuk om Barbara weer even te spreken.

 

 

Na de show moesten we nog 200 kilometer naar het zuiden rijden, naar Olerum (wie heeft er niet ven gehoord?) alwaar de coursing, waarvoor Simon was uitgenodigd om te jureren, zou plaatsvinden. Tegen achten kwamen we er aan en hebben gauw de boel weer opgebouwd.

Daar mijn hounds niet mee mochten doen omdat Simon daar twee heel dagen in het veld moest staan, zouden Crumbaugh, Charlaigne en Cranston een proefloop doen. Cytaugh zou als begeleidhond meelopen bij de drie officieel gemelde Deerhounds. Voordat we maandagochtend naar het coursingveld liepen met de drie jongelingen, maakte Simon de sliplijn van Cranston klaar en deed die bij hem om. Helaas niet helemaal volgens de regels met als gevolg dat toen ik hem startte, hij er vandoor ging met mij achter hem aan – de lijn slipte niet! Ik maakte een enorme smak tegen de grond en werd een stuk mee gesleurd. Van nu af aan is het dus verboden voor Simon om ooit nog een sliplijn klaar te maken!!

Enfin, de hounds werden opnieuw gestart en gaven weer een prachtig schouwspel te zien, niets mooier dan drie Deerhounds in ‘full speed ‘ over het veld.

Cytaugh liep later die ochtend met een teef maar na een paar honderd meter stapte ze op een klos en was er gelijk klaar mee. Ach, ze zat twee weken na haar loopsheid dus het was begrijpelijk.

De volgende dag hebben de drie apenkoppen twee keer een proefloop gedaan, ze hadden hiermee het tekort aan vrije beweging weer ingehaald!  

 

 

Het waren erg leuke dagen en we zaten tot in de late uurtjes gezellig bij elkaar onder de partytent, gelukkig spreken de Zweden goed Engels want van dat Zweeds versta je niets!

 

Woensdagochtend hebben we de boel weer ingepakt en zijn richting Göteborg gereden. Hier verbleven we tot en met vrijdagochtend om vervolgens met de ferry naar Frederikshaven over te steken. Vandaar nog een klein stukje rijden naar Nørresundby waar Simon wederom twee dagen de coursing mocht jureren. Hier mochten de hounds wel officieel meedoen en ik had ze alle vier gemeld. Nu maar hopen dat Cytaugh het ook een beetje behoorlijk zou doen!

 

We stonden met de caravan vlak langs een wild gebied waar een kudde koeien, Schotse Hooglanders, Lakenvelders en kruisingen hiervan, rondliepen. De kruisingen waren heel bijzonder en leken op ruwharige Lakenvelders. Eén van de jaarlingen was erg geïnteresseerd in Crumbaugh en hij in haar. Ze was ook wel erg mooi en ze stonden minuten lang naar elkaar te kijken, er was duidelijk een Schotse klik!

 

De hounds liepen op zondag en Hanne van de Eikica Sighthounds zou helpen starten. Als eersten liepen Cranston en Cytaugh en …. Cytaugh liep. Ze anticipeerde wel erg veel en zou het hoogste aantal punten voor intelligentie gehad moeten hebben maar helaas is dit onderdeel geschrapt. In de tweede Deerhound course dus Crumbaugh en Charlaigne en dat was echt een spetterende course! Vol overgave volgden ze het haas en Crumbaugh liep net iets beter dan Charlaigne maar die liet zich niet kennen en pakte in de tweede omloop 4 puntjes meer dan Crumbaugh en belandde op de eerste plaats met het Certificat! Cranston werd derde en Cytaugh vierde. Ze hadden weer heerlijk gelopen en waren zonder blessures van het veld af gekomen. Het was weer een super goed georganiseerde coursing die liep als een trein.

 

 

 

Maandag 8 augustus zakten we af naar Camping Ringkøbing. We waren al twee keer eerder op deze camping geweest en dat beviel prima. Mede door het  grote losloopbos direct naast de camping waar de hounds heerlijk kunnen rennen, is het een ideale plek om een paar dagen te staan. En … we hadden geluk met de  temperaturen, niet boven de 30°!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Op donderdag even naar het ‘Sandskulpturfestival’ in Søndervig geweest. De indrukwekkende zandmuur van 200 meter lang en 7 meter hoog was bewerkt met het thema de Middeleeuwen. Echte kunstwerken gemaakt door verschillende mensen uit vele landen. O.a. een paar Nederlanders, Engelsen, een Rus, Oekraïner, Belgen en Zweden hadden zich heerlijk uitgeleefd in deze enorme zandbak met een prachtig resultaat!

En ja, de lucht was echt zo blauw!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na een heerlijk relaxed weekje kwamen we zaterdag 13 augustus weer thuis. Maar niet voor lang want eind augustus moesten we weer in Göhlsdorf zijn alwaar Simon samen met Maarten en Willem de coursing moest verzorgen.  Wordt vervolgd.

 

Van alles wat en even naar Finland.

 

 

Begin dit jaar heb ik van Vision en haar zonen en van Cytaugh en haar pups, DNA opgestuurd naar Amerika voor onderzoek op Post Operative Bleeding Syndroom omdat ik vermoedde dat Vision hieraan is overleden. Na ettelijke weken kreeg ik de uitslagen en het bleek dat Vision inderdaad genotype SERPF2-VAR had, wat inhoudt dat ze het hoogste risico had, wel 500 keer hoger dan hounds die geen risico oftewel het SERPF2-WT genotype hebben. Door de bloedingen na haar operatie was de toevoer van zuurstof niet toereikend voor de organen en het zenuwstelsel en nieren kunnen zeer  makkelijk beschadigd worden door te weinig zuurstof; de bloedingen waren dus de oorzaak van het uiteindelijke nierfalen.

Haar zonen, Cranston en Callaghan hebben beide SERPF2-HET, wat inhoudt dat ze 25 keer meer kans op nabloedingen hebben als ze een operatie ondergaan of een ongeluk krijgen. Het is dan dus belangrijk dat de dierenarts de juiste medicatie op de plank heeft liggen. Helaas blijkt dat je die medicatie niet in eigen beheer mag hebben dus als je onderweg bent heb je een probleem.

Ook twee puppen van Cytaugh hebben de SERPF2-HET variant terwijl Cytaugh zelf SERPF2-WT heeft. De eigenaren zijn natuurlijk terstond op de hoogte gebracht zodat ze hun dierenartsen kunnen informeren en ook de eigenaar van de vader van de pups heb ik  verwittigd.

 

Ik ben erg blij dat we, naast Factor VII Deficiency, nu ook de mogelijkheid hebben om de hounds op deze bloedingsstoornis (Delayed Bleeding Sydrome (DBS – ook wel genoemd hyperfibrinolysis)) te testen. Je kan er een hoop narigheid mee voorkomen.

De commerciële test is nog niet op de markt maar indien nodig kan men gewoon een swap naar Amerika sturen voor onderzoek.

Helaas zijn er nog steeds fokkers die niet eens op Factor VII testen, wat zeer onverantwoordelijk is daar het grote risico’s met zich meebrengt. Ik raad u dan ook aan, dat wanneer u een pup wilt aanschaffen, u aan de fokker vraagt of deze wel op Factor VII  en DBS getest is. Via de volgende link, https://www.o-cockaigne.eu/?page_id=20680, kunt u hier meer over lezen.

 

 

 

 

Eindelijk konden we half maart de caravan onder de caravanport uithalen en uitmesten. Het wordt altijd in de loop van de winter een soort opslagplaats en eer je alles weer op z’n plek hebt en hebt schoon gemaakt, ben je wel een dag verder. Maar in de loop van donderdagochtend 17 maart, konden we dan vertrekken richting Lelystad alwaar het eerste CC2000 evenement zou plaatsvinden. Een dikke 50 hounds waren er aangemeld en het was een enorm gezellige dag met perfect weer voor de hounds. Het was erg leuk om Mackenzie (en natuurlijk Bert en Mariëtte die erbij horen) weer te zien en ook Simone en Marco met Finn en Kick.

 

 

 

Helaas mocht Charlaigne niet lopen, die zat nog steeds in de lappenmand maar er liepen dus 6 Deerhounds die dag! Mackenzie moest weer even wennen maar liep uiteindelijk heel mooi. ’s Middags heeft ze samen met broer Crumbaugh gelopen en dat ging perfect!! Ook hele leuke courses van Cranston met de Afghaan Kimi van John en Karin, en ’s middags met de Barsoi van Anneke. Iedereen heeft enorm genoten.

 

 

 

Op 11 april heb ik Brandir’s hart weer laten testen en wederom is die verbeterd! Door de toevoeging van Carnitine, Taurine en Q10, wordt zijn hart steeds krachtiger en hoef ik niet meer bang te zijn dat hem hetzelfde overkomt als Chidish. Ook Cranston is voor de eerste keer getest en prima bevonden. Wel fijn om te weten voordat hij aan zijn coursing carrière begint.

 

 

 

Cranston, Crumbaugh en Charlaigne, hebben intussen hun coursinglicentie gehaald en Cranston heeft al een aantal coursings succesvol gelopen.

Het laatste grote evenement was het Wereld Coursing Kampioenschap op 27, 28 en 29 mei in Kalajoki, Finland. We vertrokken op 18 mei en hadden er een paar weken voor uit getrokken met een paar dagen Flyvesandet in Denemarken en op de terugweg een stop bij Sonja. Op Flyvesandet was het weer dolle pret met het lage water. Zelfs Brandir, die vorige jaren nog bang was voor het getijde, liep nu vrij en vrolijk mee. Hij ging zelfs regelmatig helemaal uit z’n bol!

 

 

 

 

 

 

 

Het is een heerlijk gebied en de hounds genieten er altijd volop. Het is ook een prima terrein voor een goede conditietraining want door zo’n laagje blubberig zand lopen is best heel zwaar!

 

 

 

Onderweg naar Kalajoki hebben we op verschillende campings gestaan, o.a. in Zweden, waaronder een hele leuke natuurcamping in een hele mooie omgeving.

 

 

 

 

 

Op woensdag 25 mei kwamen we in Kalajoki aan en werden naar onze plek verwezen, een strook asfalt voor de caravan met daarnaast een grote zandbak. We stonden pal aan het strand, of eigenlijk op het strand, en keken uit over de Botnische Golf alwaar het zee-ijs nog op dreef. Een vreemde gewaarwording daar het die eerste dagen lekker warm was en iedereen in T-shirtjes en korte broeken rond liep. De hounds vonden de zandbak heerlijk en wij veegden iedere dag het zand weer naar buiten.

 

 

 

De drie coursingparcoursen lagen ook op het strand en hadden allen een lengte van ongeveer 800 meter. Dit was lang genoeg daar het natuurlijk heel zwaar is om door het mulle zand te rennen. Op woensdag, donderdag en zondag mochten Crumbaugh en Charlaigne een proefloop doen maar op donderdag zag ik na afloop dat beiden in totaal 6 kapotte voetjes hadden van het zand dat het vel aan de onderkant tussen de tenen had weg geschuurd. Een zeer pijnlijke aandoening die helaas niet snel genezen was – dus geen proefloop meer op zondag.

 

 

Cranston liep op vrijdag in de CSS klasse met twee Zweedse teven en één Engelse reu. Deze reu, Kirjojax Harris, had ik vorig jaar tijdens de Breed Show in Engeland gekeurd en het was erg leuk om te zien dat hij nu ineens een stuk volwassener was en in positieve zin, veranderd. Mooie reu!

In de eerste omloop liep Harris onder rood en Grayrory’s Kestrel onder wit. Harris ging heel goed van start maar halverwege kwam Kestrel voorbij en hierna liep Harris eigenlijk achter Kestrel aan en heeft haar op een gegeven moment ook tot twee keer toe aangeraakt, oftewel hij stoorde op haar. Hiervoor kreeg hij een diskwalificatie wat natuurlijk erg zuur is als je helemaal uit Engeland komt.

 

 

 

In de tweede omloop liep Cranston onder rood samen met Grey Mountain Maggies Aileen. Aileen liep als jonge meid meestal strak achter het haas maar maakte ook af en toe een inschattingsfout. Cranston courste meer met zijn hoofd hij las het terrein en sneed af waar nodig. Tot drie keer toe ging de draaier de mist in, hij schatte de snelheid van Cranston verkeerd in en hierdoor kwam Cranston in contact met het haas. Gelukkig heeft hij er niets aan over gehouden. Helaas was er één keurmeester die zeer waarschijnlijk de punten heeft verwisseld waardoor Cranston op de derde plaats belandde.

In de middag moest hij dan alleen lopen en dat was zeer nadelig voor hem. Zo’n grote, zware reu valt niet te vergelijken met de course ervoor van twee teefjes. Hij belandde uiteindelijk op de derde plaats. Erg jammer dat het zo gegaan is maar Cranston heeft echt heel goed gelopen en er van genoten.

 

 

Zaterdag was het de beurt aan Cytaugh. Er waren 12 teven (6 Duitse teven, 2 Tsjechische, 2 Zweedse, 1 Finse en mijn Nederlandse Cytaugh) gemeld voor de CACIL klasse en geen enkele reu! Cytaugh startte in de eerste course samen met Islay’s Quickstep van Ira Johannsen (DE). Cytaugh kreeg 243 punten en Quickstep 230. Cytaugh stond hiermee op een voorlopige vijfde plaats!! In de tweede omloop liep Islay’s Luck Penny van Ira met Crathlint Dwynwen Dee van Satu Hakanurmi, de enige Finse. Luck Penny kreeg 228 punten en belandde op een voorlopige tiende plaats terwijl Dwynwen Dee een diskwalificatie kreeg. Fernhill’s Rose at Grayrory van Åke Kack (SE) liep een zeer mooie course en verdiende 245 punten en Islay’s Peekeboo van Ira kreeg er 232. In course vier liepen Islay’s Oonagh van Ira en Cotherstone Angrboda van Ann-Marie Boyle (SE)  en ze kregen respectievelijk 247 en 229 punten. Course vijf was voor Ailis Under Sharp Hill van Andrea Jahelková en Islay’s Quinn van Silke Eichhorn, en deze dames belandde op een gedeelde eerste plaats met 257 punten. In de laatste course liep Aisha Under Sharp Hill van Andrea met Islay’s Luighseagh van Claudia Oeljeschläger (DE) met 237 en 179 punten.

 

In de tweede omloop moest Cytaugh in course 4 het opnemen tegen  Aisha Under Sharp Hill. Aisha kreeg 1 puntje meer dan Cytaugh maar dat was niet genoeg om van haar te winnen. Cytaugh belandde uiteindelijk op de vierde plaats.

Ik was best trots op Cytaugh, met haar dik 7 jaar heeft ze het toch goed gedaan!

 

 

Zoals gezegd, op de terugweg een dagje bij Sonja langs gegaan. Erg vreemd om alleen  maar twee Galga’s aan te treffen en Brandir en Cytaugh hadden dit ook niet verwacht. Na een heerlijk lui dagje zijn we zondag weer richting huis gereden om daar onze nieuwe kurkvloer te mogen aanschouwen. De vloer is schitterend alleen troffen we ook overal egaline aan; op het terras, tegen de muren, zelfs de deurkrukken zaten onder. Dat werd dus een terugkomertje voor de vloerleggers om de boel schoon te maken. Het hield alleen wel in dat we niet gelijk konden beginnen met het inruimen van ons huis want alles, werkelijk alles stond in het schuurtje, op de veranda en onder de carport. Enfin, als we voor de Kerst maar klaar zijn.

 

 

Vakantie in Engeland

 

 

Gezien de Corona perikelen was het een zeer spannend avontuur, ons tripje naar Engeland. Het vooraf boeken van de tests, campings en de overtocht, stelden we zo lang mogelijk uit daar natuurlijk de kans bestond  dat we ‘rood’ zouden kleuren op de Engelse ‘Government site’ en dan zouden we Engeland niet in komen. We hadden onze vertrek datum al wat naar voren geschoven in de hoop dat de update van de site niet voor maandag 20 september zou komen maar de Engelse regering hield woensdag de 15de een persconferentie en de kans van updaten werd hierdoor eerder. We moesten wel op donderdag de 16de de coronatest doen anders vielen we niet binnen de termijnen. Ook de hounds had ik op donderdag laten ontwormen en er extra op toegezien dat hun paspoorten correct waren ingevuld. Dit op de heenweg naar Werkendam alwaar het Nederlands Coursing Kampioenschap werd gehouden. Ik zou op vrijdag nog even heen en weer naar huis rijden om nog het één en ander te doen, o.a. het huisvuil voor aan de weg zetten. Maar toen ik aan kwam rijden was het huisvuil al opgehaald en kon ik dus op zaterdag weer op en neer om het naar de milieustraat te brengen! Nou ja, er was nog genoeg te doen thuis en de hounds hadden geen last van de coursing geluiden. Nadat ik vrijdagmiddag weer terug was in Werkendam konden de hounds nog even lekker coursen. ’s Avonds zouden we in het restaurant van de manege eten en terwijl we op ons ‘diner’ wachten, kwam er een update vanuit Engeland…….gelukkig Nederland bleef oranje!! Is natuurlijk een puur commercieel gedoe want ze hebben al genoeg problemen in Engeland dus Nederland op rood zetten zou erg dom zijn maar toch, we waren enorm opgelucht! Hierover later meer.

 

Zaterdag eind van de middag weer gauw naar huis, nou dat ‘gauw’ ging niet, de mover van de caravan deed het niet! Gelukkig is Maarten handig genoeg en wist de rollen van de banden af te halen zodat we in ieder geval naar huis konden. Maar hopen dat de mover thuis weer zou werken anders zouden we zondagochtend echt een probleem hebben om het terrein af te komen.  ‘s Avonds nog het één en ander in de caravan doen, alle papieren invullen en afdrukken (wat natuurlijk vreselijk tegen zat en ettelijke uren kostte), de vriezers vullen met vlees voor de hounds(er ging toch nog zo’n dikke 45 kilo in!) en vroeg naar bed.

 

Zondagmorgen vroeg op, de laatste dingen in de caravankoelkast en weg wezen. Gelukkig deed de mover het en konden we zonder verdere problemen de reis beginnen. Deze verliep zeer voorspoedig en eerder dan gehoopt waren we in Calais en door de “Pet Control”. Hierna ging het iets minder vlot vanwege de strenge controle van de paspoorten maar we konden toch op een trein eerder dan we geboekt hadden. Halverwege de middag kwamen we op de eerste camping aan, Tanner Farm Park. Een camping waar Sonja en ik al twee keer eerder waren geweest en waar je heerlijk rustig staat met goede wandelmogelijkheden. Alleen hadden we toen geen uit de kluiten gewassen Cranston mee! Deze kon onmogelijk onder het poortje door dat onderdeel was van een hekje waar je als mens overheen kan en als klein tot middelgrote hond onderdoor kunt. Brandir en de meiden kropen er keurig onderdoor maar Crumbaugh en Cranston vertikte dit en waren er echt niet toe te bewegen. Dus hierdoor waren de wandelmogelijkheden wel beperkt. Maar er was ‘excitement‘  genoeg want het barstte er van de eekhoorns en die liepen gewoon vlak langs ons stekkie. Eén keer zat er één vlak onder het openstaande raam van de caravan en ik kon nog net Crumbaugh bij z’n achterpoten pakken voordat hij uit het raam wilde springen! Verder bleven de hounds gelukkig keurig netjes achter het hekje als de eekhoorns in het rond sprongen. Zo braaf!!

 

Volgens de regeltjes, zouden we op dinsdag een COVID test moeten doen. We hadden het ook netjes besteld en betaald maar de test is nooit op de camping aangekomen. Zelfs na ettelijke mailtjes en telefoontjes kregen we geen enkele reactie. Dan maar niet, we zien wel.

Op woensdag zijn we naar Scotney Castle gegaan. Een ruïne op een klein eilandje en een nieuwer kasteel te midden van prachtige tuinen vele hectares schapenweiden en bossen. We hebben eerst een grote wandeling gemaakt, tussen de schapen door en vooral Crumbaugh en Charlaigne konden de schapenpoep niet weerstaan. Daarna zijn naar de oude kasteelruïne gegaan om een paar plaatjes te schieten, echt een mooie ruïne.

 

Eén van de problemen waar Engeland nu mee kampt, is dat er te weinig vrachtwagenchauffeurs zijn om o.a. brandstof te vervoeren! Dit ervaarden we toen we wilde tanken en er geen diesel (en ook geen benzine) beschikbaar was bij verschillende pompstations. Gelukkig vonden we nog een tankstelletje in een klein dorp waar we de tank vol konden gooien.

 

Op donderdag vertrokken we richting een camping nabij Telford alwaar de Breed Show zou plaatsvinden en ik op zondag de Deerhounds zou keuren. Vrijdagmiddag zijn we even naar het hotel gegaan om iedereen gedag te zeggen en om Liza en Sarah de kans te geven om de pups van Uther te zien. Helaas mocht ik op zaterdag niet aanwezig zijn dus besloten we om naar Ironbridge te gaan. We hebben eerst een stuk gewandeld met de hounds, vervolgens geluncht bij een pub en toen weer terug gelopen richting ‘The Iron Bridge’. Nou, als je over de brug loopt, is er niet veel aan, alleen van een afstand is het wel indrukwekkend, zeker als je de geschiedenis in ogenschouw neemt. Maar waar we eigenlijk voor gingen was natuurlijk ‘The Deerhound Table’ die in het Coalbrook Museum of Iron staat. Ik had niet gedacht dat die zo groot zou zijn! De Deerhounds die de tafel op hun nek dragen waren echt levensgroot. Erg leuk om dat eens in het echt te zien.

 

 

 

 

 

 

Ook hier, rondom Telford, zagen we lange rijen auto’s bij pompstations staan wachten om te kunnen tanken om de volgende dag te zien dat alles uitverkocht was en er dus geen auto meer stond. Na wat zoeken op internet vond Simon een tankstation waar je nog kon tanken maar dan ook voor niet meer dan 25 Pond. Nou dat schiet niet op met een tank van 90 liter! Dus na eerst voor 25 Pond te hebben getankt is hij omgereden en heeft bij de vrachtwagenpomp de tank afgevuld. Bij een gewone personenauto past het mondstuk niet in de tankopening maar bij ons is dat gelukkig geen probleem! Er was niemand die er iets van zei en ook bij de kassa geen commentaar. Bij een volgend tankstation werd er ook gezegd dat het was toegestaan om bij zo’n pomp te tanken. Fijn om te weten! Het is te hopen dat we op de terugweg nog kunnen tanken want anders halen we Folkestone niet en komen we niet thuis!

Tevens hoorden we ’s avonds tijdens het diner in het hotel (waar we gelukkig wel bij mochten zijn) dat er  verschillende producten niet meer te krijgen waren in de winkels omdat ze stomweg niet gebracht konden worden. Wat zo’n stom virus al niet te weeg kan brengen!

 

Zondagochtend, vroeg uit de veren en richting het hotel. Gelukkig zat de hele week het weer enorm mee en ook op deze dag was het super weer voor een show. In totaal waren er 83 Deerhounds gemeld voor de show met 90 entries op de zaterdag waarvan 30 absent en 53 entries voor de zondag met 16 absenten. Niet zoveel aanmeldingen als anders maar dat was te verwachten in de huidige situatie. Het is al een wonder op zich dat er een Breed Show plaatsvond met de enorme aantallen coronabesmettingen die in Engeland dagelijks gemeld worden.

 

Enfin, ik was zeer tevreden met mijn aantallen en vond het heerlijk om weer zoveel Deerhounds in mijn handen te krijgen. De kwaliteit was zeer uiteenlopend maar ik had een paar hele mooie hounds waaronder een jonge reu van 23 maanden die het wel erg moeilijk maakte door of niet te willen lopen of in telgang te gaan maar….. als hij liep, toonde hij het beste gangwerk wat je je maar kon voorstellen, mooi dansend met een lange, vloeiende pas, laag over de grond en in een goed tempo. Het beste gangwerk van de dag. Verder was het een reu die echt ‘Fit for function’ was en zijn job echt zou kunnen doen. Ook een reu en teef, broer en zus, 20 maanden jong, sprongen eruit qua type, gangwerk, prachtige kleine oortjes en hele donkere ogen. Ja, en dan die aandoenlijke hounds; die echt even intens met je willen knuffelen of die oude teef van 11,5 jaar die nog zo fit en vief door de ring liep, die raken je in het diepst van je ziel en ik krijg er altijd tranen van in mijn ogen.

 

Op maandagochtend vertrokken we richting Dartmoor. We hadden een ‘dog friendly’ camping geboekt maar toen we er aankwamen en naar ons plekje verwezen waren, bleek dat het niet was toegestaan om ons hekje op te zetten wat dus zou inhouden dat de hounds alleen in de caravan en voortent moesten verblijven. Geen denken aan! Dus omgedraaid en een andere camping gezocht – makkelijker gezegd dan gedaan want het bleek dat er bij velen niet meer dan 2 honden werden toegelaten of dat de boel onder water stond vanwege de enorme hoeveelheid regen die er de afgelopen nacht was gevallen. Via, via belandden we op een camping langs een matig drukke weg maar met directe toegang tot de Moors en een hele gezellige pub erbij! Dinsdag kwam het weer met bakken uit de lucht en op een gegeven moment vloog er een doorweekt roodborstje door de voortent. Gelukkig hadden we alle hounds in de caravan en liet ik het vogeltje maar even tot rust komen alvorens de tentdeur open te doen. Het bleef nog een poosje op de grond zitten en na een kleine tien minuten vloog het weer weg ….. of toch niet? Later meer hierover.

 

Parodie op “Wishful Thinking”.

 

Toen het ’s middags even ‘droog ’ zou blijven, gingen we gauw met de hounds op pad. Door de gigantische weilanden, waar de schapen en pony’s liepen te grazen, liepen in alle richtingen ‘Public Footpaths’. Dus wandelmogelijkheden genoeg, je moest natuurlijk wel de hekken achter je sluiten. Toen we een paar honderd meter op één van die velden liepen, kwamen er van heel ver weg ineens een stuk of 10 pony’s op ons af gerend. Simon zei nog voor de grap; “die gaan ons omsingelen”. Nou, dat deden ze dus ook en één ervan keek niet bepaald vriendelijk. Deze merrie was duidelijk de leidster en vond het niet goed dat we hier liepen met vijf Deerhounds. Ze werd steeds bedreigender en tot een paar keer toe draaide ze zich naar ons om en op een gegeven moment sloeg ze naar achteren. Tegen Brandir! Gelukkig is hij niet meer zo heel stabiel op de poten en viel hij gelijk om wat waarschijnlijk zijn redding is geweest. Toen hij opstond piepte hij wel en stond hij even op drie poten maar dat ging al snel beter. Daar ik met Crumbaugh en Charlaigne stond te worstelen om ze in bedwang te houden (die wilde die pony’s wel even verjagen!), kon ik niets doen, alleen maar proberen de boel zo rustig mogelijk te houden en proberen zo snel mogelijk van het veld af te komen. Het eerste stuk werden we nog achtervolgd door de kudde pony’s maar naarmate we dichter bij het hek kwamen des te meer bleven ze op afstand om uiteindelijke om te keren en weg te galopperen. Wat een vreselijke nare ervaring was dit en vooral die arme Brandir, dat die op zijn oude dag nog zoiets moet meemaken. Gelukkig bleek het enorm mee te vallen met hem, kon ik niets aan hem ontdekken  en liep hij de rest van de wandeling gewoon mee. Intussen was het weer keihard gaan regenen dus veel lol hadden we er niet aan en nadat de hounds alles hadden gedaan zijn we maar weer omgekeerd richting caravan om de schrik te verdrinken. Het liefste wilden we ’s avonds in de pub een hele grote ponysteak op ons bord!! Maar dat hadden ze helaas niet.

 

We waren Dartmoor gelijk spuug zat en hebben woensdag de hele natte boel weer ingepakt en zijn richting The New Forest gereden alwaar we een zeer rustige camping, The Red Shoot, te midden van het natuurgebied hadden geboekt. Gelukkig konden we ook eerder komen dan afgesproken. In The New Forest lopen de pony’s, koeien, varkens, ezels en herten gewoon door het hele gebied los en een confrontatie met ze is niet ondenkbeeldig maar we waren goed gewaarschuwd door het nare voorval in Dartmoor en lieten het vee links liggen. Het was hier schitterend weer en in een stralende zon hebben we de boel weer opgezet en heerlijk nog even in het zonnetje een biertje gedronken.

 

Donderdag – regen – we hadden besloten om naar Stonehenge te gaan maar daar aangekomen konden we of dik 2 kilometer lopen of met een pendelbus. Nou met 5 Deerhounds in een pendelbus zagen we niet zo zitten dus dan maar lopen. Natuurlijk moest je, om iets dichter bij de stenen te kunnen komen, een ticket kopen – 21 Pound per persoon!! Nou zijn wij echte cultuur barbaren en hebben dat er niet voor over om oude stenen van dichtbij te bekijken, dan maar van een iets grotere afstand wat foto’s nemen. Simon zei nog; “Ze zijn vast aan het sparen voor nieuwe stenen”. Nou, met zulke bedragen is dat gauw bij elkaar gespaard!

Tijdens de wandeling erheen was het gelukkig droog maar er stond een sterke wind. Op een gegeven moment stak er vlak voor ons een haas over. De enige die hem zag was Crumbaugh en dat is nou juist de ergste om weer in gareel te krijgen! Pas toen we op de terugweg ver voorbij het ‘haas passeer punt’ waren, kon hij weer een beetje normaal meelopen.

 

Op vrijdag zijn naar Burley gereden. Dit zou een mooi oud dorpje moeten zijn maar het was niet wat ik ervan verwachten. Ook de wandeling die er in de omgeving was uitgezet en we gelopen hebben, viel vies tegen. Grote stukken over geasfalteerde wegen. Er reden wel niet veel auto’s  maar als het even kan loopt Brandir los zodat hij zijn eigen tempo kan bepalen. Dat ging hier niet en dan is het een stuk vermoeiender voor hem. De omgeving was prachtig en de pony’s lieten ons af en toe omlopen omdat ze midden op de weg liepen of ernaast liepen te grazen. We kijken nu wel erg uit voor ze en vertrouwen ze voor geen cent! Toen we weer richting camping reden belandde we in een ‘file’ vanwege een kudde ezels die over de weg liepen. Ja, en dan moet je toch echt geduld hebben.

 

 

 

Zaterdag regende het de hele dag, en niet zo’n beetje! In de middag hadden we afgesproken met Gill en Toby om Brandir even te laten zien. Daar één van hun teven loops was konden we hem niet mee nemen naar binnen dus bleven ze alle vijf netjes in de auto. Nou ja netjes …. toen we terug kwamen om Brandir er even uit te halen bleek dat de puppen de hoes van het matras hadden bijgewerkt. De hele auto lag vol schuimrubbervlokken!

 

Zondag was een rustdag, gewoon een lekkere wandeling in de omgeving gemaakt wat al inspannend genoeg was door de ontmoeting met een kreupel hertje dat dus niet zo snel in het bos verdween. Eind van de middag, toen het al behoorlijk was afgekoeld, er een fikse bui regen viel en we de voortent hadden dicht gemaakt, bleek er ineens weer een roodborstje in de voortent rond te vliegen! Toch per ongeluk mee opgerold in de voortent? Die diertjes kruipen door de kleinste kiertjes en onder de caravan door de tent in. Dat is toch echt lef hebben!

 

Op maandag hebben we nog een mooie, inspannende wandeling gemaakt in het noordwesten van New Forest. Aan het begin van de wandeling stonden er een paar koeien langs het pad maar die hadden gelukkig weinig interesse in ons. In de stromende regen steile, glibberige hellinkjes, overwoekerd met varens, op en af. Gelukkig kwamen we daar geen pony’s of koeien tegen! 

 

 

Dinsdagmorgen hebben we de boel weer ingepakt en zijn richting Tanner Farm Park gereden alwaar we zouden overnachten voordat we weer richting huis zouden reizen. Onze tweede coronatest hebben we nooit gedaan en we hadden ons al voorbereid op een fikse boete hiervoor maar aangekomen in Folkestone werd er niets gezegd of gevraagd en na alle controles betreffende de hounds konden we de trein op. Eenmaal in de trein wisten we zeker dat er geen boze Engelsman met een boete achter ons aan zou komen en konden we opgelucht adem halen.

 

 

 

 

Helaas ontvingen we deze dag ook slecht nieuws van Sonja. In de week hiervoor had ze al gemeld dat het niet goed ging met Vision nadat die was gecastreerd maar daar er helemaal geen verbetering in zat, in tegendeel, had ze moeten beslissen om Vision in te laten slapen. In en in triest, nog zo jong en weer helemaal fit na haar schijndracht, kwam ze na de operatie niet meer in de benen en uiteindelijk hadden haar nieren het begeven. Een ongelofelijke harde klap voor alle betrokkenen maar vooral voor Sonja natuurlijk.

 

 

Pyefleet Vision, moeder van Cranston Argyll en Gallaghan Argyll, mocht maar 5 jaar, 9 maanden en 5 dagen worden.

 

 

Eindelijk …..

 

Eindelijk kan ik het opbrengen om weer wat te schrijven. De lust en inspiratie ontbrak eenvoudig na het overlijden van Cearrean en door de drukte van de pupjes.

Het was een druk stel maar wat hadden ze een lol met elkaar! Ze groeiden voorspoedig, aten goed en alles, liepen netjes aan het riempje, vonden autorijden geen probleem en wat hebben ze veel geleerd van de oudere hounds. Het ging allemaal zeer voorspoedig.

Maar ik keek er eerlijk gezegd ook wel naar uit, dat drie van de zes zo rond 9 februari naar hun nieuwe eigenaren zouden gaan (Holly zou pas begin maart naar Duitsland vertrekken) maar het mocht niet zo zijn. Nadat de pups op 9 februari hun laatste enting hadden gekregen, werden ze in de avond allemaal ziek. In eerste instantie dacht ik dat het een reactie was op de enting maar omdat ze er allemaal lamlendig bij lagen en later ook gingen overgeven en diarree kregen, kwam ik al gauw tot de conclusie dat het iets ernstigers moest zijn. Ik had Calum ’s middags naar Annelies gebracht en ook hij bleek later niet lekker te zijn. Dit is natuurlijk wel het rotste wat je als nieuwe eigenaar kan overkomen en we hadden dan ook meer dan regelmatig contact.

Het bleek een maag-darmvirus te zijn dat rondom heerste en doordat de pups regelmatig mee gingen voor de socialisatie hadden ze dat ergens opgepikt. Na een week met ups en downs, hoge koorts, niet eten en drinken en dus meer dan een kilo afvallen, bleek na ontlasting onderzoek dat nu ook Giardia meespeelde! Wat een drama!!

 

Het is natuurlijk erg makkelijk als je je honden in kennels houdt; een paar keer per dag de hogedrukreiniger met ontsmettingsmiddel leeg spuiten en klaar maar zo gaat dat niet als je ze allemaal in huis hebt en ze lopen over je hele terrein van 5000 vierkante meter. Dus het enige dat hielp was iedere dag schoonmaken & ontsmetten en constant poepruimen & ontsmetten. Liters Dettol zijn er doorheen gegaan en de wasmachine draaide dag en nacht. Ik kan wel vertellen dat dit echt niet leuk was en het mij de lol goed ontnomen heeft. Voorlopig geen pups meer bij O’Cockaigne!

 

 

 

Maar intussen zijn we ettelijke weken verder en het gaat goed met de pups. De eigenaren zijn allemaal zeer gelukkig met ze en wat ik zo zie op de foto’s en de filmpjes en lees in de mailtjes, de pups ook met hun dienaren. Crumbaugh en Charlaigne zijn erg blij met elkaar en zetten hier de boel goed op stelten, graven kuilen waar ze in kunnen verdwijnen en vooral tijdens het nieuws ’s avonds op t.v. kunnen ze heerlijk bekvechten op de bank. Ze zien er goed uit en hebben heerlijke karaktertjes.

Het is een luidruchtig stel!

 

 

Kerstmis. Hoe leuk kan het zijn! ’s Nachts om 4 uur in je pyjama in de kou staan om te zorgen dat de pups niet in huis hun behoefte doen maar netjes buiten. Natuurlijk gaan ze niet allemaal tegelijk naar buiten en doen ze ook niet alles tegelijk. Hierna moeten ze dan eten en nog uitgebreid spelen. Al met al ben je bijna 2 uur in de weer voordat je weer je bed in kan! Maar nog maar zelden doen ze iets in de werpkist dus het gaat de goede kant op. Over twee a drie weken zijn ze hopelijk compleet zindelijk. Maar de deur moet wel op een kier blijven staan zodat ze naar buiten kunnen, en daar hebben we intussen verschillende aanpassingen voor aangebracht. Gelukkig begrijpen ze het kleine kiertje om door naar buiten te gaan, ook ’s nachts maar ze voelen ook hoe koud het daar is en voor sommigen is dat het sein om om te keren en lekker binnen op het ribbeltjeskarton hun behoefte te doen. Dus er zit niets anders op dan nog even vol te houden om midden in de nacht in m’n pyjama naar buiten te gaan!

Dan was dat nestje van 2 pupjes in mei wel een stuk makkelijker!

Nog een paar dagen en dan zijn ze alweer 6 weken. Intussen maken ze het hele huis tot hun speeltuin en weten ze Cytaugh feilloos te  vinden als ze trek in een slokje melk hebben. Ze doen het goed, de pups, de grootste is nog steeds de grootste en de kleinste de kleinste. Er zit dik een kilo verschil tussen die twee maar niet in hun hersentjes! De twee kleinste teefjes, Caira en Chasslynn, zijn de twee bijdehandjes en het meest ondernemend. Charlaigne en Caoimhe zijn iets rustiger en de reutjes, Calum en Crumbaugh zijn echt reuen; af en toe de baas spelen maar meestal het luist.

 

Ze staan nu, na de maaltijden van biefstuk tartaar en puppymelk,  grotendeels op vlees en vinden dat ook het lekkerst. Zeer binnenkort krijgen ze hun eerste eendagskuikens, sprotjes en kleine kippennekjes. De lijn-training is begonnen en ook de auto is niet meer vreemd voor ze. Komende maandag worden ze gechipt en dinsdag krijgen ze hun eerste enting.

 

Cranston is helemaal gek met ze en is het liefste de hele tijd bij ze. Op zijn manier doet hij heel zachtjes met ze maar af en toe vliegt er toch een pup door de lucht! Gelukkig zijn ze nog steeds van ‘rubber’ en kunnen veel hebben. Vooral Caira is zijn lievelingetje en die gaat er ook echt voor liggen om afgekloven te worden! Brandir en Cearrean vinden ze nog iets te klein alhoewel Cearrean erg geïnteresseerd is maar hij vindt het wat veel, 6 stuks.

 

 

 

Ja, Cearrean, een hoofdstuk apart. Na een periode dat het redelijk goed ging, gaat het weer de verkeerde kant op. Je kan duidelijk zien dat hij veel last van hoofdpijn heeft en hij reageert dat dan af op zijn huisgenoten. Twee en een halve week geleden heb ik een MRI scan van zijn hoofd laten maken nadat Judith Adriaansens, de natuurgeneeskundige waarbij hij onder behandeling is, zei dat er ‘een’ proces gaande was in zijn hoofd. Ze had gelijk! Er blijkt een cyste te zitten tussen zijn grote en kleine hersenen. Dit drukt op de kleine hersenen en veroorzaakt pijn. Ook is het inmiddels wel bekend dat de kleine hersenen niet alleen voor de motoriek verantwoordelijk zijn maar ook voor emotie, agressie, empathie en ga zo maar door. Dus Cearrean’s gedrag is heel verklaarbaar maar de laatste weken ook bijna niet meer houdbaar. Hij kan zeer onverwachts één van zijn huisgenoten attaqueren en vooral Brandir pikt dit niet meer. Cearrean’s gedrag veroorzaakt ontzettend veel stress en spanning en we hadden de hoop dat de medicatie die hij nu krijgt, hier verandering in zou brengen. Helaas valt dit vies tegen.

En was dit nou het enige probleem maar hij heeft ook last van zijn rechterknie en zeer regelmatig van zijn rug. De pijnstilling die hij krijgt is voor al deze zaken niet voldoende en vooral ’s avonds speelt het op. Alles wat dan binnen een straal van 4 meter komt wordt aangegromd. Echt niet leuk. We moeten het nog even aankijken, zijn gedrag is momenteel zeer wisselend maar alles bij elkaar genomen zie ik het somber in voor hem.

 

 

 

 

 

 

 

En Cranston, het is een vreselijke mooie pup maar …. zijn onderkaak blijft te kort. Nadat ik op zeer jonge leeftijd zijn onderhoektandjes eruit heb laten halen in de hoop dat deze niet belemmerend zouden zijn voor de groei van de onderkaak, heb ik helaas moeten besluiten om de onderhoektanden in te laten korten. Dit is 2 weken geleden gebeurd.

Al met al dus niet zo’n fijne tijd. Gelukkig laten de pups ons regelmatig lachen en we genieten dan ook volop van ze.

 

Intussen is het dinsdag 29 december. De storm afgelopen weekend was niet bevorderlijk voor het zindelijk maken! Wat een hekel hebben ze aan dat vieze weer! En vervelend dat ze dan zijn! Ook was het weer een korte nacht. Nadat ze om half 12 met een vol buikje gingen slapen, ik pas om half 1, werd de eerste al weer om half 2 wakker! Vervolgens duurde het tot over drieën voordat ze besloten om weer te gaan slapen. Maar om 7 uur liep de wekker weer af omdat mijn auto naar de garage moest (dat mocht Simon  doen). Nadat de pupjes hadden gegeten en een mini dutje hadden gedaan, begon het weer. Ze deden echt hun uiterste best om mij gek te krijgen en piepte, schreeuwde en krijste om het hardst. Zelfs nadat ze een pond vlees hadden verorberd en bij Cytaugh hun toetje hadden gehad! En terwijl ik probeerde de boel een beetje op orde te krijgen, reorganiseerden ze het direct weer in een puinhoop! Als er op dat moment iemand had gezegd dat pupjes LEUK zijn, had ik die persoon gewurgd! 

 

Gisteren is de chipper geweest en zijn ze allemaal voorzien van hun nummertje en is hun DNA afgenomen. Dit ging allemaal zeer voorspoedig.

Vanmiddag krijgen ze hun eerste enting en moeten ze dus een langere autorit maken dan dat ze tot nu toe gewend zijn. De keren dat ze in de auto zaten ging het goed maar dat waren maar een paar rondjes op onze rotonde.

En dan moeten ze volgende week geprikt worden voor de levershunt test. Ik verwacht niet dat er een levershuntje bij zit maar je weet het nooit!

Tot nu toe groeien ze voorspoedig. Ze eten het liefst puur vlees zonder puppymelk en drinken nog graag bij Cytaugh. Cytaugh is er niet meer zo blij mee want die tandjes zijn behoorlijk scherp. Dus drinken bij mama zal binnenkort wel afgelopen zijn!

 

 

Het is een mooi stel pupjes

 

Dik twee weekjes oud zijn de pups nu. Ze groeien goed en zien er fantastisch uit. Cytaugh houdt ze goed schoon en hierdoor glanzen ze als een spiegeltje. Caira was de eerste die haar oogjes een beetje opende en lag gelijk naar de wereld te zwaaien! Chasslynn deed als eerste voorzichtig meerdere stapjes en rent nu als een spinnetje door de kist. Ze is een echt racemonstertje!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Intussen hebben allen de oogjes open en reageren ze op geluid. Nu nog minimaal maar over een paar dagen kan je niet meer de schuif van de werpkist open doen zonder dat ze het horen.

 

 

 

 

 

Ook vertonen ze speelgedrag. Nu happen ze meestal nog liggend en spartelend in elkaars oren en poten maar al snel zal dat lopend en omvallend zijn.

 

 

 

 

 

 

De verschillen in karakter worden steeds groter, de reuen zijn echt reuen; rustiger en minder impulsief. Maar Calum kan behoorlijk om aandacht vragen. Chasslynn is een hittepetitje, ze piept luid en duidelijk en is meestal met alles de eerste. Caira is een bijdehandje, slim maar niet luidruchtig, Caoimhe is rustig maar kan een behoorlijke keel opzetten als ze iets wil, Charlaigne is het rustigst van allen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Waar ze wel allemaal van houden is een ‘groepshug’, het liefst allemaal tegelijk een knuffel krijgen. Ook als er één zit te krijsen, wordt hij of zij vaak gelijk stil als je hem of haar oppakt. Ze vinden het echt fijn om geknuffeld te worden.

Nou, daar nemen we dan ook maar goed de tijd voor!

Iedere dag gaat het een beetje beter

 

Zaterdag, 21 november

Nadat ik woensdag (18 nov.) tegen 18.00 uur terugkwam met Cytaugh en de overleden pup, had ik geen zin meer om deze te begraven. Dit heb ik donderdag gedaan nadat ik hem eerst had gewogen; hij woog maar liefst 618 gram, de zwaarste van allemaal. En wat was het een mooi pupje!

 

De eerste dagen na de keizersnee had Cytaugh behoorlijk verhoging, zelfs tot 39.9 Cº, gelukkig is het zakkende maar het gaat langzaam. Ze voelt zich wel oké en eet en drinkt goed. Ze is een liefdevolle moeder en houdt haar kroost goed schoon. 

 

Gelukkig blijft Cytaugh stil liggen in de werpkist en staat ze niet op om zich om te draaien dus daar hoef ik me (nog) geen zorgen om te maken. Ze vindt het wel erg fijn om regelmatig, en dat is om de 2 á 3 uur, even de poten te strekken en een plas te doen. Dit gaat natuurlijk ook ’s nachts door! En natuurlijk doet ze niet gelijk een plas, nee het liefste loopt ze het halve bos door! Je bent dan gelijk weer klaarwakker. Van de eerste 5 dagen (180 uur) heb ik in totaal 16 uur geslapen. En het ergerlijke is dat als de pups in hun kleine boxje zitten omdat Cytaugh er even uit moet, ze lekker liggen te slapen en je ze niet hoort. Maar als ze in de werpkist bij Cytaugh liggen hoor je er constant wel eentje piepen, zuigen of kreunen, het is nagenoeg geen moment stil. Ook ligt Cytaugh veel te hijgen, het is haar te warm, zeker nu ze ook verhoging heeft.

 

In de loop van de zondag zag ik een wond bij Cytaugh’s staart. Toen ik het nader onderzocht kwam er ontzettend veel ingedikt anaalvocht uit! Het bleek dus een opengebarsten, ontstoken anaalklier te zijn. Wel heel vreemd dat het totaal niet stonk en dat Cytaugh er geen last van had.

 

Gelukkig gaat de goede kant op met Cytaugh’s temperatuur, begin van de zondagavond was die eindelijk onder de 39 gezakt. Nu maar hopen dat deze trend zich voortzet.

 

 

 

Maandag, 23 november.

Het was een zeer onrustige nacht. Cytaugh wilde er om 3.00 uur uit en voordat ze eindelijk een plas had gedaan was ik een half uur verder. Daar het bij ons in het bos  nogal donker is, neem ik een zaklampje mee. We doen dan zo stil mogelijk anders slaat er gegarandeerd een hond aan. Je voelt je dan echt een dief in het donker en vraagt je af wanneer er iemand de politie belt. Gelukkig is dat nog niet gebeurd! Ook de pups bleven in de weer en sliepen geen moment, ik dus ook niet.

 

Ik ben toch maar even met Cytaugh naar de dierenarts gegaan om de anaalklier te laten behandelen met een antibioticazalf. De dierenarts heeft tevens even de hechtingen gecontroleerd. Dat zag er tenminste allemaal goed uit.

De pups vonden het maar niks dat moeders er niet was. Toen ze met een half uur nog niet in de werpkist lag zetten ze gezamenlijk een enorme keel op. Simon was er behoorlijk zoet mee!

 

De enige pup die zijn geboortegewicht na een week heeft verdubbeld is de turquoise reu. Het rode teefje, de kleinste van het stel, heeft de dag erna haar gewicht verdubbeld en de rest de volgende dag. Ze groeien gestaag door maar ze hebben allemaal wel eens een uitschieter of zijn een dag veel minder aangekomen. Maar ze glanzen je tegemoet en zijn levendig.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Donderdag, 26 november

Inmiddels hebben we al twee keer de nageltjes van de pups met het dremeltje bijgewerkt. Ze groeien ontzettend snel en de haakjes die ontstaan zijn vlijmscherp.

 

Cytaugh springt nu af en toe de kist uit maar zodra de pups te erg beginnen te piepen gaat ze ook weer terug. Nu is het nog te doen om het zestal even aan de kant te houden als ze erin stapt maar als de pups sneller worden, wordt dat weer een hele trukendoos. ’s Nachts blijft ze gelukkig wel de gehele nacht in de werpkist.

 

 

Intussen moet ik  me ook bezighouden met de andere hounds. Zo af en toe moeten ze ook een kambeurt krijgen en hun nagels geknipt worden. En vooral Cearrean moet regelmatig speciale aandacht in de vorm van zoekspelletjes. Hij vindt dit wel leuk en gebruikt zijn neus goed. Hij is veel buiten met Cranston en samen ‘fatsoeneren’ ze het terrein. 

 

Cranston groeit behoorlijk door, hij is al bijna net zo groot als Brandir! Het is een heerlijke pup die volop van het leven geniet.

Ook mijn Croton wordt momenteel iedere dag even bewonderd, die heeft zulke leuke bloemetjes!

 

Vrijdag, 27 november.

Vanmiddag nog even ter controle met Cytaugh bij de dierenarts geweest. Alles was goed en de wond kan ik dicht laten groeien. Weer een zorg minder. De nachten worden ook wat rustiger. Meestal ‘slaap’ ik tot 5.00 of 6.00 uur en maak daarna Simon wakker, dan ga ik echt naar bed en slaap een paar uur, Simon blijft dan bij de pups.

 

De meeste pups zijn al dik over een kilo, alleen het rode teefje nog net niet maar ze groeit in verhouding het hardst! Wie weet haalt ze haar roze zusje nog in! De oogjes beginnen langzaam open te gaan, bij ettelijke zie je al een klein kiertje ontstaan. Ik ben benieuwd hoe blauw ze worden, lichte ogen zit in de bloedlijn dus het kan er zomaar uitpoppen, ik hoop het niet!

 

En daar zijn ze dan!

Maandag 16 november 3.00 uur.  Na rond de middag geconstateerd te hebben dat Cytaugh’s temperatuur zakte, heb ik dit haarfijn in de gaten gehouden. Lang bleef het op 37,2 hangen om rond 19.00 uur te zakken naar 37,1 en om 21.00 uur was het alweer gestegen naar 37,3. Daar de bevalling dan niet lang meer op zich laat wachten, en er altijd uitzonderingen zijn nam ik het zekere voor het onzeker en ging dus niet naar bed. Cytaugh wel, die heeft bijna alle bedden in huis gehad voordat ze om 3.30 uur op stond en zich naar de werpkist liet begeleiden. Hier ging ze rustig liggen en wilde eindelijk een paar slokjes melk drinken. Ik zag de puppen bewegen in haar buik. Om 4 uur begon ze een beetje te hijgen maar even later werd ze weer rustiger en dronk weer een beetje.

En zo ging het door tot half elf ’s morgens.

 

Dinsdag 17 november 3.25 uur. Simon was om 7 uur wakker en ging met de andere hounds aan de wandel. Nadat iedereen had ontbeten en Cytaugh rustig lag te slapen in de werpkist, kon ik ook even een paar uurtjes gaan slapen. Het werden maar twee uurtjes want om 10.30 uur riep Simon mij dat Cytaugh een perswee had. Hier bleef het ook bij. In de loop van de middag had ze af en toe een wee maar echt doorzetten gebeurde niet. Pas tegen 15.30 uur werd het wat serieuzer en na een paar weeën verscheen er een blaas. Maar het zette niet door en de blaas verdween weer. Ik nam Cytaugh aan de riem en ging naar buiten. Daar verscheen de blaas weer! Gauw weer richting huis omdat Simon met de ander hounds aan het lopen was en ik het niet zag zitten om buiten een pup op te vangen terwijl Cytaugh half in paniek was. Hup in de werpkist en toen bleek de blaas een lege bal van ongeveer 7 centimeter doorsnede te zijn, er zat geen pup in, alleen vocht!

 

Na ongeveer een kwartier kreeg Cytaugh weer weeën en begon te persen. Wederom verscheen en verdween een blaas omdat Cytaugh niet goed door perste. Dus weer aan de riem en naar buiten. Na een kleine 50 meter flink doorstappen  verscheen de blaas en begon Cytaugh te persen. Ik ving de pup met nageboorte op in een warme handdoek, ontdeed het snel van de vliezen en rende zo snel mogelijk naar huis. Cytaugh in de werpkist, pup droogwrijven, aan de praat krijgen en bij moeders. Dit was een reutje van 520 gram, is geboren om ongeveer 16.25 en hij kreeg het turquoise bandje.

 

Gelukkig gaf Cytaugh al melk dus dat ging gelijk goed. Ze was zo druk met haar eerstgeborene dat ik niet de kans kreeg om een behoorlijke foto van hem te nemen en intussen begonnen de weeën weer en kwam om 17.15 uur met toch wel weer wat moeite een tweede reutje van 572 gram ter wereld. Deze kreeg het donker blauwe bandje. 

 

Drie kwartier later, om 18.00, werd er dan een teefje geboren. Ik had al de angst dat er alleen maar reuen zouden komen en dat ik wederom de langwachtenden zou moeten teleurstellen. Maar gelukkig, deze dame woog ongeveer 492 gram en kreeg het oranje bandje.

Maar tijd om haar te wegen en het bandje om te doen kreeg ik niet want 7 minuten later werd er weer een teefje geboren. Zij woog 450 gram en kreeg het roze bandje.

 

 

Nu kregen we even de tijd om de werpkist schoon te maken en een schoon vetbed, frisse onderleggers en handdoeken neer te leggen, om Cytaugh uit te laten wat te eten te geven en om zelf even tot rust te komen.

 

Terwijl ik in de keuken bezig was riep Simon mij dat er weer een pupje op komst was. Toen ik bij Cytaugh kwam staken de twee achterpootjes en het staartje uit haar vulva. Gelukkig kwam met de volgende perswee de hele pup naar buiten maar al helemaal uit de vliezen en ze had veel vocht binnen gekregen. Het kostte best wel wat moeite om haar leeg en op gang te krijgen maar ze heeft het gered! Ze woog maar 360 gram en kreeg het rode bandje.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Woensdag 18 november. Inmiddels is het 7 uur geweest, de pups doen het allemaal goed. Cytaugh toont zich als een voorbeeldige moeder, eet en drinkt goed en geeft goed melk. Wel is ze nog behoorlijk onrustig en hijgt veel.

 

10.47 uur. Het was weer even werken! Rustig ontbijten zat er niet in. Om 8 minuten voor 8 is er nog een teefje geboren! Ze woog 494 gram en draagt nu het groene bandje. Op onderstaande foto ligt ze links, nog zonder kleurtje.

 

 

12.00 uur, Cytaugh is weer aan het hijgen en ze heeft af en toe een wee. Het ziet er dus naar uit dat er nog een pupje op komst is. Na verloop van tijd worden het aantal weeën minder en ook het buitenlopen brengt niets. Ik bel de dierenarts en zeg dat ik eraan kom met Cytaugh. Na een echo te hebben gemaakt blijkt inderdaad dat er nog een pupje in zit en wordt er besloten om eerst oxytocine toe te dienen en te kijken of Cytaugh het zelf voor elkaar kan krijgen om de pup alsnog te baren. Maar dat lukt niet, die enkele wee die ze nog krijgt is niet sterk genoeg om de pup uit te drijven. Dan wordt er besloten tot een keizersnee. Helaas blijkt dat het reutje helemaal vol is gelopen met vocht en wat ze ook doen, hij overleeft het niet. In en in triest, het was zo’n gaaf pupje.

 

Bij thuiskomst hebben we er uren aan besteed om Cytaugh weer met haar kindjes te verenigen. Na die affaire met Cearrean twee jaar geleden, waren we echt bang dat het fout zou gaan. In eerste instantie moest Cytaugh ook echt niets van haar pupjes hebben maar na ze één voor één en daarna met twee tegelijk bij haar aan te leggen ging het steeds beter en vannacht hebben ze grotendeels bij haar gelegen. Het was zelfs zo dat na even gelopen te hebben om 5.oo uur dat ze persé haar pupjes bij zich wilde hebben.

 

 

Het gaat weer de goede kant op, laat het alsjeblieft zo doorgaan, dit was wel weer genoeg stress voor de komende 10 jaar!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nog een klein weekje!

 

Het wordt spannend! De werpkist staat klaar en Cytaugh heeft ‘m goedgekeurd maar er lang in blijven liggen doet ze nog niet. Haar buik groeit goed, ze wordt met de dag dikker en je kan de pupjes voelen bewegen. Ze eet vaker kleinere porties en graag iedere keer iets anders.

 

 

 

 

 

Graag wandelen wil ze niet meer en ze sjokt maar een beetje achter je aan. Wat ze wel graag doet is ’s avonds de tuin in duiken en ergens onder een struik of den een gat graven. Dat staan we maar niet toe!

 

 

 

 

Intussen groeit Cranston goed door. Het is een hele vrolijke pup met een heerlijk karakter. Hij begint al een hele vent te worden en ook in het spel met Cearrean gaat het steeds harder. Het zijn intens dikke vrienden en kunnen samen uren lekker buiten spelen en rondscharrelen.

 

Met Cearrean gaat het inmiddels gelukkig een stuk beter. Na een hele slechte periode, waarin hij regelmatig uitviel naar zijn huisgenoten, heb ik hulp gezocht bij een natuurgeneeskundige. Zij ontdekte verschillende blokkades in zijn ruggenwervel en het bleek dat hij een enorm trauma heeft van zijn geboorte en de eerste weken erna. Nou, dat kan goed kloppen! Na verschillende acupunctuur en osteopathie behandelingen zijn we nu bij een gedragstherapeut beland die ons leert om doormiddel van oefeningen ervoor te zorgen dat Cearrean zich wat meer ontspant en wat rustiger in zijn hoofd wordt. Intussen wordt hij regelmatig onder de loep genomen door de natuurgeneeskundige zodat we tijdig kunnen bijsturen. Al met al zien we duidelijk verbetering en ben ik blij dat ik deze stap genomen heb.

 

 

 

Er zijn pupjes op komst!

 

 

Nadat ik al meer als een week het gevoel heb dat Cytaugh wel drachtig zou kunnen zijn; ze wil geen vis meer eten, is zo lui als een varken en is af en toe ook misselijk, heb ik gisteren, 14 oktober, een echo laten maken van Cytaugh’s buik.

En ja hoor, er waren verschillende embryootjes te zien! De arts heeft niet uitgebreid geteld maar zag er zo al 4. Nu maar hopen de er voldoende teefjes geboren worden zodat ik langwachtenden gelukkig kan maken.

 

 

We verwachten veel van deze combinatie. Als de juiste genen goed gemixt worden, worden er vast mooie, sterke pups geboren. Uther vertegenwoordigt in hoge mate het type Deerhound dat ik prefereer; sterk en krachtig met een super lief karakter en een goed jachtinstinct.

Een Deerhound die geschikt is voor datgene waarvoor hij ooit gefokt was.

 

 

Uther is een achterkleinkind van Rosslyn Magi Among Shagied. In 2011 zijn Sonja en ik naar deze reu gegaan voor een dekking met Cheytah. Helaas zijn daar toen geen pupjes van gekomen, het zou leuk zijn als zijn achter-achterkleinkinderen op hem lijken!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Als alles goed gaat worden de pupjes rond 17 november geboren.

 

Twee gezellige weekenden

Na de vakantie en de drukte rondom Cytaugh hadden we op 19 september de nationale coursing van WRV ’t Haasje. Op vrijdagmiddag kon Cearrean dan eindelijk de eerste course lopen voor zijn haasvastverklaring dankzij de Saluki Geer van Henriëtte. Dit ging prima. Op zaterdagochtend heeft hij samen met de Sloughi Gabr van Els en Frie de tweede course voor zijn haasvast gelopen en ook dit ging goed. Dus Cearrean kan aan de bak. Het was een erg gezellig weekend, af en toe een beetje te warm en ’s avonds behoorlijk koud maar we hebben het overleefd en weten nu hoe we de volgende keer ons kampement moeten opzetten bij hoge temperaturen en veel zonneschijn.

Nadat we op zondag ons boeltje weer ingepakt hadden, zijn we eerst 3 nieuwe kipjes op gaan halen in Langerak. Nu hebben we weer 7 kipjes en 1 haan, ze passen precies op de zitstok in hun ‘verblijf’. Nu maar hopen dat er wat meer eitjes geproduceerd worden.

Ook bij thuiskomst even gecheckt of de bijen nog in de boom hingen. Ergens sinds april/mei hebben we een ‘wilde bijenkorf’ in de eik hangen. Nu zagen we zelfs honingraten. Ik hoop maar dat het nest niet naar beneden komt want dat zou een probleem kunnen worden met nieuwsgierige Deerhounds!

 

 

 

Het weekend erna hadden we onze CC2000 funcoursing in Coevorden. Een kleine 30 honden waren gemeld en hebben verschillende delen van het dik 900 meter lange parcours gelopen. Sonja was ook gekomen om de meiden weer eens lekker te laten coursen. Het organiserende team, waaronder nu ook Edith en Willem Jorritsma, stond zodoende met 4 eenheden binnen één omrastering en dit zorgde voor een hoog “Nienoord” gevoel. Ook werd het “Nienoord” gevoel verstevigd doordat Nelli met haar jonge Sloughi Tiffa en Alfred en Gineke met hun Saluki’s en een Galgo aanwezig waren. Binnen de omrastering liepen alle hounds lekker los door elkaar; 6 Deerhounds, 6 Whippets en 1 Galgo. Heerlijk!!!  Vooral voor Cranston was dit fantastisch, hij heeft veel geleerd maar vooral ook veel lol gehad. Het weer zat reuze mee en het was wederom een enorm gezellig weekend.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hopelijk kunnen we nog een paar leuke evenementen meemaken voordat Cytaugh de werpkist in gaat. Maar ik weet pas over anderhalve week of dat daadwerkelijk gaat gebeuren. We blijven duimen!

 

En nog een heel hartelijk bedankje aan Sonja Koning voor de prachige foto’s!!!

 

En dat was onze vakantie.

 

Terwijl we zondag 25 augustus bezig waren om de caravan en de auto in te pakken voor een 25 dagen tellende trip, bleek er één van de jonge Faverolleskipjes grote problemen te hebben met het leggen van haar eerste eitje. Dit kwam met cloaca en al naar buiten. Ik heb het ei verwijderd en geprobeerd de boel te herstellen maar helaas mocht dit niet baten zodat Simon op maandagochtend, voordat we vertrokken, eerst met haar naar de dierenarts kon gaan om haar te laten inslapen. Erg triest, het was zo’n leuk kipje. Dit was een slecht begin van de vakantie en ook de weersvooruitzichten waren voor de eerste dagen niet zo leuk.

Intussen had ik de caravan verder ingeruimd en de twee vriezers, die achter in de auto stonden, gevuld met ongeveer 40 kilo vlees voor de hounds. Niet genoeg voor 25 dagen maar we zouden het aanvullen bij Sonja als we richting Tüttleben zouden afzakken.

Nadat Simon terug was van de dierenarts hebben we de caravan achter de auto gehangen en konden we vertrekken. Maar als we bij ons door het hek zijn, moeten we de caravan afkoppelen en met de mover de volgende bocht nemen. Helaas reageerden de rollen niet op de afstandsbediening dus konden we de hoek niet om. Eerst maar de batterijen vervangen, dit mocht niet baten. Nieuwe batterijen gekocht en geprobeerd, ook dit hielp niet. Toen maar de buurvrouw gevraagd om te helpen duwen en ja hoor, met veréénde krachten kregen de caravan de hoek om en konden we eindelijk onze weg vervolgen richting camping “De Paardenbloem”  in Deurningen.

Hier zouden we twee nachtjes blijven. We hadden besloten om alleen de luifel op te zetten maar toen Simon er wat spanning op zette brak een bevestingingsoog af. We waren vol overtuiging dat er nog zoiets in de caravan moest liggen maar helaas …. dus moest Simon op pad want zonder dit oog konden we de voortent ook niet opzetten.

We waren nu vlak in de buurt van Lemele alwaar Callaghan woont, dus dat was een mooie gelegenheid om de stamboom af te geven en de twee broertjes weer even lekker te laten spelen met elkaar. Nou dat hebben ze ook gedaan!

Op woensdag zijn we vertrokken naar Camping-Paradies “Grüner Jäger” in Everinghausen, net voorbij Bremen. De naam van de camping doet al iets vermoeden en inderdaad was er een grote weide met een behoorlijk aantal Damherten. Intussen kwam het met bakken uit de lucht en ik probeerde tussen de buien door de hounds uit te laten maar Cranston en Cearrean konden hun ogen niet geloven en waren niet meer vooruit te branden. Veel te interessant al die hertjes!

De volgende dag ging de reis, met de veerboot van Puttgarden naar Rødby, naar Maribo in Denemarken. Dit was een mooie ruime camping waar je uitermate goed kon wandelen met de hounds en waar we eindelijk konden genieten van het zonnetje.

Maar niet voor lang want nadat we vrijdagochtend eerst boodschappen hadden gedaan in Maribo, gingen we verder richting Vordingborg alwaar Simon een seminar over “het bouwen van een goed coursingparcours” zou geven. Dit zou de gehele zaterdag en zondag in beslag nemen. Het was georganiseerd door Frank Plith in samenwerking met de Deense ren- en coursingcommissie en het vond plaats bij Bille en Freddy die een mooi groot veld van ettelijke hectaren ter beschikking stelde.

Gelukkig konden we ons boeltje opbouwen op een mooi beschut plekje want het waaide behoorlijk. In de nacht van vrijdag op zaterdag begon het op een gegeven moment vreselijk te regenen en onweren, echt enorme buien trokken over ons heen en ik deed geen oog meer dicht omdat ik weet dat Brandir ontzettend bang is/was voor onweer. Hij staat sinds een paar maanden op Chinese kruiden (Geria) omdat hij dementieverschijnselen begon te vertonen, en ik had al gemerkt dat het veel beter met hem ging. Nu bleek pas hoe goed! Hij sliep gewoon door!! Geen onrust of paniek, hij bleef gewoon rustig op zijn bedje. Ongelofelijk!

Het seminar was een groot succes. Ongeveer 15 personen namen deel en waren zeer enthousiast, ze vertelde later dat ze heel veel geleerd hadden en nu begrepen waarom een goed parcours zo belangrijk is. Er werden ook verschillende parcoursen uitgelegd en gedraaid, vervolgens becommentarieerd en besproken waarom het niet functioneerde. Al met al zeer leerzaam en het zou in alle landen moeten gebeuren want wat je meestal aan parcoursen ziet …..!

Maandagochtend hebben ons boeltje weer opgebroken en vertrokken richting Flyvesandet. Een camping in het noorden van het eiland Fun waar we al sinds 2001 regelmatig komen. Vlak voordat we bij de camping waren stak er een kudde damherten de weg over. Cearrean hing net met zijn kop uit het raam en zou er zo uitgesprongen zijn als hij wat kleiner was geweest. Dat beloofde wat want als Cearrean eenmaal weet dat er wild loopt kan hij niet meer loslopen.

Na aankomst zijn we eerst even over de camping gelopen om een mooie plek uit te zoeken waar we een groot stuk konden afzetten zodat Cearrean en Cranston genoeg ruimte hadden om te spelen. Halverwege de ‘zoektocht’ sprong er een groot haas op. Nou dat kon nog spannend worden! Gelukkig liet hij zich de rest van de week niet zo vaak meer zien en bleef hij ook een beetje uit de buurt van ons kampement, wel zo verstandig!

Als de maanstand goed is, en dus geen volle maan zoals deze week, kan je hier kilometers ‘wadlopen’. Er staat dan zo’n 5 centimeter water op een spiegelgladde zeebodem. Ideaal om de hounds lekker te laten racen. Maar helaas zakte het water nu niet verder dan zo’n dertig centimeter en dat is toch iets te hoog voor Cranston. De eerste keer dat Simon het water inliep en de hounds hem volgde, liep Cranston ook mee maar ging al gauw bijna kopje onder. Hierna bleef hij maar liever op de kant, natte voetjes konden dan nog net maar verder ging hij de zee niet in. Maar hij had toch ontzettend veel plezier en genoot met volle teugen.

Voor Cearrean hadden we de werpstok en een tennisbal meegenomen, hij leefde zich helemaal uit en kon er geen genoeg van krijgen! Hij heeft in ieder geval geen watervrees!

 

 

 

 

 

 

 

Maar helaas …. Cytaugh had besloten om op de maandag dat we aankwamen in Flyvesandet, loops te worden en aangezien het de bedoeling was dat ze gedekt zou worden, moesten de plannen grondig worden bijgesteld. Dit hield in; niet de week erop afzakken naar Sonja om vervolgens naar Tüttleben te gaan alwaar Simon een coursingtraining zou verzorgen maar op zaterdag vertrekken richting huis.

 

 

Inmiddels hadden we al vernomen dat Tüttleben waarschijnlijk niet door zou gaan vanwege te weinig aanmeldingen. Mocht het alsnog doorgaan, kon Simon altijd nog met zijn tentje erheen gaan en de training verzorgen.

Met een overnachting in Everinghausen, kwamen we zondagmiddag thuis. Gelukkig kon het hartonderzoek dat gepland stond voor woensdag 16 september een week naar voren worden gehaald zodat dit nog tijdig plaats vond. Om er zeker van te zijn dat Cytaugh ongeveer hetzelfde schema zou aanhouden als 2 jaar geleden, had ik een afspraak gemaakt op dinsdag, de negende dag van haar loopsheid om progesteron te prikken. Dit was gelukkig nog erg laag, zoals gehoopt en ook het hartonderzoek de dag erna, had een zeer positieve uitslag.

Ook heb ik overleg gehad met twee cardiologen betreffende het fokken met Cytaugh omdat Chidish, haar broer, vorig jaar na een coursing is overleden. Hij had een lichte vorm van DCM. Maar beiden menen dat als het hart zo goed is op 5,5 jarige leeftijd dat je dan de kans niet voorbij moet laten gaan. Het is erg moeilijk om lijnen te vinden zonder een erfelijke aandoening en als er dan aan één kant een probleem is en dit probleem openbaarde zich nog niet in de andere lijn, dan kan je het wel riskeren. Hopelijk pakt het ook goed uit!

De uitverkoren reu is Beardswood Uther. Een nog jonge reu met een mooie ribwelving, sterk bone en een fantastisch karakter. Het I.C. is 1,85 over 7 en 5,74 over 10 generaties. Als je de stamboom bekijkt, zitten er vele prachtige hounds achter waarvan ik er ettelijke heb gekend. Ook zijn er velen die ouder dan 10 jaar zijn geworden, ook reuen. We verwachten veel van deze combinatie!

Het vervelende is alleen dat ik niet voor een natuurlijke dekking naar Engeland kon en daarom is er vers, gekoeld sperma naar Nederland gekomen. Gelukkig verliep alles perfect qua timing en is afgelopen dinsdag, 15 september, Cytaugh geïnsemineerd. Nu maar hopen dat we half november een paar mooie, gezonde pupjes mogen verwelkomen.

Ondanks alles toch een beetje genieten

 

 

De laatste dagen was het toch wel weer genieten van het zonnetje. Na al die regen en koude wind vonden de hounds het heerlijk om op hun stretchers in het zonnetje te liggen. Cearrean bleef liever rondscharrelen, slapen doe je snachts!

 

 

 

 

 

 

Net als iedereen, hebben wij het ook erg rustig. Alles is afgelast, de overvolle agenda is ineens helemaal leeg. Nu maar hopen dat Vision drachtig is, dan heb ik in ieder geval genoeg te doen. Over 15 dagen weten we meer!

 

 

 

 

Een nieuw jaar, nieuwe kansen.

 

Het was vorig jaar al duidelijk dat dit een druk en volgepland jaar zou worden. Tevens zouden de plannen die we met Vision hadden, vele geplande evenementen waaraan ik zou deelnemen, in het water kunnen laten vallen. En zo gaat het zeer waarschijnlijk ook gebeuren.

 

Het eerste evenement, de DWZRV-Sieger coursing in Tüttleben in het weekend van 29-2/1-3 werd verzorgd door Simon en Maarten en zodoende vertrokken we op 26 februari, volgepakt met draaitoestellen en een aggregaat richting Warstein alwaar we één nacht zouden overnachten. Aangekomen op de camping belandden we in de natte sneeuw en blubber, een koud en vies begin. Maar de volgende dagen viel het weer gelukkig mee en konden we zelfs af en toe genieten van een zonnetje. Cytaugh mocht ook deelnemen en deed dat met succes! Ze werd tweede van de 10 gemelde hounds en dat terwijl ze nog in haar loopsheiddipje zit. De mannen hadden een mooi parcours weggelegd van een dikke 900 meter en het was duidelijk dat vele hounds nog niet in topconditie waren, bij velen zag je na 500/600 meter het kaarsje uitgaan. Maar de hounds hebben er wel van genoten en daar doen we het voor. Het was een gezellig weekend, wel wat fris en af en toe een bui maar al met al goed te doen.

 

Helaas kon Sonja met Vision niet aanwezig zijn daar Vision loops was. En daar het de bedoeling was dat Vision gedekt zou worden had Sonja het erg druk met heen en weer rijden naar Hannover om het progesteron te laten bepalen. Natuurlijk deed Vision het rustig aan en pas na vier keer prikken kreeg Sonja op woensdag 4 maart groen licht om met haar richting Frankfurt te rijden voor de dekking met Fortheringhay’s Faerwald Fable. Deze dekking vond plaats op vrijdag 6 maart. Vervolgens is Vision op zaterdag 7 maart geïnsemineerd met het restant diepvriessperma van 29 jaar oud van mijn eerste Deerhound reu Argyll Bryan from the Market Garden.

 

 

 

 

 

 

 

 

Nu is het dus maar afwachten of Vision drachtig is, begin april weten we het. Het wordt dus weer een spannende tijd en hopelijk kruipen er over twee maanden een paar dikke pups in de werpkist.

Cearrean Argyll, één jaar jong

 

Vandaag is Cearrean 1 jaar geworden. Vorig jaar kroop hij, al direct na zijn geboorte, in je mouw als je hem oppakte, nu moet hij ieder avond aan mijn broekspijpen sjorren. In een mouw past hij  niet meer met zijn 46 kilo maar zijn neus past nog wel in een broekspijp! Hij is intussen wat steviger geworden en ik moet zeggen dat hij er langzaamaan steeds beter uit gaat zien. Zijn knie is nog steeds een probleem, hij is nog verdikt en na spelen en rennen pijnlijk. Maar ja, hem rustig houden is echt geen optie, ik heb nog nooit zo’n energiebom gehad!

 

Hij speelt veel met zijn moeder, hoe harder hoe beter. Opa Brandir is hem nog steeds de baas maar het kost Brandir wel steeds meer moeite om hem ‘neer te leggen’, dat lukt Cytaugh nog wel. Cearrean moet tenslotte wel weten wie er de baas is!

 

Verder zit er een enorme “kop” op Cearrean. Als hij iets niet wil, gebeurt het niet. De enige manier om hem om te kopen is met koekjes maar als hij door heeft wat je van plan bent, en hij ziet het niet zitten, kan je ook dat vergeten. Hij is uiterst slim, leert snel, ziet alles en is erg goed in manipuleren. Het liefste is hij de hele dag buiten, lekker scharrelen, beetje graven, takjes knagen en vooral kijken. Kijken naar overvliegende vogels, de eekhoorns in de bomen, de werklui bij de buren of naar de kippen (ook leuk om te laten schrikken). Hij verveelt zich nooit!

 

 

 

Cearrean is er één die veel tijd nodig heeft, zeker nog een jaar of 4, voorlopig is hij nog volop ‘pup’!

 

 

 

 

Een weekendje RONO-strand

 

 

Vorige week had ik de caravan voor de deur gezet en vol gesjouwd met dat wat men nodig heeft. Cearrean heeft dapper mee geholpen en hij sprong in en uit de caravan alsof hij niet anders gewend was. Donderdag 21 maart, eind van de ochtend, vetrokken we richting Een alwaar op RONOstrand de Voorjaarscoursing zou plaatsvinden. De reis verliep voorspoedig en Cearrean gedroeg zich voorbeeldig. Wat dat aangaat is het een enorm makkelijk ding, hij vindt alles goed zolang hij er maar bij mag zijn.

Cearrean keek zijn ogen uit naar de aanwezige honden en moest natuurlijk alles en iedereen begroeten. Hij doet dit met behoorlijk wat geluid wat ik zeer irritant vind maar het is lastig af te leren want hij moet de andere honden wel leuk blijven vinden.

 

Vrijdag aan het begin van de middag zijn we even naar landgoed Nienoord in Leek geweest. Nostalgie! De hounds die we nu hebben, hebben nooit op Leek gelopen maar Cearrean’s vader, Argyll Bryan from the Market Garden, heeft daar zijn eerste wedstrijd in 1989 gelopen. Hij was toen al 5 jaar oud! De jaren ervoor had hij wel al ettelijke demonstratie,- en funcoursings gelopen, er werden toen nog maar amper wedstrijden georganiseerd.

 

 

Nienoord is in de loop der jaren wel veranderd; heel veel bomen en struiken zijn gekapt, het ziet er kaal uit, zeker nu alles nog moet uitlopen. De ijsvereniging heeft palen midden in het terrein gezet en zomers lopen er schapen op. Dus als WvCNL er een wedstrijd wil houden, moeten ze eerst de palen eruit halen en de gaten opvullen. Ook schijnt het terrein er niet beter op te zijn geworden qua gaten en kuilen. Het is zonde maar we hebben vele, ontzettend leuke herinneringen aan Nienoord. Het was een geweldige tijd!

 

Terug op RONOstrand mocht Cearrean als eerste een stukje ‘coursen’. Natuurlijk had ik een echt bontje voor hem, dat maakt het extra spannend! En alhoewel hij super fanatiek achter zijn muis aangaat, moest hij toch even wennen aan het bontje dat zomaar over het zand ‘wegrende’. De eerste keer ging het een beetje onzeker maar de tweede keer ging hij al zelfverzekerd achter zijn haasje aan.

 

 

 

Hij heeft in ieder geval erg veel plezier aan het spelletje en hopelijk blijft dat zo.

 

 

Zaterdag was Cytaugh aan de beurt. Ze was de enige gemelde Deerhound omdat Chidish een week eerder aan zijn voet was geopereerd, dus liep ze alleen. Ik vond dat niet zo erg daar het weer voor de eerste keer was na haar gebroken duim en na de bevalling van Cearrean. Het was dan ook duidelijk te zien aan haar conditie, het eerste deel van het parcours liep ze schitterend maar halverwege zag je toch dat het mulle zand parten speelde. Maar ze had genoten en haar teen was wederom heel gebleven, dat was het belangrijkste!

 

Toen ik na een lange pauze, haar voor de tweede omloop klaar wilde maken, kregen we te horen dat er niet meer gelopen werd. Na de eerste omloop bleek dat er een Whippet (van een wel héél belangrijk iemand) zeer waarschijnlijk zijn teen gebroken had en men dacht op een steen daar er nogal wat stenen werden gevonden in het zand. (Maar het kan natuurlijk ook een klos geweest zijn.) Dit is natuurlijk belachelijk want die stenen liggen er altijd al en in het zachte zand leveren die normaal gesproken geen probleem op. Tevens is het zo dat, als je over welk willekeurig coursingveld ook loopt, je overal wel stenen, kroonkurken, plastic lepeltjes, glasscherfjes en ga zo maar door, vindt. Dit is niet te vermijden en levert ook eigenlijk nooit een probleem op. Wat veel erger was, was het coursingveld van het NKC afgelopen jaar. Daar gingen bijna 3 van de 5 honden over de kop, liepen er ik weet niet hoeveel honden een blessure op, Cytaugh heeft daar haar duim gebroken maar denk je dat ze dan de wedstrijd staken? Nee, natuurlijk niet!!! En wat te denken van de terreinen van het EKC; in Pouch (Duitsland) lag het gehele gebied vol met glasscherven, in Hongarije was het coursingterrein meer gat dan veld (door de grondeekhoorns) en in Italië lagen de velden bezaaid met rotsblokken in alle maten! (Er is dan ook een Italiaantje verongelukt doordat het tegen een blok aan knalde.) Nee, een wedstrijd afgelasten vanwege een paar stenen vind ik echt te ver gaan, ik heb er geen goed woord voor over, nog even en we lopen op een biljardlaken! Hoe maken we de coursing kapot?!

 

 

3 maanden jong

 

Vandaag heeft Cearrean zijn Rabies enting gehad. Nu is hij helemaal klaar met dierenartsbezoekjes. Niet dat hij het vervelend vond, in tegendeel! Hij werd er iedere keer helemaal blij van als hij de dierenarts zag aankomen. Ook op de weegschaal en op de tafel is helemaal tof want wat hebben ze daar een lekkere koekjes! Hij wordt morgen 13 weekjes jong en weegt inmiddels 19 kilo, hij is zeer stevig, groeit nog steeds gelijkmatig de hoogte in en staat mooi recht op zijn pootjes. Qua karakter wordt hij al wat zachter, blaft minder en hij weet intussen dat hij niet in mijn handen mag bijten wat dan ook nagenoeg niet meer gebeurd.

 

Cytaugh en Brandir kunnen erg leuk met hem spelen. Meestal gaat Brandir als eerste na de ochtendmaaltijd met Cearrean buitenspelen en scharrelt een beetje met hem rond. Vervolgens wil hij weer naar binnen en gaat Cytaugh naar buiten om met Cearrean te spelen. Dit gaat super goed, ze doet best heel voorzichtig en daagt hem uit om haar te volgen als ze een race-stuip krijgt. Dit kan hij natuurlijk niet bijhouden en kort dan de route af. Gelukkig kijkt Cytaugh goed waar ze loopt en als ze elkaar tegenkomen springt ze over hem heen. Prachtig om te zien maar ik houd toch iedere keer mijn hart vast. Maar ja, Cearrean moet het toch allemaal leren, ook om moeder Cytaugh te ontwijken.

 

 

 

Ook Chidish begint wat meer met Cearrean te spelen maar hij moet wel de regels bepalen; als Cearrean te brutaal is wordt hij streng gecorrigeerd!

 

’s Avonds wil hij gezellig bij de baas op schoot. Er moet wel met een speeltje gespeeld worden want knuffelen dat doet hij niet meer.

 

Cearrean eet intussen alles; natuurlijk de normale prak van gemalen vlees met groenten en supplementen en daarnaast hele sprotjes, stukken kipkarkas, kippennekken, hele eendagskuikens en alles wat de pot schaft. Hij is absoluut geen moeilijke eter!

 

Cearrean heeft een nieuwe vriendin!

 

Intussen heeft Cearrean coursingtraining gehad. Het poezenspeeltje, een muis aan een hengel, is hier uitermate geschikt voor. Cearrean vindt het een fantastisch spelletje en toont zich goed fanatiek. Nu maar hopen dat hij het leuk blijft vinden.

 

Afgelopen week was Sonja hier met Bernice, Vision en Lita. Lita is een oude Galgo-dame die sinds eind Juli bij Sonja woont. Ze is afkomstig uit Spanje waar ze als fokteef leefde en de laatste weken van haar leven daar, waren nou niet bepaald een pretje. Het is ongelooflijk hoe zo’n dier zich in korte tijd aan alles aanpast, het is net of ze niet anders gewoon is.

Cearrean had alleen de week ervoor een Golden Retriever gezien en vond dat een doodeng beest, ook nu moest hij even wennen aan deze verschijning maar dat ging al heel snel goed.

Daar Lita zoveel pups heeft gehad, wist Cearrean al gauw dat hij bij haar meer kon doen dan bij de anderen. Lita’s lange staart was natuurlijk HET speelobject maar ze gaf ook wel duidelijk aan als het haar pijn deed of als ze geen zin in hem had. Als Sonja ’s avonds met het drietal naar de camper vertrok stond Cearrean beteuterd bij de deur te piepen maar als Lita dan ’s morgens weer naar binnen kwam was het eerste wat Cearrean deed; aan Lita’s staart hangen. Aan het eind van de week had Cearrean het wel voor elkaar om lekker met bij haar in haar bedje voor de houtkachel te liggen, een vriendin voor ’t leven.

Bernice en Vision moesten niet zo veel van dat kleine ding hebben en Bernice zocht zelfs even de steun van haar broer op!

 

Op donderdag hebben we geprobeerd om een paar goede foto’s van Cearrean te maken. Nou, vergeet het maar! Hij wilde geen seconde stil blijven staan en zou zo van de tafel gesprongen zijn als ik niet vlug genoeg was om hem te grijpen. Wat een wild ding! Zelfs het emmertje met lekkere dingen kon hem niet verleiden. Maar het is Sonja toch gelukt om één redelijke foto te maken.

 

 

Het is niet te geloven zo snel al de tijd gaat! Morgen is Cearrean 8 weken en hij weegt al bijna 10 kilo. Hij ontwikkelt zich erg goed, groeit mooi gelijkmatig, is zindelijk, luistert goed naar zijn naam, loopt prima aan de riem, vindt autorijden geen probleem, is nagenoeg nergens bang voor en als je hem corrigeert krijg je een grote mond terug! Hem in de Doggy Ride rondrijden is geen succes, hij gilt de hele boel bij elkaar, dat is iets voor kleine hondjes, niet voor Deerhounds. Ook accepteert hij het absoluut niet meer om opgesloten te worden. Dus de werpkist met het hekje eromheen is al weer weg. Een echte Deerhound met een kop erop! Daar krijgen we nog wel wat mee te stellen.

 

 

Intussen is Chidish hem ook wel leuk gaan vinden en speelt af en toe met hem. Maar dat moet ik goed in de gaten houden want het gaat al snel te hard en zeker als Cytaugh ook nog eens mee gaat doen. Brandir ontpopt zich als kinderoppas, hij maakt regelmatig een rondje over het terrein met zijn kleinzoon. Ook tijdens de wandelingetjes loopt Cearrean meestal met Brandir mee alhoewel het ook erg leuk is om aan de lijnen van Cytaugh en Chidish te hangen zodat we niet meer vooruit komen.

 

 

Cearrean, een echte wijsneus!

 

Vandaag is Cearrean vijf weekjes jong en eet al sinds een paar dagen uit een bakje. Eerst melk met gemalen vlees maar intussen meestal alleen verschillende soorten gemalen vlees en stukjes vis en af en toe een beetje yoghurt.

Ook is hij al een paar dagen ‘zindelijk’. Zodra hij wakker wordt of als hij een poosje heeft lopen spelen, loopt hij naar de deur en doet keurig zijn behoeften buiten. ’s Nachts wordt hij meestal nog maar één keer wakker, hij piept dan een paar keer en zodra ik ‘m uit de werpkist laat rent hij naar de deur om snel buiten een plas te doen. Hij weet intussen precies de deuren te vinden en hij is zelfs zo slim dat als hij door de ene deur naar buiten is gegaan hij door een andere naar binnen komt, hij loopt gewoon om het huis heen! Ook verlegt hij langzaam zijn grenzen, hij loopt steeds verder weg. We hebben al een paar keer een rondje terrein gedaan met z’n allen en dat vindt hij prachtig, hij loopt dan zonder aarzelen naast zijn moeder, Chidish of Brandir.

 

Cytaugh en Brandir spelen zo af en toe een beetje met hem, ze vinden het wel moeilijk en ik moet het ook wel in de gaten houden want het gaat gauw te hard. Maar Cearrean kan wel tegen een stootje, hij is stevig genoeg! Ook probeert hij overal op te klauteren tot ongenoegen van Chidish en Brandir. Maar als die even grommen is Cearrean gelijk weg. Hij weet intussen dat hij die mannen rustig moet benaderen.

 

 

 

 

Cearrean valt nog steeds regelmatig uit bed. Of het nou de werpkist is of de mand naast de kachel, minstens eens in de twee dagen rolt hij slapend zijn bedje uit.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hij is behoorlijk zelfstandig en deinst nergens voor terug. Toen de grond bevroren was vond hij het wel even vreemd maar liep er na een paar tellen gewoon overheen, evenzo met de sneeuw. Al gauw ging hij er met zijn neusje door heen maar erg lang hield hij het niet vol, het was toch wel erg koud!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Brandir, Chidish en Cytaugh vonden het natuurlijk geweldig en genoten van de sneeuw.

 

 

 

 

 

Vier weekjes jong

 

 

Zondag avond constateerde ik bij Cytaugh een harde melkklier. Het was nog niet pijnlijk of erg rood maar Cearrean weigerde om aan die tepel te drinken. Dus maandag even naar de dierenarts en op pupvriendelijke antibiotica gezet. Nu, donderdag is de ontsteking weg, voelt alles weer zacht aan en drinkt Cearrean ook weer van deze tepel.

Intussen worden Brandir en Cearrean steeds grotere vrienden en het is prachtig om te zien hoe zachtjes Brandir met die kleine omgaat. Cytaugh is nu ook begonnen met het opvoeden, ze corrigeert hem regelmatig als hij te hard in haar staart of oren bijt. Ook wij moeten optreden tegen het gebijt want die tandjes zijn vlijmscherp. Gelukkig reageert Cearrean goed op de correcties, hij is echt niet dom.

 

Van een vriendin hebben we een ‘Doggy Ride’ kunnen lenen want alleen thuisblijven zal op korte termijn wel een probleem zijn. Eergisteren hebben we ‘m ingericht met dekens en een vetbedje en uitgeprobeerd. Cearrean vond het prima, hij ging gelijk met de eend spelen en de boel herinrichten. Brandir en Cytaugh vonden het wel heel spannend en hielden het goed in de gaten. Erg handig dat je er van twee kanten in kan!

 

 

Ook is Cearrean voor het eerst buiten geweest. Toen hij met zijn voetjes in het gras kwam deed hij gelijk een plas!  Hij had er in ieder geval geen problemen mee en ook Cytaugh vond het prima en begon hem zelfs uit te dagen maar daar had Cearrean nog geen oog voor, dat gras en die blaadjes waren best spannend. Het is jammer dat er zo’n koude wind staat anders kon hij meer buiten zijn.

Gisteren was Cearrean 4 weekjes jong en woog hij 4460 gram. Hij is intussen kistzindelijk wat dus inhoudt dat hij ook ’s nachts mij wekt met een hoop gepiep omdat hij moet plassen. Dit doet hij dan keurig op een handdoek en vervolgens rent hij door het huis en ik er achteraan met een stukje keukenrol, en zoekt hij een plekje om te poepen. Dit doet hij nu zeer regelmatig en jammer genoeg meerdere keren per dag. Eén keer in de twee dagen vond ik eigenlijk best makkelijk! Maar natuurlijk is dit beter en gezonder. Het liefste eet hij met z’n moeder mee maar dat beperken we nog een beetje, daar zitten toch vrij veel dingen in die hij nog niet kan verteren. De biefstuk tartaar vind hij eigenlijk het minst lekker, gemalen pens en spiervlees is veel lekkerder!

 

Inmiddels draagt hij ook af en toe een halsbandje want ook hieraan moet hij wennen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hoe schattig hij er uit ziet, zo baldadig kan hij zijn. Zijn speeltjes moeten het regelmatig ontgelden, hij schut ze allemaal ‘dood’. Dit gaat met een behoorlijke kracht en Cearrean rolt dan zelf ook om waardoor hij nog bozer wordt op het  speeltje en deze nog harder door elkaar geschut wordt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Cearrean verveelt zich in ieder geval niet, speelgoed genoeg! En hij weet deze mand ook feilloos te vinden om vervolgens een speeltje mee te slepen naar de werpkist. En na een potje ravotten is het goed rusten op een warm plekje bij mama Cytaugh.

 

Cearrean Argyll reeds 3 kilo zwaar!

 

Hij doet het goed, eergisteren woog hij 3 kilo! Cearrean is nu al groter dan Slaapschaap maar zoekt deze toch altijd weer op, het zijn de beste vriendjes! Hij speelt ook met Slaapschaap, vooral het staartje en de oortjes moeten het regelmatig ontgelden. Ik ben benieuwd hoe vaak ik die er weer aan mag naaien.

 

 

Gisteren heeft hij zijn eerste balletje biefstuk tartaar gegeten. Het eerste hapje vond hij wel vreemd maar het smaakte toch wel naar meer en uiteindelijk ging het vlot naar binnen. Maar we doen het rustig aan want Cytaugh heeft nog genoeg melk en ze ligt nu bijna dag en nacht bij hem in de werpkist. Ze is heel zorgzaam en staat niet meer toe dat Brandir te dicht bij komt. Brandir vindt Cearrean geweldig en ook Chidish komt wat vaker aan hem snuffelen als Cytaugh even niet in de buurt is. Chidish vindt Cearrean nog iets te klein, hij weet nog niet wat hij er mee aan moet maar ik weet zeker dat het de grootst maatjes worden.

 

 

Ook liggen Cytaugh en Cearrean regelmatig ergens anders; in de keuken op het grote bed of op een kleed in de woonkamer. Gezellig erbij en wennen aan alle geluiden. Het lopen op de vloer gaat steeds beter en we moeten goed oppassen want hij is zeer ondernemend!

Hij toont ook al echt een eigen willetje, als iets hem niet zint laat hij dat luid en duidelijk merken maar het is ook een enorme knuffel en ligt graag op schoot.

 

 

 

Archieven