Posts Tagged ‘Edle Emmy vom Welzerberg’

Brandir en Bernice zijn RASZUIVER!!!

O’Cockaigne Deerhounds – raszuivere Deerhounds.

IMG_8060 (2) (800x533)

Sinds vorig jaar is het mogelijk om via de DWZRV een windhond te laten testen op raszuiverheid. Via de volgende link kunt u alles over de voordracht van mevrouw Dr. Wimmer lezen. Vortrag von Frau Dr. Wimmer über den DNA-Test zur Rassebestimmung bei Windhunden…

Voor de Deerhounds kunt u hier Hier können Sie die Ergebnisse der Studie herunterladen (PDF) …  meer vinden.

In onderstaand artikel, geschreven door Dr. Dominique d Caprona, wordt hetzelfde behandeld maar vindt u ook alles over de andere windhonden en halfwindhonden.

http://sloughi.tripod.com/preserving/geneticswesterbredsighthoundsgermany.html

 

Amy

In het afgelopen jaar is gebleken dat er vele hounds niet raszuiver zijn en zoals u zelf kunt lezen/zien, is dit ook het geval bij de Deerhounds. Vorig jaar heeft Sonja haar hounds deel laten nemen aan de test en ook bloed van Cheytah is toen onderzocht. Gelukkig bleek zij raszuiver te zijn.

SONY DSC

 

 

 

Inmiddels zijn we er wel achter dat er meerdere fokkers honden verkopen als zijnde Deerhounds terwijl dit longdogs en/of lurchers zijn. (Een longdog is een kruising tussen windhonden en een lurcher is een kruising tussen een windhond en een ander hond, meestal een herder of terriër.)Caintha 8,5 jaar jong

Een zeer bekende Deerhoundfokker, die al vele decennia in het ras zit, heeft onlangs laten weten dat hij nog nooit een Deerhound met Hubertus-klauwen heeft gezien en ook de kleur ‘wheaten’ is volgens Dr. Jödicke (hij heeft dit in de vorige eeuw al gemeld) al geruime tijd ‘uitgestorven’. Maar er zijn ook ‘grijze’ kruisingen waarbij je in de meeste gevallen aan bepaalde vormen van lichaamsdelen kunt zien dat de hond niet raszuiver is.

Als u de raszuiverheid van uw windhond in twijfel trekt kunt u dit laten testen door wat bloed (EDTA) te laten nemen bij uw dierenarts. Deze moet natuurlijk ook het chipnummer controleren aan de hand van het entingsboekje of de stamboom. Dit moet samen met het door u en uw dierenarts ingevulde formulier, dat u kunt vinden op de site van de DWZRV (www.DWZRV.de → Formulare → DNA-Fingerprint) opgestuurd worden naar Frau Ursula Arnold, Schlierbacher Weg 56, 64678 Lindenfelsen, Duitsland en vergezeld gaan met een schrijven waarin vermeld staat dat het om de “DNA-Test zur Rassebestimmung bei Windhunden” gaat. Als u het ergens anders heen stuurt krijgt u zeer waarschijnlijk geen correcte uitslag. De kosten van de test zijn ongeveer 80, – euro, hiervoor krijgt u later een rekening.

IMG_0208

 Enfin, om in de toekomst alle ellende voor te zijn, hebben we Brandir en Bernice ook maar laten testen en gelukkig blijken ook deze Deerhounds ECHTE Deerhounds te zijn!

 

 

 

We hebben afscheid genomen van onze Amy.

5-7-1999

Edle Emmy vom Welzerberg

7-12-2012

Na lang wikken en wegen, piekeren en peinzen heb ik besloten om Amy haar rust te geven. Aan de ene kant was ze nog erg goed maar regelmatig toonde ze dat ze eigenlijk op was. Ze kreeg last van haar rug en dit maakte het problematisch om haar overeind te helpen. Ook haar benen begonnen steeds vaker ongecoördineerd te bewegen waardoor ze af en toe zeer onstabiel was. Liep ze eenmaal een kleine honderd meter dan ging het wel weer. De laatste twee dagen wilde ze perse ’s morgens met ons mee wandelen en dat ging eigenlijk ook prima. Natuurlijk paste ik de afstand aan (zo’n 800/900 meter) maar een klein half uurtje waren we toch al gauw onderweg. Haar alleen laten durfde ik niet meer. Het was al een paar keer gebeurd dat als ik thuis kwam of onder de douce vandaan kwam, dat ze ergens in een hoekje op de grond lag en niet meer zelf overeind kon komen. Grote angstogen en een zeer hoge hartslag zorgde er dan voor dat ik gelijk de Rescue Spray ter hand nam en zowel haar als mezelf een shotje gaf. Het was dan moeilijk om haar overeind te krijgen en het deed haar altijd pijn. De meeste oude hounds worden zeer mager en wegen bijna niets meer maar Oma Amy niet, die was nog geen gram afgevallen en woog nog steeds 39 kilo. Ook qua bespiering viel het nog niet tegen. Maar al met al liepen we ook aardig wat af. Ze gaf  het niet altijd goed aan als ze moest plassen of poepen en lag daarom altijd op een onderlegger en handdoek maar de laatste tijd was de handdoek eigenlijk maar zelden nat. Ze gaf steeds beter aan als ze naar buiten moest. En eenmaal buiten vond ze het wel lekker en kon dan echt een stukje willen lopen. Soms bleef ze ook lange tijd stilstaan om alleen maar een beetje om zich heen te kijken, hier kreeg ik altijd de pip van want zeker midden in de nacht in  je pyjamaatje is dat niet zo’n pretje! Eigenlijk moest ze er iedere nacht wel een keertje uit. Een paar weken geleden deden we haar dan een halsband om met een lampje, zo konden we haar een beetje volgen in het bos maar toen ze steeds onstabieler werd ging ik altijd maar mee voor de zekerheid. Aan de riem voelde ze zich ook zekerder en zette het dan op een “lopen”. Dit werd de laatste dagen wel minder (behalve ’s nachts!) en ook haar eetlust nam af. De ene dag wilde ze graag eendagskuikens de andere dag kippennekken en soms gewoon haar prakje. Maar met wat geraspte kaas erover of een blikje tonijn erdoor kregen we de nodige pilletjes en supplementen er goed in. Als supplementen die haar echt goed hebben gedaan kreeg ze Cholodin (tegen dementie), Cosequin (verlichting bij artrose), L-Carnitine (goed voor hart en spieren) en vitamine B (goed voor erg veel dingen). Ook haar gehoor ging ineens de laatste weken hardhollend achteruit. Dit maakte haar ook onzeker daar ze af en toe schrok als je ineens “om de hoek kwam”.

De laatste weken werd Amy softer. Ze gromde niet meer zo vaak tegen Brandir en de andere als die te dicht in de buurt kwamen. Maar af en toe schoot ze nog wel eens uit haar slof om duidelijk te maken dat ze nog wel de baas was. Brandir bleef altijd uiterst lief en onderdanig maar probeerde intussen wel haar vriendje te worden. En dat is gelukt! Op een gegeven moment toen ik met Amy zat te knuffelen kroop Brandir gauw achter Amy op haar bedje en liet zich langzaam zakken. Amy keek niet op of om en tolereerde zelfs dat hij tegen haar aan kwam te liggen. Ook mocht Brandir haar oren en snoetje een beetje poetsen.Uniek!!!

Op 1 december hebben we de Kerstfoto’s genomen. We wilden allebei dat Amy er ook nog opstaat ook al wisten we dat ze niet meer zo lang te leven had. Ik heb tot tweemaal toe contact gehad met Cecilia van der Drift, zij is dierentolk en legt telepatisch contact door middel van een foto. De eerste keer vertelde zij mij dat Amy er nog niet klaar voor was, Amy had toen een paar keer last gehad van koorts en hoge hartslag en ik meende dat het haar einde was. Amy besliste inderdaad anders en knapte helemaal op. Alleen de pijn in haar rug bleef en werd zelfs erger. Op het laatst kon ze amper op haar zij gaan liggen en om dan vervolgens weer overeind te komen was een crime. Ook kreeg ze ondanks de Furosemide, het af en toe benauwd. De tweede keer dat ik Cecilia min of meer in paniek opbelde omdat ik  het niet meer zag zitten, vond Amy het nog een dag te vroeg om te sterven, ze wilde wel eerst een beetje aan het idee wennen. Oké, morgen dan. Donderdag belde ik naar de kliniek maar Rens, onze dierenarts, kon niet komen daar hij tot 7 uur dienst had en daarna oproepbaar moest blijven. Dan maar vrijdag. Ik vertelde Amy hoe de vork in de steel zat en dat ze nog een dagje bij ons moest blijven. Vrijdagochtend wilde ze wel weer mee wandelen maar na het eten, wat er met tegenzin in ging, zag ik dat ze afstand ging nemen. Daar het gesneeuwd had en het er perfect uitzag voor DE KERSTFOTO wilde ik perse nieuwe foto’s maken met Amy er nog bij. Nu kon het nog! Amy had er eigenlijk helemaal geen zin meer in en stribbelde wat tegen maar .. heel af en toe mag ik ook wat egoïstisch zijn en stond erop dat ze op de foto ging. En het is gelukt! Deze Kerstfoto zal binnenkort openbaar worden gemaakt.

Gisteravond kwam Rens. Amy is rustig op haar eigen waardige manier ingeslapen. Het doet pijn, erg veel pijn om van zo’n groot stuk van je leven afscheid te moeten nemen maar het is acceptabel. Ze heeft een goed, lang, rijk leven gehad en heeft veel vrienden gemaakt die ze vast allemaal, net als haar kinderen en kleinkind, zal of reeds is tegen gekomen aan de ander kant van de Rainbow Bridge.

Tot ziens mijn allerliefste Amy!

 

 

Oma Amy

Oma Amy

 

Inmiddels is Amy 13 jaar en 4 maanden. Ze is de zomer vrij goed doorgekomen ondanks de enorme hitte die we af en toe hadden. Ventilatoren en nat houden met de plantenspuit doen wonderen. Qua voeding heb ik het een beetje aangepast. Haar nierenergie was ondanks haar holistische druppeltjes wat aan de lage kant en om de nieren niet te veel te belasten giet ik nu kokend water over het vlees. Eigenlijk vindt ze dit niet zo lekker maar met wat tonijn of kaas erdoor gaat het er weer in als koek. Het opstaan gaat zeer moeilijk tot niet. We moeten haar meestal even helpen. De afstanden die ze loopt worden ook steeds korter maar af en toe heeft ze er zin in en loopt zomaar een kleine kilometer. Ook laat ze de laatste tijd haar urine zomaar lopen. Meestal piept ze wel als ze moet maar als ze echt slaapt, en dat kan ze héél diep af en toe, merkt ze het niet en heeft ze een nat bedje. Nu leggen we standaard een onderlegger en een handdoek onder haar bips. Alleen een onderlegger zorgde er wel voor dat haar bedje niet nat werd maar de urine trok te veel in haar rijkelijke vacht die dan natuurlijk weer schoon gemaakt moest worden. Een extra handdoek eronder zorgt ervoor dat haar vacht “droog” blijft.

Vorige week was ze ineens heel ziek. 40 graden koorts en een hartslag van bijna 200. Ik dacht echt dat het haar laatste dagen waren maar in overleg met de dierenarts hebben we haar op de Synulox (antibiotica) gezet en na twee dagen was de koorts weg en de hartslag weer normaal. Gelijk ging ze weer eten en na een paar dagen stond ze ineens achter me terwijl ik het kippenhok aan het schoonmaken was. Nu staat ze iedere dag minstens 1x uit zichzelf op wat me eigenlijk niet zo blij maakt. Het risico dat ze uitglijdt of een misstap maakt en dan niet meer overeind kan komen is natuurlijk vrij groot. Als ik dan niet thuis ben … ik krijg er de pipzenuwen van. Maar ja, ik kan haar moeilijk vastbinden op haar bedje! Ze vindt het heerlijk om wat rond te scharrelen in ons bosje en kan soms echt “verdwenen” zijn. Nu heb ik ontdekt waar ze dan staat, achter in een hoekje van het bos samen met Brandir kijkend of er niet een kat of haas bij de buren loopt. Vandaag is ze al vijf keer uit zichzelf opgestaan en heeft ze bij elkaar al minstens anderhalve kilometer gelopen. Ook zet ze haar achtervoetjes minder vaak verkeerd neer, het lijkt wel of ze steeds jonger en actiever wordt! Maar we blijven realistisch en leven van dag tot dag.

Amy is 13 jaar jong!!

Edle Emmy vom Welzerberg,

Amy is 13 jaar!!

 

 

 

Vandaag viert Oma Amy haar dertiende verjaardag! Ze is nog steeds “the leader of the pack” en laat duidelijk merken wie er wel en wie er niet bij haar in de buurt mag komen. Haar lievelingsdochter Cwillyaigne en kleinzoon Calhoun zijn favoriet maar Cody, haar zoon van 9 jaar die sinds kort weer bij ons woont, moet een gepaste afstand bewaren. Een kort maar duidelijk brommetje zegt genoeg.

Erg aktief is Oma Amy niet meer, twee keer per dag een stukje lopen is meer dan genoeg, vindt ze. En zij bepaalt wanneer, waarheen en hoe lang. ’s Morgens heeft ze het vaste ritueel dat ze pas wil gaan lopen als ze haar plakjes kaas heeft gehad. En dan moet het ook direkt natuurlijk! Dit gaat als volgt; na het uitlaten van de anderen, krijgen de hounds eerst te eten, vervolgens ga ik ontbijten. Op het moment dat ik alles op tafel leg, gaat Amy’s snoet omhoog en houdt ze me nauwlettend in de gaten. Als ik de kaasschaaf ter hand neem wordt haar nek ineens een stuk langer, vervolgens krijgt ze twee plakjes kaas die ze zonder te kauwen doorslikt. Dan is het even goed. Na twee minuten, als ik mijn eerste stukje brood met kaas heb belegd, begint ze te piepen. “NU” moet ze een plas doen. Ik moet dan alles weer opruimen want sinds kort jat Cwillyaigne alles wat eetbaar is, en ga dan met Amy naar buiten. Cody en Calhoun lopen standaard als lijfwachten van de oude dame mee. Zodra Amy gedaan heeft wat ze moet doen, keert ze om en loopt naar huis. Dan mag ik verder gaan met mijn ontbijt.

De hele dag hoor of zie je haar amper. Als je in haar buurt komt wordt er meestal wel een poot uitgestoken wat inhoudt dat ze even geknuffeld wil worden, ze reageert zelf dan ook heel aanhalig. Vindt ze het genoeg dan blijft ze doodstil liggen of duwt je gewoon weg.

Als mevrouw vindt dat het etenstijd is piept ze, evenzo als zij dorst heeft . Ze moet dan natuurlijk op haar wenken bediend worden en vooral ’s avonds flikt ze het om om de 5 minuten te piepen en dan ook een paar slokjes water te nemen. Ze zal echt niet voor een half uur tegelijk genoeg drinken.

Oma Amy is in de loop der jaren steeds banger van onweer geworden. Als dit ’s avonds laat of ’s nachts gebeurt, wil ze bij ons op bed. En laat ze maar want ze blijft de hele nacht spoken als je het niet toelaat. Het enige probleem is dat ik ze er de volgende ochtend met geen tien paarden meer vanaf krijg!! Ze vindt het echt héééérlijk, zo’n waterbed.

Opstaan voor zo iets onbenulligs als plassen kost altijd veel tijd. Ik moet ze dan wel twintig keer roepen maar heeft ze door dat we met de caravan weg gaan, dan hoef ik haar maar één keer te roepen en staat ze als eerste bij de auto. Ik hoop dat we dat nog erg vaak mogen meemaken!

Van links naar rechts: Cwillyaigne (7 jaar), Caintha (9 jaar), Amy (13 jaar), Calhoun (4 1/2 jaar), Coney en Cody (beide ook 9 jaar).

Tüttleben.

         

Tüttleben

 

Zondagmiddag 20 mei ben ik weer thuis en begint de voorbereiding voor drie weken caravannen met daarin een lang weekend Tüttleben en vervolgens het EKC in Hongarije. Na in een record tempo de was te hebben gedaan, hounds hebben laten enten, de caravan te hebben in gepakt, de kippen goed verzorgt en de planten water te hebben gegeven vertrekken we woensdagmiddag 23 mei richting Tüttleben. We overnachten in Dortmund op ons vaste plekje. Donderdagmorgen rijden we verder. Na een paar uur worden we gebeld door Katja Pfanmuller, de voorzitter van Windhondenrenvereniging Tüttleben, PANIEK, de keurmeester die was uitgenodigd om op zaterdag de show te keuren en zondag en maandag de coursing te beoordelen, was ziek geworden en kon niet komen. Read the rest of this entry »

Cheytah O’Cockaigne flikt het weer!!

Cheytah en Calhoun wederom succesvol tijdens de Jahresausstellung te Landstuhl.

 

 

Op 5 mei was de Deerhound Jahresausstellung te Landstuhl met de dag erna een Nationale Coursing. Voor de Jahresausstellung waren 94 Deerhounds gemeld; 30 reuen (2 absent) , 60 teven (3 absent) en 4 pupjes van 4 maanden. Onze keurmeester was Josef Das van de ‘Easy Runner’ Ierse Wolfshonden en Deerhounds uit België.

Het weer zat wederom niet echt mee, regelmatig werden we getrakteerd op een fikse bui, dat was erg jammer want de sfeer is er toch minder door. Maar niet bij ons in de tenten!

Sonja had weer een prachtige advertentie voor mij in elkaar geknutseld, deze was strategisch over twee pagina’s tussen de reuen en teven in geplaatst. “Jammer” dat het de enige kenneladvertentie was, het fleurt zo’n catalogus wel wat op. Sonja, mijn dank voor je fantastische werk!

Bij de reuen kwamen Finrod von Averlon vanuit de Tussenklas (3), Calhoun O’Cockaigne vanuit de Gebruikshondenklas (4) en Landlord von der Oelmühle vanuit de Openklas (8) terug voor het CAC. Deze ging naar Finrod, Calhoun kreeg het reserve CAC. Voor beste reu ging de strijd tussen de veteranen reu, Aogh Caoinlan, de reu uit de Kampioensklas, Stranwith Ebenezer en Finrod. Beste reu werd uiteindelijk Aogh, een nog extreem fitte negen jarige reu met een uitermate sound en soepel gangwerk. Werkelijk fantastisch!

Vermeldingswaardig is ook dat 10 van de gemelde reuen (3 van deze reuen zijn Europees Coursing Kampioen!) ook waren gemeld voor de coursing de volgende dag alwaar 12 Deerhoundreuen de strijd met elkaar aan gingen. Hierover straks meer.

Van de 7 veteranen teven waren er 6 die een coursing verleden hebben waaronder twee Europese Kampioenen! De beste veteranen teef was Aiobgraine Caoinlan, een zus van de veteranen reu! Ook weer met een prachtig gangwerk en uitermate fit. Zij werd later ook Veteranen BOB. Coney werd derde in deze klas en Caintha mocht de ring verlaten, wel met een U.

Ook Oma amy had ik gemeld, in de Buiten Concurentie Klas. Josef werd er helemaal emotioneel van om deze oude dame te mogen zien. Hij schreef een prachtig keurverslag waar je de tranen van in de ogen krijgt. Een waardige afsluiting van Amy’s showcarriëre!

Voor het CAC kwamen Chelsea von der Sillerquelle uit de Tussenklas (3), Carrie Randis Irater vanuit de Openklas (13-3 absent)en Cheytah O’Cockaigne vanuit de Gebuikshondenklas (6) tegen elkaar uit en dit won Cheytah! Hierna werd gestreden voor  Beste Teef. Hiervoor kwamen Aiobgraine (veteraan), Fritzens Xena (Kampioensklas) en Cheytah terug en wederom, net als vorig jaar, werd Cheytah Beste Teef.

De oudere Deerhound: gebaseerd op onze oude Amy.

De oudere Deerhound: gebaseerd op onze oude Amy.              

Amy is nu twaalf en een half jaar oud en voor haar leeftijd is ze nog behoorlijk fit. Grote wandelingen met de andere hounds gaat natuurlijk niet meer en daarom loop ik apart met haar. Het is natuurlijk erg belangrijk dat ze regelmatig beweegt daarom verplichten wij haar om twee keer per dag een stukje te wandelen. Meestal is dit zo ongeveer 20 minuten, soms langer. Hiernaast scharrelt ze af en toe nog wat over ons terrein. Soms geeft ze aan dat ze “veel“ wil lopen en soms is ze moe, dan keert ze direct nadat ze haar behoefte heeft gedaan om en gaat naar huis. Tijdens het lopen zet ze af en toe haar achtervoetjes niet goed meer neer, ze staat dan op de bovenkant van haar teentjes in plaats van op haar kussentjes. Daarom probeer ik haar zoveel mogelijk door zand of blad te laten lopen en vooral rustig maar als ze de kolder in d’r kop heeft en sneller wil dan ze kan, gaat het af en toe fout. Vooraf haar achterhand en voetjes lekker masseren helpt wel enigszins.                                                                                                                                                        

Qua vachtverzorging gaat er ook meer tijd inzitten. Hoe ouder Amy wordt hoe meer haar ze creëert en hoe langer het wordt. Minstens 1 keer per week moet ze heel goed gekamd worden om haar wollige ondervacht en lange dode haren te verwijderen. Ik kam haar terwijl ze ligt, want zo lang stil staan is wel erg veel gevraagd. De ene dag de ene kant, de volgende dag de andere. Er komt dan steevast een flinke baal haar van iedere kant af. Lange haren op lastige plaatsen knip ik kort, zoals onder haar staart. Tevens controleer ik dan haar vetbultjes en kan eventuele ongewenste zaken constateren.

Sinds vorig jaar heeft ze af en toe last van verstopte traanbuisjes, soms erg soms haast niet. Als ze last heeft maak ik minstens vier keer per dag haar oogjes schoon. Bij haar ontstaan gelukkig geen rode traanstrepen, dat vind ik zo lelijk, maar propjes die je er zo uitwipt met een stukje keukenrol. En af en toe een nat lapje over haar snoetje geeft haar weer een fris gezicht. Haar oren heb ik eigenlijk nog nooit hoeven te reinigen, die worden niet vies. Haar gebit vraagt ook nauwelijks aandacht, het is intussen wat geler geworden maar tandsteen heeft ze niet dankzij de vers vlees voeding. Dat oudere honden op een senioren dieet moeten is onzin, zolang de organen nog goed functioneren kunnen ze gewoon hetzelfde eten als voorheen en dat krijgt Amy dus ook nog steeds.

Ongeveer anderhalf jaar geleden vond ik dat ze wat hijgerig en moe was dus nam ik ze mee naar een hartspecialist. Deze constateerde dat het linker klepje niet helemaal meer sloot maar er waren absoluut nog geen medicijnen voor nodig, zo gering was het. Ik was het hier niet mee eens omdat Amy zich er niet lekker bij voelde. In overleg met mijn eigen dierenarts ben ik toen twee keer daags Vetmedin gaan geven en na een aantal dagen was er duidelijk verbetering te constateren. Toen het wat warmer werd kreeg ze het weer wat benauwder en weer in overleg met mijn dierenarts kreeg ze er één Fortekortje bij. Toen ging het weer helemaal super! Het Fortekortje zorgt ervoor dat de hartslag niet te hoog wordt maar als het nodig is staat het wel een verhoogde hartslag toe. En geloof me, bij Oma Amy is dat echt nog nodig! Met Vetmedin heb ik een hele goede en langdurige ervaring bij Cinéad en Prudence gehad, die hebben er beiden zeer veel profijt van gehad. Het ondersteunt de werking van de hartspier zodanig dat deze weinig in kracht verliest en niet of nauwelijks vergroot.

Om er zeker van te zijn dat Amy dat krijgt wat ze nodig heeft, ga ik zo af en toe met haar naar de Holistische Praktijk voor Dieren “Den Hoek” in de Bilt. Hier kunnen ze precies meten wat er aan schort en wat ze nodig heeft. Tot nu toe ben ik erg tevreden over deze natuurlijke geneeswijze en Amy is daar ook min of meer een bewijs van. Zo constateerden zij de artrose. In vele teentjes, beide polsjes, de rechter hak en inmiddels vast op nog meer plaatsen heeft Amy, net als vele andere oudere hounds, artrose. Om dit te verlichten krijgt ze 4 tabletten Cosequin per dag, dit spul is echt fantastisch! Ook de andere ex-sporters krijgen het en lopen er prima op. Ook smeer ik iedere avond Amy’s knieën, hakken, polsen en alle teentjes in met Omni Gel. Wordt het een paar keer vergeten dan merken we dat gelijk aan haar zin om te lopen. Om haar spieren op kracht te houden krijgt ze Muscle Support, een poedertje dat ’s avonds door haar eten gaat. Ook L-Carnitine is goed voor haar spieren. De laatste tijd drinkt Amy iets meer en moet zo ook wat vaker een plas doen. Ik dacht natuurlijk gelijk aan haar nieren en dat ze misschien een bepaald dieet zou moeten hebben. Maar onlangs heeft een van de dierenartsen van “Den Hoek”, via een foto van Amy geconstateerd dat ze een lichte vorm van blaasontsteking en een te lage nier-energie heeft. Hier zijn haar holistische druppeltjes nu op aangepast en na een aantal dagen ging het al een stuk beter.  

Toen Amy een dik jaar geleden ineens midden op het terrein een beetje om zich heen stond te blaffen wist ik dat het tijd werd om iets tegen dementie te geven. Via “Den Hoek”, kreeg ik Cholodin. Eerst 1 tablet per dag en inderdaad, na korte tijd was Amy weer helder. Inmiddels krijgt ze 2 tabletten per dag en doet ze het er nog steeds uitstekend op.

Ze kan heel goed aangeven als ze iets wil. Opstaan om te gaan drinken vindt ze onzin, ze piept gewoon even en weet dan dat ik er wel aankom met de drinkbak. Soms ligt ze niet lekker, een achterpoot die teveel onder haar ligt kan ook een piepconcert opleveren. Af en toe heeft ze dan zelf niet de kracht om ‘m onder zich uit te duwen, dat kan ik veel beter. Vlak na het overlijden van Craffitsh had ze moeite om overeind komen. Ik moest haar toen helpen door haar achter haar hoofd te pakken en langzaam omhoog te trekken. Stond ze eenmaal dan ging het weer prima, een beetje de achterhandspieren masseren en lopen maar. Inmiddels gaat het gelukkig weer een stuk beter. Ik denk dat het toch een reactie op Craffitsh ’s heengaan was. Wel hebben we intussen behoorlijk wat stukken vloerkleed en matten in huis gelegd zodat ze niet uit kan glijden want ze wordt toch wel wat onstabieler op haar pootjes.

Gelukkig is ons huis gelijkvloers,  hierdoor kan ik altijd horen of Amy iets wil, al is het midden in de nacht. Ik slaap er ook echt op en het kleinste piepje laat me al uit bed springen, want ook ’s nachts moet ze wel eens nodig naar buiten.

 

                                                  Al met al is een oudere hound een hele zorg maar het is de moeite waard!

Der ältere Deerhound: Basiert auf unserer alten Amy.

Der ältere Deerhound: Basiert auf unserer alten Amy.              

Amy ist jetzt zwölfeineinhalb Jahre alt und für ihr Alter noch ziemlich fit. Große Spaziergänge mit den anderen Hunden gibt es natürlich nicht mehr und deshalb gehe ich mit ihr auseinander. Es ist natürlich sehr wichtig, dass sie sich regelmäßig bewegt, deshalb verpflichten wir sie, zweimal am Tag zu laufen. In der Regel sind das etwa 20 Minuten, manchmal länger. Außerdem rummeln sie noch etwas mehr über unser Gelände. Manchmal deutet sie an, dass sie “viel” laufen will und manchmal ist sie müde, dann kehrt sie sofort zurück, nachdem sie ihr Bedürfnis erfüllt hat und nach Hause geht. Beim Gehen legt sie ihre Füße nicht gut ab, sie steht auf der Spitze ihrer Nelken statt auf ihren Kissen. Deshalb versuche ich, sie so viel wie möglich durch Sand oder Blatt und besonders leise laufen zu lassen, aber wenn sie die Kaif in D ‘ r Kopf hat und schneller will, als sie kann, ist es gelegentlich falsch. Im Vorfeld hilft ihre Hand-und Fußmassage etwas.    

                                                                                                                                                   

Auch in Sachen Pelzpflege bleibt mehr Zeit. Je älter Amy wird, desto mehr Haare schafft sie und desto länger wird sie. Mindestens einmal in der Woche muss sie sehr gut gekämmt werden, um ihr wolliges Unterfell und ihre langen toten Haare zu entfernen. Ich kämmen sie, während sie lügt, denn so lange steht sie noch immer sehr gefragt. Eines Tages die eine Seite, am nächsten Tag die andere. Es wird immer ein großer Ballen von Haaren von jeder Seite. Lange Haare an unangenehmen Stellen schneide ich ab, wie unter ihrem Schwanz. Ich überprüfe auch ihre vetbultjes und kann etwaige unerwünschte Fälle erkennen.

Seit vergangenem Jahr leidet sie gelegentlich unter verstopften Tränengas, manchmal auch sehr fast nicht. Wenn sie leidet, reinige ich ihre Augen mindestens viermal am Tag. Zum Glück gibt es keine roten Tränenstreifen, die ich so hässlich finde, sondern Requisiten, die Sie so uitwipt mit einem Stück Papiertuch aussehen lassen. Und gelegentlich gibt ihr ein nasses Pflaster über ihrem Geschwür wieder ein frisches Gesicht. Ihre Ohren musste ich eigentlich noch nie reinigen, die sind nicht schmutzig. Ihre Zähne haben kaum Beachtung gefunden, aber inzwischen ist es etwas gelb geworden, aber Tartar hat es dank der frischen Fleischspeise nicht. Dass ältere Hunde auf einer Seniorendiät sollten Mist sein, solange die Organe noch richtig funktionieren, können sie einfach die gleiche Sache wie zuvor essen und das bekommt auch Amy noch. Vor etwa anderthalb Jahren habe ich festgestellt, dass sie etwas hijgerig und müde war, also habe ich sie zu einem Herzspezialisten mitgenommen. Dieser bemerkte, dass die linke Klappe nicht komplett heruntergefahren war, aber es waren absolut keine Drogen nötig, so dass sie sehr niedrig war. Damit war ich nicht einverstanden, weil Amy sich nicht gut fühlte. In Absprache mit meinem eigenen Tierarzt habe ich zweimal am Tag angefangen, Vetmedin zu geben und nach ein paar Tagen gab es eine deutliche Verbesserung. Als es etwas heißer war, bekam sie das Wetter schmaler und bekam in Absprache mit meinem Tierarzt wieder eine Fortekortje. Dann ging das Wetter total super! Die Fortekortje sorgt dafür, dass die Herzfrequenz nicht zu hoch wird, aber notfalls erhöht sie die Herzfrequenz. Und glauben Sie mir, mit Oma Amy, die wirklich noch gebraucht wird! Mit Vetmedin habe ich sehr gute und lange Erfahrung mit Cinéad und Prudence gemacht, die beide sehr profitiert haben. Sie unterstützt das Funktionieren des Herzmuskels so, dass sie wenig an Kraft verliert und kaum noch zunimmt.

Um sicher zu gehen, dass Amy das bekommt, was sie braucht, gehe ich hin und wieder zu ihr zur ganzheitlichen Tierpraxis “Den Hoek” in de Bilt. Hier können sie genau messen, was in der Schürze ist und was sie brauchen. Bisher bin ich mit dieser Naturheilmethode sehr zufrieden und Amy ist auch mehr oder weniger ein Beweis dafür. So beobachteten sie die Arthrose. In vielen Nelken, beiden Handgelenken, der rechten Ferse und nun an noch mehr Stellen stecken, hat Amy, wie viele andere ältere Hunde, Arthrose. Um das zu lindern, bekommt sie 4 Tabletten Cosequin pro Tag, dieses Zeug ist wirklich fantastisch! Auch die anderen Ex-Athleten bekommen es und laufen gut. Außerdem schmiere ich Amy die Knie, Fersen, Handgelenke und alle Nelken mit Omni Gel jeden Abend. Wenn es ein paar Mal vergessen wird, stellen wir fest, dass es seiner Bedeutung ähnlich ist, zu gehen. Um ihre Muskeln auf Kraft zu halten, bekommt sie Muskelunterstützung, ein Pulver, das abends durch ihr Essen geht. Auch L-Carnitin ist gut für ihre Muskeln. In letzter Zeit trinkt Amy etwas mehr und muss etwas mehr tun. Ich dachte natürlich ähnlich wie ihre Nieren und dass sie vielleicht eine bestimmte Diät haben sollte. Doch vor kurzem hat eine der Tierärzte von “Den Hoek” durch ein Foto von Amy herausgefunden, dass sie eine milde Form der Blasenentzündung und eine zu niedrige Nierenenergie hat. Hier sind ihre ganzheitlichen Tröpfchen nun eingestellt und nach einigen Tagen ging es deutlich besser.   Als Amy vor einem knappem Jahr plötzlich ein bisschen mitten auf dem Gelände herumlag, um zu bellen, wusste ich, dass es an der Zeit war, etwas gegen Demenz zu geben. Über “Den Hoek” bekam ich Cholodin. Zuerst eine Tablette am Tag und tatsächlich, nach kurzer Zeit Amy war wieder klar. Jetzt bekommt sie 2 Tabletten pro Tag und sie macht es immer noch hervorragend. Sie kann sehr wohl angeben, ob sie etwas will. Als sie zum Trinken aufsteht, findet sie Mist, sie schlägt nur und weiß, dass ich mit dem Trinktrog ankomme. Manchmal ist sie nicht nett, ein Hinterbein, das zu viel unter ihr ist, kann auch ein Piep-Konzert produzieren. Gelegentlich hat sie nicht die Kraft, sie nach unten zu drücken, ich kann es viel besser. Kurz nach dem Tod von Craffitsh hatte sie Mühe, aufzustehen. Ich musste ihr dann helfen, indem ich sie hinter ihrem Kopf packte und langsam nach oben zog. Steht sie einmal, dann ging es wieder gut, ein bisschen die Rückenmuskulatur massieren und gehen. Zum Glück ist das Wetter viel besser. Ich glaube, es war sowieso eine Reaktion auf Craffitsh es Tod. Inzwischen haben wir viele Teppiche und Matten ins Haus gelegt, damit sie nicht ausrutschen kann, weil sie ein bisschen instabiler auf die Füße gerät. Zum Glück ist unser Haus im Erdgeschoss, deshalb kann ich immer hören, ob Amy etwas will, obwohl es mitten in der Nacht ist. Ich schlafe wirklich und der kleinste Piepser lässt mich aus dem Bett springen, denn auch nachts muss sie raus.                                                     Alles in allem ist ein älterer Hund ein ganzes Anliegen, aber es lohnt sich!

Oma Amy en het haasje.

 

Hoe kouder het wordt hoe lekkerder Oma Amy het vindt. De laatste dagen gaat ze zelfs weer mee voor een heel rondje! Eergisteren heeft ze bij elkaar zo’n 6 kilometer gelopen en is ze bijna 2 uur buiten geweest. Heerlijk vindt ze dat, die kou. Vanochtend na haar wandelingetje kwam ze op ons terrein het nieuwste speeltje van Calhoun tegen, een haas! Nou die moest even vliegen natuurlijk! Ik stond weer doodsangsten uit vanwege de rare capriolen die ze dan uithaalt maar kon toch nog snel de camera pakken voor een paar “unieke” foto’s. Want zeg nou zelf, welke Deerhound van twaalf jaar, zes maanden en achtentwintig dagen speelt er nog?

Oma Amy twaalf en een half jaar!!!

Hoera!!!

Vandaag is Oma Amy, Edle Emmy vom Welzerberg, twaalf en een half jaar geworden!

Ze is nog in zeer goede gezondheid en geestelijk is er ook niks mis met haar. Ze weet precies wat ze wil en zoals het altijd is gegaan met haar; haar wil is wet. Zodra Simon ’s morgens opstaat staat Amy ook op om zijn plekje op bed in te nemen. Heerlijk vindt ze dat en het kost me altijd minstens 10 minuten om haar weer van bed af te krijgen. Het plakje kaas, dat ze ’s morgens bij ons ontbijt krijgt, hoef je echt niet te vergeten! En ben ik wat laat met het maken van hun avondmaal, Amy laat het wel merken!

 

Ze heeft periodes dat ze wat minder aktief is maar de laatste dagen loopt ze ’s morgens weer een heel rondje van meer dan twee kilometer mee en ook ’s avonds wandelen we een klein stukje. Loopt ze aan de riem en heeft ze geen zin, dan blijft ze als een ezel staan en verzet geen poot meer. Om haar te bewegen moet je haar dan duwen! Loopt ze los en heeft ze geen zin dan draait ze gewoon om en loopt terug. Maar als mevrouw wel zin heeft bepaalt zij de route en kan het wel eens gebeuren dat je een dik half uur onderweg bent of dat je haar ineens kwijt bent omdat ze door een gat in een heg of een openstaand hek verdwenen is. Ze is nog net zo nieuwsgierig als toen ze twee was!

Wij hopen nog lang van haar te mogen genieten!

Blubber douche

“Rondom het Pinksterweekend verblijven we sinds een paar jaar in Tüttleben (Duitsland). In 2010 hadden we hier de Deerhound Jahresausstellung.

Na een zeer natte periode waardoor de ganse omgeving een grote blubberboel was, brak de zon heftig door. Oma Amy, zoals ze inmiddels genoemd wordt, is dik tien jaar oud maar doet het nog prima. De dag voor de show gaat Simon met het spul aan de wandel maar al gauw gaat de telefoon; of ik Oma Amy wil komen ophalen.

Die was in een blubbersloot gesprongen om af te koelen, kon er maar met veel moeite uit komen en was wel klaar met wandelen.

 

 

Toen ik ze zag moest ik vreselijk lachen (en velen met mij) maar dat verging al snel toen ik ze probeerde in een grote plas schoon te spoelen, de stinkende, zwarte, vette drab was niet uit haar vacht te krijgen! Gelukkig mocht ik ze in de damesdouche met warm water en shampoo wassen zodat ze de volgende dag wel zeer vreemd ruikend maar toonbaar aan de show kon deelnemen.”

(Dit was voor het eerst in haar leven dat ze onder de douche stond!)

 

Een buitenlandse oma.

Op een ochtend loopt Simon, mijn echtgenoot, met de hounds een rondje door ons bosgebiedje. Omdat er bij ons in het bos nogal wat katten zitten en de kans op een ontmoeting met een haas niet ondenkbeeldig is, lopen de zes hounds aan de lijn maar vanwege haar leeftijd mag “Oma” Amy los. Op een gegeven moment komt er een sportwagentje Simon op het bospad tegemoet gereden. Toen de sportauto vlak bij was ging Simon met het zestal  aan de kant en deed uiteindelijk “Oma” Amy, die een eindje achter Simon liep, hetzelfde.

Na een paar minuten kwam het sportautootje weer terug maar nu dus van achteren. “Oma” Amy, die vreselijk Oost Indisch doof kan zijn, bleef als een koningin midden op het pad lopen. Eerst nog in een drafje maar als de sportauto vlak bij is gaat ze over in een waardig schrijden. De sportauto kon niets anders doen dan er achteraan blijven tuffen totdat “Oma” Amy bij de rest van de groep is en Simon haar aan de kant kan dirigeren. De sportauto stopt. Er wordt een raampje naar beneden gedraaid en een grote, amper in het autootje passende neger, wordt zichtbaar. “Zeker een Surinaamse hond, meneer, er zit geen gang in”!!!

 

Een charmerende Oma Amy.

Sinds een half jaartje zijn er nieuwe bewoners bij ons in het bos komen wonen. Na wat binnenhuis werkzaamheden werd het hek gerestaureerd en een nieuwe toegangspoort geplaatst. U raadt het al, er kwam ook een nieuwe hond. Het bleek een wat oudere Mechelse Herder te zijn, Falko is zijn naam. Zijn functie als waakhond pakte hij in de meeste situaties zeer serieus op maar als wij langs liepen stond hij roerloos en doodstil te kijken. Dat doet hij nog steeds maar sinds een aantal weken begint zijn staart zachtjes heen en weer te zwaaien als “Oma” Amy in zicht komt. Zij loopt altijd op haar dooie gemakje een eindje achter mij aan en voorheen deed ze net als de andere hounds, of ze hem niet zag. Maar onlangs kreeg ze belangstelling voor de oudere heer en liep heel voorzichtig naar het hek. Met een dikke 10 centimeter tussen hun neuzen, begroetten ze elkaar maar die afstand werd iedere dag kleiner en de staarten gingen iedere dag wat heftiger heen en weer. Nu is het zo ver dat Falko reikhalzend het pad af kijkt als ik voorbij ben met de aangelijnde meute en “Oma” Amy af en toe met gekke bokkesprongen naar Falko toe “holt”, hem liefdevol begroet en vervolgens staat uit te dagen voor een spelletje. Gelukkig staat er een hek tussen want “Oma” Amy is niet meer zo stabiel op haar oude pootjes maar tussen haar oren is ze nog zo fit als een hoentje.

Het is en charmant gezicht, die twee grijze snoetjes met ingetogen blijdschap.

 

Een woeste oma

 

Normaal gesproken als we de bossen in gaan met onze hounds, lopen ze los. Om verschillende redenen hadden we het zestal aan de lijn en liep alleen “Oma” Amy, van 10 jaar en 4 maanden, los. Ze liep in haar eigen tempo een beetje te snuffelen en te scharrelen en af en toe kwam ze “fullspeed” voorbij. Op een gegeven moment kwam er in de verte een jogger ons tegemoet. We zagen hem al inhouden dus gingen wij netjes aan de kant met het zestal zodat hij makkelijk kon passeren. “Oma” Amy stond 10 meter achter ons aan de kant van het pad te snuffelen. Op een afstand van 30 meter hield de jogger stil en al wijzend naar “Oma” Amy zei hij stamelend: “en die dan”. U begrijpt dat wij op onze tong moesten bijten om niet in lachen uit te barsten.

Maar… zoals u op bijgaande foto kan zien, kan “Oma” Amy nog heel woest uit de hoek komen. Misschien was zijn angst toch gegrond!

 

 

 

 

 

 

 

 

Archieven