Posts Tagged ‘Charlaigne O’Cockaigne’

Intussen….en pups!!

Terwijl ik zit te wachten tot Charlaigne gaat bevallen, kan ik mooi even mijn website updaten.

Op 17 oktober gingen we met twee volgeladen auto’s, de caravan en een aanhanger met een quad naar Ronostrand in Een. We hoefden dit jaar geen veld te verzorgen bij Rono met het CC2000 team, maar we zouden het weekend erna onze CC2000 coursing hebben in Hoogeveen.
In eerste instantie had ik alleen Crumbaugh ingeschreven voor de coursingwedstrijd, maar omdat de twee teven die ingeschreven zouden worden toch niet aanwezig zouden zijn, liepen zowel Crumbaugh als Cranston Argyll op vrijdag een training en op zaterdag en zondag elk een proefloop. Het maakte hen niet uit, ze hadden net zoveel plezier!

Brandir vindt het altijd leuk om rond te scharrelen, de kennissen te begroeten en te zien hoe dom die honden zijn om achter een stuk plastic aan te rennen.

Maandag vertrokken we naar Hoogeveen waar we zeer gastvrij werden ontvangen op Camping Hollandscheveld. Een prachtige locatie, grenzend aan natuurgebieden waar je prima met de hounds kon wandelen. Het coursingveld lag naast de camping maar was niet zichtbaar voor de hounds en de quad was nauwelijks hoorbaar zodat het heerlijk rustig bleef op de camping.

Na een nat begin van de week klaarde het weer zo erg op dat op de coursingdag veel mensen in een T-shirtje rondliepen. Het resultaat was dat de gezamenlijke lunch buiten onder een stralende zon genuttigd kon worden.

Simon was de hele week bezig geweest om een goed parcours uit te zoeken. Het veld was een beetje aan de smalle kant en helemaal begrensd door hoge bomen. Maar uiteindelijk slaagde hij erin om een mooi lang en veilig parcours uit te zetten. We hadden ongeveer 33 courses, zowel ’s ochtends als ’s middags, waarbij de meeste honden solo liepen. Ik vind het altijd leuk om meerdere honden van verschillende rassen samen te laten lopen en daarom liep Crumbaugh samen met Mika en Kimmi, de twee Afghaanse reuen van John en Karin Alt. Wat een leuke en mooie courses waren dat! Vooral ’s middags deden ze niet voor elkaar onder en was het bij de finish een chaotische bende mensen die de hounds probeerden te grijpen terwijl die elkaar de haas probeerden af te pakken en om elkaar heen sprongen. Op een gegeven moment sleepte Crumbaugh Mika gewoon mee!!! En dat allemaal zonder ook maar één keer naar elkaar te grommen!

Crumbaugh, Mika en Kimmi.

De oude Brandir gaat ook nog steeds door het leven. Ik denk dat hij de puppy’s, zijn achterkleinkinderen, graag wil zien. Hij is zo goed met puppy’s! Ik hoop dat hij nog een tijdje van ze kan genieten.

Charlaigne in de werpkist met de traditionele, gehaakte puppybandjes.

Ja, en nu maar wachten op die puppies. Het zal niet lang meer duren en alles is al klaar voor de bevalling.


Duimen dat alles goed gaat!

Op 9 oktober had ik bij Charlaigne een echo laten maken en er waren toen 9 embryootjes te zien waarvan er 1 er vreemd uitzag maar wel een hartslag had. De arts vermoedde dat die wel geresorbeerd zou worden dus rekenden wij op 8 pupjes. Een mooi aantal.

Intussen zijn we een paar dagen verder en is Charlaigne in de nacht en vroege ochtend van dinsdag 12 op woensdag 13 november bevallen. De eerste pup kwam om 0.45 ter wereld. Een heel klein reutje van krap 300 gram. Maar heel krachtig met een enorm doorzettingsvermogen. Terwijl ik het vlies probeerde te verwijderen, kroop hij richting een tepel en probeerde die te pakken maar de placenta zat nog vast en hij kwam dus niet verder. Dat was wel even een strijd, ook omdat het de eerste pup was en Charlaigne geen idee had wat er gebeurde. Maar toen de placenta los kwam hing hij in een vloek en een zucht aan de tepel! Om 2.10 kwamen een reu (490 gram) en een teef (380 gram) zo snel achter elkaar, dat we handen te kort hadden en ook geen idee hebben wie er het eerste was. Een uur en twintig minuten later kwam reu nr. 3 van 400 gram en om 5.00 uur werd er een teefje van 320 gram geboren. Om 5.15 kwam er weer een reutje van 400 gram. Tegen zessen moest Charlaigne weer even een plas doen maar na het plassen nam ze de pershouding aan en floepte er een pup uit! Gelukkig had ik een handdoek bij me en kon ik hem net op tijd opvangen voordat hij in het hoge natte gras zou vallen! Het was dus een reutje van 420 gram. Een uurtje later werd er een heel klein ieniemienie teefje van 270 gram! geboren. Wat een frutseltje was dit maar tevens ook een klein vechtertje.

We dachten dus na nr. 8 dat Charlaigne wel klaar zou zijn maar tegen tienen kwamen er weer weeën en werd de laatste reu geboren. Een forse van 510 gram.

Na de boel verschoond te hebben dacht ik even een paar uurtjes te kunnen slapen. Ik was intussen al bijna 48 uur in de weer geweest daar Charlaigne van maandag op dinsdag ook al een beetje onrustig was.

Maar helaas, het was me niet gegund want om 12.00 riep Simon dat Charlaigne weer de pershouding aan nam maar dat ze geen weeën had gehad. Ik ben toen eerst maar met haar gaan lopen omdat dit meestal wel helpt maar er gebeurde niets. Toen de dierenarts gebeld en met spoed erheen gereden want ze was intussen ook al 12 uur bezig.

Er is eerst een röntgenfoto gemaakt om te kijken of er nog iets in zat – ja. Toen een echo om te kijken of het nog leefde – ja.

En dan moet je beslissen; gelijk open maken of eerst met oxytocine proberen weeën op te wekken zodat ze het zelf kan baren.

Daar een keizersnee toch een heftige operatie is, adviseerde de arts om eerst de oxytocine te proberen. Maar helaas, er gebeurde niets.

Intussen zat Simon thuis met 9 hongerige puppen die niet aan de fles wilden. Ik vroeg hem om Desiree Knoop (een Whippetfokster met ontzettend veel ervaring) te bellen en haar te vragen of ze sondevoeding kon komen geven.

Gelukkig was ze hiertoe bereid maar ze zat met haar eigen honden bij de dierenarts voor entingen. Als ze eerst weer naar huis had gemoeten om de spullen op te halen zou het nog uren duren. Dus belde ze het thuisfront om te vragen of haar dochter de spullen naar haar in Etten-Leur kon brengen en tegen vieren was Desiree bij ons en heeft de pups van voeding voorzien en gezorgd dat ze zich ook ontlastten.

Wat een opluchting! En wat zijn we Desiree dankbaar dat ze dit voor onze pupjes heeft gedaan.

Maar intussen zat ik bij de dierenarts en werd Charlaigne voorbereid op de operatie. Ik had er niet veel hoop op dat het pupje nog zou leven, het was intussen al over drieën, dus ik was ontzettend verbaasd toen de assistente met een levend pupje in een handdoek naar mij toe kwam! Het is een mooie stevige teef die ongeveer om 15.45 uur is geboren en bij thuiskomst 470 gram woog.

En toen waren er dus 10 pupjes!

De eerste dagen gaat het goed. De pups hebben geen terugval in gewicht gehad en zijn gelijk goed gaan groeien. Gedurende de nachten wisselen we elkaar af om Charlaigne en het grut goed in de gaten te houden. Maar ze staat geen enkele keer op en blijkt een voorbeeldige moeder te zijn. Ze heeft ruim voldoende melk maar …. helaas maar 8 tepels! Dus de pups moeten om beurten drinken, 5 om 5.

De andere hounds moeten op gepaste afstand blijven; niet zichtbaar. Als er één zich al waagt in haar blikveld te verschijnen, zijn haar blikken dodelijk!!

Maar op vrijdag vliegt Charlaigne’s temperatuur omhoog en voelt ze zich duidelijk niet lekker. Ze moet op de antibiotica maar dat verandert weinig aan haar situatie. In de loop van het weekend gaat ze steeds vaker en kleinere plasjes doen, dus denken we dat ze een blaasontsteking heeft. Simon kan zondagavond nog het één en ander ophalen bij Victoire maar ook hier reageert ze niet op. Maandagochtend bel ik de dierenarts en die zegt dat ik gewoon Novacam kan gebruiken. Hier reageert ze in eerste instantie wel op maar dinsdagmiddag schiet haar temperatuur dik over de 40℃ !
Weer naar de dierenarts en na een echo, bloed- en urineonderzoek is de enige conclusie dat ze ergens een ontsteking heeft, waarschijnlijk bij de cervix omdat daar ‘iets’ te zien was. Dus doorgaan met de antibiotica en Novacam en hopen dat ze snel reageert. Daar het nogal lang duurde voordat Simon met Charlaigne terugkwam heb ik de pups maar sondevoeding gegeven zodat ze niet als een stel uitgehongerde wolven Charlaigne in één keer leeg zouden zuigen.

Als Charlaigne naar buiten moet of naar de dierenarts, liggen de pups in een kratje. Intussen staat er ook een grotere doos naast, want de grootsten kwamen al over de rand van het kratje! Ook is er meer rust als ze iets meer ruimte hebben.

Maar zaterdagnacht ging er iets goed mis! Ik was net terug van het uitlaten van Charlaigne en stond met m’n rug naar en naast het kratje met pups, toen er ineens een enorm gegil uit de krat kwam. Ik keek en graaide twee pups eruit waarvan de één met een poot vastgedraaid zat in het halsbandje van een ander. Gelukkig lag er binnen handbereik een goede schaar maar ik kreeg het bandje niet doorgeknipt. De pups krijsten als gekken, Charlaigne helemaal in paniek en de andere hounds kwamen ook aangerend. Ik gaf een brul naar Simon, die lag te slapen, om te komen helpen want twee spartelende pups vasthouden en een bandje doorknippen met een grote schaar ……..

Enfin, uiteindelijk lukte het en hebben de pups er niets aan over gehouden behalve dat ze allemaal, want de paniek voelden ze feilloos aan, behoorlijk van slag waren. En wij niet minder!!

In al die jaren dat ik deze bandjes gebruik, heb ik er nog nooit problemen mee gehad maar ik heb nu gelijk andere besteld.

Woensdag vroeg in de middag gaat Charlaigne’s temperatuur weer over de 40℃ en moet ze terug naar de dierenarts. Nu krijgt ze een koorts verlagende injectie en een ander antibiotica erbij alleen hadden ze dit niet op voorraad en zou het er pas vrijdag zijn! We hebben nog een aantal klinieken gebeld maar niemand had het liggen. Uiteindelijk kwamen we weer bij Desiree uit en die wist dat haar dierenarts het wel had. Zij heeft het toen donderdagmorgen opgehaald en bij ons gebracht zodat we het zelf konden toedienen.

Donderdagmiddag kwam Victoire om Brandir zijn acupunctuur te geven en ze heeft gelijk even naar Charlaigne gekeken. Ook zij vond het een zorgelijke situatie en heeft nog wat middeltjes voor haar achtergelaten. De temperatuur bleef rond de 39.8℃ hangen en pas vrijdagavond tegen tienen zakte hij ineens onder de 39. Puh, wat een opluchting!! Het gaat nu eindelijk de goede kant op alhoewel we ons nog steeds zorgen maken omdat ze zo veel hijgt. Hopelijk is het probleem echt opgelost en vliegt de temperatuur niet weer omhoog als we stoppen met de antibiotica.

We zijn nu 12 dagen verder, de oogjes gaan langzaam open en sommigen kunnen al aardig uit de voeten. We waken nog steeds om beurten bij Charlaigne en haar kids, dag en nacht. We komen dus intussen aardig wat slaap te kort want overdag inhalen blijkt onmogelijk. Maar ja, we willen geen enkel risico lopen.

Oud leven – nieuw leven.

Oud leven.

Onze Brandir doet het nog steeds goed. Natuurlijk wordt hij iedere dag een dagje ouder maar het gaat zo langzaam dat het bijna niet opvalt. Hij wandelt nog goed mee, eet goed, staat nog steeds zelf ettelijke keren per dag op, springt nog in de auto (heel soms gaat dat niet meer helemaal vloeiend) en is vrolijk en blij. Hij gaat nog iedere week naar hydrotherapie bij Corinne Somers in Rucphen en eens in de 3 weken krijgt hij acupunctuur en verschillende Chinese kruiden mengsels van Victoire Koperberg-Weijers (Acuvet).

Hier ligt hij lekker in het late middag zonnetje, de mooie kleuren staan voor zijn kleurrijke leven.

Maar het leven gaat verder gewoon door, dus vertrokken we op 6 Augustus richting Hermannsburg alwaar we een paar fijne, doch warme dagen doorbrachten bij Sonja. Sonja had echt niet meer verwacht dat ze Brandir nog zou zien, en had al afscheid van hem genomen in Tüttleben. Zo zie je maar, de wonderen zijn de wereld nog niet uit!!

Op woensdag hebben we een lekkere wandeling gemaakt bij de plassen waar Brandir als jonge Deerhound samen met zijn zus Bernice zoveel lol had. Of hij het herkende weet ik niet maar wonder boven wonder ging hij zelfs het water in, iets wat hij anders nooit doet!

Van Sonja uit gingen we door naar Göhlsdorf waar we al velen jaren de coursing mogen verzorgen. Helaas dit jaar geen show erbij omdat het gelijk viel met Donaueschingen. Heel raar want het ligt zo’n beetje dikke 700 kilometer uit elkaar dus veel concurrentie van elkaar hebben ze niet!! Voor de coursing waren iets meer dan 80 windhonden gemeld waarvan 10 Deerhounds. Het parcour was niet al te lang vanwege het warme weer maar gelukkig stond er een lekker windje zodat het voor de hounds goed te doen was. Charlaigne liep niet lekker en werd achtste, Crumbaugh werd zesde en wonder boven wonder werd Cranston Argyll derde!

Het was weer een heel gezellig en sportief weekend.

Vrijdag 23 augustus vertrokken we, voor het eerst sinds ik denk 13 of 14 jaar, weer eens naar Leek. We hadden “Landgoedcamping Nienoord” gereserveerd wat zo’n beetje om de hoek ligt van het coursingterrein. Het probleem is dat je niet meer op het coursingterrein mag kamperen, zelfs de medewerkers en het bestuur niet, dus je moet op de dag zelf of op de parkeerplaats gaan staan of heen en weer rijden naar een camping. Wij hadden dus voor deze dichtbij gelegen camping gekozen wat ook op een goede loopafstand lag door het bos, zodat ik de hounds na het coursen goed kon uitlopen, terug naar de camping. Ideaal!

De sfeer en algehele beleving van Nienoord is niet meer daar. Alles is veranderd; de omgeving, de mensen, het terrein. Stonden er vroeger altijd gigantische modderplassen op het coursingveld, wat de meest spectaculaire beelden opleverden, nu was het terrein gedraineerd en er was geen plasje te vinden. Erg saai! Maar de hounds hebben lekker gelopen, er lag een mooi parcour en er werd goed gedraaid.

Het vervelende was alleen dat Cranston en Crumbaugh samen liepen en aan het eind van het parcour vlogen ze elkaar in de haren. Cranston heeft een probleempje met Crumbaugh terwijl er bij Crumbaugh geen kwaad in zit maar als Cranston hem pijn doet, laat hij het kaas niet van zijn brood eten. Dus van nu af aan loopt Cranston alleen nog maar trainingen en proeflopen om een knokpartij te voorkomen.

Crumbaugh werd, als vanouds, weer eerste van de drie.

Nieuw leven?

Vlak na Leek werd Charlaigne loops maar de reu die ik in eerste instantie had uitgezocht was niet meer beschikbaar dus moest ik uitwijken naar zijn vader. Eigenlijk niet zo erg, want hij is al 7 jaar oud, heeft prachtige nakomelingen en doet het goed qua langlevendheid. Hij is ook goed op het gebied van Factor VII, Hart en DEPOH.

Na wat heen en weer geschrijf, progesteronbepalingen te hebben gedaan, ben ik op woensdagochtend, 11 september, vertrokken richting Horley in Engeland waar we in de loop van de middag de ‘date’ hadden met Hyndsight Endlessflight.

Na een lange dag belandde ik tegen zevenen weer in “The Black Horse Inn” nabij Maidstone. Wat een heerlijke, gezellige pub is dit toch! Honden zijn van harte welkom en er wordt echt rekening met ze gehouden. Deze keer had ik Charlaigne maar op de kamer gelaten voordat het echt ‘gezellig’ zou worden!

In principe zou ik donderdag nog een keer terug gaan en ik had een leuke route gepland langs het ‘Hever Castle’ waar toevallig ook een ‘Handcraft Fair’ werd gehouden. Je kon er prachtig wandelen rond het meer en in de schitterende tuinen en er waren hele mooie en leuke voorwerpen te bewonderen bij de vele stalletjes van handwerkers. Maar onderweg naar het kasteel kreeg ik een telefoontje van Hector Heathcote dat hij was gestrand op het Isle of Wight en dat het wel vanavond heel laat kon worden eer hij thuis was. Of ik morgen kon. Nee, dat ging niet want mijn trein was geboekt en ik moest vrijdagavond weer thuis zijn. Dus nu maar hopen dat alles goed is gegaan en dat er toch een mooi nestje geboren gaat worden.

Beetje lastig mee te nemen maar deze meer dan levensgrote hazen, gemaakt van kippengaas!, waren wel erg leuk. Het rechter haas van plaatstaal mocht uiteindelijk mee naar huis.

Hever Castle met erachter een klein dorpje.

We hebben dik 3 uur rondgesjouwd in de tuinen en tussen de stalletjes bij het Hever Castle, echt een hele mooie locatie om een middagje door te brengen.

Het huis naast The Black Horse Inn heet Turnham Friars en is grotendeels nog in de originele staat. De meeste ramen zijn nog glas in lood en zelfs met allerlei afbeeldingen. Deze vensters zijn toch pareltjes!!

Op de terugreis stond deze prachtige oldtimer naast mij bij de Franse douane van de Eurotunnel.

Op 5 oktober hield OWRV ’t Haasje haar clubkampioenschappen. Cranston liep de training en Crumbaugh en Charlaigne de wedstrijd. Zoals gewoonlijk won Crumbaugh en werd op de gevoelige plaat vastgelegd door Alisha Frijters.

En toen was het 9 oktober, een dag met twee uitersten.

’s Morgens eerst met Charlaigne naar de kliniek voor een echo. Al gauw kwamen de pupjes in beeld. Na verschillende keren tellen kwam de arts op 9 embryootjes waarvan er 1 wel een hartslag had maar er een beetje vreemd uitzag. Dus afwachten maar of dat wat wordt. Maar Charlaigne is in ieder geval drachtig en nu maar hopen dat verder alles goed verloopt.

Van links naar rechts; Crumbaugh, Brandir, Charlaigne, Cytaugh en Cranston Argyll

Voor ’s middags had ik een afspraak met Victoire. Zij behandelt Brandir al jaren o.a. met acupunctuur en sinds zijn diagnose van kanker in zijn lever op 21 juni j.l. (16 weken geleden!!!) ook met Chinese kruiden.

Samen met de hydrotherapie die hij ook al 2 jaar doet bij Corinne, hebben deze therapieën hem goed op de been gehouden. Maar ….. nu is zijn lichaam echt op. Brandir is wat kortademig en heeft pijn, hij is af en toe misselijk en voelt zich niet lekker. Victoire vond het ook zeer zorgelijk en we hebben afgesproken dat we op zeer korte termijn Brandir zijn rust gaan geven. Wanneer is nog niet bekend maar het is een kwestie van dagen.

Eind van de middag hebben we maar een fles bubbels opgetrokken, op Simon’s verjaardag, de pupjes en op Brandir.

Het afgelopen half jaar.

Na de laatste update in januari hebben we best wel weer het één en ander meegemaakt. Om te beginnen had Charlaigne een uitnodiging voor de Hond van het Jaar Show gekregen dus togen op 24 februarie bepakt en bezakt naar Dordrecht om een rondje door de ring te rennen en vervolgens weer snel naar huis te gaan. Geen succes.

Op 8 maart vertrokken Charlaigne en ik richting Birmingham.

Daar ik niet al te gehaast heen en weer wilde rijden, hadden we een Inn geboekt in Whitney, Bird in Hand. Na ons geïnstalleerd te hebben, zijn we eerst een lekker stuk gaan lopen en zijn vervolgens de uiterst sfeervolle pub in gedoken voor een heerlijke pint Bitter en een zalig maal.

De volgende ochtend werden we tijdens de ochtendwandeling, toen we de bocht om kwamen, verrast door een damhert. In eerste instantie keken het hert en Charlaigne elkaar verbaast aan om vervolgens te reageren; het hert rende voor ons uit maar stopte iedere keer om achterom te kijken. Hier werd Charlaigne alleen maar gekker van en ik kon haar ternauwernood houden. Vandaar ook de slechte foto! De rest van de wandeling was niet bepaald relaxed.

Na het ontbijt zijn we op ons gemak vertrokken. Onderweg hebben we nog een mooie wandeling gemaakt in een zeer baggerig losloopgebiedje en een natuurtuin en zijn we vervolgens via een prachtige route binnendoor naar Birmingham gereden.

Zondag Crufts dag. Onze keurmeester was Bryan Doak van de Rosslyn Deerhounds. Hij zocht duidelijk naar het zwaardere type Deerhound maar vond Charlaigne toch goed genoeg voor een vijfde plaats van de 11 aanwezige teven in de Open Class. Niet al te slecht.

Maandagochtend vroeg weer vertrokken naar huis maar al met al waren we dik 10 uur onderweg voor we thuis waren. De volgende trip doen we dat toch maar anders.

Op 28 maart kwam Sonja voor een paar dagen bij ons om vervolgens mee te gaan naar de Deerhound Jahresausstellung in Keulen. Als keurmeester hadden we Brit Schöne-Brodwall uit Noorwegen. Er waren in totaal 51 Deerhounds gemeld waarvan maar 15 reuen! Ik had Cytaugh in de veteranen klas gemeld en van de 5 oude dames werd zij derde. Charlaigne stond in de gebruikshondenklas en werd achter een hond geplaatst die ik zelf niet zou willen hebben. Er werd op z’n zachtst gezegd erg vreemd gekeurd.

18 April vertrokken Charlaigne en ik weer naar Engeland voor de jaarlijkse Breed Show die dit keer in Broughton werd gehouden. Het Forest Pines Hotel is een prachtige locatie met een gigantische golfbaan waar je prachtige wandelingen kan maken. Het enige probleem is dat het er stikt van de eekhoorns die mensen gewend zijn en dus gewoon blijven zitten als je ze benadert. Ook hupte er een groot haas rond wat natuurlijk helemaal een uitdaging was!

Op de vrijdag voorafgaand de eigenlijke Breed Show was de eerste Deerhound Championship Show georganiseerd. Er waren 58 Deerhounds gemeld voor keurmeester Miss Mary Ann Stuart van de Ollandsheart kennel. Charlaigne werd vijfde in Open Bitch. Beste reu en BIS werd Fritzens the Muthaiga Club van Björn Fritz en Klaus Krüger, voorgebracht door Hector Heathcote, en beste teef werd Packway Smackfarthing van Vanessa Lucas.

Op zaterdag hadden we Clare Drew als keurmeester. Zij is opgegroeid tussen de Lealla Deerhounds van haar ouders Tony en Mary Churchill. In totaal waren er 77 Deerhounds gemeld waarvan 24 reuen en 53 teven. Charlaigne werd derde in haar klas. Beste Reu en BIS werd Ormanstar Dark Shadow van Sam Taylor en Beste Teef werd wederom Packway Smackfarthing van Vanessa Lucas.

Na de Champion Parade, die helaas niet meer dat heeft wat het vroeger zo mooi maakte, een echte doedelzakspeler, keurde op zondag Sue Spring-Arnold de verschillende Special Classes. Charlaigne was gemeld in Special Coursing/Lure Chasing en werd hier derde, in de Special Bred By Exhibitor werd ze niet geplaatst.

Mijn dank aan Mark Cannon voor de mooie foto’s!

Na een leuk en gezellig weekend vertrokken we maandag weer richting Folkestone. Maar deze keer hadden we nabij Maidstone een kamer geboekt in “The Black Horse”. Het leek wel een klein vakantie oord en de appartementjes lagen verspreid over het glooiende terrein. Een heerlijke ruime kamer met alles erop en eraan en mooi schoon. De pub was enorm gezellig en toen ik er aan kwam, helemaal afgeladen. Na een heerlijke wandeling in de prachtige omgeving, ging ik terug en was het gelukkig wat rustiger zodat ik met Charlaigne kon genieten van een ontzettend lekker diner. Echt een aanrader deze Inn.

Aan de ontbijttafel

Dit jaar waren we wederom gevraagd om de coursing in Tüttleben te verzorgen. Daar tevens de Saluki Jahresausstellung werd gehouden, waren er veel windhonden gemeld en was de coursing over twee dagen verdeeld. We vertrokken op 15 mei om met één overnachting de 16de aan te komen in Tüttleben zodat de mannen de gehele vrijdag de tijd hadden om een mooi parcour uit te leggen.

Op 29 juli 2012 hebben Sonja en ik, Nimloth Brandir en zijn zus Bernice opgehaald bij Jill en Toby Smith in Engeland en een paar dagen later gingen we weer op pad richting oost Duitsland. Het was Brandir’s eerste uitstapje naar Tüttleben! Nu vierde hij hier op de vrijdag zijn 12de verjaardag!!!

Nimloth Brandir, als pupje met zusje Bernice, en 12 jaar oud!

Cranston, Crumbaugh en Charlaigne waren nog nooit in Tüttleben geweest en vonden het wel erg interessant toen de mannen het coursingparcour aan de overkant van de straat aan het uitleggen waren.

Op zaterdag hadden we de CAC show waar Charlaigne wel het CAC kreeg maar niet goed genoeg was voor BOB daar ze iets stijf liep. Op zondag mocht het jonge spul dan eindelijk coursen. Charlaigne was ingedeeld met Alyesha Under Sharp Hill van Gabriela Klenk. Op de één of andere manier maakte ze een misstap waardoor ze een behoorlijke buiteling maakte. Ze herstelde redelijk snel en zette de achtervolging weer in.

Crumbaugh was ingedeeld met Islay’s Quarterback Jim. Toen na een paar honderd meter het haas door technische storing stil kwam te liggen, en Crumbaugh (onder wit) als tweede bij het haas kwam, bedacht Jim zich niet lang alvorens zich op Crumbaugh te storten met als gevolg een heftige vechtpartij.

Op onderstaande link is duidelijk de verbaasde reactie van Crumbaugh te zien maar hij laat zich niet op zijn kop zitten en gaat in de tegen aanval. Hopelijk heeft dit geen nare gevolgen voor Crumbaugh.

https://photos.google.com/share/AF1QipMb-KVNNn6vfEKeF3XwTRbreWsgXFpgyanSE9UhCu0UQ8dMXNC-N6uQmCuIprh_cA/photo/AF1QipOtcKMMe4Hgx50___wZ8Ciztfgo30XEkckusVcE?key=bWtaMmFQTW5Hc1g5V1BPTTBpYndHRkkzTGlJM293

Op 26 mei hadden we een showtje in Wieze alwaar Charlaigne haar laatst benodigde CAC voor het Belgische Kampioenschap behaalde onder keurmeester Doris Getzinger en Beste Gebruikshond werd onder Johan Wulteputte.

Twee weken later op de buitenshow in Geldrop werd ze wederom BOB en tweede in de groep dankzij André van den Broek.

En dan is er nog slecht nieuws en goed nieuws.

Op 21 juni is er bij Brandir een echo gemaakt om te kijken waarom hij niet meer wilde eten en zich misselijk voelde. Het bleek dat er uitzaaiingen in zijn lever zijn van zeer waarschijnlijk een Hemangiosarcoom. Ook zijn milt is vergroot.

Tot nu toe gaat alles nog prima, hij eet goed en wandelt nog iedere wandeling mee maar wij hebben nog maar een paar weken om van hem te genieten en het zo prettig mogelijk voor hem te houden.

Het complete elftal

Het goede nieuws is dat we hopen op een nestje van Charlaigne. Als alles goed mag gaan verwachten we de pupjes rond half november (hopelijk niet weer een elftal). Duimen maar!!

Top of toch niet?

Het afgelopen jaar is Charlaigne O’Cockaigne op 7 Nederlandse en 5 buitenlandse shows uitgebracht waarbij het aantal deelnemende Deerhounds varieerde van 2 tot en met 38.

Op elke Nederlandse show (7) werd Charlaigne Best of Breed en alleen op twee Deense shows werd ze 2de en 3de beste teef. Verder mocht ze op twee buitenlandse windhonden shows Best in Show worden en op de Winner en de Kerstshow 2de in de groepskeuring.

Ze heeft het dus wel heel goed gedaan. Kijken we nu naar de toplijsten van respectievelijk de Raad van Beheer, de WOW competitie, en op de site van Windhondeninfo.nl, bijgehouden door Ron Moerkerken, dan zien we dat ze allebei een andere puntentelling er op na houden.

Als topwindhond staat bij Windhondeninfo Charlaigne boven aan met 197 puntjes en als tweede het Italiaans Windhondje Fiefoerniek’s Falderie van Sandra en Lucien met 182 puntjes uit 10 shows.

Maar kijken we bij de WOW competitie dan zien we dat Falderie met 240 puntjes bovenaan staat en Charlaigne op een mooie tweede plaats met 225 puntjes.

Toch grappig, twee ’top’lijsten!

En wat vindt Charlaigne ervan????

Het zal haar wowrst zijn!!!

Even updaten.

Na mijn laatste update in augustus crashte mijn laptop en na weken weg te zijn geweest kreeg ik hem terug, maar toen deed hij het nog niet! Ook bleek dat er bijna niets op de back-up stond die gemaakt was!! Alles weg! Weer weggebracht en na een maand kregen we te horen dat hij helaas niet meer te repareren was. Al met al duurde het een aantal maanden voordat ik een nieuwe kreeg en toen bleek dat ik niet meer kon inloggen op mijn website!!

Deze week is het eindelijk gelukt en nu kon ik verder waar ik gebleven was. Maar door alle updates van mijn website heb ik de grootste problemen met het vullen van een pagina en duurt het eeuwen voordat het naar mijn zin is. En het is nog steeds niet naar mijn zin, maar ja, ik moet wel!

Laten we gewoon beginnen bij het begin van vorig jaar.

De eerste coursing van het jaar 2023 was op 18 maart op het RONOstrand in Een. Omdat Cranston zwaar geblesseerd was en Cytaugh nog helemaal niet in conditie was, liet ik alleen Crumbaugh en Charlaigne lopen. Was eigenlijk wel zo relaxed want je hebt je handen al vol aan dit stel!

Charlaigne met haar snelle oortjes.

Het weekend daarop, 25 maart, hadden we onze CC2000 coursingdag. De weersvoorspelling was fantastisch maar helaas bleken ze op de dag zelf niet helemaal te kloppen. De regen kwam regelmatig met bakken uit de lucht en in zulke hoeveelheden dat alles één groot moeras werd. Aan het eind van de dag, toen alles was opgeruimd, moest de auto, die beladen was met alle coursing-apparatuur, door een tractor uit de modder worden getrokken. Hij was tot aan zijn assen in de blubber gezakt! Maar de mensen die zich hadden aangemeld waren bijna allemaal aanwezig en hadden ondanks het weer een leuke dag. Hopelijk durven ze de volgende keer weer te komen!

Op 13 april vertrok ik naar Cumbernauld in Schotland om daar te genieten van de Deerhound Breed Show. Dit is altijd een heerlijk weekend met leuke mensen en heel veel Deerhounds, echt genieten!

Vorig jaar, half oktober, begon Brandir met hydrotherapie. We rijden wekelijks naar Rucphen waar Corinne Somers haar praktijk heeft. Aangezien er een duidelijke verbetering in stabiliteit was, en als we een week oversloegen een vermindering, doen we dit zoveel mogelijk elke week. Hij weet nu precies wat de volgorde van behandelingen is; Eerst masseren en eventueel wat manipulatie en dan het bad in om vervolgens 4 x 5 minuten te “zwemmen”. Maar… je kunt veel vragen van een oude Deerhound zolang er maar iets tegenover staat, dit alles kan niet zonder stukjes kaas!

Op 10 mei vertrokken we naar Zweden waar ik de dertiende in Hässleholm moest keuren. Daarna gingen we terug naar Denemarken waar op de 19e de windhondenshow in Vejen was en op de 21e de Euro Dog Show in Herning. Charlaigne showde goed, werd 2e en 3e beste teef maar kwam niet verder.

Ondertussen vierde Brandir op 17 mei zijn 11e verjaardag op camping Flyvesandet in Denemarken. We hadden gehoopt dat we weer op het wad zouden kunnen lopen, maar door de storm die precies op de dagen dat wij er waren woedde, stond het water te hoog. Erg jammer.

Ik heb wel wat foto’s en een video van Brandir gemaakt, maar helaas werd mijn telefoon gestolen in een chique restaurant en ben ik alles kwijt.

Eind juni ging het terug naar Zweden, ditmaal voor het Wereldkampioenschap Coursing in Kristianstad. Op donderdag 29 juni was het de beurt aan de CSS klasse, hiervoor waren Kirjojax Harris, Cranston en Crumbaugh ingeschreven. Crumbaugh kwam als winnaar uit de bus. Hij mag zich nu CSS World Winner noemen.

Op de 1st plaats Crumbaugh O’Cockaigne, 2 Kirjojax Harris en 3 Cranston Argyll O’Cockaigne
Crumbaugh in actie
Een mooie dubbele regenboog tijdens de prijsuitreiking.

Op zondag mocht Charlaigne meedoen. Ze was niet in topvorm na haar loopsheid en verspilde vooraf te veel energie, dus maakte ze er een puinhoop van en eindigde ze op de 14e plaats van de 22.


Vanuit Kristianstad vertrokken we via Göteborg met de veerboot naar Frederikshaven in Denemarken waar we een veld moesten verzorgen voor de International Coursing in Nørresundby het weekend na het WK. Op zaterdag 8 juli werd de windhondenshow gehouden waar Charlaigne Deens Kampioen werd en later op de dag BIS. Keurmeester was Agneta Doverholt.

Op zondag de coursing waarvoor alleen Cytaugh, Cranston, Crumbaugh en Charlaigne waren ingeschreven. Na de eerste omloop lag Charlaigne op de eerste plaats, maar opnieuw verprutste ze de tweede omloop en eindigde ze als derde! Ik had Cytaugh na de eerste omloop teruggetrokken vanwege de hitte.

Op 18 augustus vertrokken we naar Arnhem waar dat weekend de Deerhound Clubmatch en de Sighthound Show zouden worden gehouden. Op zaterdag was de clubshow met 23 Deerhounds aangemeld voor keurmeester Carina Ekwall uit Zweden. Charlaigne werd weer BOB en ook op zondag met slechts 8 aanwezige Deerhounds werd ze BOB onder keurmeester Kay Sneath uit Australië. Cytaugh werd beide dagen Beste Gebruikshond en op zondag kreeg ze ook nog eens het Reserve CAC!

Vanuit Arnhem gingen we naar Göhlsdorf, Oost-Duitsland, waar op zaterdag een Nationale Leistungcoursing werd gehouden (verzorgd door CC2000) en op zondag de Jahresausstellung van de Deerhounds.

Er waren 2 reuen en 12 teefjes ingeschreven voor de coursing. Voor de tweede ronde waren er nog 11 over en Charlaigne stond op een gedeelde 2e plaats en Crumbaugh op de gedeelde 3e plaats. Maar Crumbaugh maakte er een puinhoop van en eindigde op de 6e plaats en Charlaigne werd 3e.

Voor de Jahresaustellung waren 25 Deerhounds ingeschreven. De keurmeester was Pascal Thiery uit Frankrijk. Cytaugh behaalde het reserve CAC vanuit de Gebruikshondenklas en Charlaigne werd BOB en later op de dag BIS!

Maar net als haar moeder in 2018, won ze ook de ‘Quodlibet Drambui Trophy’ voor de combinatie van schoonheid en prestatie!

Begin vorig jaar was er een oproep van een Amerikaanse schrijvster voor een foto van een oude Deerhound. Nou, daar heb ik er genoeg van!! Na het bewerken van een kerstfoto met o.a. Amy, stuurde ik het naar de auteur, Sky Blaine, ze was erg enthousiast!

Begin september vloog Simon voor zijn werk naar Amerika en kwam terug met de drie boeken! Amy’s oude snoetje staat op de cover van het derde en laatste boek van de serie.

Het is een fantastisch verhaal en je raakt niet uitgelezen, een echte aanrader!

 

Eind september vertrokken we naar Bretagne waar Henriëtte een gezellige, kleine gite heeft. We konden de caravan precies op het terrein bij haar parkeren en de honden hadden voldoende ruimte om te rennen en te spelen op het grote veld. Het is een prachtig gebied en er zijn veel leuke plekken om te wandelen en gezellige dorpjes om te bezoeken. Mont Saint Michel ligt ook om de hoek en is natuurlijk erg leuk om naar toe te gaan.

Kijk maar eens op haar website: www.lepetitcoincosy.com

Na wat klusjes te hebben gedaan bij Henriëtte vertrokken we na een paar dagen naar Gesves in België voor de coursing waar Simon moest jureren en de honden konden coursen.

Op 14 oktober organiseerde de Duitse Deerhound Club haar Open Club Show in Wickrath. De keurmeester was Natalie Heathcote en er waren er 38 !! Deerhounds voor haar aangemeld. Charlaigne werd weer BOB.

Het volgende weekend waren we weer terug op RONOstrand. Het was Cytaugh’s laatste officiële coursing. Aangezien Cranston zich al lange tijd niet lekker voelt en dus geen coursing mag doen, werden alleen Charlaigne, Cytaugh en Crumbaugh ingeschreven. En wat te verwachten was, gebeurde, Cytaugh moest alleen lopen in de tweede omloop, vond dat echt niet leuk dus liep niet. Ze eindigde haar coursingcarrière met een ‘afwijzing voor de dag’!!

Charlaigne won en kreeg het CACNL waarmee ze nu ‘Nederlands Kampioen voor Schoonheid en Prestatie’ is. Ze is de derde O’Cockaigne Deerhound (en zij zijn de enige drie) die deze prachtige titel draagt.

Op vrijdag 24 en zondag 26 november vonden in Leeuwarden de Fryslân Cup en de Winner plaats. We hadden een lang weekend een huis gehuurd in Appelscha zodat ik niet twee keer zo ver op en neer hoefde te rijden. Vrijdag hadden we Rob Douma als keurmeester en hij had 5 Deerhounds om te keuren. Charlaigne werd BOB en werd geselecteerd in de groep, maar kwam niet verder.

Zondag hadden we de keurmeester Jose Miguel Doval Sanchez uit Spanje en hij had 7 Deerhounds om te keuren. Hij deed ook de eindkeuring.

Charlaigne was weer BOB en in de erering werd ze uiteindelijk 2e!

En dan het laatste evenement van het jaar; de kerstshow in Gorinchem. André van den Broek keurde de 4 ingeschreven Deerhounds en maakte Charlaigne BOB en in de erering plaatste hij haar tweede!!

Ik was zo trots op mijn kleine meid! Het harde werken aan haar vertrouwen in de showring heeft zijn vruchten afgeworpen. Ze gaat nu graag naar de show en dat maakt het zo leuk.

Voor volgend jaar staan er al een paar spannende, grote dingen op het programma zoals Crufts, de Breed Show in Engeland en het Wereldkampioenschap Coursing in Polen en een heleboel leuke kleinere evenementen. We zullen ons niet vervelen!

RONOstrand en Ravels

 

Daar wij al gedurende een aantal jaren met ons team van CC2000 één van de terreinen verzorgen voor de Herfstcoursing op Ronostrand, vertrokken we op woensdag 19 oktober richting Een, een heel klein dorpje nabij Roden, nog net in Drenthe. Het was heerlijk herfstweer en we besloten op donderdag een goede wandeling in een losloopgebied in de buurt te maken. Regelmatig werd er een sprintje getrokken door het jonge spul en ook Cytaugh was behoorlijk actief. Totdat het fout ging. Het spul was aan het einde van een laan aan het spelen en Cytaugh rende van vanuit dat groepje naar ons, keerde om en rende in volle vaart terug maar kon Cranston niet ontwijken en klapte frontaal tegen hem op. Ze schoof letterlijk als een harmonica in elkaar. We dachten werkelijk dat ze dood zou neer vallen, ze trok helemaal scheef weg en draaide rondjes. Gelukkig waren we snel dichtbij en kon ik haar pakken. Toen ze  iets gekalmeerd was kon ze niet goed op haar  rechtervoorpoot staan maar verder bleek het mee te vallen. Na even rustig aan te hebben gedaan liep ze weer goed en deed net alsof er niets gebeurd was. 

 

 

Terug bij de caravan heb ik ze wel gelijk op de Traumeel en Novacam gezet maar de volgende dag was duidelijk dat ze toch een enorme opdonder had gehad. Ze was stijf en ondanks de Novacam behoorlijk pijnlijk in haar nek, schouder, rib- en lendenpartij. Daar ze gemeld was voor de wedstrijd op zondag, heb ik haar maar afgemeld en aangevraagd of mijn andere drie dan samen mochten lopen. Gelukkig kon dat.

Zondag ochtend liepen ze in course 1. Het was een zeer spectaculaire course omdat Cranston in volle vaart tussen de lintafzetting en het grote speelkasteel een halve ronde liep en op het moment dat we dachten dat hij door zou lopen en er tussenuit zou komen, draaide hij om en liep hetzelfde halve rondje weer terug om vervolgens weer achter het haas aan te gaan. We kwamen niet meer bij van het lachen! Hoe kon hij het verzinnen!

 

 

 

 

’s Middags liepen ze op het lang gerekte smalle terrein waar CC2000 draaide. Ik had verwacht dat Cranston hier wel enorm zou afsnijden, niet tot het einde van het veld zou doorlopen maar halverwege het haas zou opwachten om vervolgens in één rechte streep naar de opvang te gaan. Maar wederom verbaasde hij ons door perfect te volgen, zelfs helemaal tot achterin! Hij kreeg het hoogste aantal punten van de drie voor deze course wat voor hem echt verbazingwekkend is. Wat hadden ze weer genoten van het spelletje!

 

Voor Cytaugh had ik gelukkig heel snel een afspraak kunnen maken bij de osteopaat. Toen bleek pas wat voor klap ze gemaakt had, bijna haar hele lijf was zeer pijnlijk maar met name haar nek, rechter schouder, rib- en lendenpartij hebben meerdere behandelingen nodig gehad om te herstellen.

 

Twee weken later,12 november, was de coursing in Ravels, België. Daar het heel mooi weer zou zijn besloten we, ondanks dat het maar 36 kilometer is, toch met de caravan te gaan. Wel zo comfortabel. Voor de hounds hadden we de stretchers mee genomen zodat ze lekker in het zonnetje konden liggen en wij zaten heerlijk in ons T-shirtje te genieten van de uitzonderlijke temperatuur. Maar zodra de zon achter de bomen was verdwenen werd het echt koud en ’s morgens was het gras bevroren.

 

 

Op Ronostrand had Crumbaugh overtuigend gewonnen met 12 punten verschil van Charlaigne, nu was het Charlaigne die met 12 punten verschil won en wel van Cranston daar Crumbaugh in de eerste omloop echt niet lekker liep. In de tweede omloop ging het een stuk beter maar de achterstand was voor Crumbaugh niet meer in te halen en hij eindigde als derde.

Dit was de laatste coursing van het seizoen. Crumbaugh en Charlaigne zijn echte toppertjes en Cranston imponeert door zijn enorme kracht en uithoudingsvermogen, echt een genot om naar te kijken. Hopelijk blijft dat een poosje zo. Met Cytaugh moeten we nog maar afwachten hoe ze het komende seizoen in gaat, voorlopig doen we maar rustig aan met haar.

 

 

Wij wensen iedereen een heel gezellig kerstfeest en een gezond en sportief 2023!

Göhlsdorf, Heteren en Oude Pekela.

 

24 Augustus was de caravan weer schoon en ingeruimd en vertrokken we naar Göhlsdorf, nabij Berlijn. CC2000 was gevraagd om op zaterdag de coursing te draaien en zodoende was nagenoeg het hele team aanwezig. We liepen op donderdag en vrijdag nog in het stralende zonnetje in een T-shirtje rond maar voor zaterdag was zeer slecht weer voorspeld en konden we de regenkleding uit de mottenballen halen. Gelukkig viel het in de ochtend heel erg mee en ook ’s middags toen de Deerhounds voor de tweede keer liepen, was het nog droog. Pas later op de dag barstte het los en was iedereen in een mum van tijd doorweekt. Er waren 8 Deerhounds gemeld waaronder mijn 4-tal. Het was een hele toer om Cranston en Crumbaugh bij de start te krijgen omdat deze zeker 100 meter van de ingang van het terrein verwijderd was, netjes meelopen zit niet in hun genen! Na de eerste omloop stond Charlaigne op de eerste en Cytaugh op de laatste plaats. Crumbaugh op een gedeelde vierde en Cranston op de zesde plaats. In de middag liep Charlaigne met Islay’s Rhiann van Silke Eichhorn en dit was een zeer  mooie course, de dames waren goed aan elkaar gewaagd maar Charlaigne had teveel energie verspeelt voordat ze van start ging en verloor zodoende een paar puntjes. Uiteindelijk werd ze tweede, Crumbaugh vierde, Cranston zesde en Cytaugh de laatste.

 

Zondag was de CAC show waarvoor ik alleen Charlaigne had ingeschreven.  Er waren maar drie Deerhounds ingeschreven; 1 reu in de jeugdklas, 1 teef in de jeugdklas en Charlaigne in de tussenklas. Ze deed het best wel netjes en liet zich goed betastten. Ze werd BOB en eind van de middag werd ze in de eindkeuring, ondanks dat ze zich niet echt wilde tonen, bij de drie besten geselecteerd! Met deze twee resultaten van de coursing en de show, behaalde ze de titel Schönheit und Leistung! Ze doet het toch wel goed, mijn kleine meisje.

 

 

Het weekend erna zaten we op een camping onder Arnhem omdat zaterdag de coursing van Swift was en zondag de Jongehonden/Veteranendag van de Stichting Rasgroep Windhonden te Heteren. De coursing van Swift liep als een trein en Maarten had een mooi parcours weggelegd waarop ook de Deerhounds goed uit de voeten konden. Mijn complete viertal verscheen weer aan de start en deze keer ging Crumbaugh met de eer strijken.

 

Voor zondag waren Charlaigne en Brandir gemeld. Ik vond het gewoon erg leuk om zo’n oude, fitte reu nog eenmaal te tonen maar ik had hem wel beloofd dat dit echt zijn laatste showtje zou zijn. Er waren 5 Deerhounds gemeld voor de kersverse Barsoi-keurmeester Sybiel Schroeder maar helaas waren er maar 3 aanwezig. De jonge reu, John Falstaff van Jan Scheer en Joke Groeneveld, Charlaigne en Brandir. Charlaigne werd beste Jonge Hond en Brandir was logischer wijze Beste Veteraan. Begin van de middag waren alle keuringen klaar en moesten we opdraven voor de eindkeuring. Tot mijn verbazing verkoos Sybiel Charlaigne tot Beste Jonge Hond van de dag en toen Brandir voor Beste Veteraan moest strijden, won hij dit ook!! Leon Scholten keurde deze groep en hij vond Brandir nog zo goed voor zijn leeftijd. En dat is hij ook! Wat was ik trots op hem!!!

 

En toen …… op 17 september was er eindelijk na 26 jaar, een Nederlands Kampioenschap Coursing voor de Deerhounds!!!!!

Op 26 oktober 1996 was het eerste NKC te Een, tevens de eerste wedstrijd die het huidige WvCNL, op RONOstrand organiseerde. We hadden 6 Deerhounds bij elkaar zodat de titel vergeven kon worden. In die tijd was het nog gebruikelijk dat de deelnemers zelf de indeling maakten zodat je mooie gelijkwaardige courses te zien kreeg. We hadden wel verwacht dat dit met het NK ook mogelijk zou zijn maar helaas besloot de commissie dat zij de indeling gingen maken en hier waren we het niet mee eens omdat de reuen van Dick en Wil Bults en Jacqueline de Kok dusdanig agressief gedrag vertoonden bij de opvang, dat de familie Hawkins en wij, ons genoodzaakt zagen om onze hounds terug te trekken. Wij wilden absoluut niet dat onze hounds de klos zouden worden van een knokpartij! Dus wij trokken onze Deerhounds terug met het gevolg dat er geen titel uitgereikt kon worden. Nou, toen waren de poppen aan het dansen!!!!

Dick, Wil en Jacqueline dachten anders over agressie bij de opvang, die vonden dat normaal, en dus liepen de twee agressievelingen die dag hun rondje en zorgden ze dat er een man of acht klaar stonden om hun honden te vangen na afloop van de course. Wat een vertoning, ik zou me dood schamen!!!

Enfin, gelukkig zijn de reglementen zowel Nationaal als Internationaal eindelijk ten goede veranderd, zodat zulk asociaal K gedrag een vette diskwalificatie oplevert. We zien dan ook nagenoeg geen agressief gedrag meer bij de opvang, bij geen enkel ras. Gelukkig!

 

Dit jaar, op 17 september jl. waren er 61 windhonden aangemeld en moesten er 8 keurmeesters opdraven voor het Nederlands Kampioenschap Coursing te Oude Pekela. Iedere hound wordt door 6 verschillende keurmeesters beoordeeld en het is altijd een heel gepuzzel om de juiste keurmeesters op het juiste moment te laten keuren daar ze zelf ook vaak honden aan de start hebben. Een paar jaar geleden zijn de Nederlandse regelementen wat betreft de aantallen die aan de start moeten verschijnen voor een NK, aangepast. Men zag wel in dat er voor een aantal rassen op de oude manier nooit een NK zou komen. Dus in plaats van 6 hoeven er nu nog maar 4 aan de start te verschijnen en dat lukte dit jaar bij de Deerhounds voor het eerst!!

 

Het waren wel alle vier mijn hounds maar daar kan ik niets aan doen en de strijd was er niet minder om. De drie jongelingen zijn alle drie bloedfanatiek dus dat levert mooie courses op. De enorme kracht waarmee Cranston over het veld dendert, het samenspel van Crumbaugh en Charlaigne en de getoonde intelligentie van Cytaugh (ze was weer helemaal terug na haar loopsheid) maken het tot een waar feestje. In de eerste omloop liep Cytaugh met Crumbaugh, niet zo’n goede combinatie. Cytaugh snijdt erg af en loopt alleen maar te denken terwijl Crumbaugh vol overgave achter het haas aan gaat. Cranston en Charlaigne is ook niet zo’n goede match want Cranston snijdt ook erg af maar toont ook een enorme kracht en wendbaarheid. Na de eerste omloop hadden Crumbaugh en Charlaigne allebei 257 punten, Cytaugh 252 en Cranston 248.

 

’s Middags liepen eerst Cytaugh en Cranston, een leuke combi voor de draaier! De één snijdt nog meer af dan de ander en zie dat dan maar voor te blijven met het haasje. Crumbaugh en Charlaigne daarentegen tonen het samenspel, prachtig om te zien! Maar Charlaigne moest het afleggen tegen haar broer, met twee puntjes minder kwam ze van het veld af. En hiermee werd Crumbaugh de eerste Nederlandse Deerhound met de titel Nederlands Coursing Kampioen!!

Rondje Zweden en Denemarken

 

Op 23 juli vertrokken we weer richting het noorden. De eerste overnachting was op de camping tussen Bremen en Hamburg, altijd leuk om wakker te worden met een kudde damherten in de voortuin. Van hier gingen we verder naar een camping in Zweden waar we twee nachten zouden verblijven. Maar bij aankomst keken we onze ogen uit, het leek wel een stortplaats van oude caravans met verzakte en kapotte voortenten. Ook de mensen die er rondliepen leken niet erg op kampeerders. Aan het begin van de avond verschenen er een aantal katten die brutaal op korte afstand naar de hounds gingen zitten kijken en een paar grote egels waggelde aan de overkant van het pad voorbij. Dit was natuurlijk wel zeer  spannend voor de hounds maar erg lastig voor ons en uiteindelijk besloten we maar om met z’n allen de caravan in te gaan. Mede hierom zijn we de volgende dag vertrokken naar de volgende camping alwaar we dan drie dagen zouden zijn. Dit was een zeer ruime camping met een prachtig groot bos ernaast waar je uren kon wandelen maar het stikte er ook van de teken. Ondanks dat de hounds ertegen behandeld worden, plukte ik iedere dag tientallen teken van ze af! Op de laatste avond werden we getrakteerd op ‘gouden bomen’, een heel spectaculair schouwspel.

 

Op 28 juli vertrokken we richting Västerås alwaar op vrijdag en zaterdag de Skokloster Summer Show en op zondag de Zweedse Deerhound Club Show plaats vonden.  De camping waar we op belandde lag op 20 minuten rijden vanaf de showground en had een behoorlijk uitlaat gebied. Helaas liepen hier vrij veel hazen wat ook weer de nodige attentie vroeg! Voor de vrijdag had ik alleen Charlaigne gemeld in de Intermediair klas voor keurmeester Vlastislav Vojtek uit Slovenië, ze was de enige in deze klas, kreeg een uitmuntend en moest terug komen voor Beste Teef. Tot mijn grote verbazing werd ze tweede Beste Teef van de in totaal 14 teven! Beste teef werd Galerita’s Fiona van Mikael Nordström (echtgenoot van de fokster Cecilia Nordström en voorgebracht door Ylva, hun dochter). Ik heb de Galerita’s altijd bewonderd en ook deze teef was een plaatje! Zo sound en well-balanced, met behoud van een prachtige topline tijdens een zeer mooi gangwerk. Beste van het ras werd Grayrory’s Irresistible van Maria & Åke Käck.

Voor Beste Intermediair moest Charlaigne het opnemen tegen Necesse’s Faust Fortunatus van Ray Lindholm. Een mooie reu maar hij heeft nog wat tijd nodig; is nog wat los in zijn beweging. Ook deze strijd won Charlaignetje. Wat was ik trots op haar!! temeer omdat ze zich netjes gedroeg en goed liet betasten.

De zaterdag hadden we rustdag en dat was maar goed ook, het was ontzettend warm, zeker op de showground en dat zou voor de oude Brandir niet uit te houden zijn geweest. Wel moesten we eind van de dag de boel weer opbreken daar we zondagochtend vroeg moesten uitchecken. Dus zo laat mogelijk, toen de zon al achter andere caravans was gezakt en de temperatuur gedaald was, de tent en luifel weer afgebroken, ingepakt en de boel klaar gemaakt voor vertrek.

 

Zondag dus de Club Show. Ik had alles gemeld behalve Cranston. De keurmeester was Barbara Heidenreich uit Canada en ik vond het erg leuk om eens onder haar uit te komen. In totaal waren er 21 reuen en 26 teven gemeld waarvan 19 reuen en 24 teven aanwezig waren.

Als eerste mocht mijn 122 maanden oude Brandir op draven, hij deed het redelijk maar toonde duidelijk dat showen nog steeds zijn ding niet is!

Als tweede moest Crumbaugh de ring in samen met 7 andere reuen tussen de 15 en 24 maanden oud. Ondanks dat hij nog nooit geshowd is toonde hij zich behoorlijk goed en liep netjes mee. Hij vond alles wel erg interessant en wilde het liefst iedereen die aan de ring zat begroeten. Barbara had het best wel moeilijk met deze klas maar uiteindelijk maakte ze mijn Crumbaugh beste!

 

Nummer twee was Necesse’s Faust Fortunatus van Ray Lindholm, de reu waarvan Charlaigne op vrijdag had gewonnen!

 

Na alle reuenklassen gekeurd te hebben moesten Crumbaugh en de oude Brandir terugkomen voor Beste Reu. Brandir stond natuurlijk voor spek en bonen in de ring en baalde er duidelijk van maar Crumbaugh vond het prachtig en showde zichzelf naar de EERSTE PLAATS!! Best Reu, wie had dat verwacht???!!!   

 

Hierna was het de beurt aan Charlaigne, ze misdroeg zich weer verschrikkelijk maar belandde toch nog op de tweede plaats achter wederom een mooie Galerita.

Als laatste stond Cytaugh alleen in de klas van 7 tot 9 jaar oude teven. Niet zo moeilijk om dan eerste te worden.

Beste teef werd uiteindelijk Lawtons Eqvizzical Exuviance van Stefan Hagstedt.

Voor de strijd om Beste van het Ras kwamen er meerdere reuen en teven de ring in. Ik snap niets van het Zweedse keursysteem en zeker een Club Show heeft zijn eigen regels, erg ingewikkeld allemaal. Maar enfin, na heel wat gewik en geweeg werd Lawtons Eqvizzical Exuviance Beste van het Ras en Crumbaugh tweede. Een hele mooie prestatie voor zo’n jonge reu!

 

Na deze keuring moest Crumbaugh nog terug komen voor Beste Intermediair, wat hij aflegde tegen …. een mooie Galerita teef, Galerita´s Athelas, die van Charlaigne had gewonnen. Charlaigne moest nog terug voor Beste Hoofd maar ze wilde haar hoofd niet tonen, ze keek constant de andere kant op. Brandir was Beste Veteraan en Cytaugh Beste Senior en Beste Gebruikshond. Ook de Paarklas met Charlaigne en Crumbaugh was voor O’Cockaigne! Helaas hadden ze de strijd om Beste Gangwerk geschrapt wegens tijdgebrek, erg jammer want onder andere won Crumbaugh daar iedere keer op.

We gingen naar huis met een berg rozetten en vier goed gevulde Goody Bags met zeer originele cadeautjes, heel leuk hoe ze dat daar doen! Al met al was het een zeer geslaagde Club Show en heel leuk om Barbara weer even te spreken.

 

 

Na de show moesten we nog 200 kilometer naar het zuiden rijden, naar Olerum (wie heeft er niet ven gehoord?) alwaar de coursing, waarvoor Simon was uitgenodigd om te jureren, zou plaatsvinden. Tegen achten kwamen we er aan en hebben gauw de boel weer opgebouwd.

Daar mijn hounds niet mee mochten doen omdat Simon daar twee heel dagen in het veld moest staan, zouden Crumbaugh, Charlaigne en Cranston een proefloop doen. Cytaugh zou als begeleidhond meelopen bij de drie officieel gemelde Deerhounds. Voordat we maandagochtend naar het coursingveld liepen met de drie jongelingen, maakte Simon de sliplijn van Cranston klaar en deed die bij hem om. Helaas niet helemaal volgens de regels met als gevolg dat toen ik hem startte, hij er vandoor ging met mij achter hem aan – de lijn slipte niet! Ik maakte een enorme smak tegen de grond en werd een stuk mee gesleurd. Van nu af aan is het dus verboden voor Simon om ooit nog een sliplijn klaar te maken!!

Enfin, de hounds werden opnieuw gestart en gaven weer een prachtig schouwspel te zien, niets mooier dan drie Deerhounds in ‘full speed ‘ over het veld.

Cytaugh liep later die ochtend met een teef maar na een paar honderd meter stapte ze op een klos en was er gelijk klaar mee. Ach, ze zat twee weken na haar loopsheid dus het was begrijpelijk.

De volgende dag hebben de drie apenkoppen twee keer een proefloop gedaan, ze hadden hiermee het tekort aan vrije beweging weer ingehaald!  

 

 

Het waren erg leuke dagen en we zaten tot in de late uurtjes gezellig bij elkaar onder de partytent, gelukkig spreken de Zweden goed Engels want van dat Zweeds versta je niets!

 

Woensdagochtend hebben we de boel weer ingepakt en zijn richting Göteborg gereden. Hier verbleven we tot en met vrijdagochtend om vervolgens met de ferry naar Frederikshaven over te steken. Vandaar nog een klein stukje rijden naar Nørresundby waar Simon wederom twee dagen de coursing mocht jureren. Hier mochten de hounds wel officieel meedoen en ik had ze alle vier gemeld. Nu maar hopen dat Cytaugh het ook een beetje behoorlijk zou doen!

 

We stonden met de caravan vlak langs een wild gebied waar een kudde koeien, Schotse Hooglanders, Lakenvelders en kruisingen hiervan, rondliepen. De kruisingen waren heel bijzonder en leken op ruwharige Lakenvelders. Eén van de jaarlingen was erg geïnteresseerd in Crumbaugh en hij in haar. Ze was ook wel erg mooi en ze stonden minuten lang naar elkaar te kijken, er was duidelijk een Schotse klik!

 

De hounds liepen op zondag en Hanne van de Eikica Sighthounds zou helpen starten. Als eersten liepen Cranston en Cytaugh en …. Cytaugh liep. Ze anticipeerde wel erg veel en zou het hoogste aantal punten voor intelligentie gehad moeten hebben maar helaas is dit onderdeel geschrapt. In de tweede Deerhound course dus Crumbaugh en Charlaigne en dat was echt een spetterende course! Vol overgave volgden ze het haas en Crumbaugh liep net iets beter dan Charlaigne maar die liet zich niet kennen en pakte in de tweede omloop 4 puntjes meer dan Crumbaugh en belandde op de eerste plaats met het Certificat! Cranston werd derde en Cytaugh vierde. Ze hadden weer heerlijk gelopen en waren zonder blessures van het veld af gekomen. Het was weer een super goed georganiseerde coursing die liep als een trein.

 

 

 

Maandag 8 augustus zakten we af naar Camping Ringkøbing. We waren al twee keer eerder op deze camping geweest en dat beviel prima. Mede door het  grote losloopbos direct naast de camping waar de hounds heerlijk kunnen rennen, is het een ideale plek om een paar dagen te staan. En … we hadden geluk met de  temperaturen, niet boven de 30°!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Op donderdag even naar het ‘Sandskulpturfestival’ in Søndervig geweest. De indrukwekkende zandmuur van 200 meter lang en 7 meter hoog was bewerkt met het thema de Middeleeuwen. Echte kunstwerken gemaakt door verschillende mensen uit vele landen. O.a. een paar Nederlanders, Engelsen, een Rus, Oekraïner, Belgen en Zweden hadden zich heerlijk uitgeleefd in deze enorme zandbak met een prachtig resultaat!

En ja, de lucht was echt zo blauw!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na een heerlijk relaxed weekje kwamen we zaterdag 13 augustus weer thuis. Maar niet voor lang want eind augustus moesten we weer in Göhlsdorf zijn alwaar Simon samen met Maarten en Willem de coursing moest verzorgen.  Wordt vervolgd.

 

Van alles wat en even naar Finland.

 

 

Begin dit jaar heb ik van Vision en haar zonen en van Cytaugh en haar pups, DNA opgestuurd naar Amerika voor onderzoek op Post Operative Bleeding Syndroom omdat ik vermoedde dat Vision hieraan is overleden. Na ettelijke weken kreeg ik de uitslagen en het bleek dat Vision inderdaad genotype SERPF2-VAR had, wat inhoudt dat ze het hoogste risico had, wel 500 keer hoger dan hounds die geen risico oftewel het SERPF2-WT genotype hebben. Door de bloedingen na haar operatie was de toevoer van zuurstof niet toereikend voor de organen en het zenuwstelsel en nieren kunnen zeer  makkelijk beschadigd worden door te weinig zuurstof; de bloedingen waren dus de oorzaak van het uiteindelijke nierfalen.

Haar zonen, Cranston en Callaghan hebben beide SERPF2-HET, wat inhoudt dat ze 25 keer meer kans op nabloedingen hebben als ze een operatie ondergaan of een ongeluk krijgen. Het is dan dus belangrijk dat de dierenarts de juiste medicatie op de plank heeft liggen. Helaas blijkt dat je die medicatie niet in eigen beheer mag hebben dus als je onderweg bent heb je een probleem.

Ook twee puppen van Cytaugh hebben de SERPF2-HET variant terwijl Cytaugh zelf SERPF2-WT heeft. De eigenaren zijn natuurlijk terstond op de hoogte gebracht zodat ze hun dierenartsen kunnen informeren en ook de eigenaar van de vader van de pups heb ik  verwittigd.

 

Ik ben erg blij dat we, naast Factor VII Deficiency, nu ook de mogelijkheid hebben om de hounds op deze bloedingsstoornis (Delayed Bleeding Sydrome (DBS – ook wel genoemd hyperfibrinolysis)) te testen. Je kan er een hoop narigheid mee voorkomen.

De commerciële test is nog niet op de markt maar indien nodig kan men gewoon een swap naar Amerika sturen voor onderzoek.

Helaas zijn er nog steeds fokkers die niet eens op Factor VII testen, wat zeer onverantwoordelijk is daar het grote risico’s met zich meebrengt. Ik raad u dan ook aan, dat wanneer u een pup wilt aanschaffen, u aan de fokker vraagt of deze wel op Factor VII  en DBS getest is. Via de volgende link, https://www.o-cockaigne.eu/?page_id=20680, kunt u hier meer over lezen.

 

 

 

 

Eindelijk konden we half maart de caravan onder de caravanport uithalen en uitmesten. Het wordt altijd in de loop van de winter een soort opslagplaats en eer je alles weer op z’n plek hebt en hebt schoon gemaakt, ben je wel een dag verder. Maar in de loop van donderdagochtend 17 maart, konden we dan vertrekken richting Lelystad alwaar het eerste CC2000 evenement zou plaatsvinden. Een dikke 50 hounds waren er aangemeld en het was een enorm gezellige dag met perfect weer voor de hounds. Het was erg leuk om Mackenzie (en natuurlijk Bert en Mariëtte die erbij horen) weer te zien en ook Simone en Marco met Finn en Kick.

 

 

 

Helaas mocht Charlaigne niet lopen, die zat nog steeds in de lappenmand maar er liepen dus 6 Deerhounds die dag! Mackenzie moest weer even wennen maar liep uiteindelijk heel mooi. ’s Middags heeft ze samen met broer Crumbaugh gelopen en dat ging perfect!! Ook hele leuke courses van Cranston met de Afghaan Kimi van John en Karin, en ’s middags met de Barsoi van Anneke. Iedereen heeft enorm genoten.

 

 

 

Op 11 april heb ik Brandir’s hart weer laten testen en wederom is die verbeterd! Door de toevoeging van Carnitine, Taurine en Q10, wordt zijn hart steeds krachtiger en hoef ik niet meer bang te zijn dat hem hetzelfde overkomt als Chidish. Ook Cranston is voor de eerste keer getest en prima bevonden. Wel fijn om te weten voordat hij aan zijn coursing carrière begint.

 

 

 

Cranston, Crumbaugh en Charlaigne, hebben intussen hun coursinglicentie gehaald en Cranston heeft al een aantal coursings succesvol gelopen.

Het laatste grote evenement was het Wereld Coursing Kampioenschap op 27, 28 en 29 mei in Kalajoki, Finland. We vertrokken op 18 mei en hadden er een paar weken voor uit getrokken met een paar dagen Flyvesandet in Denemarken en op de terugweg een stop bij Sonja. Op Flyvesandet was het weer dolle pret met het lage water. Zelfs Brandir, die vorige jaren nog bang was voor het getijde, liep nu vrij en vrolijk mee. Hij ging zelfs regelmatig helemaal uit z’n bol!

 

 

 

 

 

 

 

Het is een heerlijk gebied en de hounds genieten er altijd volop. Het is ook een prima terrein voor een goede conditietraining want door zo’n laagje blubberig zand lopen is best heel zwaar!

 

 

 

Onderweg naar Kalajoki hebben we op verschillende campings gestaan, o.a. in Zweden, waaronder een hele leuke natuurcamping in een hele mooie omgeving.

 

 

 

 

 

Op woensdag 25 mei kwamen we in Kalajoki aan en werden naar onze plek verwezen, een strook asfalt voor de caravan met daarnaast een grote zandbak. We stonden pal aan het strand, of eigenlijk op het strand, en keken uit over de Botnische Golf alwaar het zee-ijs nog op dreef. Een vreemde gewaarwording daar het die eerste dagen lekker warm was en iedereen in T-shirtjes en korte broeken rond liep. De hounds vonden de zandbak heerlijk en wij veegden iedere dag het zand weer naar buiten.

 

 

 

De drie coursingparcoursen lagen ook op het strand en hadden allen een lengte van ongeveer 800 meter. Dit was lang genoeg daar het natuurlijk heel zwaar is om door het mulle zand te rennen. Op woensdag, donderdag en zondag mochten Crumbaugh en Charlaigne een proefloop doen maar op donderdag zag ik na afloop dat beiden in totaal 6 kapotte voetjes hadden van het zand dat het vel aan de onderkant tussen de tenen had weg geschuurd. Een zeer pijnlijke aandoening die helaas niet snel genezen was – dus geen proefloop meer op zondag.

 

 

Cranston liep op vrijdag in de CSS klasse met twee Zweedse teven en één Engelse reu. Deze reu, Kirjojax Harris, had ik vorig jaar tijdens de Breed Show in Engeland gekeurd en het was erg leuk om te zien dat hij nu ineens een stuk volwassener was en in positieve zin, veranderd. Mooie reu!

In de eerste omloop liep Harris onder rood en Grayrory’s Kestrel onder wit. Harris ging heel goed van start maar halverwege kwam Kestrel voorbij en hierna liep Harris eigenlijk achter Kestrel aan en heeft haar op een gegeven moment ook tot twee keer toe aangeraakt, oftewel hij stoorde op haar. Hiervoor kreeg hij een diskwalificatie wat natuurlijk erg zuur is als je helemaal uit Engeland komt.

 

 

 

In de tweede omloop liep Cranston onder rood samen met Grey Mountain Maggies Aileen. Aileen liep als jonge meid meestal strak achter het haas maar maakte ook af en toe een inschattingsfout. Cranston courste meer met zijn hoofd hij las het terrein en sneed af waar nodig. Tot drie keer toe ging de draaier de mist in, hij schatte de snelheid van Cranston verkeerd in en hierdoor kwam Cranston in contact met het haas. Gelukkig heeft hij er niets aan over gehouden. Helaas was er één keurmeester die zeer waarschijnlijk de punten heeft verwisseld waardoor Cranston op de derde plaats belandde.

In de middag moest hij dan alleen lopen en dat was zeer nadelig voor hem. Zo’n grote, zware reu valt niet te vergelijken met de course ervoor van twee teefjes. Hij belandde uiteindelijk op de derde plaats. Erg jammer dat het zo gegaan is maar Cranston heeft echt heel goed gelopen en er van genoten.

 

 

Zaterdag was het de beurt aan Cytaugh. Er waren 12 teven (6 Duitse teven, 2 Tsjechische, 2 Zweedse, 1 Finse en mijn Nederlandse Cytaugh) gemeld voor de CACIL klasse en geen enkele reu! Cytaugh startte in de eerste course samen met Islay’s Quickstep van Ira Johannsen (DE). Cytaugh kreeg 243 punten en Quickstep 230. Cytaugh stond hiermee op een voorlopige vijfde plaats!! In de tweede omloop liep Islay’s Luck Penny van Ira met Crathlint Dwynwen Dee van Satu Hakanurmi, de enige Finse. Luck Penny kreeg 228 punten en belandde op een voorlopige tiende plaats terwijl Dwynwen Dee een diskwalificatie kreeg. Fernhill’s Rose at Grayrory van Åke Kack (SE) liep een zeer mooie course en verdiende 245 punten en Islay’s Peekeboo van Ira kreeg er 232. In course vier liepen Islay’s Oonagh van Ira en Cotherstone Angrboda van Ann-Marie Boyle (SE)  en ze kregen respectievelijk 247 en 229 punten. Course vijf was voor Ailis Under Sharp Hill van Andrea Jahelková en Islay’s Quinn van Silke Eichhorn, en deze dames belandde op een gedeelde eerste plaats met 257 punten. In de laatste course liep Aisha Under Sharp Hill van Andrea met Islay’s Luighseagh van Claudia Oeljeschläger (DE) met 237 en 179 punten.

 

In de tweede omloop moest Cytaugh in course 4 het opnemen tegen  Aisha Under Sharp Hill. Aisha kreeg 1 puntje meer dan Cytaugh maar dat was niet genoeg om van haar te winnen. Cytaugh belandde uiteindelijk op de vierde plaats.

Ik was best trots op Cytaugh, met haar dik 7 jaar heeft ze het toch goed gedaan!

 

 

Zoals gezegd, op de terugweg een dagje bij Sonja langs gegaan. Erg vreemd om alleen  maar twee Galga’s aan te treffen en Brandir en Cytaugh hadden dit ook niet verwacht. Na een heerlijk lui dagje zijn we zondag weer richting huis gereden om daar onze nieuwe kurkvloer te mogen aanschouwen. De vloer is schitterend alleen troffen we ook overal egaline aan; op het terras, tegen de muren, zelfs de deurkrukken zaten onder. Dat werd dus een terugkomertje voor de vloerleggers om de boel schoon te maken. Het hield alleen wel in dat we niet gelijk konden beginnen met het inruimen van ons huis want alles, werkelijk alles stond in het schuurtje, op de veranda en onder de carport. Enfin, als we voor de Kerst maar klaar zijn.

 

 

Vakantie in Engeland

 

 

Gezien de Corona perikelen was het een zeer spannend avontuur, ons tripje naar Engeland. Het vooraf boeken van de tests, campings en de overtocht, stelden we zo lang mogelijk uit daar natuurlijk de kans bestond  dat we ‘rood’ zouden kleuren op de Engelse ‘Government site’ en dan zouden we Engeland niet in komen. We hadden onze vertrek datum al wat naar voren geschoven in de hoop dat de update van de site niet voor maandag 20 september zou komen maar de Engelse regering hield woensdag de 15de een persconferentie en de kans van updaten werd hierdoor eerder. We moesten wel op donderdag de 16de de coronatest doen anders vielen we niet binnen de termijnen. Ook de hounds had ik op donderdag laten ontwormen en er extra op toegezien dat hun paspoorten correct waren ingevuld. Dit op de heenweg naar Werkendam alwaar het Nederlands Coursing Kampioenschap werd gehouden. Ik zou op vrijdag nog even heen en weer naar huis rijden om nog het één en ander te doen, o.a. het huisvuil voor aan de weg zetten. Maar toen ik aan kwam rijden was het huisvuil al opgehaald en kon ik dus op zaterdag weer op en neer om het naar de milieustraat te brengen! Nou ja, er was nog genoeg te doen thuis en de hounds hadden geen last van de coursing geluiden. Nadat ik vrijdagmiddag weer terug was in Werkendam konden de hounds nog even lekker coursen. ’s Avonds zouden we in het restaurant van de manege eten en terwijl we op ons ‘diner’ wachten, kwam er een update vanuit Engeland…….gelukkig Nederland bleef oranje!! Is natuurlijk een puur commercieel gedoe want ze hebben al genoeg problemen in Engeland dus Nederland op rood zetten zou erg dom zijn maar toch, we waren enorm opgelucht! Hierover later meer.

 

Zaterdag eind van de middag weer gauw naar huis, nou dat ‘gauw’ ging niet, de mover van de caravan deed het niet! Gelukkig is Maarten handig genoeg en wist de rollen van de banden af te halen zodat we in ieder geval naar huis konden. Maar hopen dat de mover thuis weer zou werken anders zouden we zondagochtend echt een probleem hebben om het terrein af te komen.  ‘s Avonds nog het één en ander in de caravan doen, alle papieren invullen en afdrukken (wat natuurlijk vreselijk tegen zat en ettelijke uren kostte), de vriezers vullen met vlees voor de hounds(er ging toch nog zo’n dikke 45 kilo in!) en vroeg naar bed.

 

Zondagmorgen vroeg op, de laatste dingen in de caravankoelkast en weg wezen. Gelukkig deed de mover het en konden we zonder verdere problemen de reis beginnen. Deze verliep zeer voorspoedig en eerder dan gehoopt waren we in Calais en door de “Pet Control”. Hierna ging het iets minder vlot vanwege de strenge controle van de paspoorten maar we konden toch op een trein eerder dan we geboekt hadden. Halverwege de middag kwamen we op de eerste camping aan, Tanner Farm Park. Een camping waar Sonja en ik al twee keer eerder waren geweest en waar je heerlijk rustig staat met goede wandelmogelijkheden. Alleen hadden we toen geen uit de kluiten gewassen Cranston mee! Deze kon onmogelijk onder het poortje door dat onderdeel was van een hekje waar je als mens overheen kan en als klein tot middelgrote hond onderdoor kunt. Brandir en de meiden kropen er keurig onderdoor maar Crumbaugh en Cranston vertikte dit en waren er echt niet toe te bewegen. Dus hierdoor waren de wandelmogelijkheden wel beperkt. Maar er was ‘excitement‘  genoeg want het barstte er van de eekhoorns en die liepen gewoon vlak langs ons stekkie. Eén keer zat er één vlak onder het openstaande raam van de caravan en ik kon nog net Crumbaugh bij z’n achterpoten pakken voordat hij uit het raam wilde springen! Verder bleven de hounds gelukkig keurig netjes achter het hekje als de eekhoorns in het rond sprongen. Zo braaf!!

 

Volgens de regeltjes, zouden we op dinsdag een COVID test moeten doen. We hadden het ook netjes besteld en betaald maar de test is nooit op de camping aangekomen. Zelfs na ettelijke mailtjes en telefoontjes kregen we geen enkele reactie. Dan maar niet, we zien wel.

Op woensdag zijn we naar Scotney Castle gegaan. Een ruïne op een klein eilandje en een nieuwer kasteel te midden van prachtige tuinen vele hectares schapenweiden en bossen. We hebben eerst een grote wandeling gemaakt, tussen de schapen door en vooral Crumbaugh en Charlaigne konden de schapenpoep niet weerstaan. Daarna zijn naar de oude kasteelruïne gegaan om een paar plaatjes te schieten, echt een mooie ruïne.

 

Eén van de problemen waar Engeland nu mee kampt, is dat er te weinig vrachtwagenchauffeurs zijn om o.a. brandstof te vervoeren! Dit ervaarden we toen we wilde tanken en er geen diesel (en ook geen benzine) beschikbaar was bij verschillende pompstations. Gelukkig vonden we nog een tankstelletje in een klein dorp waar we de tank vol konden gooien.

 

Op donderdag vertrokken we richting een camping nabij Telford alwaar de Breed Show zou plaatsvinden en ik op zondag de Deerhounds zou keuren. Vrijdagmiddag zijn we even naar het hotel gegaan om iedereen gedag te zeggen en om Liza en Sarah de kans te geven om de pups van Uther te zien. Helaas mocht ik op zaterdag niet aanwezig zijn dus besloten we om naar Ironbridge te gaan. We hebben eerst een stuk gewandeld met de hounds, vervolgens geluncht bij een pub en toen weer terug gelopen richting ‘The Iron Bridge’. Nou, als je over de brug loopt, is er niet veel aan, alleen van een afstand is het wel indrukwekkend, zeker als je de geschiedenis in ogenschouw neemt. Maar waar we eigenlijk voor gingen was natuurlijk ‘The Deerhound Table’ die in het Coalbrook Museum of Iron staat. Ik had niet gedacht dat die zo groot zou zijn! De Deerhounds die de tafel op hun nek dragen waren echt levensgroot. Erg leuk om dat eens in het echt te zien.

 

 

 

 

 

 

Ook hier, rondom Telford, zagen we lange rijen auto’s bij pompstations staan wachten om te kunnen tanken om de volgende dag te zien dat alles uitverkocht was en er dus geen auto meer stond. Na wat zoeken op internet vond Simon een tankstation waar je nog kon tanken maar dan ook voor niet meer dan 25 Pond. Nou dat schiet niet op met een tank van 90 liter! Dus na eerst voor 25 Pond te hebben getankt is hij omgereden en heeft bij de vrachtwagenpomp de tank afgevuld. Bij een gewone personenauto past het mondstuk niet in de tankopening maar bij ons is dat gelukkig geen probleem! Er was niemand die er iets van zei en ook bij de kassa geen commentaar. Bij een volgend tankstation werd er ook gezegd dat het was toegestaan om bij zo’n pomp te tanken. Fijn om te weten! Het is te hopen dat we op de terugweg nog kunnen tanken want anders halen we Folkestone niet en komen we niet thuis!

Tevens hoorden we ’s avonds tijdens het diner in het hotel (waar we gelukkig wel bij mochten zijn) dat er  verschillende producten niet meer te krijgen waren in de winkels omdat ze stomweg niet gebracht konden worden. Wat zo’n stom virus al niet te weeg kan brengen!

 

Zondagochtend, vroeg uit de veren en richting het hotel. Gelukkig zat de hele week het weer enorm mee en ook op deze dag was het super weer voor een show. In totaal waren er 83 Deerhounds gemeld voor de show met 90 entries op de zaterdag waarvan 30 absent en 53 entries voor de zondag met 16 absenten. Niet zoveel aanmeldingen als anders maar dat was te verwachten in de huidige situatie. Het is al een wonder op zich dat er een Breed Show plaatsvond met de enorme aantallen coronabesmettingen die in Engeland dagelijks gemeld worden.

 

Enfin, ik was zeer tevreden met mijn aantallen en vond het heerlijk om weer zoveel Deerhounds in mijn handen te krijgen. De kwaliteit was zeer uiteenlopend maar ik had een paar hele mooie hounds waaronder een jonge reu van 23 maanden die het wel erg moeilijk maakte door of niet te willen lopen of in telgang te gaan maar….. als hij liep, toonde hij het beste gangwerk wat je je maar kon voorstellen, mooi dansend met een lange, vloeiende pas, laag over de grond en in een goed tempo. Het beste gangwerk van de dag. Verder was het een reu die echt ‘Fit for function’ was en zijn job echt zou kunnen doen. Ook een reu en teef, broer en zus, 20 maanden jong, sprongen eruit qua type, gangwerk, prachtige kleine oortjes en hele donkere ogen. Ja, en dan die aandoenlijke hounds; die echt even intens met je willen knuffelen of die oude teef van 11,5 jaar die nog zo fit en vief door de ring liep, die raken je in het diepst van je ziel en ik krijg er altijd tranen van in mijn ogen.

 

Op maandagochtend vertrokken we richting Dartmoor. We hadden een ‘dog friendly’ camping geboekt maar toen we er aankwamen en naar ons plekje verwezen waren, bleek dat het niet was toegestaan om ons hekje op te zetten wat dus zou inhouden dat de hounds alleen in de caravan en voortent moesten verblijven. Geen denken aan! Dus omgedraaid en een andere camping gezocht – makkelijker gezegd dan gedaan want het bleek dat er bij velen niet meer dan 2 honden werden toegelaten of dat de boel onder water stond vanwege de enorme hoeveelheid regen die er de afgelopen nacht was gevallen. Via, via belandden we op een camping langs een matig drukke weg maar met directe toegang tot de Moors en een hele gezellige pub erbij! Dinsdag kwam het weer met bakken uit de lucht en op een gegeven moment vloog er een doorweekt roodborstje door de voortent. Gelukkig hadden we alle hounds in de caravan en liet ik het vogeltje maar even tot rust komen alvorens de tentdeur open te doen. Het bleef nog een poosje op de grond zitten en na een kleine tien minuten vloog het weer weg ….. of toch niet? Later meer hierover.

 

Parodie op “Wishful Thinking”.

 

Toen het ’s middags even ‘droog ’ zou blijven, gingen we gauw met de hounds op pad. Door de gigantische weilanden, waar de schapen en pony’s liepen te grazen, liepen in alle richtingen ‘Public Footpaths’. Dus wandelmogelijkheden genoeg, je moest natuurlijk wel de hekken achter je sluiten. Toen we een paar honderd meter op één van die velden liepen, kwamen er van heel ver weg ineens een stuk of 10 pony’s op ons af gerend. Simon zei nog voor de grap; “die gaan ons omsingelen”. Nou, dat deden ze dus ook en één ervan keek niet bepaald vriendelijk. Deze merrie was duidelijk de leidster en vond het niet goed dat we hier liepen met vijf Deerhounds. Ze werd steeds bedreigender en tot een paar keer toe draaide ze zich naar ons om en op een gegeven moment sloeg ze naar achteren. Tegen Brandir! Gelukkig is hij niet meer zo heel stabiel op de poten en viel hij gelijk om wat waarschijnlijk zijn redding is geweest. Toen hij opstond piepte hij wel en stond hij even op drie poten maar dat ging al snel beter. Daar ik met Crumbaugh en Charlaigne stond te worstelen om ze in bedwang te houden (die wilde die pony’s wel even verjagen!), kon ik niets doen, alleen maar proberen de boel zo rustig mogelijk te houden en proberen zo snel mogelijk van het veld af te komen. Het eerste stuk werden we nog achtervolgd door de kudde pony’s maar naarmate we dichter bij het hek kwamen des te meer bleven ze op afstand om uiteindelijke om te keren en weg te galopperen. Wat een vreselijke nare ervaring was dit en vooral die arme Brandir, dat die op zijn oude dag nog zoiets moet meemaken. Gelukkig bleek het enorm mee te vallen met hem, kon ik niets aan hem ontdekken  en liep hij de rest van de wandeling gewoon mee. Intussen was het weer keihard gaan regenen dus veel lol hadden we er niet aan en nadat de hounds alles hadden gedaan zijn we maar weer omgekeerd richting caravan om de schrik te verdrinken. Het liefste wilden we ’s avonds in de pub een hele grote ponysteak op ons bord!! Maar dat hadden ze helaas niet.

 

We waren Dartmoor gelijk spuug zat en hebben woensdag de hele natte boel weer ingepakt en zijn richting The New Forest gereden alwaar we een zeer rustige camping, The Red Shoot, te midden van het natuurgebied hadden geboekt. Gelukkig konden we ook eerder komen dan afgesproken. In The New Forest lopen de pony’s, koeien, varkens, ezels en herten gewoon door het hele gebied los en een confrontatie met ze is niet ondenkbeeldig maar we waren goed gewaarschuwd door het nare voorval in Dartmoor en lieten het vee links liggen. Het was hier schitterend weer en in een stralende zon hebben we de boel weer opgezet en heerlijk nog even in het zonnetje een biertje gedronken.

 

Donderdag – regen – we hadden besloten om naar Stonehenge te gaan maar daar aangekomen konden we of dik 2 kilometer lopen of met een pendelbus. Nou met 5 Deerhounds in een pendelbus zagen we niet zo zitten dus dan maar lopen. Natuurlijk moest je, om iets dichter bij de stenen te kunnen komen, een ticket kopen – 21 Pound per persoon!! Nou zijn wij echte cultuur barbaren en hebben dat er niet voor over om oude stenen van dichtbij te bekijken, dan maar van een iets grotere afstand wat foto’s nemen. Simon zei nog; “Ze zijn vast aan het sparen voor nieuwe stenen”. Nou, met zulke bedragen is dat gauw bij elkaar gespaard!

Tijdens de wandeling erheen was het gelukkig droog maar er stond een sterke wind. Op een gegeven moment stak er vlak voor ons een haas over. De enige die hem zag was Crumbaugh en dat is nou juist de ergste om weer in gareel te krijgen! Pas toen we op de terugweg ver voorbij het ‘haas passeer punt’ waren, kon hij weer een beetje normaal meelopen.

 

Op vrijdag zijn naar Burley gereden. Dit zou een mooi oud dorpje moeten zijn maar het was niet wat ik ervan verwachten. Ook de wandeling die er in de omgeving was uitgezet en we gelopen hebben, viel vies tegen. Grote stukken over geasfalteerde wegen. Er reden wel niet veel auto’s  maar als het even kan loopt Brandir los zodat hij zijn eigen tempo kan bepalen. Dat ging hier niet en dan is het een stuk vermoeiender voor hem. De omgeving was prachtig en de pony’s lieten ons af en toe omlopen omdat ze midden op de weg liepen of ernaast liepen te grazen. We kijken nu wel erg uit voor ze en vertrouwen ze voor geen cent! Toen we weer richting camping reden belandde we in een ‘file’ vanwege een kudde ezels die over de weg liepen. Ja, en dan moet je toch echt geduld hebben.

 

 

 

Zaterdag regende het de hele dag, en niet zo’n beetje! In de middag hadden we afgesproken met Gill en Toby om Brandir even te laten zien. Daar één van hun teven loops was konden we hem niet mee nemen naar binnen dus bleven ze alle vijf netjes in de auto. Nou ja netjes …. toen we terug kwamen om Brandir er even uit te halen bleek dat de puppen de hoes van het matras hadden bijgewerkt. De hele auto lag vol schuimrubbervlokken!

 

Zondag was een rustdag, gewoon een lekkere wandeling in de omgeving gemaakt wat al inspannend genoeg was door de ontmoeting met een kreupel hertje dat dus niet zo snel in het bos verdween. Eind van de middag, toen het al behoorlijk was afgekoeld, er een fikse bui regen viel en we de voortent hadden dicht gemaakt, bleek er ineens weer een roodborstje in de voortent rond te vliegen! Toch per ongeluk mee opgerold in de voortent? Die diertjes kruipen door de kleinste kiertjes en onder de caravan door de tent in. Dat is toch echt lef hebben!

 

Op maandag hebben we nog een mooie, inspannende wandeling gemaakt in het noordwesten van New Forest. Aan het begin van de wandeling stonden er een paar koeien langs het pad maar die hadden gelukkig weinig interesse in ons. In de stromende regen steile, glibberige hellinkjes, overwoekerd met varens, op en af. Gelukkig kwamen we daar geen pony’s of koeien tegen! 

 

 

Dinsdagmorgen hebben we de boel weer ingepakt en zijn richting Tanner Farm Park gereden alwaar we zouden overnachten voordat we weer richting huis zouden reizen. Onze tweede coronatest hebben we nooit gedaan en we hadden ons al voorbereid op een fikse boete hiervoor maar aangekomen in Folkestone werd er niets gezegd of gevraagd en na alle controles betreffende de hounds konden we de trein op. Eenmaal in de trein wisten we zeker dat er geen boze Engelsman met een boete achter ons aan zou komen en konden we opgelucht adem halen.

 

 

 

 

Helaas ontvingen we deze dag ook slecht nieuws van Sonja. In de week hiervoor had ze al gemeld dat het niet goed ging met Vision nadat die was gecastreerd maar daar er helemaal geen verbetering in zat, in tegendeel, had ze moeten beslissen om Vision in te laten slapen. In en in triest, nog zo jong en weer helemaal fit na haar schijndracht, kwam ze na de operatie niet meer in de benen en uiteindelijk hadden haar nieren het begeven. Een ongelofelijke harde klap voor alle betrokkenen maar vooral voor Sonja natuurlijk.

 

 

Pyefleet Vision, moeder van Cranston Argyll en Gallaghan Argyll, mocht maar 5 jaar, 9 maanden en 5 dagen worden.

 

 

Eindelijk …..

 

Eindelijk kan ik het opbrengen om weer wat te schrijven. De lust en inspiratie ontbrak eenvoudig na het overlijden van Cearrean en door de drukte van de pupjes.

Het was een druk stel maar wat hadden ze een lol met elkaar! Ze groeiden voorspoedig, aten goed en alles, liepen netjes aan het riempje, vonden autorijden geen probleem en wat hebben ze veel geleerd van de oudere hounds. Het ging allemaal zeer voorspoedig.

Maar ik keek er eerlijk gezegd ook wel naar uit, dat drie van de zes zo rond 9 februari naar hun nieuwe eigenaren zouden gaan (Holly zou pas begin maart naar Duitsland vertrekken) maar het mocht niet zo zijn. Nadat de pups op 9 februari hun laatste enting hadden gekregen, werden ze in de avond allemaal ziek. In eerste instantie dacht ik dat het een reactie was op de enting maar omdat ze er allemaal lamlendig bij lagen en later ook gingen overgeven en diarree kregen, kwam ik al gauw tot de conclusie dat het iets ernstigers moest zijn. Ik had Calum ’s middags naar Annelies gebracht en ook hij bleek later niet lekker te zijn. Dit is natuurlijk wel het rotste wat je als nieuwe eigenaar kan overkomen en we hadden dan ook meer dan regelmatig contact.

Het bleek een maag-darmvirus te zijn dat rondom heerste en doordat de pups regelmatig mee gingen voor de socialisatie hadden ze dat ergens opgepikt. Na een week met ups en downs, hoge koorts, niet eten en drinken en dus meer dan een kilo afvallen, bleek na ontlasting onderzoek dat nu ook Giardia meespeelde! Wat een drama!!

 

Het is natuurlijk erg makkelijk als je je honden in kennels houdt; een paar keer per dag de hogedrukreiniger met ontsmettingsmiddel leeg spuiten en klaar maar zo gaat dat niet als je ze allemaal in huis hebt en ze lopen over je hele terrein van 5000 vierkante meter. Dus het enige dat hielp was iedere dag schoonmaken & ontsmetten en constant poepruimen & ontsmetten. Liters Dettol zijn er doorheen gegaan en de wasmachine draaide dag en nacht. Ik kan wel vertellen dat dit echt niet leuk was en het mij de lol goed ontnomen heeft. Voorlopig geen pups meer bij O’Cockaigne!

 

 

 

Maar intussen zijn we ettelijke weken verder en het gaat goed met de pups. De eigenaren zijn allemaal zeer gelukkig met ze en wat ik zo zie op de foto’s en de filmpjes en lees in de mailtjes, de pups ook met hun dienaren. Crumbaugh en Charlaigne zijn erg blij met elkaar en zetten hier de boel goed op stelten, graven kuilen waar ze in kunnen verdwijnen en vooral tijdens het nieuws ’s avonds op t.v. kunnen ze heerlijk bekvechten op de bank. Ze zien er goed uit en hebben heerlijke karaktertjes.

8 weekjes jong

`

 

We zijn nu een week verder na het afscheid van Cearrean. Het verdriet is er nog steeds, maar er is ook opluchting en berusting. Gelukkig heeft Cranston de pups waar hij een paar uur per dag mee doorbrengt, en dat houdt mij ook bezig. Hij is tenslotte zelf nog een pup, bijna 8 maanden oud, en vergeet regelmatig dat hij wat groter en sterker is dan de 8 weken oude pups en dat moet natuurlijk in goede banen worden geleid. Maar het levert regelmatig hele lachwekende momenten op!

 

 

 

Cranston vindt het heerlijk om speelgoed af te pakken van de pups en er dan voor te zorgen dat ze hem achterna komen om het terug te pakken. Maar Cranston kan ze natuurlijk ook gewoon meeslepen!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De tent staat iets langer dan een week, maar het zal niet zo lang meegaan als de tent waarmee Cranston en Callaghan hebben gespeeld! Cranston vindt dat het wel past, maar de naden denken daar anders over! En ook de tunnel heeft het zwaar te verduren.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De pups hebben eergisteren hun lever-shunttest ondergaan en gelukkig waren ze allemaal lekker laag met hun ammoniakgehalte. Volgende week krijgen ze hun tweede vaccinatie.

Aan de lijn lopen gaat elke dag beter, net als autorijden. Ze zijn al gewend aan de stofzuiger en de kettingzaag, en een kletterende pan of klapperende vuilniszak doet ze ook niet veel.

Nu Cearrean er niet meer is, hebben we besloten dat Crumbaugh ook maar moet blijven, wel zo leuk en goed voor Charlaigne, ze kunnen zich dan lekker met elkaar bezighouden. En het is een stuk gemakkelijker voor mij!

Archieven