Posts Tagged ‘Pyefleet Vision’

Vakantie in Engeland

 

 

Gezien de Corona perikelen was het een zeer spannend avontuur, ons tripje naar Engeland. Het vooraf boeken van de tests, campings en de overtocht, stelden we zo lang mogelijk uit daar natuurlijk de kans bestond  dat we ‘rood’ zouden kleuren op de Engelse ‘Government site’ en dan zouden we Engeland niet in komen. We hadden onze vertrek datum al wat naar voren geschoven in de hoop dat de update van de site niet voor maandag 20 september zou komen maar de Engelse regering hield woensdag de 15de een persconferentie en de kans van updaten werd hierdoor eerder. We moesten wel op donderdag de 16de de coronatest doen anders vielen we niet binnen de termijnen. Ook de hounds had ik op donderdag laten ontwormen en er extra op toegezien dat hun paspoorten correct waren ingevuld. Dit op de heenweg naar Werkendam alwaar het Nederlands Coursing Kampioenschap werd gehouden. Ik zou op vrijdag nog even heen en weer naar huis rijden om nog het één en ander te doen, o.a. het huisvuil voor aan de weg zetten. Maar toen ik aan kwam rijden was het huisvuil al opgehaald en kon ik dus op zaterdag weer op en neer om het naar de milieustraat te brengen! Nou ja, er was nog genoeg te doen thuis en de hounds hadden geen last van de coursing geluiden. Nadat ik vrijdagmiddag weer terug was in Werkendam konden de hounds nog even lekker coursen. ’s Avonds zouden we in het restaurant van de manege eten en terwijl we op ons ‘diner’ wachten, kwam er een update vanuit Engeland…….gelukkig Nederland bleef oranje!! Is natuurlijk een puur commercieel gedoe want ze hebben al genoeg problemen in Engeland dus Nederland op rood zetten zou erg dom zijn maar toch, we waren enorm opgelucht! Hierover later meer.

 

Zaterdag eind van de middag weer gauw naar huis, nou dat ‘gauw’ ging niet, de mover van de caravan deed het niet! Gelukkig is Maarten handig genoeg en wist de rollen van de banden af te halen zodat we in ieder geval naar huis konden. Maar hopen dat de mover thuis weer zou werken anders zouden we zondagochtend echt een probleem hebben om het terrein af te komen.  ‘s Avonds nog het één en ander in de caravan doen, alle papieren invullen en afdrukken (wat natuurlijk vreselijk tegen zat en ettelijke uren kostte), de vriezers vullen met vlees voor de hounds(er ging toch nog zo’n dikke 45 kilo in!) en vroeg naar bed.

 

Zondagmorgen vroeg op, de laatste dingen in de caravankoelkast en weg wezen. Gelukkig deed de mover het en konden we zonder verdere problemen de reis beginnen. Deze verliep zeer voorspoedig en eerder dan gehoopt waren we in Calais en door de “Pet Control”. Hierna ging het iets minder vlot vanwege de strenge controle van de paspoorten maar we konden toch op een trein eerder dan we geboekt hadden. Halverwege de middag kwamen we op de eerste camping aan, Tanner Farm Park. Een camping waar Sonja en ik al twee keer eerder waren geweest en waar je heerlijk rustig staat met goede wandelmogelijkheden. Alleen hadden we toen geen uit de kluiten gewassen Cranston mee! Deze kon onmogelijk onder het poortje door dat onderdeel was van een hekje waar je als mens overheen kan en als klein tot middelgrote hond onderdoor kunt. Brandir en de meiden kropen er keurig onderdoor maar Crumbaugh en Cranston vertikte dit en waren er echt niet toe te bewegen. Dus hierdoor waren de wandelmogelijkheden wel beperkt. Maar er was ‘excitement‘  genoeg want het barstte er van de eekhoorns en die liepen gewoon vlak langs ons stekkie. Eén keer zat er één vlak onder het openstaande raam van de caravan en ik kon nog net Crumbaugh bij z’n achterpoten pakken voordat hij uit het raam wilde springen! Verder bleven de hounds gelukkig keurig netjes achter het hekje als de eekhoorns in het rond sprongen. Zo braaf!!

 

Volgens de regeltjes, zouden we op dinsdag een COVID test moeten doen. We hadden het ook netjes besteld en betaald maar de test is nooit op de camping aangekomen. Zelfs na ettelijke mailtjes en telefoontjes kregen we geen enkele reactie. Dan maar niet, we zien wel.

Op woensdag zijn we naar Scotney Castle gegaan. Een ruïne op een klein eilandje en een nieuwer kasteel te midden van prachtige tuinen vele hectares schapenweiden en bossen. We hebben eerst een grote wandeling gemaakt, tussen de schapen door en vooral Crumbaugh en Charlaigne konden de schapenpoep niet weerstaan. Daarna zijn naar de oude kasteelruïne gegaan om een paar plaatjes te schieten, echt een mooie ruïne.

 

Eén van de problemen waar Engeland nu mee kampt, is dat er te weinig vrachtwagenchauffeurs zijn om o.a. brandstof te vervoeren! Dit ervaarden we toen we wilde tanken en er geen diesel (en ook geen benzine) beschikbaar was bij verschillende pompstations. Gelukkig vonden we nog een tankstelletje in een klein dorp waar we de tank vol konden gooien.

 

Op donderdag vertrokken we richting een camping nabij Telford alwaar de Breed Show zou plaatsvinden en ik op zondag de Deerhounds zou keuren. Vrijdagmiddag zijn we even naar het hotel gegaan om iedereen gedag te zeggen en om Liza en Sarah de kans te geven om de pups van Uther te zien. Helaas mocht ik op zaterdag niet aanwezig zijn dus besloten we om naar Ironbridge te gaan. We hebben eerst een stuk gewandeld met de hounds, vervolgens geluncht bij een pub en toen weer terug gelopen richting ‘The Iron Bridge’. Nou, als je over de brug loopt, is er niet veel aan, alleen van een afstand is het wel indrukwekkend, zeker als je de geschiedenis in ogenschouw neemt. Maar waar we eigenlijk voor gingen was natuurlijk ‘The Deerhound Table’ die in het Coalbrook Museum of Iron staat. Ik had niet gedacht dat die zo groot zou zijn! De Deerhounds die de tafel op hun nek dragen waren echt levensgroot. Erg leuk om dat eens in het echt te zien.

 

 

 

 

 

 

Ook hier, rondom Telford, zagen we lange rijen auto’s bij pompstations staan wachten om te kunnen tanken om de volgende dag te zien dat alles uitverkocht was en er dus geen auto meer stond. Na wat zoeken op internet vond Simon een tankstation waar je nog kon tanken maar dan ook voor niet meer dan 25 Pond. Nou dat schiet niet op met een tank van 90 liter! Dus na eerst voor 25 Pond te hebben getankt is hij omgereden en heeft bij de vrachtwagenpomp de tank afgevuld. Bij een gewone personenauto past het mondstuk niet in de tankopening maar bij ons is dat gelukkig geen probleem! Er was niemand die er iets van zei en ook bij de kassa geen commentaar. Bij een volgend tankstation werd er ook gezegd dat het was toegestaan om bij zo’n pomp te tanken. Fijn om te weten! Het is te hopen dat we op de terugweg nog kunnen tanken want anders halen we Folkestone niet en komen we niet thuis!

Tevens hoorden we ’s avonds tijdens het diner in het hotel (waar we gelukkig wel bij mochten zijn) dat er  verschillende producten niet meer te krijgen waren in de winkels omdat ze stomweg niet gebracht konden worden. Wat zo’n stom virus al niet te weeg kan brengen!

 

Zondagochtend, vroeg uit de veren en richting het hotel. Gelukkig zat de hele week het weer enorm mee en ook op deze dag was het super weer voor een show. In totaal waren er 83 Deerhounds gemeld voor de show met 90 entries op de zaterdag waarvan 30 absent en 53 entries voor de zondag met 16 absenten. Niet zoveel aanmeldingen als anders maar dat was te verwachten in de huidige situatie. Het is al een wonder op zich dat er een Breed Show plaatsvond met de enorme aantallen coronabesmettingen die in Engeland dagelijks gemeld worden.

 

Enfin, ik was zeer tevreden met mijn aantallen en vond het heerlijk om weer zoveel Deerhounds in mijn handen te krijgen. De kwaliteit was zeer uiteenlopend maar ik had een paar hele mooie hounds waaronder een jonge reu van 23 maanden die het wel erg moeilijk maakte door of niet te willen lopen of in telgang te gaan maar….. als hij liep, toonde hij het beste gangwerk wat je je maar kon voorstellen, mooi dansend met een lange, vloeiende pas, laag over de grond en in een goed tempo. Het beste gangwerk van de dag. Verder was het een reu die echt ‘Fit for function’ was en zijn job echt zou kunnen doen. Ook een reu en teef, broer en zus, 20 maanden jong, sprongen eruit qua type, gangwerk, prachtige kleine oortjes en hele donkere ogen. Ja, en dan die aandoenlijke hounds; die echt even intens met je willen knuffelen of die oude teef van 11,5 jaar die nog zo fit en vief door de ring liep, die raken je in het diepst van je ziel en ik krijg er altijd tranen van in mijn ogen.

 

Op maandagochtend vertrokken we richting Dartmoor. We hadden een ‘dog friendly’ camping geboekt maar toen we er aankwamen en naar ons plekje verwezen waren, bleek dat het niet was toegestaan om ons hekje op te zetten wat dus zou inhouden dat de hounds alleen in de caravan en voortent moesten verblijven. Geen denken aan! Dus omgedraaid en een andere camping gezocht – makkelijker gezegd dan gedaan want het bleek dat er bij velen niet meer dan 2 honden werden toegelaten of dat de boel onder water stond vanwege de enorme hoeveelheid regen die er de afgelopen nacht was gevallen. Via, via belandden we op een camping langs een matig drukke weg maar met directe toegang tot de Moors en een hele gezellige pub erbij! Dinsdag kwam het weer met bakken uit de lucht en op een gegeven moment vloog er een doorweekt roodborstje door de voortent. Gelukkig hadden we alle hounds in de caravan en liet ik het vogeltje maar even tot rust komen alvorens de tentdeur open te doen. Het bleef nog een poosje op de grond zitten en na een kleine tien minuten vloog het weer weg ….. of toch niet? Later meer hierover.

 

Parodie op “Wishful Thinking”.

 

Toen het ’s middags even ‘droog ’ zou blijven, gingen we gauw met de hounds op pad. Door de gigantische weilanden, waar de schapen en pony’s liepen te grazen, liepen in alle richtingen ‘Public Footpaths’. Dus wandelmogelijkheden genoeg, je moest natuurlijk wel de hekken achter je sluiten. Toen we een paar honderd meter op één van die velden liepen, kwamen er van heel ver weg ineens een stuk of 10 pony’s op ons af gerend. Simon zei nog voor de grap; “die gaan ons omsingelen”. Nou, dat deden ze dus ook en één ervan keek niet bepaald vriendelijk. Deze merrie was duidelijk de leidster en vond het niet goed dat we hier liepen met vijf Deerhounds. Ze werd steeds bedreigender en tot een paar keer toe draaide ze zich naar ons om en op een gegeven moment sloeg ze naar achteren. Tegen Brandir! Gelukkig is hij niet meer zo heel stabiel op de poten en viel hij gelijk om wat waarschijnlijk zijn redding is geweest. Toen hij opstond piepte hij wel en stond hij even op drie poten maar dat ging al snel beter. Daar ik met Crumbaugh en Charlaigne stond te worstelen om ze in bedwang te houden (die wilde die pony’s wel even verjagen!), kon ik niets doen, alleen maar proberen de boel zo rustig mogelijk te houden en proberen zo snel mogelijk van het veld af te komen. Het eerste stuk werden we nog achtervolgd door de kudde pony’s maar naarmate we dichter bij het hek kwamen des te meer bleven ze op afstand om uiteindelijke om te keren en weg te galopperen. Wat een vreselijke nare ervaring was dit en vooral die arme Brandir, dat die op zijn oude dag nog zoiets moet meemaken. Gelukkig bleek het enorm mee te vallen met hem, kon ik niets aan hem ontdekken  en liep hij de rest van de wandeling gewoon mee. Intussen was het weer keihard gaan regenen dus veel lol hadden we er niet aan en nadat de hounds alles hadden gedaan zijn we maar weer omgekeerd richting caravan om de schrik te verdrinken. Het liefste wilden we ’s avonds in de pub een hele grote ponysteak op ons bord!! Maar dat hadden ze helaas niet.

 

We waren Dartmoor gelijk spuug zat en hebben woensdag de hele natte boel weer ingepakt en zijn richting The New Forest gereden alwaar we een zeer rustige camping, The Red Shoot, te midden van het natuurgebied hadden geboekt. Gelukkig konden we ook eerder komen dan afgesproken. In The New Forest lopen de pony’s, koeien, varkens, ezels en herten gewoon door het hele gebied los en een confrontatie met ze is niet ondenkbeeldig maar we waren goed gewaarschuwd door het nare voorval in Dartmoor en lieten het vee links liggen. Het was hier schitterend weer en in een stralende zon hebben we de boel weer opgezet en heerlijk nog even in het zonnetje een biertje gedronken.

 

Donderdag – regen – we hadden besloten om naar Stonehenge te gaan maar daar aangekomen konden we of dik 2 kilometer lopen of met een pendelbus. Nou met 5 Deerhounds in een pendelbus zagen we niet zo zitten dus dan maar lopen. Natuurlijk moest je, om iets dichter bij de stenen te kunnen komen, een ticket kopen – 21 Pound per persoon!! Nou zijn wij echte cultuur barbaren en hebben dat er niet voor over om oude stenen van dichtbij te bekijken, dan maar van een iets grotere afstand wat foto’s nemen. Simon zei nog; “Ze zijn vast aan het sparen voor nieuwe stenen”. Nou, met zulke bedragen is dat gauw bij elkaar gespaard!

Tijdens de wandeling erheen was het gelukkig droog maar er stond een sterke wind. Op een gegeven moment stak er vlak voor ons een haas over. De enige die hem zag was Crumbaugh en dat is nou juist de ergste om weer in gareel te krijgen! Pas toen we op de terugweg ver voorbij het ‘haas passeer punt’ waren, kon hij weer een beetje normaal meelopen.

 

Op vrijdag zijn naar Burley gereden. Dit zou een mooi oud dorpje moeten zijn maar het was niet wat ik ervan verwachten. Ook de wandeling die er in de omgeving was uitgezet en we gelopen hebben, viel vies tegen. Grote stukken over geasfalteerde wegen. Er reden wel niet veel auto’s  maar als het even kan loopt Brandir los zodat hij zijn eigen tempo kan bepalen. Dat ging hier niet en dan is het een stuk vermoeiender voor hem. De omgeving was prachtig en de pony’s lieten ons af en toe omlopen omdat ze midden op de weg liepen of ernaast liepen te grazen. We kijken nu wel erg uit voor ze en vertrouwen ze voor geen cent! Toen we weer richting camping reden belandde we in een ‘file’ vanwege een kudde ezels die over de weg liepen. Ja, en dan moet je toch echt geduld hebben.

 

 

 

Zaterdag regende het de hele dag, en niet zo’n beetje! In de middag hadden we afgesproken met Gill en Toby om Brandir even te laten zien. Daar één van hun teven loops was konden we hem niet mee nemen naar binnen dus bleven ze alle vijf netjes in de auto. Nou ja netjes …. toen we terug kwamen om Brandir er even uit te halen bleek dat de puppen de hoes van het matras hadden bijgewerkt. De hele auto lag vol schuimrubbervlokken!

 

Zondag was een rustdag, gewoon een lekkere wandeling in de omgeving gemaakt wat al inspannend genoeg was door de ontmoeting met een kreupel hertje dat dus niet zo snel in het bos verdween. Eind van de middag, toen het al behoorlijk was afgekoeld, er een fikse bui regen viel en we de voortent hadden dicht gemaakt, bleek er ineens weer een roodborstje in de voortent rond te vliegen! Toch per ongeluk mee opgerold in de voortent? Die diertjes kruipen door de kleinste kiertjes en onder de caravan door de tent in. Dat is toch echt lef hebben!

 

Op maandag hebben we nog een mooie, inspannende wandeling gemaakt in het noordwesten van New Forest. Aan het begin van de wandeling stonden er een paar koeien langs het pad maar die hadden gelukkig weinig interesse in ons. In de stromende regen steile, glibberige hellinkjes, overwoekerd met varens, op en af. Gelukkig kwamen we daar geen pony’s of koeien tegen! 

 

 

Dinsdagmorgen hebben we de boel weer ingepakt en zijn richting Tanner Farm Park gereden alwaar we zouden overnachten voordat we weer richting huis zouden reizen. Onze tweede coronatest hebben we nooit gedaan en we hadden ons al voorbereid op een fikse boete hiervoor maar aangekomen in Folkestone werd er niets gezegd of gevraagd en na alle controles betreffende de hounds konden we de trein op. Eenmaal in de trein wisten we zeker dat er geen boze Engelsman met een boete achter ons aan zou komen en konden we opgelucht adem halen.

 

 

 

 

Helaas ontvingen we deze dag ook slecht nieuws van Sonja. In de week hiervoor had ze al gemeld dat het niet goed ging met Vision nadat die was gecastreerd maar daar er helemaal geen verbetering in zat, in tegendeel, had ze moeten beslissen om Vision in te laten slapen. In en in triest, nog zo jong en weer helemaal fit na haar schijndracht, kwam ze na de operatie niet meer in de benen en uiteindelijk hadden haar nieren het begeven. Een ongelofelijke harde klap voor alle betrokkenen maar vooral voor Sonja natuurlijk.

 

 

Pyefleet Vision, moeder van Cranston Argyll en Gallaghan Argyll, mocht maar 5 jaar, 9 maanden en 5 dagen worden.

 

 

Twee gezellige weekenden

Na de vakantie en de drukte rondom Cytaugh hadden we op 19 september de nationale coursing van WRV ’t Haasje. Op vrijdagmiddag kon Cearrean dan eindelijk de eerste course lopen voor zijn haasvastverklaring dankzij de Saluki Geer van Henriëtte. Dit ging prima. Op zaterdagochtend heeft hij samen met de Sloughi Gabr van Els en Frie de tweede course voor zijn haasvast gelopen en ook dit ging goed. Dus Cearrean kan aan de bak. Het was een erg gezellig weekend, af en toe een beetje te warm en ’s avonds behoorlijk koud maar we hebben het overleefd en weten nu hoe we de volgende keer ons kampement moeten opzetten bij hoge temperaturen en veel zonneschijn.

Nadat we op zondag ons boeltje weer ingepakt hadden, zijn we eerst 3 nieuwe kipjes op gaan halen in Langerak. Nu hebben we weer 7 kipjes en 1 haan, ze passen precies op de zitstok in hun ‘verblijf’. Nu maar hopen dat er wat meer eitjes geproduceerd worden.

Ook bij thuiskomst even gecheckt of de bijen nog in de boom hingen. Ergens sinds april/mei hebben we een ‘wilde bijenkorf’ in de eik hangen. Nu zagen we zelfs honingraten. Ik hoop maar dat het nest niet naar beneden komt want dat zou een probleem kunnen worden met nieuwsgierige Deerhounds!

 

 

 

Het weekend erna hadden we onze CC2000 funcoursing in Coevorden. Een kleine 30 honden waren gemeld en hebben verschillende delen van het dik 900 meter lange parcours gelopen. Sonja was ook gekomen om de meiden weer eens lekker te laten coursen. Het organiserende team, waaronder nu ook Edith en Willem Jorritsma, stond zodoende met 4 eenheden binnen één omrastering en dit zorgde voor een hoog “Nienoord” gevoel. Ook werd het “Nienoord” gevoel verstevigd doordat Nelli met haar jonge Sloughi Tiffa en Alfred en Gineke met hun Saluki’s en een Galgo aanwezig waren. Binnen de omrastering liepen alle hounds lekker los door elkaar; 6 Deerhounds, 6 Whippets en 1 Galgo. Heerlijk!!!  Vooral voor Cranston was dit fantastisch, hij heeft veel geleerd maar vooral ook veel lol gehad. Het weer zat reuze mee en het was wederom een enorm gezellig weekend.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hopelijk kunnen we nog een paar leuke evenementen meemaken voordat Cytaugh de werpkist in gaat. Maar ik weet pas over anderhalve week of dat daadwerkelijk gaat gebeuren. We blijven duimen!

 

En nog een heel hartelijk bedankje aan Sonja Koning voor de prachige foto’s!!!

 

Nog één dag ….

 

Cranston en Callaghan doen het goed, ze groeien gestaag door, staan mooi recht op de pootjes, hebben beide balletjes op de juiste plek, glimmen en glanzen, spelen, graven, luisteren naar hun naam en zijn natuurlijk totaal zindelijk.

Het is niet te geloven zo snel als de tijd gaat. Komende vrijdag zijn ze al 12 weken oud en zaterdag gaat Callaghan naar zijn nieuwe thuis. Hij gaat in Lemele wonen, bij Henny en Betsie. Zij hebben vele jaren Ieren gehad en willen nu iets sportievers. Nou, dat gaat met Callaghan wel lukken!

Inmiddels hebben ze al veel meegemaakt en autorijden is geen probleem. De weekenden weg met de caravan heeft ook geen enkel probleem opgeleverd, ze pasten zich gelijk aan.

 

Twee weekenden geleden hadden we ons CC2000-feestje op de renbaan in Lelystad. Een dikke 80 hounds waren aanwezig om zich weer eens lekker uit te kunnen leven met coursen. Cearrean mocht vrijdag het parcours verkennen met voor de eerste keer zijn muilkorf en dek. Dit ging prima. Zaterdag mocht hij de eerste omloop lopen met Troy, de Greyhound van Hervé Blaakenburg. Troy ging rechtdoor en Cearrean dacht slim te zijn door links af te slaan maar hier liep Troy en dit resulteerde in een flinke botsing met een koprol voor Cearrean. Even was hij gedesoriënteerd maar ging vervolgens weer achter het haas aan. In de middag mocht Cearrean met een Saluki van Henriëtte lopen. Ook hier ging het weer mis toen Geer, de Saluki, netjes het haas achter de heg wilde volgen, liep Cearrean iets te ver door, keerde om en ramde Geer vol in zijn zij. Een enorme duikeling van beiden was het gevolg en Geer stond vervolgens op drie poten. Toen hielden we het maar voor gezien.

 

Voor Vision was het de eerste keer na de geboorte van de pups dat ze weer eens lekker de poten kon strekken. Ze was fanatiek zat maar haar conditie was nog niet optimaal. Cytaugh mocht nog niet, haar voetjes waren nog niet helemaal genezen van zeer vreemde verwondingen. Het ging wel de goede kant op maar het risico dat ze haar voetjes weer kapot zou lopen vond ik te groot.

De week erop was ze samen met Vision aangemeld voor de coursing van ’t Haasje in Werkendam en gelukkig waren haar voetjes compleet genezen en bleven heel! De fietstrainingen hadden hun werk gedaan en de conditie van Vision was duidelijk beter. Cytaugh daarentegen, die wekenlang niet heeft losgelopen en gerend, was veel te dik en had totaal geen conditie. Maar ze genoot enorm en kwam met een big smile van het veld. Cearrean zou dit weekend eigenlijk voor zijn haasvastverklaring gaan maar door de duikelingen en een eerdere val op zijn rug, vond de osteopaat, waarbij hij onder behandeling is, het niet verstandig om hem te laten lopen. Ze had ook best wel even werk om Cearrean weer een beetje in model te krijgen. Nu maar hopen dat hij ‘heel’ blijft en binnenkort voor zijn haasvast kan lopen.

 

Cearrean is best een beetje moeilijk. Af en toe kan hij ineens uitvallen, zonder dat we er een reden voor kunnen aanwijzen. Meestal is hij dan moe of heeft hij last van zijn knie. Maar hij is nog steeds helemaal verzot op de pups en kan tientallen minuten lang heerlijk met ze spelen. Hij doet dat uiterst voorzichtig en liefdevol!

 

 

 

Zaterdag is het zover, Callaghan gaat ons verlaten, de pup waar ik minuten lang mee bezig was om er leven in te krijgen. Hij is uitgegroeid tot een sterke, mooie pup met een eigen persoonlijkheid; sterk en lief met een ‘will to please’. Ik ben benieuwd hoe hij zich verder gaat ontwikkelen, ik wens hem een lang, gezond, sportief, fijn en liefdevol leven toe!

7 weekjes jong

 

Afgelopen vrijdag waren Callaghan en Cranston 7 weekjes jong. Wat gaat die tijd toch snel!

De week ervoor waren ze al gechipt, is er DNA afgenomen en de dag erna zijn ze geënt. Dit ging allemaal zeer voorspoedig en zonder ook maar één piepje. Ook het autorijden ging prima. Dit hadden we natuurlijk al langzaam opgebouwd en vaker gedaan maar nog geen rit van 20 minuten. Gelukkig geen probleem.

Ze groeien goed, ze gaan min of meer gelijk op met de tabellen die ik nog heb liggen van mijn vorige nesten. Ze eten in hoofdzaak eendagskuikens, sprotjes en allerlei soorten gemalen vlees met groenten, vlierbesjes en zeewier. Intussen is Callaghan bijna net zo groot als Cranston en vorige week was het gewichtsverschil maar 450 gram. Callaghan woog 5,65 kilo en Cranston 6,10. Dik zijn ze zeker niet, het zou van mij wel ietsje meer mogen zijn maar ze schijnen genoeg te krijgen anders zouden ze wel meer willen eten. En het is eigenlijk ook wel beter dat ze niet te hard groeien, laten ze maar rustig aan doen.

Hun favoriete plekje in huis is wel de grote mand waar meestal Brandir in ligt. Hij kijkt dan ook iedere keer heel beteuterd als het tweetal weer zijn bed heeft ingenomen. Arme opa Brandir!

Zindelijk zijn ze voor 99,99 %. Het is maar hoogst zelden dat er nog een plasje in huis wordt gedaan. En doordat wij consequent direct hun uitwerpselen achter hun kont opruimen, zijn het ook geen poepvreters geworden.

 

Spannende momenten hebben we ook al met ze gehad. Twee weken geleden lag Callaghan zeer geïnteresseerd naar iets te kijken wat vlak voor zijn neus liep. Toen ik ging kijken bleken het vier processierupsen te zijn! Ik schrok me dood en griste Callaghan van het bedje af. Gelukkig bleek dat hij er niet aan had gesnuffeld want hij vertoonde hierna geen vreemd gedrag dat daar op kon wijzen. Ik heb wel gelijk de hoes van het bedje in de was gedaan en de omgeving afgespeurd op rupsen. Later die middag vonden we nog twee rupsen op het gras. Dood eng! Maar ja, er staan bij ons wel een kleine twintig eiken waarvan vele enorm groot en dus met onbereikbare rupsennesten. Het is niet te voorkomen.

 

Vision begint een beetje met ze te spelen maar laat dat eigenlijk liever over aan Cearrean. Wel ligt ze regelmatig gezellig met haar zonen op een bedje en je ziet dat Callaghan en Cranston hier echt ven genieten. De mannen mogen nog heel af een toe een beetje bij haar drinken maar ik denk dat het minimaal is wat er uitkomt want ze zijn er gauw mee klaar.

 

 

Beide pups beginnen hun oortjes al goed te dragen, de vouw zit erin en af en toe kunnen ze al naar voren klappen. Ook zijn ze bij beide hoog aangezet. Cranston zal zeer waarschijnlijk hele donkere ogen krijgen, Callaghan daarentegen zal de oogkleur van zijn moeder krijgen; vrij licht. Dit was al vrij snel te zien daar hij zeer licht blauwe ogen had terwijl die van Cranston ettelijke tinten donkerder waren. Ook nu is het verschil duidelijk.

 

Netjes aan de riem lopen is ook geen probleem. Ze zijn al mee geweest naar het winkelcentrum, het hondenlosloopbos (waar we helaas geen enkele vreemde hond tegen kwamen) en naar de paarden die bij ons in de buurt staan. Om hier te komen moeten we langs een stel vreselijke blafhonden en dit was natuurlijk doodeng. Ook de paarden vonden ze nog niet echt leuk. Het was dus een stressvol wandelingetje maar eenmaal thuis zorgde de tent ervoor dat alles weer snel was vergeten.

Morgen gaat Cranston onder het mes. Hij heeft een lichte bovenvoorbeet en zijn onderhoektandjes prikken in zijn gehemelte. Dezen worden er dus uitgehaald zodat de onderkaak vrij spel krijgt om door te groeien. Ik heb er alle vertrouwen in dat het goed komt.

 

 

 

29 dagen jong

Gisteren waren de puppen 4 weekjes jong, wat gaat dat snel! Het is ook wel erg makkelijk, 2 pupjes. Anderhalve week geleden doken ze ineens in Vision’s etensbak, lekker … Rinti, pens, melk en schapenvet! Sinds dien krijgen ze regelmatig wat puppymelk met biefstuktartaar uit een bakje maar eten ook regelmatig kleine balletjes  tartaar. Dit is erg leuk om te doen, ze gaan dan naast elkaar zitten en krijgen om de beurt een balletje. Als ze genoeg hebben, Callaghan meestal eerder dan Cranston, staan ze op en gaan ze spelen.

Intussen zijn ze bijna zindelijk. Callaghan is het bijdehandst, hij had al snel door hoe je uit de werpkist komt en dat je buiten moet plassen. Ook vind hij nat gras en wind niet zo erg. Cranston daarentegen is wat makkelijker en plast nog wel eens in de werpkist. Ook houdt hij niet van kou en wind! En dat ondanks z’n spek laagje.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Cearrean, de grote halfbroer, is helemaal verzot op ze! Hij kan haast niet wachten tot hij met ze mag spelen maar tot nu toe doet hij extreem voorzichtig en raakt ze zelfs amper aan. Hij houdt ze constant in de gaten en toont zich als een extreem goede babysitter.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En ook al wordt Cearrean uitgedaagd door Cranston, hij laat zich niet verleiden! Wel door opa Brandir en dat vinden de kleintjes natuurlijk zeer interessant.

Dubbel ongelovelijk!!

 

Eindelijk even tijd om het grote nieuws te vertellen; beide reutjes hebben als vader Argyll Bryan from the Market Garden!! Dit hadden we echt nooit gedacht mede omdat de qualiteit van het diepvriessperma niet erg goed was. Ik kon het dus in eerste instantie ook echt niet geloven en heb lange tijd naar de DNA uitslagen zitten kijken. Maar ja, als de getallen van de DNA-markers overeen komen zal het echt wel zo zijn!

Ik vind het wonderbaarlijk en hoop dat beide reutjes hun beide testikels krijgen zodat ze in de toekomst nog wat kunnen betekenen voor het ras.

Hun I.C. is over de eerste 8 generaties 0,00%, bij de negende generatie 2,69% en bij de tiende 5,31%. Dus best wel interessant om wat mee te doen.

Afgelopen vrijdag hebben we tevens besloten om Conaughey om te dopen in Cranston. Er waren wat problemen met de uitspraak en Simon had intussen de naam Colossimus voor het dikkertje verzonnen. Vond ik niet zo’n mooie naam. Cranston past ook goed bij hem en aangezien de oortjes pas net open zijn kan hij er gelijk aan wennen. Ze heten nu dus Callaghan Argyll O’Cockaigne en Cranston Argyll O’Cockaigne.

 

 

 

 

Het wegen wordt langzaam aan een probleem!

 

Opvallend is de gelijkenis van Cranston en Cearrean. Cranston heeft linksvoor een grote witte voet en Cearrean had dat rechtsachter, de borstvlek is nagenoeg hetzelfde, die van Cranston is iets breder maar van dezelfde vorm. Ook qua hoofdvorm en lichaamsbouw doen ze niet veel voor elkaar onder.

Callaghan zal zeer waarschijnlijk meer op Vision gaan lijken.

 

 

 

Intussen zijn de oogjes open beginnen ze wat te spelen, zowel met elkaar als met speeltjes.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vanaf nu zal het allemaal wel wat drukker worden, ze gaan natuurlijk meer spelen en binnenkort waggelen ze de werpkist uit. Moeder Vision doet het ook steeds wat rustiger aan met ze dus binnenkort gaan we lekker met pap kliederen!

Brandir en Benice, 8 jaar jong.

 

 

Gisteren zijn Brandir en Bernice 8 jaar geworden en ondanks Brandir’s Cystinuria en lichte Cardiomyopathie, doet hij het nog wonderwel! Iedere dag speelt hij met Cearrean en is hem nog steeds de baas. Hij slaat geen wandeling over en geniet nog volop van het leven. Ook Bernice is nog zeer fit en actief.

Op naar de 9 jaar, gaat vast lukken.

 

 

 

Vandaag zijn de pupjes 10 daagjes jong en heeft Callaghan zijn geboortegewicht verdrievoudigd + 51 gram, hij woog vanmorgen 1086 gram. Conaughey doet het de laatste dagen iets rustiger aan en weegt nu 1390 gram. Hij is niet meer met één hand op te pakken. Het kleur verschil wordt steeds duidelijker, ik ben benieuwd wat dit gaat worden. Vision was erg licht als pup dus misschien wordt Callaghan ook zo, ik weet het niet. Ik heb deze kleur nog niet in één van mijn nesten gehad.

 

Intussen vertonen ze af en toe een beetje speelgedrag, de oogjes gaan bijna open en het staan gaat ook steeds beter maar ze zijn te dik om te lopen, topzwaar, ze rollen gelijk om.

Vision verzorgt ze goed, ze glanzen dat het een lieve lust is en maar één keer per dag gaat er een vetbedje in de was. Wel wat anders als toentertijd met 11 puppen, de wasmachine bleef draaien!

 

Zeven daagjes jong

 

 

Vandaag is het een week geleden dat we verrast werden met de geboorte van Conaughey en Callaghan. In die zin verrast dat we ze nog niet hadden verwacht. Inmiddels hebben beide sinds gisteren hun gewicht verdubbeld, Conaughey in de ochtend en Callaghan ’s avonds.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vanochtend woog Conaughey 1073 gram en onze kleine Callaghan 766. Ze zijn moddervet! Maar ondanks dat beginnen ze al echt op hun pootjes te staan en proberen te lopen wat natuurlijk niet lukt.

Gisteren heb ik DNA afgenomen en opgestuurd om te laten onderzoeken of er misschien één van beide van Argyll is. Ik hoop volgende week de uitslag te krijgen.

 

 

 

 

 

 

 

 

Moeder Vision gaat intussen zonder dwang uit de werpkist en gaat af en toe op mijn bed naast de kist of lekker buiten in het zonnetje liggen. Dit houdt ze meestal maar 10 minuten vol, dan wil ze weer gauw naar haar pupjes maar ze is tenminste relaxed en probeert van alles te genieten.

 

Nog een paar dagen en de oortjes en oogjes gaan open, wat gaat het toch snel!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Intussen is de persoonlijke verzorging ook gestart; de nageltjes begonnen behoorlijk scherp te worden dus die zijn bijgewerkt met de Pecute. Een soort dremeltje speciaal voor hondennagels. Met knippen heb je altijd nog scherpe randjes en met dit handige, kleine apparaatje kan je deze mininageltjes mooi rond vijlen. Natuurlijk was Conaughey aan het tegenstribbelen en daar hij niet meer met één hand vast te houden is was het een lastig klusje. Callaghan daarentegen was in een vloek en een zucht klaar met de pedicurebeurt. Het blijft een verschil, die twee.

 

 

3 dagen jong

 

Drie dagen geleden werden ze geboren; Callaghan (…..) en Conaughey (…..). Welke hoe gaat heten heb ik nog niet besloten maar als ik naar de karaktertjes kijk denk ik dat ‘de kleine’ Callaghan en ‘de grote’ Conaughey gaat heten. Ja, en of er iets tussen de haakjes bij komt is nog afwachten. Op zeer korte termijn ga ik DNA afnemen om te kijken of één van beide Argyll Bryan from the Market Garden als vader heeft. Ik hoop het!! ‘De kleine’ maakt een goede kans, hij heeft dezelfde borstvlek en hoeveelheid wit aan de voetjes, is niet zo grof en zwaar en niet zo heel donker van kleur maar ….. dit alles zegt niets. Afwachten dus!

 

 

 

Het verschil in grootte was groot en dat is nog steeds zo. ‘De kleine’ doet goed zijn best maar ‘de grote’ laat zich niet kennen en drinkt 2 x zoveel! Ze gaan dus wel ongeveer gelijk op en komen in gewicht evenredig aan. ‘De grote’ woog vanochtend 626 gram en ‘de kleine’ 427 gram, ik ben benieuwd wat ze vanavond wegen.

 

 

Tussendoor moeten we ook nog genieten van de prachtige rododendrons die bij ons achter staan. Meestal zijn we in deze periode weg en missen we de mooiste momenten, nu niet!!

 

 

 

Ook het uitlaten was de afgelopen week genieten; in de toekomstige paardenwei is een grote poel uitgegraven, de hounds vinden het heerlijk en met het mooie weer lopen er veel vriendjes rond!

 

 

 

 

 

 

 

Tijd voor het spelletje ‘snoepjes vissen’. Cearrean had er best nog wel moeite mee maar al doende leert men en op het laatst ging het perfect.

 

 

 

 

 

 

 

Simon is tussendoor gewoon aan het klussen en wordt hierbij geholpen door Cearrean. Hij vindt alles interessant en spannend en moet er altijd bij zijn.

 

 

 

 

 

 

 

En intussen slaap, hang en zit ik rond de werpkist. Vision is een fantastische moeder en houdt de pupjes goed schoon, ze glimmen dat het een lieve lust is. Ook is ze erg voorzichtig, ze staat niet zomaar op en draait zich op commando om. Dat gaat gelukkig allemaal perfect!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kortom, …. het is genieten van alles!!!

Nog even wachten … of toch niet!

 

 

Op landgoed O’Cockaigne is het een drukte van je welste. Het jonge leven ontspruit overal! De bomen zijn weer groen, de planten bloeien volop en vorige week kwamen er drie jonge Faverolles bij. Het is nog even wennen voor ze, we moeten ze nog helpen bij het naar binnen en naar buiten gaan maar dat leren ze wel snel.

 

 

Ook de meesjes zijn druk met hun nestjes en de pimpelmezen die in een wijnkistje nestelen zijn al aan het voeren.

 

Intussen doen wij de laatste klusjes. De werpkist staat en Sonja is afgelopen zondag gekomen met Vision, Bernice en Lita. Cearrean  vindt het prachtig en probeert regelmatig met Bernice te spelen wat dan af en toe lukt. Lita is zijn stiefmoeder, hij lag als pup bij haar in het mandje, nu loopt hij vaak als een schaduw achter Lita aan.

 

En Vision … die ligt in de werpkist. Voor iedereen even wennen, vooral als ze daar ook gevoerd wordt.

De pups zijn goed te voelen en zullen waarschijnlijk vandaag of morgen geboren worden. Nog meer jong leven! Een spannende tijd, ik houdt u op de hoogte!

 

 

 

En terwijl ik de vertalingen van dit bericht bijna af heb, horen we Vision piepen. We springen op en gaan naar haar toe. Zonder vooraf drukte of paniek, met een minimale temperatuurdaling, ligt daar tot onze verbazing een pup!

 

 

Een stevig ventje van 480 gram die direct naar een tepel kruipt en begint te drinken.

Precies anderhalf uur later, om 13.20 uur, wordt de tweede pup geboren. Een klein frutje van 345 gram, ook een reutje! Na een beetje strijd, veel wrijven en vaak aanleggen, begint het ventje sterker te worden en laat de tepel niet meer los. Het verschil tussen de broertjes is groot maar de kleinste doet er alles aan om z’n grote broer in te halen! Of het lukt …. ?

 

 

 

 

Voorlopig gaat het goed, ook Vision doet het prima en poets haar kindjes schoon. Ze is, tot nu toe, een rustige, liefhebbende moeder.

 

Wordt vervolgd!

 

Jippie!!!

 

 

Nadat Sonja vorige week een echo bij Vision had laten maken en er maar één pupje te zien was, konden we hier niet erg blij van worden. Ik zag het drama van een keizersnee en het alleen opgroeien van één pup, weer helemaal voor me.

Maar ….. vanmiddag is er weer een echo gemaakt bij Vision en toen verschenen er twee embryootjes! Dat is al 100% beter!

Het was erg moeilijk om heel hoog in de buik wat te kunnen onderscheiden dus heel misschien duikt er ter zijner tijd nog een pupje op. Laten we het hopen maar het is in ieder geval al erg fijn dat er twee puppeltjes opkomst zijn. Rond 7 mei worden ze verwacht.

 

Ondanks alles toch een beetje genieten

 

 

De laatste dagen was het toch wel weer genieten van het zonnetje. Na al die regen en koude wind vonden de hounds het heerlijk om op hun stretchers in het zonnetje te liggen. Cearrean bleef liever rondscharrelen, slapen doe je snachts!

 

 

 

 

 

 

Net als iedereen, hebben wij het ook erg rustig. Alles is afgelast, de overvolle agenda is ineens helemaal leeg. Nu maar hopen dat Vision drachtig is, dan heb ik in ieder geval genoeg te doen. Over 15 dagen weten we meer!

 

 

 

 

Een nieuw jaar, nieuwe kansen.

 

Het was vorig jaar al duidelijk dat dit een druk en volgepland jaar zou worden. Tevens zouden de plannen die we met Vision hadden, vele geplande evenementen waaraan ik zou deelnemen, in het water kunnen laten vallen. En zo gaat het zeer waarschijnlijk ook gebeuren.

 

Het eerste evenement, de DWZRV-Sieger coursing in Tüttleben in het weekend van 29-2/1-3 werd verzorgd door Simon en Maarten en zodoende vertrokken we op 26 februari, volgepakt met draaitoestellen en een aggregaat richting Warstein alwaar we één nacht zouden overnachten. Aangekomen op de camping belandden we in de natte sneeuw en blubber, een koud en vies begin. Maar de volgende dagen viel het weer gelukkig mee en konden we zelfs af en toe genieten van een zonnetje. Cytaugh mocht ook deelnemen en deed dat met succes! Ze werd tweede van de 10 gemelde hounds en dat terwijl ze nog in haar loopsheiddipje zit. De mannen hadden een mooi parcours weggelegd van een dikke 900 meter en het was duidelijk dat vele hounds nog niet in topconditie waren, bij velen zag je na 500/600 meter het kaarsje uitgaan. Maar de hounds hebben er wel van genoten en daar doen we het voor. Het was een gezellig weekend, wel wat fris en af en toe een bui maar al met al goed te doen.

 

Helaas kon Sonja met Vision niet aanwezig zijn daar Vision loops was. En daar het de bedoeling was dat Vision gedekt zou worden had Sonja het erg druk met heen en weer rijden naar Hannover om het progesteron te laten bepalen. Natuurlijk deed Vision het rustig aan en pas na vier keer prikken kreeg Sonja op woensdag 4 maart groen licht om met haar richting Frankfurt te rijden voor de dekking met Fortheringhay’s Faerwald Fable. Deze dekking vond plaats op vrijdag 6 maart. Vervolgens is Vision op zaterdag 7 maart geïnsemineerd met het restant diepvriessperma van 29 jaar oud van mijn eerste Deerhound reu Argyll Bryan from the Market Garden.

 

 

 

 

 

 

 

 

Nu is het dus maar afwachten of Vision drachtig is, begin april weten we het. Het wordt dus weer een spannende tijd en hopelijk kruipen er over twee maanden een paar dikke pups in de werpkist.

Crufts

Vrijdag 8 maart zijn Sonja, Vision, Chidish en ik ’s morgens vroeg vertrokken richting Birmingham, Crufts. De reis verliep voorspoedig tot aan de Franse grens, toen begon de ellende. De Franse hadden weggedeeltes afgezet en dit veroorzaakte lange files met dito wachttijden. Extreem ergerlijk! Gelukkig waren we erg vroeg vertrokken en hadden we een behoorlijke speling. De controle van de hounds bij de Eurotunnel ging gelukkig supersnel en we kwamen nog precies op tijd voor onze check in. Maar de Fransen waren consequent in het pesten en iedere auto moest open bij de paspoortcontrole. Dit duurde natuurlijk een eeuwigheid en mensen die na ons door de controle gingen misten hun trein. Wij waren gelukkig nog net op tijd en hadden de geplande overtocht. In Engeland aangekomen konden we maar een klein stuk lekker doorrijden, vervolgens belandde we in één grote file richting Birmingham. Eén en al wegwerkzaamheden zorgden ervoor dat we een uur later dan gepland in de stromende regen aankwamen bij ons hotelletje in Leamington. Na met de hounds te hebben gelopen en de spullen naar boven te hebben gebracht, zijn we eerst een welverdiend pintje gaan drinken. Heerlijk, zo’n Engelse bitter!

Zaterdagochtend waren we weer vroeg uit de veren, ik heb een flink stuk gelopen met Chidish en Vision en Sonja heeft de broodjes gesmeerd. Na het ontbijt vertrokken we en met een half uurtje waren we bij het NEC. Eerst werden er 57 Pharaohounds gekeurd voordat de 98 gemelde Deerhounds aan de beurt waren. Dit gaf mooi de kans om bekenden te begroeten, hier en daar een beetje bij te praten en ons te verwonderen over een niet-Schot die in Schotse kledendracht rond liep en ook zijn Deerhoundje in deze kledij showde. Iets wat eigenlijk niet door de beugel kan en vele mensen spraken er dan ook schande van.

 

Onze keurmeester was Mr. Ken Aird, de keurmeester die Chidish twee jaar geleden BOB maakte tijdens de Jahresausstellung in Volkmarsen. Het was dus best wel een beetje spannend. Maar al gauw bleek dat er heel anders gekeurd werd dan in Duitsland; de plaatsingen waren op z’n zachts gezegd verrassend. Er was geen lijn te trekken qua type of gangwerk; alles werd door elkaar geplaatst. Chidish werd vierde in zijn klas (8) en Vision verrassend tweede van de 12 gemelde teven.

Uiteindelijk wonnen, in onze ogen, absoluut niet de beste reu en teef en werd de, toch wel zijn leeftijd tonende veterane reu, Beste van het Ras. Dat was Crufts, voorlopig zijn we niet van plan om weer te gaan, zeker na er een dik uur over te hebben gedaan, om van de parkeerplaats af te komen. Gelukkig ging de terugreis zondag zeer voorspoedig en waren we aan het begin van de avond weer thuis.

Donaueschingen

Daar ik afgelopen week een paar mooie foto’s van Vision’s overwinning in Donaueschingen kreeg, nu een iets uitgebreider verslag van deze grootste windhonden show van Europa.

Tijdens het weekend van 4 & 5 augustus waren meer dan 1600 windhonden uit 25 landen naar Donaueschingen afgereisd. Het was dit jaar voor de 25ste keer dat deze show georganiseerd werd en misschien was het wel de laatste keer. De laatste jaren had Olaf Knauber het georganiseerd maar door allerlei oorzaken blijven er steeds minder mensen over om te helpen en kwam uiteindelijk bijna alles op Olaf’s schouders terecht. Ook de tegenwerking vanuit hogere regionen heeft Olaf er doen toe besluiten om er mee op te houden. Wie het gaat overnemen en of het wel doorgaat komend jaar, is nog niet bekend.

 

Enfin, wij hadden tijdens deze editie van Donaueschingen toch wel een paar leuke succesjes. Zaterdag wonnen Chidish en Cytaugh de Koppelklas, waarvan er toch zo’n 17 gemeld waren, onder de Italiaanse keurmeester Mr. Vittorio Passerino.

 

 

 

 

 

 

En bij de competitie voor Dual Champion, won Vision! Ze toonde zich dan ook voorbeeldig en liet een super gangwerk zien. Zoals te zien was Sonja hier uitermate blij mee.

 

’s Avonds, tijdens ‘The Eukanuba Super Best in Show Challenge’ presteerde Vision weer optimaal en werd uiteindelijk tweede achter Kilbourne O Sweet Lorraine to Oelmühle. Twee Deerhounds in de eindstrijd, dat is nog nooit gebeurd!

 

Zondag werd Cytaugh ‘Beste Gebruikshond’ onder keurmeester Mr. Vittorio Passerino en werden Chidish en Cytaugh BIS2 in de Koppelklas. Al met al hebben we het niet slecht gedaan!

Juli & Augustus

Juli was een rustige maand, alleen tijdens het weekend van 21 en 22 juli hadden we het Schoonheid en Prestatie weekend van OWRV ’t Haasje in Axel. Daar ik de eer had om op zaterdag de hounds te keuren, konden Chidish en Cytaugh niet meedoen voor de ’titel’. Wel hebben zondag ze heerlijk gecourst.

Augustus daarentegen was weer druk; het eerste weekend zaten we in Donaueschingen. Keramiek mee, want dat verkoopt daar goed, en twee dagen showen. Het was eigenlijk veel te warm om wat dan ook te doen. Op zaterdag hadden we Frederic Maison als keurmeester en op zondag Espen Engh. Deze maakte de onvergetelijke fout door in het keurverslag van Chidish te vermelden; “head is a little bit plain, needs more stop”. Had hij de avond ervoor niet de tijd gehad of moeite genomen om de rasstandaard door te nemen???

Maar … het kan nog gekker. Tijdens de Benelux Winner Show te Amsterdam, de donderdag erna, kreeg Sonja van een Russische keurmeester te horen dat Vision een Barsoi gangwerk heeft! Wij hebben vervolgens drie dagen lang naar de keuringen van de Barsois gekeken of we er één zagen met hetzelfde gangwerk als Vision. Helaas, niet gevonden, dus Vision is de enige met het correcte Barsoi gangwerk!

André van den Broek keurde de Wereld Tentoonstelling op zaterdag 11 augustus en kon gelukkig Vision wel waarderen, ze kreeg het Res.CACIB.

Beste reu werd Kilbourne Kaine at Oelmühle en Beste teef Kilbourne Oh Sweet Lorraine to Oelmühle, beide van Jürgen Rösner. (zie de tentoonstellingsuitslagen)

De zondag hierna konden de hounds lekker de benen strekken tijdens de coursing van Lelystad. Dat vonden ze toch iets leuker dan showen en ze hebben genoten!

 

Op 26 augustus had ik de show in Mechelen waar Chidish Belgisch Kampioen werd en 9 september hadden we in plaats van een showtje en coursing in Berlijn die niet doorging, een coursing in Gesves, België. Hier behaalde Cytaugh haar laatst benodigde CACBL voor het Belgisch Coursing Kampioenschap en kreeg Chidish het reserve.

 

Kort overzicht van Juni

 

De maand Juni was een extreem drukke maand. Het begon met de show in Parijs op zaterdag de 2de waar we Chidish en Vision voor gemeld hadden. Sonja was donderdagmiddag gekomen zodat we vrijdag richting Parijs konden rijden. Donderdagavond laat kreeg Silva ineens koorts en moest af en toe een beetje hoesten. Na een paar antibiotica-tabletten te hebben gegeven werd ze tegen tweeën rustiger en ging Sonja naar bed. Maar niet voor lang … tegen half drie maakte Sonja mij wakker met de trieste mededeling dat Silva was overleden. Silva was overeind gekomen, waarschijnlijk om zich om te draaien, en belandde op de grond. Eer Sonja uit haar bed was, was Silva al over de Regenboogbrug. Een hele mooie dood maar wel erg plotseling. We hebben Silva uit de camper gehaald en in mijn auto gelegd om haar ’s morgens naar het crematorium te kunnen brengen. Geslapen hebben we niet meer.

Na alles afgehandeld te hebben en de camper te hebben ingepakt vertrokken we naar Parijs. Zaterdag waren we gelukkig niet al te vroeg aan de beurt want we waren toch wel een beetje gaar van alle commotie. Zowel Chidish als Vision behaalde het reserve CAC en dat hield in dat we weer naar huis konden. Prima!

Het weekend erna zaten we in Le Touquet bij de Franse R.A.L.I.E. Clubshow. Hier waren 57 Deerhounds gemeld. Keurmeester was Joan Wragg. Ook hier kreeg Chidish het reserve CAC achter de Finse reu Direwolf Mac Custennin van Tapio Hellman. Vision stond in een grote openklas van 14 teven en kreeg een ongeplaatste U. Cytaugh, die nu ook mee mocht, won de Gebruikshondenklas (3) en werd Beste Gebruikshond. Helaas moesten we na de keuringen weer vertrekken daar Sonja de dag erna, maandag, weer richting huis moest om vervolgens op donderdag weer te vertrekken richting Denemarken alwaar we eerst naar de show in Vejen zouden gaan en vervolgens zouden door rijden naar Nørresundby voor het EKC.

Dus op donderdag 14 juni, volledig vol gepakt, zijn we vertrokken richting Denemarken. We hebben overnacht op een kleine camping in noord Duitsland en zijn de volgende dag verder gereden naar een camping in Ringkøbing alwaar we Sonja weer troffen. Op zaterdag lekker met de hounds naar het strand, even de poten strekken en uitwaaien.

 

 

 

 

 

Van hieruit zijn we zondag heen en weer gereden naar de show in Vejen. Chidish werd hier beste reu, BOB en tevens met dit Deense CAC, Deens Kampioen. Vision kreeg helaas alleen een U’tje.

Maandag ons kampement weer opgeruimd en vertrokken naar Nørresundby, nabij Aalborg, waar tijdens het weekend van 22-24 juni het Europees Kampioenschap Coursing plaatsvond. De uitgestrekte velden lagen naast Lindholm Høje. Dit is de grootste historische Deense begraafplaats uit de IJzer- en Viking tijd, gelegen op een heuvel tegenover Aalborg. Vanaf 1952 werd het gebied onderzocht en men heeft bij opgravingen 682 graven gevonden uit de periode 500 tot 1100 evenals resten van bebouwing. Alle deelnemers aan het EKC kregen een toegangsbewijsje voor het bijbehorende museum, een zeer leuk gebaar. Tevens werd zaterdag de zonnewende gevierd, Sankt Hans Aften genoemd. Het feest dateert uit de tijd van de Vikingen en tot 1770 was het een officiële feestdag. Naar aanleiding hiervan was er ook een Viking-markt en -dorp gecreëerd en werd de opening van het EKC opgeluisterd met een voorstelling van vechtende Vikingen.

 

 

 

 

 

 

 

Doordat wij als CC2000 aan het begin van deze eeuw een coursingdemonstratie hadden gegeven in Bjerringbro, Denemarken, hadden we nog steeds contact met Karin Janz die dat toen heeft georganiseerd. Ook zijn we haar later regelmatig tegen gekomen op EKC’s en toen we een aantal jaren geleden werden uitgenodigd om; ik als keurmeester voor de show en Simon als jury voor de coursing, naar Nørresundby te komen, grepen we dit met beide handen aan. Eenmaal daar waren we ontzettend onder de indruk van de gigantische velden en we zeiden tegen Karin dat het een prachtige locatie was om een EKC te organiseren. En zo ging het balletje rollen. Wij, CC2000, werden gevraagd om één veld te bemannen en alles er omheen te verzorgen. Na twee jaar van voorbereiding hadden we uiteindelijk een team van 20 mensen; 6 Duitse en 14 Nederlandse coursingliefhebbers die als team in mooie T-shirts gesponsord door de Raad van Beheer, drie dagen in de weer zijn geweest om per dag zo’n 60 courses weg te draaien. Van het begin; de paddock met chipcontrole, tot het eind; het terrein af begeleiden zodat er niemand in het coursingtouw kon lopen, waren er constant zo’n 10 man bezig. Het liep fantastisch en na afloop kregen we te horen dat we het mest vriendelijke en snelste veld met het mooiste parcours waren. Wat wil je nog meer!

Een Duits team werd gevraagd om een ander veld te doen en Denemarken nam veld 3 voor haar rekening en alles wat er zoal bij komt kijken. Er was veel buitenlandse hulp o.a. in het secretariaat, bij de ingang om de mensen hun papieren te geven en de weg te wijzen en bij het ophalen van de resultaten.  De Deerhounds liepen op zaterdag, er waren 10 Deerhound reuen gemeld en 9 aanwezig, 25 teven waarvan er 21 aan de start verschenen. De Nederlandse deelname bestond uit de reu Fiddich Forever in my Heart Caoinlan van Ingrid Weiss en Erik den Ouden en de teven Vision en Cytaugh. Chidish mocht helaas nog niet meedoen en ik was er eigenlijk wel blij, hierdoor had ik geen stress betreffende de indeling want Nelungaloo Untouchable deed ook weer mee. En ja hoor, bij de eerste omloop was het weer vechten bij de opvang. Net als vorig jaar in Zwitserland en op Ronostrand dook Untouchable van Esther Bühler zonder pardon boven op zijn medecourser Pitlochry’s Othello. Ja, en zie twee vechtende Deerhounds maar eens te pakken te krijgen. Gelukkig was er een Tsjechische man die ervaring heeft met zulke dieren en er gewoon boven op dook. Levensgevaarlijk want die muilkorven houden echt niet alles tegen! Zowel Esther als haar man schijnen het normaal te vinden want toen we hun aanraadde om Untouchable niet meer te laten lopen met andere honden werden ze ontzettend kwaad. Hoe is het toch mogelijk dat mensen vechtende Deerhounds leuk vinden en het prima vinden dat andere hounds hierdoor niet meer lopen of ook agressief worden. Het wordt toch echt hoog tijd dat dit gedrag radicaal afgestraft wordt. Door alle commotie zag Vision het niet zitten om met een andere hound te starten en kreeg een afwijzing voor de dag. Mijn Cytaugh was in de eerste omloop ingedeeld met de gedoodverfde winnares; Islay’s Luck Penny van Ira Johannsen. Ze liepen een schitterende course en Cytaugh deed niet veel onder voor Luck Penny. Helaas bleek in de middagpauze dat Cytaugh een lichte schouderblessure had en hierdoor dus niet meer mee deed in de tweede omloop. Erg Jammer want ze stond redelijk goed geklasseerd. De enige overgebleven Nederlandse deelnemer, Fiddich, stond er gelukkig heel goed voor na de eerste omloop, tenminste nog één hound die de Nederlandse eer hoog hield. ’s Middags moesten de Deerhounds op een klein, redelijk smal terrein lopen waar ook nog eens een niet zo lekker parcours was weggelegd. Alle reuen waren weer van de partij maar het aantal teven dat startte was gereduceerd tot 16. Eén van deze kwam kreupel aan de start maar was gelukkig zo wijs om niet te lopen, een andere teef had er ook geen zin meer in en bleef staan. Wederom was het knokken tussen Untouchable en zijn partner Islay’s Little John en wederom werd hij niet gediskwalificeerd. Schandalig! Fiddich liep een formidabele course en bleek bij de prijsuitreiking op de eerste plaats te staan! Fantastisch! Eindelijk, na 9 jaar, heeft Nederland weer een Europees Coursing Kampioen bij de Deerhounds.

 

Volgend jaar is het EKC in Estland, we zijn benieuwd!

 

 

Deerhound Jahresausstellung en Pinkstercoursing te Tüttleben.

Op 19 mei jl. werd de Duitse Deerhound Jahresausstellung gehouden te Tüttleben. Doordat Simon al jaren de coursings verzorgt in Tüttleben, is deze club intussen onze ’thuisvereniging’ geworden. Voor ons dus extra leuk dat de JAS hier werd gehouden. Zoals gebruikelijk werd de show geopend met de inmars van de 80 gemelde Deerhounds. Onze keurmeester was Uli Peiler, een Ierse Wolfshondenfokker, geboren in Duitsland, die nu in Ierland woont. Uli keurde zeer streng, iets wat mij wel aanstaat. Van de 80 gemelde Deerhounds waren er 3 absent, 1 teruggetrokken (onze Brandir daar hij mank liep), 33 kregen een U, 21 een ZG, 4 een G, de veteranen werden zonder kwalificatie geplaatst en de jongsten kregen op één na een veel belovend. Opvallend was wel dat de reuen veel lager werden beoordeeld dan de teven.

Chidish en Brandir stonden met 7 andere reuen in de Kampioensklas maar we trokken Brandir terug omdat hij niet goed liep. Alleen de eerste drie kregen een U, ook Chidish die derde werd.

 

Cytaugh stond in de Gebruikshondenklas (5 gemeld, 1 absent) en won deze.

Vision stond in de Openklas en kreeg helaas een ZG.

 

 

Beste reu en BOB was Kilbourne Kaine to Oelmühle van Jürgen Rösner en beste teef Garamante of Bestmara van M. Kaes uit Frankrijk. Een stel prachtige hounds.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De dag erna was de Pinkstercoursing. Er waren 25 Deerhounds gemeld en 24 aanwezig. Vision was in de zesde course ingedeeld maar liet het afweten. Cytaugh liep in course 9 met Islay’s Hollyhock maar deze raakte halverwege geblesseerd. Na de eerste omloop stond Cytaugh op een gedeelde zevende plaats met 172 punten. In de tweede omloop liep ze met Islay’s Hyra. Hyra kreeg 175 punten en Cytaugh 184. Hiermee kwam Cytaugh uiteindelijk op een vijfde plaats. En bij de prijsuitreiking, wat altijd een heel feest is in Tüttleben, bleek dat Cytaugh de prijs voor Schoonheid en Prestatie had gewonnen!!!

 

 

 

Wat was ik trots op haar! Na een jaar met veel angst en zorg om haar voet, blijkt nu dan toch dat al die moeite  niet voor niets was.

Voor de achtste keer nam ik de “of the Scottish Highlands” Wanderpreis voor de beste gebruikshound mee naar huis en de sinds vorig jaar, voor de Deerhound met het hoogste punten aantal voor Schönheit und Leistung, beschikbaar gestelde Quodlibet Drambui Trophy.

 

 

 

Breed Show te Sutton Scotney

 

Op donderdag 19 april vertrokken Sonja en ik met Vision, Chidish en Cytaugh richting de Breed Show in Engeland. Bij ‘De Tunnel’ aan gekomen, bleek dat onze ticket op een verkeerde datum stond! Dat betekende een nieuwe reis boeken voor erg veel geld! Gelukkig konden we wel met dezelfde trein mee en hadden we dus geen vertraging.

Van donderdag op vrijdag brachten we de nacht door op Tanner Park Campsite , een heerlijk rustige camping met enorme wandel mogelijkheden ten zuiden van Londen, echt een plek om vaker naar toe te gaan. Vrijdagochtend hebben we op het gemak alles weer ingepakt en zijn vertrokken naar Sutton Scotney alwaar de Breed Show dit jaar werd gehouden.

Bij het hotel aangekomen en na de camper te hebben geparkeerd en met de hounds te hebben gelopen ben ik naar de lezing van Emily Dutton gegaan betreffende de voorderingen op het gebied van het hartonderzoek. Een aantal interessante mededelingen maar ook wat vragen opwekkende zaken. Hierover heb ik later tijdens het diner met Emily gesproken en ik hoop dat ze in de nabije toekomst met Andrea Vollmar contact opneemt want deze heeft natuurlijk intussen ook heel veel informatie. Ik heb beloofd een aantal stambomen en medische gegevens op te sturen van de hounds die ik heb gehad met hartproblemen.
Zaterdag de Breed Show, keurmeester Tim Finney. Het was uitzonderlijk goed weer, volop zon en het zou dik in de 20 graden worden. Dus zochten we een mooi plekje uit onder een grote boom zodat we de gehele dag in de schaduw zaten. De ringmeester, Chris Arthur, kwam ons vertellen dat we moesten opschuiven daar hij de ‘collecting ring’ daar wilde hebben. Na wat heen en weer gepraat en wat te zijn ingeschoven konden we er gelukkig toch blijven.

 

Chidish stond in de Openklas (11 gemeld – 2 absent) en werd als vijfde geplaatst. Eerste werd de mooie Franse reu Infidele-et-Sarrasin du Triple Bois van Madam Vinen. Die naar mijn weten voor het eerst op een Breed show in Engeland is met haar Deerhounds. Een hele verassing dus! Vision en Cytaugh stonden beide in de zeer sterke Openklas (12 gemeld ) en toen de keurmeester ging selecteren koos hij Cytaugh ook uit. Normaal worden er 5 geplaatst maar hij had er 6 geselecteerd en Cytaugh als zesde geplaatst! Ondanks haar geëzel. Hilariteit alom.

 

 

Uiteindelijk werd Infidele beste reu en Hyndsight In Your Dreams van Hector Heathcote en Sue Finnett uit de Limit klas beste teef en BOB.
Voor zondag hadden we onze hounds ook in verschillende klassen ingeschreven. De keurmeester was Mrs. Marie Bryce-Smith. Om te beginnen alle drie in de ‘Special coursing/Lure Chasing dog or bitch’ klas (13 gemeld). Nu hadden we natuurlijk een derde handler nodig en die vonden we in Marjan de Raad. Cytaugh is niet echt de gemakkelijkste maar ze liet zich keurig door Marjan voorbrengen en werd als vijfde geplaatst. Een hele verrassing! Vision werd zelfs als derde geplaatst!

 

 

Vervolgens moesten Cytaugh en Chidish in de koppelklas (14 gemeld). Hier verwachtte ik niets van daar de keurmeester Chidish in de vorige klas niet had geplaatst maar tegen verwachting in werden ze tweede! Dit vanwege hun gelijke gangwerk. We hadden Vision en Chidish ook in de ‘Special not bred by exhibitor’ klas gemeld maar beiden konden onverrichte zaken de ring verlaten.

 

 

 

Hierna alles weer ingepakt en vertrokken richting ‘De Tunnel’. Hier aangekomen bleek dat ook deze boeking niet helemaal correct was, in plaats van voor een camper was er voor een ‘hígh vehicle’ geboekt. Dat betekende weer bijbetalen en omdat we ook nog eens te laat waren, moesten we anderhalf uur wachten voor onze trein. Al met al waren we tegen negenen, moe maar voldaan, weer thuis.

Een paar dagen Hermannsburg

Begin maart ben ik met de hounds weer een paar dagen bij Sonja in Hermannsburg geweest. Het weer was wisselend en niet zo mooi als voorgaande jaren maar dat weerhield ons er niet van om er lekker met de hounds op uit te trekken. Ik heb weer een paar leuke foto’s kunnen maken.

 

(even op de foto klikken om te vergroten, tevens worden ze dan scherp)

 

Vision vond dat Cytaugh haar te ruw behandelde en zette haar even op haar plaats.

 

 

 

 

 

 

Wat vervolgens door Chidish werd overgenomen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Brandir hield alles goed in de gaten.

 

 

 

 

 

 

 

Even poseren … maar Bernice zag dat niet zitten en stapte er iedere keer tussen uit.

 

 

Maar … de aanhouder wint!!!

 

 

 

Uitdagen en aangevallen worden, ze krijgen er geen genoeg van!

 

 

 

 

 

 

 

Het waren weer een paar heerlijke dagen!!

 

 

 

Wereld Tentoonstelling te Leipzig

Een weekje Leipzig.

In de week van 8 tot en met 12 november vonden er drie shows plaats in en rondom Leipzig. Daar Sonja en ik al ruim van te voren hadden besloten om hier een lekker weekje van te maken, vertrok ik op maandag 6 november richting camping Lübschützerteichen in Machern en Sonja was vanuit Hermannsburg (D) met haar camper vertrokken. Machern is een klein gehucht zo’n 16 kilometer ten oosten van Leipzig. Dit is zo’n typische Oost-Duitse campingplaats, natuurlijk in een behoorlijk vervallen staat maar lekker rustig en midden in de bossen zodat men er prima met de hounds kan lopen. Toen wij dinsdagochtend de camper uitstapten om te gaan wandelen, constateerden we dat de sla van het tafeltje was verdwenen en al het hondenspeelgoed was ook weg. Na even rondlopen vonden we de opengebroken verpakking van de sla en een aantal kapot gemaakte speelgoedjes. Van de eland vonden we alleen nog maar een pootje, de rest was, maakten we er later van, geadopteerd. Het bleken wasberen te zijn die dit hadden gedaan. Maar … toen we woensdagochtend naar de show reden bleef het lampje van de accu branden. Gelukkig waren we na de keuring klaar omdat we niets gemaakt hadden en konden we tegen drieën een garage opzoeken. Hier werden we te woord gestaan door een zeer onvriendelijke man; ze konden ons niet helpen, te druk, we werden door verwezen naar een andere garage. Eerst maar even gebeld of we wel terecht konden en na een bedelpraatje lukte dat. Na aankomst bij deze garage werden we allervriendelijkst ontvangen met koffie. Inmiddels was het dik over vieren en begon het al langzaam donker te worden. Na 10 minuten kwam iemand vertellen dat er een kabeltje was door geknaagd! Aangezien wasberen dat niet doen (volgens google) zou het wel een marter geweest zijn, die staan daarom bekend. Bij terugkomst op de camping hebben we ons hekje afgebroken en in onderdelen op bierflesjes onder de motor gelegd zodat de marters er niet meer bij konden komen. Wat een gedoe! Maar het werkte, we hebben er de rest van de week geen last meer van gehad. Enfin, op woensdag waren we dus in de grote, ruime en lichte hallen van het Beursgebouw alwaar de German Winner Show werd gehouden met als keurmeester Tatjana Urek uit Slovenië. Van de 18 Deerhounds (1- absent) koos zij de reu Chic Choix Dhulert Arathorn van Susanna Gerkman-Hiltunen & Harri Hiltunen uit Finland als BOB en de BOS kwam vanuit de jeugdklas; Blixten One In A Million van Marja-Leena Arhima-Oinone & Kyösti Oinonen eveneens uit Finland. Op donderdag hadden een CAC-showtje in krappe, oude, donkere en luidruchtige hallen waar maar 8 Deerhounds aanwezig waren. Hier werd Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden BOB en Pyefleet Vision BOS. Vrijdag zijn we nadat we een lekker stuk gelopen hadden met de hounds, in de trein gestapt en hebben we Leipzig bezocht. Een mooie stad waar nog steeds druk aan gewerkt wordt. Zaterdag hadden we ‘rustdag’ wat inhoud; wandelen en foto’s maken, met de bal spelen, nog meer wandelen en hierna de hounds nog eens goed kammen want zondag was de Wereldtentoonstelling.

De Wereldtentoonstelling werd weer gehouden in de mooie, ruime en lichte hallen van het Beursgebouw. Als keurmeester hadden we de heer El Baroudi uit Marokko en deze keurde eerst de 45 Azawakh’s en hierna zou hij de 28 (1 absent) aangemelde Deerhounds keuren. Een zeer teleurstellend aantal. Van deze 28 kwamen er maar 10 uit Duitsland, 3 uit Tsjechië, 3 uit Nederland, 1 uit Polen en de overige 11 uit Finland. Bij de Azawakh’s was goed te zien dat hij voor het typische, correcte gangwerk ging maar bij de Deerhounds hield hij kennelijk meer van het spectaculaire, losse gangwerk. Ook verkoos hij de hounds met vlakke rugbelijning en geschoren hals-, onderbelijning boven het rastypische. Nee, velen konden zijn keuring niet waarderen. Jammer, maar dat is te verwachten als je geen rasspecialist als keurmeester hebt. Zijn BOB was de zeer sterk geschoren teef Vaikonniemen Över The Red Carpet van Sari & Mervi Oinonen uit Finland en BOS was wederom Chic Choix Dhulert Arathorn van Susanna Gerkman-Hiltunen & Harri Hiltunen. Al met al een teleurstellende wereldtentoonstelling voor ons ras want iets wat we niet willen zien is een geschoren hals- en onderbelijning en een zeer los, te uitgrijpend gangwerk. Na nog een gezellige avond was het maandagochtend weer tijd om richting Rijsbergen af te reizen.

September/Oktober

 

 

Het waren een paar drukke maanden. In september hebben we de vloer van ons huis opnieuw in de lak gezet, hadden we een fun-coursing-dag met de Barsoi Club, vond het NKC plaats in Oude Pekela, moest Chidish op zijn hart gecontroleerd worden voor een dekking met Fortheringhay’s Farrah Cailean van Cristina Wüger (DE) wat een paar dagen later plaats vond en hadden we de show in Maastricht. Voor dit laatste kwam Sonja een paar dagen over wat altijd resulteert in meer werk daar we steevast naar het tuincentrum gaan en altijd wel iets vinden wat we graag willen hebben. Dus dagen later zit ik nog met mijn handen in de aarde plantjes te poten.

Vlak voor de show in Maastricht kreeg ik een mailtje van Marijn dat Bibelot loops was geworden maar dat hij afzag van een nestje daar hij vanwege zijn werk hier geen tijd voor had. Na even nadenken besloot ik dat ik er wel de tijd voor had en dat het zonde zou zijn om deze kans voorbij te laten gaan. We hadden er namelijk al in het voorjaar over gesproken om het diepvriessperma dat ik nog van Argyll heb liggen in Utrecht, te gebruiken bij Bibelot. Dus snel Marijn gebeld en deze heeft even geregeld dat Bibelot de dinsdag erop op haar hart kon worden gecontroleerd. Dus dinsdagmiddag even op en neer naar Eersel. Voor woensdag had ik een afspraak gemaakt in Utrecht en na onderzoek bleek dat ze gelijk geïnsemineerd kon worden! Donderdag weer terug voor de tweede inseminatie en hierna maar afwachten. Woensdag 1 november gaan we terug naar Utrecht om te kijken of er pupjes komen.

Het weekend hierna troffen Sonja en ik elkaar op vrijdag 6 oktober op een minicamping in Wierden. Van hieruit zijn we de volgende dag naar de show in Zwolle gereden. Daar we pas later in de ochtend aan de beurt waren hadden we alle tijd om met iedereen bij te kletsen. Leuk om Gary Boyce weer te zien met Moka of Muma, een nog zeer jonge, mooie reu met een fijn karakter die zich goed ontwikkeld. De keuringen waren op z’n zachtst gezegd “verrassend” maar het had zo z’n voordeel; we konden lekker op tijd weer terug naar de camper om vervolgens af te reizen naar Ostercappeln alwaar Vision en Chidish de volgende dag een coursing zouden lopen. Van de vier gemelde Deerhounds waren er drie aanwezig. In de eerste omloop liep Vision alleen en kreeg het hoogste aantal punten. Chidish liep met Fiddich Forever In My Heart Caoinlan van Ingrid Weis & Erik den Ouden. Chidish sneed behoorlijk af maar kreeg toch iets meer punten dan Fiddich. In de tweede omloop liep Fiddich alleen en kreeg de meeste punten en belandde hierdoor op de eerste plaats, Vision werd tweede en Chidish derde. Daar Simon maandagochtend vroeg vertrok naar het buitenland moest ik na de coursing weer huiswaarts.

Dinsdag had ik een afspraak met Dr. Oranje voor controle van Cytaugh’s voet. Het was een half jaar na de operatie en hij was zeer verbaasd en tevreden over de goede genezing. Cytaugh mag weer loslopen en de sport in! Wel zal ik ze altijd, ook op ons eigen terrein, laten lopen met een kous en eventueel tape om haar tenen.

Pyefleet Vision

 

Vrijdagmiddag waren Sonja en ik weer in Dortmund op de camper-parkeerplaats in het Wischlingenpark. Zaterdag hadden we de Bundessieger en zondag de Internationale Show. Vision werd beide dagen BOS en Chidish BOB.

Maandag ging ik, na het nemen van nog wat statieplaatjes, weer huiswaarts om vervolgens de caravan in te pakken om op donderdag weer te vertrekken richting RONO-strand voor de coursing aldaar. Tijdens het NKC had Alfred Nijkamp aan Simon gevraagd of hij met CC2000 een veld wilde verzorgen op RONO-strand en om het met een gesloten beurs te doen werd er afgesproken dat CC2000 een quad mag meenemen naar het EKC volgend jaar in Denemarken. Een prima deal! Daar er behoorlijk wat medewerkers hun medewerking hadden afgezegd, waren Sonja en ik gevraagd om bij te springen. Zodoende hadden wij onze handen vol met wandelen met de hele groep, het laten lopen van Vision en Chidish op zaterdag en de dierenartscontrole op zaterdagavond en zondag. Ook heb ik zondag nog wat in de paddock geholpen. Zoals gezegd liepen de Deerhounds op zaterdag. Van de 14 gemelde hounds waren er 4 reuen. 1 reu en 1 teef waren absent. Na de eerste omloop was er 1 teef geblesseerd en Nelungaloo Untouchable was gediskwalificeerd wegens aanvallen van zijn partner vlak voor en bij de opvang. Dit had hij ook al gedaan tijdens het EKC maar toen had de jury er niets mee gedaan. Nu was er dan eindelijk een jurypanel die het wel aan durfde om zo’n hond te diskwalificeren maar nadat de eigenaresse de mededeling van de disk. had gekregen werd de jury voor alles wat lelijk was uitgemaakt en wist ze te vertellen dat ze dit ’s morgens al had verwacht. Ja, als je weet dat je een agressieve hond aan de lijn hebt, kan je er op wachten dat hij er uit vliegt! Hopelijk ziet ze in dat ze toch echt verkeerd bezig is door dat beest te laten lopen. Ook de eigenaresse van Islay’s Little John liep alleen maar te kankeren. Na de eerste omloop op het parcours dat niet deugde en na de tweede omloop maakte ze het helemaal bont! Little John liep samen met Chidish en ze waren goed aan elkaar gewaagd. Ze kwamen beiden nagenoeg gelijktijdig bij de opvang en doken gezamenlijk op het haas. Direkt trok de eigenaresse van Little John deze weg van het haas. Chidish had intussen het haas door de muilkorf te pakken en liet niet meer los. Ik was druk bezig het haas uit zijn bek te krijgen toen Miss Little John begon te tieren dat ze het niet in orde vond dat haar hond niet aan het haas mocht! Daar ik met Chidish bezig was negeerde ik haar maar nadat we van het coursingterrein af waren begon ze er weer over! Ik vertelde haar dat ze zelf haar hond van het haas had getrokken maar ze was niet voor rede vatbaar. Wat een lijp wijf! Het moet niet gekker worden! Ik weet nu ook waarom er velen van die honden agressief zijn bij de opvang; hun eigenaars zijn zelf extreem gespannen en dit slaat over op hun hond. Dat vertelde Miss Little John mij vlak voor de course en ja, het kan heel goed waar zijn, als je weet dat je hond niet vriendelijk is zou ik ook gespannen zijn! Nee, zo is coursing niet leuk en we waren blij dat we het weekend erop ons eigen CC2000 feestje hadden. Zo’n kleine 30 hounds genoten van een mooi lang parcours, zonder stress, zonder muilkorf en stom rendek, gewoon heerlijk relaxed met perfect coursingweer. Vision kon weer lekker met Chidish lopen en ze liep de sterren van de hemel. Ze loopt met Chidish altijd veel beter dan met een ander, ik denk dat het een kwestie van zelfvertrouwen is, ze is ook nog zo jong.

Enfin, de caravan is weer schoon en leeg en kan in winterslaap. Wij gaan nog een drukke periode tegemoet; morgen naar Utrecht met Bibelot en volgende week naar de Wereldtentoonstelling in Leipzig. En daarna ……. wie weet.

 

Breed Show te Crewe (UK)


England, watch out, here we come again!

Vrijdagochtend, 31 maart, moesten Sonja en ik vroeg uit de veren. Simon was al vertrokken, hij ging een coursing in Zweden jureren en zodoende had Sonja Silva en Bernice thuis gelaten en was alleen met Vision gekomen. Na de hounds te hebben uitgelaten en de overige bagage in de camper te hebben gestopt konden Brandir, Chidish, Cytaugh en Vision erbij en vertrokken we richting Calais. We kwamen keurig op tijd aan en na de Pet Control konden we bijna gelijk doorrijden de trein op. Aan gekomen in Engeland was het nog een  behoorlijk stukje rijden naar Crewe, ten noord-westen van Birmingham, alwaar de Deerhound Breed Show werd gehouden. Natuurlijk hadden we weer files en kwamen zodoende vrij laat aan in het prachtige oude hotel. Na te hebben ingecheckt, de hounds te hebben verzorgt en mijn spullen naar mijn kamer gebracht te hebben, was het tijd voor het diner. Zoals altijd, vele bekende gezichten maar we misten er ook een paar, zoals Gill en Toby, de fokkers van Brandir.

Zaterdagochtend om negen uur begonnen de keuringen, keurmeester was Mr. J.G. Phinizy. Chidish stond in Open Dog maar van de 12 gemelde reuen waren er maar 7 aanwezig. Tot ons grote plezier werd Chidish als tweede geplaatst! Niet slecht voor zo’n jonge vent. Beste reu was Kilbourne Tyne, een dochter van Nimloth Brooke, de zus van Brandir.

Vision stond in Junior Bitch met 8 anderen teven waaronder haar zusje Vita van Mary Girling. Mr. Phinizy was kennelijk onder de indruk van Vision’s gangwerk en plaatste haar als eerste! Tweede was Vita.

Cytaugh stond in een enorme grote Open Bitch waarbij van de 16 aangemelde teven er maar 1 absent was. De prachtige Foxcliffe Classic Liberty Freedom at Beardswood van Sarah Helps won overtuigend en Cytaugh werd niet geplaatst.

 

Vision moest terugkomen voor Best Bitch wat ze natuurlijk niet won maar ze was zeker niet de slechtste. Best Bitch werd de Foxcliffe teef van Sarah.

 

 

Zondag hadden we een drukke dag. De keurmeester was Mrs. Eve Hamilton. Ik had Chidish en Cytaugh in de Special Coursing/Lure Chasing Dog or Bitch gemeld en Sonja zou Cytaugh showen. Van de 11 gemelde hounds waren er 10 aanwezig. Boven mijn verwachting won Chidish deze sterke klas en werd Cytaugh vierde!!! Chidish kreeg de Pentlands Coursing Trophy, die zijn vader, Brandir, in 2014 ook had gewonnen!

Gelijk na deze klas moesten Chidish en Cytaugh in de Brace oftewel koppelklas. Hiervoor waren er 13 gemeld maar ik heb geen idee hoeveel er waren, in ieder geval minstens 5 want Chidish en Cytaugh werden vierde.

De laatste klas waarvoor wij hounds hadden gemeld was de Special Not Bred By Exhibitor. Van de 22 gemelde hounds waren er 14 aanwezig waaronder Chidish en Vision. Chidish werd tweede achter Rubeus Hagrid to Kilbourne en Vision werd vijfde! Niet slecht!


 

 

 

 

 

 

 

 

Toen we Vision vorig jaar in Engeland ophaalden, waren ze nog met z’n drieën. Nu waren ze weer alle drie aanwezig en moest er natuurlijk een serie foto’s van gemaakt worden. Vision, die toen veel kleiner was dan haar zus, doet er niet meer voor onder.

Vervolgens nog wat foto’s gemaakt in de ‘kasteeltuin’. Deze heeft Marjan de Raad geschoten. Marjan nog bedankt!

Na nog wat te hebben gegeten zijn we naar het zuiden af gereisd. We hadden met Gill en Toby afgesproken dat we bij hun langs zouden komen voordat we weer terug zouden reizen. Door Toby’s ziekte konden ze niet bij de Breed Show aanwezig zijn wat voor velen als een enorm gemis werd ervaren. We moesten dan ook van veel bekenden de groetjes doen aan hun. We hadden een hele gezellige avond en na de volgende ochtend uitgebreid te hebben ontbeten vertrokken we weer richting Folkestone. Hier aan gekomen waren we net 10 minuten te laat voor onze trein maar door de enorme chaos vanwege een storing hebben we wederom minstens 3 uur moeten wachten voordat we mochten vertrekken. We waren het goed zat en namen ons voor om dit jaar maar niet meer naar Engeland te gaan!

Een heerlijk CC2000 weekend!


Gedurende het weekend van 24 en 25 maart waren we met CC2000 te gast bij minicamping ‘De Blökke’ in De Heurne, een klein plaatsje in de achterhoek. We boften weer enorm met het weer; een zalig zonnetje met perfecte temperaturen. Het was voor de eerste keer dat Maarten en Monique deel uitmaakte van de CC2000-clan en speciaal hiervoor hadden ze een caravan aangeschaft. Helaas waren ze vroeger ook regelmatig met een caravan onderweg zodat het weinig lol verschafte tijdens het opbouwen van de voortent.

 

 

 

In de loop van de vrijdag hebben Simon en Maarten een mooi lang parcours uit gelegd dat eenvoudig in stukjes kon worden geknipt zodat ieder hound zijn eigen afstand kon lopen.

 

Geheel onverwacht en niet gepland kwam Sonja vrijdagmiddag ineens opdagen. Dit was een uitgelezen moment om Vision eens met muilkorf en rendek te laten lopen, iets wat ze nog niet had gedaan.

 

 

 

Voor de coursing waren er een z0’n 45 hounds aangemeld. Ook de jonge Afghaantjes van Pascal en Martine Torfs waren weer van de partij en toonden hun passie voor het coursen. Vision liep samen met Chidish. Ze moest in de eerste omloop wel even wennen aan de muilkorf maar ’s middags toonde ze dat ze er geen problemen mee had en liep vol overgave achter het haas aan. Chidish toonde zich een ervaren courser en sneed behoorlijke stukken af!

 

Er waren verschillende mooie courses te bewonderen en iedereen had het erg naar z’n zin.

 

 

 

 

Voor de lunch had Andrea Kuster een heerlijke pan soep gemaakt, Andrea nogmaals bedankt!!! En ook de broodjes bal werden zeer gewaardeerd.

 

 

Ook in de middag waren er nog veel courses zodat het toch pas rond vieren was eer we klaar waren. Het was weer een groot succes en iedereen heeft genoten van de relaxte sfeer, de mooie courses en het zalige weer.

Ik had met Iris en Marijn afgesproken om zondag de pupjes te beoordelen en op de foto te zetten. Natuurlijk wilde Sonja de pupjes ook graag zien. Ze waren dan 9 weken oud en er waren toch wel duidelijke verschillen waar te nemen. Ons favorietje, de reu met de blauwe halsband, stak nog steeds met kop en schouders boven de anderen uit. 

 

 

 

 

 

 

 

 

Op de tweede plaats kwam de teef met de groene halsband. Een zeer krachtige teef, lijkt erg veel op Cute Coney.


 


 

 

 

 

 

 

 

 

Op de derde plaats kwam de teef met de halsband met hartjes. Een stuk eleganter dan de groene teef.


 

 

 

 

 

 

 

 

Sonja fungeerde als aangeefster en de volgende was de reu met de gele halsband. Ook een knappert.


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dan is er nog een teefje met een rood/gele halsband.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En als laatste een teefje met wat veel wit.


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Al met al zijn we erg tevreden met dit nestje en ze hebben ook allemaal al een goed tehuis. Hopelijk groeien ze verder voorspoedig op en zien we ze af en toe nog eens terug.

Ik wens in ieder geval de nieuwe eigenaren veel plezier en geluk met hun nieuwe huisgenootjes.

Maart, een drukke maand.

 

Na lang dubben besloot ik uiteindelijk om niet te melden voor, en naar de show in Groningen af te reizen. Achteraf goed gegokt daar Simon op die zaterdag een juryvergadering had. Voor Sonja had ik Vision aangemeld daar die nog een paar jeugdpuntjes nodig heeft. Ze had natuurlijk gehoopt dat ze na de keuring naar huis kon rijden maar helaas, Vision was de enige ‘volwassen’ Deerhound en kreeg ook nog eens een U’tje, zodat ze mocht blijven en twee keer een rondje door de erering mocht lopen zonder resultaat. Maar Vision heeft haar tweede jeugdpuntje en daar ging het om.

Dinsdagmiddag 7 maart stond Sonja weer bij ons om woensdagochtend te vertrekken richting Birmingham. Simon had een goed onderkomen gevonden op een half uur rijden van Birmingham waar we het prima naar ons zin hadden; een groot park in de buurt, een pub en een eetgelegenheid, wat heb je nog meer nodig? We hadden Vision, Chidish en Cytaugh gemeld voor Crufts en hoopten natuurlijk op een mooie concurrentie. Maar helaas viel dat tegen; van de drie gemelde Deerhounds in Yearling Dog waren er maar twee, ook bij de teven waren er in de klassen van Cytaugh en Vision absenten. Van de in totaal 81 gemelde Deerhounds waren er maar 70 aanwezig. Ook de sfeer was lang niet zo gezellig als 5 jaar geleden. Er zaten vrij weinig mensen rond de ring en we miste veel bekende gezichten.

Het is altijd een probleem om foto’s te nemen als je showt en meerdere hounds bij je hebt maar gelukkig was Marjan er en was ze genegen om foto’s te nemen zodat we er toch nog iets van hebben. Marjan nogmaals bedankt!

Chidish stond dus met één andere reu in Yearling Dog. Dit kon nog net, eind maart moet hij al in Open Dog tijdens de Breed Show, een beetje maf met z’n twee jaartjes maar dan heeft hij wel meer concurrentie! Hij won z’n klas, niet zo moeilijk maar deed niks bij de keuring voor Beste Reu, jammer. Hij had zich in ieder geval netjes geshowd en dat is ook een hoop waard.

Vision kwam in Junior Bitch uit tegen nog vier andere teefjes, twee waren er absent. Ondanks dat ze momenteel echt te mager is kon de keurmeester, Joan Wragg, haar wel waarderen en plaatste haar als tweede. Niet slecht. Hierna kwam Cytaugh in Yearling Bitch, vijf aangemeld – vier aanwezig. Cytaugh werd als derde geplaatst.

Na de keuringen hebben we nog wat rondgelopen en bij de Barsoi’s Wim, Jeanne en André gefeliciteerd met Riband Wave die beste veteraan was geworden en later het reserve CC pakte. Hierna hadden we geen puf meer om nog meer rond te lopen, het was ontzettend druk overal en de hounds alleen laten doen we niet. Dus lekker richting hotelletje en na de wandeling een flinke pint gepakt. Vrijdagochtend alles weer ingepakt en na een extreem lange reis, o.a. door drie uur oponthoud bij de tunnel, kwamen we doodop rond zeven uur ’s avonds weer thuis.


Het weekend hierna was de show in Hazerswoude-Dorp. Ik had alleen Chidish gemeld omdat Cytaugh het showen niet zo leuk vindt en ze moet eerst maar een beetje verder ontwikkelen. Vijf Deerhounds waren er gemeld waaronder twee puppen. Chidish werd BOB maar deed verder niets in de eindkeuring.

Archieven