Posts Tagged ‘Cearrean Argyll O’Cockaigne’

8 weekjes jong

`

 

We zijn nu een week verder na het afscheid van Cearrean. Het verdriet is er nog steeds, maar er is ook opluchting en berusting. Gelukkig heeft Cranston de pups waar hij een paar uur per dag mee doorbrengt, en dat houdt mij ook bezig. Hij is tenslotte zelf nog een pup, bijna 8 maanden oud, en vergeet regelmatig dat hij wat groter en sterker is dan de 8 weken oude pups en dat moet natuurlijk in goede banen worden geleid. Maar het levert regelmatig hele lachwekende momenten op!

 

 

 

Cranston vindt het heerlijk om speelgoed af te pakken van de pups en er dan voor te zorgen dat ze hem achterna komen om het terug te pakken. Maar Cranston kan ze natuurlijk ook gewoon meeslepen!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De tent staat iets langer dan een week, maar het zal niet zo lang meegaan als de tent waarmee Cranston en Callaghan hebben gespeeld! Cranston vindt dat het wel past, maar de naden denken daar anders over! En ook de tunnel heeft het zwaar te verduren.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De pups hebben eergisteren hun lever-shunttest ondergaan en gelukkig waren ze allemaal lekker laag met hun ammoniakgehalte. Volgende week krijgen ze hun tweede vaccinatie.

Aan de lijn lopen gaat elke dag beter, net als autorijden. Ze zijn al gewend aan de stofzuiger en de kettingzaag, en een kletterende pan of klapperende vuilniszak doet ze ook niet veel.

Nu Cearrean er niet meer is, hebben we besloten dat Crumbaugh ook maar moet blijven, wel zo leuk en goed voor Charlaigne, ze kunnen zich dan lekker met elkaar bezighouden. En het is een stuk gemakkelijker voor mij!

Cearrean Argyll

19-12-2018     Cearrean Argyll O’Cockaigne     7-1-2021

 

 

Donderdag 7 Januari 2021, een inktzwarte dag voor O’Cockaigne. Deze dag hebben we Cearrean Argyll laten inslapen.

 

Sinds begin augustus is ons bekend, na een bezoek aan de natuurgeneeskundige Judith Adriaansens, dat Cearrean ontzettende hoofdpijnen had. Na verschillende acupunctuursessies, osteopatische behandelingen, natuurgeneesmiddelen, reguliere geneesmiddelen, de MRI scan waaruit bleek dat er een cyste in zijn hoofd zit, speciale medicatie waaronder Gabapentine, Tramadol en prednisolon, wat allemaal weinig tot niets hielp, hebben we de ongelofelijk zware beslissing moeten nemen om Cearrean zijn rust te geven.

 

De afgelopen dagen ging het heel hard berg af. Je zag aan Cearrean’s ogen dat hij klapte van de hoofdpijn en hij genoot niet meer van het leven. Hij gromde de hele dag en nacht door naar alles wat in de buurt kwam, wilde niet meer spelen met Cranston, lag vaak tot ’s avonds laat buiten op een bedje en at de laatste dagen slecht. Hij viel regelmatig uit naar één van de andere hounds en ook de pupjes vond hij niet meer leuk. In huis moesten we hem al apart houden van de pupjes om ergernis te voorkomen maar voorheen ging het buiten nog wel goed en vond hij ze nog wel leuk.

 

Na nogmaals overleg te hebben gepleegd met de mensen bij wie Cearrean onder behandeling was, hebben we woensdag de knoop doorgehakt en heb ik Victoire Weijers-Koperberg, de acupuncturiste die ook regulier dierenarts is, gevraagd of zij bereid was om hier naar toe te komen en Cearrean van zijn hoofdpijn te verlossen. Gelukkig wilde zij dit doen en we spraken af voor donderdagmiddag.

 

Dat het een juiste beslissing was, bleek toen we donderdagmiddag een rondje met de pups door de tuin liepen en Cearrean meeliep. De pups liepen natuurlijk naar hem toe maar Cearrean zag het niet zitten en greep een pup. Luid gillend renden alle pupjes terug naar huis en ook Cranston was totaal van slag. Gelukkig had de pup geen verwondingen en herstelde zich razendsnel.

 

Maar wij hoefden niet meer te twijfelen.

 

Het verdriet is immens maar we zijn ook opgelucht; er heerst weer vrede en rust in huis. We merken het ook gelijk aan Brandir, Cytaugh en Cranston, ze zijn veel relaxter en vrijer; ze hoeven geen angst meer te hebben om gepakt te worden. Ik ben blij dat we deze afschuwelijke tijd achter ons laten, het is in en in triest dat dit Cearrean moest overkomen en dat er geen andere oplossing voorhanden was. Hij was zo’n levensgenieter!

 

 

Het is een luidruchtig stel!

 

 

Kerstmis. Hoe leuk kan het zijn! ’s Nachts om 4 uur in je pyjama in de kou staan om te zorgen dat de pups niet in huis hun behoefte doen maar netjes buiten. Natuurlijk gaan ze niet allemaal tegelijk naar buiten en doen ze ook niet alles tegelijk. Hierna moeten ze dan eten en nog uitgebreid spelen. Al met al ben je bijna 2 uur in de weer voordat je weer je bed in kan! Maar nog maar zelden doen ze iets in de werpkist dus het gaat de goede kant op. Over twee a drie weken zijn ze hopelijk compleet zindelijk. Maar de deur moet wel op een kier blijven staan zodat ze naar buiten kunnen, en daar hebben we intussen verschillende aanpassingen voor aangebracht. Gelukkig begrijpen ze het kleine kiertje om door naar buiten te gaan, ook ’s nachts maar ze voelen ook hoe koud het daar is en voor sommigen is dat het sein om om te keren en lekker binnen op het ribbeltjeskarton hun behoefte te doen. Dus er zit niets anders op dan nog even vol te houden om midden in de nacht in m’n pyjama naar buiten te gaan!

Dan was dat nestje van 2 pupjes in mei wel een stuk makkelijker!

Nog een paar dagen en dan zijn ze alweer 6 weken. Intussen maken ze het hele huis tot hun speeltuin en weten ze Cytaugh feilloos te  vinden als ze trek in een slokje melk hebben. Ze doen het goed, de pups, de grootste is nog steeds de grootste en de kleinste de kleinste. Er zit dik een kilo verschil tussen die twee maar niet in hun hersentjes! De twee kleinste teefjes, Caira en Chasslynn, zijn de twee bijdehandjes en het meest ondernemend. Charlaigne en Caoimhe zijn iets rustiger en de reutjes, Calum en Crumbaugh zijn echt reuen; af en toe de baas spelen maar meestal het luist.

 

Ze staan nu, na de maaltijden van biefstuk tartaar en puppymelk,  grotendeels op vlees en vinden dat ook het lekkerst. Zeer binnenkort krijgen ze hun eerste eendagskuikens, sprotjes en kleine kippennekjes. De lijn-training is begonnen en ook de auto is niet meer vreemd voor ze. Komende maandag worden ze gechipt en dinsdag krijgen ze hun eerste enting.

 

Cranston is helemaal gek met ze en is het liefste de hele tijd bij ze. Op zijn manier doet hij heel zachtjes met ze maar af en toe vliegt er toch een pup door de lucht! Gelukkig zijn ze nog steeds van ‘rubber’ en kunnen veel hebben. Vooral Caira is zijn lievelingetje en die gaat er ook echt voor liggen om afgekloven te worden! Brandir en Cearrean vinden ze nog iets te klein alhoewel Cearrean erg geïnteresseerd is maar hij vindt het wat veel, 6 stuks.

 

 

 

Ja, Cearrean, een hoofdstuk apart. Na een periode dat het redelijk goed ging, gaat het weer de verkeerde kant op. Je kan duidelijk zien dat hij veel last van hoofdpijn heeft en hij reageert dat dan af op zijn huisgenoten. Twee en een halve week geleden heb ik een MRI scan van zijn hoofd laten maken nadat Judith Adriaansens, de natuurgeneeskundige waarbij hij onder behandeling is, zei dat er ‘een’ proces gaande was in zijn hoofd. Ze had gelijk! Er blijkt een cyste te zitten tussen zijn grote en kleine hersenen. Dit drukt op de kleine hersenen en veroorzaakt pijn. Ook is het inmiddels wel bekend dat de kleine hersenen niet alleen voor de motoriek verantwoordelijk zijn maar ook voor emotie, agressie, empathie en ga zo maar door. Dus Cearrean’s gedrag is heel verklaarbaar maar de laatste weken ook bijna niet meer houdbaar. Hij kan zeer onverwachts één van zijn huisgenoten attaqueren en vooral Brandir pikt dit niet meer. Cearrean’s gedrag veroorzaakt ontzettend veel stress en spanning en we hadden de hoop dat de medicatie die hij nu krijgt, hier verandering in zou brengen. Helaas valt dit vies tegen.

En was dit nou het enige probleem maar hij heeft ook last van zijn rechterknie en zeer regelmatig van zijn rug. De pijnstilling die hij krijgt is voor al deze zaken niet voldoende en vooral ’s avonds speelt het op. Alles wat dan binnen een straal van 4 meter komt wordt aangegromd. Echt niet leuk. We moeten het nog even aankijken, zijn gedrag is momenteel zeer wisselend maar alles bij elkaar genomen zie ik het somber in voor hem.

 

 

 

 

 

 

 

En Cranston, het is een vreselijke mooie pup maar …. zijn onderkaak blijft te kort. Nadat ik op zeer jonge leeftijd zijn onderhoektandjes eruit heb laten halen in de hoop dat deze niet belemmerend zouden zijn voor de groei van de onderkaak, heb ik helaas moeten besluiten om de onderhoektanden in te laten korten. Dit is 2 weken geleden gebeurd.

Al met al dus niet zo’n fijne tijd. Gelukkig laten de pups ons regelmatig lachen en we genieten dan ook volop van ze.

 

Intussen is het dinsdag 29 december. De storm afgelopen weekend was niet bevorderlijk voor het zindelijk maken! Wat een hekel hebben ze aan dat vieze weer! En vervelend dat ze dan zijn! Ook was het weer een korte nacht. Nadat ze om half 12 met een vol buikje gingen slapen, ik pas om half 1, werd de eerste al weer om half 2 wakker! Vervolgens duurde het tot over drieën voordat ze besloten om weer te gaan slapen. Maar om 7 uur liep de wekker weer af omdat mijn auto naar de garage moest (dat mocht Simon  doen). Nadat de pupjes hadden gegeten en een mini dutje hadden gedaan, begon het weer. Ze deden echt hun uiterste best om mij gek te krijgen en piepte, schreeuwde en krijste om het hardst. Zelfs nadat ze een pond vlees hadden verorberd en bij Cytaugh hun toetje hadden gehad! En terwijl ik probeerde de boel een beetje op orde te krijgen, reorganiseerden ze het direct weer in een puinhoop! Als er op dat moment iemand had gezegd dat pupjes LEUK zijn, had ik die persoon gewurgd! 

 

Gisteren is de chipper geweest en zijn ze allemaal voorzien van hun nummertje en is hun DNA afgenomen. Dit ging allemaal zeer voorspoedig.

Vanmiddag krijgen ze hun eerste enting en moeten ze dus een langere autorit maken dan dat ze tot nu toe gewend zijn. De keren dat ze in de auto zaten ging het goed maar dat waren maar een paar rondjes op onze rotonde.

En dan moeten ze volgende week geprikt worden voor de levershunt test. Ik verwacht niet dat er een levershuntje bij zit maar je weet het nooit!

Tot nu toe groeien ze voorspoedig. Ze eten het liefst puur vlees zonder puppymelk en drinken nog graag bij Cytaugh. Cytaugh is er niet meer zo blij mee want die tandjes zijn behoorlijk scherp. Dus drinken bij mama zal binnenkort wel afgelopen zijn!

 

 

Nog een klein weekje!

 

Het wordt spannend! De werpkist staat klaar en Cytaugh heeft ‘m goedgekeurd maar er lang in blijven liggen doet ze nog niet. Haar buik groeit goed, ze wordt met de dag dikker en je kan de pupjes voelen bewegen. Ze eet vaker kleinere porties en graag iedere keer iets anders.

 

 

 

 

 

Graag wandelen wil ze niet meer en ze sjokt maar een beetje achter je aan. Wat ze wel graag doet is ’s avonds de tuin in duiken en ergens onder een struik of den een gat graven. Dat staan we maar niet toe!

 

 

 

 

Intussen groeit Cranston goed door. Het is een hele vrolijke pup met een heerlijk karakter. Hij begint al een hele vent te worden en ook in het spel met Cearrean gaat het steeds harder. Het zijn intens dikke vrienden en kunnen samen uren lekker buiten spelen en rondscharrelen.

 

Met Cearrean gaat het inmiddels gelukkig een stuk beter. Na een hele slechte periode, waarin hij regelmatig uitviel naar zijn huisgenoten, heb ik hulp gezocht bij een natuurgeneeskundige. Zij ontdekte verschillende blokkades in zijn ruggenwervel en het bleek dat hij een enorm trauma heeft van zijn geboorte en de eerste weken erna. Nou, dat kan goed kloppen! Na verschillende acupunctuur en osteopathie behandelingen zijn we nu bij een gedragstherapeut beland die ons leert om doormiddel van oefeningen ervoor te zorgen dat Cearrean zich wat meer ontspant en wat rustiger in zijn hoofd wordt. Intussen wordt hij regelmatig onder de loep genomen door de natuurgeneeskundige zodat we tijdig kunnen bijsturen. Al met al zien we duidelijk verbetering en ben ik blij dat ik deze stap genomen heb.

 

 

 

Twee gezellige weekenden

Na de vakantie en de drukte rondom Cytaugh hadden we op 19 september de nationale coursing van WRV ’t Haasje. Op vrijdagmiddag kon Cearrean dan eindelijk de eerste course lopen voor zijn haasvastverklaring dankzij de Saluki Geer van Henriëtte. Dit ging prima. Op zaterdagochtend heeft hij samen met de Sloughi Gabr van Els en Frie de tweede course voor zijn haasvast gelopen en ook dit ging goed. Dus Cearrean kan aan de bak. Het was een erg gezellig weekend, af en toe een beetje te warm en ’s avonds behoorlijk koud maar we hebben het overleefd en weten nu hoe we de volgende keer ons kampement moeten opzetten bij hoge temperaturen en veel zonneschijn.

Nadat we op zondag ons boeltje weer ingepakt hadden, zijn we eerst 3 nieuwe kipjes op gaan halen in Langerak. Nu hebben we weer 7 kipjes en 1 haan, ze passen precies op de zitstok in hun ‘verblijf’. Nu maar hopen dat er wat meer eitjes geproduceerd worden.

Ook bij thuiskomst even gecheckt of de bijen nog in de boom hingen. Ergens sinds april/mei hebben we een ‘wilde bijenkorf’ in de eik hangen. Nu zagen we zelfs honingraten. Ik hoop maar dat het nest niet naar beneden komt want dat zou een probleem kunnen worden met nieuwsgierige Deerhounds!

 

 

 

Het weekend erna hadden we onze CC2000 funcoursing in Coevorden. Een kleine 30 honden waren gemeld en hebben verschillende delen van het dik 900 meter lange parcours gelopen. Sonja was ook gekomen om de meiden weer eens lekker te laten coursen. Het organiserende team, waaronder nu ook Edith en Willem Jorritsma, stond zodoende met 4 eenheden binnen één omrastering en dit zorgde voor een hoog “Nienoord” gevoel. Ook werd het “Nienoord” gevoel verstevigd doordat Nelli met haar jonge Sloughi Tiffa en Alfred en Gineke met hun Saluki’s en een Galgo aanwezig waren. Binnen de omrastering liepen alle hounds lekker los door elkaar; 6 Deerhounds, 6 Whippets en 1 Galgo. Heerlijk!!!  Vooral voor Cranston was dit fantastisch, hij heeft veel geleerd maar vooral ook veel lol gehad. Het weer zat reuze mee en het was wederom een enorm gezellig weekend.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hopelijk kunnen we nog een paar leuke evenementen meemaken voordat Cytaugh de werpkist in gaat. Maar ik weet pas over anderhalve week of dat daadwerkelijk gaat gebeuren. We blijven duimen!

 

En nog een heel hartelijk bedankje aan Sonja Koning voor de prachige foto’s!!!

 

En dat was onze vakantie.

 

Terwijl we zondag 25 augustus bezig waren om de caravan en de auto in te pakken voor een 25 dagen tellende trip, bleek er één van de jonge Faverolleskipjes grote problemen te hebben met het leggen van haar eerste eitje. Dit kwam met cloaca en al naar buiten. Ik heb het ei verwijderd en geprobeerd de boel te herstellen maar helaas mocht dit niet baten zodat Simon op maandagochtend, voordat we vertrokken, eerst met haar naar de dierenarts kon gaan om haar te laten inslapen. Erg triest, het was zo’n leuk kipje. Dit was een slecht begin van de vakantie en ook de weersvooruitzichten waren voor de eerste dagen niet zo leuk.

Intussen had ik de caravan verder ingeruimd en de twee vriezers, die achter in de auto stonden, gevuld met ongeveer 40 kilo vlees voor de hounds. Niet genoeg voor 25 dagen maar we zouden het aanvullen bij Sonja als we richting Tüttleben zouden afzakken.

Nadat Simon terug was van de dierenarts hebben we de caravan achter de auto gehangen en konden we vertrekken. Maar als we bij ons door het hek zijn, moeten we de caravan afkoppelen en met de mover de volgende bocht nemen. Helaas reageerden de rollen niet op de afstandsbediening dus konden we de hoek niet om. Eerst maar de batterijen vervangen, dit mocht niet baten. Nieuwe batterijen gekocht en geprobeerd, ook dit hielp niet. Toen maar de buurvrouw gevraagd om te helpen duwen en ja hoor, met veréénde krachten kregen de caravan de hoek om en konden we eindelijk onze weg vervolgen richting camping “De Paardenbloem”  in Deurningen.

Hier zouden we twee nachtjes blijven. We hadden besloten om alleen de luifel op te zetten maar toen Simon er wat spanning op zette brak een bevestingingsoog af. We waren vol overtuiging dat er nog zoiets in de caravan moest liggen maar helaas …. dus moest Simon op pad want zonder dit oog konden we de voortent ook niet opzetten.

We waren nu vlak in de buurt van Lemele alwaar Callaghan woont, dus dat was een mooie gelegenheid om de stamboom af te geven en de twee broertjes weer even lekker te laten spelen met elkaar. Nou dat hebben ze ook gedaan!

Op woensdag zijn we vertrokken naar Camping-Paradies “Grüner Jäger” in Everinghausen, net voorbij Bremen. De naam van de camping doet al iets vermoeden en inderdaad was er een grote weide met een behoorlijk aantal Damherten. Intussen kwam het met bakken uit de lucht en ik probeerde tussen de buien door de hounds uit te laten maar Cranston en Cearrean konden hun ogen niet geloven en waren niet meer vooruit te branden. Veel te interessant al die hertjes!

De volgende dag ging de reis, met de veerboot van Puttgarden naar Rødby, naar Maribo in Denemarken. Dit was een mooie ruime camping waar je uitermate goed kon wandelen met de hounds en waar we eindelijk konden genieten van het zonnetje.

Maar niet voor lang want nadat we vrijdagochtend eerst boodschappen hadden gedaan in Maribo, gingen we verder richting Vordingborg alwaar Simon een seminar over “het bouwen van een goed coursingparcours” zou geven. Dit zou de gehele zaterdag en zondag in beslag nemen. Het was georganiseerd door Frank Plith in samenwerking met de Deense ren- en coursingcommissie en het vond plaats bij Bille en Freddy die een mooi groot veld van ettelijke hectaren ter beschikking stelde.

Gelukkig konden we ons boeltje opbouwen op een mooi beschut plekje want het waaide behoorlijk. In de nacht van vrijdag op zaterdag begon het op een gegeven moment vreselijk te regenen en onweren, echt enorme buien trokken over ons heen en ik deed geen oog meer dicht omdat ik weet dat Brandir ontzettend bang is/was voor onweer. Hij staat sinds een paar maanden op Chinese kruiden (Geria) omdat hij dementieverschijnselen begon te vertonen, en ik had al gemerkt dat het veel beter met hem ging. Nu bleek pas hoe goed! Hij sliep gewoon door!! Geen onrust of paniek, hij bleef gewoon rustig op zijn bedje. Ongelofelijk!

Het seminar was een groot succes. Ongeveer 15 personen namen deel en waren zeer enthousiast, ze vertelde later dat ze heel veel geleerd hadden en nu begrepen waarom een goed parcours zo belangrijk is. Er werden ook verschillende parcoursen uitgelegd en gedraaid, vervolgens becommentarieerd en besproken waarom het niet functioneerde. Al met al zeer leerzaam en het zou in alle landen moeten gebeuren want wat je meestal aan parcoursen ziet …..!

Maandagochtend hebben ons boeltje weer opgebroken en vertrokken richting Flyvesandet. Een camping in het noorden van het eiland Fun waar we al sinds 2001 regelmatig komen. Vlak voordat we bij de camping waren stak er een kudde damherten de weg over. Cearrean hing net met zijn kop uit het raam en zou er zo uitgesprongen zijn als hij wat kleiner was geweest. Dat beloofde wat want als Cearrean eenmaal weet dat er wild loopt kan hij niet meer loslopen.

Na aankomst zijn we eerst even over de camping gelopen om een mooie plek uit te zoeken waar we een groot stuk konden afzetten zodat Cearrean en Cranston genoeg ruimte hadden om te spelen. Halverwege de ‘zoektocht’ sprong er een groot haas op. Nou dat kon nog spannend worden! Gelukkig liet hij zich de rest van de week niet zo vaak meer zien en bleef hij ook een beetje uit de buurt van ons kampement, wel zo verstandig!

Als de maanstand goed is, en dus geen volle maan zoals deze week, kan je hier kilometers ‘wadlopen’. Er staat dan zo’n 5 centimeter water op een spiegelgladde zeebodem. Ideaal om de hounds lekker te laten racen. Maar helaas zakte het water nu niet verder dan zo’n dertig centimeter en dat is toch iets te hoog voor Cranston. De eerste keer dat Simon het water inliep en de hounds hem volgde, liep Cranston ook mee maar ging al gauw bijna kopje onder. Hierna bleef hij maar liever op de kant, natte voetjes konden dan nog net maar verder ging hij de zee niet in. Maar hij had toch ontzettend veel plezier en genoot met volle teugen.

Voor Cearrean hadden we de werpstok en een tennisbal meegenomen, hij leefde zich helemaal uit en kon er geen genoeg van krijgen! Hij heeft in ieder geval geen watervrees!

 

 

 

 

 

 

 

Maar helaas …. Cytaugh had besloten om op de maandag dat we aankwamen in Flyvesandet, loops te worden en aangezien het de bedoeling was dat ze gedekt zou worden, moesten de plannen grondig worden bijgesteld. Dit hield in; niet de week erop afzakken naar Sonja om vervolgens naar Tüttleben te gaan alwaar Simon een coursingtraining zou verzorgen maar op zaterdag vertrekken richting huis.

 

 

Inmiddels hadden we al vernomen dat Tüttleben waarschijnlijk niet door zou gaan vanwege te weinig aanmeldingen. Mocht het alsnog doorgaan, kon Simon altijd nog met zijn tentje erheen gaan en de training verzorgen.

Met een overnachting in Everinghausen, kwamen we zondagmiddag thuis. Gelukkig kon het hartonderzoek dat gepland stond voor woensdag 16 september een week naar voren worden gehaald zodat dit nog tijdig plaats vond. Om er zeker van te zijn dat Cytaugh ongeveer hetzelfde schema zou aanhouden als 2 jaar geleden, had ik een afspraak gemaakt op dinsdag, de negende dag van haar loopsheid om progesteron te prikken. Dit was gelukkig nog erg laag, zoals gehoopt en ook het hartonderzoek de dag erna, had een zeer positieve uitslag.

Ook heb ik overleg gehad met twee cardiologen betreffende het fokken met Cytaugh omdat Chidish, haar broer, vorig jaar na een coursing is overleden. Hij had een lichte vorm van DCM. Maar beiden menen dat als het hart zo goed is op 5,5 jarige leeftijd dat je dan de kans niet voorbij moet laten gaan. Het is erg moeilijk om lijnen te vinden zonder een erfelijke aandoening en als er dan aan één kant een probleem is en dit probleem openbaarde zich nog niet in de andere lijn, dan kan je het wel riskeren. Hopelijk pakt het ook goed uit!

De uitverkoren reu is Beardswood Uther. Een nog jonge reu met een mooie ribwelving, sterk bone en een fantastisch karakter. Het I.C. is 1,85 over 7 en 5,74 over 10 generaties. Als je de stamboom bekijkt, zitten er vele prachtige hounds achter waarvan ik er ettelijke heb gekend. Ook zijn er velen die ouder dan 10 jaar zijn geworden, ook reuen. We verwachten veel van deze combinatie!

Het vervelende is alleen dat ik niet voor een natuurlijke dekking naar Engeland kon en daarom is er vers, gekoeld sperma naar Nederland gekomen. Gelukkig verliep alles perfect qua timing en is afgelopen dinsdag, 15 september, Cytaugh geïnsemineerd. Nu maar hopen dat we half november een paar mooie, gezonde pupjes mogen verwelkomen.

Nog één dag ….

 

Cranston en Callaghan doen het goed, ze groeien gestaag door, staan mooi recht op de pootjes, hebben beide balletjes op de juiste plek, glimmen en glanzen, spelen, graven, luisteren naar hun naam en zijn natuurlijk totaal zindelijk.

Het is niet te geloven zo snel als de tijd gaat. Komende vrijdag zijn ze al 12 weken oud en zaterdag gaat Callaghan naar zijn nieuwe thuis. Hij gaat in Lemele wonen, bij Henny en Betsie. Zij hebben vele jaren Ieren gehad en willen nu iets sportievers. Nou, dat gaat met Callaghan wel lukken!

Inmiddels hebben ze al veel meegemaakt en autorijden is geen probleem. De weekenden weg met de caravan heeft ook geen enkel probleem opgeleverd, ze pasten zich gelijk aan.

 

Twee weekenden geleden hadden we ons CC2000-feestje op de renbaan in Lelystad. Een dikke 80 hounds waren aanwezig om zich weer eens lekker uit te kunnen leven met coursen. Cearrean mocht vrijdag het parcours verkennen met voor de eerste keer zijn muilkorf en dek. Dit ging prima. Zaterdag mocht hij de eerste omloop lopen met Troy, de Greyhound van Hervé Blaakenburg. Troy ging rechtdoor en Cearrean dacht slim te zijn door links af te slaan maar hier liep Troy en dit resulteerde in een flinke botsing met een koprol voor Cearrean. Even was hij gedesoriënteerd maar ging vervolgens weer achter het haas aan. In de middag mocht Cearrean met een Saluki van Henriëtte lopen. Ook hier ging het weer mis toen Geer, de Saluki, netjes het haas achter de heg wilde volgen, liep Cearrean iets te ver door, keerde om en ramde Geer vol in zijn zij. Een enorme duikeling van beiden was het gevolg en Geer stond vervolgens op drie poten. Toen hielden we het maar voor gezien.

 

Voor Vision was het de eerste keer na de geboorte van de pups dat ze weer eens lekker de poten kon strekken. Ze was fanatiek zat maar haar conditie was nog niet optimaal. Cytaugh mocht nog niet, haar voetjes waren nog niet helemaal genezen van zeer vreemde verwondingen. Het ging wel de goede kant op maar het risico dat ze haar voetjes weer kapot zou lopen vond ik te groot.

De week erop was ze samen met Vision aangemeld voor de coursing van ’t Haasje in Werkendam en gelukkig waren haar voetjes compleet genezen en bleven heel! De fietstrainingen hadden hun werk gedaan en de conditie van Vision was duidelijk beter. Cytaugh daarentegen, die wekenlang niet heeft losgelopen en gerend, was veel te dik en had totaal geen conditie. Maar ze genoot enorm en kwam met een big smile van het veld. Cearrean zou dit weekend eigenlijk voor zijn haasvastverklaring gaan maar door de duikelingen en een eerdere val op zijn rug, vond de osteopaat, waarbij hij onder behandeling is, het niet verstandig om hem te laten lopen. Ze had ook best wel even werk om Cearrean weer een beetje in model te krijgen. Nu maar hopen dat hij ‘heel’ blijft en binnenkort voor zijn haasvast kan lopen.

 

Cearrean is best een beetje moeilijk. Af en toe kan hij ineens uitvallen, zonder dat we er een reden voor kunnen aanwijzen. Meestal is hij dan moe of heeft hij last van zijn knie. Maar hij is nog steeds helemaal verzot op de pups en kan tientallen minuten lang heerlijk met ze spelen. Hij doet dat uiterst voorzichtig en liefdevol!

 

 

 

Zaterdag is het zover, Callaghan gaat ons verlaten, de pup waar ik minuten lang mee bezig was om er leven in te krijgen. Hij is uitgegroeid tot een sterke, mooie pup met een eigen persoonlijkheid; sterk en lief met een ‘will to please’. Ik ben benieuwd hoe hij zich verder gaat ontwikkelen, ik wens hem een lang, gezond, sportief, fijn en liefdevol leven toe!

7 weekjes jong

 

Afgelopen vrijdag waren Callaghan en Cranston 7 weekjes jong. Wat gaat die tijd toch snel!

De week ervoor waren ze al gechipt, is er DNA afgenomen en de dag erna zijn ze geënt. Dit ging allemaal zeer voorspoedig en zonder ook maar één piepje. Ook het autorijden ging prima. Dit hadden we natuurlijk al langzaam opgebouwd en vaker gedaan maar nog geen rit van 20 minuten. Gelukkig geen probleem.

Ze groeien goed, ze gaan min of meer gelijk op met de tabellen die ik nog heb liggen van mijn vorige nesten. Ze eten in hoofdzaak eendagskuikens, sprotjes en allerlei soorten gemalen vlees met groenten, vlierbesjes en zeewier. Intussen is Callaghan bijna net zo groot als Cranston en vorige week was het gewichtsverschil maar 450 gram. Callaghan woog 5,65 kilo en Cranston 6,10. Dik zijn ze zeker niet, het zou van mij wel ietsje meer mogen zijn maar ze schijnen genoeg te krijgen anders zouden ze wel meer willen eten. En het is eigenlijk ook wel beter dat ze niet te hard groeien, laten ze maar rustig aan doen.

Hun favoriete plekje in huis is wel de grote mand waar meestal Brandir in ligt. Hij kijkt dan ook iedere keer heel beteuterd als het tweetal weer zijn bed heeft ingenomen. Arme opa Brandir!

Zindelijk zijn ze voor 99,99 %. Het is maar hoogst zelden dat er nog een plasje in huis wordt gedaan. En doordat wij consequent direct hun uitwerpselen achter hun kont opruimen, zijn het ook geen poepvreters geworden.

 

Spannende momenten hebben we ook al met ze gehad. Twee weken geleden lag Callaghan zeer geïnteresseerd naar iets te kijken wat vlak voor zijn neus liep. Toen ik ging kijken bleken het vier processierupsen te zijn! Ik schrok me dood en griste Callaghan van het bedje af. Gelukkig bleek dat hij er niet aan had gesnuffeld want hij vertoonde hierna geen vreemd gedrag dat daar op kon wijzen. Ik heb wel gelijk de hoes van het bedje in de was gedaan en de omgeving afgespeurd op rupsen. Later die middag vonden we nog twee rupsen op het gras. Dood eng! Maar ja, er staan bij ons wel een kleine twintig eiken waarvan vele enorm groot en dus met onbereikbare rupsennesten. Het is niet te voorkomen.

 

Vision begint een beetje met ze te spelen maar laat dat eigenlijk liever over aan Cearrean. Wel ligt ze regelmatig gezellig met haar zonen op een bedje en je ziet dat Callaghan en Cranston hier echt ven genieten. De mannen mogen nog heel af een toe een beetje bij haar drinken maar ik denk dat het minimaal is wat er uitkomt want ze zijn er gauw mee klaar.

 

 

Beide pups beginnen hun oortjes al goed te dragen, de vouw zit erin en af en toe kunnen ze al naar voren klappen. Ook zijn ze bij beide hoog aangezet. Cranston zal zeer waarschijnlijk hele donkere ogen krijgen, Callaghan daarentegen zal de oogkleur van zijn moeder krijgen; vrij licht. Dit was al vrij snel te zien daar hij zeer licht blauwe ogen had terwijl die van Cranston ettelijke tinten donkerder waren. Ook nu is het verschil duidelijk.

 

Netjes aan de riem lopen is ook geen probleem. Ze zijn al mee geweest naar het winkelcentrum, het hondenlosloopbos (waar we helaas geen enkele vreemde hond tegen kwamen) en naar de paarden die bij ons in de buurt staan. Om hier te komen moeten we langs een stel vreselijke blafhonden en dit was natuurlijk doodeng. Ook de paarden vonden ze nog niet echt leuk. Het was dus een stressvol wandelingetje maar eenmaal thuis zorgde de tent ervoor dat alles weer snel was vergeten.

Morgen gaat Cranston onder het mes. Hij heeft een lichte bovenvoorbeet en zijn onderhoektandjes prikken in zijn gehemelte. Dezen worden er dus uitgehaald zodat de onderkaak vrij spel krijgt om door te groeien. Ik heb er alle vertrouwen in dat het goed komt.

 

 

 

29 dagen jong

Gisteren waren de puppen 4 weekjes jong, wat gaat dat snel! Het is ook wel erg makkelijk, 2 pupjes. Anderhalve week geleden doken ze ineens in Vision’s etensbak, lekker … Rinti, pens, melk en schapenvet! Sinds dien krijgen ze regelmatig wat puppymelk met biefstuktartaar uit een bakje maar eten ook regelmatig kleine balletjes  tartaar. Dit is erg leuk om te doen, ze gaan dan naast elkaar zitten en krijgen om de beurt een balletje. Als ze genoeg hebben, Callaghan meestal eerder dan Cranston, staan ze op en gaan ze spelen.

Intussen zijn ze bijna zindelijk. Callaghan is het bijdehandst, hij had al snel door hoe je uit de werpkist komt en dat je buiten moet plassen. Ook vind hij nat gras en wind niet zo erg. Cranston daarentegen is wat makkelijker en plast nog wel eens in de werpkist. Ook houdt hij niet van kou en wind! En dat ondanks z’n spek laagje.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Cearrean, de grote halfbroer, is helemaal verzot op ze! Hij kan haast niet wachten tot hij met ze mag spelen maar tot nu toe doet hij extreem voorzichtig en raakt ze zelfs amper aan. Hij houdt ze constant in de gaten en toont zich als een extreem goede babysitter.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En ook al wordt Cearrean uitgedaagd door Cranston, hij laat zich niet verleiden! Wel door opa Brandir en dat vinden de kleintjes natuurlijk zeer interessant.

3 dagen jong

 

Drie dagen geleden werden ze geboren; Callaghan (…..) en Conaughey (…..). Welke hoe gaat heten heb ik nog niet besloten maar als ik naar de karaktertjes kijk denk ik dat ‘de kleine’ Callaghan en ‘de grote’ Conaughey gaat heten. Ja, en of er iets tussen de haakjes bij komt is nog afwachten. Op zeer korte termijn ga ik DNA afnemen om te kijken of één van beide Argyll Bryan from the Market Garden als vader heeft. Ik hoop het!! ‘De kleine’ maakt een goede kans, hij heeft dezelfde borstvlek en hoeveelheid wit aan de voetjes, is niet zo grof en zwaar en niet zo heel donker van kleur maar ….. dit alles zegt niets. Afwachten dus!

 

 

 

Het verschil in grootte was groot en dat is nog steeds zo. ‘De kleine’ doet goed zijn best maar ‘de grote’ laat zich niet kennen en drinkt 2 x zoveel! Ze gaan dus wel ongeveer gelijk op en komen in gewicht evenredig aan. ‘De grote’ woog vanochtend 626 gram en ‘de kleine’ 427 gram, ik ben benieuwd wat ze vanavond wegen.

 

 

Tussendoor moeten we ook nog genieten van de prachtige rododendrons die bij ons achter staan. Meestal zijn we in deze periode weg en missen we de mooiste momenten, nu niet!!

 

 

 

Ook het uitlaten was de afgelopen week genieten; in de toekomstige paardenwei is een grote poel uitgegraven, de hounds vinden het heerlijk en met het mooie weer lopen er veel vriendjes rond!

 

 

 

 

 

 

 

Tijd voor het spelletje ‘snoepjes vissen’. Cearrean had er best nog wel moeite mee maar al doende leert men en op het laatst ging het perfect.

 

 

 

 

 

 

 

Simon is tussendoor gewoon aan het klussen en wordt hierbij geholpen door Cearrean. Hij vindt alles interessant en spannend en moet er altijd bij zijn.

 

 

 

 

 

 

 

En intussen slaap, hang en zit ik rond de werpkist. Vision is een fantastische moeder en houdt de pupjes goed schoon, ze glimmen dat het een lieve lust is. Ook is ze erg voorzichtig, ze staat niet zomaar op en draait zich op commando om. Dat gaat gelukkig allemaal perfect!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kortom, …. het is genieten van alles!!!

Nog even wachten … of toch niet!

 

 

Op landgoed O’Cockaigne is het een drukte van je welste. Het jonge leven ontspruit overal! De bomen zijn weer groen, de planten bloeien volop en vorige week kwamen er drie jonge Faverolles bij. Het is nog even wennen voor ze, we moeten ze nog helpen bij het naar binnen en naar buiten gaan maar dat leren ze wel snel.

 

 

Ook de meesjes zijn druk met hun nestjes en de pimpelmezen die in een wijnkistje nestelen zijn al aan het voeren.

 

Intussen doen wij de laatste klusjes. De werpkist staat en Sonja is afgelopen zondag gekomen met Vision, Bernice en Lita. Cearrean  vindt het prachtig en probeert regelmatig met Bernice te spelen wat dan af en toe lukt. Lita is zijn stiefmoeder, hij lag als pup bij haar in het mandje, nu loopt hij vaak als een schaduw achter Lita aan.

 

En Vision … die ligt in de werpkist. Voor iedereen even wennen, vooral als ze daar ook gevoerd wordt.

De pups zijn goed te voelen en zullen waarschijnlijk vandaag of morgen geboren worden. Nog meer jong leven! Een spannende tijd, ik houdt u op de hoogte!

 

 

 

En terwijl ik de vertalingen van dit bericht bijna af heb, horen we Vision piepen. We springen op en gaan naar haar toe. Zonder vooraf drukte of paniek, met een minimale temperatuurdaling, ligt daar tot onze verbazing een pup!

 

 

Een stevig ventje van 480 gram die direct naar een tepel kruipt en begint te drinken.

Precies anderhalf uur later, om 13.20 uur, wordt de tweede pup geboren. Een klein frutje van 345 gram, ook een reutje! Na een beetje strijd, veel wrijven en vaak aanleggen, begint het ventje sterker te worden en laat de tepel niet meer los. Het verschil tussen de broertjes is groot maar de kleinste doet er alles aan om z’n grote broer in te halen! Of het lukt …. ?

 

 

 

 

Voorlopig gaat het goed, ook Vision doet het prima en poets haar kindjes schoon. Ze is, tot nu toe, een rustige, liefhebbende moeder.

 

Wordt vervolgd!

 

Cearrean Argyll, één jaar jong

 

Vandaag is Cearrean 1 jaar geworden. Vorig jaar kroop hij, al direct na zijn geboorte, in je mouw als je hem oppakte, nu moet hij ieder avond aan mijn broekspijpen sjorren. In een mouw past hij  niet meer met zijn 46 kilo maar zijn neus past nog wel in een broekspijp! Hij is intussen wat steviger geworden en ik moet zeggen dat hij er langzaamaan steeds beter uit gaat zien. Zijn knie is nog steeds een probleem, hij is nog verdikt en na spelen en rennen pijnlijk. Maar ja, hem rustig houden is echt geen optie, ik heb nog nooit zo’n energiebom gehad!

 

Hij speelt veel met zijn moeder, hoe harder hoe beter. Opa Brandir is hem nog steeds de baas maar het kost Brandir wel steeds meer moeite om hem ‘neer te leggen’, dat lukt Cytaugh nog wel. Cearrean moet tenslotte wel weten wie er de baas is!

 

Verder zit er een enorme “kop” op Cearrean. Als hij iets niet wil, gebeurt het niet. De enige manier om hem om te kopen is met koekjes maar als hij door heeft wat je van plan bent, en hij ziet het niet zitten, kan je ook dat vergeten. Hij is uiterst slim, leert snel, ziet alles en is erg goed in manipuleren. Het liefste is hij de hele dag buiten, lekker scharrelen, beetje graven, takjes knagen en vooral kijken. Kijken naar overvliegende vogels, de eekhoorns in de bomen, de werklui bij de buren of naar de kippen (ook leuk om te laten schrikken). Hij verveelt zich nooit!

 

 

 

Cearrean is er één die veel tijd nodig heeft, zeker nog een jaar of 4, voorlopig is hij nog volop ‘pup’!

 

 

 

 

Het moet niet gekker worden!!!

 

Ongeveer een week nadat ik Cearrean’s pagina onder ‘Onze Deerhounds’ had aangemaakt met de vermelding dat hij cryptorchide is, zag ik, toen hij zeer relaxt op zijn rug lag, dat zij scrotum er iets gevulder uitzag dan normaal. Na dit nader te hebben onderzocht bleek inderdaad dat zijn linker testikel was ingedaald. In de dagen erna jojode hij nog wel af en toen op en neer maar nu is hij nagenoeg constant te voelen.

Het vreemde is dat toen Cearrean ongeveer 18 weken oud was, een specialist had gezegd de linker testikel aan het atrofiëren was en de rechter nog niet was ingedaald. Ook eerdere onderzoeken hadden uitgewezen dat er toch wel het één en ander te voelen was maar na verloop van tijd was alles weer verdwenen. Bij de laatste echo’s toen Cearrean ongeveer zes maanden was, was na lang zoeken de rechter testikel te zien in de buikholte en de linker in het lieskanaal! Zeer vreemd allemaal.

Ik had de hoop al opgegeven en controleerde niets meer tot dat ….

Dit maakte mij toch zeer nieuwsgierig en op 2 december heb ik Cearrean weer laten echoën en wat bleek ….. de rechter testikel zit intussen halverwege het lieskanaal en er is een kleine kans dat deze nog verder afdaalt. Dus wie weet is Cearrean over een paar weken helemaal compleet!

Ja, als je 27 jaar ingevroren bent geweest duurt alles een beetje langer.

Maar hoe gaat het verder met Cearrean? Zijn knie blijft een heikel punt; deze is aan de binnenkant verdikt waardoor de band die erover loopt geïrriteerd raakt bij langdurige beweging. De specialist heeft verteld dat het wel even kan duren voordat de verdikking weer is opgelost maar uiteindelijk moet het goedkomen. Het probleem is natuurlijk om Cearrean niet teveel te laten bewegen maar hij vindt dat het nooit genoeg is! Verder is hij intussen 84 cm. hoog en weegt 44,6 kilo. Hij heeft veel hele goede punten zoals hoog aangezette en correct gedragen kleine oren (rechts iets kleiner dan links door het missende puntje!), een super lange staart, een perfecte vacht, mooie donkere ogen, prachtige sterke voeten met rubber balletjes, sterk bone, een heel mooi parallel hoofd zonder stop, hij staat correct met een mooie vering in de polsen op zijn voeten en beweegt met rechte poten. Zijn min punten zijn; een iets te steile schouder en zijn gehele front zou iets meer terug kunnen liggen, ook zijn lendewelving zou iets sterker mogen zijn. Maar ja, dat was van het begin af aan zo en dat blijft ook zo. Zijn achterhand hoeking is nog even afwachten, dit door de knieblessure. Als pup had hij  een mooie hoeking dus het kan nog terug komen. Cearrean is erg verbaal en actief en ik hoop dat hij iets coöperatiever wordt als hij eenmaal ontdooid en wat ouder is.

Het blijft een bijzonder kind!

Chidish

22-3-2015    Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden    1-9-2019

 

 

Vorige week, 1 september, is onze Chidish getroffen door een hartstilstand.

 

Aan het einde van een prachtige course, die hij samen met Cytaugh had gelopen, viel hij bij de opvang dood neer. Door de manier waarop hij viel gingen bij mij gelijk de alarmbellen af en toen ik bij hem kwam en mijn hand op zijn hart legde, voelde ik dat deze niet meer klopte. Hij reageerde ook nergens meer op, hij was al totaal weg.

 

Voor hem een prachtige dood want hij deed niets liever dan coursen maar het is in en in triest dat hij nog maar zo kort weer van zijn leven kon genieten. Na de operatie aan zijn teen half maart, die super goed is verlopen, heeft hij lang gerevalideerd om er maar voor te zorgen dat hij weer alles mocht en kon doen.

 

Eind juni, tijdens de vakantie in Denemarken, liep hij weer voor het eerst los en hij genoot met volle teugen. Hierna langzaam zijn conditie weer opgebouwd en zijn eerste korte stukje coursing liep hij begin augustus in Donaueschingen. Dit ging prima, zijn teen was heel gebleven en Chidish was straalgelukkig. Het weekend erna liep hij de coursing in Lelystad en hier ging het als vanouds. Hij was super fanatiek en liep schitterend.

 

Intussen ging hij steeds leuker spelen met Cearrean en bouwde hiermee een goede conditie op. Tijdens de wandelingen was hij ook super actief en genoot van de contacten met andere honden. Hij vond iedereen lief en aardig en stond het liefste midden in zo’n grote groep honden van een uitlaatservice.

 

 

We zijn nu een week verder, het gemis is enorm. Chidish was een enorme knuffelbeer en kwam vele malen gedurende de dag een knuffel halen, hij was het liefste bij mij in de buurt en lag of stond dan altijd in de weg. Hij genoot van alles; vond showen leuk, herkende altijd overal zijn mensen- en hondenvrienden en leefde voor de coursing. Dat dit zijn dood zou worden hadden we nooit verwacht maar op het moment dat hij afscheid nam van het wereldse, was hij gelukkig.

 

 

 

Dit was niet de enige tegenslag het afgelopen half jaar. Eén van de andere redenen dat ik niet ‘up to date’ bleef was  het ’testikel-probleem’ bij Cearrean. Begin maart hadden we het idee dat beide testikels intussen waren ingedaald. Wel erg klein maar voelbaar. Half april was er nog maar één klein balletje voelbaar, hierna werd deze alleen maar kleiner en uiteindelijk bleef er niets van over. Natuurlijk hebben we verschillende specialisten bezocht en uiteindelijk besloten voor een hormoontherapie. Om een lang verhaal kort te houden; helaas heeft de hormoontherapie niet mogen baten, is er één testikel geatrofieerd en blijkt dat de ander nog in de buik zit. Wat was aangezien voor zijn tweede testikel is nog steeds een raadsel. Kortom … ik ben daar behoorlijk ‘ziek’ van geweest. Niet alleen vanwege het feit dat hij niet naar de shows kan maar in hoofdzaak vanwege het DNA verlies. De kans dat er ooit nog iets geboren wordt uit het overgebleven sperma dat nog opgeslagen ligt in Utrecht, is erg klein daar de kwaliteit van dat restje niet erg goed is. 27 jaar lang sperma opslaan doe je niet voor niets en als dan zoiets gebeurd is dat erg triest.

Tevens is Cearrean eind april in een racepartijtje met zijn moeder tegen een pilaar van ons huis aan gelopen en heeft daarbij zijn knie dusdanig beschadigd dat hij niet meer zoveel los mocht lopen en spelen. Als hij even iets te veel deed, had hij weer last van zijn knie en liep hij kreupel. Ja, en vertel een pup maar eens dat hij rustig aan moet doen.

Nu gaat het eindelijk wat beter maar zij manier van lopen en staan heeft hij aangepast aan de zere knie. Cearrean is intussen bijna 9 maanden en heeft al een schofthoogte van dik 80 centimeter. Met aangepaste voeding en beweging hoop ik dat het uiteindelijk weer goed komt want het streven is toch dat hij vrij en blij kan bewegen.

 

 

 

Een spoedgevalletje met Cearrean

Woensdag aan het eind van de ochtend liep Cearrean een beetje rond te schooieren en kwam op een gegeven moment met een stuk papier in zijn bekje achter mij op een bedje liggen. Toen ik het wilde afpakken vond hij dit geen goed plan en stribbelde flink tegen. Nadat ik het te pakken had keek hij me met zwarte ogen aan en liep de kamer in. Even later kwam hij terug met de vleugel van de draak in z’n bek. Dit is een ruw lapje stof van zo’n 10 cm lang, 3 cm breed en 3 mm dik. Ik keek ernaar, besloot dat dit niet goed was, wilde het afpakken en ….. slik, weg was het.

Daar Cearrean pas 15 weken oud is had ik het idee dat dit stukje stof toch net iets te groot was om op een natuurlijke manier het lichaam te verlaten. Dus met spoed naar de dierenarts. Na het toedienen van een injectie en een paar minuten wachten, kwam zijn totale maaginhoud eruit inclusief de drakenvleugel. Hierna kreeg hij  nog een injectie tegen de misselijkheid maar Cearrean voelde zich de rest van de middag echt hondsberoerd. Begin van de avond heeft hij wel weer wat gegeten maar echt van harte ging het nog niet!

Een weekendje RONO-strand

 

 

Vorige week had ik de caravan voor de deur gezet en vol gesjouwd met dat wat men nodig heeft. Cearrean heeft dapper mee geholpen en hij sprong in en uit de caravan alsof hij niet anders gewend was. Donderdag 21 maart, eind van de ochtend, vetrokken we richting Een alwaar op RONOstrand de Voorjaarscoursing zou plaatsvinden. De reis verliep voorspoedig en Cearrean gedroeg zich voorbeeldig. Wat dat aangaat is het een enorm makkelijk ding, hij vindt alles goed zolang hij er maar bij mag zijn.

Cearrean keek zijn ogen uit naar de aanwezige honden en moest natuurlijk alles en iedereen begroeten. Hij doet dit met behoorlijk wat geluid wat ik zeer irritant vind maar het is lastig af te leren want hij moet de andere honden wel leuk blijven vinden.

 

Vrijdag aan het begin van de middag zijn we even naar landgoed Nienoord in Leek geweest. Nostalgie! De hounds die we nu hebben, hebben nooit op Leek gelopen maar Cearrean’s vader, Argyll Bryan from the Market Garden, heeft daar zijn eerste wedstrijd in 1989 gelopen. Hij was toen al 5 jaar oud! De jaren ervoor had hij wel al ettelijke demonstratie,- en funcoursings gelopen, er werden toen nog maar amper wedstrijden georganiseerd.

 

 

Nienoord is in de loop der jaren wel veranderd; heel veel bomen en struiken zijn gekapt, het ziet er kaal uit, zeker nu alles nog moet uitlopen. De ijsvereniging heeft palen midden in het terrein gezet en zomers lopen er schapen op. Dus als WvCNL er een wedstrijd wil houden, moeten ze eerst de palen eruit halen en de gaten opvullen. Ook schijnt het terrein er niet beter op te zijn geworden qua gaten en kuilen. Het is zonde maar we hebben vele, ontzettend leuke herinneringen aan Nienoord. Het was een geweldige tijd!

 

Terug op RONOstrand mocht Cearrean als eerste een stukje ‘coursen’. Natuurlijk had ik een echt bontje voor hem, dat maakt het extra spannend! En alhoewel hij super fanatiek achter zijn muis aangaat, moest hij toch even wennen aan het bontje dat zomaar over het zand ‘wegrende’. De eerste keer ging het een beetje onzeker maar de tweede keer ging hij al zelfverzekerd achter zijn haasje aan.

 

 

 

Hij heeft in ieder geval erg veel plezier aan het spelletje en hopelijk blijft dat zo.

 

 

Zaterdag was Cytaugh aan de beurt. Ze was de enige gemelde Deerhound omdat Chidish een week eerder aan zijn voet was geopereerd, dus liep ze alleen. Ik vond dat niet zo erg daar het weer voor de eerste keer was na haar gebroken duim en na de bevalling van Cearrean. Het was dan ook duidelijk te zien aan haar conditie, het eerste deel van het parcours liep ze schitterend maar halverwege zag je toch dat het mulle zand parten speelde. Maar ze had genoten en haar teen was wederom heel gebleven, dat was het belangrijkste!

 

Toen ik na een lange pauze, haar voor de tweede omloop klaar wilde maken, kregen we te horen dat er niet meer gelopen werd. Na de eerste omloop bleek dat er een Whippet (van een wel héél belangrijk iemand) zeer waarschijnlijk zijn teen gebroken had en men dacht op een steen daar er nogal wat stenen werden gevonden in het zand. (Maar het kan natuurlijk ook een klos geweest zijn.) Dit is natuurlijk belachelijk want die stenen liggen er altijd al en in het zachte zand leveren die normaal gesproken geen probleem op. Tevens is het zo dat, als je over welk willekeurig coursingveld ook loopt, je overal wel stenen, kroonkurken, plastic lepeltjes, glasscherfjes en ga zo maar door, vindt. Dit is niet te vermijden en levert ook eigenlijk nooit een probleem op. Wat veel erger was, was het coursingveld van het NKC afgelopen jaar. Daar gingen bijna 3 van de 5 honden over de kop, liepen er ik weet niet hoeveel honden een blessure op, Cytaugh heeft daar haar duim gebroken maar denk je dat ze dan de wedstrijd staken? Nee, natuurlijk niet!!! En wat te denken van de terreinen van het EKC; in Pouch (Duitsland) lag het gehele gebied vol met glasscherven, in Hongarije was het coursingterrein meer gat dan veld (door de grondeekhoorns) en in Italië lagen de velden bezaaid met rotsblokken in alle maten! (Er is dan ook een Italiaantje verongelukt doordat het tegen een blok aan knalde.) Nee, een wedstrijd afgelasten vanwege een paar stenen vind ik echt te ver gaan, ik heb er geen goed woord voor over, nog even en we lopen op een biljardlaken! Hoe maken we de coursing kapot?!

 

 

3 maanden jong

 

Vandaag heeft Cearrean zijn Rabies enting gehad. Nu is hij helemaal klaar met dierenartsbezoekjes. Niet dat hij het vervelend vond, in tegendeel! Hij werd er iedere keer helemaal blij van als hij de dierenarts zag aankomen. Ook op de weegschaal en op de tafel is helemaal tof want wat hebben ze daar een lekkere koekjes! Hij wordt morgen 13 weekjes jong en weegt inmiddels 19 kilo, hij is zeer stevig, groeit nog steeds gelijkmatig de hoogte in en staat mooi recht op zijn pootjes. Qua karakter wordt hij al wat zachter, blaft minder en hij weet intussen dat hij niet in mijn handen mag bijten wat dan ook nagenoeg niet meer gebeurd.

 

Cytaugh en Brandir kunnen erg leuk met hem spelen. Meestal gaat Brandir als eerste na de ochtendmaaltijd met Cearrean buitenspelen en scharrelt een beetje met hem rond. Vervolgens wil hij weer naar binnen en gaat Cytaugh naar buiten om met Cearrean te spelen. Dit gaat super goed, ze doet best heel voorzichtig en daagt hem uit om haar te volgen als ze een race-stuip krijgt. Dit kan hij natuurlijk niet bijhouden en kort dan de route af. Gelukkig kijkt Cytaugh goed waar ze loopt en als ze elkaar tegenkomen springt ze over hem heen. Prachtig om te zien maar ik houd toch iedere keer mijn hart vast. Maar ja, Cearrean moet het toch allemaal leren, ook om moeder Cytaugh te ontwijken.

 

 

 

Ook Chidish begint wat meer met Cearrean te spelen maar hij moet wel de regels bepalen; als Cearrean te brutaal is wordt hij streng gecorrigeerd!

 

’s Avonds wil hij gezellig bij de baas op schoot. Er moet wel met een speeltje gespeeld worden want knuffelen dat doet hij niet meer.

 

Cearrean eet intussen alles; natuurlijk de normale prak van gemalen vlees met groenten en supplementen en daarnaast hele sprotjes, stukken kipkarkas, kippennekken, hele eendagskuikens en alles wat de pot schaft. Hij is absoluut geen moeilijke eter!

 

Cearrean heeft een nieuwe vriendin!

 

Intussen heeft Cearrean coursingtraining gehad. Het poezenspeeltje, een muis aan een hengel, is hier uitermate geschikt voor. Cearrean vindt het een fantastisch spelletje en toont zich goed fanatiek. Nu maar hopen dat hij het leuk blijft vinden.

 

Afgelopen week was Sonja hier met Bernice, Vision en Lita. Lita is een oude Galgo-dame die sinds eind Juli bij Sonja woont. Ze is afkomstig uit Spanje waar ze als fokteef leefde en de laatste weken van haar leven daar, waren nou niet bepaald een pretje. Het is ongelooflijk hoe zo’n dier zich in korte tijd aan alles aanpast, het is net of ze niet anders gewoon is.

Cearrean had alleen de week ervoor een Golden Retriever gezien en vond dat een doodeng beest, ook nu moest hij even wennen aan deze verschijning maar dat ging al heel snel goed.

Daar Lita zoveel pups heeft gehad, wist Cearrean al gauw dat hij bij haar meer kon doen dan bij de anderen. Lita’s lange staart was natuurlijk HET speelobject maar ze gaf ook wel duidelijk aan als het haar pijn deed of als ze geen zin in hem had. Als Sonja ’s avonds met het drietal naar de camper vertrok stond Cearrean beteuterd bij de deur te piepen maar als Lita dan ’s morgens weer naar binnen kwam was het eerste wat Cearrean deed; aan Lita’s staart hangen. Aan het eind van de week had Cearrean het wel voor elkaar om lekker met bij haar in haar bedje voor de houtkachel te liggen, een vriendin voor ’t leven.

Bernice en Vision moesten niet zo veel van dat kleine ding hebben en Bernice zocht zelfs even de steun van haar broer op!

 

Op donderdag hebben we geprobeerd om een paar goede foto’s van Cearrean te maken. Nou, vergeet het maar! Hij wilde geen seconde stil blijven staan en zou zo van de tafel gesprongen zijn als ik niet vlug genoeg was om hem te grijpen. Wat een wild ding! Zelfs het emmertje met lekkere dingen kon hem niet verleiden. Maar het is Sonja toch gelukt om één redelijke foto te maken.

 

 

Het is niet te geloven zo snel al de tijd gaat! Morgen is Cearrean 8 weken en hij weegt al bijna 10 kilo. Hij ontwikkelt zich erg goed, groeit mooi gelijkmatig, is zindelijk, luistert goed naar zijn naam, loopt prima aan de riem, vindt autorijden geen probleem, is nagenoeg nergens bang voor en als je hem corrigeert krijg je een grote mond terug! Hem in de Doggy Ride rondrijden is geen succes, hij gilt de hele boel bij elkaar, dat is iets voor kleine hondjes, niet voor Deerhounds. Ook accepteert hij het absoluut niet meer om opgesloten te worden. Dus de werpkist met het hekje eromheen is al weer weg. Een echte Deerhound met een kop erop! Daar krijgen we nog wel wat mee te stellen.

 

 

Intussen is Chidish hem ook wel leuk gaan vinden en speelt af en toe met hem. Maar dat moet ik goed in de gaten houden want het gaat al snel te hard en zeker als Cytaugh ook nog eens mee gaat doen. Brandir ontpopt zich als kinderoppas, hij maakt regelmatig een rondje over het terrein met zijn kleinzoon. Ook tijdens de wandelingetjes loopt Cearrean meestal met Brandir mee alhoewel het ook erg leuk is om aan de lijnen van Cytaugh en Chidish te hangen zodat we niet meer vooruit komen.

 

 

Cearrean, een echte wijsneus!

 

Vandaag is Cearrean vijf weekjes jong en eet al sinds een paar dagen uit een bakje. Eerst melk met gemalen vlees maar intussen meestal alleen verschillende soorten gemalen vlees en stukjes vis en af en toe een beetje yoghurt.

Ook is hij al een paar dagen ‘zindelijk’. Zodra hij wakker wordt of als hij een poosje heeft lopen spelen, loopt hij naar de deur en doet keurig zijn behoeften buiten. ’s Nachts wordt hij meestal nog maar één keer wakker, hij piept dan een paar keer en zodra ik ‘m uit de werpkist laat rent hij naar de deur om snel buiten een plas te doen. Hij weet intussen precies de deuren te vinden en hij is zelfs zo slim dat als hij door de ene deur naar buiten is gegaan hij door een andere naar binnen komt, hij loopt gewoon om het huis heen! Ook verlegt hij langzaam zijn grenzen, hij loopt steeds verder weg. We hebben al een paar keer een rondje terrein gedaan met z’n allen en dat vindt hij prachtig, hij loopt dan zonder aarzelen naast zijn moeder, Chidish of Brandir.

 

Cytaugh en Brandir spelen zo af en toe een beetje met hem, ze vinden het wel moeilijk en ik moet het ook wel in de gaten houden want het gaat gauw te hard. Maar Cearrean kan wel tegen een stootje, hij is stevig genoeg! Ook probeert hij overal op te klauteren tot ongenoegen van Chidish en Brandir. Maar als die even grommen is Cearrean gelijk weg. Hij weet intussen dat hij die mannen rustig moet benaderen.

 

 

 

 

Cearrean valt nog steeds regelmatig uit bed. Of het nou de werpkist is of de mand naast de kachel, minstens eens in de twee dagen rolt hij slapend zijn bedje uit.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hij is behoorlijk zelfstandig en deinst nergens voor terug. Toen de grond bevroren was vond hij het wel even vreemd maar liep er na een paar tellen gewoon overheen, evenzo met de sneeuw. Al gauw ging hij er met zijn neusje door heen maar erg lang hield hij het niet vol, het was toch wel erg koud!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Brandir, Chidish en Cytaugh vonden het natuurlijk geweldig en genoten van de sneeuw.

 

 

 

 

 

Vier weekjes jong

 

 

Zondag avond constateerde ik bij Cytaugh een harde melkklier. Het was nog niet pijnlijk of erg rood maar Cearrean weigerde om aan die tepel te drinken. Dus maandag even naar de dierenarts en op pupvriendelijke antibiotica gezet. Nu, donderdag is de ontsteking weg, voelt alles weer zacht aan en drinkt Cearrean ook weer van deze tepel.

Intussen worden Brandir en Cearrean steeds grotere vrienden en het is prachtig om te zien hoe zachtjes Brandir met die kleine omgaat. Cytaugh is nu ook begonnen met het opvoeden, ze corrigeert hem regelmatig als hij te hard in haar staart of oren bijt. Ook wij moeten optreden tegen het gebijt want die tandjes zijn vlijmscherp. Gelukkig reageert Cearrean goed op de correcties, hij is echt niet dom.

 

Van een vriendin hebben we een ‘Doggy Ride’ kunnen lenen want alleen thuisblijven zal op korte termijn wel een probleem zijn. Eergisteren hebben we ‘m ingericht met dekens en een vetbedje en uitgeprobeerd. Cearrean vond het prima, hij ging gelijk met de eend spelen en de boel herinrichten. Brandir en Cytaugh vonden het wel heel spannend en hielden het goed in de gaten. Erg handig dat je er van twee kanten in kan!

 

 

Ook is Cearrean voor het eerst buiten geweest. Toen hij met zijn voetjes in het gras kwam deed hij gelijk een plas!  Hij had er in ieder geval geen problemen mee en ook Cytaugh vond het prima en begon hem zelfs uit te dagen maar daar had Cearrean nog geen oog voor, dat gras en die blaadjes waren best spannend. Het is jammer dat er zo’n koude wind staat anders kon hij meer buiten zijn.

Gisteren was Cearrean 4 weekjes jong en woog hij 4460 gram. Hij is intussen kistzindelijk wat dus inhoudt dat hij ook ’s nachts mij wekt met een hoop gepiep omdat hij moet plassen. Dit doet hij dan keurig op een handdoek en vervolgens rent hij door het huis en ik er achteraan met een stukje keukenrol, en zoekt hij een plekje om te poepen. Dit doet hij nu zeer regelmatig en jammer genoeg meerdere keren per dag. Eén keer in de twee dagen vond ik eigenlijk best makkelijk! Maar natuurlijk is dit beter en gezonder. Het liefste eet hij met z’n moeder mee maar dat beperken we nog een beetje, daar zitten toch vrij veel dingen in die hij nog niet kan verteren. De biefstuk tartaar vind hij eigenlijk het minst lekker, gemalen pens en spiervlees is veel lekkerder!

 

Inmiddels draagt hij ook af en toe een halsbandje want ook hieraan moet hij wennen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hoe schattig hij er uit ziet, zo baldadig kan hij zijn. Zijn speeltjes moeten het regelmatig ontgelden, hij schut ze allemaal ‘dood’. Dit gaat met een behoorlijke kracht en Cearrean rolt dan zelf ook om waardoor hij nog bozer wordt op het  speeltje en deze nog harder door elkaar geschut wordt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Cearrean verveelt zich in ieder geval niet, speelgoed genoeg! En hij weet deze mand ook feilloos te vinden om vervolgens een speeltje mee te slepen naar de werpkist. En na een potje ravotten is het goed rusten op een warm plekje bij mama Cytaugh.

 

De dappere stapper

 

 

Gisteren hebben we de werpkist verplaatst naar de woonkamer en een stuk tenttapijt (fijnmazig rubber tapijt) neer gelegd zodat Cearrean goed grip heeft. Voor de grap had ik de eend als opstapje neer gelegd maar in een mum van tijd gebruikte Cearrean die echt om in en uit de werpkist te stappen! Maar omdat de eend iedere keer wegrolde heeft Simon vandaag maar een stabieler opstapje geregeld.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Cearrean stapt er aardig op los en vergroot zijn areaal iedere dag. Hij deinst nergens voor terug en is intussen de dikste maatjes met Brandir. Chidish snuffelt wel af en toe ‘stiekum’ aan hem maar zodra Cearrean reageert is Chidish weg. Nog even een paar weekjes wachten, dan vindt hij Cearrean vast ook wel leuk.

 

 

 

 

 

 

 

 

Het ‘slopen’ is ook al begonnen. Eerst moest de lidcactus het al ontgelden en daarna een stukje keukenrol. Ik denk dat er binnenkort een hekje om de planten staat anders blijft er niets van over!

 

Cearrean Argyll reeds 3 kilo zwaar!

 

Hij doet het goed, eergisteren woog hij 3 kilo! Cearrean is nu al groter dan Slaapschaap maar zoekt deze toch altijd weer op, het zijn de beste vriendjes! Hij speelt ook met Slaapschaap, vooral het staartje en de oortjes moeten het regelmatig ontgelden. Ik ben benieuwd hoe vaak ik die er weer aan mag naaien.

 

 

Gisteren heeft hij zijn eerste balletje biefstuk tartaar gegeten. Het eerste hapje vond hij wel vreemd maar het smaakte toch wel naar meer en uiteindelijk ging het vlot naar binnen. Maar we doen het rustig aan want Cytaugh heeft nog genoeg melk en ze ligt nu bijna dag en nacht bij hem in de werpkist. Ze is heel zorgzaam en staat niet meer toe dat Brandir te dicht bij komt. Brandir vindt Cearrean geweldig en ook Chidish komt wat vaker aan hem snuffelen als Cytaugh even niet in de buurt is. Chidish vindt Cearrean nog iets te klein, hij weet nog niet wat hij er mee aan moet maar ik weet zeker dat het de grootst maatjes worden.

 

 

Ook liggen Cytaugh en Cearrean regelmatig ergens anders; in de keuken op het grote bed of op een kleed in de woonkamer. Gezellig erbij en wennen aan alle geluiden. Het lopen op de vloer gaat steeds beter en we moeten goed oppassen want hij is zeer ondernemend!

Hij toont ook al echt een eigen willetje, als iets hem niet zint laat hij dat luid en duidelijk merken maar het is ook een enorme knuffel en ligt graag op schoot.

 

 

 

En het groeit en groeit ……

 

 

 

 

Van de week werd ik ’s nachts wakker en zag dit schattige tafereeltje. Gelukkig is het fototoestel altijd binnen handbereik en hoefde ik m’n bed er niet voor uit. Ik lig namelijk stijf tegen de werpkist aan zodat ik, ook in m’n slaap, alles in de gaten kan houden. Eén kik of poot die ergens tegenaan tikt en ik ben wakker. Dat was de eerste weken ook echt nodig met een Cytaugh die het allemaal nog niet zo leuk vond maar intussen slapen beiden, zonder enig probleem, heerlijk bij elkaar.

 

 

Cearrean is nu twee weken en drie dagen jong en op een snipper na drie kilo zwaar. Bij de vorige pups was de zwaarste drie kilo met dik drie weken. Hij mag het van mij dan ook wel wat rustiger aan gaan doen.

 

 

Gisteren hebben we hem op een vetbedje in de kamer gezet, moeders erbij en hem lekker een beetje bezig houden. Want wat meer bewegen doet hem goed. Dat bleek ook wel want na een poosje te hebben rondgewaggeld deed hij eerst een grote plas en even later ging hij  zelf poepen! Jeempie, wat waren wij hier blij mee!!! Voor het eerst dat hij  dat zelf deed! Hopelijk blijft het zo gaan, dat scheelt een hoop vervelend gedoe voor hem.

 

 

Brandir en Chidish vonden het maar vreemd dat hij zomaar ‘los’ liep. Maar Cearrean trok zich daar niets van aan!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Cearrean begint ook al echt een beetje te spelen. De bewegingen zijn nog niet 100% gecoördineerd maar hij weet wel waar hij moet happen; in neus en oren!

 

Twee weekjes jong

 

Vandaag is Cearrean 2 weekjes jong en weegt hij inmiddels 2500 gam. Maandag gingen zijn oogjes een beetje open en sinds vandaag kijkt hij echt de wijde wereld in. Veel zien doet hij nog niet maar hij reageert heel goed op geluid en komt ook op je toe gewaggeld als je zachtjes in je handen klapt.

 

 

 

 

 

 

Hij is wel behoorlijk lui maar wat wil je als je alle melk voor je alleen hebt en er niet voor hoeft te strijden. Ook wordt je niet regelmatig wakker gemaakt door broertjes of zusjes dus kan je lekker uitdijen na de maaltijd. We zijn dus een activiteitenprogramma begonnen; meer klimmen, klauteren, rondwaggelen en minder lang slapen. Gelukkig ligt Cytaugh niet dag en nacht in de kist zodat hij niet constant toegang heeft tot de melkbar, dat scheelt al iets.

 

 

 

Maar al met al gaat het goed, Cytaugh wordt steeds relaxter en houdt hem steeds meer in de gaten als we hem oppakken. Ze gaat hem dus langzaam aan wel leuk vinden. En ik, ik vind hem geweldig!!!

 

Elf dagen en 2 kilo zwaar!

 

 

Vandaag is Cearrean 11 daagjes jong en weegt hij  2 kilo! De wereld wil hij nog niet aanschouwen en ik kan het hem niet kwalijk nemen. Hij heeft nu al zoveel meegemaakt; een moeder die hem eerst niet wil zien, dan geeft ze nagenoeg geen melk en moet hij uit een flesje drinken wat hij niet wil, hij valt uit bed en afgelopen vrijdag was hij voor het eerst bij de dierenarts! Het ging al een paar dagen wat moeilijk met zijn ontlasting maar meestal kreeg ik er één keer per dag (nou eigenlijk alleen ’s nachts om 2 uur) wel wat uit. Nou had hij na donderdagnacht niet meer gepoept en ondanks de vele massages, Activia, olie en Roosvicee Laxo kwam er nog steeds niets uit dus dan meer even langs de dokter. Nou, die klysma hielp gelukkig wel. De ontlasting zag er goed uit en was absoluut niet te hard dus wat het probleem nou is…? Dat was vrijdag eind van de middag en tot vanmiddag had hij weer niet gepoept, ondanks de nachtelijke massages. Dus vanmiddag maar weer een klysma gegeven en toen hij zich geledigd had hebben we hem weer bij Cytaugh gelegd. Nu ging zij hem ineens poetsen en kwam er nog een hoopje uit! Ik hoop dat Cytaugh hem nu goed gaat poetsen zodat het allemaal wat beter functioneert bij hem. We wachten het maar weer af.

 

 

Maar gisteren gebeurde er nog iets wat niet zo leuk voor hem was. Cytaugh lag rustig met hem in de werpkist en hij had goed bij haar gedronken. Alles was oké totdat Cearrean ineens een gilletje gaf. Wat er gebeurde hebben we niet gezien en er was ook geen voorbode te horen geweest maar Cytaugh moet naar hem gehapt hebben want na lang zoeken zag ik dat er een stukje van zijn oortje afwas! Ik zou niet weten hoe het anders kan zijn gebeurd dan een snauw van Cytaugh maar het was wel erg vreemd omdat het juist de laatste dagen zo ontzettend goed gaat. Ook toonde Cytaugh totaal geen reactie terwijl ze de vorige keren als ze lelijk deed gelijk toonde dat ze er zelf van schrok. Enfin, ik heb het wondje ingesmeerd met Dermiel zalf en gelukkig had Cearrean er verder geen last van. Wel moet hij nu door het leven met een iets kleiner rechter oortje.

 

 

Nu ligt Cearrean weer rustig te slapen met Slaapschaap. Ze zijn net zo lang alleen weegt Cearrean nu al 10 keer zwaarder dan Slaapschaap!

Ik hoop dat zijn leven niet zo bewogen blijft, het mag wel iets relaxter. Gelukkig schijnt hij er tot nu toe niets aan over te houden, hij snuift ieder nieuw geurtje even enthousiast op maar houdt zijn oogjes en oortjes nog stijf dicht, laat de boze wereld nog maar even weg blijven!

Archieven