o'cockaigne

Eind 2012 begon Caintha met ‘reverse sneezing’. Het was niet vaak maar wel iets te vaak. Na onderzoek bij een KNO-specialist werd de diagnose ’tubulopailifeer adenocarcinoom’ gesteld. Oftewel een tumor in de neus. Mij werd verteld dat het low-grade was en dat Caintha er wel oud mee kon worden maar al gauw kreeg Caintha last van neusuitvloeiingen in de vorm van bloederig slijm. Helaas was ik niet bekend met de mogelijkheid van een nieuw protocol van bestralingen maar toen Johan de Vos mij dit vertelde, maakte ik er werk van. Het heet Quat-shot protocol en het houdt in dat de tumor binnen 48 uur 4 keer bestraald wordt en dit dan gedurende 3 maanden, 1 keer per maand. Vooraf wordt er een CT scan gemaakt om te bekijken hoe de tumor gesitueerd is en wordt er een mal gemaakt waarin tijdens de bestraling het hoofd vast komt te liggen. De scan werd op vrijdag 7 november gemaakt, hiervoor moest ze natuurlijk onder volledige narcose. Toen ze wakker werd leek in eerste instantie alles normaal maar na wat pogingen om op te staan bleek dat ze wat verlamd was in de achterhand. Ze zette haar voetjes niet goed weg en kon niet stabiel blijven staan. Na nog ettelijke onderzoeken en een MRI-scan om een eventuele hernia uit te sluiten, kon de oorzaak niet gevonden worden. Na lang beraad hebben we Caintha in Utrecht achter gelaten daar ze daar de beste zorg kon krijgen indien nodig. De volgende ochtend werden we om half tien gebeld dat het weer prima ging met Caintha en hebben we haar opgehaald.

In eerste instantie hadden we de rest van de behandeling afgeblazen maar na een paar gesprekken met verschillende artsen besloten we om de bestraling toch te laten uitvoeren. De eerste sessie was 17, 18 en 19 november. We hadden de caravan op een nabijgelegen camping neer gezet zodat het heen en weer rijden niet te veel tijd in beslag zou nemen. Dit beviel prima en was ook een stuk relaxter voor Caintha. De kort durende narcoses verdroeg ze prima, ze was iedere keer weer snel de oude en ze had zelfs een keer een uurtje na de bestraling een myxomatose konijn gevangen. (Toen ze deze liet vallen hupte het weer vrolijk verder).

Een paar dagen na de vierde bestraling hielden de neusuitvloeiingen op en in de loop van de volgende dagen werden de neusgeluiden ook een stuk minder. We werden er helemaal blij van! Wel begon na twee weken de huid rood te verkleuren en werd haar snoetje kaler. Maar ja, dat was van voorbijgaande aard. Wel vond Maurice, de behandelend oncoloog, het vrij sterk zo na de eerste bestralingssessie.

De tweede sessie vond plaats op 17 en 18 december. Ik moest deze keer heen en weer rijden daar de camping van de vorige keer een Kerstmarkt had en dus geen plaats voor ons. Maar … nadat Caintha woensdagochtend haar eerste bestraling had gehad vond ik dat ze niet snel genoeg herstelde. Tegen de tijd dat ik ’s middags terug reed had ik grote twijfels over het wel of niet door laten gaan van de bestraling. Na aankomst in Utrecht heb ik eerst Maurice erbij gehaald en deze constateerde dat ze erg gevoelig was in haar buik. Om allerlei nare dingen uit te sluiten hebben ze een echo gemaakt en wederom werd er niets gevonden. Daar ze toch licht onder narcose was hebben ze de tweede bestraling gegeven maar alhoewel ze lopend uit de behandelkamer kwam was ze absoluut niet in orde. Ik ben nog een hele poos daar gebleven om te kijken of ze opknapte maar mede omdat Caintha zo ontzettend makkelijk was en zich aan alles en iedereen aanpaste, heb ik ze wederom op Maurice’s advies daar gelaten. Er is daar altijd een arts in de buurt en het verplegend personeel is ook constant in dezelfde ruimte. De volgende ochtend werd ik gebeld dat ze weer prima in orde was. Natuurlijk heb ik toen besloten om definitief met de behandeling te stoppen. Erg jammer, we waren halverwege de behandeling en deze sloeg aan maar Caintha kon de narcose niet meer verdragen. Hoe het verder zou verlopen was niet te zeggen.

Dinsdagochtend 13 januari, tegen vieren, wordt ik langzaam wakker van een heen en weer lopende Caintha die daarbij zeer vreemde geluiden maakt. Ik hoor haar niezen, proesten en rochelen. Toen ik voldoende wakker was om te beseffen dat het niet goed was, sprong ze op een alarmerende manier bij me op bed. Ik deed het licht aan en schrok me rot; haar hele snoet en poten zaten onder het bloed en het gutste uit haar neus. Snel sprong ik uit bed. Caintha was inmiddels ook van bed gesprongen en liep met grote angst ogen de kamer in. Wat ik daar zag is met geen pen te beschrijven, het hele huis, alle hondenbedden, de muren, de bank, de vloer, alles zat onder het bloed. Ze moet al een hele poos hebben rond gelopen. Ik dirigeerde haar naar een bedje en haalde snel een handdoek en een zak ijs. Deze legde ik op haar neus in de hoop het bloeden te stoppen maar al gauw zag ik in dat het totaal geen zin had. Al bellend naar de dierenarts kleedde ik me aan. In recordtijd, door drie rode stoplichten rijdend, was ik in de kliniek. Na een kort gesprek, Caintha was intussen op de grond gaan liggen, zoveel bloed had ze al verloren, was duidelijk dat Caintha geen toekomst meer had. Als de bloedende ader al gedicht kon worden, was het een kwestie van minuten, een uur of een dag maar de ader zou het weer begeven. En weer moest ik een zeer eenvoudige maar o zo zware beslissing nemen.

Caintha zou in maart 12 jaar worden en als ze deze tumor niet had gehad, was dat ook een eitje geweest. Ze was nog zo ontzettend fit en helder. Ze was de laatst overlevende uit het eerste nest van Amy, waar ze ook steeds meer op ging lijken. We hebben zo ontzettend veel met Caintha mee gemaakt, zo ontzettend van haar genoten, ook tijdens de coursings. Van Caintha kon je er wel honderd hebben, zo ongecompliceerd, altijd lief en vriendelijk tegen alles en iedereen, ze was te goed voor deze wereld.

 Geniet Caintha, van die Eeuwige Jachtvelden!