o'cockaigne

6 Januari 2015, een extreem zwarte dag voor O’ Cockaigne; ik heb het onvermijdelijke besluit moeten nemen om Calhoun in te laten slapen.

Het begon ergens in oktober; Calhoun hoestte zo heel af en toe en natuurlijk gingen bij mij de alarmbellen rinkelen. De eerste plek waar uitzaaiingen van botkanker te voorschijn komen is in de longen. Dus afspraak gemaakt voor 30 oktober in Terneuzen bij Johan de Vos. Op de longfoto’s die toen gemaakt zijn waren geen uitzaaiingen te zien maar wel een rare witte vlek boven Calhoun’s hart, tussen de bronchiën. De week erop was er de gelegenheid om een echo te maken om te kijken wat dat nou precies was. Het was moeilijk te zien maar de diagnose was; hartbasistumor. Er bestaat nog geen officiële behandeling hiervoor maar de oncologen hebben al wel hele goede resultaten behaalt met bepaalde medicamenten. Dus ging ik beladen met een koelbox en een tas met medicijnen de deur uit. Na drie dagen kreeg Calhoun hoge koorts. Een van de medicijnen zou dit kunnen veroorzaken maar nadat ik al geruime tijd gestopt was hiermee, en met alles eigenlijk, bleef de koorts steeds maar weer oplaaien. Allerlei antibiotica is de revue gepasseerd. Uiteindelijk reageerde Calhoun nog het beste op Xeden of Marbocyl en Prednoral. Intussen verloor Calhoun zijn eetlust en dus ook zijn energie met als gevolg spierafname. Van de bijna 50 kilo die hij vroeger woog, woog hij er nu nog maar 38.

Ook waren er allerlei bloedonderzoeken gedaan, onder andere op hartworm en Pancreatitis om maar die koorts te kunnen verklaren. Op 21 november weer een echo gemaakt van zijn buik om te kijken of de Pancreas er abnormaal uitzag. Absoluut niet dus. Ook alle andere organen zagen er goed uit. Toen kreeg Calhoun weer een koortsvrije periode en startte we weer met de chemo in  pilvorm en andere medicijnen tegen zijn harttumor. Drie dagen later had Calhoun weer koorts dus weer gestopt met de medicijnen. Vervolgens besloten we om op 15 december een CT-scan te maken. Na lang bestuderen werd de conclusie getrokken dat het geen hartbasistumor was maar een verkankerde lymfeklier. Deze drukte zijn slokdarm gedeeltelijk dicht en ook in zijn kleine linker longkwab was een klein bolletje te zien.

Na lang beraad, veel denken en overwegen, besloten we om Calhoun in Gent te laten opereren. De chirurg, Bart van Goethem, is zeer bekwaam in dit soort operaties en hij gaf Calhoun een behoorlijke kans om te overleven. Helaas stonden Kerst en Oud en Nieuw voor de deur, dus werd de operatie gepland voor 6 januari 2015. En dit was dus net te laat.

Intussen verslechterde Calhoun. Hij stond op nierdieet in blikvoer vorm aangevuld met wit brood en spaghetti, dit was tenminste nagenoeg vloeibaar te maken zodat hij het zo naar binnen kon slobberen. Maar na verloop van een week moest hij steeds kleinere hapjes eten en moest het steeds langzamer gaan om ophoping in de slokdarm te voorkomen. Als hij dronk en zijn hoofd te laag hield, liep het water zo zijn bek weer uit. Hij voelde zich regelmatig beroerd door koortsaanvallen en had geen fut meer om te lopen. Hierdoor werd hij natuurlijk steeds slapper. Soms had hij goede dagen en liep hij nog een rondje mee maar dan was hij ook voor de rest van de dag klaar.

Met Oud en Nieuw zijn we nog wel naar Frankrijk gevlucht om het vuurwerk te ontlopen, daar kon hij helemaal niet tegen. Hij had gelukkig een koortsvrije periode en voelde zich redelijk goed. Hij vond het wel leuk, een nieuwe omgeving, nieuwe stukjes om te wandelen maar zijn slechte conditie verhinderde leuke, grote wandelingen.

6 Januari, ’s morgens vroeg, voor mij en Calhoun veel te vroeg, in de auto en richting Gent. Gelukkig niet te veel oponthoud onderweg want ik was al gestrest genoeg. Daar aangekomen vroeg ik of het niet verstandig was om eerst nog een CT-scan te maken om te kijken of er veel veranderd was. Helaas was hier geen mogelijkheid voor, pas de volgende dag maar dan zou de chirurg niet kunnen en nog een week wachten kon niet. Na overleg toch besloten om te opereren. We hadden afgesproken dat als het goed ging en de tumoren goed verwijderd zouden kunnen worden, één van de assistentes het mij zou komen vertellen maar was het een ‘mission impossible’ dan zou Bart het komen zeggen. Na dik twee uur wachten zag ik Bart verschijnen….

Helaas was de tumor in die drie weken tijd dusdanig gegroeid dat het zwaar tegen viel. Hij was over een lengte van 20 centimeter om de slokdarm heen gegroeid en ook gedeeltelijk erin, tevens drukte hij de slokdarm nagenoeg dicht en was hij ook de rechter long ingegroeid. Het was niet meer mogelijk om dit alles te verwijderen. Ja, en dan kan je niet anders doen dan toestemming geven om Calhoun door te laten slapen.

Zwaar verdoofd heb ik gewacht tot ik Calhoun weer mee naar huis kon nemen, na een klein uur lag hij weer achterin de auto. Toen we daar weg reden stak er een kat over, ik zei nog; “Kijk, Calhoun, een poes!” maar zijn geliefde hoofd verscheen niet naast me.