o'cockaigne

Zaterdag, 21 november

Nadat ik woensdag (18 nov.) tegen 18.00 uur terugkwam met Cytaugh en de overleden pup, had ik geen zin meer om deze te begraven. Dit heb ik donderdag gedaan nadat ik hem eerst had gewogen; hij woog maar liefst 618 gram, de zwaarste van allemaal. En wat was het een mooi pupje!

De eerste dagen na de keizersnee had Cytaugh behoorlijk verhoging, zelfs tot 39.9 Cº, gelukkig is het zakkende maar het gaat langzaam. Ze voelt zich wel oké en eet en drinkt goed. Ze is een liefdevolle moeder en houdt haar kroost goed schoon. 

Gelukkig blijft Cytaugh stil liggen in de werpkist en staat ze niet op om zich om te draaien dus daar hoef ik me (nog) geen zorgen om te maken. Ze vindt het wel erg fijn om regelmatig, en dat is om de 2 á 3 uur, even de poten te strekken en een plas te doen. Dit gaat natuurlijk ook ’s nachts door! En natuurlijk doet ze niet gelijk een plas, nee het liefste loopt ze het halve bos door! Je bent dan gelijk weer klaarwakker. Van de eerste 5 dagen (180 uur) heb ik in totaal 16 uur geslapen. En het ergerlijke is dat als de pups in hun kleine boxje zitten omdat Cytaugh er even uit moet, ze lekker liggen te slapen en je ze niet hoort. Maar als ze in de werpkist bij Cytaugh liggen hoor je er constant wel eentje piepen, zuigen of kreunen, het is nagenoeg geen moment stil. Ook ligt Cytaugh veel te hijgen, het is haar te warm, zeker nu ze ook verhoging heeft.

In de loop van de zondag zag ik een wond bij Cytaugh’s staart. Toen ik het nader onderzocht kwam er ontzettend veel ingedikt anaalvocht uit! Het bleek dus een opengebarsten, ontstoken anaalklier te zijn. Wel heel vreemd dat het totaal niet stonk en dat Cytaugh er geen last van had.

Gelukkig gaat de goede kant op met Cytaugh’s temperatuur, begin van de zondagavond was die eindelijk onder de 39 gezakt. Nu maar hopen dat deze trend zich voortzet.

Maandag, 23 november.

Het was een zeer onrustige nacht. Cytaugh wilde er om 3.00 uur uit en voordat ze eindelijk een plas had gedaan was ik een half uur verder. Daar het bij ons in het bos  nogal donker is, neem ik een zaklampje mee. We doen dan zo stil mogelijk anders slaat er gegarandeerd een hond aan. Je voelt je dan echt een dief in het donker en vraagt je af wanneer er iemand de politie belt. Gelukkig is dat nog niet gebeurd! Ook de pups bleven in de weer en sliepen geen moment, ik dus ook niet.

Ik ben toch maar even met Cytaugh naar de dierenarts gegaan om de anaalklier te laten behandelen met een antibioticazalf. De dierenarts heeft tevens even de hechtingen gecontroleerd. Dat zag er tenminste allemaal goed uit.

De pups vonden het maar niks dat moeders er niet was. Toen ze met een half uur nog niet in de werpkist lag zetten ze gezamenlijk een enorme keel op. Simon was er behoorlijk zoet mee!

De enige pup die zijn geboortegewicht na een week heeft verdubbeld is de turquoise reu. Het rode teefje, de kleinste van het stel, heeft de dag erna haar gewicht verdubbeld en de rest de volgende dag. Ze groeien gestaag door maar ze hebben allemaal wel eens een uitschieter of zijn een dag veel minder aangekomen. Maar ze glanzen je tegemoet en zijn levendig.

Donderdag, 26 november

Inmiddels hebben we al twee keer de nageltjes van de pups met het dremeltje bijgewerkt. Ze groeien ontzettend snel en de haakjes die ontstaan zijn vlijmscherp.

Cytaugh springt nu af en toe de kist uit maar zodra de pups te erg beginnen te piepen gaat ze ook weer terug. Nu is het nog te doen om het zestal even aan de kant te houden als ze erin stapt maar als de pups sneller worden, wordt dat weer een hele trukendoos. ’s Nachts blijft ze gelukkig wel de gehele nacht in de werpkist.

Intussen moet ik  me ook bezighouden met de andere hounds. Zo af en toe moeten ze ook een kambeurt krijgen en hun nagels geknipt worden. En vooral Cearrean moet regelmatig speciale aandacht in de vorm van zoekspelletjes. Hij vindt dit wel leuk en gebruikt zijn neus goed. Hij is veel buiten met Cranston en samen ‘fatsoeneren’ ze het terrein. 

Cranston groeit behoorlijk door, hij is al bijna net zo groot als Brandir! Het is een heerlijke pup die volop van het leven geniet.

Ook mijn Croton wordt momenteel iedere dag even bewonderd, die heeft zulke leuke bloemetjes!

Vrijdag, 27 november.

Vanmiddag nog even ter controle met Cytaugh bij de dierenarts geweest. Alles was goed en de wond kan ik dicht laten groeien. Weer een zorg minder. De nachten worden ook wat rustiger. Meestal ‘slaap’ ik tot 5.00 of 6.00 uur en maak daarna Simon wakker, dan ga ik echt naar bed en slaap een paar uur, Simon blijft dan bij de pups.

De meeste pups zijn al dik over een kilo, alleen het rode teefje nog net niet maar ze groeit in verhouding het hardst! Wie weet haalt ze haar roze zusje nog in! De oogjes beginnen langzaam open te gaan, bij ettelijke zie je al een klein kiertje ontstaan. Ik ben benieuwd hoe blauw ze worden, lichte ogen zit in de bloedlijn dus het kan er zomaar uitpoppen, ik hoop het niet!

Maandag 16 november 3.00 uur.  Na rond de middag geconstateerd te hebben dat Cytaugh’s temperatuur zakte, heb ik dit haarfijn in de gaten gehouden. Lang bleef het op 37,2 hangen om rond 19.00 uur te zakken naar 37,1 en om 21.00 uur was het alweer gestegen naar 37,3. Daar de bevalling dan niet lang meer op zich laat wachten, en er altijd uitzonderingen zijn nam ik het zekere voor het onzeker en ging dus niet naar bed. Cytaugh wel, die heeft bijna alle bedden in huis gehad voordat ze om 3.30 uur op stond en zich naar de werpkist liet begeleiden. Hier ging ze rustig liggen en wilde eindelijk een paar slokjes melk drinken. Ik zag de puppen bewegen in haar buik. Om 4 uur begon ze een beetje te hijgen maar even later werd ze weer rustiger en dronk weer een beetje.

En zo ging het door tot half elf ’s morgens.

Dinsdag 17 november 3.25 uur. Simon was om 7 uur wakker en ging met de andere hounds aan de wandel. Nadat iedereen had ontbeten en Cytaugh rustig lag te slapen in de werpkist, kon ik ook even een paar uurtjes gaan slapen. Het werden maar twee uurtjes want om 10.30 uur riep Simon mij dat Cytaugh een perswee had. Hier bleef het ook bij. In de loop van de middag had ze af en toe een wee maar echt doorzetten gebeurde niet. Pas tegen 15.30 uur werd het wat serieuzer en na een paar weeën verscheen er een blaas. Maar het zette niet door en de blaas verdween weer. Ik nam Cytaugh aan de riem en ging naar buiten. Daar verscheen de blaas weer! Gauw weer richting huis omdat Simon met de ander hounds aan het lopen was en ik het niet zag zitten om buiten een pup op te vangen terwijl Cytaugh half in paniek was. Hup in de werpkist en toen bleek de blaas een lege bal van ongeveer 7 centimeter doorsnede te zijn, er zat geen pup in, alleen vocht!

Na ongeveer een kwartier kreeg Cytaugh weer weeën en begon te persen. Wederom verscheen en verdween een blaas omdat Cytaugh niet goed door perste. Dus weer aan de riem en naar buiten. Na een kleine 50 meter flink doorstappen  verscheen de blaas en begon Cytaugh te persen. Ik ving de pup met nageboorte op in een warme handdoek, ontdeed het snel van de vliezen en rende zo snel mogelijk naar huis. Cytaugh in de werpkist, pup droogwrijven, aan de praat krijgen en bij moeders. Dit was een reutje van 520 gram, is geboren om ongeveer 16.25 en hij kreeg het turquoise bandje.

Gelukkig gaf Cytaugh al melk dus dat ging gelijk goed. Ze was zo druk met haar eerstgeborene dat ik niet de kans kreeg om een behoorlijke foto van hem te nemen en intussen begonnen de weeën weer en kwam om 17.15 uur met toch wel weer wat moeite een tweede reutje van 572 gram ter wereld. Deze kreeg het donker blauwe bandje. 

Drie kwartier later, om 18.00, werd er dan een teefje geboren. Ik had al de angst dat er alleen maar reuen zouden komen en dat ik wederom de langwachtenden zou moeten teleurstellen. Maar gelukkig, deze dame woog ongeveer 492 gram en kreeg het oranje bandje.

Maar tijd om haar te wegen en het bandje om te doen kreeg ik niet want 7 minuten later werd er weer een teefje geboren. Zij woog 450 gram en kreeg het roze bandje.

Nu kregen we even de tijd om de werpkist schoon te maken en een schoon vetbed, frisse onderleggers en handdoeken neer te leggen, om Cytaugh uit te laten wat te eten te geven en om zelf even tot rust te komen.

Terwijl ik in de keuken bezig was riep Simon mij dat er weer een pupje op komst was. Toen ik bij Cytaugh kwam staken de twee achterpootjes en het staartje uit haar vulva. Gelukkig kwam met de volgende perswee de hele pup naar buiten maar al helemaal uit de vliezen en ze had veel vocht binnen gekregen. Het kostte best wel wat moeite om haar leeg en op gang te krijgen maar ze heeft het gered! Ze woog maar 360 gram en kreeg het rode bandje.

Woensdag 18 november. Inmiddels is het 7 uur geweest, de pups doen het allemaal goed. Cytaugh toont zich als een voorbeeldige moeder, eet en drinkt goed en geeft goed melk. Wel is ze nog behoorlijk onrustig en hijgt veel.

10.47 uur. Het was weer even werken! Rustig ontbijten zat er niet in. Om 8 minuten voor 8 is er nog een teefje geboren! Ze woog 494 gram en draagt nu het groene bandje. Op onderstaande foto ligt ze links, nog zonder kleurtje.

12.00 uur, Cytaugh is weer aan het hijgen en ze heeft af en toe een wee. Het ziet er dus naar uit dat er nog een pupje op komst is. Na verloop van tijd worden het aantal weeën minder en ook het buitenlopen brengt niets. Ik bel de dierenarts en zeg dat ik eraan kom met Cytaugh. Na een echo te hebben gemaakt blijkt inderdaad dat er nog een pupje in zit en wordt er besloten om eerst oxytocine toe te dienen en te kijken of Cytaugh het zelf voor elkaar kan krijgen om de pup alsnog te baren. Maar dat lukt niet, die enkele wee die ze nog krijgt is niet sterk genoeg om de pup uit te drijven. Dan wordt er besloten tot een keizersnee. Helaas blijkt dat het reutje helemaal vol is gelopen met vocht en wat ze ook doen, hij overleeft het niet. In en in triest, het was zo’n gaaf pupje.

Bij thuiskomst hebben we er uren aan besteed om Cytaugh weer met haar kindjes te verenigen. Na die affaire met Cearrean twee jaar geleden, waren we echt bang dat het fout zou gaan. In eerste instantie moest Cytaugh ook echt niets van haar pupjes hebben maar na ze één voor één en daarna met twee tegelijk bij haar aan te leggen ging het steeds beter en vannacht hebben ze grotendeels bij haar gelegen. Het was zelfs zo dat na even gelopen te hebben om 5.oo uur dat ze persé haar pupjes bij zich wilde hebben.

Het gaat weer de goede kant op, laat het alsjeblieft zo doorgaan, dit was wel weer genoeg stress voor de komende 10 jaar!