Posts Tagged ‘Nimloth Brandir’
September
2 november 2016 | 
Author 
Het eerste weekend van september gaan we traditiegetrouw naar de coursing te Lichtenvoorde, of eigenlijk is het Lievelde. Simon zou het parcours uitleggen en ’s morgens draaien, Maarten Colbers zou ’s middags draaien. Er waren zo’n 66 hounds aangemeld. Chidish en Cytaugh konden vrijdagmiddag en zaterdagmiddag een proefloop doen en dat deden ze vol overgave! Je kan er altijd heerlijk wandelen in de omgeving; zand, water en bos wat wil je nog meer?! Het team dat deze coursing organiseert is uiterst prettig en doet altijd zijn stinkenden best. Dit jaar hadden ze ook hele leuke prijzen; windlichten met een kaars erin.
Het gras was wat aan de hoge kant en natuurlijk was hier veel commentaar op. Het liefste laten de mensen hun hounds op biljartlakens lopen waarbij er geen sprietje verkeerd mag staan. Het hele coursen wordt door deze mentaliteit om zeep geholpen omdat de organiserende verenigingen zich steeds maar aanpassen aan het gezeur van de mensen. De velden worden steeds vlakker, hindernissen zijn uit de bozen en greppels al helemaal, een lekker lang parcours is altijd te lang en als een haak minder dan 70 graden is (terwijl 60 is toegestaan) is de b
ocht te scherp en gevaarlijk. Kennelijk hebben de zeurpieten nog nooit een echte haas-coursing meegemaakt want daarbij draaien hazen 360 graden om in volle vaart!
Als ik nog denk aan de Franse Kampioenschappen in Guignicourt, ergens in de vorige eeuw, daar moesten de hounds over een stromend beekje springen van ongeveer drie meter breed en compleet bedekt met keien en kiezels. Vele hounds sprongen in de beek of tegen de oever aan maar er was niemand die er over klaagden. Coursing is nabootsen van de echte hazenjacht en dat gebeurde hier! En zo zou het overal moeten zijn maar het probleem is dat de mensen hun hounds niet trainen. Met uren aan de riem lopen leren ze niet om hun ogen te gebruiken en met hun lichaam om te gaan en dat hebben ze toch echt nodig met coursing! Ik hoop dat de coursing in Frankrijk nog een beetje is van wat het toen was want met mijn twee youngsters sta ik te popelen om “echt” coursing te gaan doen.
Enfin, tijdens de coursing in Lichtenvoorde raakte een Barsoi en Whippet geblesseerd, de Barsoi brak haar voorpoot en de Whippet een middenvoetsbeentje, beide nadat ze in een greppel terecht kwamen. Bij de Whippet was het stomme pech doordat ze de greppel niet zag maar de Barsoi had deze wel kunnen zien maar keek niet goed en sprong niet goed. Ja, en niet goed kijken en niet goed springen is funest bij deze sport. Het nare is alleen dat de draaier er altijd de schuld van krijgt en meestal is dit niet terecht!
Zondag 11 september vertrok ik vroeg in de morgen richting Luxemburg. Ik had op het laatste moment nog besloten om in te schrijven daar Brandir nog een CACIB nodig heeft en Chidish en Cytaugh konden nog net in de Jeugdklas. Op de statistieken had ik gezien dat er nog een reu was ingeschreven in de openklas, dus of Brandir dit IB zou krijgen was nog maar de vraag. Daar aangekomen bleek de reu Fritzens Gunpowder te zijn. Een nog vrij jonge reu die ik tijdens mijn keuring in Bremen een ZG had gegeven in hoofdzaak vanwege het te korte en niet dansende gangwerk. Nou is Brandir’s gangwerk momenteel ook absoluut niet dat wat ik graag zie dus vond ik het toch wel erg spannend. Of het terecht was dat hij won weet ik niet, dat kan je niet vanuit de ring beoordelen maar ik was er wel erg blij mee. Brandir kreeg het CACIB en wordt hiermee Internationaal Kampioen. Tevens is hij nu ook Luxemburgs Kampioen en het bleek dat ook de Benelux Winner kaart werd vergeven, dus ook de titel Benelux Winner Luxemburg had hij. Met de Nederlandse- en Belgische Benelux Winner titel, is Brandir nu dus de eerste Nederlandse Deerhound die ook Benelux Kampioen is! Hij is nu klaar en mag voortaan thuis blijven, alleen nog een beetje clubmatches misschien.
Chidish werd uiteindelijk Beste Reu en BOB met de Luxemburg Jeugd Kampioen’s titel en Benelux Jeugd Winner’16 en ook Cytaugh was Luxemburg’s Jeugd Kampioen en Benelux Jeugd Winner’16 . In de erering kwam Chidish uit tegen een dikke 60 andere jeugdhonden en werd hierbij tot de laatste 6 geselecteerd. Hierna moest hij weer de erering in met rasgroep 10 en werd hij derde! Al met al ging ik naar huis met 8 titels! Niet slecht!
Het weekend erop was het Nederlands Kampioenschap Coursing te Axel. Een relaxed weekendje met heerlijk weer, lekker wandelen en Chidish en Cytaugh hebben lekker een proefloop gelopen.
Vrijdag de 23ste zijn we vertrokken naar Amermont, België. Hier zouden Cytaugh en Chidish hun eerste wedstrijd lopen. Eindelijk konden we weer meedoen en we hadden er zin in! Het was als vanouds; kamperen op een veld waar net de koeien vanaf zijn en alles op z’n dooie akkertje. Het was perfect coursingweer alhoewel het terrein door de voorafgaande droge periode, behoorlijk hard was. De Deerhounds liepen op zaterdag en tot mijn grote verbazing waren er zes Deerhounds gemeld en ook aanwezig, 4 teven en 2 reuen. Dit betekende dat het CACIL vergeven kon worden. Cytaugh en Chidish liepen zeer overtuigend en vooral Cytaugh volgde het haas mooi. Maar na de eerste omloop stond Chidish bovenaan met 265 punten gevolgd door Cytaugh met 263 punten. Kilbourne Norma Jean kreeg een disq. omdat ze niet liep, Laïs Palantiri had 218 punten, Limelight Palantiri 256 en Livingston Palantiri 261. Dat werd nog spannend want konden Chidish en Cytaugh deze plaatsen blijven behouden? In de tweede omloop waren ze dus bij elkaar ingedeeld en liep Cytaugh weer netjes achter het haas terwijl Chidish anticipeerde en hier en daar wat afsneed. Wel toonde Chidish meer passie en kracht. Hij was dan ook als eerste bij de opvang en maakte een mooie flying kill, voor zover dat kan met een
muilkorf op. Begin van de avond was de prijsuitreiking en toen bleek dat Cytaugh voor de tweede omloop het hoogste aantal punten had gekregen, 259. In totaal dus 522 punten en hiermee was ze eerste geworden met het CACBL en CACIL. Chidish had zeer verbazingwekkend het minste aantal punten gekregen, 252, en was hierdoor derde geworden met 517 punten. Livingston was tweede (261 + 257) met het reserve CACBL en reserve CACIL, Limelight was vierde (256 + 257) en Laïs werd vijfde met in totaal 473 punten.
Helaas bleek een dag later dat zowel Chidish als Cytaugh beiden een dikke teen hadden opgelopen. Dat betekent minstens 6 weken rust en dat is goed balen!
Posted in 2016, Buitenland, Lure Coursing, Show | 
Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Brandir | 
Comments Closed
Augustus
Deerhound Jahresausstellung
Op vrijdag 5 augustus vertrok ik met Brandir, Chidish en Cytaugh richting Gelsenkirchen alwaar op zaterdag de Deerhound Jahresausstellung plaats vond. Sonja kwam van de andere kant en we zouden er een gezellig weekend van maken. Onze keurmeester was mevrouw Ingela Kyrklund uit Zweden. Er waren in totaal 84 Deerhounds gemeld waarvan 29 reuen en 55 teven. 1 reu en 5 teven waren absent. Er werd begonnen met de veteranen en de baby’s, vervolgens de Jüngstenklasse waarin Vision het op moest nemen tegen 4 andere jonge meiden. Ze deed het voorbeeldig en toonde haar super gangwerk optimaal. De keurmeester kon niet om haar heen en plaatste haar als eerste. Hierna moest ze het opnemen tegen de beste 
puppy reu, Fortheringhay’s Gwrtheryrn of Cuna van Cristina Wüger, een prachtig reutje met hele donkere ogen en een hele mooie expressie. Maar Vision stal de show met haar gangwerk en werd Beste Jüngsten!
Hierna ging de keuring verder met de Jugendklasse waarin Chidish het moest opnemen tegen 1 andere reu. Dit won Chidish en hij werd hiermee Jahres Jugendsieger’16.
Brandir had ik gemeld in de kampioensklas. Daar hij de laatste tijd niet veel zin meer heeft in showen, zou Sonja hem voorbrengen, misschien deed hij het dan beter. En ja hoor, het werkte. Hij liep enthousiast mee en toonde zich goed. Hij werd boven verwachting in derde van de 7 kampioenen!
Beste reu werd uiteindelijk wederom Landlord von der Oelmühle van Florent Friedrich.
Vervolgens was het Cytaugh’s beurt. En natuurlijk moest er juist op het moment dat ik Cytaugh moest presenteren een fikse bui vallen. Cytaugh wilde zich gelijk niet meer tonen maar omdat het zo’n grote klas was (12- 1 absent), konden we nog even opdrogen voordat er geplaatst ging worden en gelukkig was het droog voor de eindbeslissing. De keurmeester maakte het wel heel spannend door verschillende malen langs de 11 opgestelde teefjes te lopen, waaronder zich toch hele nette bevonden. 
Wederom was ik zeer verbaasd toen ze uiteindelijk Cytaugh als eerste plaatste. Ze vond gangwerk dus toch wel heel belangrijk. Gelukkig, eindelijk een keurmeester die daar op let!!!
Voor beste teef, moest Cytaugh het opnemen tegen de prachtige Fritzens Celeste. Deze meid heeft ook zo’n gaaf gangwerk. Ik heb de eer gehad om haar te mogen keuren in Denemarken (2014) en heb haar toen 2de BIS gemaakt. Natuurlijk won Celeste en ze werd ook zeer terecht BOB.
Ik vond het wel erg jammer dat mevrouw Kyrklund niet strenger keurde, van de 63 hounds die een kwalificatie konden krijgen kregen er maar 8 een Zeer Goed en de rest een Uitmuntend, terwijl er naar mijn idee toch ettelijke hoogstens een Goed hadden verdiend. Door zoveel hounds een U te geven daalt de waarde hiervan enorm. En mede door het toch altijd maar hoog kwalificeren van de Deerhounds zie je de doorsnee kwaliteit hard achteruit gaan. Met het fokken wordt er niet meer op de rasspecifieke eigenschappen gelet omdat de meeste keurmeesters dit niet meer zo belangrijk vinden en een hound op het missen van deze eigenschappen niet meer afstraffen. Hierdoor komen er steeds meer ‘honden’ in plaats van Deerhounds. Zonde.
************
De week erop waren we op de show in Mechelen. Door omstandigheden hebben Hennie en Clement Bosman Chidish en Cytaugh geshowd. Dit ging perfect en beide mogen zich nu ook Belgisch Jeugdkampioen noemen. Chidish werd BOB en derde in de Jeugd BIS keuring en Cytaugh BOS. Hennie en Clement nogmaals hartstikke bedankt!
************
Op 21 augustus vond de Jongehonden- Veteranen dag plaats te Heteren. Sonja kwam de dag ervoor vanuit Duitsland aanrijden en ook ik was er zaterdagmiddag. Er waren 10 Deerhounds gemeld maar helaas 2 afwezig. Keurmeester was Gerda Halff-van Boven. Vision showde zich weer fantastisch en eerlijk gezegd had zij het beste gangwerk van alle Deerhounds, Chidish was Beste Reu en Cytaugh tweede in haar klas achter Uliana vom Blausteinsee, een mooi en correct teefje van een heel ander type. Beste teef werd Pitlochry’s Octavia maar door haar slordige gangwerk won Chidish van haar en werd BOB. Ondanks het slechte weer, waardoor het binnen werd gehouden, was het een gezellige dag. Na de camper weer op orde te hebben gemaakt en alle spullen en hekjes te hebben opgeruimd, zijn we richting Rijsbergen vertrokken. 
Sonja zou de rest van de week bij ons blijven om op 26 augustus Vision te showen op de Euro Sighthound Show te Brussel. Simon was uitgenodigd om op 27 en 28 augustus een coursing te jureren in Polen en kon dus niet op Brandir, Bernice en Silva passen. Daarom moesten wij alle hounds mee nemen en aangezien er geen 6 Deerhounds in de camper kunnen slapen ging ik met mijn auto zodat Brandir, Chidish en Cytaugh daarin konden overnachten. Donderdag 25 augustus zijn we in de loop van de middag naar Brussel afgereisd. Het was bloed verziekend heet en op de grote parkeerplaats was geen schaduwplekje voorhanden. Ik had bij arriveren al gevraagd of er stroom was maar helaas was dit niet het geval dus de ventilatoren die we mee hadden konden we niet gebruiken. De man die dit mededeelde vond het ook meer dan schandalig dat er geen stroom was voor dat geld wat we per nacht moesten betalen. Gelukkig hadden we genoeg lakens en andere dingen mee genomen om een schaduwplek te creëren. Al gauw bleek dat er ook geen watertappunt en toiletten aanwezig waren! Dat is wel erg vervelend als je alleen maar in je busje overnacht en er vanuit bent gegaan dat er minstens water en toiletten zijn. Dit gaf voor verschillende mensen dus echt problemen. Vrijdag was de Euro Sighthound Show. We hadden Chidish, Cytaugh en Vision gemeld voor keurmeester Jean Jacques Dupas uit Frankrijk. Er waren 5 reuen en 6 teven gemeld. Chidish werd Beste Reu en Beste Jeugdhond, 
Cytaugh BOS Jeugdhond en beide dus Euro Sighthound Junior Winner. Vision was de enige pup en werd dus automatisch Beste Pup. ’s Middags mocht Vision als eerste in de erering verschijnen met zo’n 5 andere pupjes. Ze showde zich geweldig! Wat een gaaf gangwerkje heeft dat ding. De keurmeester Mevr. Andreja Novak was ook duidelijk onder de indruk en maakte haar Puppy BIS! Hierna mocht Chidish voor BIS Jeugdhound strijden tegen ongeveer 15 jeugdhounds en werd als derde geplaatst door de heer Rafael De Santiago! Ook niet verkeerd.
De volgende dag was de Europese en hiervoor had ik alleen Chidish en Cytaugh gemeld. Ze waren na de Ierse Wolfshonden aan de beurt. Tijdens de keuring van de Ieren kreeg ik al een naar gevoel, de keurmeester deed heel rare dingen en de slechtste Ieren werden naar voren gehaald. Toen ik met Chidish aan de beurt was, was eigenlijk overduidelijk dat hij zou moeten winnen. De andere reu in zijn klas had een heel slecht front en kon er ook absoluut niet mee uit de voeten. Ludicova Salamon, onze keurmeester, liet ons nog een keer lopen en wees vervolgens die ander reu aan als winnaar. Mijn broek zakte af en ik ben vervolgens ook niet meer met Cytaugh de ring in gegaan. Ik had geen zin om mijn Cytaugh met haar mooie gangwerk ook af te laten maken door een keurmeester die duidelijk geen verstand van zaken heeft en/of zeer politisch keurde. We zijn ook gelijk weg gegaan, ik heb de eindkeuring van de Deerhounds niet eens afgewacht, de beste zou toch wel niet winnen en zo was het ook. Wat een vreselijke teleurstellende keuring! Het enige voordeel was dat we lekker vroeg naar huis konden en dat deden we dan ook!
Posted in 2016, Buitenland, Show | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Brandir, Pyefleet Vision | Comments Closed
Kort overzicht van het laatste halve jaar.
Op vrijdag 15 april vertrokken Sonja en ik met Chidish en Cytaugh richting Stratford upon Avon alwaar de Breed Show van de Engelse Deerhound Club werd gehouden. We gingen met de camper van Sonja omdat we op de terugweg een pupje mee zouden nemen en dan was de camper wel zo comfortabel. Ik had al begin van het jaar een kamer geboekt in het hotel omdat we toen nog niet wisten dat er een pupje mee terug zou reizen.
Na ons te hebben ingeschreven in het hotel, gingen we met onze spullen naar boven. Het was een heel gesjouw met hondenbedden, kledingzakken en tassen naar onze kamer daar die natuurlijk op de tweede verdieping en aan het einde van een zeer ingewikkelde en lange gang was. Eerst moesten we met de lift, vervolgens een gang door, dan trap op en weer trap af, allerlei hoekjes om en weer een lange gang aflopen. Na een hoop gezucht en gepuf kwamen we bij onze kamer. Het eerste wat ik deed was het gordijn opzij trekken en het raam open zetten, het is altijd te warm in zo’n kamer. Vervolgens hadden we, om de hondenbedden een plaatsje te kunnen geven, de kamer heringericht en toen we eindelijk eens naar het bed keken bleek dit een twijfelaar te zijn! Nou, daar gaan we toch echt niet met z’n tweeën in liggen! Dus Sonja weer naar beneden, naar de receptie en vragen of er geen andere kamer was. Die was er, aan de ander kant van het hotel op de begane grond! Dus wij weer alles op de trolley laden en als laatste sloot ik het raam en wilde ik het gordijn weer dicht doen. Na een klein rukje kwam het hele gordijn naar beneden! Dit begon al goed! Slap van de lach kwamen we beneden en na het gemeld te hebben (het bleek vaker voor te komen) konden we doorlopen naar onze nieuwe kamer; hoekje om, trappetje op en 10 meter de gang in. Het bleek een kamer voor minder valide mensen te zijn,
dus lekker ruim. Sonja waarschuwde me wel dat ik vooral maar nergens aan moest trekken, vooral niet aan die rode koorden die overal waren! Voor de show op zaterdag had ik Chidish in Junior Dog gemeld. Hij stond met 7 anderen in de ring. De keurmeester, Mrs. Dagmar Kenis-Pordham was wel gecharmeerd van Chidish en plaatste hem als eerste! Best Dog werd Pyefleet Tarka en Reserve werd Hyndsight Desperado. Cytaugh stond met 6 andere teefjes eveneens in de Junior klas. Zij werd derde achter twee Neroche zusjes. Beste teef was Killoeter Ralia en Reserve was Kilbourne Pandora to Talorpechie. Voor zondag had ik Chidish en Cytaugh gemeld in de ‘Special not bred by exhibitor’ klas. Een zeer sterke klas met 19 entries. Sonja showde Cytaugh. Hier maakten ze niets onder keurmeester Wendy Cross.
Na deze keuring hebben we onze spullen gepakt en zijn vertrokken richting Brightlingsea alwaar we een pupje voor Sonja zouden ophalen. Mary Girling was nog bezig met het opruimen van de Breed Show in Stratford en zodoende hadden wij de tijd om lekker met de hounds te lopen, de puppen te aanschouwen en het eten voor te bereiden. Ik had mijn oog laten vallen op de kleinste van de twee teven en hoopte ook maar dat deze voor Sonja zou zijn.
Dit bleek het geval en na alle papierenrompslomp te hebben ingevuld en ondertekend zijn we de volgende dag weer richting Nederland vertrokken. De kleine Vision deed het prima onderweg, geen gepiep of gezeur, een wonderkind en eenmaal aangekomen in Rijsbergen bleek al snel dat ze een natuurtalentje voor showen was! 
**********
Een week later zaten Simon en ik met de hounds in Frankrijk bij de clubshow van de RALIE, de Franse Ierse Wolfshonden en Deerhound Club. Ik vond het leuk om Betina Adams, zij keurde de Deerhounds, mijn twee ‘youngsters’ te laten zien vooral omdat Chidish zo ontzettend veel op Cscarf lijkt. Brandir kreeg 1U in de Kampioensklas, Chidish kreeg eveneens 1U en werd Beste Jeugd Deerhound. Beste reu werd Jesus-Maria-Joseph du Triple Bois en reserve werd Infidele-et-Sarrasin du Triple Bois beide van Mari-Eugénie Vinen. Bij de Jeugd teven kreeg Cytaugh ook 1U alhoewel Betina liever twee andere voor haar had gezet maar deze twee wilden zich helemaal niet tonen, ja en dan heb je pech! Beste teef en BOB werd uiteindelijk Garbo of Muma van Gilles Barreda.
Eind april zaten we in Göhlsdorf bij Berlijn. Gert Jan had een draaitoestel gemaakt voor ‘Windhunden-Rennclub Phoenix’ en Simon zou daar de coursing mee draaien. Maar eerst op zaterdag de show. Alleen Chidish en Cytaugh waren gemeld in de Jeugdklas. Chidish kreeg van keurmeester Mevr. Ella Yaschenko uit Moldavië 1U en werd BOB over Cytaugh die ook 1U kreeg. In de Jügend BIS keuring werd Chidish als vierde geplaatst door Olaf Knauber. De volgende dag was de coursing, dit was voor het eerst dat Vision zoiets zag en ze vond het verdraaid interessant!
**********
Donderdag 5 mei was de Deerhound Clubmatch. Keurmeester was Willem Buitenkamp. Brandir werd vijfde van de vijf, Chidish eerste van de twee en Cytaugh derde van de drie. Niet zo’n succes dus. De foto’s vindt u op http://www.deerhoundcllub.nl Ik had in overleg met het bestuur en de Universiteit van Nottingham, georganiseerd dat we DNA zouden afnemen voor de onderzoeken die momenteel lopen in Engeland. Ik was erg blij met onze buitenlandse deelnemers want dezen waren allen bereid om DNA te laten afnemen van hun hounds. Dit in tegenstelling tot de ‘grote’ Nederlandse fokkers. Een voor mij (en vele anderen) onbegrijpelijke instelling.
***********
Op zaterdag 7 mei was ik met Cytaugh en Chidish in Dortmund. Hier keurde de heer Dux de 17 gemelde Deerhounds. Chidish kreeg 1U en werd Beste Jeugd Deerhound en Cytaugh kreeg 2U achter iets dat nooit had mogen winnen. Er werd zeer vreemd gekeurd en menigeen kon zich niet vinden in de uitslagen. Volgende keer toch maar weer naar iemand die uit de windhonden komt.
**********
Woensdag 11 mei vertrokken we naar Tüttleben. Hier vond dit jaar de Saluki Jahresausstellung plaats. Het binnenterrein van de renbaan was mooi aangekleed met een kameel, sjeik en Saluki’s. Voor de show op zaterdag waren 5 Deerhounds gemeld. Chidish was de enige reu, hij kreeg 1U (hiermee werd hij Duits Jeugdkampioen) en werd BOB, Cytaugh kreeg 1U in de Jeugdklas en werd uiteindelijk BOS. Omdat er zo weinig koppels waren aangemeld, meldde ik Chidish en Cytaugh ook aan. Ze liepen prachtig naast elkaar maar het is natuurlijk geen echt koppel, ze lijken niet op elkaar. Maar de keurmeester dacht er anders over en maakte ze eerste. Vervolgens moest Chidish voor Beste Jeugdhond in de ring verschijnen. Ook dit won hij en even later werd hij ook nog eens BIS! Ik vond dit erg gênant. De BOB Saluki was nou ook niet bepaald slecht en had gewoon BIS moeten worden. Voor zijn overwinning kreeg Chidish een prachtig bed maar ik vond het meer geëigend voor Saluki’s dus kreeg de BOB Saluki het alsnog.
Vision was intussen al behoorlijk gegroeid en vond het prachtig om haar kameraadjes weer te zien. Ze hadden lol voor tien zo met z’n drieën. We hebben in Tüttleben altijd een lekker stukje tuin zodat ze er behoorlijk kunnen rauzen maar ze vonden het op dinsdag wel erg lekker om ook even te coursen op het middenterrein. Simon had een spectaculair parcours weggelegd over een greppeltje heen en achterlangs de bomen. Je zag dat de hounds hiervan genoten, het was weer eens wat anders dan op zo’n glad, overzichtelijk veld. Natuurlijk mocht Vision ook een stukje en dat deed ze vol overgave!
Twee weken later zaten we in Nörten-Hardenberg. Simon was in Lichtenvoorde bij de coursing en zodoende overnachtte ik bij Sonja in de camper. Dit ging allemaal prima. Vanaf donderdag tot en met zondag was het ‘European Irish Wolfhound Congress’ met op zaterdag de Jahresausstellung van de Ieren. 250 Ierse Wolfshonden waren er gemeld voor de drie keurmeesters; Gretchen Bernardi (USA), Chris Amoo (UK) en Jan Pain (UK). De uitslagen kunt u vinden op http://www.dwzrv.de
Zondag was de CAC show voor alle windhonden en de heer Peter Friedrich keurde de 15 Deerhounds. Alle Deerhounds kregen een Uitmuntend dus dat zegt wel weer genoeg. Chidish was eerste in zijn klas en werd Beste Reu. Cytaugh kreeg ook 1U en is nu dan ook Duits Jeugdkampioen. BOB werd de Finse teef Brokenwheel Mc Blodeuwedd.
**********
Zaterdag 4 juni waren Chidish en Cytaugh in Tilburg op de show van KC de Baronie. Hier keurde Ricky Lochs-Romans de 5 aanwezige Deerhounds. Chidish kreeg 1U en het reserve CAC en Cytaugh had ook 1U in de Jeugdklas. Met deze U’tjes zijn ze beide Nederlands Jeugdkampioen geworden.
Hierboven ziet u één van de coursingvelden van het EKC in Slowakije. Dit werd gehouden van 17 tot en met 19 juni. We waren van plan om zondagochtend 12 juni te vertrekken maar toen ik zaterdagmiddag van mijn Greyhound keuring in Lelystad naar huis reed, kreeg ik panne. Het was dusdanig ernstig dat de wegenwacht het niet kon repareren en eer een garage dat kon was het natuurlijk maandag! Pas maandagavond tegen achten konden we vertrekken en hebben het eerste stuk tot vlak voor Frankfurt in record tempo gereden. Woensdagavond sloten we ons aan bij de groep op de renbaan bij Wenen en donderdagmiddag waren we in Vel’ké Pole, Slowakije. We hadden geen hounds in de strijd maar Simon was wederom chef d’équipe. Het was allemaal niet zo’n succes; de organisatie liet behoorlijk te wensen over, er werden variabele prijzen voor het eten en drinken gevraagd en er waren geen goede afspraken gemaakt met de verenigingen die de coursings verzorgden. Dat resulteerde in één veld dat al begon met een heel klein rondje renbaan uit te zetten in plaats van een coursing en waar, nadat dit veranderd was, bleek dat twee mensen drie hele dagen dit terrein bemanden. Dit resulteerde weer in fouten van de draaier, spanningen bij de deelnemers en organisatie en uiteindelijk het wegnemen van de Greyhounds op zondagmiddag om te 
voorkomen dat er door draaifouten blessures zouden ontstaan. Op een ander veld draaide op zondag een ander team en deze had geen reserve materiaal bij zich. Dus toen het draaitoestel het begaf aan het begin van de tweede omloop, gaf de Duitse ploeg van een ander veld, hun het reserve toestel maar daar wilde de draaier niet mee draaien. Enfin, de Duitse draaier die he overnam, draaide veel beter dan de eerste en hierdoor kregen de hounds hele andere punten dan de hounds die al gelopen hadden. Dit veroorzaakte een enorme verschuiving in het klassement. Niet leuk allemaal. Voor Brandir, Chidish en Cytaugh was het ook niet echt leuk; je kon er niet goed wandelen, overdag was het af en toe erg warm en ik was toch veel aan het kijken op de ver gelegen velden of met mijn keramiek bezig. Om het goed te maken hadden we een paar dagen vakantie er achteraan gepland maar op de camping waar we in eerste instantie belandden, werden we op zo’n dusdanige manier geattaqueerd door horzels en ander zeer groot rondvliegend tuig dat we de volgende dag gelijk weer zijn vertrokken. Hierna belandden we op een camping in Tsjechië en dat beviel beter. We konden een heel groot stuk ’tuin’ afzetten en zeer goed wandelen in de omgeving. Na drie dagen zijn we weer naar huis gegaan en waren de hounds toch wel weer blij dat ze lekker konden uitrazen op hun eigen terrein.
**********
2 en 3 Juli mocht ik de windhondenspecialty keuren in Finland te Hyvinkää. Op zaterdag had ik de Barsoi’s en op zondag de Deerhounds. De kwaliteit viel me van beide rassen toch wel tegen en aangezien ik streng keur heb ik bij de Barsoi’s (49 aanwezig) maar 10 Excellents vergeven en bij de Deerhounds (39 aanwezig) 4. Vooral de bovenbelijningen waren bij beide rassen erg vlak en de gangwerken echt slecht. Iets wat toch erg belangrijk is voor een Barsoi en Deerhound! Beste Barsoi was Yegorov Morning Haze van Virva Sundberg & Seija Piippo Kokkola en beste Deerhound de mooie teef Kerslake Doreen van Carina Engman.
**********
Op donderdag 21 juli vertrokken we naar Kronenberg nabij Sevenum. Hier was op zaterdag de exterieurkeuring waarvoor we Vision hadden aangemeld. En zoals ik al eerder schreef, ze is een natuurtalentje. Ze showde zich als een volleerde dame aan de keurmeester Willem Buitenkamp.
Cytaugh en Chidish hebben in de middag samen voor hun ‘haasvast’ gelopen. Dit ging prima! De volgende dag heeft ’s morgens Cytaugh met Bernice gelopen en ’s middags Chidish met Bernice. En beide keren ging Bernice gelukkig mee dus nu hebben de twee ‘puppen’ hun ‘haasvast’ en kunnen ze vanaf 22 september officieel meedoen.
En natuurlijk mocht Vision ook een stukje lopen op zaterdag! Wederom deed ze het vol overgave. En na hard werken is het goed troep maken!
Posted in 2016, Buitenland, Lure Coursing, Show | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir, Pyefleet Vision | Comments Closed
En dat was dan 2015.
Alweer de laatste dag van het jaar. Wat is dat toch weer snel gegaan! Vorig jaar zaten we rond deze tijd in Frankrijk in de sneeuw, het vuurwerk ontvluchten. Nu hoeft dat niet, Brandir vindt het niet leuk maar is niet echt van streek. Chidish en Cytaugh hebben er tot nu toe nog niet op gereageerd en schijnen er dus geen last van te hebben. Hopelijk blijft dat zo! Zonet nog een grote wandeling gemaakt met de hounds in het Pannehoef, normaal kunnen ze bepaalde stukken wel los lopen maar vanwege het mooie weer was het zó druk dat ze grotendeels aan de lijn moesten blijven. Balen maar ja, dan rennen ze hier nog maar een rondje, op vijfduizend vierkante meter kan je je ook uitleven.
Voor dit jaar had ik weer eens ingeschreven voor de Winner. Gelukkig bood Sonja aan om te komen en mee te gaan, ik had ze alle drie gemeld dus goede hulp kon ik wel gebruiken en Simon’s hobby is het niet! Dus zondag de dertiende vertrokken we vroeg in de ochtend bepakt en bezakt richting Amsterdam. Chidish en Cytaugh gedroegen zich voorbeeldig, echt Deerhound waardig.
Chidish showde ook keurig maar Cytaugh maakte er een potje van, die moet echt van te voren even ‘ingeshowd’ worden. Ze kregen beide een Veel Belovend van Willem Buitenkamp. Brandir toonde zich van geen kanten, hij heeft er duidelijk geen lol meer in en ja, dan kan je beter met een zak aardappels de ring in gaan, die is dan nog handelbaarder. Hij kreeg het reserve CAC en reserve CACIB. Na het showen is het altijd goed rusten, vooral als je lekker veilig bij je vader kan liggen.
Daar Chidish zijn zus versloeg bij de strijd om Beste Pup moest hij ’s middags in de erering verschijnen. Dit was een goede ervaring voor hem, grote ring, veel mensen, luide muziek en veel andere honden. Hij was wel even onder de indruk maar liet zich redelijk goed showen. Cytaugh had het intussen helemaal gehad en wilde alleen nog maar naar huis. Dus zodra ik uit de erering kwam, waar Chidish natuurlijk niet was geselecteerd, pakten we ons boeltje weer bijeen en liepen richting uitgang. Cytaugh, die de hele dag, ondanks verschillende verzoeken, geen plas had gedaan, kon het niet meer ophouden en deed vlak voor de uitgang, midden in de hal, een grote plas op de schone, glimmende, marmeren vloer! Dan moeten ze maar zorgen dat de uitlaatplaatsen net zo schoon zijn, zou ze gedacht hebben. En gelijk heeft ze!
Het weekend erna mocht ik keuren in Cuijk. De kwaliteit van de hounds viel me zwaar tegen, iets wat mij en vele andere windhondenkeurmeesters de laatste jaren al sterk is opgevallen. Veel fouten zijn; te weinig of juist te veel ribwelving (Italiaanse Windhondjes!), veel minder adel in de hoofden door hoge voorhoofden en niet parallellen lijnen, te weinig lendewelving, korte staarten, te steil op de polsen en natuurlijk een slecht gangwerk. En als je dan een ZG geeft omdat het betreffende houndje een wel hele storende fout heeft of bij elkaar zoveel fouten heeft dat een U echt niet kan, wordt je als keurmeester boos aangekeken. De mensen moesten eens wat meer het kwalificatie-reglement en de standaard van hun ras lezen, dan zouden ze het wel begrijpen. Maar leuk keuren is het niet als je wacht op het moment dat je winnaar de ring in stapt en dat gebeurt niet! Enfin, hopelijk wordt het de komende jaren weer wat beter met de kwaliteit.
Nog een paar uur en we glijden het nieuwe jaar weer in. Wat gaat het ons brengen?
Ik wens; dat de mensen wat meer rekening met elkaar gaan houden, wat minder agressief op elkaar reageren, gewoon wat socialer en vriendelijker tegen elkaar zullen zijn. Dat maakt het leven al een stuk fijner!
Happy New Year!!!
Posted in 2015, Show | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Brandir | Comments Closed
Oktober
Oktober staat al vele jaren in het teken van RONO-strand. We zijn er bijna ieder jaar geweest, meestal met coursende hounds maar de laatste jaren alleen met hounds die op vrijdag de training lopen. Ook Sonja is de laatste jaren consequent aanwezig.
Dit jaar hebben we, tijdens de training, Brandir halverwege het parcours gestart nadat Bernice het eerste stuk had gelopen. Brandir startte vol overgave en liep een goede tweede helft samen met Bernice. De pups hebben beide ook met veel enthousiasme een kwart van het parcours gelopen. De dagen erna waren pure ontspanning, een beetje wandelen en courses kijken. Maandag de 19de alles weer ingepakt en naar huis.
Donderdag 22 oktober vertrok ik richting Hermannsburg. Ik zou een lang weekend bij Sonja logeren en op de zaterdag de show 
in Hannover lopen. Om het niet te stressig te maken hadden we dus de vrijdag ingelast. Voor de pups was het de eerste keer dat ze bij Sonja kwamen maar ze vonden alles prima en prachtig. Alleen het trappen lopen om boven bij mij te slapen, gaf wat problemen. Na twee nachten besloten we dan ook dat ze maar beneden moesten blijven slapen. En dat ging prima! Zaterdag dus naar de show geweest. Brandir heeft nog één CACIB nodig en ik had gehoopt hem hier te pakken. Helaas ging deze vlieger niet op, hij kreeg het reserve. Chidish en Cytaugh gedroegen zich voorbeeldig en deze keer werd Chidish Beste Jüngsten. We konden dus lekker op tijd naar huis om nog een grote wandeling te maken.
De volgende dag was het prima weer om foto’s te nemen en .. ze zijn gelukt!
Het kostte even wat tijd maar het resultaat is er ook naar!
Op deze foto’s zijn Cytaugh en Chidish 7 maandjes jong en Brandir bijna 3,5 jaar.
En op maandag weer een lekker stuk gelopen. Het was wederom prachtig weer en de bomen waren schitterend aan het verkleuren! De hounds konden hier lekker loslopen en hadden plezier voor tien!
Dinsdagochtend mijn boeltje weer bij elkaar gepakt en naar huis. Snel de auto uitgeruimd en de caravan ingeruimd want donderdag vertrokken we alweer voor een weekendje CC2000. Weer hadden we schitterend weer! Simon en Gert Jan hadden een leuk parcours weggelegd met een hindernis erin. In totaal hebben er zo’n dikke 60 hounds lekker gecoursed maar de mooiste courses waren die met 7 Afghanen en 4 Saluki’s, altijd een genot om naar te kijken. Brandir en Bernice hebben samen met een Barsoi gelopen en ook Chidish en Cytaugh mochten weer een stukje. Het was weer een heerlijk weekend!
Brandir over de hindernis!
Posted in 2015, Deerhound algemeen, Lure Coursing, Show | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
September
De maand september begon met de Puppydag in Waalwijk. Voor deze dag waren zo’n 50 pupjes van alle rassen gemeld waaronder Aislinn, Cytaugh en Chidish. Cytaugh en Chidish vonden het geweldig om Marijn, Theo en Aislinn weer te zien! In de eerste wedstrijdronde, waarbij in ieder groepje vijf pupjes beoordeeld werden door twee keurmeesters, werden zowel Cytaugh als Aislinn eerste en Chidish tweede in hun groepje. In de tweede ronde, waarbij vier pupjes per groep aantraden, werden Cytaugh en Aislinn weer eerste en Chidish had een gedeelde eerste plaats. De derde wedsstrijdronde is een herkansingsronde, daarvoor komen de pupjes terug die eerder als laatste geplaatst waren. In de vierde wedstrijdronde werd Cytaugh tweede, Chidish derde en Aislinn eerste. In de vijfde ronde moesten Cytaugh en Chidish in de zelfde groep aantreden terwijl Marijn 
gelijktijdig met Aislinn in de ring moest. Dus ik moest een handler voor Chidish regelen. Ja, en een Deerhound showen is dan toch wat anders! Dit was dus de laatste ronde voor Chidish, hij werd als vierde geplaatst en vloog eruit. Cytaugh werd eerste in het groepje en Aislinn derde. Dus Aislinn en Cytaugh gingen door naar de zesde wedstrijdronde en werden vierde en derde in hun groep van 9 pupjes. Nu werd het spannend want er gingen maar acht pupjes door naar de finale en er stonden werkelijk een paar prachtige puppen! Aislinn werd uiteindelijk achtste en Cytaugh zesde. De puppen waren na al dat geshow natuurlijk doodmoe maar ze hebben een geweldige ervaring opgedaan en daar ging het om.
Twee weken later hadden we de Jongehonden-Veteranendag van Stichting Rasgroep Windhonden. Er waren 15 Deerhounds gemeld waarvan de veteranen reu absent was. Chidish was alleen in zijn klas en Cytaugh en Aislinn stonden met hun tweetjes in de klas van 4 tot 6 maanden. Aislinn werd eerste en Cytaugh tweede. Uiteindelijk werd Barnesmore Energy of Life van Viola en Wolfgang Müller best jonge Deerhound. Het was een gezellige dag, ietsje fris maar gelukkig droog!
Het weekend hierna was de coursing in Lichtenvoorde. Wij gaan hier altijd graag naar toe; het sfeertje is er prettig, je staat er prima met de caravan, een groot coursingveld waar een goed parcours op weggelegd kan worden, vriendelijke mensen en je kan er zalig wandelen in de omgeving. Op vrijdagmiddag was de training en natuurlijk hebben Brandir, Chidish en Cytaugh ook gelopen. Eerst lieten we Chidish een stukje lopen, hij ging als een speer achter het haasje aan. Intussen stond Cytaugh aan de kant te blaffen van opwinding, toen ze eindelijk ook mocht liep ook zij zeer goed. Hierna mocht Brandir. Als Brandir naar het draaitoestel gestart wordt, loopt hij de sterren van de hemel. Het is niet te geloven hoe hard hij kan! Dat is dus ook de reden waarom zijn rechte buikspier zo snel verzuurd, hij dus pijn krijgt en eigenlijk niet meer wil lopen. De volgende dag hebben we ze nog een keer in de pauze laten lopen maar toen had Simon de start min of meer naast het draaitoestel gemaakt om het voor mij wat makkelijker te maken. Maar voor Brandir werkte dit dus niet; hij ging niet van start maar toen Cytaugh losschoot en achter het haasje aanvloog ging Brandir wel mee. Bij zo’n klein rondje van een paar honderd meter krijgt hij geen last en als hij dat nou eenmaal door heeft kunnen we het misschien wel opbouwen. Maar intussen moeten we ook maar wat meer gaan fietsen, zijn conditie laat echt te wensen over. Enfin, helaas mogen Cytaugh en Chidish volgend jaar nog steeds niet meedoen maar we hopen wel weer van de partij te zijn in Lichtenvoorde.
Posted in 2015, Deerhound algemeen, Lure Coursing, Show | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Brandir | Comments Closed
Augustus
De afgelopen maand was een drukke maand, veel onderweg en een zorg erbij. Het weekendje Kronenberg, begin augustus, was redelijk relaxed. Het was voor 
Chidish en Cytaugh de eerste grote reis, overnachten in de caravan, het ontmoeten van vele, vele andere windhonden en mensen, de eerste showervaring en voor de eerste keer in het ‘openbaar’ een stukje coursing lopen. Ze deden het fantastisch, vonden alles geweldig, showde zich boven verwachting goed en liepen zeer enthousiast achter het haasje aan.
Sonja was ook gekomen om Bernice deel te laten nemen aan de coursing. Ze liep samen met Lotte van Alex en Dini. Het waren geen spetterde courses, beiden waren ze niet echt in een topconditie. Maar ze hadden plezier en daar gaat het om. Het bleek dat ze bij de opvang een behoorlijke botsing hadden daar Bernice niet op tijd kon stoppen, het bewijs leverde deze foto van Annemiek. Gelukkig hielden ze e
r niets aan over.
Wel moet me even van het hart dat ik het uitermate kinderachtig vond van een aantal mensen, om te zeuren over het feit dat Sonja en ik foto’s van Chidish en Cytaugh namen op de rand van het coursingveld. Er had geen hond last van, wij en de puppen maakten geen herrie en stonden ook absoluut niet in de loopbaan van de coursende hounds, er heeft er geen één op of om gekeken. En toch moeten mensen daar over klagen. Deze mensen zijn waarschijnlijk nooit vroeger in Leek geweest, daar gebeurde het wel dat de coursende hounds tussen het publiek door liepen! Een goede hound heeft nergens last van en als hij dat wel heeft, is hij niet haasvast!
Woensdag 12 augustus ging ik met de hounds naar het losloopbos in Dorst. Na een dik half uur kwam ik een kleine Schotse Collie tegen. Het dier zag er zwaar verwaarloosd uit, de vacht was vol met klitten en er zaten korsten op de neus. Na 20 minuten rond gehangen te 
hebben op de ‘vindplaats’, geluisterd te hebben of er niet geroepen werd en aan ettelijke voorbijgangers te hebben gevraagd of ze deze hond kenden, besloot ik het arme dier maar mee te nemen. Gezien de maat en het snoetje was ik er heilig van overtuigd dat het een teef was van rond de 10 jaar. Ik had ook onder de buik gevoeld of het een reu was maar kon niets vinden, alleen klitten. De Collie liep gewoon met me mee richting de auto maar erin springen dat deed ze niet. Nadat ik ze had opgetild en in de auto gezet, kroop ze achter in een hoek en dook in elkaar. Tijdens het rijden zag ik dat ze doodsbang was! Zo’n oude hond bang voor autorijden, erg vreemd. Ik reed gelijk langs mijn dierenarts om te kijken of ze gechipt was en zo ja of deze geregistreerd was. Wel gechipt maar niet geregistreerd. 
Thuis gekomen ging ik het arme dier eens nader bekijken en schrok me rot. Deze hond zat niet een beetje in de klit maar was nagenoeg totaal vervilt inclusief viltstrengen en enorme 
klittenballen! Mijn idee om er de schaar in te zetten, zette ik meteen uit m’n hoofd, dat was onbegonnen werk. Ik schreef een noodkreet naar Annemiek en de volgende ochtend stond zij bij mij op de stoep, bewapend met scheerapparaten en een fles hondenshampoo. We plaatsten de keukentafel bij het raam, hingen een looplamp op voor extra licht, legde een rubbermatje op de tafel, zette de Collie erop en gingen aan de slag. Naarmate Annemiek vorderde werd de verbijstering groter. Hoe konden 
mensen een dier zo ontzettend verwaarlozen!!! Annemiek heeft haar gepeld als een sinaasappel! Toen de buik aan de beurt kwam bleek ineens dat het een reu was! We kwamen niet meer bij van het lachen! Ja, en dan kan je ineens geen ‘meiske’ meer tegen hem zeggen dus na verschillende namen de revue te hebben laten passeren, werd het 
Remy. U kent het wel, van ‘Alleen op de wereld’.
In totaal heeft Remy dik vier uur op tafel gestaan voordat zijn jas uit was. Op de foto’s kunt u zien dat ik dat letterlijk bedoel!!! Na de scheerpartij hebben we hem lekker gewassen maar we moesten hem wel twee keer soppen voordat hij niet meer vet aan voelde.
En zo zag hij eruit na zijn opknapbeurt. Heerlijk fris!
In de loop van de daarop volgende dagen ging Remy steeds beter lopen en op een gegeven moment ging hij zelfs zijn poot optillen om te plassen. Wie weet hoe lang hij dat al niet heeft kunnen doen vanwege al die klitten! Inmiddels had ik besloten dat Remy sowieso niet meer terug zou gaan naar zijn oude eigenaren, mochten die nog opduiken. Mensen die hun hond zo verwaarlozen zijn nog geen speelgoedhond waard! Hij had zich intussen prima aangepast, at goed en luisterde naar zijn nieuwe naam. We zouden wel een goed tehuis voor hem vinden maar eerst moest hij maar mee naar Duitsland alwaar we zaterdag 22 augustus in Trautskirchen de Deerhound Jahresausstellung zouden hebben.
Voordat we woensdag 19 augustus vertrokken, kwam er een mailtje van Annemiek dat Remy vermist werd maar het fijne wist ze er niet van. Later die week had ze dit ook gezien op de site van Amivedi en na overleg heeft Annemiek ons telefoonnummer doorgegeven.
Bepakt en bezakt, met de hondenmand extra mee voor Remy, vertrokken we richting Trautskirchen. Na één overnachting kwamen we in Trautskirchen aan. Het was behoorlijk warm en we moesten Remy beschermen tegen verbranding van de zon, want ja, hij had natuurlijk geen vacht meer maar wilde toch steeds in het zonnetje liggen.
Vrijdagavond werden we gebeld door een vrouw die zei dat wij haar hond hadden. Nadat ze het chipnummer had doorgegeven spraken we af dat ik het zou laten uitlezen en haar zondag terug zou bellen. Zondag bleek het inderdaad haar hond te zijn. In eerste instantie wilde ze Remy gelijk komen ophalen maar ik zei dat we maandag in de buurt van Frankfurt zouden staan en dat het beter was om hem daar op te halen. En zo geschiedde; maandagmiddag kwamen ze Remy halen. Gelukkig was Remy wel blij zijn eigenaren weer te zien en na een indringend gesprek met een aantal adviezen (Remy was veel te dik en dronk te weinig uit zich zelf), hebben we Remy mee gegeven. Ze beloofden dat ze hem vaker naar de trimmer zouden brengen want zelf bijhouden kon ze niet, Remy zou het niet toestaan! Deze hond had dus van jongs af aan niet geleerd dat het leven meer was dan twee keer per dag een rondje in altijd hetzelfde bos en iedere dag dezelfde brokken!
Toen ik hem een paar weken later weer zag omdat ik zijn halsband nog had en zij de mijne, schrok ik van zijn trieste uitdrukking op zijn snoet. Hij zag er nog ouder uit en was weer net zo dik als toen ik hem gevonden had. Arm dier. Met pijn in mijn hart vertrok ik, wetende dat ik niets meer voor hem kon betekenen.
Enfin, terug naar Trautskirchen. Voor deze Jahresausstellung waren 77 hounds gemeld voor Bryan Doak van de Rosslyn kennel in Ierland. Als eerste werden de veteranen en vervolgens de puppen gekeurd. Chidish stond met één andere reu in zijn klas en won hiervan. Cytaugh had twee teefjes in haar klas maar eerlijk gezegd waren ook dezen echt geen concurrentie. Dus Cytaugh moest 
tegen haar broer voor Beste Baby en dit won zij. Aan het eind van de dag werd ze zelfs Baby Best in Show ! Brandir behaalde een derde plaatst in de kampioensklas. Het was een beetje een sfeerloze show met weinig echt mooie Deerhounds, de kwaliteit in Duitsland gaat duidelijk achteruit. Beste reu en BOB werd uiteindelijk Landlord von der Oelmühle van Florent Friedrich en Beste teef werd Barnsmore Energy of Life van Viola en Wolfgang Müller.
Zondag was de coursing. Het terrein was sterk hellend en door de zon en de wind, kurkdroog. Dit leverde een groot aantal blessures op, bij sommige hounds waren hele voetzolen ontvelt. Bernice startte ’s morgens redelijk en liep vervolgens een goede course maar ’s middags gooide ze er weer met haar pet naar (maar hierdoor had ze tenminste geen kapotte voetjes!) en eindigde op de laatste plaats.
Maandag de boel weer ingepakt en richting Campingpark Wispertal gereden. (Eind van de middag werd Remy hier opgehaald.) Hier hebben we een aantal dagen gestaan voordat we vrijdag naar Bad Homburg gingen alwaar Sonja zou helpen met opbouwen van de show en ik nog wat keramiek probeerde te verkopen en Brandir, Cytaugh en Chidish voor de show had aangemeld. Cytaugh werd Beste Baby en Brandir BOB. Zondag 30 augustus wederom de boel weer ingepakt en eind van de middag waren we weer thuis, een hond armer.
Posted in 2015, Buitenland, Lure Coursing, Show | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
Chidish en Cytaugh
Inmiddels zijn we een paar weken verder en Chidish en Cytaugh hebben hun draai goed gevonden. Brandir is ontzettend opgeknapt en eet als een bootwerker, hij is zelfs aan de dikke kant! Hij geniet volop van zijn kinders, speelt met ze, houdt ze in de gaten en voedt ze op.
Chidish
Chidish en Cytaugh amuseren zich kostelijk met het vele speelgoed wat er rondslingert, de dennenappeltjes en takken die overal liggen, de kippen en alles wat kruipt en vliegt.
Cytaugh
… en de trotse papa Brandir
Ook hebben ze hun koele plekje gevonden voor als het warm is. We zijn er niet zo blij mee, want ze graven de bedrading van de tuinverlichting op en het droge, mulle zand stuift natuurlijk vreselijk maar ze vinden het zo’n lekker plekje dat we het nog maar even toestaan.
Regelmatig gaan ze mee naar bos en hei en Brandir neemt ze altijd mee in zijn kielzog. Vooral Cytaugh vindt dit zeer spannend en toont ook al de grootste lef. Een belofte voor de toekomst!!
Posted in 2015, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Brandir | Comments Closed
Wereldtentoonstelling en pupjes.
Op maandag 8 juni zijn we begin van de middag vertrokken richting de Wereldtentoonstelling in Italië. Eén overnachting net in Frankrijk en twee in het Zwarte Woud, zuid Duitsland. Hier had Simon een leuke camping gevonden op dik 1100 meter hoogte en zijn we sportief aan het wandelen geweest, bergje op, bergje af. Donderdag door naar Pavia waar we dachten weer een leuke camping te vinden. Dit viel iets tegen vanwege de beperkte wandelmogelijkheid maar dat was niet zo erg daar de temperatuur behoorlijk hoog was. Zaterdag werden de windhonden gekeurd in het 
enorme beursgebouw te Milaan. Daar de Deerhounds als eerste aan de beurt waren had ik hierna de kans om meerdere keuringen te volgen. De keuring van de Deerhounds was op z’n zachtst gezegd merkwaardig maar dat was niet alleen bij de Deerhounds. Er werden gemanipuleerde staarten geplaatst, de andere kant van het lijntje was erg vaak belangrijk, totaal unsounde hounds, die werkelijk niet normaal kunnen lopen, werden boven sounde hounds geplaatst en ga zo maar door. Gelukkig waren de beide Whippet keuringen een genot om naar te kijken. Enfin, zondag zijn we weer vertrokken richting huis daar we met Marijn hadden afgesproken om dinsdagmiddag Chidish en Cytaugh op te komen halen. Wat verheugden wij ons daarop!
Dinsdagmiddag 16 juni, eindelijk. De drie puppen liepen lekker buiten bij Marijn en na een babbeltje en wat papieren in ontvangst te hebben genomen, deden we Cytaugh en Chidish aan de riem, hup in de auto en naar huis. Wat was Brandir blij toen hij die twee apenkoppen de auto uit zag komen! Na even wat rond gelopen te hebben ging h
et hek van de dam en speelden en renden ze rond alsof ze niet anders gewend waren. Al het speelgoed werd uit de mand gehaald en over het terrein verspreid, Brandir moest het ook ontgelden maar deze vond dat helemaal niet erg!
Ja, en dan moet er geslapen worden maar natuurlijk wel met z’n tweeën op één bedje.
En intussen groeien ze als kool. Ze zijn nergens bang voor, vinden iedereen en alles leuk en interessant, hebben tot op heden nog niets gesloopt, eten goed en luisteren al naar hun naam. Het is een wonderbaarlijk stel!
En als Chidish een andere slaapplekje heeft, kruipt Cytaugh wel bij Brandir.
Na het slapen en eten moet er weer gespeeld worden. De ‘hondenbank’, die inmiddels aardig op is, hadden we expres laten staan. Vanmiddag ontdekte Chidish het gat en de eerste plukken vlogen al in het rond. Het zal niet lang meer duren of we moeten een nieuwe ‘hondenbank’ halen. Maar eerst kunnen ze nog even lol hebben!
Posted in 2015, Buitenland, O'Cockaigne Landgoed, Show | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Brandir | Comments Closed
Jong spul.
Een paar weken geleden hoorde ik gepiep terwijl ik de gieter liet vollopen. Ik zocht naar een nestje maar kon niets vinden. Uiteindelijk bleek het gepiep uit de kruik te komen die tussen de voordeur en de buitenkraan staat. De eerste dagen zagen we de ouders niet zo vaak maar het jonge spul werd steeds hongeriger en de ouders kregen het druk. Met het fototoestel in de aanslag nam ik plaats in de 
deuropening van de caravan die klaarstond voor vertrek naar Tüttleben. Zowel pa als ma mees vlogen af en aan met rupsjes en vliegjes.
Het erin vliegen is niet zo moeilijk maar wij vroegen ons toch wel af hoe de jonge vogeltjes uit die kruik moesten komen. Hoe ma en pa het deden kon ik vastleggen maar de jongen waren al uit gevlogen toen we zes dagen later terug kwamen uit Tüttleben.
In dezelfde periode heeft Sonja een aantal Faverole-eieren laten uitbroeden door haar kip. Deze zijn vlak voor Pinksteren uitgekomen. Vier kleine Favi’s en één dwerg Dresdener. Als ze groot genoeg zijn komen ze in het Oekelsbos wonen.
Op zaterdag 30 mei hebben we de pups opgehaald en zijn met ze naar het winkelcentrum in Etten-Leur gegaan. Het was heel grappig om de verschillen in de karaktertjes zo duidelijk te zien. Aislinn ging regelmatig op haar gatje zitten om de indrukken te verwerken, Cytaugh liep op zich prima mee aan het riempje maar ging af en toe in de remmen en begon dan te bokken en Chidish lag er qua karakte
r precies tussen in. We hebben misschien 500 meter gelopen maar deden er al met al bijna een uur over! Hierna zijn we naar ons huis gegaan alwaar Brandir helemaal uit z’n dak ging. Wat was hij blij verrast om de pups te zien!
Cytaugh was het brutaalste, ze ging gelijk met speelgoed slepen en daagde voorzichtig haar vader uit. Het liefste zou Brandir met ze spelen maar dat gaat natuurlijk nog niet, hij moet nog een paar maandjes wachten!
Chidish is een echte Beerhound! Zowel normaal bier als witte Hoegaarden smaakte hem goed. Na dit uitstapje hebben we ze weer terug gebracht naar Marijn. Nog 10 daagjes wachten en dan komen Chidish en Cytaugh voorgoed naar het Oekelsbos.
Posted in 2015, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Brandir | Comments Closed
Een toertje Duitsland.
Na op woensdag 15 april de auto te hebben vol gepakt met kleding en schoeisel voor show en coursing, Brandir’s show- en coursingspullen en drie Pinussen van dik anderhalve meter lengte, vertrokken Brandir en ik op donderdagochtend richting Hermannsburg. Tegen vieren konden Brandir en Bernice elkaar begroeten. Na eerst met de hounds te hebben gelopen, zijn de Pinussen de grond in gegaan en hebben Sonja en ik mijn spullen in de camper geladen.
Vrijdagochtend zijn we vertrokken richting ‘Gut Basthorst’, in de buurt van Großenaspe, voor een weekendje show en coursing. Toen we op ongeveer 10 kilometer afstand waren klingelde de telefoon. Simon. Hij melde dat er om half elf een mailtje binnen was gekomen van Dennis Buroh, de sonderleiter van de show, met de mededeling dat buitenlanders niet welkom waren. Een reden stond er niet bij! Het is natuurlijk van de zotte om op dat tijdstip een mailtje te sturen naar iemand die nog 700 kilometer moet reizen terwijl die de volgende dag aan de show zou deelnemen. Enfin daar aangekomen deden we alsof we van niets wisten, begroetten Dennis en zijn moeder en vroegen of alles goed ging. Gelijk kregen we te horen dat er problemen waren met het veterinaire ambt en dat de buitenlandse hounds niet welkom waren. Er werden allerlei vage redenen aangedragen, rare verhalen verteld en excuses verzonnen. Tevens kregen we te horen dat alle buitenlanders al woensdag op de hoogte waren gebracht per telefoon of e-mail. Hierop reageerde Sonja door te zeggen dat ik buitenlander was en niets vernomen had. Dennis mompelde iets van dat het mailtje dan waarschijnlijk niet was aangekomen en dat er wel een oplossing te vinden was. Vervolgens klom Sonja in de telefoon om met de voorzitster van de Landesgruppe te overleggen en te horen hoe de vork in de steel zat. Een dik uur later namen we het besluit om in Brandir’s paspoort Sonja als mede-eigenaar te vermelden om alle problemen op te lossen en gezeur voor te zijn en er voor te zorgen dat Brandir mee kon doen aan de show. Toen we Dennis het mailtje lieten zien dat Simon intussen had doorgestuurd, zei hij dat het er wel erg lang over gedaan had!!!
Voor de DWZRV-Sieger show waren 13 Deerhounds gemeld. De Tsjechische keurmeesteres herkende gelukkig wel het juiste type Deerhound maar gaf toch nog veel te veel U-tjes. Brandir werd beste reu en Edlyn Shadrachs gift to Caoinlan, een mooi teefje van Danuta Materzok-Köppen, werd BOB. Bernice had de Openklas gewonnen met het reserve CAC maar aangezien Edlyn in de wachttijd zit kan zij het CAC niet gebruiken en schuift dit door naar Bernice. Hiermee werd Bernice Duits Kampioen!!!
Edlyn Shadrachs Gift to Caoinlan maakt een lelijke schuiver.
Op zondag vond de coursing plaats. Het veld was een evenemententerrein waar ook polo wedstrijden worden gehouden. Het was enorm groot, super strak, net gemaaid (heel mooi in strepen) en dus in de ochtend, door het vocht in het losliggende gras, zeer glad. Verschillende hounds maakten hierdoor een schuiver. Het parcours wat was uitgezet ging de 500 meter niet te boven terwijl je er zonder moeite minstens 1000 had kunnen wegleggen. Ook was het zeer fantasieloos en zelfs gevaarlijk. Na dat de Barsoi’s als eerste hadden gelopen werd het parcours dan ook ietwat veranderd, er werd iets meer lengte gecreëerd en een belachelijke punt werd eruit gehaald. Bij de Deerhounds waren 8 teven gemeld, 7 aanwezig. In de eerste omloop liep Bernice met Craigie of Canadagh Caoinlan van Evi Neserke. Deze heeft maar het halve parcours gelopen en werd voor de tweede omloop teruggetrokken. Bernice liep, na een moeizame start, 53 punten bij elkaar, wat goed was voor een tweede plaats! ’s Middags was ze ingedeeld met Edlyn Shadrachs gift to Caoinlan, die met 54 punten bovenaan ston
d. Bernice startte weer zeer moeizaam en hield het eigenlijk ook gelijk weer voor gezien. Ze ging eerst even een jurylid begroetten en liep vervolgens naar mij. Ik stuurde ze weer terug en na weer dat jurylid gedag te hebben gezegd maakte ze alsnog de kil. Wonder boven wonder kreeg ze geen N.D. en belandde op de vijfde, dus laatste plaats.
Maandagochtend hebben we de spullen weer ingepakt en zijn vertrokken richting Flessenow. Een piep klein dorpje aan een daar doodlopende weg, gelegen aan de Schweriner See. Een meer ten zuiden van Wismar. Hier had Sonja een rustige camping gevonden waar we tot vrijdag zijn blijven staan. Het weer was perfect alhoewel er een fris windje van over het meer de camping op waaide. We konden er heerlijk wandelen en fietsen en tijdens de eerste wandeling zag ik iets, wat toch wel erg veel op een slang leek, weg schieten. Het was ongeveer 50 cm lang en bruin/zwart van kleur. Gedurende de wandeling hoorde en zagen we er meer wegschieten. Eenmaal terug heeft Sonja eerst maar eens opgezocht wat het waren, het bleken jonge Esculaap slangen te zijn, gelukkig niet giftig. De volgende dagen nam ik regelmatig mijn fototoestel mee om er één op de gevoelige plaat vast te leggen maar natuurlijk zagen we er geen één meer.
Maandagavond was er een hele mooie zonsondergang en op een gegeven moment stond het maantje tussen de bomen en schuin daarboven was een heldere Venus te zien. Prachtig!
We hebben daar een heerlijk weekje vakantie gehad en zijn helemaal tot rust gekomen. Zelfs Silva was af en toe relaxed als Brandir bij haar op bed lag! Want normaal heeft ze graag de ruimte en haar rust. Dit is echt een unieke opname!
Daar het best wel warm was, was het heerlijk dat tijdens het fietsen de hounds af en toe verkoeling konden vinden in het meer. Maar door de s
terke wind ontstonden er wat golfjes en dat maakte het wel heel spannend! Brandir ziet namelijk altijd enge beesten in het water.
Vrijdagochtend zijn we weer vertrokken maar het is wel een aanrader als we in de toekomst weer eens naar Wismar gaan om er dan een paar dagen voor of na het drukke weekend aan vast te plakken op deze camping.
Begin van de middag kwamen we in Wismar aan. Angelika was er een kwartiertje later. Na ons te hebben geïnstalleerd smaakte de sekt wederom erg lekker.
Sonja en Angelika hebben zaterdag in de ring gewerkt bij de Galgo Jahresausstellung. Toen de show zou beginnen kwam er juist een enorme bui naar beneden, iedereen en alles was in één keer doorweekt. Er waren maar drie Deerhounds gemeld voor de show. Bernice was de enige teef en kreeg het CAC en werd BOS, Brandir BOB. Later op de dag werd Brandir bij de eerste drie voor BIS geselecteerd maar daar er een prachtige Galgo meeliep, werd deze BIS.
Zondag liepen alleen Bernice en Brandir de coursing. Ze gingen weer als een speer van start alleen stopte Brandir na een paar honderd meter. Met zijn ogen volgde hij het haas en toen het weer voorbij kwam ging hij er weer achteraan. Bernice liep een prachtige course. We hebben het idee dat ze alleen goed starten als het haas vlak voor hun neus ligt, ze zeer snel kunnen starten en als ze samen mogen lopen! Dit is natuurlijk een beetje lastig met wedstrijden.
In de middag ging het eigenlijk hetzelfde, Bernice liep prima en Brandir maar het halve parcours. Jammer maar misschien 
komt het weer.
Het secretariaat fungeerde voor geen meter. Dit was de dag ervoor al begonnen met de aanmelding. Alle boekjes waren door elkaar, zonder nummering, in een bak gegooid. We zijn met z’n drieën dik twee uur bezig geweest om ze te selecteren en nummeren. Angelika heeft zondag mee geholpen maar kwam af en toe met een rood aangelopen hoofd de camper uit. De persoon achter de computer kon dit werk eigenlijk helemaal niet aan, het ging allemaal veel te langzaam en toen de computer ook nog eens z’n eigen leven ging leiden was de ramp niet meer te overzien. Angelika kon er geen verandering in brengen. Duurde het al een eeuwigheid voor met de tweede omloop kon starten, op de prijsuitreiking hebben we helemaal lang moeten wachten. Wat een drama!!! Maar de persoon in kwestie vindt dat ze het allemaal goed doet en is niet van plan om het volgend jaar aan een ander over te laten. Niet erg bijdehand.
Maandagochtend hebben we het boeltje weer ingepakt en zijn richting Hermannsburg vertrokken waarna ik dinsdag weer naar huis ben gereden; de vakantie zat er weer op.
Posted in 2015, Buitenland, Lure Coursing, Show | Tags: Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
Pupjes en Chocolade Coursing
Daar Bernice de laatste maanden wat last had van huidirritatie hadden we voor woensdag 8 april een afspraak in De Bilt gemaakt. Bernice’s nier-energie en zelfvertrouwen is enorm verbeterd na haar castratie maar nu bleek dat haar milt-energie wat aan de lage kant was en dat kan zich natuurlijk uiten in huidproblemen.
Chidish
Donderdagavond zijn we even bij de pupjes wezen kijken. Wat groeien die hard! Ze stapten al zelfverzekerd door de kist en toonden speelgedrag. De reu, Chidish, heeft al een echte reuenkop en Cytaugh en Aislinn, de meiden, zijn echt vrouwelijk. Qua bouw zien ze er ook zeer veel belovend uit.
Vrijdagmorgen hebben we de boel weer ingepakt en zijn we richting Axel vertrokken. We hadden al lang geleden Brandir en Bernice aangemeld voor de Chocolade Coursing en omdat het daar altijd goed toeven is zouden we wel zien of Brandir zou lopen. Bernice startte weifelend maar beter dan in Tüttleben. Brandir ging mee maar na een paar 
honderd meter stopte hij. Zonde. Bernice liep gelukkig goed door. Brandir kreeg van de jury nog net genoeg punten om in de tweede omloop weer te mogen starten maar wederom liep hij een klein stukje en haakte daarna af. Bernice werd eerste met het CACNL, goed voor een glaasje sekt!
Posted in 2015, Lure Coursing | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
Tüttleben
Vorig weekend, 27 – 28 en 29 maart, waren we weer in Tüttleben. De Thüringen Windhundclub mocht dit weekend de DWZRV-Siegercoursing organiseren. Aanvankelijk waren de weersvoorspellingen uitstekend maar naarmate het weekend naderde, werden deze steeds somberder.
Aan het begin van de donderdagmiddag kwamen we aan. Sonja en Angelika waren er al en zodoende konden we, nadat we klaar waren met het opzetten van de voortent, genieten van het traditionele koude glaasje sekt. Angelika had Xena natuurlijk ook mee en deze is compleet uit haar dak gegaan met Brandir, wat kunnen die twee leuk spelen met elkaar! Simon had op vrijdag alle tijd om een goed parcours weg te leggen. Daar er 200 hounds waren gemeld moest het niet te lang zijn en omgekeerd gelopen kunnen worden. Het gras was zeer kort en er stonden geen plassen op het terrein, mede hierdoor lag er uiteindelijk een leuk, snel, goed op alle criteria te beoordelen, parcours. Daar Brandir en Bernice de laatste coursingtrainingen zo goed gelopen hadden, hadden we ze vol goede moed aangemeld voor deze ‘belangrijke’ coursing. Er zouden 4 reuen en 8 teven meedoen.
In de eerste omloop liep Bernice met Islay’s Jilleroo. Bernice kwam erg langzaam op gang maar toen ze eenmaal liep, liep ze de sterren van de hemel. Ze toonde een betere conditie dan Jilleroo maar door haar slechte start had ze natuurlijk minder punten.
Brandir moest voor het eerst met een andere hond lopen, Islay’s Jock. Zijn licentielopen heeft hij toentertijd met Picaro gelopen, die kende hij enigszins maar dit vreemde ding…..?! Hij keek opzij, zijn oren gingen omhoog en vervolgens vloeide alle spanning uit zijn lijf. Jock vloog er vandoor en Brandir bleef staan. Met zijn ogen volgde hij het haas maar zijn poten deden niets. Jammer, dan maar niet. De tweede reuen course bestond uit Islay’s Kurt Cobain en Islay’s Janitor. Bij de opvang ging het niet helemaal zoals het hoort maar de jury stond halverwege het veld en zag het niet.
Voor het middagprogramma werd Birog terug getrokken en zodoende waren er nog maar 7 teven en 3 reuen. Hierdoor werden Bernice en Jock samen ingedeeld. Wederom startte Bernice slecht en weer na zo’n 10 meter kwam de gang er pas in. Zonde, ze kan zo goed lopen! Jock kreeg 81 punten en Bernice 76. Hiermee belandde ze op een zesde plaats.
Als laatste course liepen Kurt Cobain en Janitor weer samen. En ja hoor, wat te verwachten was gebeurde. Een flinke knokpartij ontstond waarbij Janitor niet eens n
aar het haas keek, hij ging puur voor zijn partner. Tot 3 keer toe vloog hij deze naar de keel en ondanks de verwoede pogingen van één van de eigenaressen was hij niet van plan ermee op te houden. Wat was ik blij dat Brandir niet liep!!! Als hem zoiets zou overkomen, zou hij echt nooit meer lopen. Nee, dan liever een Deerhound met een super karakter die geen coursing loopt dan zo’n agressief ding die dus niet te vertrouwen is.
Maar het erge vind ik dat de eigenaresse het kennelijk heel normaal vindt. Voordat deze hond moest lopen stond ze ergens achteraf met geen ander persoon of hond in de omgeving. Toch hoorde ik de hond duidelijk grommen toen we aan de andere kant van het hek op minstens 10 meter afstand voorbij liepen. De eigenaresse reageerde er helemaal niet op! Ook na de knokpartij kreeg de hond geen reprimande en het werd hem zelfs toegestaan om als beloning nog even naar het haas te gaan!!! Dit soort honden en eigenaren maken de sport kapot en beschadigen de naam van ons ras. Tevens is het risico groot dat de hond die dit overkomt ook agressief gaat reageren en dan heb je het balletje aan het rollen. Fokker en eigenaar moeten hun verantwoording nemen en moeten zulke honden niet aan coursing of rennen deel laten nemen! Het is onverantwoordelijk!
Posted in 2015, Buitenland, Lure Coursing | Tags: Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
Brandir en Bibelot’ s pupjes.
Regelmatig rij ik even naar Oud Gastel om de pupjes te bewonderen. Helaas is het kleine reutje een aantal dagen later alsnog overleden, zijn longetjes waren niet voldoende ontwikkeld. Echt zonde, het was zo’n mooi ventje!
Gelukkig doen de drie overgeblevenen het erg goed, ze groeien als kool en hebben 
inmiddels de oogjes open en ‘stappen’ door de werpkist. Het is toch altijd weer een genot om te aanschouwen, ik kan wel uren boven de kist blijven hangen!
Iedere keer als ik daar vandaan kom, word ik wild kwispelend, uitgebreid besnuffeld door Brandir. Ik weet het, hij is bezeten van puppy’s en kan niet wachten tot hij ze mag zien. Maar ja, hij moet net als ik nog even geduld hebben tot ze oud genoeg zijn.
Een dagje dierentuin.
In de week van 2 tot 7 maart was Sonja hier met Bernice en Silva. Brandir fleurde gelijk weer helemaal op en genoot van alle aandacht van zijn zus en Sonja. 
Heerlijke wandelingen waarbij het tweetal zich lekker konden uitleven, tuincentra aflopen en mooie planten kopen en een dagje dierentuin stonden op het programma.
Ik had voor vier personen vrijkaartjes voor Ouwehand te Rhenen dus dat kwam mooi uit. Voor Silva zou het sowieso teveel zijn, dat geloop over bestraatte paden, dan zou ze haar voetjes alleen maar kapot lopen. Dus die bleef lekker thuis. Bepakt en bezakt togen we met Brandir en Bernice naar de dierentuin. Bernice was gelijk helemaal hoteldebotel van een struisvogel, die was wel heel spannend! Giraffen waren veel te groot! En leeuwen waren ook veel te groot om voor poezen door te kunnen gaan.
Toen de pelikanen hun snavels open deden en vreselijk veel herrie gingen maken, vonden de hounds ze niet zo leuk meer.
Dit aapje was wel erg interessant, zeker toen hij heen en weer begon te springen tegen het gaas. Maar toen Brandir ertegen begon te blaffen, zijn we maar door gelopen.
Dit aapje bleef rustig zitten, jammer dat er glas tussen zat, alhoewel!?
Dit waren Brandir’s favorieten! De kleine Panda’s. Die vond hij echt helemaal te gek! Ja, ze leken dan ook behoorlijk veel op grote poezen!
En dan de stokstaartjes, die kwamen gelijk naar het glas om de hounds nader te be kijken! Dat was natuurlijk hartstikke leuk!
Toen we na het rondje dierentuin een late lunch gingen nuttigen in een van de restaurantjes aldaar, waren Brandir en Bernice blij dat ze even rustig op hun kleedjes konden liggen want het was al met al behoorlijk inspannend voor ze!
Na nog wat coursingtraining te hebben gedaan is Sonja zaterdag weer richting Hermannsburg vertrokken maar 26 maart ontmoeten we elkaar weer in Tüttleben.
Brandir wordt vader!
Vanochtend kreeg ik een telefoontje van Marijn met het geweldige nieuws dat Bibelot drachtig is. Tijdens de vlugge echo waren er al zo’n 7 tot 8 embryootjes te zien. Dat belooft wat! Nu maar duimen dat alles goed blijft gaan en dat we rond 24 maart verblijd worden met een mooi nestje gezonde raszuivere Deerhound pupjes.
Wat zal Brandir blij zijn als hij weer gezelschap krijgt!
Geen facebook-vriendin maar een ECHTE!
Na het overlijden van Caintha, 13 januari, heb ik ’s morgens vroeg Sonja uit haar bed gebeld en gevraagd of ze alsjeblieft kon komen. Mijn gedachten waren toen alleen maar bij Brandir. Hoe hij reageerde op het verstilde lichaam van Caintha zei mij meer dan genoeg. Hij was natuurlijk ook nog nooit alleen geweest. De hele ochtend was hij totaal van het padje af en keek mij vanonder zijn wenkbrauwen wantrouwend aan. In de loop van de middag was Sonja hier, het is toch zo’n kleine 500 kilometer en dat met de camper duurt even. Toen Brandir de camper het terrein op zag komen ging hij gelijk uit z’n dak. Gelukkig, dat hielp!
Maar het was wel erg vreemd, de vorige keer dat Sonja hier was waren ze nog met z’n zessen, de Deerhounds, nu in totaal nog maar drie. Sonja heeft op 29 december de oude Lavinia moeten laten inslapen. Lavinia kon geen rust meer vinden en was de laatste nachten alleen nog maar aan het rondlopen, dat is voor niemand gezond. Lavinia is 13 jaar, 2 maanden en 15 dagen oud geworden. Ook deze dame zullen we enorm missen, juist omdat ze net als Caintha zo onproblematisch was.
Na lange wandelingen en wat coursingtraining is Sonja zondag 18 januari weer vertrokken. De eerste dagen hierna ging het nog wel met Brandir maar daarna stopte hij weer met eten en liep piepend door het huis. Wat had ik met hem te doen!
1 februari kwam het toevallig zo uit dat Simon voor zijn werk naar Denemarken moest en ik dus een lift kon krijgen naar Hermannsburg alwaar Sonja woont. Zondagochtend propten we onze spullen in de auto, een lekker matras voor Brandir erbij en rijden maar. Na vier en een half uur kwamen we in Hermannsburg aan. Brandir en Bernice waren natuurlijk intens blij dat ze elkaar weer zagen! Die middag hebben we weer wat coursingtraining gedaan en wat lopen ze goed!!! Ze zijn beide kennelijk alle pijntjes 
en nare ervaringen kwijt en lopen echt formidabel. Nu maar hopen dat het zo blijft.
De volgende dag lag er sneeuw! Heerlijke wandelingen hebben we gemaakt, je kan daar uren lopen zonder iemand of een straat tegen te komen. Zalig!
Daar Sonja twee poezen heeft, hadden we besloten dat Brandir er maar aan moest wennen dat ook dezen in dit huis rondlopen. Dus Brandir aan de lijn en de poezen de kamer in gelaten. Dat was 
spannend! Brandir wilde er het liefste achteraan jagen maar helaas…die kans kreeg hij niet. Na een klein uur en een paar correcties kon hij los. We moesten wel steeds zeggen dat hij lief en rustig moest zijn maar het ging wonderwel goed. Af en toe mocht hij zelfs snuffelen aan een poes zolang hij het maar rustig deed. Helaas kreeg hij de volgende dag de kans om ze buiten te bejagen en hierna vonden de poezen hem toch niet meer zo leuk. Maar Brandir was in huis in ieder geval niet meer zo gefixeerd op ze en dat maakte het voor iedereen makkelijker.
Een heel leuk speeltje is ‘de muis aan de stok’. Het stoffen muisje, dat aan een elastiek vast zit, is gevuld met iets zeer aantrekkelijks. Het is eigenlijk een poezenspeeltje maar de hounds vinden het ook fantastisch. Calhoun was er ook helemaal bezeten van en sprong, ook met drie poten, meters hoog de lucht in.
Dinsdagavond zijn Sonja en ik naar de bioscoop geweest. Het is voor mij geloof ik bijna 40 jaar geleden dat ik voor het laatst in de bios was! En dan gelijk maar een Duitse film! Maar het was goed te volgen en we hadden veel lol.
Woensdagochtend was het zalig weer, het zonnetje scheen en geen zuchtje wind. Eigenlijk was het maar 3 graden maar de zon was al zo krachtig dat het goed uit te houden was. Dus matrasje voor Brandir naar buiten, kopje koffie erbij en genieten!
Donderdagavond zijn Sonja en ik uit eten geweest. Een heel leuk restaurant in een oude schuur, zeer sfeervol en gezellig. Het eten was super lekker dus voor herhaling vatbaar.
Vrijdagmiddag was Simon weer terug van zijn werk en zouden we eigenlijk nog even gaan coursen maar het had te hard gevroren dus ging dat niet door, dan maar een grote wandeling in de prachtige omgeving. En na een heerlijke maaltijd, een gezellige avond, een goed ontbijt, zijn we zaterdagochtend weer vertrokken richting Rijsbergen.
Sonja, bedankt voor alles, je bent een echte vriendin!
Puppy’s???
Bibelot van de Meirse Weiden
Als alles meezit worden er rond 24 maart puppy’s geboren bij Marijn van Iersel, Deerhoundkennel “Van de Meirse Weiden”.
De moeder is Bibelot van de Meirse Weiden – Nederlands Jeugd Kampioen, Nederlands Kampioen en Winster 2013.
De vader is Nimloth Brandir – Nederlands -, Duits -, Belgisch Jeugd Kampioen, Europa Jugend Sieger ’13, Nederlands en Belgisch Kampioen, Benelux Winner BE’14.
Mocht u interesse hebben in een pupje, neem dan contact op met Marijn via vdmeirseweiden@hotmail.com
Brandir Nederlands Kampioen!
Tijdens de Internationale Hondententoonstelling van KC Dordrecht in “De Broodfabriek” te Rijswijk werden, op zaterdag 1 november, de Deerhounds gekeurd door Mevr. Lisbet Utke Ramsing uit Denemarken. Er waren maar drie Deerhounds gemeld; Brandir in de openklas, Isa Christie Sense of Beauty van Jasper en Ineke de Vos in de jeugdklas teven en Pitlochry’s July in de kampioenklas teven. Brandir kreeg het CAC en CACIB en werd hiermee Nederlands Kampioen. Voor BOB moest hij tegen Isa en ook dit won hij. Aan het eind van de dag moest hij dus de erering in en tegen alle verwachtingen in werd hij als tweede geplaatst!! Dit is de tweede keer dit jaar dat hij BIG2 wordt terwijl hij maar vier shows in Nederland heeft gelopen.
Internationale Herfstcoursing te RONO-strand.
De Chart Polski van Ciska en Ruud.
De ‘Herfstcoursing’ van WvCNL vond dit jaar plaats tijdens het weekend van 18 en 19 oktober. Daar Simon beide dagen was ingedeeld om te jureren zijn we donderdag vertrokken zodat we op vrijdag nog een relaxed dagje hadden. Sonja was ook gekomen met haar nieuwe camper zodat Brandir en Bernice weer een fijn weekend met elkaar konden doorbrengen. Op vrijdag konden beide deelnemen aan de training. We zouden Bernice eerst laten lopen en als ze niet zou starten, zouden we Calhoun en Brandir mee sturen. Maar na enige twijfel zette Bernice het op een lopen en liep de sterren van de hemel! Zou ze het toch weer leuk gaan vinden? Na Bernice dus Brandir met Calhoun. Brandir was zoals gewoonlijk niet te houden maar … hij ging ook super fanatiek van start! In één keer, zonder naar Calhoun te kijken, ging hij achter het haas aan. Wat waren wij blij! Zou ook hij het weer leuk gaan vinden? Dat zou toch wel fantastisch zijn.
In totaal waren er 246 hounds aangenomen voor de coursing en mede vanwege dit grote aantal was er besloten om gelijktijdig op twee parcoursen te lopen. We hadden verwacht dat het tweede parcours aan de overkant van het water zou worden uitgezet maar de vereniging die hiervoor was uitgenodigd om dit te verzorgen, vond het daar niet veilig genoeg. De bewuste vereniging was WCW uit Hoope (Duitsland). Ik persoonlijk, en ettelijke met mij, vonden dit een foute keus gezien de enorme commotie die F.S. heeft veroorzaakt in Duitsland o.a. door fraude te plegen met coursinguitslagen. Ook de manier waarop hij weer is toegelaten om funkties uit te oefenen in de sport, is uiterst dubieus. Vele oudleden van de DWZRV hebben hierom reeds hun lidmaatschap op gezegd wat voor de vereniging een groot verlies is. Het is in en in triest dat één persoon de DWZRV zoveel schade heeft kunnen berokkenen.
Drie Galgo’s
Het mooie van de mop was dat het parcours dat deze vereniging had uitgezet op het rechter gedeelte van het strand, echt gevaarlijk was. Het haas werd tussen een vaststaand houten/metalen zitje en een dikke boom door getrokken. Als er twee hounds hier gelijktijdig tussendoor zouden lopen en elkaar per ongeluk zouden aanstoten, zou één van beide zich aanzienlijk kunnen blesseren. Dit parcours moest dus zaterdagochtend eerst aangepast worden.
Op zaterdag liepen de Afghanen, Azawakh’s, Barsoi’s, de Chart Polski, Deerhounds, Galgo’s, Ierse Wolfshonden, Italiaantjes, Magyar Agar’s, Pharao’s, Podenco’s, Podengo’s en Sloughi’s. Op zondag de Whippet’s en Saluki’s. Het zal wel aan mij liggen maar ik begrijp echt niets meer van het jureren. Vroeger was het de bedoeling dat de hounds op zo’n manier beoordeeld zouden worden als ware het een echte jacht. Dus als ze het haas zouden kunnen vangen kregen ze een goede beoordeling en maakte ze een fout waardoor de kans verkeken was, kregen ze een slechte beoordeling. Nou, tegenwoordig mag je als hound het veld uitlopen zonder nog naar het haas te kijken en wat hier op RONO een paar keer gebeurde; je belandt als hound in het water en komt er pas uit als het haas al zo ver weg is dat je het nooit meer kan pakken. Zelfs dan kan je nog winnen! Dat gebeurde dus o.a. bij de winnares van de “Deerhounds”. Ik gun het haar van harte maar volgens mij is het niet helemaal volgens de regels.
Fiddle
Beide dagen was de prijsuitreiking zeer chaotisch. Dit kwam niet door de organisatie maar door de desinteresse en het ongedisciplineerde gedrag van de deelnemers. Iedereen bleef maar door elkaar heen praten en op zaterdag moest F.S. zo nodig luidkeels laten weten dat een Duitse hound naar zijn idee te weinig punten had gekregen, ondanks dat deze Galgo gewonnen had!
Het is jammer, de gezelligheid van vroeger is ver te zoeken, misschien wordt het gewoon te groot. Gelukkig waren er wel een aantal mooie courses te bewonderen en was het prima weer.
Posted in 2014, Lure Coursing | Tags: Calhoun O'Cockaigne, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
Een heet Tüttleben.
Dinsdag 3 juni, begin van de middag, vertrokken we richting Dortmund. Hier hebben we overnacht op de camperstandplaats waar Sonja en ik altijd staan als we naar de show gaan. Het is een rustig plekje en je kan er heerlijk wandelen met de hounds. Tevens zijn we dan al een dikke 250 kilometer van huis en dus bijna op de helft naar Tüttleben. Het is intussen een traditie geworden dat we met Pinksteren naar Tüttleben gaan. Simon staat standaard ingedeeld om het parcours te bouwen en te draaien voor en tijdens de coursing en ik had dit jaar toegezegd om op zaterdag 7 juni als ringmeester te fungeren in de ring bij de Jahresausstellung van Rasgroep 5. Gezien de ervaring van vorig jaar, dat het coursingterrein niet gemaaid was en totaal onder water stond, hadden we besloten om er woensdag al te zijn zodat Simon zonder stress en in tijdnood te komen, alle tijd had om een goed parcours weg te leggen. Het terrein lag er prachtig bij, gras niet te hoog maar ook geen biljartlaken, Simon was dus zeer snel klaar met zijn parcours. Hij had de start deze keer midden op het terrein geplaatst en alleen het linker gedeelte was in gebruik genomen. Er lag een uitdagend parcours van zo’n 850 meter lang, gezien de te verwachten temperaturen, lang genoeg.
Woensdag was het nog goed te doen qua temperatuur; we hebben zelfs nog een grote wandeling gemaakt met de hounds. De rest van de dagen konden we dit wel vergeten, het was te warm. Calhoun zocht al gauw zijn plekje op; onder de caravan. Ieder uur schoof hij een stukje verder zodat hij weer een koel stukje had. Het is steeds weer wonderbaarlijk hoe hij zich redt met die drie 
poten, hij was zelfs weer een keer ’s morgens vroeg onder het tentdoek door gekropen om op jacht te gaan. Helaas voor hem, stond er rondom een hekwerk zodat hij niet ver kwam. Tegen zessen stond hij weer voor de tentdeur te piepen dat hij erin wilde, want ja, terug onder het tentdoek door, dat kan niet!! Deze streek heeft hij al op vele terreinen uitgehaald en hij blijft het doen, ik moet er dan ook wel goed aan denken als we ergens staan waar geen hek is. Donderdag en vrijdag had ik “vakantie”, een beetje Brandir showklaar maken, de anderen kammen maar vooral niet te veel bewegen want het was dik 35 graden in de schaduw! Zaterdag was dus de show. Sonja zou Brandir en Bernice showen onder de heer Tomasz Kuszyk uit Polen. Ook Fortheringhay’s Faerwald Fable, Brandir’s grote “concurrent” was gemeld in de openklas en een andere teef in de openklas bij Bernice. Fable ging er met het CAC en BOB vandoor, Brandir met het reserve en Bernice met het CAC (de ander teef bleef maar in telgang lopen). Ik was dus in ring 1 bij de Podenco’s, Pharao’s, Podengo’s en Cirneci aan het werk. De keurmeester voor deze rassen was de heer Manuel Borges uit Portugal. Natuurlijk had ik de standaarden van te voren goed bestudeerd zodat ik wist waar ik op moest letten en gelukkig dicteerde de keurmeester luid en duidelijk het verslag zodat ik het prima kon volgen. Het was echt de moeite waard daar er meerdere exemplaren van b.v. de Podenco Canario aanwezig waren. Ik ben blij dat ik deze kans heb gehad en heb er een hoop van op gestoken.
Zondagochtend moesten we vroeg uit bed. De aanvangstijd van de coursing was vanwege de te verwachten temperaturen op 7 uur gezet. Dit hield in dat Sonja voor vijven uit bed moest daar zij de aanmelding deed. Simon en ik kwamen er tegen zessen uit. Brandir en Bernice waren de enige aangemelde Deerhounds en liepen als één van de eersten. Brandir ging goed van start maar Bernice twijfelde weer even. Brandir keek om waar z’n zusje bleef en toen ze eenmaal ging, liepen ze de sterren van de hemel. Wat kunnen die twee lopen!
Van de aanvankelijk 49 ingedeelde courses voor de eerste omloop, bleven er ongeveer 45 over. Gelukkig waren er voldoende medewerkers die hun taken serieus namen en hierdoor liep het als een trein. Tegen e
lfen was de laatste course gelopen en was de temperatuur inmiddels opgelopen tot bijna 30 graden. Hierop werd besloten dat er geen tweede omloop kwam en dat was maar goed ook want in de loop van de middag liep de temperatuur op tot dik 38 graden in de schaduw! En het enige dat je dan nog kan doen is een dutje!
Na tweeën was de prijsuitreiking en Brandir kreeg een heerlijke worst als prijs voor Schoonheid en Prestatie. Tevens kregen hij en Bernice een mooie rozet voor hun coursing prestatie.
Zondag wederom vroeg uit bed want na negenen kon je niet meer met goed fatsoen met de hounds lopen, het was dan al te warm voor de oudjes. Er waren bijna de helft minder hounds gemeld voor de tweede dag van de coursing en door het warme weer (en andere redenen) waren er nog eens elf afgemeld. Hiermee kwam het aantal courses voor de eerste omloop op ongeveer 22. Alle medewerkers zette alles op alles om de courses zo vlot mogelijk te laten verlopen en het lukt zelfs om een record aantal courses in een uur te draaien. Zonder pauze ging de tweede omloop tegen negenen van start en om vijf minuten voor half elf liepen de laatste hounds hun tweede course! Als dit geen wereldrecord is….!!
Wederom tegen half drie de prijsuitreiking. Dat is hier altijd zeer sfeervol en gezellig. 
Alle medewerkers worden beide dagen uitgebreid bedankt en de hounds die afscheid nemen worden onder passende muziek naar voren gehaald en bedacht. Dit levert altijd bij een aantal personen natte ogen op, dit tot hilariteit van de omstanders. Na afloop hebben we nog een lekker glaasje sekt gedronken op het goede verloop van het weekend. Hierna weer gauw de schaduw in en ook Katja, de voorzitter van de club, wist waar ze zich kon laten vertroetelen.
Dinsdag was luilakken dag maar wederom warm en benauwd. ’s Avonds is er nog wel een coursingtraining gedraaid waar Calhoun erg blij mee was. Samen met Brandir en Bernice liep hij een kort parcoursje van zo’n 450 meter. Caintha wilde eigenlijk ook graag maar ik vond het nog steeds te warm voor haar, ze is per slot van rekening al elf jaar!
Woensdagochtend konden we de tent nat inpakken, het had geonweerd en geregend maar het was niet erg afgekoeld. Tegen elfen reden we weg om half zes ’s avonds thuis aan te komen. Poei, poei, het is toch altijd wel een eindje tuffen maar zeker de moeite waard!
Posted in 2014, Buitenland, Lure Coursing, Show | Tags: Caintha O'Cockaigne, Calhoun O'Cockaigne, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
“Exciting” weekendje Engeland!
De Engelse Deerhound Breed Show.
Nadat we op maandag 31 maart uit Ostercappeln waren vertrokken, begonnen direct de voorbereidingen voor de Deerhound Breed Show in Telford, Engeland. Sonja was met haar camper achter ons aangereden na
ar huis en ze zou de tussenliggende dagen hier vertoeven. Natuurlijk moesten we tussendoor een tuincentrum bezoeken, dat is eigenlijk standaard als ze hier is, en Sonja kocht een paar mooie Rododendrons en beiden namen we een Chinese Toverhazelaar mee, prachtig! Ook moesten we nog even langs de dierenarts voor de nodige stempels, wormenpillen en handtekeningen voor Brandir en Bernice. Simon zou thuis blijven en op Calhoun, Caintha, Lavinia en Silva passen, zo weinig hounds heeft hij nog nooit gehad als Sonja en ik weg waren! Op vrijdagochtend, 4 april, waren we vroeg uit de veren want we wilden de trein van 10.50 uur halen met een ‘check-in-closes’ om 10.20. Hiervóór moesten we nog langs de chip- en entingscontrole maar de reis verliep voorspoedig dus we waren mooi op tijd. Maar …. nadat Bernice’s boekje was gecontroleerd en Brandir aan de beurt was, bleek dat Rens, mijn dierenarts één handtekening vergeten was te zetten! Nou, ik kon lullen als Brugmans maar we moesten toch mooi Calais in, naar een dierenarts en een handtekening laten zetten. Dit kostte al met al een dik uur en 11 €. De volgende keer toch maar weer, nog in de praktijk, alles controleren! Hierna ging het allemaal redelijk goed, wel wat file maar dat was te overzien. Tegen half vier kwamen we bij het hotel in Telford aan. Nadat we hadden ingecheckt, de kamer hadden ingericht met hondenbedden en onze spullen en de hounds hadden uitgelaten, was het tijd voor ‘a pint of bitter’. Heerlijk! Hierna hebben we de hounds gevoerd en ons klaar gemaakt voor het diner. Nou, dit was weer echt Engels; bijna niet te eten! Het bleek dat de vegetarische schotel en het nagerecht nog het lekkerste waren! 
De volgende ochtend om 7 uur opgestaan want Brandir zat in één van de eerste klassen. Het was gelukkig nog goed weer en de show werd dus buiten gehouden. Keurmeester was Björn Fritz uit Duitsland. De Yearling klas was een grote klas van 11 entries en Brandir vond het allemaal weer prachtig. Maar ik moest oppassen want er liepen aardig wat knorrepotten rond en ik wilde niet hebben dat Brandir in z’n neus zou worden gebeten. Opvallend was dat niemand zijn jonge reu op een goede manier corrigeerde, een zeer kwalijke zaak. Alle andere reuen in zijn klas zagen er veel volwassener uit dan Brandir en Björn plaatste hem ook niet, zoals verwacht. Ook Bilbo, Brandir’s broertje, was gemeld. Hij stond in de Limit klas. Bilbo is heel anders 
uitgegroeid dan verwacht en ziet er ook al erg volwassen uit maar misschien verandert hij nog in de loop der jaren. In de loop van de ochtend begon het een beetje te regenen en tijdens de lunch werd besloten om de show binnen, in de eetzaal, voort te zetten. Erg jammer, want het werd veel te warm en benauwd zodat mens en dier zich niet erg op hun gemak voelden. Eind van de middag bleek ook dat het eigenlijk niet meer had geregend, toch jammer dat we niet buiten zijn gebleven. Zoals gewoonlijk viel de kwaliteit bij de reuen tegen maar waren er bij de teven aardig wat mooie meiden te zien. Wel opvallend is dat hier in Engeland de Deerhounds nog echte Deerhounds zijn, wel verschillend van type en ook met best wel veel fouten maar wel echte Deerhounds. Er liep maar één afwijkende hond tussen en dit was een Australische import. Wat ook opviel was dat er redelijk veel hounds totaal gestrest waren, absoluut niet gewend om in een zaal te zijn en zich ronduit panisch gedroegen. Onder andere een teef van Mrs. Gow was onhandelbaar en de eigenaresse maakte zich zo druk en gaf zich zo veel moeite om de teef nog een beetje te showen dat Sonja nog zei; “die krijgt nog een hartaanval”! Helaas is ze later inderdaad met een hartaanval in het ziekenhuis is opgenomen. 
Aan het eind van de middag maakte Björn Cotherstone Shot and Steel van Morton en Morgan BOB en Greyflas Just Peachy van Bailey werd BOS. Beste Puppy was Ehlaradawn Tilla at Kilbourne van Peach. Met dank aan Jan Scheer voor deze twee mooie foto’s! 
Voor de zondag had ik Brandir gemeld in de ‘Special Coursing/Lure Chasing Dog or Bitch’ klas. 11 entries en 2 absenten. Tot mijn grote verbazing plaatste mevrouw Schone Brodwall Brandir als eerste! Wat een eer!
Hij verdiende hiermee een paar mooie, rode, gebreide, Noorse sokken voor Simon, anderhalve Pound en de Pentlands Coursing Trophy!!! Deze Trophy mag Engeland niet verlaten en we hebben hem daarom maar op de terugweg achter gelaten bij Gill en Toby alwaar we zouden overnachten.
Ook had ik Brandir gemeld in de zeer grote klas van 23 entries ‘Special Not Bred By Exhibitor’. Hij werd hier vierde!
Voor dat het showgebeuren begon, hadden we de kamer al leeg geruimd en uit gecheckt. Dus zodra de laatste klas gekeurd was konden we vrienden en bekenden gedag zeggen en vertrokken we richting Dorset. Na dik drie uur rijden kwamen we bij Gill en Toby aan. Brandir en Bernice herkende hun geboortegrond en hebben even lekker kunnen uitrazen met zusje Bell. Na geproost te hebben op Brandir’s successen en een zeer gezellige avond hebben we de volgende ochtend eerst een serie foto’s geschoten van het drietal.
Hierna mochten ze nog even de poten strekken voordat we zouden vertrekken richting de Eurotunnel. Zondagmiddag ging het prima, met z’n drieën tegelijk los maar nu besloten de dames om Brandir eens flink te attaqueren. Dus dan maar twee tegelijk los.
Hierna gauw in de auto en hopen dat we geen oponthoud zouden krijgen want we waren al bijna te laat voor onze trein. Helaas, we haalden het net niet en de eerst volgende waarmee we zouden kunnen zou pas over een uur gaan. Jammer. Toen we in ons lijntje stonden voordat we de trein in zouden rijden, veranderde de vertrektijden en op een gegeven moment kwam onze letter helemaal niet meer voor op het bord! Er was kennelijk iets goed fout! Uren stonden we te wachten om uiteindelijk over vieren de trein in te rijden en zodoende kwamen we pas tegen zessen aan in Frankrijk. Altijd hoogst irritant, dat uur tijdsverschil! In Frankrijk aangekomen begon het al gauw te regenen en eenmaal goed op weg kwam het met bakken de lucht uit, inclusief hagel en onweer. Nagenoeg de gehele terugweg hebben we dit weer gehad tot ik vlak na Antwerpen de bui achter me kon laten. Maar niet voor lang… Drie uur later dan gepland waren we weer heelhuids thuis en de thuis gebleven hounds waren erg blij dat hun huisgenoten er weer waren. We konden nog net met droog weer de meeste spullen uit de auto halen, hierna barste de bui ook in Rijsbergen los.
Deerhound Jahresausstellung te Ostercappeln.
Een stralend zonnetje voor onze JAS.
De weersvooruitzichten zagen er goed uit voor het weekend van 29 en 30 maart. Fijn, want de afgelopen jaren hebben we wel genoeg Jahresausstellungen en bijbehorende coursings in de regen gehad. Voor deze JAS was Joy
ce Bond van de Regalflight Deerhounds uitgenodigd om te keuren en Mary Girling was gezellig met haar mee gekomen. Zoals gewoonlijk werd de binnenkomst van de hounds begeleid door Schotse muziekanten maar deze keer reed daar voor nog een koets met daarin Joyce Bond en Ruth Oess, de oudste Deerhound fokster van Duitsland (Scottish Highland).
In totaal waren er 80 Deerhounds gemeld, 28 reuen en 52 teven. Eerst werd er 1 puppy bekeken en vervolgens kwam Lavinia aan de beurt, zij deed ‘buiten concurrentie’ mee.
Vervolgens kwamen de veteranen, de reu was absent maar de 4 gemelde dames waren present. Caintha werd als vierde geplaatst, waarschijnlijk omdat ze, zoals gewoonlijk niet veel zin had om te lopen. Maar ik was wel trots op haar, ze zag er met haar 11 jaar (ze was de oudste in deze klas) nog prachtig uit!
Na een grote Jugendklasse was Brandir aan de beurt. Net als vorig jaar stond hij samen met Fortheringhay’s Faerwald Fable in de tussenklas en wederom won Fable.
Hierna kon ik op mijn gemak naar de andere klassen kijken, meer had ik niet om te showen. Het is voor het eerst sinds jaren dat ik er maar 2 heb om te showen, erg vreemd maar wel zo relaxed. De overall kwaliteit was niet echt denderend. Veel honden beantwoordden niet aan de standaard, dit door verschillende combinaties van te hoog gedragen staarten, krulstaarten, rechte rugbelijningen, te korte schouderbladen en opperarmen waardoor je een slechte onderbelijning krijgt en te lange poten, te steil; zowel in front als achterhand en te weinig ribwelving. Ook waren er maar weinig mooie hoofden, veel slechte oren en slechte gangwerken te zien. Joyce gaf in totaal 1 keer een G, 19 keer ZG en 46 keer een U, naar mijn mening nog veel te veel. De rest was of absent of kreeg geen kwalificatie omdat het de Veteranenklas of ‘buiten mededinging’ betrof. Tevens viel het op dat er veel meer gegromd en uitgehaald werd door de reuen dan voorgaande jaren. Weten de eigenaren niet meer hoe ze een jonge Deerhound reu moeten opvoeden???
Beste reu, Jahressieger en BOB werd Landlord von der Oelmühle van Florent Friedrich en Jürgen Rösner (links) en beste teef en Jahressieger werd Goshenite of Bestmara ook van Florent Friedrich uit Frankrijk!
Daags erna een Leistungscoursing. Hiervoor waren aanvankelijk over de 30 Deerhounds gemeld maar door de vele loopse teven en de afmelding van Brandir (hij blijkt behoorlijk last te hebben van Panostitis), bleven er uiteindelijk, volgens de catalogus, maar 23 over, 4 reuen en 19 teven. Gestart zijn er maar 16 teven. Het was een wat flauw parcours maar door het hoge gras en de zachte bodem was de lengte van zo’n 800 meter genoeg om de conditie te testen en wat viel dat bij vele hounds tegen! 
In de eerste omloop was Bernice ingedeeld met Delightfuldelusion van Gerd Zekert. Deze liep de eerste paar honderd meter en hield het toen, zoals gewoonlijk de laatste jaren, voor gezien. Bernice liep goed maar door een fout van de draaier raakte ze achter in de hoek het haas kwijt. Vervolgens mocht ze daar opnieuw starten maar de starter legde het haas te ver voor zodat Bernice het niet zag. Toen ze wéér gestart werd liep ze weer vol overgave en toonde grote snelheid en een goede conditie. Maar de jury staarde zich kennelijk blind op het haasverlies want Bernice eindigde met het laagste aantal punten.
Bij de reuen bleef in de eerste omloop Carlin of Redbrook staan, zodat er voor de tweede omloop maar 3 reuen overbleven. Eén van deze reuen, Grayrory’s Finlaggan werd in de tweede omloop met Bernice ingedeeld. Maar Bernice zag het niet zitten en stopte na een aantal meters. N.D. oftewel “afwijzing voor de dag”. Ja, en waar dat aan lag..??
Posted in 2014, Buitenland, Lure Coursing, Show | Tags: Caintha O'Cockaigne, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
Calhoun geniet.
Afgelopen weekend was Sonja hier op bezoek met Lavinia, Silva en Bernice. Vanwege het voorspelde slechte weer in Duitsland, is ze woensdag gekomen. Donderdag wilden we een lekkere wandeling met de hounds maken maar toen we ze in de auto hadden zag ik dat mijn rechter voorband lek was. De hounds keken ons vol ongeloof aan toen we zeiden dat ze er weer uit moesten komen. Dan maar een wandeling in de omgeving. Dit is natuurlijk niet zo leuk want dan kunnen Brandir en Bernice niet los en ook Calhoun moet het grootste stuk aan de riem lopen daar ze anders door de jonge aardbeien en andere gewassen denderen. Maar ja, het was even niet anders. Gelukkig konden we de band diezelfde dag nog laten repareren zodat we in ieder geval de dagen hier na lekker op pad konden. Vrijdag voor de wandeling naar Dorst. Hier is een groot losloopgebied met weinig wild en nog mind
er wegen. Dit was natuurlijk weer dikke pret voor Brandir en Bernice maar ook Calhoun geniet hier van. Niets is leuker dan met z’n tweeën of drieën (het liefst doet Silva ook mee) op Brandir in te hakken.
Op een gegeven moment kan Brandir het niet meer aan. Bernice bijt hem in z’n billen en Calhoun pakt hem bij z’n nek. Uiteindelijk geeft Brandir zich gewonnen en ploft op de grond.
Nu maken we er maar een eind aan door Calhoun bij ons te roepen. Brandir is opgelucht en trekt nog even een sprintje met Bernice.
We zijn nog maar net 15 minuten onderweg en Bernice ziet er nu al zo uit!
En onze speelgoedhound Cody, zo.
De wandeling gaat verder en Calhoun maakt het regelmatig spannend door zijn oren overeind te zetten. Niets ontgaat hem maar gelukkig hebben de herten zich veilig teruggetrokken.
Caintha wil ook nog even spelen met Brandir maar zoals gewoonlijk moet Bernice zich er ook mee bemoeien.
Na een uurtje wandelen, wat genoeg is voor Lavinia, Cody, Caintha en Calhoun, kunnen Brandir en Bernice nog een poosje thuis ravotten terwijl Calhoun het er van neemt.
Zaterdag hebben we op een veld in de bossen van Schijf een klein stukje coursing uitgezet voor Brandir, Bernice en Calhoun. Brandir startte weer perfect en we hebben hem ook een keer met Bernice laten lopen. Ik was bang dat hij zou gaan spelen maar ook dit ging prima! Een hele geruststelling, want hij zal dit op korte termijn wel vaker moeten doen. Daar Calhoun had gezien dat Simon het draaitoestel in de auto had gedaan, moest hij natuurlijk ook een stukje lopen. Het is ongelooflijk maar sinds hij zijn achterpoot mist is hij zo super gemotiveerd dat je het hem gewoon niet kan weigeren! Er schijnen overigens een aantal mensen te zijn die er moeite mee hebben dat ik Calhoun dat laat doen wat hij zijn hele leven al gedaan heeft. Deze mensen hebben dus geen idee van Calhoun’ s geestelijke en lichamelijke gesteldheid. Hij heeft geen pijn, is niet ziek, is in zeer goede lichamelijke conditie, hij eet goed, hij drinkt goed, hij is speels en hij is vrolijk. Daar hij van pup af aan heeft losgelopen op de meest wilde terreinen weet hij precies hoe hij met zijn lichaam om moet gaan, ook nu op drie poten. De mensen die zich zorgen maken kunnen dit beter doen om de hounds die met een zeer slechte conditie of kreupel op de coursingterreinen verschijnen. Zolang het met Calhoun goed gaat laat ik hem doen wat hij wil en waarvoor hij geboren is; jagen.
Posted in 2013, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Caintha O'Cockaigne, Calhoun O'Cockaigne, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | No Comments »
Brandir en Bernice zijn RASZUIVER!!!
O’Cockaigne Deerhounds – raszuivere Deerhounds.
Sinds vorig jaar is het mogelijk om via de DWZRV een windhond te laten testen op raszuiverheid. Via de volgende link kunt u alles over de voordracht van mevrouw Dr. Wimmer lezen. Vortrag von Frau Dr. Wimmer über den DNA-Test zur Rassebestimmung bei Windhunden…
Voor de Deerhounds kunt u hier Hier können Sie die Ergebnisse der Studie herunterladen (PDF) … meer vinden.
In onderstaand artikel, geschreven door Dr. Dominique d Caprona, wordt hetzelfde behandeld maar vindt u ook alles over de andere windhonden en halfwindhonden.
http://sloughi.tripod.com/preserving/geneticswesterbredsighthoundsgermany.html
In het afgelopen jaar is gebleken dat er vele hounds niet raszuiver zijn en zoals u zelf kunt lezen/zien, is dit ook het geval bij de Deerhounds. Vorig jaar heeft Sonja haar hounds deel laten nemen aan de test en ook bloed van Cheytah is toen onderzocht. Gelukkig bleek zij raszuiver te zijn.
Inmiddels zijn we er wel achter dat er meerdere fokkers honden verkopen als zijnde Deerhounds terwijl dit longdogs en/of lurchers zijn. (Een longdog is een kruising tussen windhonden en een lurcher is een kruising tussen een windhond en een ander hond, meestal een herder of terriër.)
Een zeer bekende Deerhoundfokker, die al vele decennia in het ras zit, heeft onlangs laten weten dat hij nog nooit een Deerhound met Hubertus-klauwen heeft gezien en ook de kleur ‘wheaten’ is volgens Dr. Jödicke (hij heeft dit in de vorige eeuw al gemeld) al geruime tijd ‘uitgestorven’. Maar er zijn ook ‘grijze’ kruisingen waarbij je in de meeste gevallen aan bepaalde vormen van lichaamsdelen kunt zien dat de hond niet raszuiver is.
Als u de raszuiverheid van uw windhond in twijfel trekt kunt u dit laten testen door wat bloed (EDTA) te laten nemen bij uw dierenarts. Deze moet natuurlijk ook het chipnummer controleren aan de hand van het entingsboekje of de stamboom. Dit moet samen met het door u en uw dierenarts ingevulde formulier, dat u kunt vinden op de site van de DWZRV (www.DWZRV.de → Formulare → DNA-Fingerprint) opgestuurd worden naar Frau Ursula Arnold, Schlierbacher Weg 56, 64678 Lindenfelsen, Duitsland en vergezeld gaan met een schrijven waarin vermeld staat dat het om de “DNA-Test zur Rassebestimmung bei Windhunden” gaat. Als u het ergens anders heen stuurt krijgt u zeer waarschijnlijk geen correcte uitslag. De kosten van de test zijn ongeveer 80, – euro, hiervoor krijgt u later een rekening.
Enfin, om in de toekomst alle ellende voor te zijn, hebben we Brandir en Bernice ook maar laten testen en gelukkig blijken ook deze Deerhounds ECHTE Deerhounds te zijn!
Posted in 2013, Deerhound algemeen, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Caintha O'Cockaigne, Cheytah O'Cockaigne, Claire/Coquette O'Cockaigne, Commander Cody O'Cockaigne, Craffitsh O'Cockaigne, Cscarf O'Cockaigne, Cute Coney O'Cockaigne, Cwillyaigne O'Cockaigne, Edle Emmy vom Welzerberg, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed