Posts Tagged ‘Callaghan Argyll O’Cockaigne’

En dat was onze vakantie.

 

Terwijl we zondag 25 augustus bezig waren om de caravan en de auto in te pakken voor een 25 dagen tellende trip, bleek er één van de jonge Faverolleskipjes grote problemen te hebben met het leggen van haar eerste eitje. Dit kwam met cloaca en al naar buiten. Ik heb het ei verwijderd en geprobeerd de boel te herstellen maar helaas mocht dit niet baten zodat Simon op maandagochtend, voordat we vertrokken, eerst met haar naar de dierenarts kon gaan om haar te laten inslapen. Erg triest, het was zo’n leuk kipje. Dit was een slecht begin van de vakantie en ook de weersvooruitzichten waren voor de eerste dagen niet zo leuk.

Intussen had ik de caravan verder ingeruimd en de twee vriezers, die achter in de auto stonden, gevuld met ongeveer 40 kilo vlees voor de hounds. Niet genoeg voor 25 dagen maar we zouden het aanvullen bij Sonja als we richting Tüttleben zouden afzakken.

Nadat Simon terug was van de dierenarts hebben we de caravan achter de auto gehangen en konden we vertrekken. Maar als we bij ons door het hek zijn, moeten we de caravan afkoppelen en met de mover de volgende bocht nemen. Helaas reageerden de rollen niet op de afstandsbediening dus konden we de hoek niet om. Eerst maar de batterijen vervangen, dit mocht niet baten. Nieuwe batterijen gekocht en geprobeerd, ook dit hielp niet. Toen maar de buurvrouw gevraagd om te helpen duwen en ja hoor, met veréénde krachten kregen de caravan de hoek om en konden we eindelijk onze weg vervolgen richting camping “De Paardenbloem”  in Deurningen.

Hier zouden we twee nachtjes blijven. We hadden besloten om alleen de luifel op te zetten maar toen Simon er wat spanning op zette brak een bevestingingsoog af. We waren vol overtuiging dat er nog zoiets in de caravan moest liggen maar helaas …. dus moest Simon op pad want zonder dit oog konden we de voortent ook niet opzetten.

We waren nu vlak in de buurt van Lemele alwaar Callaghan woont, dus dat was een mooie gelegenheid om de stamboom af te geven en de twee broertjes weer even lekker te laten spelen met elkaar. Nou dat hebben ze ook gedaan!

Op woensdag zijn we vertrokken naar Camping-Paradies “Grüner Jäger” in Everinghausen, net voorbij Bremen. De naam van de camping doet al iets vermoeden en inderdaad was er een grote weide met een behoorlijk aantal Damherten. Intussen kwam het met bakken uit de lucht en ik probeerde tussen de buien door de hounds uit te laten maar Cranston en Cearrean konden hun ogen niet geloven en waren niet meer vooruit te branden. Veel te interessant al die hertjes!

De volgende dag ging de reis, met de veerboot van Puttgarden naar Rødby, naar Maribo in Denemarken. Dit was een mooie ruime camping waar je uitermate goed kon wandelen met de hounds en waar we eindelijk konden genieten van het zonnetje.

Maar niet voor lang want nadat we vrijdagochtend eerst boodschappen hadden gedaan in Maribo, gingen we verder richting Vordingborg alwaar Simon een seminar over “het bouwen van een goed coursingparcours” zou geven. Dit zou de gehele zaterdag en zondag in beslag nemen. Het was georganiseerd door Frank Plith in samenwerking met de Deense ren- en coursingcommissie en het vond plaats bij Bille en Freddy die een mooi groot veld van ettelijke hectaren ter beschikking stelde.

Gelukkig konden we ons boeltje opbouwen op een mooi beschut plekje want het waaide behoorlijk. In de nacht van vrijdag op zaterdag begon het op een gegeven moment vreselijk te regenen en onweren, echt enorme buien trokken over ons heen en ik deed geen oog meer dicht omdat ik weet dat Brandir ontzettend bang is/was voor onweer. Hij staat sinds een paar maanden op Chinese kruiden (Geria) omdat hij dementieverschijnselen begon te vertonen, en ik had al gemerkt dat het veel beter met hem ging. Nu bleek pas hoe goed! Hij sliep gewoon door!! Geen onrust of paniek, hij bleef gewoon rustig op zijn bedje. Ongelofelijk!

Het seminar was een groot succes. Ongeveer 15 personen namen deel en waren zeer enthousiast, ze vertelde later dat ze heel veel geleerd hadden en nu begrepen waarom een goed parcours zo belangrijk is. Er werden ook verschillende parcoursen uitgelegd en gedraaid, vervolgens becommentarieerd en besproken waarom het niet functioneerde. Al met al zeer leerzaam en het zou in alle landen moeten gebeuren want wat je meestal aan parcoursen ziet …..!

Maandagochtend hebben ons boeltje weer opgebroken en vertrokken richting Flyvesandet. Een camping in het noorden van het eiland Fun waar we al sinds 2001 regelmatig komen. Vlak voordat we bij de camping waren stak er een kudde damherten de weg over. Cearrean hing net met zijn kop uit het raam en zou er zo uitgesprongen zijn als hij wat kleiner was geweest. Dat beloofde wat want als Cearrean eenmaal weet dat er wild loopt kan hij niet meer loslopen.

Na aankomst zijn we eerst even over de camping gelopen om een mooie plek uit te zoeken waar we een groot stuk konden afzetten zodat Cearrean en Cranston genoeg ruimte hadden om te spelen. Halverwege de ‘zoektocht’ sprong er een groot haas op. Nou dat kon nog spannend worden! Gelukkig liet hij zich de rest van de week niet zo vaak meer zien en bleef hij ook een beetje uit de buurt van ons kampement, wel zo verstandig!

Als de maanstand goed is, en dus geen volle maan zoals deze week, kan je hier kilometers ‘wadlopen’. Er staat dan zo’n 5 centimeter water op een spiegelgladde zeebodem. Ideaal om de hounds lekker te laten racen. Maar helaas zakte het water nu niet verder dan zo’n dertig centimeter en dat is toch iets te hoog voor Cranston. De eerste keer dat Simon het water inliep en de hounds hem volgde, liep Cranston ook mee maar ging al gauw bijna kopje onder. Hierna bleef hij maar liever op de kant, natte voetjes konden dan nog net maar verder ging hij de zee niet in. Maar hij had toch ontzettend veel plezier en genoot met volle teugen.

Voor Cearrean hadden we de werpstok en een tennisbal meegenomen, hij leefde zich helemaal uit en kon er geen genoeg van krijgen! Hij heeft in ieder geval geen watervrees!

 

 

 

 

 

 

 

Maar helaas …. Cytaugh had besloten om op de maandag dat we aankwamen in Flyvesandet, loops te worden en aangezien het de bedoeling was dat ze gedekt zou worden, moesten de plannen grondig worden bijgesteld. Dit hield in; niet de week erop afzakken naar Sonja om vervolgens naar Tüttleben te gaan alwaar Simon een coursingtraining zou verzorgen maar op zaterdag vertrekken richting huis.

 

 

Inmiddels hadden we al vernomen dat Tüttleben waarschijnlijk niet door zou gaan vanwege te weinig aanmeldingen. Mocht het alsnog doorgaan, kon Simon altijd nog met zijn tentje erheen gaan en de training verzorgen.

Met een overnachting in Everinghausen, kwamen we zondagmiddag thuis. Gelukkig kon het hartonderzoek dat gepland stond voor woensdag 16 september een week naar voren worden gehaald zodat dit nog tijdig plaats vond. Om er zeker van te zijn dat Cytaugh ongeveer hetzelfde schema zou aanhouden als 2 jaar geleden, had ik een afspraak gemaakt op dinsdag, de negende dag van haar loopsheid om progesteron te prikken. Dit was gelukkig nog erg laag, zoals gehoopt en ook het hartonderzoek de dag erna, had een zeer positieve uitslag.

Ook heb ik overleg gehad met twee cardiologen betreffende het fokken met Cytaugh omdat Chidish, haar broer, vorig jaar na een coursing is overleden. Hij had een lichte vorm van DCM. Maar beiden menen dat als het hart zo goed is op 5,5 jarige leeftijd dat je dan de kans niet voorbij moet laten gaan. Het is erg moeilijk om lijnen te vinden zonder een erfelijke aandoening en als er dan aan één kant een probleem is en dit probleem openbaarde zich nog niet in de andere lijn, dan kan je het wel riskeren. Hopelijk pakt het ook goed uit!

De uitverkoren reu is Beardswood Uther. Een nog jonge reu met een mooie ribwelving, sterk bone en een fantastisch karakter. Het I.C. is 1,85 over 7 en 5,74 over 10 generaties. Als je de stamboom bekijkt, zitten er vele prachtige hounds achter waarvan ik er ettelijke heb gekend. Ook zijn er velen die ouder dan 10 jaar zijn geworden, ook reuen. We verwachten veel van deze combinatie!

Het vervelende is alleen dat ik niet voor een natuurlijke dekking naar Engeland kon en daarom is er vers, gekoeld sperma naar Nederland gekomen. Gelukkig verliep alles perfect qua timing en is afgelopen dinsdag, 15 september, Cytaugh geïnsemineerd. Nu maar hopen dat we half november een paar mooie, gezonde pupjes mogen verwelkomen.

Nog één dag ….

 

Cranston en Callaghan doen het goed, ze groeien gestaag door, staan mooi recht op de pootjes, hebben beide balletjes op de juiste plek, glimmen en glanzen, spelen, graven, luisteren naar hun naam en zijn natuurlijk totaal zindelijk.

Het is niet te geloven zo snel als de tijd gaat. Komende vrijdag zijn ze al 12 weken oud en zaterdag gaat Callaghan naar zijn nieuwe thuis. Hij gaat in Lemele wonen, bij Henny en Betsie. Zij hebben vele jaren Ieren gehad en willen nu iets sportievers. Nou, dat gaat met Callaghan wel lukken!

Inmiddels hebben ze al veel meegemaakt en autorijden is geen probleem. De weekenden weg met de caravan heeft ook geen enkel probleem opgeleverd, ze pasten zich gelijk aan.

 

Twee weekenden geleden hadden we ons CC2000-feestje op de renbaan in Lelystad. Een dikke 80 hounds waren aanwezig om zich weer eens lekker uit te kunnen leven met coursen. Cearrean mocht vrijdag het parcours verkennen met voor de eerste keer zijn muilkorf en dek. Dit ging prima. Zaterdag mocht hij de eerste omloop lopen met Troy, de Greyhound van Hervé Blaakenburg. Troy ging rechtdoor en Cearrean dacht slim te zijn door links af te slaan maar hier liep Troy en dit resulteerde in een flinke botsing met een koprol voor Cearrean. Even was hij gedesoriënteerd maar ging vervolgens weer achter het haas aan. In de middag mocht Cearrean met een Saluki van Henriëtte lopen. Ook hier ging het weer mis toen Geer, de Saluki, netjes het haas achter de heg wilde volgen, liep Cearrean iets te ver door, keerde om en ramde Geer vol in zijn zij. Een enorme duikeling van beiden was het gevolg en Geer stond vervolgens op drie poten. Toen hielden we het maar voor gezien.

 

Voor Vision was het de eerste keer na de geboorte van de pups dat ze weer eens lekker de poten kon strekken. Ze was fanatiek zat maar haar conditie was nog niet optimaal. Cytaugh mocht nog niet, haar voetjes waren nog niet helemaal genezen van zeer vreemde verwondingen. Het ging wel de goede kant op maar het risico dat ze haar voetjes weer kapot zou lopen vond ik te groot.

De week erop was ze samen met Vision aangemeld voor de coursing van ’t Haasje in Werkendam en gelukkig waren haar voetjes compleet genezen en bleven heel! De fietstrainingen hadden hun werk gedaan en de conditie van Vision was duidelijk beter. Cytaugh daarentegen, die wekenlang niet heeft losgelopen en gerend, was veel te dik en had totaal geen conditie. Maar ze genoot enorm en kwam met een big smile van het veld. Cearrean zou dit weekend eigenlijk voor zijn haasvastverklaring gaan maar door de duikelingen en een eerdere val op zijn rug, vond de osteopaat, waarbij hij onder behandeling is, het niet verstandig om hem te laten lopen. Ze had ook best wel even werk om Cearrean weer een beetje in model te krijgen. Nu maar hopen dat hij ‘heel’ blijft en binnenkort voor zijn haasvast kan lopen.

 

Cearrean is best een beetje moeilijk. Af en toe kan hij ineens uitvallen, zonder dat we er een reden voor kunnen aanwijzen. Meestal is hij dan moe of heeft hij last van zijn knie. Maar hij is nog steeds helemaal verzot op de pups en kan tientallen minuten lang heerlijk met ze spelen. Hij doet dat uiterst voorzichtig en liefdevol!

 

 

 

Zaterdag is het zover, Callaghan gaat ons verlaten, de pup waar ik minuten lang mee bezig was om er leven in te krijgen. Hij is uitgegroeid tot een sterke, mooie pup met een eigen persoonlijkheid; sterk en lief met een ‘will to please’. Ik ben benieuwd hoe hij zich verder gaat ontwikkelen, ik wens hem een lang, gezond, sportief, fijn en liefdevol leven toe!

7 weekjes jong

 

Afgelopen vrijdag waren Callaghan en Cranston 7 weekjes jong. Wat gaat die tijd toch snel!

De week ervoor waren ze al gechipt, is er DNA afgenomen en de dag erna zijn ze geënt. Dit ging allemaal zeer voorspoedig en zonder ook maar één piepje. Ook het autorijden ging prima. Dit hadden we natuurlijk al langzaam opgebouwd en vaker gedaan maar nog geen rit van 20 minuten. Gelukkig geen probleem.

Ze groeien goed, ze gaan min of meer gelijk op met de tabellen die ik nog heb liggen van mijn vorige nesten. Ze eten in hoofdzaak eendagskuikens, sprotjes en allerlei soorten gemalen vlees met groenten, vlierbesjes en zeewier. Intussen is Callaghan bijna net zo groot als Cranston en vorige week was het gewichtsverschil maar 450 gram. Callaghan woog 5,65 kilo en Cranston 6,10. Dik zijn ze zeker niet, het zou van mij wel ietsje meer mogen zijn maar ze schijnen genoeg te krijgen anders zouden ze wel meer willen eten. En het is eigenlijk ook wel beter dat ze niet te hard groeien, laten ze maar rustig aan doen.

Hun favoriete plekje in huis is wel de grote mand waar meestal Brandir in ligt. Hij kijkt dan ook iedere keer heel beteuterd als het tweetal weer zijn bed heeft ingenomen. Arme opa Brandir!

Zindelijk zijn ze voor 99,99 %. Het is maar hoogst zelden dat er nog een plasje in huis wordt gedaan. En doordat wij consequent direct hun uitwerpselen achter hun kont opruimen, zijn het ook geen poepvreters geworden.

 

Spannende momenten hebben we ook al met ze gehad. Twee weken geleden lag Callaghan zeer geïnteresseerd naar iets te kijken wat vlak voor zijn neus liep. Toen ik ging kijken bleken het vier processierupsen te zijn! Ik schrok me dood en griste Callaghan van het bedje af. Gelukkig bleek dat hij er niet aan had gesnuffeld want hij vertoonde hierna geen vreemd gedrag dat daar op kon wijzen. Ik heb wel gelijk de hoes van het bedje in de was gedaan en de omgeving afgespeurd op rupsen. Later die middag vonden we nog twee rupsen op het gras. Dood eng! Maar ja, er staan bij ons wel een kleine twintig eiken waarvan vele enorm groot en dus met onbereikbare rupsennesten. Het is niet te voorkomen.

 

Vision begint een beetje met ze te spelen maar laat dat eigenlijk liever over aan Cearrean. Wel ligt ze regelmatig gezellig met haar zonen op een bedje en je ziet dat Callaghan en Cranston hier echt ven genieten. De mannen mogen nog heel af een toe een beetje bij haar drinken maar ik denk dat het minimaal is wat er uitkomt want ze zijn er gauw mee klaar.

 

 

Beide pups beginnen hun oortjes al goed te dragen, de vouw zit erin en af en toe kunnen ze al naar voren klappen. Ook zijn ze bij beide hoog aangezet. Cranston zal zeer waarschijnlijk hele donkere ogen krijgen, Callaghan daarentegen zal de oogkleur van zijn moeder krijgen; vrij licht. Dit was al vrij snel te zien daar hij zeer licht blauwe ogen had terwijl die van Cranston ettelijke tinten donkerder waren. Ook nu is het verschil duidelijk.

 

Netjes aan de riem lopen is ook geen probleem. Ze zijn al mee geweest naar het winkelcentrum, het hondenlosloopbos (waar we helaas geen enkele vreemde hond tegen kwamen) en naar de paarden die bij ons in de buurt staan. Om hier te komen moeten we langs een stel vreselijke blafhonden en dit was natuurlijk doodeng. Ook de paarden vonden ze nog niet echt leuk. Het was dus een stressvol wandelingetje maar eenmaal thuis zorgde de tent ervoor dat alles weer snel was vergeten.

Morgen gaat Cranston onder het mes. Hij heeft een lichte bovenvoorbeet en zijn onderhoektandjes prikken in zijn gehemelte. Dezen worden er dus uitgehaald zodat de onderkaak vrij spel krijgt om door te groeien. Ik heb er alle vertrouwen in dat het goed komt.

 

 

 

29 dagen jong

Gisteren waren de puppen 4 weekjes jong, wat gaat dat snel! Het is ook wel erg makkelijk, 2 pupjes. Anderhalve week geleden doken ze ineens in Vision’s etensbak, lekker … Rinti, pens, melk en schapenvet! Sinds dien krijgen ze regelmatig wat puppymelk met biefstuktartaar uit een bakje maar eten ook regelmatig kleine balletjes  tartaar. Dit is erg leuk om te doen, ze gaan dan naast elkaar zitten en krijgen om de beurt een balletje. Als ze genoeg hebben, Callaghan meestal eerder dan Cranston, staan ze op en gaan ze spelen.

Intussen zijn ze bijna zindelijk. Callaghan is het bijdehandst, hij had al snel door hoe je uit de werpkist komt en dat je buiten moet plassen. Ook vind hij nat gras en wind niet zo erg. Cranston daarentegen is wat makkelijker en plast nog wel eens in de werpkist. Ook houdt hij niet van kou en wind! En dat ondanks z’n spek laagje.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Cearrean, de grote halfbroer, is helemaal verzot op ze! Hij kan haast niet wachten tot hij met ze mag spelen maar tot nu toe doet hij extreem voorzichtig en raakt ze zelfs amper aan. Hij houdt ze constant in de gaten en toont zich als een extreem goede babysitter.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En ook al wordt Cearrean uitgedaagd door Cranston, hij laat zich niet verleiden! Wel door opa Brandir en dat vinden de kleintjes natuurlijk zeer interessant.

Archieven