En dat was onze vakantie.
16 september 2020 | 
Author 
Terwijl we zondag 25 augustus bezig waren om de caravan en de auto in te pakken voor een 25 dagen tellende trip, bleek er één van de jonge Faverolleskipjes grote problemen te hebben met het leggen van haar eerste eitje. Dit kwam met cloaca en al naar buiten. Ik heb het ei verwijderd en geprobeerd de boel te herstellen maar helaas mocht dit niet baten zodat Simon op maandagochtend, voordat we vertrokken, eerst met haar naar de dierenarts kon gaan om haar te laten inslapen. Erg triest, het was zo’n leuk kipje. Dit was een slecht begin van de vakantie en ook de weersvooruitzichten waren voor de eerste dagen niet zo leuk.
Intussen had ik de caravan verder ingeruimd en de twee vriezers, die achter in de auto stonden, gevuld met ongeveer 40 kilo vlees voor de hounds. Niet genoeg voor 25 dagen maar we zouden het aanvullen bij Sonja als we richting Tüttleben zouden afzakken.
Nadat Simon terug was van de dierenarts hebben we de caravan achter de auto gehangen en konden we vertrekken. Maar als we bij ons door het hek zijn, moeten we de caravan afkoppelen en met de mover de volgende bocht nemen. Helaas reageerden de rollen niet op de afstandsbediening dus konden we de hoek niet om. Eerst maar de batterijen vervangen, dit mocht niet baten. Nieuwe batterijen gekocht en geprobeerd, ook dit hielp niet. Toen maar de buurvrouw gevraagd om te helpen duwen en ja hoor, met veréénde krachten kregen de caravan de hoek om en konden we eindelijk onze weg vervolgen richting camping “De Paardenbloem” in Deurningen.
Hier zouden we twee nachtjes blijven. We hadden besloten om alleen de luifel op te zetten maar toen Simon er wat spanning op zette brak een bevestingingsoog af. We waren vol overtuiging dat er nog zoiets in de caravan moest liggen maar helaas …. dus moest Simon op pad want zonder dit oog konden we de voortent ook niet opzetten.
We waren nu vlak in de buurt van Lemele alwaar Callaghan woont, dus dat was een mooie gelegenheid om de stamboom af te geven en de twee broertjes weer even lekker te laten spelen met elkaar. Nou dat hebben ze ook gedaan!
Op woensdag zijn we vertrokken naar Camping-Paradies “Grüner Jäger” in Everinghausen, net voorbij Bremen. De naam van de camping doet al iets vermoeden en inderdaad was er een grote weide met een behoorlijk aantal Damherten. Intussen kwam het met bakken uit de lucht en ik probeerde tussen de buien door de hounds uit te laten maar Cranston en Cearrean konden hun ogen niet geloven en waren niet meer vooruit te branden. Veel te interessant al die hertjes!
De volgende dag ging de reis, met de veerboot van Puttgarden naar Rødby, naar Maribo in Denemarken. Dit was een mooie ruime camping waar je uitermate goed kon wandelen met de hounds en waar we eindelijk konden genieten van het zonnetje.
Maar niet voor lang want nadat we vrijdagochtend eerst boodschappen hadden gedaan in Maribo, gingen we verder richting Vordingborg alwaar Simon een seminar over “het bouwen van een goed coursingparcours” zou geven. Dit zou de gehele zaterdag en zondag in beslag nemen. Het was georganiseerd door Frank Plith in samenwerking met de Deense ren- en coursingcommissie en het vond plaats bij Bille en Freddy die een mooi groot veld van ettelijke hectaren ter beschikking stelde.
Gelukkig konden we ons boeltje opbouwen op een mooi beschut plekje want het waaide behoorlijk. In de nacht van vrijdag op zaterdag begon het op een gegeven moment vreselijk te regenen en onweren, echt enorme buien trokken over ons heen en ik deed geen oog meer dicht omdat ik weet dat Brandir ontzettend bang is/was voor onweer. Hij staat sinds een paar maanden op Chinese kruiden (Geria) omdat hij dementieverschijnselen begon te vertonen, en ik had al gemerkt dat het veel beter met hem ging. Nu bleek pas hoe goed! Hij sliep gewoon door!! Geen onrust of paniek, hij bleef gewoon rustig op zijn bedje. Ongelofelijk!
Het seminar was een groot succes. Ongeveer 15 personen namen deel en waren zeer enthousiast, ze vertelde later dat ze heel veel geleerd hadden en nu begrepen waarom een goed parcours zo belangrijk is. Er werden ook verschillende parcoursen uitgelegd en gedraaid, vervolgens becommentarieerd en besproken waarom het niet functioneerde. Al met al zeer leerzaam en het zou in alle landen moeten gebeuren want wat je meestal aan parcoursen ziet …..!
Maandagochtend hebben ons boeltje weer opgebroken en vertrokken richting Flyvesandet. Een camping in het noorden van het eiland Fun waar we al sinds 2001 regelmatig komen. Vlak voordat we bij de camping waren stak er een kudde damherten de weg over. Cearrean hing net met zijn kop uit het raam en zou er zo uitgesprongen zijn als hij wat kleiner was geweest. Dat beloofde wat want als Cearrean eenmaal weet dat er wild loopt kan hij niet meer loslopen.
Na aankomst zijn we eerst even over de camping gelopen om een mooie plek uit te zoeken waar we een groot stuk konden afzetten zodat Cearrean en Cranston genoeg ruimte hadden om te spelen. Halverwege de ‘zoektocht’ sprong er een groot haas op. Nou dat kon nog spannend worden! Gelukkig liet hij zich de rest van de week niet zo vaak meer zien en bleef hij ook een beetje uit de buurt van ons kampement, wel zo verstandig!
Als de maanstand goed is, en dus geen volle maan zoals deze week, kan je hier kilometers ‘wadlopen’. Er staat dan zo’n 5 centimeter water op een spiegelgladde zeebodem. Ideaal om de hounds lekker te laten racen. Maar helaas zakte het water nu niet verder dan zo’n dertig centimeter en dat is toch iets te hoog voor Cranston. De eerste keer dat Simon het water inliep en de hounds hem volgde, liep Cranston 
ook mee maar ging al gauw bijna kopje onder. Hierna bleef hij maar liever op de kant, natte voetjes konden dan nog net maar verder ging hij de zee niet in. Maar hij had toch ontzettend veel plezier en genoot met volle teugen.
Voor Cearrean hadden we de werpstok en een tennisbal meegenomen, hij leefde zich helemaal uit en kon er geen genoeg van krijgen! Hij heeft in ieder geval geen watervrees!
Maar helaas …. Cytaugh had besloten om op de maandag dat we aankwamen in Flyvesandet, loops te worden en aangezien het de bedoeling was dat ze gedekt zou worden, moesten de plannen grondig worden bijgesteld. Dit hield in; niet de week erop afzakken naar Sonja om vervolgens naar Tüttleben te gaan alwaar Simon een coursingtraining zou verzorgen maar op zaterdag vertrekken richting huis.
Inmiddels hadden we al vernomen dat Tüttleben waarschijnlijk niet door zou gaan vanwege te weinig aanmeldingen. Mocht het alsnog doorgaan, kon Simon altijd nog met zijn tentje erheen gaan en de training verzorgen.
Met een overnachting in Everinghausen, kwamen we zondagmiddag thuis. Gelukkig kon het hartonderzoek dat gepland stond voor woensdag 16 september een week naar voren worden gehaald zodat dit nog tijdig plaats vond. Om er zeker van te zijn dat Cytaugh ongeveer hetzelfde schema zou aanhouden als 2 jaar geleden, had ik een afspraak gemaakt op dinsdag, de negende dag van haar loopsheid om progesteron te prikken. Dit was gelukkig nog erg laag, zoals gehoopt en ook het hartonderzoek de dag erna, had een zeer positieve uitslag.
Ook heb ik overleg gehad met twee cardiologen betreffende het fokken met Cytaugh omdat Chidish, haar broer, vorig jaar na een coursing is overleden. Hij had een lichte vorm van DCM. Maar beiden menen dat als het hart zo goed is op 5,5 jarige leeftijd dat je dan de kans niet voorbij moet laten gaan. Het is erg moeilijk om lijnen te vinden zonder een erfelijke aandoening en als er dan aan één kant een probleem is en dit probleem openbaarde zich nog niet in de andere lijn, dan kan je het wel riskeren. Hopelijk pakt het ook goed uit!
De uitverkoren reu is Beardswood Uther. Een nog jonge reu met een mooie ribwelving, sterk bone en een fantastisch karakter. Het I.C. is 1,85 over 7 en 5,74 over 10 generaties. Als je de stamboom bekijkt, zitten er vele prachtige hounds achter waarvan ik er ettelijke heb gekend. Ook zijn er velen die ouder dan 10 jaar zijn geworden, ook reuen. We verwachten veel van deze combinatie!
Het vervelende is alleen dat ik niet voor een natuurlijke dekking naar Engeland kon en daarom is er vers, gekoeld sperma naar Nederland gekomen. Gelukkig verliep alles perfect qua timing en is afgelopen dinsdag, 15 september, Cytaugh geïnsemineerd. Nu maar hopen dat we half november een paar mooie, gezonde pupjes mogen verwelkomen.
Posted in 2020, Buitenland, O'Cockaigne Landgoed | 
Tags: Callaghan Argyll O'Cockaigne, Cearrean Argyll O'Cockaigne, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Cranston Argyll O'Cockaigne, Nimloth Brandir | 
Comments Closed
Nog één dag ….
Cranston en Callaghan doen het goed, ze groeien gestaag door, staan mooi recht op de pootjes, hebben beide balletjes op de juiste plek, glimmen en glanzen, spelen, graven, luisteren naar hun naam en zijn natuurlijk totaal zindelijk.
Het is niet te geloven zo snel als de tijd gaat. Komende vrijdag zijn ze al 12 weken oud en zaterdag gaat Callaghan naar zijn nieuwe thuis. Hij gaat in Lemele wonen, bij Henny en Betsie. Zij hebben vele jaren Ieren gehad en willen nu iets sportievers. Nou, dat gaat met Callaghan wel lukken!
Inmiddels hebben ze al veel meegemaakt en autorijden is geen probleem. De weekenden weg met de caravan heeft ook geen enkel probleem opgeleverd, ze pasten zich gelijk aan.
Twee weekenden geleden hadden we ons CC2000-feestje op de renbaan in Lelystad. Een dikke 80 hounds waren aanwezig om zich weer eens lekker uit te kunnen leven met coursen. Cearrean mocht vrijdag het parcours verkennen met voor de eerste keer zijn muilkorf en dek. Dit ging prima. Zaterdag mocht hij de eerste omloop lopen met Troy, de Greyhound van Hervé Blaakenburg. Troy ging rechtdoor en Cearrean dacht slim te zijn door links af te slaan maar hier liep Troy en dit resulteerde in een flinke botsing met een koprol voor Cearrean. Even was hij gedesoriënteerd maar ging vervolgens weer achter het haas aan. In de middag mocht Cearrean met een Saluki van Henriëtte lopen. Ook hier ging het weer mis toen Geer, de Saluki, netjes het haas achter de heg wilde volgen, liep Cearrean iets te ver door, keerde om en ramde Geer vol in zijn zij. Een enorme duikeling van beiden was het gevolg en Geer stond vervolgens op drie poten. Toen hielden we het maar voor gezien.
Voor Vision was het de eerste keer na de geboorte van de pups dat ze weer eens lekker de poten kon strekken. Ze was fanatiek zat maar haar conditie was nog niet optimaal. Cytaugh mocht nog niet, haar voetjes waren nog niet helemaal genezen van zeer vreemde verwondingen. Het ging wel de goede kant op maar het risico dat ze haar voetjes weer kapot zou lopen vond ik te groot.
De week erop was ze samen met Vision aangemeld voor de coursing van ’t Haasje in Werkendam en gelukkig waren haar voetjes compleet genezen en bleven heel! De fietstrainingen hadden hun werk gedaan en de conditie van Vision was duidelijk beter. Cytaugh daarentegen, die wekenlang niet heeft losgelopen en gerend, was veel te dik en had totaal geen conditie. Maar ze genoot enorm en kwam met een big smile van het veld. Cearrean zou dit weekend eigenlijk voor zijn haasvastverklaring gaan maar door de duikelingen en een eerdere val op zijn rug, vond de osteopaat, waarbij hij onder behandeling is, het niet verstandig om hem te laten lopen. Ze had ook best wel even werk om Cearrean weer een beetje in model te krijgen. Nu maar hopen dat hij ‘heel’ blijft en binnenkort voor zijn haasvast kan lopen.
Cearrean is best een beetje moeilijk. Af en toe kan hij ineens uitvallen, zonder dat we er een reden voor kunnen aanwijzen. Meestal is hij dan moe of heeft hij last van zijn knie. Maar hij is nog steeds helemaal verzot op de pups en kan tientallen minuten lang heerlijk met ze spelen. Hij doet dat uiterst voorzichtig en liefdevol!
Zaterdag is het zover, Callaghan gaat ons verlaten, de pup waar ik minuten lang mee bezig was om er leven in te krijgen. Hij is uitgegroeid tot een sterke, mooie pup met een eigen persoonlijkheid; sterk en lief met een ‘will to please’. Ik ben benieuwd hoe hij zich verder gaat ontwikkelen, ik wens hem een lang, gezond, sportief, fijn en liefdevol leven toe!
Posted in 2020, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Callaghan Argyll O'Cockaigne, Cearrean Argyll O'Cockaigne, Cranston Argyll O'Cockaigne, Pyefleet Vision | Comments Closed
7 weekjes jong
Afgelopen vrijdag waren Callaghan en Cranston 7 weekjes jong. Wat gaat die tijd toch snel!
De week ervoor waren ze al gechipt, is er DNA afgenomen en de dag erna zijn ze geënt. Dit ging allemaal zeer voorspoedig en zonder ook maar één piepje. Ook het autorijden ging prima. Dit hadden we natuurlijk al langzaam opgebouwd en vaker gedaan maar nog geen rit van 20 minuten. Gelukkig geen probleem.
Ze groeien goed, ze gaan min of meer gelijk op met de tabellen die ik nog heb liggen van mijn vorige nesten. Ze eten in hoofdzaak eendagskuikens, sprotjes en allerlei soorten gemalen vlees met groenten, vlierbesjes en zeewier. Intussen is Callaghan bijna net zo groot als Cranston en vorige week was het gewichtsverschil maar 450 gram. Callaghan woog 5,65 kilo en Cranston 6,10. Dik zijn ze zeker niet, het zou van mij wel ietsje meer mogen zijn maar ze schijnen genoeg te krijgen anders zouden ze wel meer willen eten. En het is eigenlijk ook wel beter dat ze niet te hard groeien, laten ze maar rustig aan doen.
Hun favoriete plekje in huis is wel de grote mand waar meestal Brandir in ligt. Hij kijkt dan ook iedere keer heel beteuterd als het tweetal weer zijn bed heeft ingenomen. Arme opa Brandir!
Zindelijk zijn ze voor 99,99 %. Het is maar hoogst zelden dat er nog een plasje in huis wordt gedaan. En doordat wij consequent direct hun uitwerpselen achter hun kont opruimen, zijn het ook geen poepvreters geworden.
Spannende momenten hebben we ook al met ze gehad. Twee weken geleden lag Callaghan zeer geïnteresseerd naar iets te kijken wat vlak voor zijn neus liep. Toen ik ging kijken bleken het vier processierupsen te zijn! Ik schrok me dood en griste Callaghan van het bedje af. Gelukkig bleek dat hij er niet aan had gesnuffeld want hij vertoonde hierna geen vreemd gedrag dat daar op kon wijzen. Ik heb wel gelijk de hoes van het bedje in de was gedaan en de omgeving afgespeurd op rupsen. Later die middag vonden we nog twee rupsen op het gras. Dood eng! Maar ja, er staan bij ons wel een kleine twintig eiken waarvan vele enorm groot en dus met onbereikbare rupsennesten. Het is niet te voorkomen.
Vision begint een beetje met ze te spelen maar laat dat eigenlijk liever over aan Cearrean. Wel ligt ze regelmatig gezellig met haar zonen op een bedje en je ziet dat Callaghan en Cranston hier echt ven genieten. De mannen mogen nog heel af een toe een beetje bij haar drinken maar ik denk dat het minimaal is wat er uitkomt want ze zijn er gauw mee klaar.
Beide pups beginnen hun oortjes al goed te dragen, de vouw zit erin en af en toe kunnen ze al naar voren klappen. Ook zijn ze bij beide hoog aangezet. Cranston zal zeer waarschijnlijk hele donkere ogen krijgen, Callaghan daarentegen zal de oogkleur van zijn moeder krijgen; vrij licht. Dit was al vrij snel te zien daar hij zeer licht blauwe ogen had terwijl die van Cranston ettelijke tinten donkerder waren. Ook nu is het verschil duidelijk.
Netjes aan de riem lopen is ook geen probleem. Ze zijn al mee geweest naar het winkelcentrum, het hondenlosloopbos (waar we helaas geen enkele vreemde hond tegen kwamen) en naar de paarden die bij ons in de buurt staan. Om hier te komen moeten we langs een stel vreselijke blafhonden en dit was natuurlijk doodeng. Ook de paarden vonden ze nog niet echt leuk. Het was dus een stressvol wandelingetje maar eenmaal thuis zorgde de tent ervoor dat alles weer snel was vergeten.
Morgen gaat Cranston onder het mes. Hij heeft een lichte bovenvoorbeet en zijn onderhoektandjes prikken in zijn gehemelte. Dezen worden er dus uitgehaald zodat de onderkaak vrij spel krijgt om door te groeien. Ik heb er alle vertrouwen in dat het goed komt.
Posted in 2020, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Callaghan Argyll O'Cockaigne, Cearrean Argyll O'Cockaigne, Cranston Argyll O'Cockaigne, Nimloth Brandir, Pyefleet Vision | Comments Closed
PetSavers funded “genetics association with DCM” project in Deerhounds
Van Emily Dutton (Dr. Emily Dutton BVM&S DVC MRCVS RCVS Recognised Specialist in Veterinary Cardiology), mocht ik het bericht ontvangen dat de website betreffende het onderzoek naar DCM (Dilated Cardiomyopathy) ‘up and working’ is. Dit houdt in dat er bloed ingezameld kan worden voor het onderzoek naar de genen die DCM veroorzaken.
Ik had begin dit jaar al van Emily vernomen dat er hard gewerkt ging worden aan dit project en ze zijn nu dus zo ver dat ze bloedstalen nodig hebben. Wat zou het mooi zijn als ze de veroorzakende genen zouden vinden! Dan kunnen de fokkers in de toekomst hun hounds laten testen en zo dus voorkomen dat er Deerhounds met DCM geboren worden.
Bij deze dus de oproep; mocht u een Deerhound hebben met DCM of een oudere Deerhound (liefst ouder dan 8 jaar) die 100% zeker geen DCM heeft, wilt u dan wat bloed opsturen?
Via deze link komt u te weten hoe en wat te doen; http://www.deerhoundgenetics.com/index.html
Helaas kunnen de kosten niet vergoed worden maar het is voor een meer dan goed doel en het zou echt geweldig zijn als de kwade genen gevonden werden. Ook ik heb bloed van mijn hounds opgestuurd en ik hoop dat velen volgen.
Alvast bedankt!
29 dagen jong
Gisteren waren de puppen 4 weekjes jong, wat gaat dat snel! Het is ook wel erg makkelijk, 2 pupjes. Anderhalve week geleden doken ze ineens in Vision’s etensbak, lekker … Rinti, pens, melk en schapenvet! Sinds dien krijgen ze 
regelmatig wat puppymelk met biefstuktartaar uit een bakje maar eten ook regelmatig kleine balletjes tartaar. Dit is erg leuk om te doen, ze gaan dan naast elkaar zitten en krijgen om de beurt een balletje. Als ze genoeg hebben, Callaghan meestal eerder dan Cranston, staan ze op en gaan ze spelen.
Intussen zijn ze bijna zindelijk. Callaghan is het bijdehandst, hij had al snel door hoe je uit de werpkist komt en dat je buiten moet plassen. Ook vind hij nat gras en wind niet zo erg. Cranston daarentegen is wat makkelijker en plast nog wel eens in de werpkist. Ook houdt hij niet van kou en wind! En dat ondanks z’n spek laagje.
Cearrean, de grote halfbroer, is helemaal verzot op ze! Hij kan haast niet wachten tot hij met ze mag spelen maar tot nu toe doet hij extreem voorzichtig en raakt ze zelfs amper aan. Hij houdt ze constant in de gaten en toont zich als een extreem goede babysitter.
En ook al wordt Cearrean uitgedaagd door Cranston, hij laat zich niet verleiden! Wel door opa Brandir en dat vinden de kleintjes natuurlijk zeer interessant.
Posted in 2020, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Callaghan Argyll O'Cockaigne, Cearrean Argyll O'Cockaigne, Cranston Argyll O'Cockaigne, Nimloth Brandir, Pyefleet Vision | Comments Closed
Dubbel ongelovelijk!!
Eindelijk even tijd om het grote nieuws te vertellen; beide reutjes hebben als vader Argyll Bryan from the Market Garden!! Dit hadden we echt nooit gedacht mede omdat de qualiteit van het diepvriessperma niet erg goed was. Ik kon het dus in eerste instantie ook echt niet geloven en heb lange tijd naar de DNA uitslagen zitten kijken. Maar ja, als de getallen van de DNA-markers overeen komen zal het echt wel zo zijn!
Ik vind het wonderbaarlijk en hoop dat beide reutjes hun beide testikels krijgen zodat ze in de toekomst nog wat kunnen betekenen voor het ras.
Hun I.C. is over de eerste 8 generaties 0,00%, bij de negende generatie 2,69% en bij de tiende 5,31%. Dus best wel interessant om wat mee te doen.
Afgelopen vrijdag hebben we tevens besloten om Conaughey om te dopen in Cranston. Er waren wat problemen met de uitspraak en Simon had intussen de naam Colossimus voor het dikkertje verzonnen. Vond ik niet zo’n mooie naam. Cranston past ook goed bij hem en aangezien de oortjes pas net open zijn kan hij er gelijk aan wennen. Ze heten nu dus Callaghan Argyll O’Cockaigne en Cranston Argyll O’Cockaigne.
Het wegen wordt langzaam aan een probleem!
Opvallend is de gelijkenis van Cranston en Cearrean. Cranston heeft linksvoor een grote witte voet en Cearrean had dat rechtsachter, de borstvlek is nagenoeg hetzelfde, die van Cranston is iets breder maar van dezelfde vorm. Ook qua hoofdvorm en lichaamsbouw doen ze niet veel voor elkaar onder.
Callaghan zal zeer waarschijnlijk meer op Vision gaan lijken.
Intussen zijn de oogjes open beginnen ze wat te spelen, zowel met elkaar als met speeltjes.
Vanaf nu zal het allemaal wel wat drukker worden, ze gaan natuurlijk meer spelen en binnenkort waggelen ze de werpkist uit. Moeder Vision doet het ook steeds wat rustiger aan met ze dus binnenkort gaan we lekker met pap kliederen!
Brandir en Benice, 8 jaar jong.
Gisteren zijn Brandir en Bernice 8 jaar geworden en ondanks Brandir’s Cystinuria en lichte Cardiomyopathie, doet hij het nog wonderwel! Iedere dag speelt hij met Cearrean en is hem nog steeds de baas. Hij slaat geen wandeling over en geniet nog volop van het leven. Ook Bernice is nog zeer fit en actief.
Op naar de 9 jaar, gaat vast lukken.
Vandaag zijn de pupjes 10 daagjes jong en heeft Callaghan zijn geboortegewicht verdrievoudigd + 51 gram, hij woog vanmorgen 1086 gram. Conaughey doet het de laatste dagen iets rustiger aan en weegt nu 1390 gram. Hij is niet meer met één hand op te pakken. Het kleur verschil wordt steeds duidelijker, ik ben benieuwd wat dit gaat worden. Vision was erg licht als pup dus misschien wordt Callaghan ook zo, ik weet het niet. Ik heb deze kleur nog niet in één van mijn nesten gehad.
Intussen vertonen ze af en toe een beetje speelgedrag, de oogjes gaan bijna open en het staan gaat ook steeds beter maar ze zijn te dik om te lopen, topzwaar, ze rollen gelijk om.
Vision verzorgt ze goed, ze glanzen dat het een lieve lust is en maar één keer per dag gaat er een vetbedje in de was. Wel wat anders als toentertijd met 11 puppen, de wasmachine bleef draaien!
Posted in 2020, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Nimloth Bernice, Nimloth Brandir, Pyefleet Vision | Comments Closed
Zeven daagjes jong
Vandaag is het een week geleden dat we verrast werden met de geboorte van Conaughey en Callaghan. In die zin verrast dat we ze nog niet hadden verwacht. Inmiddels hebben beide sinds gisteren hun gewicht verdubbeld, Conaughey in de ochtend en Callaghan ’s avonds.
Vanochtend woog Conaughey 1073 gram en onze kleine Callaghan 766. Ze zijn moddervet! Maar ondanks dat beginnen ze al echt op hun pootjes te staan en proberen te lopen wat natuurlijk niet lukt.
Gisteren heb ik DNA afgenomen en opgestuurd om te laten onderzoeken of er misschien één van beide van Argyll is. Ik hoop volgende week de uitslag te krijgen.
Moeder Vision gaat intussen zonder dwang uit de werpkist en gaat af en toe op mijn bed naast de kist of lekker buiten in het zonnetje liggen. Dit houdt ze meestal maar 10 minuten vol, dan wil ze weer gauw naar haar pupjes maar ze is tenminste relaxed en probeert van alles te genieten.
Nog een paar dagen en de oortjes en oogjes gaan open, wat gaat het toch snel!
Intussen is de persoonlijke verzorging ook gestart; de nageltjes begonnen behoorlijk scherp te worden dus die zijn bijgewerkt met de Pecute. Een soort dremeltje speciaal voor hondennagels. Met knippen heb je altijd nog scherpe randjes en met dit handige, kleine apparaatje kan je deze mininageltjes mooi rond vijlen. Natuurlijk was Conaughey aan het tegenstribbelen en daar hij niet meer met één hand vast te houden is was het een lastig klusje. Callaghan daarentegen was in een vloek en een zucht klaar met de pedicurebeurt. Het blijft een verschil, die twee.
3 dagen jong
Drie dagen geleden werden ze geboren; Callaghan (…..) en Conaughey (…..). Welke hoe gaat heten heb ik nog niet besloten maar als ik naar de karaktertjes kijk denk ik dat ‘de kleine’ Callaghan en ‘de grote’ Conaughey gaat heten. Ja, en of er iets tussen de haakjes bij komt is nog afwachten. Op zeer korte termijn ga ik DNA afnemen om te kijken of één van beide Argyll Bryan from the Market Garden als vader heeft. Ik hoop het!! ‘De kleine’ maakt een goede kans, hij heeft dezelfde borstvlek en hoeveelheid wit aan de voetjes, is niet zo grof en zwaar en niet zo heel donker van kleur maar ….. dit alles zegt niets. Afwachten dus!
Het verschil in grootte was groot en dat is nog steeds zo. ‘De kleine’ doet goed zijn best maar ‘de grote’ laat zich niet kennen en drinkt 2 x zoveel! Ze gaan dus wel ongeveer gelijk op en komen in gewicht evenredig aan. ‘De grote’ woog vanochtend 626 gram en ‘de kleine’ 427 gram, ik ben benieuwd wat ze vanavond wegen.
Tussendoor moeten we ook nog genieten van de prachtige rododendrons die bij ons achter staan. Meestal zijn we in deze periode weg en missen we de mooiste momenten, nu niet!!
Ook het uitlaten was de afgelopen week genieten; in de toekomstige paardenwei is een grote poel uitgegraven, de hounds vinden het heerlijk en met het mooie weer lopen er veel vriendjes rond!
Tijd voor het spelletje ‘snoepjes vissen’. Cearrean had er best nog wel moeite mee maar al doende leert men en op het laatst ging het perfect.
Simon is tussendoor gewoon aan het klussen en wordt hierbij geholpen door Cearrean. Hij vindt alles interessant en spannend en moet er altijd bij zijn.
En intussen slaap, hang en zit ik rond de werpkist. Vision is een fantastische moeder en houdt de pupjes goed schoon, ze glimmen dat het een lieve lust is. Ook is ze erg voorzichtig, ze staat niet zomaar op en draait zich op commando om. Dat gaat gelukkig allemaal perfect!
Kortom, …. het is genieten van alles!!!
Posted in 2020, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Cearrean Argyll O'Cockaigne, Pyefleet Vision | Comments Closed
Nog even wachten … of toch niet!
Op landgoed O’Cockaigne is het een drukte van je welste. Het jonge leven ontspruit overal! De bomen zijn weer groen, de planten bloeien volop en vorige week kwamen er drie jonge Faverolles bij. Het is nog even wennen voor ze, we moeten ze nog helpen bij het naar binnen en naar buiten gaan maar dat leren ze wel snel.
Ook de meesjes zijn druk met hun nestjes en de pimpelmezen die in een wijnkistje nestelen zijn al aan het voeren.
Intussen doen wij de laatste klusjes. De werpkist staat en Sonja is afgelopen zondag gekomen met Vision, Bernice en Lita. Cearrean vindt het prachtig en probeert regelmatig met Bernice te spelen wat dan af en toe lukt. Lita is zijn stiefmoeder, hij lag als pup bij haar in het mandje, nu loopt hij vaak als een schaduw achter Lita aan.
En Vision … die ligt in de werpkist. Voor iedereen even wennen, vooral als ze daar ook gevoerd wordt.
De pups zijn goed te voelen en zullen waarschijnlijk vandaag of morgen geboren worden. Nog meer jong leven! Een spannende tijd, ik houdt u op de hoogte!
En terwijl ik de vertalingen van dit bericht bijna af heb, horen we Vision piepen. We springen op en gaan naar haar toe. Zonder vooraf drukte of paniek, met een minimale temperatuurdaling, ligt daar tot onze verbazing een pup!
Een stevig ventje van 480 gram die direct naar een tepel kruipt en begint te drinken.
Precies anderhalf uur later, om 13.20 uur, wordt de tweede pup geboren. Een klein frutje van 345 gram, ook een reutje! Na een beetje strijd, veel wrijven en vaak aanleggen, begint het ventje sterker te worden en laat de tepel niet meer los. Het verschil tussen de broertjes is groot maar de kleinste doet er alles aan om z’n grote broer in te halen! Of het lukt …. ?
Voorlopig gaat het goed, ook Vision doet het prima en poets haar kindjes schoon. Ze is, tot nu toe, een rustige, liefhebbende moeder.
Wordt vervolgd!
Posted in 2020, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Cearrean Argyll O'Cockaigne, Nimloth Bernice, Pyefleet Vision | Comments Closed
Alle nadelen hebben hun voordelen!
Nu Simon meer thuis is vanwege het Corona-virus, worden er allerlei klussen aangepakt, van klein tot groot. Het begon met het schoonmaken van ons terras rondom het huis. Een grote klus daar het nogal wat vierkante meters in beslag neemt. Tevens heb ik gelijk maar wat kuilen in de bestrating opgehoogd en de voegen moesten na de poetsbeurt natuurlijk weer opgevuld worden. We waren er best wel een paar dagen zoet mee.
Voor Cearrean hebben we het ‘buitenbedje’, nadat we het een nieuw likje verf hebben gegeven, neergezet. In eerste instantie deed hij net alsof hij er niets van wilde weten maar toen ik na een kwartiertje ging kijken waar hij was, lag hij prinsheerlijk op ‘zijn’ bedje.
Tussen het klussen door is het genieten van de fris bloeiende plantjes. En ieder jaar komen er meer wilde viooltjes en vergeet-mij-nietjes, heerlijk!
Tussen neus en lippen door heb ik ook nog een aantal nieuwe stukken keramiek gemaakt. Het was de bedoeling om het mee te nemen naar Tüttleben en Donaueschingen maar door het C-virus gaan deze shows niet door. Nu blijven de houndjes maar tot volgend jaar in hun doosjes.
Eveneens heb ik me op mijn “Kennelnaambord” gestort. De oude plank waar de letters en het hoofd opzaten was totaal verrot dus heb ik een tak van een berk die we onlangs hebben omgehaald, bewerkt tot plank, de letters en het hoofd van een likje verf voorzien en opgehangen. Het ziet er weer helemaal top uit!!
De afgelopen dagen heeft Simon twee wanden van ons huis schoongemaakt en weer in de lak gezet en dan moet je natuurlijk ook de ramen lappen! Ook zo’n klus die wel wat uurtjes vergt want een kleine 80 m² glas is niet in een kwartiertje schoon. Maar het knapt wel enorm op!
Lekker dat alles straks klaar is voordat de pupjes geboren worden, de werpkist staat voor het grijpen en wordt komend weekend in elkaar gezet. Alle benodigdheden zijn in huis en zondag komt Sonja zodat Vision een aantal dagen de tijd heeft om eraan te wennen.
Inmiddels heeft het een beetje geregend, heerlijk! Vanmiddag lekker een lange wandeling in de miezerregen in een losloopgebied gemaakt. De hounds hebben zich heerlijk uitgeleefd en zijn weer een beetje schoon gespoeld.
Ons ‘landgoed’ ziet er ook weer fris en fruitig uit!!
Jippie!!!
Nadat Sonja vorige week een echo bij Vision had laten maken en er maar één pupje te zien was, konden we hier niet erg blij van worden. Ik zag het drama van een keizersnee en het alleen opgroeien van één pup, weer helemaal voor me.
Maar ….. vanmiddag is er weer een echo gemaakt bij Vision en toen verschenen er twee embryootjes! Dat is al 100% beter!
Het was erg moeilijk om heel hoog in de buik wat te kunnen onderscheiden dus heel misschien duikt er ter zijner tijd nog een pupje op. Laten we het hopen maar het is in ieder geval al erg fijn dat er twee puppeltjes opkomst zijn. Rond 7 mei worden ze verwacht.
Ondanks alles toch een beetje genieten
De laatste dagen was het toch wel weer genieten van het zonnetje. Na al die regen en koude wind vonden de hounds het heerlijk om op hun stretchers in het zonnetje te liggen. Cearrean bleef liever rondscharrelen, slapen doe je snachts!
Net als iedereen, hebben wij het ook erg rustig. Alles is afgelast, de overvolle agenda is ineens helemaal leeg. Nu maar hopen dat Vision drachtig is, dan heb ik in ieder geval genoeg te doen. Over 15 dagen weten we meer!
Posted in 2020, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Brandir, Pyefleet Vision | Comments Closed
Een nieuw jaar, nieuwe kansen.
Het was vorig jaar al duidelijk dat dit een druk en volgepland jaar zou worden. Tevens zouden de plannen die we met Vision hadden, vele geplande evenementen waaraan ik zou deelnemen, in het water kunnen laten vallen. En zo gaat het zeer waarschijnlijk ook gebeuren.
Het eerste evenement, de DWZRV-Sieger coursing in Tüttleben in het weekend van 29-2/1-3 werd verzorgd door Simon en Maarten en zodoende vertrokken we op 26 februari, volgepakt met draaitoestellen en een aggregaat richting Warstein alwaar we één nacht zouden overnachten. Aangekomen op de camping belandden we in de natte sneeuw en blubber, een koud en vies begin. Maar de volgende dagen viel het weer gelukkig mee en konden we zelfs af en toe genieten van een zonnetje. Cytaugh mocht ook deelnemen en deed dat met succes! Ze werd tweede van de 10 gemelde hounds en dat terwijl ze nog in haar loopsheiddipje zit. De mannen hadden een mooi parcours weggelegd van een dikke 900 meter en het was duidelijk dat vele hounds nog niet in topconditie waren, bij velen zag je na 500/600 meter het kaarsje uitgaan. Maar de hounds hebben er wel van genoten en daar doen we het voor. Het was een gezellig weekend, wel wat fris en af en toe een bui maar al met al goed te doen.
Helaas kon Sonja met Vision niet aanwezig zijn daar Vision loops was. En daar het de bedoeling was dat Vision gedekt zou worden had Sonja het erg druk met heen en weer rijden naar Hannover om het progesteron te laten bepalen. Natuurlijk deed Vision het rustig aan en pas na vier keer prikken kreeg Sonja op woensdag 4 maart groen licht om met haar richting Frankfurt te rijden voor de dekking met Fortheringhay’s Faerwald Fable. Deze dekking vond plaats op vrijdag 6 maart. Vervolgens is Vision op zaterdag 7 maart geïnsemineerd met het restant diepvriessperma van 29 jaar oud van mijn eerste Deerhound reu Argyll Bryan from the Market Garden.
Nu is het dus maar afwachten of Vision drachtig is, begin april weten we het. Het wordt dus weer een spannende tijd en hopelijk kruipen er over twee maanden een paar dikke pups in de werpkist.
Posted in 2020, Lure Coursing, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Pyefleet Vision | Comments Closed
De laatste dag van een bizar jaar
Het is weer zo ver, weer een jaar voorbij, een jaar met weinig ups en veel downs. Het was eigenlijk een jubileum jaar; 40 jaar geleden begonnen met Ierse Wolfshonden, al 35 jaar lang lopen hier Deerhounds en 20 jaar geleden deed ik examen voor Deerhound-keurmeester. Van dit alles merk je niets, het leven gaat gewoon door.
In die 40 jaar dat ik zowel de Ieren als de Deerhounds heb mogen aanschouwen, zag ik duidelijk beide rassen veranderen. De Ieren eerder en sterker dan de Deerhounds. Maar heden ten dagen lijkt het overgrote deel van de Deerhounds niet meer op hoe ze vroeger waren; het zijn bijna gewone honden geworden – kleiner, steiler in de achterhand, vlakke tot zelfs aflopende rugbelijningen, grote oren, rechte neuzen, platte voeten, te korte staarten en het grootste gemis (ten gevolge van deels hiervoor genoemde punten) is wel het rastypische gangwerk.
Ik vraag me ten zeerste af waar het naar toe gaat met de Deerhound en of het tij nog gekeerd kan worden. Maar zolang de fokkers zelf de fouten van hun hounds niet zien en denken dat ze prachtexemplaren aan de lijn hebben, zal het wel niet verbeteren.
Ik hoop dat komend jaar weer een wat beter jaar wordt. Om te beginnen hoop ik dat er weer een volledig en gezond O’Cockaigne nestje geboren gaat worden. De plannen zijn gesmeed en de eerste voorbereidingen zijn getroffen. Het heeft wel weer wat voeten in aarde maar dat hebben we er graag voor over. Wordt vervolgd.
Vervolgens hoop ik dat Brandir zo doorgaat zoals hij nu doet, hij wordt tenslotte in mei al 8 jaar. En Cearrean, ja, een hoofdstuk apart, ik hoop dat zijn tweede testikel ook nog volledig afdaalt, hij is onderweg! Gelukkig is hij qua karakter wat makkelijker en milder geworden en begint hij weer een beetje ‘shapy’ te worden. En voor Cytaugh hoop ik dat ze nog vele coursings kan lopen.
En voor iedereen die mijn site een beetje volgt, hoop ik dat het een goed jaar wordt!
Cearrean Argyll, één jaar jong
Vandaag is Cearrean 1 jaar geworden. Vorig jaar kroop hij, al direct na zijn geboorte, in je mouw als je hem oppakte, nu moet hij ieder avond aan mijn broekspijpen sjorren. In een mouw past hij niet meer met zijn 46 kilo maar zijn neus past nog wel in een broekspijp! Hij is intussen wat steviger geworden en ik moet zeggen dat hij er langzaamaan steeds beter uit gaat zien. Zijn knie is nog steeds een probleem, hij is nog verdikt en na spelen en rennen pijnlijk. Maar ja, hem rustig houden is echt geen optie, ik heb nog nooit zo’n energiebom gehad!
Hij speelt veel met zijn moeder, hoe harder hoe beter. Opa Brandir is hem nog steeds de baas maar het kost Brandir wel steeds meer moeite om hem ‘neer te leggen’, dat lukt Cytaugh nog wel. Cearrean moet tenslotte wel weten wie er de baas is!
Verder zit er een enorme “kop” op Cearrean. Als hij iets niet wil, gebeurt het niet. De enige manier om hem om te kopen is met koekjes maar als hij door heeft wat je van plan bent, en hij ziet het niet zitten, kan je ook dat vergeten. Hij is uiterst slim, leert snel, ziet alles en is erg goed in manipuleren. Het liefste is hij de hele dag buiten, lekker scharrelen, beetje graven, takjes knagen en vooral kijken. Kijken naar overvliegende vogels, de eekhoorns in de bomen, de werklui bij de buren of naar de kippen (ook leuk om te laten schrikken). Hij verveelt zich nooit!
Cearrean is er één die veel tijd nodig heeft, zeker nog een jaar of 4, voorlopig is hij nog volop ‘pup’!
Posted in 2019, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Cearrean Argyll O'Cockaigne, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Brandir | Comments Closed
Het moet niet gekker worden!!!
Ongeveer een week nadat ik Cearrean’s pagina onder ‘Onze Deerhounds’ had aangemaakt met de vermelding dat hij cryptorchide is, zag ik, toen hij zeer relaxt op zijn rug lag, dat zij scrotum er iets gevulder uitzag dan normaal. Na dit nader te hebben onderzocht bleek inderdaad dat zijn linker testikel was ingedaald. In de dagen erna jojode hij nog wel af en toen op en neer maar nu is hij nagenoeg constant te voelen.
Het vreemde is dat toen Cearrean ongeveer 18 weken oud was, een specialist had gezegd de linker testikel aan het atrofiëren was en de rechter nog niet was ingedaald. Ook eerdere onderzoeken hadden uitgewezen dat er toch wel het één en ander te voelen was maar na verloop van tijd was alles weer verdwenen. Bij de laatste echo’s toen Cearrean ongeveer zes maanden was, was na lang zoeken de rechter testikel te zien in de buikholte en de linker in het lieskanaal! Zeer vreemd allemaal.
Ik had de hoop al opgegeven en controleerde niets meer tot dat ….
Dit maakte mij toch zeer nieuwsgierig en op 2 december heb ik Cearrean weer laten echoën en wat bleek ….. de rechter testikel zit intussen halverwege het lieskanaal en er is een kleine kans dat deze nog verder afdaalt. Dus wie weet is Cearrean over een paar weken helemaal compleet!
Ja, als je 27 jaar ingevroren bent geweest duurt alles een beetje langer.
Maar hoe gaat het verder met Cearrean? Zijn knie blijft een heikel punt; deze is aan de binnenkant verdikt waardoor de band die erover loopt geïrriteerd raakt bij langdurige beweging. De specialist heeft verteld dat het wel even kan duren voordat de verdikking weer is opgelost maar uiteindelijk moet het goedkomen. Het probleem is natuurlijk om Cearrean niet teveel te laten bewegen maar hij vindt dat het nooit genoeg is! Verder is hij intussen 84 cm. hoog en weegt 44,6 kilo. Hij heeft veel hele goede punten zoals hoog 
aangezette en correct gedragen kleine oren (rechts iets kleiner dan links door het missende puntje!), een super lange staart, een perfecte vacht, mooie donkere ogen, prachtige sterke voeten met rubber balletjes, sterk bone, een heel mooi parallel hoofd zonder stop, hij staat correct met een mooie vering in de polsen op zijn voeten en beweegt met rechte poten. Zijn min punten zijn; een iets te steile schouder en zijn gehele front zou iets meer terug kunnen liggen, ook zijn lendewelving zou iets sterker mogen zijn. Maar ja, dat was van het begin af aan zo en dat blijft ook zo. Zijn achterhand hoeking is nog even afwachten, dit door de knieblessure. Als pup had hij een mooie hoeking dus het kan nog terug komen. Cearrean is erg verbaal en actief en ik hoop dat hij iets coöperatiever wordt als hij eenmaal ontdooid en wat ouder is.
Het blijft een bijzonder kind!
Chidish
22-3-2015 Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden 1-9-2019
Vorige week, 1 september, is onze Chidish getroffen door een hartstilstand.
Aan het einde van een prachtige course, die hij samen met Cytaugh had gelopen, viel hij bij de opvang dood neer. Door de manier waarop hij viel gingen bij mij gelijk de alarmbellen af en toen ik bij hem kwam en mijn hand op zijn hart legde, voelde ik dat deze niet meer klopte. Hij reageerde ook nergens meer op, hij was al totaal weg.
Voor hem een prachtige dood want hij deed niets liever dan coursen maar het is in en in triest dat hij nog maar zo kort weer van zijn leven kon genieten. Na de operatie aan zijn teen half maart, die super goed is verlopen, heeft hij lang gerevalideerd om er maar voor te zorgen dat hij weer alles mocht en kon doen.
Eind juni, tijdens de vakantie in Denemarken, liep hij weer voor het eerst los en hij 
genoot met volle teugen. Hierna langzaam zijn conditie weer opgebouwd en zijn eerste korte stukje coursing liep hij begin augustus in Donaueschingen. Dit ging prima, zijn teen was heel gebleven en Chidish was straalgelukkig. Het weekend erna liep hij de coursing in Lelystad en hier ging het als vanouds. Hij was super fanatiek en liep schitterend.
Intussen ging hij steeds leuker spelen met Cearrean en bouwde hiermee een goede conditie op. Tijdens de wandelingen was hij ook super actief en genoot van de contacten met andere honden. Hij vond iedereen lief en aardig en stond het liefste midden in zo’n grote groep honden van een uitlaatservice.
We zijn nu een week verder, het gemis is enorm. Chidish was een enorme knuffelbeer en kwam vele malen gedurende de dag een knuffel halen, hij was het liefste bij mij in de buurt en lag of stond dan altijd in de weg. Hij genoot van alles; vond showen leuk, herkende altijd overal zijn mensen- en hondenvrienden en leefde voor de coursing. Dat dit zijn dood zou worden hadden we nooit verwacht maar op het moment dat hij afscheid nam van het wereldse, was hij gelukkig.
Dit was niet de enige tegenslag het afgelopen half jaar. Eén van de andere redenen dat ik niet ‘up to date’ bleef was het ’testikel-probleem’ bij Cearrean. Begin maart hadden we het idee dat beide testikels intussen waren ingedaald. Wel erg klein maar voelbaar. Half april was er nog maar één klein balletje voelbaar, hierna werd deze alleen maar kleiner en uiteindelijk bleef er niets van over. Natuurlijk hebben we verschillende specialisten bezocht en uiteindelijk besloten voor een hormoontherapie. Om een lang verhaal kort te houden; helaas heeft de hormoontherapie niet mogen baten, is er één testikel geatrofieerd en blijkt dat de ander nog in de buik
zit. Wat was aangezien voor zijn tweede testikel is nog steeds een raadsel. Kortom … ik ben daar behoorlijk ‘ziek’ van geweest. Niet alleen vanwege het feit dat hij niet naar de shows kan maar in hoofdzaak vanwege het DNA verlies. De kans dat er ooit nog iets geboren wordt uit het overgebleven sperma dat nog opgeslagen ligt in Utrecht, is erg klein daar de kwaliteit van dat restje niet erg goed is. 27 jaar lang sperma opslaan doe je niet voor niets en als dan zoiets gebeurd is dat erg triest.
Tevens is Cearrean eind april in een racepartijtje met zijn moeder tegen een pilaar van ons huis aan gelopen en heeft daarbij zijn knie dusdanig beschadigd dat hij niet meer zoveel los mocht lopen en spelen. Als hij even iets te veel deed, had hij weer last van zijn knie en liep hij kreupel. Ja, en vertel een pup maar eens dat hij rustig aan moet doen.
Nu gaat het eindelijk wat beter maar zij manier van lopen en staan heeft hij aangepast aan de zere knie. Cearrean is intussen bijna 9 maanden en heeft al een schofthoogte van dik 80 centimeter. Met aangepaste voeding en beweging hoop ik dat het uiteindelijk weer goed komt want het streven is toch dat hij vrij en blij kan bewegen.
Posted in 2019, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Cearrean Argyll O'Cockaigne, Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden | Comments Closed
Een spoedgevalletje met Cearrean
Woensdag aan het eind van de ochtend liep Cearrean een beetje rond te schooieren en kwam op een gegeven moment met een stuk papier in zijn bekje achter mij op een bedje liggen. Toen ik het wilde afpakken vond hij dit geen goed plan en stribbelde flink tegen. Nadat ik het te pakken had keek hij me met zwarte ogen aan en liep de kamer in. Even later kwam hij terug met de vleugel van de 
draak in z’n bek. Dit is een ruw lapje stof van zo’n 10 cm lang, 3 cm breed en 3 mm dik. Ik keek ernaar, besloot dat dit niet goed was, wilde het afpakken en ….. slik, weg was het.
Daar Cearrean pas 15 weken oud is had ik het idee dat dit stukje stof toch net iets te groot was om op een natuurlijke manier het lichaam te verlaten. Dus met spoed naar de dierenarts. Na het toedienen van een injectie en een paar minuten wachten, kwam zijn totale maaginhoud eruit inclusief de drakenvleugel. Hierna kreeg hij nog een injectie tegen de misselijkheid maar Cearrean voelde zich de rest van de middag echt hondsberoerd. Begin van de avond heeft hij wel weer wat gegeten maar echt van harte ging het nog niet!
Gevonden: het gen voor haarloosheid in Deerhounds!!!
Dinsdag avond kreeg ik een zeer opgewonden Marjan de Raad aan de telefoon die mij vertelde dat ze het gen voor haarloosheid in Deerhounds hebben gevonden.
Zowel in Canada als in Finland vond het onderzoek naar dit probleem plaats maar de Universiteit van Helsinki is degene die met dit geweldige bericht kwam.
Marjan heeft contact opgenomen met de professor van de Universiteit en deze vertelde haar dat half april waarschijnlijk de test voor haarloosheid beschikbaar komt in Amerika en Europa.
Uit het onderzoek bleek dat 12% drager is van het haarloos-gen dus is dus raadzaam om, als u een Deerhound heeft uit de lijnen waar haarloosheid in voorkomt of heeft voortgebracht, en plannen heeft om hier mee te fokken, deze hierop te laten testen evenals zijn/haar partner.
Het gehele artikel kunt u lezen op:
https://www.helsinki.fi/en/news/life-science-news/a-bald-gene-finding
Een weekendje RONO-strand
Vorige week had ik de caravan voor de deur gezet en vol gesjouwd met dat wat men nodig heeft. Cearrean heeft dapper mee geholpen en hij sprong in en uit de caravan alsof hij niet anders gewend was. Donderdag 21 maart, eind van de ochtend, vetrokken we richting Een alwaar op RONOstrand de Voorjaarscoursing zou plaatsvinden. De reis verliep voorspoedig en Cearrean gedroeg zich voorbeeldig. Wat dat aangaat is het een enorm makkelijk ding, hij vindt alles goed zolang hij er maar bij mag zijn.
Cearrean keek zijn ogen uit naar de aanwezige honden en moest natuurlijk alles en iedereen begroeten. Hij doet dit met behoorlijk wat geluid wat ik zeer irritant vind maar het is lastig af te leren want hij moet de andere honden wel leuk blijven vinden.
Vrijdag aan het begin van de middag zijn we even naar landgoed Nienoord in Leek geweest. Nostalgie! De hounds die we nu hebben, hebben nooit op Leek gelopen maar Cearrean’s vader, Argyll Bryan from the Market Garden, heeft daar zijn eerste wedstrijd in 1989 gelopen. Hij was toen al 5 jaar oud! De jaren ervoor had hij wel al ettelijke demonstratie,- en funcoursings gelopen, er werden toen nog maar amper wedstrijden georganiseerd.
Nienoord is in de loop der jaren wel veranderd; heel veel bomen en struiken zijn gekapt, het ziet er kaal uit, zeker nu alles nog moet uitlopen. De ijsvereniging heeft palen midden in het terrein gezet en zomers lopen er schapen op. Dus als WvCNL er een wedstrijd wil houden, moeten ze eerst de palen eruit halen en de gaten opvullen. Ook schijnt het terrein er niet beter op te zijn geworden qua gaten en kuilen. Het is zonde maar we hebben vele, ontzettend leuke herinneringen aan Nienoord. Het was een geweldige tijd!
Terug op RONOstrand mocht Cearrean als eerste een stukje ‘coursen’. Natuurlijk had ik een echt bontje voor hem, dat maakt het extra spannend! En alhoewel hij super fanatiek achter zijn muis aangaat, moest hij toch even wennen aan het bontje dat zomaar over het zand ‘wegrende’. De eerste keer ging het een beetje onzeker maar de tweede keer ging hij al zelfverzekerd achter zijn haasje aan.
Hij heeft in ieder geval erg veel plezier aan het spelletje en hopelijk blijft dat zo.
Zaterdag was Cytaugh aan de beurt. Ze was de enige gemelde Deerhound omdat Chidish een week eerder aan zijn voet was geopereerd, dus liep ze alleen. Ik vond dat niet zo erg daar het weer voor de eerste keer was na haar gebroken duim en na de bevalling van Cearrean. Het was dan ook duidelijk te zien aan haar conditie, het eerste deel van het parcours liep ze schitterend maar halverwege zag je toch dat het mulle zand parten speelde. Maar ze had genoten en haar teen was wederom heel gebleven, dat was het belangrijkste!
Toen ik na een lange pauze, haar voor de tweede omloop klaar wilde maken, kregen we te horen dat er niet meer gelopen werd. Na de eerste omloop bleek dat er een Whippet (van een wel héél belangrijk iemand) zeer waarschijnlijk zijn teen gebroken had en men dacht op een steen daar er nogal wat stenen werden gevonden in het zand. (Maar het kan natuurlijk ook een klos geweest zijn.) Dit is natuurlijk belachelijk want die stenen liggen er altijd al en in het zachte zand leveren die normaal gesproken geen probleem op. Tevens is het zo dat, als je over welk willekeurig coursingveld ook loopt, je overal wel stenen, kroonkurken, plastic lepeltjes, glasscherfjes en ga zo maar door, vindt. Dit is niet te vermijden en levert ook eigenlijk nooit een probleem op. Wat veel erger was, was het coursingveld van het NKC afgelopen jaar. Daar gingen bijna 3 van de 5 honden over de kop, liepen er ik weet niet hoeveel honden een blessure op, Cytaugh heeft daar haar duim gebroken maar denk je dat ze dan de wedstrijd staken? Nee, natuurlijk niet!!! En wat te denken van de terreinen van het EKC; in Pouch (Duitsland) lag het gehele gebied vol met glasscherven, in Hongarije was het coursingterrein meer gat dan veld (door de grondeekhoorns) en in Italië lagen de velden bezaaid met rotsblokken in alle maten! (Er is dan ook een Italiaantje verongelukt doordat het tegen een blok aan knalde.) Nee, een wedstrijd afgelasten vanwege een paar stenen vind ik echt te ver gaan, ik heb er geen goed woord voor over, nog even en we lopen op een biljardlaken! Hoe maken we de coursing kapot?!
Posted in 2019, Lure Coursing | Tags: Cearrean Argyll O'Cockaigne, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden | Comments Closed
3 maanden jong
Vandaag heeft Cearrean zijn Rabies enting gehad. Nu is hij helemaal klaar met dierenartsbezoekjes. Niet dat hij het vervelend vond, in tegendeel! Hij werd er iedere keer helemaal blij van als hij de dierenarts zag aankomen. Ook op de weegschaal en op de tafel is helemaal tof want wat hebben ze daar een lekkere koekjes! Hij wordt morgen 13 weekjes jong en weegt inmiddels 19 kilo, hij is zeer stevig, groeit nog steeds gelijkmatig de hoogte in en staat mooi recht op zijn pootjes. Qua karakter wordt hij al wat zachter, blaft minder en hij weet intussen dat hij niet in mijn handen mag bijten wat dan ook nagenoeg niet meer gebeurd.
Cytaugh en Brandir kunnen erg leuk met hem spelen. Meestal gaat Brandir als eerste na de ochtendmaaltijd met Cearrean buitenspelen en scharrelt een beetje met hem rond. Vervolgens wil hij weer naar binnen en gaat Cytaugh naar buiten om met Cearrean te spelen. Dit gaat super goed, ze doet best heel voorzichtig en daagt hem uit om haar te volgen als ze een race-stuip krijgt. Dit kan hij natuurlijk niet bijhouden en kort dan de route af. Gelukkig kijkt Cytaugh goed waar ze loopt en als ze elkaar tegenkomen springt ze over hem heen. Prachtig om te zien maar ik houd toch iedere keer mijn hart vast. Maar ja, Cearrean moet het toch allemaal leren, ook om moeder Cytaugh te ontwijken.
Ook Chidish begint wat meer met Cearrean te spelen maar hij moet wel de regels bepalen; als Cearrean te brutaal is wordt hij streng gecorrigeerd!
’s Avonds wil hij gezellig bij de baas op schoot. Er moet wel met een speeltje gespeeld worden want knuffelen dat doet hij niet meer.
Cearrean eet intussen alles; natuurlijk de normale prak van gemalen vlees met groenten en supplementen en daarnaast hele sprotjes, stukken kipkarkas, kippennekken, hele eendagskuikens en alles wat de pot schaft. Hij is absoluut geen moeilijke eter!
Posted in 2019, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Cearrean Argyll O'Cockaigne, Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Brandir | Comments Closed
Crufts
Vrijdag 8 maart zijn Sonja, Vision, Chidish en ik ’s morgens vroeg vertrokken richting Birmingham, Crufts. De reis verliep voorspoedig tot aan de Franse grens, toen begon de ellende. De Franse hadden weggedeeltes afgezet en dit veroorzaakte lange files met dito wachttijden. Extreem ergerlijk! Gelukkig waren we erg vroeg vertrokken en hadden we een behoorlijke speling. De controle van de hounds bij de Eurotunnel ging gelukkig supersnel en we kwamen nog precies op tijd voor onze check in. Maar de Fransen waren consequent in het pesten en iedere auto moest open bij de paspoortcontrole. Dit duurde natuurlijk een eeuwigheid en mensen die na ons door de controle gingen
misten hun trein. Wij waren gelukkig nog net op tijd en hadden de geplande overtocht. In Engeland aangekomen konden we maar een klein stuk lekker doorrijden, vervolgens belandde we in één grote file richting Birmingham. Eén en al wegwerkzaamheden zorgden ervoor dat we een uur later dan gepland in de stromende regen aankwamen bij ons hotelletje in Leamington. Na met de hounds te hebben gelopen en de spullen naar boven te hebben gebracht, zijn we eerst een welverdiend pintje gaan drinken. Heerlijk, zo’n Engelse bitter!
Zaterdagochtend waren we weer vroeg uit de veren, ik heb een flink stuk gelopen met Chidish en Vision en Sonja heeft de broodjes gesmeerd. Na het ontbijt vertrokken we en met een half uurtje waren we bij het NEC. Eerst werden er 57 Pharaohounds gekeurd voordat de 98 gemelde Deerhounds aan de beurt waren. Dit gaf mooi de kans om bekenden te begroeten, hier en daar een beetje bij te praten en ons te verwonderen over een niet-Schot die in Schotse kledendracht rond liep en ook zijn Deerhoundje in deze kledij showde. Iets wat eigenlijk niet door de beugel kan en vele mensen spraken er dan ook schande van.
Onze keurmeester was Mr. Ken Aird, de keurmeester die Chidish twee jaar geleden BOB maakte tijdens de Jahresausstellung in Volkmarsen. Het was dus best wel een beetje spannend. Maar al gauw bleek dat er heel anders gekeurd werd dan in Duitsland; de plaatsingen waren op z’n zachts gezegd verrassend. Er was geen lijn te trekken qua type of gangwerk; alles werd door elkaar geplaatst. Chidish werd vierde in zijn klas (8) en Vision verrassend tweede van de 12 gemelde teven.
Uiteindelijk wonnen, in onze ogen, absoluut niet de beste reu en teef en werd de, toch wel zijn leeftijd tonende veterane reu, Beste van het Ras. Dat was Crufts, voorlopig zijn we niet van plan om weer te gaan, zeker na er een dik uur over te hebben gedaan, om van de parkeerplaats af te komen. Gelukkig ging de terugreis zondag zeer voorspoedig en waren we aan het begin van de avond weer thuis.
Posted in 2019, Buitenland, Show | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Pyefleet Vision | Comments Closed
Kostbare Genen
In het januari nummer van Unsere Windhunde verscheen het zeer interessante artikel ‘Kostbare Gene’ geschreven door Evelyn Kirsch. Zij is een succesvolle Barsoi fokster in Duitsland. Ik mocht het artikel in het Nederlands vertalen en hoop dat de fokkers het ter harte nemen. U kunt het artikel vinden onder https://www.o-cockaigne.eu/?page_id=14989&preview=true
Cearrean heeft een nieuwe vriendin!
Intussen heeft Cearrean coursingtraining gehad. Het poezenspeeltje, een muis aan een hengel, is hier uitermate geschikt voor. Cearrean vindt het een fantastisch spelletje en toont zich goed fanatiek. Nu maar hopen dat hij het leuk blijft vinden.
Afgelopen week was Sonja hier met Bernice, Vision en Lita. Lita is een oude Galgo-dame die sinds eind Juli bij Sonja woont. Ze is afkomstig uit Spanje waar ze als fokteef leefde en de laatste weken van haar leven daar, waren nou niet bepaald een pretje. Het is ongelooflijk hoe zo’n dier zich in korte tijd aan alles aanpast, het is net of ze niet anders gewoon is.
Cearrean had alleen de week ervoor een Golden Retriever gezien en vond dat een doodeng beest, ook nu moest hij even wennen aan deze verschijning maar dat ging al heel snel goed.
Daar Lita zoveel pups heeft gehad, wist Cearrean al gauw dat hij bij haar meer kon doen dan bij de anderen. Lita’s lange staart was natuurlijk HET speelobject maar ze gaf ook wel duidelijk aan als het haar pijn deed of als ze geen zin in hem had. Als Sonja ’s avonds met het drietal naar de camper vertrok stond Cearrean beteuterd bij de deur te piepen maar 
als Lita dan ’s morgens weer naar binnen kwam was het eerste wat Cearrean deed; aan Lita’s staart hangen. Aan het eind van de week had Cearrean het wel voor elkaar om lekker met bij haar in haar bedje voor de houtkachel te liggen, een vriendin voor ’t leven.
Bernice en Vision moesten niet zo veel van dat kleine ding hebben en Bernice zocht zelfs even de steun van haar broer op!
Op donderdag hebben we geprobeerd om een paar goede foto’s van Cearrean te maken. Nou, vergeet het maar! Hij wilde geen seconde stil blijven staan en zou zo van de tafel gesprongen zijn als ik niet vlug genoeg was om hem te grijpen. Wat een wild ding! Zelfs het emmertje met lekkere dingen kon hem niet verleiden. Maar het is Sonja toch gelukt om één redelijke foto te maken.
Het is niet te geloven zo snel al de tijd gaat! Morgen is Cearrean 8 weken en hij weegt al bijna 10 kilo. Hij ontwikkelt zich erg goed, groeit mooi gelijkmatig, is zindelijk, luistert goed naar zijn naam, loopt prima aan de riem, vindt autorijden geen probleem, is nagenoeg nergens bang voor en als je hem corrigeert krijg je een grote mond terug! Hem in de Doggy Ride rondrijden is geen succes, hij gilt de hele boel bij elkaar, dat is iets voor kleine hondjes, niet voor Deerhounds. Ook accepteert hij het absoluut niet meer om opgesloten te worden. Dus de werpkist met het hekje eromheen is al weer weg. Een echte Deerhound met een kop erop! Daar krijgen we nog wel wat mee te stellen.
Intussen is Chidish hem ook wel leuk gaan vinden en speelt af en toe met hem. Maar dat moet ik goed in de gaten houden want het gaat al snel te hard en zeker als Cytaugh ook nog eens mee gaat doen. Brandir ontpopt zich als kinderoppas, hij maakt regelmatig een rondje over het terrein met zijn kleinzoon. Ook tijdens de wandelingetjes loopt Cearrean meestal met Brandir mee alhoewel het ook erg leuk is om aan de lijnen van Cytaugh en Chidish te hangen zodat we niet meer vooruit komen.
Posted in 2019, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Cearrean Argyll O'Cockaigne, Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Brandir | Comments Closed