o'cockaigne

Gisteravond, tegen half zeven, konden we Calhoun ophalen. Operatie geslaagd, hound leeft nog. Gelukkig!! Ik heb toch altijd de zenuwen en zeker na Cwillyaigne! Na het één en ander besproken te hebben hoorden we Calhoun roepen, hij had mij gehoord en vond het wel tijd om naar huis te gaan. Toen ik achter kwam stond hij uit zichzelf op en stapte vol zelfvertrouwen uit z’n kennel. Rens had al gezegd dat hij er van stond te kijken hoe Calhoun reageerden qua opstaan en bewegen maar hij stond helemaal perplex toen Calhoun in sneltrein vaart door de gang liep en vervolgens met minimale hulp in de auto sprong. Dat zag er veelbelovend uit!

Eenmaal thuis wilde hij niet eerst plassen maar gelijk naar binnen en op z’n bedje. Hij legde zich zeer soepel en gemakkelijk neer, zonder hulp. Natuurlijk heb ik een heerlijke maaltijd voor hem klaar gemaakt, met veel tonijn erdoor, en hij at het allemaal heerlijk op. Na anderhalf uur moest hij toch wel nodig een plas doen. Hij vond het geloof ik wel lekker om even buiten te zijn en te “lopen”, hij wilde persé het hek uit en pas 200 meter verderop deed hij een gigantische plas. Direct draaide hij zich om en “liep” in zeer hoog tempo terug naar huis. Thuis aangekomen vond hij wel dat hij op ons bed mocht (dat mogen alle zieke hounds) en vleide zich neer. Ik heb de hechtingen dik ingesmeerd met Calendula zalf opdat ze niet zouden irriteren en al gauw viel Calhoun in slaap. Na verloop van tijd werd hij toch weer wat onrustig en moest hij weer plassen. Dat ging weer prima. De nacht is redelijk rustig verlopen. Op een gegeven moment vond hij het waterbed wel wat te warm en heeft een paar uur in de keuken op zijn bed geslapen. Tegen vijf uur vanochtend wilde hij toch wel weer graag bij mij liggen en heeft heerlijk liggen slapen tot we gewekt werden door een piepende Brandir die intussen ook wel wat aandacht wilde hebben.

Calhoun heeft vanochtend weer goed gegeten en heeft zich gedurende de dag ettelijke keren verplaatst. Hij wordt steeds handiger op drie poten, ik sta er echt van te kijken hoe snel hij door heeft wat hij wel en niet kan maar eigenlijk kan hij alles! Wel heb ik verschillende malen een koude, natte lap over zijn wond gelegd, het is natuurlijk een gigantische bloeduitstorting en verkoeling doet wonderen. Om te voorkomen dat hij er teveel aan likt, gooi ik een grote, zeer dunne handdoek over hem heen of krijgt hij een afgeknipte, luchtige, zeer rekbare broek aan.

Rens heeft gisteravond laat nog de uitslag van de biopten gekregen, het is dus een osteosarcoom. Hopelijk is het nog niet uitgezaaid en geneest de wond snel zodat we met de chemokuur kunnen beginnen. Duimt u een beetje voor ons?