o'cockaigne

Een poosje terug liep ik met de hounds een rondje bos. Achter bij het maisveld aangekomen moesten de meiden, Caintha en Coney, even dakken door het 30 centimeter hoge mais. Ik vond dit niet zo’n goed plan en probeerde ze op het pad te krijgen. Goh, wat kunnen Deerhounds toch ongelooflijk slecht luisteren, eigenlijk helemaal niet, als ze plezier hebben. Onze achterbuurman was op zijn stukje grond aan het werk en kwam kijken wat er aan de hand was. Natuurlijk kwamen we tot een praatje en de meiden kwamen tot rust en stonden vast iets erg smerigs boven water (maisveld) te wroeten. Hun neuzen verdwenen steeds dieper in de bagger en hun poten werden steeds zwarter. Op een gegeven moment kwam Coney over het greppeltje en wilde de buurman wel begroeten, dit kon ik gelukkig voorkomen! Maar daar kwam een andere bosbewoner aan met Mo, een Dwerg Schnauzer. Na Mo te hebben begroet was natúúrlijk de eigenaar in zijn witte korte broek aan de beurt, dat kon ik niet voorkomen. Met een zeer enthousiaste zwaai van haar met bagger doordrenkte snoet, porde Coney haar neus in zijn kruis. “Niet doen, ik heb net een schone broek aan!” Met een zo strak mogelijk gezicht mompelde ik mijn excusses en zei dat ik de stomerij kosten wel zou betalen. In gedachten zag ik hem al ’s middags met zijn vrouw (ook zo’n modepoppetje) door het centrum van Breda lopen terwijl hij vergeten zou zijn om een schone broek aan te trekken.