o'cockaigne

“Begin maart 2010 ging ik met Sonja, Cheytah en Calhoun naar Crufts, Engeland. We zouden bij een goede vriendin overnachten in een stacaravan, ruim genoeg voor ons vieren. Zoals gewoonlijk zou ik het hondeneten verzorgen en Sonja het menseneten. Dus diepvriezertje, koelbox en tassen vol werden meegesleept. Daar het nogal koud was, was het vlees voor de hounds rond hun etenstijd nog niet helemaal ontdooid. Ik gooide het zakje pens in een pannetje met heet water en ging verder met alle ingrediënten bij elkaar te gooien in een grote bak. Binnen een kwartiertje was de pens ontdooid en kiepte ik het met het meeste vocht bij de rest in de bak. Er bleef nog wat pensvocht over in het pannetje, dat kon er eventueel later nog bij. Inmiddels was Sonja aan ons avondeten begonnen. Broccoli met gebakken aardappeltjes en gehaktballetjes in jus. Voor de broccoli en aardappeltjes had ze de juiste pannetjes gevonden maar voor de gehaktballetjes met de jus nog niet. Voordat ik kon reageren keerde Sonja het bakje met balletjes boven het pannetje met pensvocht om. Ze had gemeend dat die leeg en schoon was.

Het heeft minstens een half uur langer geduurd voordat het eten klaar was, we konden niet meer stoppen met lachen! Het was de moeilijkste maaltijd tot nu toe, kijken naar elkaar kon niet en ik moest er maar constant aan denken dat ze in andere landen ook pens eten anders zou ik geen hap door m’n keel hebben gekregen. En onze vriendin, die had nog nooit zulke lekkere gehaktballetjes gegeten!”