o'cockaigne

Het is weer zo ver, weer een jaar voorbij, een jaar met weinig ups en veel downs. Het was eigenlijk een jubileum jaar; 40 jaar geleden begonnen met Ierse Wolfshonden, al 35 jaar lang lopen hier Deerhounds en 20 jaar geleden deed ik examen voor Deerhound-keurmeester. Van dit alles merk je niets, het leven gaat gewoon door.

In die 40 jaar dat ik zowel de Ieren als de Deerhounds heb mogen aanschouwen, zag ik duidelijk beide rassen veranderen. De Ieren eerder en sterker dan de Deerhounds. Maar heden ten dagen lijkt het overgrote deel van de Deerhounds niet meer op hoe ze vroeger waren; het zijn bijna gewone honden geworden – kleiner, steiler in de achterhand, vlakke tot zelfs aflopende rugbelijningen, grote oren, rechte neuzen, platte voeten, te korte staarten en het grootste gemis (ten gevolge van deels hiervoor genoemde punten) is wel het rastypische gangwerk.

Ik vraag me ten zeerste af waar het naar toe gaat met de Deerhound en of het tij nog gekeerd kan worden. Maar zolang de fokkers zelf de fouten van hun hounds niet zien en denken dat ze prachtexemplaren aan de lijn hebben, zal het wel niet verbeteren.

Ik hoop dat komend jaar weer een wat beter jaar wordt. Om te beginnen hoop ik dat er weer een volledig en gezond O’Cockaigne nestje geboren gaat worden. De plannen zijn gesmeed en de eerste voorbereidingen zijn getroffen. Het heeft wel weer wat voeten in aarde maar dat hebben we er graag voor over. Wordt vervolgd.

Vervolgens hoop ik dat Brandir zo doorgaat zoals hij nu doet, hij wordt tenslotte in mei al 8 jaar. En Cearrean, ja, een hoofdstuk apart, ik hoop dat zijn tweede testikel ook nog volledig afdaalt, hij is onderweg! Gelukkig is hij qua karakter wat makkelijker en milder geworden en begint hij weer een beetje ‘shapy’ te worden. En voor Cytaugh hoop ik dat ze nog vele coursings kan lopen.

En voor iedereen die mijn site een beetje volgt, hoop ik dat het een goed jaar wordt!