o'cockaigne

Intussen heeft Cearrean coursingtraining gehad. Het poezenspeeltje, een muis aan een hengel, is hier uitermate geschikt voor. Cearrean vindt het een fantastisch spelletje en toont zich goed fanatiek. Nu maar hopen dat hij het leuk blijft vinden.

Afgelopen week was Sonja hier met Bernice, Vision en Lita. Lita is een oude Galgo-dame die sinds eind Juli bij Sonja woont. Ze is afkomstig uit Spanje waar ze als fokteef leefde en de laatste weken van haar leven daar, waren nou niet bepaald een pretje. Het is ongelooflijk hoe zo’n dier zich in korte tijd aan alles aanpast, het is net of ze niet anders gewoon is.

Cearrean had alleen de week ervoor een Golden Retriever gezien en vond dat een doodeng beest, ook nu moest hij even wennen aan deze verschijning maar dat ging al heel snel goed.

Daar Lita zoveel pups heeft gehad, wist Cearrean al gauw dat hij bij haar meer kon doen dan bij de anderen. Lita’s lange staart was natuurlijk HET speelobject maar ze gaf ook wel duidelijk aan als het haar pijn deed of als ze geen zin in hem had. Als Sonja ’s avonds met het drietal naar de camper vertrok stond Cearrean beteuterd bij de deur te piepen maar als Lita dan ’s morgens weer naar binnen kwam was het eerste wat Cearrean deed; aan Lita’s staart hangen. Aan het eind van de week had Cearrean het wel voor elkaar om lekker met bij haar in haar bedje voor de houtkachel te liggen, een vriendin voor ’t leven.

Bernice en Vision moesten niet zo veel van dat kleine ding hebben en Bernice zocht zelfs even de steun van haar broer op!

Op donderdag hebben we geprobeerd om een paar goede foto’s van Cearrean te maken. Nou, vergeet het maar! Hij wilde geen seconde stil blijven staan en zou zo van de tafel gesprongen zijn als ik niet vlug genoeg was om hem te grijpen. Wat een wild ding! Zelfs het emmertje met lekkere dingen kon hem niet verleiden. Maar het is Sonja toch gelukt om één redelijke foto te maken.

Het is niet te geloven zo snel al de tijd gaat! Morgen is Cearrean 8 weken en hij weegt al bijna 10 kilo. Hij ontwikkelt zich erg goed, groeit mooi gelijkmatig, is zindelijk, luistert goed naar zijn naam, loopt prima aan de riem, vindt autorijden geen probleem, is nagenoeg nergens bang voor en als je hem corrigeert krijg je een grote mond terug! Hem in de Doggy Ride rondrijden is geen succes, hij gilt de hele boel bij elkaar, dat is iets voor kleine hondjes, niet voor Deerhounds. Ook accepteert hij het absoluut niet meer om opgesloten te worden. Dus de werpkist met het hekje eromheen is al weer weg. Een echte Deerhound met een kop erop! Daar krijgen we nog wel wat mee te stellen.

Intussen is Chidish hem ook wel leuk gaan vinden en speelt af en toe met hem. Maar dat moet ik goed in de gaten houden want het gaat al snel te hard en zeker als Cytaugh ook nog eens mee gaat doen. Brandir ontpopt zich als kinderoppas, hij maakt regelmatig een rondje over het terrein met zijn kleinzoon. Ook tijdens de wandelingetjes loopt Cearrean meestal met Brandir mee alhoewel het ook erg leuk is om aan de lijnen van Cytaugh en Chidish te hangen zodat we niet meer vooruit komen.