o'cockaigne

Zondag avond constateerde ik bij Cytaugh een harde melkklier. Het was nog niet pijnlijk of erg rood maar Cearrean weigerde om aan die tepel te drinken. Dus maandag even naar de dierenarts en op pupvriendelijke antibiotica gezet. Nu, donderdag is de ontsteking weg, voelt alles weer zacht aan en drinkt Cearrean ook weer van deze tepel.

Intussen worden Brandir en Cearrean steeds grotere vrienden en het is prachtig om te zien hoe zachtjes Brandir met die kleine omgaat. Cytaugh is nu ook begonnen met het opvoeden, ze corrigeert hem regelmatig als hij te hard in haar staart of oren bijt. Ook wij moeten optreden tegen het gebijt want die tandjes zijn vlijmscherp. Gelukkig reageert Cearrean goed op de correcties, hij is echt niet dom.

Van een vriendin hebben we een ‘Doggy Ride’ kunnen lenen want alleen thuisblijven zal op korte termijn wel een probleem zijn. Eergisteren hebben we ‘m ingericht met dekens en een vetbedje en uitgeprobeerd. Cearrean vond het prima, hij ging gelijk met de eend spelen en de boel herinrichten. Brandir en Cytaugh vonden het wel heel spannend en hielden het goed in de gaten. Erg handig dat je er van twee kanten in kan!

Ook is Cearrean voor het eerst buiten geweest. Toen hij met zijn voetjes in het gras kwam deed hij gelijk een plas!  Hij had er in ieder geval geen problemen mee en ook Cytaugh vond het prima en begon hem zelfs uit te dagen maar daar had Cearrean nog geen oog voor, dat gras en die blaadjes waren best spannend. Het is jammer dat er zo’n koude wind staat anders kon hij meer buiten zijn.

Gisteren was Cearrean 4 weekjes jong en woog hij 4460 gram. Hij is intussen kistzindelijk wat dus inhoudt dat hij ook ’s nachts mij wekt met een hoop gepiep omdat hij moet plassen. Dit doet hij dan keurig op een handdoek en vervolgens rent hij door het huis en ik er achteraan met een stukje keukenrol, en zoekt hij een plekje om te poepen. Dit doet hij nu zeer regelmatig en jammer genoeg meerdere keren per dag. Eén keer in de twee dagen vond ik eigenlijk best makkelijk! Maar natuurlijk is dit beter en gezonder. Het liefste eet hij met z’n moeder mee maar dat beperken we nog een beetje, daar zitten toch vrij veel dingen in die hij nog niet kan verteren. De biefstuk tartaar vind hij eigenlijk het minst lekker, gemalen pens en spiervlees is veel lekkerder!

Inmiddels draagt hij ook af en toe een halsbandje want ook hieraan moet hij wennen.

Hoe schattig hij er uit ziet, zo baldadig kan hij zijn. Zijn speeltjes moeten het regelmatig ontgelden, hij schut ze allemaal ‘dood’. Dit gaat met een behoorlijke kracht en Cearrean rolt dan zelf ook om waardoor hij nog bozer wordt op het  speeltje en deze nog harder door elkaar geschut wordt.

Cearrean verveelt zich in ieder geval niet, speelgoed genoeg! En hij weet deze mand ook feilloos te vinden om vervolgens een speeltje mee te slepen naar de werpkist. En na een potje ravotten is het goed rusten op een warm plekje bij mama Cytaugh.