Lure Coursing
Augustus
15 september 2015 | 
Author 
De afgelopen maand was een drukke maand, veel onderweg en een zorg erbij. Het weekendje Kronenberg, begin augustus, was redelijk relaxed. Het was voor 
Chidish en Cytaugh de eerste grote reis, overnachten in de caravan, het ontmoeten van vele, vele andere windhonden en mensen, de eerste showervaring en voor de eerste keer in het ‘openbaar’ een stukje coursing lopen. Ze deden het fantastisch, vonden alles geweldig, showde zich boven verwachting goed en liepen zeer enthousiast achter het haasje aan.
Sonja was ook gekomen om Bernice deel te laten nemen aan de coursing. Ze liep samen met Lotte van Alex en Dini. Het waren geen spetterde courses, beiden waren ze niet echt in een topconditie. Maar ze hadden plezier en daar gaat het om. Het bleek dat ze bij de opvang een behoorlijke botsing hadden daar Bernice niet op tijd kon stoppen, het bewijs leverde deze foto van Annemiek. Gelukkig hielden ze e
r niets aan over.
Wel moet me even van het hart dat ik het uitermate kinderachtig vond van een aantal mensen, om te zeuren over het feit dat Sonja en ik foto’s van Chidish en Cytaugh namen op de rand van het coursingveld. Er had geen hond last van, wij en de puppen maakten geen herrie en stonden ook absoluut niet in de loopbaan van de coursende hounds, er heeft er geen één op of om gekeken. En toch moeten mensen daar over klagen. Deze mensen zijn waarschijnlijk nooit vroeger in Leek geweest, daar gebeurde het wel dat de coursende hounds tussen het publiek door liepen! Een goede hound heeft nergens last van en als hij dat wel heeft, is hij niet haasvast!
Woensdag 12 augustus ging ik met de hounds naar het losloopbos in Dorst. Na een dik half uur kwam ik een kleine Schotse Collie tegen. Het dier zag er zwaar verwaarloosd uit, de vacht was vol met klitten en er zaten korsten op de neus. Na 20 minuten rond gehangen te 
hebben op de ‘vindplaats’, geluisterd te hebben of er niet geroepen werd en aan ettelijke voorbijgangers te hebben gevraagd of ze deze hond kenden, besloot ik het arme dier maar mee te nemen. Gezien de maat en het snoetje was ik er heilig van overtuigd dat het een teef was van rond de 10 jaar. Ik had ook onder de buik gevoeld of het een reu was maar kon niets vinden, alleen klitten. De Collie liep gewoon met me mee richting de auto maar erin springen dat deed ze niet. Nadat ik ze had opgetild en in de auto gezet, kroop ze achter in een hoek en dook in elkaar. Tijdens het rijden zag ik dat ze doodsbang was! Zo’n oude hond bang voor autorijden, erg vreemd. Ik reed gelijk langs mijn dierenarts om te kijken of ze gechipt was en zo ja of deze geregistreerd was. Wel gechipt maar niet geregistreerd. 
Thuis gekomen ging ik het arme dier eens nader bekijken en schrok me rot. Deze hond zat niet een beetje in de klit maar was nagenoeg totaal vervilt inclusief viltstrengen en enorme 
klittenballen! Mijn idee om er de schaar in te zetten, zette ik meteen uit m’n hoofd, dat was onbegonnen werk. Ik schreef een noodkreet naar Annemiek en de volgende ochtend stond zij bij mij op de stoep, bewapend met scheerapparaten en een fles hondenshampoo. We plaatsten de keukentafel bij het raam, hingen een looplamp op voor extra licht, legde een rubbermatje op de tafel, zette de Collie erop en gingen aan de slag. Naarmate Annemiek vorderde werd de verbijstering groter. Hoe konden 
mensen een dier zo ontzettend verwaarlozen!!! Annemiek heeft haar gepeld als een sinaasappel! Toen de buik aan de beurt kwam bleek ineens dat het een reu was! We kwamen niet meer bij van het lachen! Ja, en dan kan je ineens geen ‘meiske’ meer tegen hem zeggen dus na verschillende namen de revue te hebben laten passeren, werd het 
Remy. U kent het wel, van ‘Alleen op de wereld’.
In totaal heeft Remy dik vier uur op tafel gestaan voordat zijn jas uit was. Op de foto’s kunt u zien dat ik dat letterlijk bedoel!!! Na de scheerpartij hebben we hem lekker gewassen maar we moesten hem wel twee keer soppen voordat hij niet meer vet aan voelde.
En zo zag hij eruit na zijn opknapbeurt. Heerlijk fris!
In de loop van de daarop volgende dagen ging Remy steeds beter lopen en op een gegeven moment ging hij zelfs zijn poot optillen om te plassen. Wie weet hoe lang hij dat al niet heeft kunnen doen vanwege al die klitten! Inmiddels had ik besloten dat Remy sowieso niet meer terug zou gaan naar zijn oude eigenaren, mochten die nog opduiken. Mensen die hun hond zo verwaarlozen zijn nog geen speelgoedhond waard! Hij had zich intussen prima aangepast, at goed en luisterde naar zijn nieuwe naam. We zouden wel een goed tehuis voor hem vinden maar eerst moest hij maar mee naar Duitsland alwaar we zaterdag 22 augustus in Trautskirchen de Deerhound Jahresausstellung zouden hebben.
Voordat we woensdag 19 augustus vertrokken, kwam er een mailtje van Annemiek dat Remy vermist werd maar het fijne wist ze er niet van. Later die week had ze dit ook gezien op de site van Amivedi en na overleg heeft Annemiek ons telefoonnummer doorgegeven.
Bepakt en bezakt, met de hondenmand extra mee voor Remy, vertrokken we richting Trautskirchen. Na één overnachting kwamen we in Trautskirchen aan. Het was behoorlijk warm en we moesten Remy beschermen tegen verbranding van de zon, want ja, hij had natuurlijk geen vacht meer maar wilde toch steeds in het zonnetje liggen.
Vrijdagavond werden we gebeld door een vrouw die zei dat wij haar hond hadden. Nadat ze het chipnummer had doorgegeven spraken we af dat ik het zou laten uitlezen en haar zondag terug zou bellen. Zondag bleek het inderdaad haar hond te zijn. In eerste instantie wilde ze Remy gelijk komen ophalen maar ik zei dat we maandag in de buurt van Frankfurt zouden staan en dat het beter was om hem daar op te halen. En zo geschiedde; maandagmiddag kwamen ze Remy halen. Gelukkig was Remy wel blij zijn eigenaren weer te zien en na een indringend gesprek met een aantal adviezen (Remy was veel te dik en dronk te weinig uit zich zelf), hebben we Remy mee gegeven. Ze beloofden dat ze hem vaker naar de trimmer zouden brengen want zelf bijhouden kon ze niet, Remy zou het niet toestaan! Deze hond had dus van jongs af aan niet geleerd dat het leven meer was dan twee keer per dag een rondje in altijd hetzelfde bos en iedere dag dezelfde brokken!
Toen ik hem een paar weken later weer zag omdat ik zijn halsband nog had en zij de mijne, schrok ik van zijn trieste uitdrukking op zijn snoet. Hij zag er nog ouder uit en was weer net zo dik als toen ik hem gevonden had. Arm dier. Met pijn in mijn hart vertrok ik, wetende dat ik niets meer voor hem kon betekenen.
Enfin, terug naar Trautskirchen. Voor deze Jahresausstellung waren 77 hounds gemeld voor Bryan Doak van de Rosslyn kennel in Ierland. Als eerste werden de veteranen en vervolgens de puppen gekeurd. Chidish stond met één andere reu in zijn klas en won hiervan. Cytaugh had twee teefjes in haar klas maar eerlijk gezegd waren ook dezen echt geen concurrentie. Dus Cytaugh moest 
tegen haar broer voor Beste Baby en dit won zij. Aan het eind van de dag werd ze zelfs Baby Best in Show ! Brandir behaalde een derde plaatst in de kampioensklas. Het was een beetje een sfeerloze show met weinig echt mooie Deerhounds, de kwaliteit in Duitsland gaat duidelijk achteruit. Beste reu en BOB werd uiteindelijk Landlord von der Oelmühle van Florent Friedrich en Beste teef werd Barnsmore Energy of Life van Viola en Wolfgang Müller.
Zondag was de coursing. Het terrein was sterk hellend en door de zon en de wind, kurkdroog. Dit leverde een groot aantal blessures op, bij sommige hounds waren hele voetzolen ontvelt. Bernice startte ’s morgens redelijk en liep vervolgens een goede course maar ’s middags gooide ze er weer met haar pet naar (maar hierdoor had ze tenminste geen kapotte voetjes!) en eindigde op de laatste plaats.
Maandag de boel weer ingepakt en richting Campingpark Wispertal gereden. (Eind van de middag werd Remy hier opgehaald.) Hier hebben we een aantal dagen gestaan voordat we vrijdag naar Bad Homburg gingen alwaar Sonja zou helpen met opbouwen van de show en ik nog wat keramiek probeerde te verkopen en Brandir, Cytaugh en Chidish voor de show had aangemeld. Cytaugh werd Beste Baby en Brandir BOB. Zondag 30 augustus wederom de boel weer ingepakt en eind van de middag waren we weer thuis, een hond armer.
Posted in 2015, Buitenland, Lure Coursing, Show | 
Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | 
Comments Closed
Een toertje Duitsland.
Na op woensdag 15 april de auto te hebben vol gepakt met kleding en schoeisel voor show en coursing, Brandir’s show- en coursingspullen en drie Pinussen van dik anderhalve meter lengte, vertrokken Brandir en ik op donderdagochtend richting Hermannsburg. Tegen vieren konden Brandir en Bernice elkaar begroeten. Na eerst met de hounds te hebben gelopen, zijn de Pinussen de grond in gegaan en hebben Sonja en ik mijn spullen in de camper geladen.
Vrijdagochtend zijn we vertrokken richting ‘Gut Basthorst’, in de buurt van Großenaspe, voor een weekendje show en coursing. Toen we op ongeveer 10 kilometer afstand waren klingelde de telefoon. Simon. Hij melde dat er om half elf een mailtje binnen was gekomen van Dennis Buroh, de sonderleiter van de show, met de mededeling dat buitenlanders niet welkom waren. Een reden stond er niet bij! Het is natuurlijk van de zotte om op dat tijdstip een mailtje te sturen naar iemand die nog 700 kilometer moet reizen terwijl die de volgende dag aan de show zou deelnemen. Enfin daar aangekomen deden we alsof we van niets wisten, begroetten Dennis en zijn moeder en vroegen of alles goed ging. Gelijk kregen we te horen dat er problemen waren met het veterinaire ambt en dat de buitenlandse hounds niet welkom waren. Er werden allerlei vage redenen aangedragen, rare verhalen verteld en excuses verzonnen. Tevens kregen we te horen dat alle buitenlanders al woensdag op de hoogte waren gebracht per telefoon of e-mail. Hierop reageerde Sonja door te zeggen dat ik buitenlander was en niets vernomen had. Dennis mompelde iets van dat het mailtje dan waarschijnlijk niet was aangekomen en dat er wel een oplossing te vinden was. Vervolgens klom Sonja in de telefoon om met de voorzitster van de Landesgruppe te overleggen en te horen hoe de vork in de steel zat. Een dik uur later namen we het besluit om in Brandir’s paspoort Sonja als mede-eigenaar te vermelden om alle problemen op te lossen en gezeur voor te zijn en er voor te zorgen dat Brandir mee kon doen aan de show. Toen we Dennis het mailtje lieten zien dat Simon intussen had doorgestuurd, zei hij dat het er wel erg lang over gedaan had!!!
Voor de DWZRV-Sieger show waren 13 Deerhounds gemeld. De Tsjechische keurmeesteres herkende gelukkig wel het juiste type Deerhound maar gaf toch nog veel te veel U-tjes. Brandir werd beste reu en Edlyn Shadrachs gift to Caoinlan, een mooi teefje van Danuta Materzok-Köppen, werd BOB. Bernice had de Openklas gewonnen met het reserve CAC maar aangezien Edlyn in de wachttijd zit kan zij het CAC niet gebruiken en schuift dit door naar Bernice. Hiermee werd Bernice Duits Kampioen!!!
Edlyn Shadrachs Gift to Caoinlan maakt een lelijke schuiver.
Op zondag vond de coursing plaats. Het veld was een evenemententerrein waar ook polo wedstrijden worden gehouden. Het was enorm groot, super strak, net gemaaid (heel mooi in strepen) en dus in de ochtend, door het vocht in het losliggende gras, zeer glad. Verschillende hounds maakten hierdoor een schuiver. Het parcours wat was uitgezet ging de 500 meter niet te boven terwijl je er zonder moeite minstens 1000 had kunnen wegleggen. Ook was het zeer fantasieloos en zelfs gevaarlijk. Na dat de Barsoi’s als eerste hadden gelopen werd het parcours dan ook ietwat veranderd, er werd iets meer lengte gecreëerd en een belachelijke punt werd eruit gehaald. Bij de Deerhounds waren 8 teven gemeld, 7 aanwezig. In de eerste omloop liep Bernice met Craigie of Canadagh Caoinlan van Evi Neserke. Deze heeft maar het halve parcours gelopen en werd voor de tweede omloop teruggetrokken. Bernice liep, na een moeizame start, 53 punten bij elkaar, wat goed was voor een tweede plaats! ’s Middags was ze ingedeeld met Edlyn Shadrachs gift to Caoinlan, die met 54 punten bovenaan ston
d. Bernice startte weer zeer moeizaam en hield het eigenlijk ook gelijk weer voor gezien. Ze ging eerst even een jurylid begroetten en liep vervolgens naar mij. Ik stuurde ze weer terug en na weer dat jurylid gedag te hebben gezegd maakte ze alsnog de kil. Wonder boven wonder kreeg ze geen N.D. en belandde op de vijfde, dus laatste plaats.
Maandagochtend hebben we de spullen weer ingepakt en zijn vertrokken richting Flessenow. Een piep klein dorpje aan een daar doodlopende weg, gelegen aan de Schweriner See. Een meer ten zuiden van Wismar. Hier had Sonja een rustige camping gevonden waar we tot vrijdag zijn blijven staan. Het weer was perfect alhoewel er een fris windje van over het meer de camping op waaide. We konden er heerlijk wandelen en fietsen en tijdens de eerste wandeling zag ik iets, wat toch wel erg veel op een slang leek, weg schieten. Het was ongeveer 50 cm lang en bruin/zwart van kleur. Gedurende de wandeling hoorde en zagen we er meer wegschieten. Eenmaal terug heeft Sonja eerst maar eens opgezocht wat het waren, het bleken jonge Esculaap slangen te zijn, gelukkig niet giftig. De volgende dagen nam ik regelmatig mijn fototoestel mee om er één op de gevoelige plaat vast te leggen maar natuurlijk zagen we er geen één meer.
Maandagavond was er een hele mooie zonsondergang en op een gegeven moment stond het maantje tussen de bomen en schuin daarboven was een heldere Venus te zien. Prachtig!
We hebben daar een heerlijk weekje vakantie gehad en zijn helemaal tot rust gekomen. Zelfs Silva was af en toe relaxed als Brandir bij haar op bed lag! Want normaal heeft ze graag de ruimte en haar rust. Dit is echt een unieke opname!
Daar het best wel warm was, was het heerlijk dat tijdens het fietsen de hounds af en toe verkoeling konden vinden in het meer. Maar door de s
terke wind ontstonden er wat golfjes en dat maakte het wel heel spannend! Brandir ziet namelijk altijd enge beesten in het water.
Vrijdagochtend zijn we weer vertrokken maar het is wel een aanrader als we in de toekomst weer eens naar Wismar gaan om er dan een paar dagen voor of na het drukke weekend aan vast te plakken op deze camping.
Begin van de middag kwamen we in Wismar aan. Angelika was er een kwartiertje later. Na ons te hebben geïnstalleerd smaakte de sekt wederom erg lekker.
Sonja en Angelika hebben zaterdag in de ring gewerkt bij de Galgo Jahresausstellung. Toen de show zou beginnen kwam er juist een enorme bui naar beneden, iedereen en alles was in één keer doorweekt. Er waren maar drie Deerhounds gemeld voor de show. Bernice was de enige teef en kreeg het CAC en werd BOS, Brandir BOB. Later op de dag werd Brandir bij de eerste drie voor BIS geselecteerd maar daar er een prachtige Galgo meeliep, werd deze BIS.
Zondag liepen alleen Bernice en Brandir de coursing. Ze gingen weer als een speer van start alleen stopte Brandir na een paar honderd meter. Met zijn ogen volgde hij het haas en toen het weer voorbij kwam ging hij er weer achteraan. Bernice liep een prachtige course. We hebben het idee dat ze alleen goed starten als het haas vlak voor hun neus ligt, ze zeer snel kunnen starten en als ze samen mogen lopen! Dit is natuurlijk een beetje lastig met wedstrijden.
In de middag ging het eigenlijk hetzelfde, Bernice liep prima en Brandir maar het halve parcours. Jammer maar misschien 
komt het weer.
Het secretariaat fungeerde voor geen meter. Dit was de dag ervoor al begonnen met de aanmelding. Alle boekjes waren door elkaar, zonder nummering, in een bak gegooid. We zijn met z’n drieën dik twee uur bezig geweest om ze te selecteren en nummeren. Angelika heeft zondag mee geholpen maar kwam af en toe met een rood aangelopen hoofd de camper uit. De persoon achter de computer kon dit werk eigenlijk helemaal niet aan, het ging allemaal veel te langzaam en toen de computer ook nog eens z’n eigen leven ging leiden was de ramp niet meer te overzien. Angelika kon er geen verandering in brengen. Duurde het al een eeuwigheid voor met de tweede omloop kon starten, op de prijsuitreiking hebben we helemaal lang moeten wachten. Wat een drama!!! Maar de persoon in kwestie vindt dat ze het allemaal goed doet en is niet van plan om het volgend jaar aan een ander over te laten. Niet erg bijdehand.
Maandagochtend hebben we het boeltje weer ingepakt en zijn richting Hermannsburg vertrokken waarna ik dinsdag weer naar huis ben gereden; de vakantie zat er weer op.
Posted in 2015, Buitenland, Lure Coursing, Show | Tags: Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
Pupjes en Chocolade Coursing
Daar Bernice de laatste maanden wat last had van huidirritatie hadden we voor woensdag 8 april een afspraak in De Bilt gemaakt. Bernice’s nier-energie en zelfvertrouwen is enorm verbeterd na haar castratie maar nu bleek dat haar milt-energie wat aan de lage kant was en dat kan zich natuurlijk uiten in huidproblemen.
Chidish
Donderdagavond zijn we even bij de pupjes wezen kijken. Wat groeien die hard! Ze stapten al zelfverzekerd door de kist en toonden speelgedrag. De reu, Chidish, heeft al een echte reuenkop en Cytaugh en Aislinn, de meiden, zijn echt vrouwelijk. Qua bouw zien ze er ook zeer veel belovend uit.
Vrijdagmorgen hebben we de boel weer ingepakt en zijn we richting Axel vertrokken. We hadden al lang geleden Brandir en Bernice aangemeld voor de Chocolade Coursing en omdat het daar altijd goed toeven is zouden we wel zien of Brandir zou lopen. Bernice startte weifelend maar beter dan in Tüttleben. Brandir ging mee maar na een paar 
honderd meter stopte hij. Zonde. Bernice liep gelukkig goed door. Brandir kreeg van de jury nog net genoeg punten om in de tweede omloop weer te mogen starten maar wederom liep hij een klein stukje en haakte daarna af. Bernice werd eerste met het CACNL, goed voor een glaasje sekt!
Posted in 2015, Lure Coursing | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
Tüttleben
Vorig weekend, 27 – 28 en 29 maart, waren we weer in Tüttleben. De Thüringen Windhundclub mocht dit weekend de DWZRV-Siegercoursing organiseren. Aanvankelijk waren de weersvoorspellingen uitstekend maar naarmate het weekend naderde, werden deze steeds somberder.
Aan het begin van de donderdagmiddag kwamen we aan. Sonja en Angelika waren er al en zodoende konden we, nadat we klaar waren met het opzetten van de voortent, genieten van het traditionele koude glaasje sekt. Angelika had Xena natuurlijk ook mee en deze is compleet uit haar dak gegaan met Brandir, wat kunnen die twee leuk spelen met elkaar! Simon had op vrijdag alle tijd om een goed parcours weg te leggen. Daar er 200 hounds waren gemeld moest het niet te lang zijn en omgekeerd gelopen kunnen worden. Het gras was zeer kort en er stonden geen plassen op het terrein, mede hierdoor lag er uiteindelijk een leuk, snel, goed op alle criteria te beoordelen, parcours. Daar Brandir en Bernice de laatste coursingtrainingen zo goed gelopen hadden, hadden we ze vol goede moed aangemeld voor deze ‘belangrijke’ coursing. Er zouden 4 reuen en 8 teven meedoen.
In de eerste omloop liep Bernice met Islay’s Jilleroo. Bernice kwam erg langzaam op gang maar toen ze eenmaal liep, liep ze de sterren van de hemel. Ze toonde een betere conditie dan Jilleroo maar door haar slechte start had ze natuurlijk minder punten.
Brandir moest voor het eerst met een andere hond lopen, Islay’s Jock. Zijn licentielopen heeft hij toentertijd met Picaro gelopen, die kende hij enigszins maar dit vreemde ding…..?! Hij keek opzij, zijn oren gingen omhoog en vervolgens vloeide alle spanning uit zijn lijf. Jock vloog er vandoor en Brandir bleef staan. Met zijn ogen volgde hij het haas maar zijn poten deden niets. Jammer, dan maar niet. De tweede reuen course bestond uit Islay’s Kurt Cobain en Islay’s Janitor. Bij de opvang ging het niet helemaal zoals het hoort maar de jury stond halverwege het veld en zag het niet.
Voor het middagprogramma werd Birog terug getrokken en zodoende waren er nog maar 7 teven en 3 reuen. Hierdoor werden Bernice en Jock samen ingedeeld. Wederom startte Bernice slecht en weer na zo’n 10 meter kwam de gang er pas in. Zonde, ze kan zo goed lopen! Jock kreeg 81 punten en Bernice 76. Hiermee belandde ze op een zesde plaats.
Als laatste course liepen Kurt Cobain en Janitor weer samen. En ja hoor, wat te verwachten was gebeurde. Een flinke knokpartij ontstond waarbij Janitor niet eens n
aar het haas keek, hij ging puur voor zijn partner. Tot 3 keer toe vloog hij deze naar de keel en ondanks de verwoede pogingen van één van de eigenaressen was hij niet van plan ermee op te houden. Wat was ik blij dat Brandir niet liep!!! Als hem zoiets zou overkomen, zou hij echt nooit meer lopen. Nee, dan liever een Deerhound met een super karakter die geen coursing loopt dan zo’n agressief ding die dus niet te vertrouwen is.
Maar het erge vind ik dat de eigenaresse het kennelijk heel normaal vindt. Voordat deze hond moest lopen stond ze ergens achteraf met geen ander persoon of hond in de omgeving. Toch hoorde ik de hond duidelijk grommen toen we aan de andere kant van het hek op minstens 10 meter afstand voorbij liepen. De eigenaresse reageerde er helemaal niet op! Ook na de knokpartij kreeg de hond geen reprimande en het werd hem zelfs toegestaan om als beloning nog even naar het haas te gaan!!! Dit soort honden en eigenaren maken de sport kapot en beschadigen de naam van ons ras. Tevens is het risico groot dat de hond die dit overkomt ook agressief gaat reageren en dan heb je het balletje aan het rollen. Fokker en eigenaar moeten hun verantwoording nemen en moeten zulke honden niet aan coursing of rennen deel laten nemen! Het is onverantwoordelijk!
Posted in 2015, Buitenland, Lure Coursing | Tags: Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
Internationale Herfstcoursing te RONO-strand.
De Chart Polski van Ciska en Ruud.
De ‘Herfstcoursing’ van WvCNL vond dit jaar plaats tijdens het weekend van 18 en 19 oktober. Daar Simon beide dagen was ingedeeld om te jureren zijn we donderdag vertrokken zodat we op vrijdag nog een relaxed dagje hadden. Sonja was ook gekomen met haar nieuwe camper zodat Brandir en Bernice weer een fijn weekend met elkaar konden doorbrengen. Op vrijdag konden beide deelnemen aan de training. We zouden Bernice eerst laten lopen en als ze niet zou starten, zouden we Calhoun en Brandir mee sturen. Maar na enige twijfel zette Bernice het op een lopen en liep de sterren van de hemel! Zou ze het toch weer leuk gaan vinden? Na Bernice dus Brandir met Calhoun. Brandir was zoals gewoonlijk niet te houden maar … hij ging ook super fanatiek van start! In één keer, zonder naar Calhoun te kijken, ging hij achter het haas aan. Wat waren wij blij! Zou ook hij het weer leuk gaan vinden? Dat zou toch wel fantastisch zijn.
In totaal waren er 246 hounds aangenomen voor de coursing en mede vanwege dit grote aantal was er besloten om gelijktijdig op twee parcoursen te lopen. We hadden verwacht dat het tweede parcours aan de overkant van het water zou worden uitgezet maar de vereniging die hiervoor was uitgenodigd om dit te verzorgen, vond het daar niet veilig genoeg. De bewuste vereniging was WCW uit Hoope (Duitsland). Ik persoonlijk, en ettelijke met mij, vonden dit een foute keus gezien de enorme commotie die F.S. heeft veroorzaakt in Duitsland o.a. door fraude te plegen met coursinguitslagen. Ook de manier waarop hij weer is toegelaten om funkties uit te oefenen in de sport, is uiterst dubieus. Vele oudleden van de DWZRV hebben hierom reeds hun lidmaatschap op gezegd wat voor de vereniging een groot verlies is. Het is in en in triest dat één persoon de DWZRV zoveel schade heeft kunnen berokkenen.
Drie Galgo’s
Het mooie van de mop was dat het parcours dat deze vereniging had uitgezet op het rechter gedeelte van het strand, echt gevaarlijk was. Het haas werd tussen een vaststaand houten/metalen zitje en een dikke boom door getrokken. Als er twee hounds hier gelijktijdig tussendoor zouden lopen en elkaar per ongeluk zouden aanstoten, zou één van beide zich aanzienlijk kunnen blesseren. Dit parcours moest dus zaterdagochtend eerst aangepast worden.
Op zaterdag liepen de Afghanen, Azawakh’s, Barsoi’s, de Chart Polski, Deerhounds, Galgo’s, Ierse Wolfshonden, Italiaantjes, Magyar Agar’s, Pharao’s, Podenco’s, Podengo’s en Sloughi’s. Op zondag de Whippet’s en Saluki’s. Het zal wel aan mij liggen maar ik begrijp echt niets meer van het jureren. Vroeger was het de bedoeling dat de hounds op zo’n manier beoordeeld zouden worden als ware het een echte jacht. Dus als ze het haas zouden kunnen vangen kregen ze een goede beoordeling en maakte ze een fout waardoor de kans verkeken was, kregen ze een slechte beoordeling. Nou, tegenwoordig mag je als hound het veld uitlopen zonder nog naar het haas te kijken en wat hier op RONO een paar keer gebeurde; je belandt als hound in het water en komt er pas uit als het haas al zo ver weg is dat je het nooit meer kan pakken. Zelfs dan kan je nog winnen! Dat gebeurde dus o.a. bij de winnares van de “Deerhounds”. Ik gun het haar van harte maar volgens mij is het niet helemaal volgens de regels.
Fiddle
Beide dagen was de prijsuitreiking zeer chaotisch. Dit kwam niet door de organisatie maar door de desinteresse en het ongedisciplineerde gedrag van de deelnemers. Iedereen bleef maar door elkaar heen praten en op zaterdag moest F.S. zo nodig luidkeels laten weten dat een Duitse hound naar zijn idee te weinig punten had gekregen, ondanks dat deze Galgo gewonnen had!
Het is jammer, de gezelligheid van vroeger is ver te zoeken, misschien wordt het gewoon te groot. Gelukkig waren er wel een aantal mooie courses te bewonderen en was het prima weer.
Posted in 2014, Lure Coursing | Tags: Calhoun O'Cockaigne, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
Wat zijn die Finnen snel!!!
De uitnodiging voor het Europees Coursing Kampioenschap in Finland op 6 en 7 juni 2015 is reeds online.
Via http://suomenvinttikoiraliitto.fi/eccoursing2015/en/ komt u op de site en kunt u alle gegevens vinden.
En de volgende 3305 kilometer.
Maandagochtend 30 juni weer alles ingepakt en vroeg gaan rijden richting Trautskirchen. Een behoorlijke afstand van 580 kilometer waarvan het eerste gedeelte door de Dolomieten met te smalle en te steile wegen. Eenmaal heelhuids aangekomen in Trautskirchen smaakte het biertje heerlijk en werd er weer goed voor ons gezorgd door de gastheer van onze overnachtingsplek. De volgende ochtend weer vroeg uit de veren en richting huis, zo’n 590 kilometer. Oorspronkelijk zouden we gelijk doorrijden naar Aalborg in Denemarken maar omdat Marijn van Iersel had gevraagd of onze Brandir zijn Bibelot van de Meirse Weiden (een dochter van een broer van Calhoun) mocht dekken en deze meid het prima had gepland (maar niet heus), moesten we eerst naar huis! Dinsdagavond rond zes uur waren we thuis. Gauw wat troep uit de caravan, het keramiek uit de auto en een wasje draaien. Na een geslaagde dekking zijn we donderdagmiddag vertrokken richting Hermannsburg (490 km.) alwaar we ’s avonds rond half acht aankwamen. Gauw de hounds uitlaten, eten, een wijntje drinken en naar bed. De volgende dag ging de reis verder naar Aalborg, weer zo’n 55o kilometer. Sonja en de hounds gingen met ons mee. Simon en ik waren door de Deense Windhonden Club uitgenodigd om te komen keuren, ik de show op zaterdag en Simon de coursing op zondag. In de loop van de vrijdagmiddag kwamen we in Aalborg aan. De meeste mensen van het bestuur van de Deense Windhonden Club waren er al en heetten ons van harte welkom.
Zaterdag mocht ik dus de 3 Deerhounds, 2 Galgo’s, 1 Ierse Wolfshond, 4 Italiaantjes, 1 Magyar Agar (absent), 10 Saluki’s, 41 Whippets en 8 Afghanen keuren. Kim Vigso Nielsen, een Deense keurmeester, deed de 8 Barzoi’s, 5 Podengo Portugues Pequeno en de 6 Pharaohounds. Mijn collega begon om half tien met keuren en ik moest na hem in dezelfde ring. Hij deed er ontzettend lang over en legde ook aan ieder exposant uitgebreid uit wat hij had gedaan. Hij had gemiddeld dik 11 minuten per hound gebruikt! Pas tegen enen kon ik beginnen. Dit vond ik knap frustrerend daar ik graag de tijd geef aan jonge honden en puppy’s. In totaal had ik 5 absenten. Gelukkig had ik zeer ervaren ringpersoneel en stonden de exposanten al klaar in de ring terwijl ik de klas ervoor plaatsten. Het ging dus lekker snel. De kwaliteit van de Whippets viel me zwaar tegen, veel te groot en daardoor geen elegantie meer. Dit is toch echt een probleem in het ras. BIS maakte ik een Afghanen teefje, wat een plaatje! BIS 2 was de Deerhound teef, het is dat ze het liet afweten qua gangwerk, zo eind van de dag maar wat een mooie meid!
Gedurende de dag had Simon geholpen om een mooi parcours weg te leggen op het gigantische terrein. Wat een mooi gebied om een EKC te organiseren. Ruimte genoeg!
Bijna honderd hounds waren gemeld voor de coursing. Ook Brandir en Bernice. Bernice moest met de teef van Randi Kontni lopen, die de dag ervoor BIS 2 had gemaakt. Bernice liep een paar passen, keek om naar Brandir en stopte. De teef van Randi liep een kleine honderd meter en stopte er ook mee. Brandir moest alleen lopen, dus niet, die ging al helemaal niet van start! Wat een lekker stelletje! Ze moesten maar een voorbeeld nemen aan de Ierse Wolfshonden! Zowel de eigenaren als de starter konden amper op de been blijven, zo enthousiast waren ze! Ze liepen het hele parcours in een goed tempo en lieten zien dat ze het spelletje snapten.
Als draaier hadden de Denen iemand uit Zweden laten komen. Hij stond midden op het terrein op een stellage en draaide met afstandsbediening. Dit werkte perfect. Zijn zoon zat bij het draaitoestel en bediende af en toe de rem bij het uitrijden van de haas. Echt een heel mooi systeem!
We hebben dit weekend echt genoten en hopen dat we in de toekomst weer wat meer naar Denemarken kunnen afreizen voor een showtje en/of coursing. Maandagochtend vertrokken we weer … maar niet naar huis! Simon zou deze week nog wat werken in Denemarken en Sonja en ik namen vakantie op de vijf sterren camping “Flyvesandet” aan de noord kant van Fun, zo’n 270 kilometer van Aalborg af.
Deze camping ligt ide
aal voor hondenliefhebbers. Je kan er langs het strand lopen (als het niet te mooi weer is en er dus niet zo veel mensen zijn) en je kan ook een grote wandeling door het bos maken. Het strand is niet zo breed en er zijn stukken met stenen maar de hounds konden er toch goed uit de voeten en hadden plezier voor tien.
De vorige keren dat Simon en ik hier waren, viel op bepaalde tijden een groot gedeelte van de zee nagenoeg droog. Je kon er dan heerlijk wadlopen! Helaas stond de maan verkeerd en zakte het water tot zo’n 30 centimeter hoog, net te hoog om lekker door heen te lopen met de hounds. Echt jammer, anders kan je kilometers wadlopen! Daar Calhoun de dag ervoor genoeg had gerend en gespeeld en het voor Lavinia sowieso teveel zou zijn, hadden we alleen Brandir, Bernice, Silva en Caintha mee. We hebben zo een dikke honderd meter door de zee gewaad maar Caintha vond het op een gegeven moment wel mooi geweest en wilde weer naar de kust. Ze deed me denken aan haar moeder, Amy, die vond dat wadlopen toentertijd helemaal niets! Het was net alsof ze angst had dat het water in eens omhoog zou komen.
Ook hebben Sonja en ik nog stenen verzameld. De meest mooi getekende en gekleurde exemplaren kan je hier vinden! Later vernam Sonja dat het ten strengste verboden is om stenen mee te nemen de grens over. De volgende keer als we hier zijn zullen we ons er aan houden maar ze zijn prachtig, zo rond mijn planten in de tuin.
Sonja is vrijdag weer vertrokken richting Hermannsburg omdat haar man de dag erop weg wilde. Wij zijn nog even gebleven maar moesten helaas de dag erop weer richting huis, zo’n 825 kilometer. Eenmaal thuis aangekomen waren we goed gaar van al dat gereis. In totaal hebben we 4545 kilometer in 22 dagen afgelegd!
Europees Kampioenschap Coursing in Italië; What’s in a name.
Er zijn wel eens van die maanden dat we ons bed in het Oekelsbos nagenoeg niet zien. Na vanuit Tüttleben thuis te zijn gekomen, had ik net genoeg tijd om mijn keramiek af te maken en in te pakken, de hounds in de Defendog te zetten, de caravan schoon te maken en de was te doen, voordat we naar Italië zouden afreizen. Hierna moest alles weer worden in gepakt plus de partytent en het keramiek. De auto was bomvol! Ook in de caravan was het nodige weg gestouwd.
De reis begon op zaterdag richting Gelsenkirchen (ong. 200 km.) alwaar ik op zondag 22 juni de Azawakh’s, Magyar Agar’s, Afghanen en Saluki’s mocht keuren. Het was stralend weer en ik had een aantal zeer mooie hounds te beoordelen. Vooral een zeer rastypisch Magyar Agar jeugdteefje en een voorbeeldig showend Afghanen pupje, waarvan ik alle voetjes zonder tegenstribbelen kon betasten, maakten veel indruk op mij.
Trautskirchen
De renbaan van Inzing.
Maandagochtend vroeg uit de veren en richting Trautskirchen (ong. 450 km.), alwaar we de eerste tussenstop hielden op weg naar Italië waar in het weekend van 27, 28 en 29 juni het Europees Kampioenschap Coursing zou worden gehouden. Ingrid en Sietse, Gert-Jan en Jacqueline voegden zich bij ons en de volgende ochtend vertrokken we met z’n allen naar Inzing in Oostenrijk voor de volgende tussenstop (ong. 370 km.). Wij hadden gekozen voor de route door de bergen. Prachtig! Maar het laatste stukje ging iets te steil naar beneden waardoor we met rokende remmen onderaan in het dorpje stilhielden en de velgen/remmen afgekoeld hebben met tig liter water. Oeps, dat was wel even spannend!
In Inzing stonden we op de renbaan. Hier konden de hounds even lekker hun benen strekken en vooral Brandir genoot van de intussen aangekomen mensen en hounds. John en Karin en Monique en Dennis waren er al en even later kwamen ook Alexandra en haar zoon Jordan. Zoals gebruikelijk kwamen Chris en Henriëtte midden in de nacht aan. De volgende ochtend ging de reis verder, de grens over, over de Brennerpas, door de Dolomieten naar Lavarone, Malga Millegrobbe (ong. 220 km.). De weg die was afgeraden bleek niet te omzeilen en was hier en daar zo smal dat als er tegenliggers kwamen we een groot probleem hadden. Maar het was prachtig!!! (en af en toe erg spannend!!!) en niet te geloven hoe lang je over deze korte afstand kan doen!
Het was nog wel even zoeken naar het coursingterrein, gelukkig kwamen we tijdens het dwalen Ingrid en Sietse tegen die de juiste route wisten. Na nog eens ettelijke kilometers rijden over smalle bergweggetjes kwamen we op 1400 meter hoogte aan in Malga Millegrobbe op een gigantisch terrein dat voor de langlaufliefhebbers een mooie accommodatie had met alle luxe voorzieningen. Wij konden parkeren op een verharde parkeerplaats die normaal voor de (luxe) campers is. Volop stroom en water om de hoek. De deelnemers uit de meeste andere landen moesten 
doorrijden naar de grazige weiden en konden parkeren tussen de koeien en paarden die hier het gigantische terrein tot hun beschikking hadden. Een stroomdraadje moest ze van de uitgezette coursing parcoursen afhouden. Later hoorden we dat de organisatie wel behoorlijk wat schadeclaims heeft gekregen omdat de koeien de auto’s en campers gebruikten als schuurpalen. Hierdoor waren er hier en daar wat spiegels afgebroken en/of deuken ontstaan. Ook zijn tenten niet koebestendig. Verder bleken deze dieren absoluut niet onvriendelijk of nieuwsgierig te zijn, zodat je er rustig met je hounds tussendoor kon lopen.
De meeste deelnemers waren er al op woensdag. Helaas moesten Ad en Anneke met hun vijf gemelde Pharaohounds weer terugkeren naar Nederland vanwege een sterfgeval in de familie. Echt heel triest, ze hadden zich zo ontzettend op dit EKC verheugd.
De officiële opening was donderdagavond. Er stond een klein podium met ervoor zo weinig ruimte dat het spontane feest dat normaliter voor de opening plaats vindt, niet kon plaatsvinden. De “echte” feestgangers stonden er een beetje beteuterd bij. Er werden zoals gebruikelijk ettelijke toespraken gehouden en een blaasorkest liet te veel liederen horen. De geluidskwaliteit was ook hier wederom zeer slecht zodat er al snel een enorm geroezemoes ontstond. Nee, deze opening staat bovenaan op de lijst van slechte en sfeerloze openingen.
Wel erg leuk was dat bijna alle Nederlandse deelnemers zich voor de opening (en iedere prijsuitreiking) in het oranje hadden gestoken. Dit heeft toch wel iets en mede door ons enthousiasme bij de winnaars is ieder jaar de prijsuitreiking een echt feest.
Er waren twee parcoursen uit gelegd op het uitgestrekte terrein. Parcours 1 lag een dikke kilometer verderop tegen een helling. Hier waren flinke kuilen, stenen en andere hindernissen zodat de hounds echt hun ogen moesten gebruiken. Het was een redelijk goed weggelegd parcours met scherpe wendingen en een paar lange stukken maar het was niet lang genoeg volgens het FCI reglement. Parcours 2 lag tussen de “campingvelden” en was op een vlak stuk zeer oneffen terrein uitgelegd. Het was een groot rondje renbaan! Er was maar één plaats waar de hounds moesten opletten en de totale lengte van het parcours ging de 600 meter niet te boven. Dus ook niet kampioenschapswaardig!!! En zowel de gedelegeerde van de FCI als de CDL deden er niets aan!!!
Karin, John en Heiki.
Crazy, oftewel Jet.
Chris met Tizpa.
Op vrijdag hadden we vijf Afghanen reuen en twee teven en vijf Saluki reuen en één teef in de strijd. Na de eerste omloop stond Azarang Taikatalvi van John en Karin op de tweede plaats, dat was weer spannend! Hij moest in de tweede omloop weer samen met dezelfde hond als vorig jaar strijden om de eerste plaats maar helaas liepen ze op de renbaan en dit was een groot nadeel voor Heiki. Tevens ging hij nog een keer onderuit en hiermee was zijn kans verkeken. Maar uiteindelijk belandde hij toch nog op de vijfde plaats en dat van tweeëndertig Afghanen reuen!
Ook bij de Saluki reuen en teven was het na de eerste omloop spannend. Zij hadden als eerste course op de renbaan gelopen. Darayavanush van de Bruinbrand stond op de eerste plaats en Tizpa Porgouhar Isfandiyar ook van Chris en Henriëtte stond op een gedeelde derde plaats. Er liepen vijfenvijftig Saluki reuen en negenenveertig teven. Bij de meiden stond Crazy van de Bruinbrand van Gert-Jan en Jacqueline op een gedeelde tweede plaats! Maar op het technische parcours bleek alles te veranderen. Darayavanush belandde op de zestiende plaats en Tizpa klom op tot de tweede plaats! Crazy liep niet denderend en belandde helaas op een twaalfde plaats. De prijsuitreiking werd ergens anders gehouden dan de opening. Spontaan ontstond het feestje van de rond rennende vlaggen maar toen de prijsuitreiking begon, bleek dat de mensen geen afstand konden houden tot het podium waardoor niemand meer iets kon zien. Ook niet goed natuurlijk.
Zaterdag, de dag van de Deerhounds en Azawakh’s. Vlak voordat de wedstrijden zouden beginnen viel er een wolk naar beneden en hulde de coursingterreinen in nevelen. De start werd uitgesteld. Na een half uurtje was er weer zicht maar nadat er dan begonnen was kwam er weer een wolk en lag de boel weer stil. Wederom trok de wolk vrij snel verder en gingen de hounds weer van start. Ook dit jaar was ik blij dat ik geen hound in de strijd had. Tijdens de opening op donderdag, had een Deerhound reu een andere hound aangevallen, en niet zo’n beetje! Het bleek de Franse reu Fait Scandale Du Triple Bois van Brigitte Parere te zijn. Deze reu deed zijn naam dus eer aan. Ook tijdens de eerste omloop greep hij zijn compagnon en werd gelukkig gediskwalificeerd. Maar het kwaad was al geschied, de gedupeerde, Islay’s Gilroy liep in de tweede omloop zeer slecht.
In de eerste course in de ochtend werd Blixten The Great Scott gestart. Deze reu is op 13 februari jongstleden 8 jaar geworden. Als hij nou topfit zou zijn oké maar dat was hij niet! Hij ging van start, nou ja, hij hobbelde van start en verstapte zich al na een kleine 50 meter. In eerste instantie bleef hij wat staan, deed een paar passen en bleef weer staan. De draaier draaide gewoon door voor de andere hound en Scott had eigenlijk toch nog wel de intentie om door te lopen. Iedereen was woedend en schreeuwde naar de draaier dat hij moest stoppen. Dit deed hij ni
et! Scott hompelde weer een beetje richting het haas en uiteindelijk wist zijn eigenaar hem te pakken. De dierenarts liep ook gelijk het veld op om Scott nader te onderzoeken en er bleek niets gebroken te zijn maar hij was wel goed kapot. Normaal op zijn poten staan en lopen was er niet bij. Ik was diep geschokt, wie laat er nou een reu van die leeftijd, die de voorgaande jaren ook al niet echt goed heeft gelopen en nu helemaal niet fit bleek te zijn, lopen!? En zeker niet op zo’n terrein!!! Sorry, ik heb er geen goede woorden voor over. In de derde course liep Conaire of Redbrook van Jan en Joke. Hij liep met een andere Franse reu van diezelfde eigenaar als de agressieve reu maar het ging gelukkig prima. Een redelijke course. De course hierna werd er gestoord maar de jury had het niet gezien. De course erop liep Islay’s Irbhinn van de familie Weis. Wat je onderweg al zag aankomen, gebeurde bij de opvang. Hij gedroeg zich niet helemaal correct maar het haas lag stil en de jury deed er niets mee. Toen kwam de course met de agressieve Franse reu en was het zo goed raak dat deze Franse reu eruit vloog, een dikke disk. Wat was ik blij dat mijn Brandir niet mee deed!!! Het karakter van de reuen gaat er niet op vooruit! Echt a-typisch. Van de zes reuen courses was er maar één die mooi en correct verlopen was en waarbij snelheid en conditie te zien waren. Bij de teven natuurlijk wel wat meer mooie courses maar ook ettelijke waarbij duidelijk was dat de dames conditie te kort schoten.
In de middag liep in de eerste course Conaire met Grayrory’s Finlaggan uit Zweden. Zodra de hounds los werden gelaten zag je Finlaggan al naar Conaire kijken. Op het moment dat Conaire één stap op Finlaggan voor lag sloeg Finlaggan toe. Gevolg; een vette disk. Grappig dat Simon dit hele voorval toevallig op de foto heeft weten te zetten. Conaire mocht als 
laatste zijn course overdoen maar ging een honderd meter voor de opvang onderuit en liep vervolgens naar de draaier. Iedereen dacht dat hij wel een ‘afwijzing voor de dag’ zou krijgen (wat normaal is) maar… niets is meer te gek in coursingland, hij werd als vierde geplaatst bij de prijsuitreiking. (Hier hadden Jan en Joke natuurlijk ook niet op gerekend, Conaire lag lekker te slapen in de auto dus moest Jan de honneurs waarnemen). Sorry Jan, maar deze foto is te uniek om niet te plaatsen.
In de één na laatste reuen course liep Irbhinn met Nelungaloo Meshach van Esther Bühler. Direct na de start stoorde Irbhinn op Meshach maar de jury zag niets. Bij de opvang was het natuurlijk knokken geblazen. Irbhinn werd als vijfde geplaatst in plaats van dat hij een disk. had moeten hebben.
Bij de Azawakh’s (14 teven) hadden we twee Nederlandse dames in de strijd waaronder de winnares van vorig jaar; Kainda van Marlou. Ook nu liep ze de sterren van de hemel, zowel in de eerste als in de tweede omloop had ze het hoogste aantal punten. Tigidit Savannah van Elisabeth presteerde het om beide omlopen met het laagste aantal punten te eindigen.
De prijsuitreiking werd deze avond weer bij het podium gehouden, hier was meer ruimte en de mensen werden op afstand gehouden door een paar dranghekken. Kennelijk is dat nodig. Doordat de organisatie wel door had dat het Nederlandse team het uitbundigst, enthousiast en luidruchtigst was, gooide ze de planning van de prijsuitreiking om en deden die van de Azawakh’s als laatste. Ze dachten het spannend te maken maar daar trapten we niet in en onder luid gejuich mocht een blije en trotse Marlou met Kainda op de eerste plaats plaatsnemen.
Deze paarden waren niet echt nieuwsgierig maar liepen al grazend vlak langs het coursingterrein. Ik schoot een paar foto’s van ze en ze kwamen steeds dichterbij. Eigenlijk stond ik in de weg maar ze besloten toch maar om mij heen te lopen. Joke schoot er een paar leuke foto’s van. Nog bedankt Joke!
Zondag liepen er drie Nederlandse Whippet reuen. Na de eerste omloop stond Happy Halloween van Dia-robinne van de heer Wiegant op een gedeelde vijfde plaats maar na de tweede omloop kon hij deze plaats niet behouden. Uiteindelijk belandde hij als beste Nederlandse Whippet op de vijftiende plaats. Henry Del Karfo van Monique en Dennis bakte er dit jaar niets van en eindigde op de tweeënveertigste plaats, Leroy vom Kleinenberg van de familie Will werd zevenenveertigste van de achtenveertig Whippet reuen.
Bij de Barsoi’s hadden we één teef in de strijd; Blagorodnja Krasotá Igrushka van Elisabeth Smid. In de eerste omloop behaalde ze 207 punten en stond dus op de laatste plaats van de zesenveertig teven. Maar in de tweede omloop deed ze het wat beter en kroop op tot de éénenveertigste plaats.
Ja, en toen de Italiaantjes. Negenentwintig teefjes deden ermee waaronder drie Nederlandse. Na de eerste omloop stond Ganim’s Ziva van Alexandra Stout met twee andere op een tweede plaats! Poslusjnye Wihri Zjuk van Marga van Zeeland stond op een zesde plaats en Poslusjnye Wihri Jetsjoh, ook van Marga, op een negende plaats. Voor de tweede omloop moesten ze naar boven, naar het technische parcours. Helaas was het absoluut geen Italianen weer want het stortregende! Op het moment dat de course van Ziva in zicht kwam, kwam er ook een grote wolk langzaam over de bergrand aanrollen. Hij ging tergend langzaam dus we hadden hoop dat Ziva nog kon lopen. Ze gingen van start maar helaas …. de wolk slokte de kleine hondjes op. De draaier legde het haas stil en er werd besloten dat ze de laatste course kregen. Dat was echt balen.
Een aantal courses later liep een Frans teefje met de naam Femme Fatale Gilani De Magistris van Nathalie Hurel. Deze naam deed haar geen goed. Halverwege haar course verdween ze achter een strobaal en kwam niet meer te voorschijn. Kennelijk was ze over de kop geslagen en is daar blijven liggen. Frie de Boer stond als jury het dichtste bij en rende er naar toe maar kon niets anders doen dan haar tegen de grond gedrukt te houden daar ze probeerde overeind te komen wat niet lukte. De dierenarts kon in eerste instantie niets vinden en heeft het teefje zo snel mogelijk van het terrein gehaald en naar de veterinaire post gebracht. Later hoorden we dat Femme Fatale was overleden aan een schedelbasisfractuur en een gebroken nek. In en in triest! Een paar courses hierna zou Ziva weer moeten lopen. Een aantal deelnemers konden het niet meer opbrengen om hun Italiaantjes te laten lopen en zodoende moest Ziva aan de bak. Simon vroeg nog aan Alexandra of ze het wel wilde waarop Alexandra zei dat als ze haar nu niet liet lopen, ze het nooit meer zou doen. Dapper hoor! En daar ging Ziva, we stonden met tranen in onze ogen en gebalde vuisten, wat was het spannend!!! Maar ze liep de sterren van de hemel en ging geen één keer onderuit, iets wat je eigenlijk constant ziet bij Italiaantjes. Wat waren we allemaal blij toen ze heelhuids bij de opvang kwam!
Uiteindelijk belandde Ziva op vierde plaats en Jetsjoh op de vijfde. Zjuk werd vijftiende. Vermeldingswaard is dat Jetsjoh in de tweede omloop het hoogste aantal punten bij elkaar liep van alle Italiaantjes over de hele dag!
De prijsuitreiking begon met de trieste mededeling van het overlijden van het Italiaantje. Alle deelnemers die een vlag droegen lieten deze op de grond liggen en er werd een minuut stilte in acht genomen. Tijdens de toespraak die volgde was iedereen muisstil. Er hing een in en in trieste sfeer en het huilen stond bij velen nader dan het lachen. Bij de prijsuitreiking van de Italiaantjes reuen, had Nathalie Hurel een zesde en een derde plaats maar de vlag hing half stok en natuurlijk kwam ze niet op het podium. De ceremonie werd afgehandeld maar er was geen feestje, geen blijdschap.
Op vrijdag waren er al een aantal blessures ontstaan. Eén ervan vrij ernstig, in eerste instantie dacht iedereen dat de Saluki een poot had gebroken maar later hoorden we dat hij uit de kom was. Pijnlijk genoeg natuurlijk maar beter dan gebroken. Wel moet ik de kanttekening erbij plaatsen dat deze hound absoluut niet geschikt was om coursing te lopen. Aan het begin van de course kon je het al zien, geen inzet, hoog lopen en onzeker ging deze hound over het veld, toen nog een misstap en over de kop met als gevolg ellepijp uit de kom. En er waren meer Saluki’s die niet goed liepen. Op zaterdag brak een Galgo zijn poot. Deze hound was totaal niet ingelopen, zo vanuit de auto het veld op en ja, op zulke terreinen is het toch wel nodig dat je een beetje warm en soepel bent. Ook Don Juan van Ingrid raakte geblesseerd, hij liep een spierscheurinkje op. Het was duidelijk te zien dat hij zich twee keer verstapte en na de tweede keer liep hij niet meer vol overgave naar de opvang. En dan op zondag het fatale ongeval met Femme Fatale. Dit was wel een getraind hondje, dit was domme pech. Maar vele andere blessures waren toch echt te wijten aan ongetraindheid.
Wij en velen anderen denken dat het grootste probleem ligt bij het feit dat de windhonden niet meer los gelaten worden. Ze lopen altijd maar aan de riem en leren niet hoe ze met hun lichaam en ogen moeten werken. Als zo’n hound alleen op de renbaan loopt is dit nog niet zo’n probleem maar het wordt wel erg als zo’n renbaan hound vervolgens op de coursing wordt gezet! Dit zijn de hounds die de meeste blessures oplopen en soms fataal.
Als u foto’s wilt zien van ECHTE coursing klik dan op http://www.lenstreephotography.com/index.html en voor live-coursing foto’s van Saluki’s en Deerhounds in Schotland http://www.lenstreephotography.com/Page15.html
Een heet Tüttleben.
Dinsdag 3 juni, begin van de middag, vertrokken we richting Dortmund. Hier hebben we overnacht op de camperstandplaats waar Sonja en ik altijd staan als we naar de show gaan. Het is een rustig plekje en je kan er heerlijk wandelen met de hounds. Tevens zijn we dan al een dikke 250 kilometer van huis en dus bijna op de helft naar Tüttleben. Het is intussen een traditie geworden dat we met Pinksteren naar Tüttleben gaan. Simon staat standaard ingedeeld om het parcours te bouwen en te draaien voor en tijdens de coursing en ik had dit jaar toegezegd om op zaterdag 7 juni als ringmeester te fungeren in de ring bij de Jahresausstellung van Rasgroep 5. Gezien de ervaring van vorig jaar, dat het coursingterrein niet gemaaid was en totaal onder water stond, hadden we besloten om er woensdag al te zijn zodat Simon zonder stress en in tijdnood te komen, alle tijd had om een goed parcours weg te leggen. Het terrein lag er prachtig bij, gras niet te hoog maar ook geen biljartlaken, Simon was dus zeer snel klaar met zijn parcours. Hij had de start deze keer midden op het terrein geplaatst en alleen het linker gedeelte was in gebruik genomen. Er lag een uitdagend parcours van zo’n 850 meter lang, gezien de te verwachten temperaturen, lang genoeg.
Woensdag was het nog goed te doen qua temperatuur; we hebben zelfs nog een grote wandeling gemaakt met de hounds. De rest van de dagen konden we dit wel vergeten, het was te warm. Calhoun zocht al gauw zijn plekje op; onder de caravan. Ieder uur schoof hij een stukje verder zodat hij weer een koel stukje had. Het is steeds weer wonderbaarlijk hoe hij zich redt met die drie 
poten, hij was zelfs weer een keer ’s morgens vroeg onder het tentdoek door gekropen om op jacht te gaan. Helaas voor hem, stond er rondom een hekwerk zodat hij niet ver kwam. Tegen zessen stond hij weer voor de tentdeur te piepen dat hij erin wilde, want ja, terug onder het tentdoek door, dat kan niet!! Deze streek heeft hij al op vele terreinen uitgehaald en hij blijft het doen, ik moet er dan ook wel goed aan denken als we ergens staan waar geen hek is. Donderdag en vrijdag had ik “vakantie”, een beetje Brandir showklaar maken, de anderen kammen maar vooral niet te veel bewegen want het was dik 35 graden in de schaduw! Zaterdag was dus de show. Sonja zou Brandir en Bernice showen onder de heer Tomasz Kuszyk uit Polen. Ook Fortheringhay’s Faerwald Fable, Brandir’s grote “concurrent” was gemeld in de openklas en een andere teef in de openklas bij Bernice. Fable ging er met het CAC en BOB vandoor, Brandir met het reserve en Bernice met het CAC (de ander teef bleef maar in telgang lopen). Ik was dus in ring 1 bij de Podenco’s, Pharao’s, Podengo’s en Cirneci aan het werk. De keurmeester voor deze rassen was de heer Manuel Borges uit Portugal. Natuurlijk had ik de standaarden van te voren goed bestudeerd zodat ik wist waar ik op moest letten en gelukkig dicteerde de keurmeester luid en duidelijk het verslag zodat ik het prima kon volgen. Het was echt de moeite waard daar er meerdere exemplaren van b.v. de Podenco Canario aanwezig waren. Ik ben blij dat ik deze kans heb gehad en heb er een hoop van op gestoken.
Zondagochtend moesten we vroeg uit bed. De aanvangstijd van de coursing was vanwege de te verwachten temperaturen op 7 uur gezet. Dit hield in dat Sonja voor vijven uit bed moest daar zij de aanmelding deed. Simon en ik kwamen er tegen zessen uit. Brandir en Bernice waren de enige aangemelde Deerhounds en liepen als één van de eersten. Brandir ging goed van start maar Bernice twijfelde weer even. Brandir keek om waar z’n zusje bleef en toen ze eenmaal ging, liepen ze de sterren van de hemel. Wat kunnen die twee lopen!
Van de aanvankelijk 49 ingedeelde courses voor de eerste omloop, bleven er ongeveer 45 over. Gelukkig waren er voldoende medewerkers die hun taken serieus namen en hierdoor liep het als een trein. Tegen e
lfen was de laatste course gelopen en was de temperatuur inmiddels opgelopen tot bijna 30 graden. Hierop werd besloten dat er geen tweede omloop kwam en dat was maar goed ook want in de loop van de middag liep de temperatuur op tot dik 38 graden in de schaduw! En het enige dat je dan nog kan doen is een dutje!
Na tweeën was de prijsuitreiking en Brandir kreeg een heerlijke worst als prijs voor Schoonheid en Prestatie. Tevens kregen hij en Bernice een mooie rozet voor hun coursing prestatie.
Zondag wederom vroeg uit bed want na negenen kon je niet meer met goed fatsoen met de hounds lopen, het was dan al te warm voor de oudjes. Er waren bijna de helft minder hounds gemeld voor de tweede dag van de coursing en door het warme weer (en andere redenen) waren er nog eens elf afgemeld. Hiermee kwam het aantal courses voor de eerste omloop op ongeveer 22. Alle medewerkers zette alles op alles om de courses zo vlot mogelijk te laten verlopen en het lukt zelfs om een record aantal courses in een uur te draaien. Zonder pauze ging de tweede omloop tegen negenen van start en om vijf minuten voor half elf liepen de laatste hounds hun tweede course! Als dit geen wereldrecord is….!!
Wederom tegen half drie de prijsuitreiking. Dat is hier altijd zeer sfeervol en gezellig. 
Alle medewerkers worden beide dagen uitgebreid bedankt en de hounds die afscheid nemen worden onder passende muziek naar voren gehaald en bedacht. Dit levert altijd bij een aantal personen natte ogen op, dit tot hilariteit van de omstanders. Na afloop hebben we nog een lekker glaasje sekt gedronken op het goede verloop van het weekend. Hierna weer gauw de schaduw in en ook Katja, de voorzitter van de club, wist waar ze zich kon laten vertroetelen.
Dinsdag was luilakken dag maar wederom warm en benauwd. ’s Avonds is er nog wel een coursingtraining gedraaid waar Calhoun erg blij mee was. Samen met Brandir en Bernice liep hij een kort parcoursje van zo’n 450 meter. Caintha wilde eigenlijk ook graag maar ik vond het nog steeds te warm voor haar, ze is per slot van rekening al elf jaar!
Woensdagochtend konden we de tent nat inpakken, het had geonweerd en geregend maar het was niet erg afgekoeld. Tegen elfen reden we weg om half zes ’s avonds thuis aan te komen. Poei, poei, het is toch altijd wel een eindje tuffen maar zeker de moeite waard!
Posted in 2014, Buitenland, Lure Coursing, Show | Tags: Caintha O'Cockaigne, Calhoun O'Cockaigne, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
3 x Internationaal Kampioen voor Schoonheid en Prestatie!!!
Een zeer jonge Caintha O’Cockaigne.
Twee jaar geleden heb ik voor Cheytah, Caintha en Calhoun de titel “Internationaal Kampioen voor Schoonheid en Prestatie” aangevraagd.
Calhoun O’Cockaigne
Cheytah O’Cockaigne
Na veel heen en weer gemail mocht ik afgelopen weken de drie bevestigingen eindelijk ontvangen. Hoera!! Het is wel wat triest daar Cheytah niet meer onder ons is, Calhoun helaas niet meer officieel kan mee doen aan coursings en Caintha reeds 11 jaar en bijna 3 maanden is. Het zijn de eerste en tot nu toe de enige Nederlandse Deerhounds met deze titel. Tevens alle drie door mij gefokt en Caintha is de tante van Calhoun en Cheytah, zij zijn broer en zus.
Om de titel “Champion International de Beauté et Performance” te krijgen moet de hound drie CACIB’s of 2 CACIB’s en 2 reserve CACIB’s hebben behaald in, op z’n minst, 2 verschillende landen onder minstens 2 verschillende keurmeesters. De periode tussen het eerste (reserve) CACIB en de laatste moet op z’n minst 1 jaar en 1 dag zijn. Ook moet de hound op z’n minst aan 3 CACIL evenementen (coursing of rennen) hebben deelgenomen en op z’n minst 1 CACIL of 2 reserve CACIL’s hebben gewonnen.
Posted in 2014, Lure Coursing | Tags: Caintha O'Cockaigne, Calhoun O'Cockaigne, Cheytah O'Cockaigne | Comments Closed
Een heerlijk relaxt weekendje Wismar.
Daar Simon was uitgenodigd om tijdens het weekend van 26/27 april de coursing te komen jureren, besloten we om donderdagochtend te vertrekken richting Hermannsburg om daar te overnachten en een gezellige avond te hebben bij Sonja en Karl-Heinz. Eind van de middag kwamen we er aan en na een rondje bos met de hounds genoten we van een glaasje sekt en vervolgens van een goede maaltijd. 
De hounds waren weer erg blij elkaar te zien. Vrijdagochtend zijn we op ons gemak naar Wismar gereden. Het was zalig weer en na het opzetten van ons kampement hebben we lekker gewandeld in het “Bürgerpark”. Brandir en Bernice vonden de Red Deers, die helaas achter een hoog hek staan, wel erg spannend. De andere hounds kennen de herten wel maar als ze gaan lopen zijn ze toch altijd weer interessant.
De coursing was dit jaar op zaterdag. In totaal waren er 86 hounds gemeld, waaronder onze Bernice en Brandir, zij waren de enige twee Deerhounds. In de ochtend liepen ze een goed parcours. Bij de start keken ze elkaar even aan en gingen toen vol enthousiasme achter het haas aan. Het was een acceptabel parcours maar niet echt geschikt voor Barzoi’s en Deerhounds, te veel scherpe wendingen achter elkaar. In de middag had Bernice niet zo veel zin en moest ik haar even opgang helpen. Toch last van schijnzwangerschap? Enfin, Brandir liep het hele parcours maar was wel blij toen hij zag dat zijn zusje hem toch nog even kwam helpen. Na deze course besloten wij dat Bernice ook niet zou starten tijdens het EKC. Erg jammer maar op de één of andere manier zijn deze twee hounds nog te jong en mede door hun panostitisgeschiedenis hebben ze gewoon veel tijd nodig. Hopelijk kunnen ze volgend jaar wel mee naar het EKC in Finland.
Aan het eind van de middag was de prijsuitreiking en hierbij werd Bernice genoemd als winnaar. Dit klo
pte natuurlijk niet, een hound die je aan moet duwen kan nooit winnen! Toen we later de licenties kregen bleek ook wel dat Brandir de “grote” overwinnaar was, helaas wel zonder CACC, net één puntje te weinig.
Zondag hadden we d
e show. Ook hier waren Brandir en Bernice de enige Deerhounds. Mevrouw Piesik deed de keuring en wonder boven wonder maakte ze Bernice BOB. Tijdens de eindkeuring mocht Brandir zijn eerste “Schönheit und Leistung” titel in ontvangst nemen.
Na de show hadden we nog tijd genoeg om met de hounds naar het strand te gaan. We lieten ons naar een hondenstrand verwijzen en na een dik kwartier rijden kwamen we ter plaatse. Het eerste stukje was zand maar al gauw ging het over in veel stenen en weinig zand. We hielden ons hart vast maar zowel Brandir als Bernice en Calhoun trokken zich er niets van aan en denderden vol plezier over het stenige strand.
Daar Brandir in de vijvers van het Burgerpark vissen had zien zwemmen, durfde hij in eerste instantie amper het water in. Natte tenen ging nog maar verder absoluut niet. Dus trok Sonja de stouten schoenen uit en ging het water in. Dolle pret!!
Vooral Calhoun genoot met volle teugen en vond het heerlijk om achter Brandir en Bernice aan te jagen.
Ook Caintha genoot, al doet ze het wat rustiger aan met haar dik elf jaar.
En zo kwam er een einde aan een heerlijk relaxt weekendje Wismar.
Deerhound Jahresausstellung te Ostercappeln.
Een stralend zonnetje voor onze JAS.
De weersvooruitzichten zagen er goed uit voor het weekend van 29 en 30 maart. Fijn, want de afgelopen jaren hebben we wel genoeg Jahresausstellungen en bijbehorende coursings in de regen gehad. Voor deze JAS was Joy
ce Bond van de Regalflight Deerhounds uitgenodigd om te keuren en Mary Girling was gezellig met haar mee gekomen. Zoals gewoonlijk werd de binnenkomst van de hounds begeleid door Schotse muziekanten maar deze keer reed daar voor nog een koets met daarin Joyce Bond en Ruth Oess, de oudste Deerhound fokster van Duitsland (Scottish Highland).
In totaal waren er 80 Deerhounds gemeld, 28 reuen en 52 teven. Eerst werd er 1 puppy bekeken en vervolgens kwam Lavinia aan de beurt, zij deed ‘buiten concurrentie’ mee.
Vervolgens kwamen de veteranen, de reu was absent maar de 4 gemelde dames waren present. Caintha werd als vierde geplaatst, waarschijnlijk omdat ze, zoals gewoonlijk niet veel zin had om te lopen. Maar ik was wel trots op haar, ze zag er met haar 11 jaar (ze was de oudste in deze klas) nog prachtig uit!
Na een grote Jugendklasse was Brandir aan de beurt. Net als vorig jaar stond hij samen met Fortheringhay’s Faerwald Fable in de tussenklas en wederom won Fable.
Hierna kon ik op mijn gemak naar de andere klassen kijken, meer had ik niet om te showen. Het is voor het eerst sinds jaren dat ik er maar 2 heb om te showen, erg vreemd maar wel zo relaxed. De overall kwaliteit was niet echt denderend. Veel honden beantwoordden niet aan de standaard, dit door verschillende combinaties van te hoog gedragen staarten, krulstaarten, rechte rugbelijningen, te korte schouderbladen en opperarmen waardoor je een slechte onderbelijning krijgt en te lange poten, te steil; zowel in front als achterhand en te weinig ribwelving. Ook waren er maar weinig mooie hoofden, veel slechte oren en slechte gangwerken te zien. Joyce gaf in totaal 1 keer een G, 19 keer ZG en 46 keer een U, naar mijn mening nog veel te veel. De rest was of absent of kreeg geen kwalificatie omdat het de Veteranenklas of ‘buiten mededinging’ betrof. Tevens viel het op dat er veel meer gegromd en uitgehaald werd door de reuen dan voorgaande jaren. Weten de eigenaren niet meer hoe ze een jonge Deerhound reu moeten opvoeden???
Beste reu, Jahressieger en BOB werd Landlord von der Oelmühle van Florent Friedrich en Jürgen Rösner (links) en beste teef en Jahressieger werd Goshenite of Bestmara ook van Florent Friedrich uit Frankrijk!
Daags erna een Leistungscoursing. Hiervoor waren aanvankelijk over de 30 Deerhounds gemeld maar door de vele loopse teven en de afmelding van Brandir (hij blijkt behoorlijk last te hebben van Panostitis), bleven er uiteindelijk, volgens de catalogus, maar 23 over, 4 reuen en 19 teven. Gestart zijn er maar 16 teven. Het was een wat flauw parcours maar door het hoge gras en de zachte bodem was de lengte van zo’n 800 meter genoeg om de conditie te testen en wat viel dat bij vele hounds tegen! 
In de eerste omloop was Bernice ingedeeld met Delightfuldelusion van Gerd Zekert. Deze liep de eerste paar honderd meter en hield het toen, zoals gewoonlijk de laatste jaren, voor gezien. Bernice liep goed maar door een fout van de draaier raakte ze achter in de hoek het haas kwijt. Vervolgens mocht ze daar opnieuw starten maar de starter legde het haas te ver voor zodat Bernice het niet zag. Toen ze wéér gestart werd liep ze weer vol overgave en toonde grote snelheid en een goede conditie. Maar de jury staarde zich kennelijk blind op het haasverlies want Bernice eindigde met het laagste aantal punten.
Bij de reuen bleef in de eerste omloop Carlin of Redbrook staan, zodat er voor de tweede omloop maar 3 reuen overbleven. Eén van deze reuen, Grayrory’s Finlaggan werd in de tweede omloop met Bernice ingedeeld. Maar Bernice zag het niet zitten en stopte na een aantal meters. N.D. oftewel “afwijzing voor de dag”. Ja, en waar dat aan lag..??
Posted in 2014, Buitenland, Lure Coursing, Show | Tags: Caintha O'Cockaigne, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
CC2000 met een naar staartje.
Op 23 maart jl. hadden we weer een CC2000 feestje. Daar het niet op een andere datum kon, was het deze keer op een zondag. Helaas viel het ook gelijk met een coursing in België en de show in Leiden. Het aantal hounds wat voor ons feestje was aangemeld was niet denderend hoog maar hierdoor kon Simon wel een mooi lang parcours weg leggen, tijd genoeg! We waren deze keer te gast bij Dierencentrum Sevenum, een locatie waar voorheen de Rasgroep Windhonden haar twee jaarlijkse Windhonden Show heeft gehouden. Er is plek genoeg om te kamperen en het veld dat ernaast ligt is voldoende groot. De meeste bomen die om het veld heen stonden zijn gerooid en hierdoor waren ruime doorgangen ontstaan tussen de twee velden en toonde het veld niet zo omsloten.
Op zaterdagmiddag kwamen we in de stromende regen aan. Wachten tot de bui over was, was geen optie dus snel de voortent aan de caravan geritst en alles op z’n plek gezet. Tegen tweeën was het droog en brak er een waterig zonnetje door. Heerlijk weer om een wandeling te maken terwijl Simon en Gert Jan het parcours zouden uitleggen. Je kan er heerlijk in de omgeving lopen zonder dat de hounds aan de riem moeten. Althans, degene die niet jagen, dus Calhoun en Brandir aan de lijn. Cody 
had het erg naar z’n zin, hij kwam regelmatig voorbij gehuppeld en daagde af en toe Brandir uit om te spelen. Helaas gaat dat niet zo goed als hij aan de riem zit.
Dat Cody nog goed fit is met zijn bijna 11 jaar blijkt uit deze foto’s die een paar dagen eerder genomen zijn.
Als het er op aan kwam was Cody Brandir nog altijd de baas!
Op het einde van de dag heb ik nog een lekker stuk met ze gelopen en ook nu weer toonde Cody zich fit en happy.
Zondagochtend vroeg uit de veren, het zonnetje scheen en het zag er veel belovend uit. Gauw de hounds eten geven en zelf ontbijten. Cody toonde zich moe. Hij wilde ook absoluut niet eten. Misschien had hij gisteren toch teveel gedaan, hij is tenslotte al bijna 11 jaar! Langzaam druppelde de deelnemers binnen en uiteindelijk had ik toch nog 34 coursende hounds op mijn velletje papier staan. Els en Frie waren er ook met hun nieuwe Sloughi pup Gabr. Wat een heerlijk ventje! Vol enthousiasme ging hij achter zijn “konijn” aan!
Er waren in totaal 5 pupjes, 2 van ongeveer 6 maanden en 3 van 3 maanden, die hun eerste coursingstapjes op deze dag hebben gezet. Hopelijk gaan ze het in de toekomst allemaal goed doen!
Helaas was in de loop van de ochtend het zonnetje verdwenen en stond er een flinke koude wind. Ik was al een paar keer bij Cody wezen kijken en zag dat hij steeds slechter werd. Zijn hartslag was zeer hoog en onregelmatig, eigenlijk fladderde het maar wat en hij was ook benauwd. Ik heb via de dame die in de kantine stond een afspraak gemaakt bij een dierenarts en ik kon daar een uurtje later terecht. Gauw nog even Calhoun en Caintha laten lopen zodat die tevreden en gelukkig zouden zijn en hup, Cody in de auto en weg. De dierenarts constateerde een zeer hoge temperatuur wat natuurlijk heel gevaarlijk is in combinatie met het fladderende hart en de hoge leeftijd. Cody kreeg twee injecties en de arts hoopte dat het zou helpen. Bij terugkomst heb ik Cody maar in de auto gelaten daar het in de voortent door het teruggekomen zonnetje, behoorlijk warm was. In de loop van de middag wilde Cody weer in de voortent en op zijn stretcher en leek hij iets op te knappen, niet veel maar hij keek wat helderder en was niet meer zo benauwd.
Tegen drieën had de laatste hound gelopen en konden we alles, weer in de regen, opruimen. Hierna nog even gezellig met een aantal mensen wat gedronken en vervolgens moesten we de voortent weer afbrekende, inpakken en wegwezen.
Cody lag relaxed in de auto, tot vlak voor Tilburg hij een beetje begon te piepen. Gelukkig kwam er net een parkeerplaats en kon ik achterin bij hem gaan zitten. Cody relaxte weer en lag rustig. Even later piepte hij weer zacht en ik constateerde dat het echt niet goed met hem ging en zei Simon de dierenarts te bellen dat we eraan kwamen.
Maar … het hoefde niet meer. Cody blies zijn laatste adem uit. Brandir kroop in een hoekje, Caintha lag met grote ogen naar haar broer te kijken en ik, ik kon Cody alleen maar vasthouden en hem toefluisteren dat hij z’n broer Cavanaugh, zus Coney en moeder Amy de groetjes moest doen.
26-03-2003 Commander Cody O’Cockaigne 23-03-2014
Posted in 2014, Lure Coursing, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Commander Cody O'Cockaigne | Comments Closed
Babenhausen
Het coursingseizoen is weer begonnen, ook voor ons, dachten we. Brandir had op Ronostrand zijn licentie gehaald en we hebben hem tussendoor nog een paar keer laten lopen. Dat is de mazzel als je zelf een draaitoestel en klossen hebt. We rijden dan ergens heen, zetten een klein parcoursje uit, knopen een echt hazenvelletje aan een touwtje en draaien maar. Iedere keer als we dit deden liep Brandir voorbeeldig, of hij nou met Calhoun, Caintha, alleen of met z’n drieën liep. Dus vol goede moed meldden we hem aan voor de Nationale coursing te Babenhausen op 15/16 maart. Ook Bernice was gemeld want ze hebben tenslotte allebei twee coursings nodig om zich te kwalificeren voor het Europees Kampioenschap Coursing en dit zou hun eerste officiële coursing worden. Voor deze coursing waren 13 Deerhounds gemeld, 11 teven en 2 reuen. Een mooi aantal!
In de eerste omloop wa
s Brandir ingedeeld met zijn zus, Bernice. Prima, dan wist ik zeker dat er niet gestoord zou worden. Brandir is een echt “Vuur-type” en zou, als hij één keer goed gestoord wordt, gegarandeerd niet meer lopen.
(Op de site van de Holistische Praktijk voor Dieren “Den Hoek” kunt u onder “Mediatheek” en dan bij “De vijf elementen bij honden”, vinden wat voor type uw hound is).
Brandir en Bernice gingen goed van start. Het ging even mis met Brandir toen door het touw een pilon wegsprong. Dit moest hij even nader bekijken maar hierna pakte hij het weer prima op en liep mooi gestrekt en vol overgave achter het haas aan.
Bernice eindigde met 57 punten en Brandir met 48. Het was duidelijk dat de jury h
em zijn foutje niet vergaf!
In de pauze moesten Brandir en Bernice naar de dierenartscontrole. De dierenarts pakte Brandir’s voet, boog en strekte deze, waarop Brandir luidkeels reageerde. Maar toen de dierenarts verder onderzocht gaf Brandir geen pijn meer aan. Ook in het gangwerk toonde hij niets. Dus hij mocht door naar de tweede ronde. In de tweede omloop moest hij samen lopen met een teef die hem de dag ervoor al een paar keer had aangegromd en tijdens het inlopen ook naar hem was uitgeschoten. Dus ik had er al een hard hoofd in, Brandir kennende. En inderdaad, na het startsein keek hij naar rechts, naar die teef, deed een paar passen en bleef toen staan. Ook toen het haas weer een beetje in de buurt kwam keek hij er wel zeer geïnteresseerd naar maar verzette geen stap. Jammer, hij is nog steeds niet sterk genoeg in z’n bolletje. Bernice stond na de eerste omloop op de tweede plaats en was ingedeeld met een hond van Ira Johannsen, Islay’s Hollyhock.
Ze gingen beide zeer goed van start maar Hollyhock toonde iets meer snelheid. Bernice volgde beter, ze is tenslotte nog niet zo ervaren. Ook bleek dat Bernice wendbaarder was en toen ze eenmaal goed op gang was deed ze in snelheid niet meer onder voor Hollyhock. Ze liepen een prachtige course en waren goed aan elkaar gewaagd.
Sonja kijkt wel niet blij op deze foto maar ik kan jullie garanderen dat ze dat wel degelijk was!! Want Bernice eindigde op een wel zeer verdiende tweede plaats. En dat op haar eerste coursing!
De volgende dag lieten we Brandir en Bernice nog even lekker rennen en spelen op het verlaten coursingveld. Na een paar flinke sprintjes stond Brandir op drie poten. Het schoot door me heen dat hij een paar maanden geleden ook wel eens zijn rechter achterpoot optilde maar na een klein stukje lopen was het weer goed. Zou er toch iets niet goed zijn? Inmiddels zijn er röntgenfoto’s genomen maar hierop is natuurlijk niets te zien. Een afspraak voor vervolg onderzoek is er al gemaakt maar hopelijk is het met een lange rustperiode op te lossen. Voorlopig dus geen coursings meer voor Brandir maar ook niet meer los in het bos en achter op de velden en dat wordt natuurlijk heel vervelend! Maar ja, het moet maar even.
CC2000
CC2000
Op 2 november hadden we weer een zeer geslaagd weekend met CC2000. Via een tip van Marij Tuip kwamen we in Lage Mierde terecht. Nadat Simon er een paar keer was wezen kijken en er afspraken had gemaakt, waren we op 2 november van harte welkom. Een kleine zestig honden waren er aangemeld en een flink aantal campers en caravans kwamen in de loop van de donderdag het terrein al op rijden. De weersvooruitzichten waren niet echt denderend voor de zaterdag maar uiteindelijk bleek het allemaal erg mee te vallen, het was wel wat fris en op een gegeven moment heeft het een poosje gemiezer-regend maar dit alles mocht de pret niet drukken. In de omgeving kon je heerlijk wandelen en daar het aan het einde van een weggetje lag was het er ook zeer rustig. Echt een plek om weer naar terug te keren. Daar ik zelf geen foto’s heb gemaakt plaats ik hier de link naar een serie foto’s die gemaakt zijn door onze “hoffotograaf” Marc Goetstouwers.
http://www.flickr.com/photos/blizzardje/sets/72157637320353825/
Voor de vrijdagavond hadden we een dikke 20 man te eten. Jacqueline vind het altijd weer een uitdaging om iets lekkers voor veel mensen op tafel te zetten en ook deze keer is dat weer prima gelukt. Het is altijd enorm gezellig en de meeste blijven tot in de late uurtjes napraten. Het was weer een echt ouderwets weekendje coursen. Geen gezeur, iedereen laat z’n hound lopen naar eigen wens en inzicht, geen gestrezzzz en vooral veel blije hondensnoeten. Heerlijk!!!
Wat was het weer een tof weekend.
Afgelopen weekend, 18/19 en 20 oktober jl., waren we weer eens op Ronostrand. Door allerlei omstandigheden waren we hier drie jaar geleden voor het laatst. Daar aan Simon gevraagd was om het parcours uit te leggen en te draaien, besloten we om gelijk maar te proberen om Bernice en Brandir voor hun “Haasvast” te laten lopen. Bernice zou geen probleem zijn, zij had tijdens de coursing van Swift in september al een keer met Picaro van Annemiek Hawkins gelopen en dat ging perfect. Maar Brandir is nog zo jong in z’n kop, daar hadden we wel twijfels over. Maar ja, toch maar proberen want samen met Calhoun loopt hij prima. Eigenlijk hadden we Brandir vorig weekend een keer met Picaro willen laten lopen maar omdat hij de week daarvoor een iets verdikte teen had, hebben we dit natuurlijk niet gedaan. Gelukkig was zijn teen nu weer helemaal in orde en dachten we dat het ’t beste was om Brandir met Picaro en Bernice met Fiddle te laten lopen. Dus zo bedacht, zo gedaan. 
Donderdagmiddag kwamen we aan en het voelde als vanouds. De bomen waren nog niet zo mooi gekleurd als we gewend waren maar de beukennootjes waren al wel gevallen en veroorzaakten weer veel overlast tussen de hondentenen. Ook bleek dat wij precies onder een dikke eik waren gaan staan, waar met grote regelmaat de eikels met een rotklap op het dak van de caravan vielen, ook midden in de nacht!
Zaterdagochtend, vroeg uit de veren want die twee apen moesten om kwart voor negen hun eerste licentieloop doen. Toen wij voorbij Lieve Andries liepen die een eindje verderop stond, zagen we dat ze haar spullen aan het inpakken was. Later vernamen we dat zij haar papieren niet bij zich had en dat de hounds dus niet konden lopen. Mevrouw schijnt hierop nogal uit haar slof te zijn geschoten en geroepen te hebben dat ze toevallig wel jurylid is (klinkt als een dreigement). Hierop is gezegd dat ze dan juist de regeltjes zou moeten kennen en naleven. Het is nu al voor de tweede keer dit jaar dat deze ‘dame’ zich misdraagt tijdens een coursing georganiseerd door WvCNL.
Enfin, kwart voor negen, als eerste zou het jonge teefje, Islay’s Iora Rua van Janine Boxhoorn lopen. Deze is echter nog te onzeker en hupte maar wat heen en weer. Vervolgens Bernice met Fiddle. Dit ging perfect, ze waren goed aan elkaar gewaagd, onderweg kwamen ze elkaar vaak genoeg tegen en Bernice toonde de jury dat ze haar eigen course liep.
Vervolgens Brandir met Picaro. Brandir ging van start, keek naar Picaro en stopte. Hij bleef het haas met zijn ogen volgen en toen het weer zijn kant op kwam gaf ik hem een zetje en ja hoor, daar ging hij. De tweede helft van het parcours liep hij als een speer en keek niet naar Picaro. Bij de opvang doken ze beide op het haas, zonder enig probleem. We hadden allemaal het gevoel dat hij ’s middags wel beter zou starten. In ieder geval had Bernice haar eerste licentieloop goed volbracht. Dat was het belangrijkste!
Na ze goed te hebben uitgelopen ging bij thuiskomst eerst een fles sekt in de koeling zodat, als Bernice het de tweede keer niet zou verprutsen, we het konden vieren dat Bernice komend jaar op de coursingvelden mag verschijnen.
Na de hounds gevoerd te hebben en wij zelf een ontbijtje naar binnen hadden gewerkt, zijn we naar de andere courses gaan kijken. Het viel ons, met name op zondag, op dat er heel veel hounds niet voldoende conditie hadden om de 800 meter op een goede manier te volbrengen. Vooral de Barsoi’s en Ierse Wolfshonden waren zeer teleurstellend.
Na de middagpauze stonden Bernice en Fiddle, Brandir en Picaro weer klaar voor hun tweede licentieloop. Bernice ging zeer fanatiek van start, Sonja kon haar bij de start niet houden. Dus even lachen ..
Sorry Sonja, ik kon het niet laten om ze niet te plaatsen.
Na deze fantastische licentieloop van Bernice waren de spanningen hoog opgelopen wat betreft Brandir. Zou hij het nu wel goed doen? Hij liep in ieder geval zeer fanatiek naar de start. Zijn eerste vijf passen waren ietwat weifelend maar hierna kreeg hij de geest en liep een prachtige course met Picaro.
Brandir en Picaro zijn goed aan elkaar gewaagd, op de lange rechte stukken is Picaro natuurlijk sneller dan Brandir maar Brandir slaat in ieder geval geen modderfiguur. Door kien te coursen blijven ze behoorlijk bij elkaar en toont Brandir dat hij zijn eigen course loopt. Ook bij de opvang gaat het prima, ze duiken beide op het haas zonder ook maar iets van agressie of angst. Fantastisch!
Poei, poei, wat een opluchting. Brandir heeft z’n eerste goede licentieloop binnen!
Nadat ik Brandir aangelijnd had en het strand verlaten, zag ik Ira Johannsen met een hound klaar staan. Deze stond niet in het middagprogramma vermeld en ik wist niet wie het was. Daar Brandir zich echt helemaal had gegeven ben ik niet blijven kijken hoe deze hound liep maar zijn we met z’n allen (Fiddle, Bernice, Picaro, Brandir, Sonja, Annemiek en ik) de hounds gaan uitlopen. Eind van de middag kregen we te horen dat dit weer Iora Rua van Janine was maar dat er nogal wat commotie was ontstaan daar deze teef na de eerste poging van ’s morgens, kreupel het terrein had verlaten. Twee EHBO’ers hadden geconstateerd dat ze een ingescheurde nagel had en in overleg met de jury is hierop besloten dat ze ’s middags niet meer mocht lopen. Daar er dus iemand anders met haar aan de start verscheen had niemand door dat het om dezelfde teef ging en is ze dus toch gestart. Naar ik vernomen heb, heeft ze het hele parcours gelopen en kwam behoorlijk kreupel van het terrein. Dit is dus echt niet zo als het hoort!!! ’s Avonds vernamen we zelfs dat Janine ’s morgens vóór de eerste omloop al was aangeschoten over het kreupel lopen van Iora Rua. Als eigenaar heb je ten eeuwige tijden de verantwoording voor je hound en een kapotte hound laat je niet lopen!!! Er werd dan ook flink schande van gesproken en met deze twee gevalletjes hebben de Deerhound eigenaren weer een slechte indruk achter gelaten. Bedankt!
Na gedane arbeid is het goed rusten met je grote vriend.
In de loop van de avond kreeg ik de vraag of ik Brandir de volgende dag nog een keer een licentieloop wilde laten lopen. De jury had het er over gehad en meende dat het wel goed voor hem was. Na overleg met Cis en Annemiek of Picaro het wel aankon en of zij het wel goed vonden, besloten we het te doen. Dus zondagochtend weer vroeg uit de veren en om kwart voor negen stonden we weer bij de start met Brandir en Picaro. Nu was Brandir echt fanatiek en ging prima van start. Ze liepen een schitterende course! Wat een genot om die twee over het zand te zien vliegen! Ik ben blij dat Brandir nu ook klaar is met zijn licentielopen maar we zullen nog wel voorzichtig met hem moeten zijn, hij is en blijft nog steeds een ‘babyhound’.
Na het voeren en ontbijten hebben we weer heerlijk op een krukje naar de courses zitten kijken, samen met Cis en Jannie. We hadden weer ouderwets lol voor tien. Het was een tof weekend!
Klacht over Calhoun!
Afgelopen week stond er ineens een zeer aardige meneer bij ons op de stoep. Toen hij halverwege het terrein was werd hij natuurlijk opgemerkt door de hounds en uitbundig begroet door Caintha, Brandir en Calhoun. Eenmaal bij ons huis gekomen maakte de beste man zich kenbaar als controleur van de honden- of dierenbescherming, dat weet ik niet meer. Hij vertelde dat hij even naar Calhoun kwam kijken omdat hij een klacht had gehad vanwege het feit dat Calhoun coursing had gelopen! Ik zei hem dat hij zojuist was bestormd en begroet door Calhoun en dat het dus prima ging met hem. Vervolgens riep ik Calhoun erbij en de beste man k
on niets anders zeggen dan dat Calhoun er prachtig uitzag. Ook de andere hounds en hoe ze hier in huis leven, beviel hem wel. Natuurlijk werd er even over het coursen van Calhoun gesproken maar de meneer had al gauw door dat de klacht nergens op sloeg. Ik vertelde de beste man dat Calhoun al als pup van 5 á 6 weken achter het lapje plastic aanliep en dat hij het z’n hele leven is blijven doen, plastic en echt. Ook dat hij tijdens een normale wandeling of het rond-racen hier op ons eigen terrein achter Brandir aan, 100 keer intensiever bezig is dan zo’n klein stukje “coursing” wat hij gedaan heeft tijdens de trainingen van een vereniging of ons eigen coursingfeestje. De aardige meneer maakte notities en liet duidelijk blijken dat hij het gevoel had voor niets te zijn gekomen. En dat was natuurlijk ook zo. Toen ik hem terug begeleidde naar zijn auto zei hij nog: “Het is hier wel een paradijs voor die honden”. En ja, het heet hier niet voor niks O’ Cockaigne.
Ik heb wel een vermoeden wie dit aan geslingerd heeft. Ik wil alleen maar zeggen dat het lachwekkend was/is en dat ik het heel erg vind dat er kostbare tijd van mensen verspilt wordt die op een heleboel andere plaatsen echt hard nodig zijn en dat het zonde is van het geld dat deze actie heeft gekost. Ik stel dan ook aan de bewuste persoon voor om een flinke donatie te doen aan de instantie waar hij deze klacht heeft ingediend. Dat zou echt SPORTIEF zijn!!
Posted in 2013, 2014, Lure Coursing, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Calhoun O'Cockaigne | No Comments »
Weekendje Kronenberg
Vanaf donderdagmiddag 8 augustus waren we in Kronenberg waar al sinds jaren de Nationale Coursing van Oss gehouden wordt. Een heerlijke locatie waar je goed kan wandelen met de hounds. Het enige nadeel is dat onze hounds iets tegen het terrein hebben; de meesten lopen hier niet goed. Dit jaar hadden we niets om officieel te laten lopen maar het jonge spul moest natuurlijk wel even oefenen en tevens hadden we afgesproken dat we een stukje zouden fietsen met de “puppen”.
Nadat alles op z’n plek stond en Sonja haar fiets van de camper had gehaald werd er eerst een rondje over het terrein proef gefietst. Brandir, Bernice en Silva liepen voorbeeldig los mee naast de fiets en genoten er duidelijk van. Ook genoten ze weer van elkaar.
Op zaterdag het showtje, een goede oefening voor Bernice, zij heeft af en toe kuren en ook nu wilde ze zich niet laten betasten. Brandir heeft hier gelukkig geen problemen meer mee.
Bernice’s gangwerk ziet er van opzij prima uit, ze strekt goed en heeft een mooi bereik maar in komen en gaan hoop ik dat het nog sterk verbetert. Het zou toch zonde zijn als Sonja haar niet zo kan showen als gepland. 
Natuurlijk moesten we na het showen even een paar statiefoto’s maken. Eigenlijk waren ze het goed zat maar de aanhouder wint.
En vervolgens weer even dollen.
Aan het eind van de middag heeft Bernice een klein stukje gecoursd. Zij deed dit vol overgave dus de volgende keer mag ze met Picaro, de Galgo van Cis en Annemiek, een stukje coursen. Hopelijk kan ze dan op Ronostrand voor haar licentie lopen. Brandir is een ander verhaal, hij heeft vorig jaar heel leuk gelopen maar begin dit jaar heeft hij een paar negatieve ervaringen opgedaan en heeft nu moeite om het leuk te vinden. Het is natuurlijk een enorm ei en ziet overal spoken. Hij heeft nog veel tijd nodig.
Calhoun en Caintha toonde zich ook weer enthousiast voor een stukje coursing en vlak voor dat ze mochten starten stond Calhoun naar het haas te blaffen maar toen ik ze los liet, keken ze elkaar aan en bleven staan. Toen ik eenmaal een stukje was meegelopen gingen ze toch achter het haas aan en genoten van de ‘kill’, daar doen ze het voor!! Maar het is toch vreemd dat onze meeste hounds het vertikken om op dit terrein te lopen. Iets staat ze niet aan.
Europees Kampioenschap Coursing te Pouch.
Europees Kampioenschap Coursing te Pouch, Duitsland.
Tijdens het weekend van 22 en 23 juni jl. werd het Europees Kampioenschap Coursing op het schiereiland Pouch in de naaste omgeving van Bitterfeld georganiseerd. De vele negatieve geruchten vooraf en het hoogwateralarm zorgden ervoor dat we op alles voorbereid waren. Er zou geen schoon drinkwater zijn, de catering zou niet goed/voldoende zijn, het gebied zou overspoeld zijn geweest met alle gevolgen van dien en er zou te weinig mankracht zijn om alles te laten draaien. Gelukkig viel het allemaal mee en was dit alles prima in orde. Wat echter absoluut niet in orde was en waar het met een Europees Kampioenschap Coursing om gaat, waren de coursingvelden. Om te beginnen was het totale gebied bezaaid met glasscherven. Ettelijke weken ervoor was er een concert geweest en de bezoekers hadden hun glazen flessen achtergelaten die vervolgens kapot waren gereden door de bulldozers/vrachtauto’s die het terrein weer voor het volgende evenement moesten schonen. Ongelooflijk gevaarlijk natuurlijk voor een hondensportevenement. Voor donderdagavond was er een opruimactie gepland, als alle deelnemers naast elkaar over de coursingterreinen zouden lopen, moest het lukken om het meeste en gevaarlijkste glas op te ruimen. Maar… om zeven u
ur brak er een enorm noodweer uit. Rukwinden die de dixie-toiletten als luciferdoosjes door de lucht lieten vliegen, extreem heftige regen en grote hagelstenen zorgden ervoor dat iedereen aan zijn luifel/voortent/partytent hing. En het duurde behoorlijk lang!
Vlak voor dat de storm losbarstte, zaten we net met een behoorlijk grote groep te eten. Chris en Henriëtte hadden zich enorm uitgesloofd op deze heerlijke maaltijd maar deze zou even later letterlijk de lucht in vliegen. Op het laatste moment besloten we om alles op te pakken en naar onze voortent en luifel te verplaatsen, zo’n kleine twintig meter verderop. Maar toen Simon en Sonja met een tafel volgeladen door het hekje wilde stappen en de tafel iets hoger moesten optillen, kwam er een rukwind en blies alles van de tafel af! Dat gebeurde dus bij iedereen die met een tafel in z’n handen liep. In een mum van tijd was het een ravage van je welste. Als de sodemieter moesten overal ramen en dakramen dicht, luifels moesten worden ingedraaid maar door de enorme wind was dit haast onmogelijk. Een bijkomend probleem was dat door de harde regen, de loeiende wind en de enorme donderslagen, die elkaar in een rap tempo opvolgden, het niet te verstaan was als iemand je iets toeschreeuwde. Er moest aan luifels gehangen worden maar tevens stond onze grote partytent die ik voor mijn keramiek wilde gebruiken, ook al opgebouwd. De hounds liepen ook nog buiten en snapte er niets van. Behalve Lavinia, die zag haar kans waar en begon al het eten dat ze kon vinden op de grond, op te eten. Als de sodemieter hebben we de hounds door open deuren naar binnen gedaan, niet kijkend welke hound waar en of we ze allemaal wel hadden. Onze luifel aan de voortent was al stuk, dus die hebben we eerst snel afgebroken voordat hij schade aan de auto zou aanbrengen, toen de luifel van Angelika gered, die van Sonja kon nog wel even wachten (dachten we) en toen met acht man aan de partytent gehangen. Grote hagelstenen sloegen tegen onze handen en dat deed verdraaid veel pijn. In een mum van tijd was iedereen doorweekt en stond er plaatselijk wel tien centimeter water. Onder anderen bij mijn partytent waar de boxen met keramiek al onder stonden. Hier was geen redden meer aan. Ook onze vriezertjes stonden diep in het water, alle stoelen, hondenbedden/kleden die buiten stonden, alles, alles was zeiknat. Toen de storm ging liggen en we de schade konden aanschouwen zakte de moed ons in de schoenen. Wat een ongelooflijke bende!! Overal lag eten, de 
pannen en schalen met eten stonden vol met water, overal lagen tafels, stoelen, borden en bestek. Nou ja, vuilniszak erbij en ruimen maar. Toen de grootste troep weg was zijn we naar de hounds gaan kijken. De meesten lagen rustig te slapen alleen een verwarde Brandir kwam bij Angelika uit de camper, Xena van Angelika, kwam uit Sonja’s camper en Silva van Sonja lag in onze auto. Na de boel weer een beetje op orde te hebben, hebben we eerst maar wat droogs aangetrokken en een glaasje sekt genomen, we zouden de volgende dag wel verder zien. Vrijdag scheen het zonnetje weer en droogde alles vrij snel op, behalve het honden”water”bed, die had wat langer nodig. Ik had natuurlijk ontzettend veel extra werk aan mijn keramiek. Alle doosjes waren doorweekt en ettelijke kon ik niet eens beetpakken. Eerst alles maar uitgestald zodat het een beetje kon drogen in de juiste vorm, gelukkig ging dit vrij snel en kon ik daarna alles uitpakken en de doosjes verder laten drogen en eventueel weer in model plakken met tape. Het keramiek heeft er niets aan over gehouden behalve degene die echt onder water stonden, die waren na drogen behoorlijk stoffig en heb ik met een kwastje af moeten stoffen.
Menigeen had behoorlijke schade en de enorme puinhoop die was ontstaan kostte vele uurtjes opruimen. Inmiddels waren de parcoursen uitgezet en het bleek al gauw dat er twee terreinen in ieder geval niet geschikt waren en niet voldeden aan de reglementaire eisen van de FCI voor een EKC-parcours. De minimum lengte is voor de grote rassen 800 meter en voor de kleine rassen 600. Alleen veld 1 voldeed hieraan en tevens was het een leuk en uitdagend parcours wat ook door de functionarissen goed te overzien was. Twee andere velden waren voor de draaier en de juryleden niet in z’n geheel te overzien, de één had een lengte van 500 en de ander 600 meter! Ook de weggelegde parcoursen stelden niet veel voor. Er was vorig jaar al met Simon afgesproken dat hij ook een parcours zou uitleggen. Dit zou veld 4 zijn. Simon was woensdag al begonnen met het uitlopen van een parcours maar kwam er al gauw achter dat hij niet de benodigde meters kwijt kon. Er werd beloofd dat er meer gemaaid en dat het glas opgeruimd zou worden. Helaas was dit vrijdag nog niet gebeurd en liepen er intussen verschillende mensen zich te bemoeien met het parcours zodat Simon zich genoodzaakt zag om zijn handen er vanaf te trekken. Hier werd iets weggelegd waar hij niet achter stond. Veld 4 zou alleen zondag in gebruik genomen worden en ook dit terrein voldeed dus niet volledig aan de eisen. Absoluut niet kampioenschapswaardig dus!
Op vrijdagavond vond de opening plaats in het amfitheater in het midden van het schiereiland. Daar Simon (bijna) te laat was en was vergeten om zijn oranje polo aan te trekken, stuurde ik Sonja met dat ding naar hem toe om en-publiek hem om te kleden.
Er waren verschillende sprekers en de hounds die vorig jaar toch bleken te hebben gewonnen, werden alsnog gehuldigd. Dit waren er twee, een Duitse Azawakh en onze Nederlandse Saluki; Non-Serviam Abdelhaziz van Henriëtte van Bodengraven en Chris Bekker. De opening werd opgefleurd door een balletgroepje met begeleidend orkest. De sfeer was weer super, en onder aanvoering van drie oranjegekleurde Nederlanders ontstond er een waar feestje tussen de optredens van het groepje.
Zelfs Sonja kon zich niet meer beheersen en stapte op Bernd Rahms af om samen met hem een walsje te dansen op de vrolijke noten van het blaasorkest.
Vanuit 19 landen waren er 808 windhonden aangemeld, hierbij nog 157 reserves. Het aantal hounds dat daadwerkelijk startte was op zaterdag 305 en zondag 443. De grootste melding natuurlijk vanuit Duitsland met 159 hounds, Nederland had er 45. Voor het eerst geen Nederlandse Deerhounds aan de start, waar ik uiteindelijk om verschillende redenen wel blij om was. Ten eerste vanwege het glas, ten tweede vanwege de slechte en korte parcoursen en ten derde vanwege de atypische Deerhounds die we momenteel veel zien verschijnen op het coursingveld en ook overal winnen. Het was trouwens dit jaar zeer opvallend hoeveel atypische rasvertegenwoordigers er rondliepen. Honden waarvan ik toch echt dacht dat het kruisingen waren stonden ’s avonds op het podium. Het wordt hoog tijd dat er bij alle windhonden op raszuiverheid getest gaat worden.
Wat wel opviel bij de grotere rassen zoals de Greyhounds, de Deerhounds en de volgende dag de Barsoi ’s, Chart Polski ’s en de Ierse Wolfshonden, was, dat er toch wel een behoorlijk percentage kreupel naar het podium liep. En dat zijn er dan toch nog maar twaalf van …. Volgens de Chef d’équipe was dit niet door glas maar door de slechte parcoursen/terreinen. Ook waren er wel ettelijke hounds afgemeld voor de tweede omloop vanwege blessures. Onder andere toch glas??
Al met al heeft Nederland niet slecht gepresteerd, twee eerste plaatsen, vier tweede plaatsen, één vierde en een vijfde plaats en toch hebben we drie keer het Wilhelmus gezongen.
Ik wil wel nog een kritische noot toevoegen; we zien het steeds vaker gebeuren dat de FCI regulations for International Sighthound Races and Lure Coursing Events niet worden nageleefd.
In dit geval reglement nr. 1.2 Protection of animals
The safety and health of the animals must always guide all officials and participants during racing and lure coursing events.
en
4.11.2 Track length for lure coursing.
Distances to be applied for FCI European Lure Coursing Championship
• For Whippets and Italian Greyhounds: 600 – 800 metres
• For all other Sighthound breeds: 800 – 1000 metres
Small variations of the above distances are tolerated.
Twee jaar terug, bij het EKC in Nederland, heeft er een Whippet gelopen zonder haar entingsboekje en tevens had zij al een proefloop gedaan op het veld waar zij diezelfde dag uiteindelijk alsnog mocht lopen. Alleen al bij deze ene hound zijn er minstens een tweetal regels overtreden! Vorig jaar, in Hongarije, waren de velden wegens de Grondeekhoorn-gaten levensgevaarlijk, er was (net zo als dit jaar) niet voldoende reserve-materiaal aanwezig en zo kan ik nog wel even doorgaan. Regels zijn er kennelijk om met voeten te treden. Kunnen we ze dan niet beter allemaal afschaffen?? Dat maakt het een stuk relaxter!
Calhoun leeft zich uit op het coursingveld!
CC2000 had weer een heerlijk weekend!
Ondanks de behoorlijke kou waren we tijdens het Paasweekend met onze coursingvrienden te gast bij minicamping “De Ganzenhof” in Bladel. Hier organiseerden wij wederom een heerlijke funcoursing op een groot weiland. Een kleine 60 hounds waren er gemeld en alleen Marij Tuip met haar Barzoi’s was door omstandigheden niet aanwezig. Marc Goetstouwers leefde zich weer uit in zijn passie en heeft vele mooie foto’s gemaakt. Marc…. BEDANKT!!! Ook Sonja was weer van de partij en zij was zo lief om voor iedere deelnemende hound een zakje met zelfgebakken koekjes mee te brengen. De hounds vonden ze héééérlijk!! Sonja, namens iedereen, nogmaals bedankt!!
Voor mij had dit weekend wel iets heel speciaals. Brandir en Bernice hadden in februari wel een keer wat gedaan bij ons achter op een paardenwei maar nog nooit als er andere mensen en honden bij stonden. Ondanks de groeipijnen liep Bernice goed, ze liet zich absoluut niet afleiden. Als ze eenmaal over deze kwaal heen gegroeid is, denk ik dat ze een hele goede coursing hound zal worden. Brandir liep het gehele parcours zeer goed volgend en al met een behoorlijke snelheid; een belofte voor de toekomst.
Caintha en Calhoun liepen al de hele dag te zeuren dat ze eigenlijk ook wel wilden coursen. Caintha is al 10 jaar en ik had lang geleden al had gezegd dat er niet meer gecoursd w
erd maar ze wilde zo graag dus stemde ik toe. Ook Silva, bijna 7 jaar jong, wilde haar benen nog wel een keer strekken en uiteindelijk besloten we om Caintha, Silva en Calhoun tegelijk het coursingveld te laten bestormen. Een aantal mensen keken raar op toen wij met dit drietal bij de start verschenen. “Welke gek laat er nou een Deerhound met drie poten coursen”? Maar de mensen moesten eens weten wat Calhoun allemaal doet op die drie poten!
Ik merkte gelijk al aan Calhoun dat het hem menens was en niet zo als de 
laatste keren; fanatiek naar de start lopen en dan blijven staan. Ook Caintha was weer ouderwets fanatiek. Bij de start aangekomen waren ze amper te houden, ze hadden er echt zin in. Wel hadden we Simon gezegd maar een klein stukje te draaien, zo’n 300/350 meter was genoeg.
Het eerste stuk liepen ze gelijk op maar al snel waaierden ze wat uit waardoor wij wat minder gespannen toekeken. Want ja, het was voor de eerste keer dat Calhoun achter het nephaasje aanging en op een botsing zaten we niet te wachten.
Het was duidelijk dat ze er alle drie echt van genoten en bij de opvang aangekomen ging het ook perfect. Simon weet precies hoe hij moet draaien om botsingen te 
voorkomen. Het was heerlijk om Calhoun weer te zien coursen en hij vond het ook zalig. Ik ben blij dat ik toentertijd het besluit heb genomen om zijn poot te laten amputeren, hij doet het zo goed. En ik weet zeker dat als ik het niet gedaan zou hebben, ik hem al lang geleden had moeten laten inslapen. Ik hoop dat er meerdere mensen, door Calhoun, ervan overtuigd raken dat ook een grote hound heel goed op drie poten kan leven en nog veel plezier kan hebben.
Posted in 2013, Lure Coursing | Tags: Calhoun O'Cockaigne, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
Het Europees Cousing Kampioenschap in Hongarije.
Het Europees Coursing Kampioenschap in Hongarije.
Donderdagochtend, 31 mei, vertrekken we, Sonja en wij, richting Tsjechië. Vlak voor de Tsjechische grens slaan we nog 60 kilo vlees in voor de hounds. Het past maar net in de vier vriezertjes die we bij ons hebben maar het moet net voldoende zijn om onze 8 hounds iedere dag van een normale maaltijd te kunnen voorzien. We blijven een aantal dagen op een leuke camping in het plaatsje Červená Řečice, een eindje onder Praag, overnachten. Het is er zeer spannend want het stikt er van het wild. De oudere dames; Coney, Caintha, Lavinia en nog niet 
zo oude Silva kunnen wel los. Als ze wat zien zetten ze de achtervolging in maar stoppen al gauw als het terrein wat te ruw wordt of de afstand te groot. Heerlijke wandelingen hebben we daar gemaakt maar de routes op de wandelkaart klopte niet helemaal. Voetpaden die door een vier meter brede en minstens een meter diepe beek gaan kan men slecht volgen. Tussendoor kregen we een paar heftige regenbuien op onze kop en toen we na wat ronddwalen uiteindelijk de goede weg weer hadden gevonden en doorweekt terug kwamen op de camping, was een goede hete douche na het glas sekt erg lekker. In de loop van de zondag rijden we door naar Lipot, daar zou een mooie camping zijn. Read the rest of this entry »
Posted in 2012, Buitenland, Lure Coursing | Tags: Calhoun O'Cockaigne, Cheytah O'Cockaigne | Comments Closed
Tüttleben.
Tüttleben
Zondagmiddag 20 mei ben ik weer thuis en begint de voorbereiding voor drie weken caravannen met daarin een lang weekend Tüttleben en vervolgens het EKC in Hongarije. Na in een record tempo de was te hebben gedaan, hounds hebben laten enten, de caravan te hebben in gepakt, de kippen goed verzorgt en de planten water te hebben gegeven vertrekken we woensdagmiddag 23 mei richting Tüttleben. We overnachten in Dortmund op ons vaste plekje. Donderdagmorgen rijden we verder. Na een paar uur worden we gebeld door Katja Pfanmuller, de voorzitter van Windhondenrenvereniging Tüttleben, PANIEK, de keurmeester die was uitgenodigd om op zaterdag de show te keuren en zondag en maandag de coursing te beoordelen, was ziek geworden en kon niet komen. Read the rest of this entry »
Posted in 2012, Lure Coursing, Show | Tags: Calhoun O'Cockaigne, Cheytah O'Cockaigne, Edle Emmy vom Welzerberg | No Comments »
Cheytah O’Cockaigne flikt het weer!!
Cheytah en Calhoun wederom succesvol tijdens de Jahresausstellung te Landstuhl.
Op 5 mei was de Deerhound Jahresausstellung te Landstuhl met de dag erna een Nationale Coursing. Voor de Jahresausstellung waren 94 Deerhounds gemeld; 30 reuen (2 absent) , 60 teven (3 absent) en 4 pupjes van 4 maanden. Onze keurmeester was Josef Das van de ‘Easy Runner’ Ierse Wolfshonden en Deerhounds uit België.
Het weer zat wederom niet echt mee, regelmatig werden we getrakteerd op een fikse bui, dat was erg jammer want de sfeer is er toch minder door. Maar niet bij ons in de tenten!
Sonja had weer een prachtige advertentie voor mij in elkaar geknutseld, deze was strategisch over twee pagina’s tussen de reuen en teven in geplaatst. “Jammer” dat het de enige kenneladvertentie was, het fleurt zo’n catalogus wel wat op. Sonja, mijn dank voor je fantastische werk!
Bij de reuen kwamen Finrod von Averlon vanuit de Tussenklas (3), Calhoun O’Cockaigne vanuit de Gebruikshondenklas (4) en Landlord von der Oelmühle vanuit de Openklas (8) terug voor het CAC. Deze ging naar Finrod, Calhoun kreeg het reserve CAC. 
Voor beste reu ging de strijd tussen de veteranen reu, Aogh Caoinlan, de reu uit de Kampioensklas, Stranwith Ebenezer en Finrod. Beste reu werd uiteindelijk Aogh, een nog extreem fitte negen jarige reu met een uitermate sound en soepel gangwerk. Werkelijk fantastisch!
Vermeldingswaardig is ook dat 10 van de gemelde reuen (3 van deze reuen zijn Europees Coursing Kampioen!) ook waren gemeld voor de coursing de volgende dag alwaar 12 Deerhoundreuen de strijd met elkaar aan gingen. Hierover straks meer.
Van de 7 veteranen teven waren er 6 die een coursing verleden hebben waaronder twee Europese Kampioenen! De beste veteranen teef was Aiobgraine Caoinlan, een zus van de veteranen reu! Ook weer met een prachtig gangwerk en uitermate fit. Zij werd later ook Veteranen BOB. Coney werd derde in deze klas en Caintha mocht de ring verlaten, wel met een U. 
Ook Oma amy had ik gemeld, in de Buiten Concurentie Klas. Josef werd er helemaal emotioneel van om deze oude dame te mogen zien. Hij schreef een prachtig keurverslag waar je de tranen van in de ogen krijgt. Een waardige afsluiting van Amy’s showcarriëre!
Voor het CAC kwamen Chelsea von der Sillerquelle uit de Tussenklas (3), Carrie Randis Irater vanuit de Openklas (13-3 absent)en Cheytah O’Cockaigne vanuit de Gebuikshondenklas (6) tegen elkaar uit en dit won Cheytah! Hierna werd gestreden voor Beste Teef. Hiervoor kwamen Aiobgraine (veteraan), Fritzens Xena (Kampioensklas) en Cheytah terug en wederom, net als vorig jaar, werd Cheytah Beste Teef.
Posted in 2012, Buitenland, Deerhound algemeen, Lure Coursing, Show | Tags: Caintha O'Cockaigne, Calhoun O'Cockaigne, Cheytah O'Cockaigne, Cute Coney O'Cockaigne, Edle Emmy vom Welzerberg | Comments Closed
Internationale CACIL coursing te Hünstetten 29-4-2012 en nog meer.
Hünstetten en nog meer.
Op donderdag vertrokken we richting de renbaan van Hünstetten daar we het wel lekker vonden om vrijdag een luie dag te hebben. Je kan bij Hünstetten heerlijk wandelen, de renbaan ligt in een zeer bosrijke omgeving waar je iedere dag een andere route kan lopen. Zalig!
Simon was uitgenodigd om twee dagen te komen jureren maar toen op vrijdagmiddag er begonnen werd met het parcours op te bouwen werd Simon al gauw gevraagd om te komen helpen. Hierdoor kwam er uiteindelijk een heel leuk parcours te liggen waarbij de hounds alles konden tonen wat de jury moest beoordelen. In totaal waren er 159 windhonden gemeld waarvan 64 op zaterdag liepen en dus 95 op zondag. Dit kwam doordat er op de zaterdag een aantal andere belangrijke windhonden evenementen in Duitsland waren, zoals de Whippet Jahresausstellung die in eerste instantie op een andere datum zou zijn, wat natuurlijk nadelige gevolgen had voor de inschrijvingen. Het weer was prima, zelfs af en toe te warm als je net een steile helling in het bos aan het beklimmen was. Read the rest of this entry »
Posted in 2012, Buitenland, Lure Coursing | Tags: Calhoun O'Cockaigne, Cwillyaigne O'Cockaigne | Comments Closed
Babenhausen 25 maart 2012
Op vrijdag 23 maart vertrekken we richting Babenhausen (Duitsland). Het is de eerste coursing van dit jaar en gelijk een DWZRV-Sieger coursing. We zijn zeer benieuwd wat Calhoun na de lange winterpauze gaat doen; start hij weer vol enthousiasme of laat hij het weer afweten? Het weer is schitterend, volop zon met een temperatuur van rond de 20 graden. Helaas word ik gepest door een griepje en kan hierdoor niet echt genieten van de prachtige omgeving met z’n vele wandelmogelijkheden. Oma Amy is natuurlijk ook van de partij en geniet weer volop van het uitje. Ze legt ettelijke kilometers af per dag en vindt het weer heerlijk om iedereen en alles te begroeten en te besnuffelen.
Zoals verwacht is Caintha vanaf de eerste ochtend al aan het piepen en hoe vaak we het haar ook zeggen dat ze niet mag lopen, ze blijft het doen. Vooral zondagochtend, als de Deerhounds aan de beurt zijn, heeft ze het moeilijk.
Op zondag lopen dus de Deerhounds. Er zijn er 18 gemeld en 16 aanwezig waarvan 2 reuen: Cunamara’s Miles van Eva Petzold en Calhoun. Ze lopen in de derde course. Calhoun toont zich zoals gewoonlijk zeer enthousiast maar als ik hem los laat bij de start loopt hij de eerste 50 meter zeer twijfelachtig. Daarna geeft hij gas en loopt fantastisch, Miles heeft het nakijken. Read the rest of this entry »
Posted in 2012, Buitenland, Lure Coursing | Tags: Caintha O'Cockaigne, Calhoun O'Cockaigne, Cheytah O'Cockaigne | Comments Closed