Lure Coursing
RONOstrand en Ravels
23 december 2022 | 
Author 
Daar wij al gedurende een aantal jaren met ons team van CC2000 één van de terreinen verzorgen voor de Herfstcoursing op Ronostrand, vertrokken we op woensdag 19 oktober richting Een, een heel klein dorpje nabij Roden, nog net in Drenthe. Het was heerlijk herfstweer en we besloten op donderdag een goede wandeling in een losloopgebied in de buurt te maken. Regelmatig werd er een sprintje getrokken door het jonge spul en ook Cytaugh was behoorlijk actief. Totdat het fout ging. Het spul was aan het einde van een laan aan het spelen en Cytaugh rende van vanuit dat groepje naar ons, keerde om en rende in volle vaart terug maar kon Cranston niet ontwijken en klapte frontaal tegen hem op. Ze schoof letterlijk als een harmonica in elkaar. We dachten werkelijk dat ze dood zou neer vallen, ze trok helemaal scheef weg en draaide rondjes. Gelukkig waren we snel dichtbij en kon ik haar pakken. Toen ze iets gekalmeerd was kon ze niet goed op haar rechtervoorpoot staan maar verder bleek het mee te vallen. Na even rustig aan te hebben gedaan liep ze weer goed en deed net alsof er niets gebeurd was. 
Terug bij de caravan heb ik ze wel gelijk op de Traumeel en Novacam gezet maar de volgende dag was duidelijk dat ze toch een enorme opdonder had gehad. Ze was stijf en ondanks de Novacam behoorlijk pijnlijk in haar nek, schouder, rib- en lendenpartij. Daar ze gemeld was voor de wedstrijd op zondag, heb ik haar maar afgemeld en aangevraagd of mijn andere drie dan samen mochten lopen. Gelukkig kon dat.
Zondag ochtend liepen ze in course 1. Het was een zeer spectaculaire course omdat Cranston in volle vaart tussen de lintafzetting en het grote speelkasteel een halve ronde liep en op het moment dat we dachten dat hij door zou lopen en er tussenuit zou komen, draaide hij om en liep hetzelfde halve rondje weer terug om vervolgens weer achter het haas aan te gaan. We kwamen niet meer bij van het lachen! Hoe kon hij het verzinnen!
’s Middags liepen ze op het lang gerekte smalle terrein waar CC2000 draaide. Ik had verwacht dat Cranston hier wel enorm zou afsnijden, niet tot het einde van het veld zou doorlopen maar halverwege het haas zou opwachten om vervolgens in één rechte streep naar de opvang te gaan. Maar wederom verbaasde hij ons door perfect te volgen, zelfs helemaal tot achterin! Hij kreeg het hoogste aantal punten van de drie voor deze course wat voor hem echt verbazingwekkend is. Wat hadden ze weer genoten van het spelletje!
Voor Cytaugh had ik gelukkig heel snel een afspraak kunnen maken bij de osteopaat. Toen bleek pas wat voor klap ze gemaakt had, bijna haar hele lijf was zeer pijnlijk maar met name haar nek, rechter schouder, rib- en lendenpartij hebben meerdere behandelingen nodig gehad om te herstellen.
Twee weken later,12 november, was de coursing in Ravels, België. Daar het heel mooi weer zou zijn besloten we, ondanks dat het maar 36 kilometer is, toch met de caravan te gaan. Wel zo comfortabel. Voor de hounds hadden we de stretchers mee genomen zodat ze lekker in het zonnetje konden liggen en wij zaten heerlijk in ons T-shirtje te genieten van de uitzonderlijke temperatuur. Maar zodra de zon achter de bomen was verdwenen werd het echt koud en ’s morgens was het gras bevroren.
Op Ronostrand had Crumbaugh overtuigend gewonnen met 12 punten verschil van Charlaigne, nu was het Charlaigne die met 12 punten verschil won en wel van Cranston daar Crumbaugh in de eerste omloop echt niet lekker liep. In de tweede omloop ging het een stuk beter maar de achterstand was voor Crumbaugh niet meer in te halen en hij eindigde als derde.
Dit was de laatste coursing van het seizoen. Crumbaugh en Charlaigne zijn echte toppertjes en Cranston imponeert door zijn enorme kracht en uithoudingsvermogen, echt een genot om naar te kijken. Hopelijk blijft dat een poosje zo. Met Cytaugh moeten we nog maar afwachten hoe ze het komende seizoen in gaat, voorlopig doen we maar rustig aan met haar.
Wij wensen iedereen een heel gezellig kerstfeest en een gezond en sportief 2023!
Posted in 2022, Buitenland, Lure Coursing | 
Tags: Charlaigne O'Cockaigne, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Cranston Argyll O'Cockaigne, Crumbaugh O'Cockaigne | 
Comments Closed
Göhlsdorf, Heteren en Oude Pekela.
24 Augustus was de caravan weer schoon en ingeruimd en vertrokken we naar Göhlsdorf, nabij Berlijn. CC2000 was gevraagd om op zaterdag de coursing te draaien en zodoende was nagenoeg het hele team aanwezig. We liepen op donderdag en vrijdag nog in het stralende zonnetje in een T-shirtje rond maar voor zaterdag was zeer slecht weer voorspeld en konden we de regenkleding uit de mottenballen halen. Gelukkig viel het in de ochtend heel erg mee en ook ’s middags toen de Deerhounds voor de tweede keer liepen, was het nog droog. Pas later op de dag barstte het los en was iedereen in een mum van tijd doorweekt. Er waren 8 Deerhounds gemeld waaronder mijn 4-tal. Het was een hele toer om Cranston en Crumbaugh bij de start te krijgen omdat deze zeker 100 meter van de ingang van het terrein verwijderd was, netjes meelopen zit niet in hun genen! Na de eerste omloop stond Charlaigne op de eerste en Cytaugh op de laatste plaats. Crumbaugh op een gedeelde vierde en Cranston op de zesde plaats. In de middag liep Charlaigne met Islay’s Rhiann van Silke Eichhorn en dit was een zeer mooie course, de dames waren goed aan elkaar gewaagd maar Charlaigne had teveel energie 
verspeelt voordat ze van start ging en verloor zodoende een paar puntjes. Uiteindelijk werd ze tweede, Crumbaugh vierde, Cranston zesde en Cytaugh de laatste.
Zondag was de CAC show waarvoor ik alleen Charlaigne had ingeschreven. Er waren maar drie Deerhounds ingeschreven; 1 reu in de jeugdklas, 1 teef in de jeugdklas en Charlaigne in de tussenklas. Ze deed het best wel netjes en liet zich goed betastten. Ze werd BOB en eind van de middag werd ze in de eindkeuring, ondanks dat ze zich niet echt wilde tonen, bij de drie besten geselecteerd! Met deze twee resultaten van de coursing en de show, behaalde ze de titel Schönheit und Leistung! Ze doet het toch wel goed, mijn kleine meisje.
Het weekend erna zaten we op een camping onder Arnhem omdat zaterdag de coursing van Swift was en zondag de Jongehonden/Veteranendag van de Stichting Rasgroep Windhonden te Heteren. De coursing van Swift liep als een trein en Maarten had een mooi parcours weggelegd waarop ook de Deerhounds goed uit de voeten konden. Mijn complete viertal verscheen weer aan de start en deze keer ging Crumbaugh met de eer strijken.
Voor zondag waren Charlaigne en Brandir gemeld. Ik vond het gewoon erg leuk om zo’n oude, fitte reu nog eenmaal te tonen maar ik had hem wel beloofd dat dit echt zijn laatste showtje zou zijn. Er waren 5 Deerhounds gemeld voor de kersverse Barsoi-keurmeester Sybiel Schroeder maar helaas waren er maar 3 aanwezig. De jonge reu, John Falstaff van Jan Scheer en Joke Groeneveld, Charlaigne en Brandir. Charlaigne werd beste Jonge Hond en Brandir was logischer wijze Beste Veteraan. Begin van de middag waren alle keuringen klaar en moesten we opdraven voor de eindkeuring. Tot mijn verbazing verkoos Sybiel Charlaigne tot Beste Jonge Hond van de dag en toen Brandir voor Beste Veteraan moest strijden, won hij dit ook!! Leon Scholten keurde deze groep en hij vond Brandir nog zo goed voor zijn leeftijd. En dat is hij ook! Wat was ik trots op hem!!!
En toen …… op 17 september was er eindelijk na 26 jaar, een Nederlands Kampioenschap Coursing voor de Deerhounds!!!!!
Op 26 oktober 1996 was het eerste NKC te Een, tevens de eerste wedstrijd die het huidige WvCNL, op RONOstrand organiseerde. We hadden 6 Deerhounds bij elkaar zodat de titel vergeven kon worden. In die tijd was het nog gebruikelijk dat de deelnemers zelf de indeling maakten zodat je mooie gelijkwaardige courses te zien kreeg. We hadden wel verwacht dat dit met het NK ook mogelijk zou zijn maar helaas besloot de commissie dat zij de indeling gingen maken en hier waren we het niet mee eens omdat de reuen van Dick en Wil Bults en Jacqueline de Kok dusdanig agressief gedrag vertoonden bij de opvang, dat de familie Hawkins en wij, ons genoodzaakt zagen om onze hounds terug te trekken. Wij wilden absoluut niet dat onze hounds de klos zouden worden van een knokpartij! Dus wij trokken onze Deerhounds terug met het gevolg dat er geen titel uitgereikt kon worden. Nou, toen waren de poppen aan het dansen!!!!
Dick, Wil en Jacqueline dachten anders over agressie bij de opvang, die vonden dat normaal, en dus liepen de twee agressievelingen die dag hun rondje en zorgden ze dat er een man of acht klaar stonden om hun honden te vangen na afloop van de course. Wat een vertoning, ik zou me dood schamen!!!
Enfin, gelukkig zijn de reglementen zowel Nationaal als Internationaal eindelijk ten goede veranderd, zodat zulk asociaal K gedrag een vette diskwalificatie oplevert. We zien dan ook nagenoeg geen agressief gedrag meer bij de opvang, bij geen enkel ras. Gelukkig!
Dit jaar, op 17 september jl. waren er 61 windhonden aangemeld en moesten er 8 keurmeesters opdraven voor het Nederlands Kampioenschap Coursing te Oude Pekela. Iedere hound wordt door 6 verschillende keurmeesters beoordeeld en het is altijd een heel gepuzzel om de juiste keurmeesters op het juiste moment te laten keuren daar ze zelf ook vaak honden aan de start hebben. Een paar jaar geleden zijn de Nederlandse regelementen wat betreft de aantallen die aan de start moeten verschijnen voor een NK, aangepast. Men zag wel in dat er voor een aantal rassen op de oude manier nooit een NK zou komen. Dus in plaats van 6 hoeven er nu nog maar 4 aan de start te verschijnen en dat lukte dit jaar bij de Deerhounds voor het eerst!!
Het waren wel alle vier mijn hounds maar daar kan ik niets aan doen en de strijd was er niet minder om. De drie jongelingen zijn alle drie bloedfanatiek dus dat levert mooie courses op. De enorme kracht waarmee Cranston over het veld dendert, het samenspel van Crumbaugh en Charlaigne en de getoonde intelligentie van Cytaugh (ze was weer helemaal terug na haar loopsheid) maken het tot een waar feestje. In de eerste omloop liep Cytaugh met Crumbaugh, niet zo’n goede combinatie. Cytaugh snijdt erg af en loopt alleen maar te denken terwijl Crumbaugh vol overgave achter het haas aan gaat. Cranston en Charlaigne is ook niet zo’n goede match want Cranston snijdt ook erg af maar toont ook een enorme kracht en wendbaarheid. Na de eerste omloop hadden Crumbaugh en Charlaigne allebei 257 punten, Cytaugh 252 en Cranston 248.
’s Middags liepen eerst Cytaugh en Cranston, een leuke combi voor de draaier! De één snijdt nog meer af dan de ander en zie dat dan maar voor te blijven met het haasje. Crumbaugh en Charlaigne daarentegen tonen het samenspel, prachtig om te zien! Maar Charlaigne moest het afleggen tegen haar broer, met twee puntjes minder kwam ze van het veld af. En hiermee werd Crumbaugh de eerste Nederlandse Deerhound met de titel Nederlands Coursing Kampioen!!
Posted in 2022, Buitenland, Lure Coursing, Show | Tags: Charlaigne O'Cockaigne, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Cranston Argyll O'Cockaigne, Crumbaugh O'Cockaigne, Nimloth Brandir | Comments Closed
Rondje Zweden en Denemarken
Op 23 juli vertrokken we weer richting het noorden. De eerste overnachting was op de camping tussen Bremen en Hamburg, altijd leuk om wakker te worden met een kudde damherten in de voortuin. Van hier gingen we verder naar een camping in Zweden waar we twee nachten zouden verblijven. Maar bij aankomst keken we onze ogen uit, het leek wel een stortplaats van oude caravans met verzakte en kapotte voortenten. Ook de mensen die er rondliepen leken niet erg op kampeerders. Aan het begin van de avond verschenen er een aantal katten die brutaal op korte afstand naar de hounds gingen zitten kijken en een paar grote egels waggelde aan de overkant van het pad voorbij. Dit was natuurlijk wel zeer spannend voor de hounds maar erg lastig voor ons en uiteindelijk besloten we maar om met z’n allen de caravan in te gaan. Mede hierom zijn we de volgende dag vertrokken naar de volgende camping alwaar we dan drie dagen zouden zijn. Dit was een zeer ruime camping met een prachtig groot bos ernaast waar je uren kon wandelen maar het stikte er ook van de teken. Ondanks dat de hounds ertegen behandeld worden, plukte ik iedere dag tientallen teken van ze af! Op de laatste avond werden we getrakteerd op ‘gouden bomen’, een heel spectaculair schouwspel.
Op 28 juli vertrokken we richting Västerås alwaar op vrijdag en zaterdag de Skokloster Summer Show en op zondag de Zweedse Deerhound Club Show plaats vonden. De camping waar we op belandde lag op 20 minuten rijden vanaf de showground en had een behoorlijk uitlaat gebied. Helaas liepen hier vrij veel hazen wat ook weer de nodige attentie vroeg! Voor de vrijdag had ik alleen Charlaigne gemeld in de Intermediair klas voor keurmeester Vlastislav Vojtek uit Slovenië, ze was de enige in deze klas, kreeg een uitmuntend en moest terug komen voor Beste Teef. Tot mijn grote verbazing werd ze tweede Beste Teef van de in totaal 14 teven! Beste teef werd Galerita’s Fiona van Mikael Nordström (echtgenoot van de fokster Cecilia Nordström en voorgebracht door Ylva, hun dochter). Ik heb de Galerita’s altijd bewonderd en ook deze teef was een plaatje! Zo sound en well-balanced, met behoud van een prachtige topline tijdens een zeer mooi gangwerk. Beste van het ras werd Grayrory’s Irresistible van Maria & Åke Käck.
Voor Beste Intermediair moest Charlaigne het opnemen tegen Necesse’s Faust Fortunatus van Ray Lindholm. Een mooie reu maar hij heeft nog wat tijd nodig; is nog wat los in zijn beweging. Ook deze strijd won Charlaignetje. Wat was ik trots op haar!! temeer omdat ze zich netjes gedroeg en goed liet betasten.
De zaterdag hadden we rustdag en dat was maar goed ook, het was ontzettend warm, zeker op de showground en dat zou voor de oude Brandir niet uit te houden zijn geweest. Wel moesten we eind van de dag de boel weer opbreken daar we zondagochtend vroeg moesten uitchecken. Dus zo laat mogelijk, toen de zon al achter andere caravans was gezakt en de temperatuur gedaald was, de tent en luifel weer afgebroken, ingepakt en de boel klaar gemaakt voor vertrek.
Zondag dus de Club Show. Ik had alles gemeld behalve Cranston. De keurmeester was Barbara Heidenreich uit Canada en ik vond het erg leuk om eens onder haar uit te komen. In totaal waren er 21 reuen en 26 teven gemeld waarvan 19 reuen en 24 teven aanwezig waren.
Als eerste mocht mijn 122 maanden oude Brandir op draven, hij deed het redelijk maar toonde duidelijk dat showen nog steeds zijn ding niet is!
Als tweede moest Crumbaugh de ring in samen met 7 andere reuen tussen de 15 en 24 maanden oud. Ondanks dat hij nog nooit geshowd is toonde hij zich behoorlijk goed en liep netjes mee. Hij vond alles wel erg interessant en wilde het liefst iedereen die aan de ring zat begroeten. Barbara had het best wel moeilijk met deze klas maar uiteindelijk maakte ze mijn Crumbaugh beste!
Nummer twee was Necesse’s Faust Fortunatus van Ray Lindholm, de reu waarvan Charlaigne op vrijdag had gewonnen!
Na alle reuenklassen gekeurd te hebben moesten Crumbaugh en de oude Brandir terugkomen voor Beste Reu. Brandir stond natuurlijk voor spek en bonen in de ring en baalde er duidelijk van maar Crumbaugh vond het prachtig en showde zichzelf naar de EERSTE PLAATS!! Best Reu, wie had dat verwacht???!!! 
Hierna was het de beurt aan Charlaigne, ze misdroeg zich weer verschrikkelijk maar belandde toch nog op de tweede plaats achter wederom een mooie Galerita.
Als laatste stond Cytaugh alleen in de klas van 7 tot 9 jaar oude teven. Niet zo moeilijk om dan eerste te worden.
Beste teef werd uiteindelijk Lawtons Eqvizzical Exuviance van Stefan Hagstedt.
Voor de strijd om Beste van het Ras kwamen er meerdere reuen en teven de ring in. Ik snap niets van het Zweedse keursysteem en zeker een Club Show heeft zijn eigen regels, erg ingewikkeld allemaal. Maar enfin, na heel wat gewik en geweeg werd Lawtons Eqvizzical Exuviance Beste van het Ras en Crumbaugh tweede. Een hele mooie prestatie voor zo’n jonge reu!
Na deze keuring moest Crumbaugh nog terug komen voor Beste Intermediair, wat hij aflegde tegen …. een mooie Galerita teef, Galerita´s Athelas, die van Charlaigne had gewonnen. Charlaigne moest nog terug voor Beste Hoofd maar ze wilde haar hoofd niet tonen, ze keek constant de andere kant op. Brandir was Beste Veteraan en Cytaugh Beste Senior en Beste Gebruikshond. Ook de Paarklas met Charlaigne en Crumbaugh was voor O’Cockaigne! Helaas hadden ze de strijd om Beste Gangwerk geschrapt wegens tijdgebrek, erg jammer want onder andere won Crumbaugh daar iedere keer op.
We gingen naar huis met een berg rozetten en vier goed gevulde Goody Bags met zeer originele cadeautjes, heel leuk hoe ze dat daar doen! Al met al was het een zeer geslaagde Club Show en heel leuk om Barbara weer even te spreken.
Na de show moesten we nog 200 kilometer naar het zuiden rijden, naar Olerum (wie heeft er niet ven gehoord?) alwaar de coursing, waarvoor Simon was uitgenodigd om te jureren, zou plaatsvinden. Tegen achten kwamen we er aan en hebben gauw de boel weer opgebouwd.
Daar mijn hounds niet mee mochten doen omdat Simon daar twee heel dagen in het veld moest staan, zouden Crumbaugh, Charlaigne en Cranston een proefloop doen. Cytaugh zou als begeleidhond meelopen bij de drie officieel gemelde Deerhounds. Voordat we maandagochtend naar het coursingveld liepen met de drie jongelingen, maakte Simon de sliplijn van Cranston klaar en deed die bij hem om. Helaas niet helemaal volgens de regels met als gevolg dat toen ik hem startte, hij er vandoor ging met mij achter hem aan – de lijn slipte niet! Ik maakte een enorme smak tegen de grond en werd een stuk mee gesleurd. Van nu af aan is het dus verboden voor Simon om ooit nog een sliplijn klaar te maken!!
Enfin, de hounds 
werden opnieuw gestart en gaven weer een prachtig schouwspel te zien, niets mooier dan drie Deerhounds in ‘full speed ‘ over het veld.
Cytaugh liep later die ochtend met een teef maar na een paar honderd meter stapte ze op een klos en was er gelijk klaar mee. Ach, ze zat twee weken na haar loopsheid dus het was begrijpelijk.
De volgende dag hebben de drie apenkoppen twee keer een proefloop gedaan, ze hadden hiermee het tekort aan vrije beweging weer ingehaald! 
Het waren erg leuke dagen en we zaten tot in de late uurtjes gezellig bij elkaar onder de partytent, gelukkig spreken de Zweden goed Engels want van dat Zweeds versta je niets!
Woensdagochtend hebben we de boel weer ingepakt en zijn richting Göteborg gereden. Hier verbleven we tot en met vrijdagochtend om vervolgens met de ferry naar Frederikshaven over te steken. Vandaar nog een klein stukje rijden naar Nørresundby waar Simon wederom twee dagen de coursing mocht jureren. Hier mochten de hounds wel officieel meedoen en ik had ze alle vier gemeld. Nu maar hopen dat Cytaugh het ook een beetje behoorlijk zou doen!
We stonden met de caravan vlak langs een wild gebied waar een kudde koeien, Schotse Hooglanders, Lakenvelders en kruisingen hiervan, rondliepen. De kruisingen waren heel bijzonder en leken op ruwharige Lakenvelders. Eén van de jaarlingen was erg geïnteresseerd in Crumbaugh en hij in haar. Ze was ook wel erg mooi en ze stonden minuten lang naar elkaar te kijken, er was duidelijk een Schotse klik!
De hounds liepen op zondag en Hanne van de Eikica Sighthounds zou helpen starten. Als eersten liepen Cranston en Cytaugh en …. Cytaugh liep. Ze anticipeerde wel erg veel en zou het hoogste aantal punten voor intelligentie gehad moeten hebben maar helaas is dit onderdeel geschrapt. In de tweede Deerhound course dus Crumbaugh en Charlaigne en dat was echt een spetterende course! Vol overgave volgden ze het haas en Crumbaugh liep net iets beter dan Charlaigne maar die liet zich niet kennen en pakte in de tweede omloop 4 puntjes meer dan Crumbaugh en belandde op de eers
te plaats met het Certificat! Cranston werd derde en Cytaugh vierde. Ze hadden weer heerlijk gelopen en waren zonder blessures van het veld af gekomen. Het was weer een super goed georganiseerde coursing die liep als een trein.
Maandag 8 augustus zakten we af naar Camping Ringkøbing. We waren al twee keer eerder op deze camping geweest en dat beviel prima. Mede door het grote losloopbos direct naast de camping waar de hounds heerlijk kunnen rennen, is het een ideale plek om een paar dagen te staan. En … we hadden geluk met de temperaturen, niet boven de 30°!
Op donderdag even naar het ‘Sandskulpturfestival’ in Søndervig geweest. De indrukwekkende zandmuur van 200 meter lang en 7 meter hoog was bewerkt met het thema de Middeleeuwen. Echte kunstwerken gemaakt door verschillende mensen uit vele landen. O.a. een paar Nederlanders, Engelsen, een Rus, Oekraïner, Belgen en Zweden hadden zich heerlijk uitgeleefd in deze enorme zandbak met een prachtig resultaat!
En ja, de lucht was echt zo blauw!
Na een heerlijk relaxed weekje kwamen we zaterdag 13 augustus weer thuis. Maar niet voor lang want eind augustus moesten we weer in Göhlsdorf zijn alwaar Simon samen met Maarten en Willem de coursing moest verzorgen. Wordt vervolgd.
Posted in 2022, Buitenland, Lure Coursing, Show | Tags: Charlaigne O'Cockaigne, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Cranston Argyll O'Cockaigne, Crumbaugh O'Cockaigne, Nimloth Brandir | Comments Closed
Van alles wat en even naar Finland.
Begin dit jaar heb ik van Vision en haar zonen en van Cytaugh en haar pups, DNA opgestuurd naar Amerika voor onderzoek op Post Operative Bleeding Syndroom omdat ik vermoedde dat Vision hieraan is overleden. Na ettelijke weken kreeg ik de uitslagen en het bleek dat Vision inderdaad genotype SERPF2-VAR had, wat inhoudt dat ze het hoogste risico had, wel 500 keer hoger dan hounds die geen risico oftewel het SERPF2-WT genotype hebben. Door de bloedingen na haar operatie was de toevoer van zuurstof niet toereikend voor de organen en het zenuwstelsel en nieren kunnen zeer makkelijk beschadigd worden door te weinig zuurstof; de bloedingen waren dus de oorzaak van het uiteindelijke nierfalen.
Haar zonen, Cranston en Callaghan hebben beide SERPF2-HET, wat inhoudt dat ze 25 keer meer kans op nabloedingen hebben als ze een operatie ondergaan of een ongeluk krijgen. Het is dan dus belangrijk dat de dierenarts de juiste medicatie op de plank heeft liggen. Helaas blijkt dat je die medicatie niet in eigen beheer mag hebben dus als je onderweg bent heb je een probleem.
Ook twee puppen van Cytaugh hebben de SERPF2-HET variant terwijl Cytaugh zelf SERPF2-WT heeft. De eigenaren zijn natuurlijk terstond op de hoogte gebracht zodat ze hun dierenartsen kunnen informeren en ook de eigenaar van de vader van de pups heb ik verwittigd.
Ik ben erg blij dat we, naast Factor VII Deficiency, nu ook de mogelijkheid hebben om de hounds op deze bloedingsstoornis (Delayed Bleeding Sydrome (DBS – ook wel genoemd hyperfibrinolysis)) te testen. Je kan er een hoop narigheid mee voorkomen.
De commerciële test is nog niet op de markt maar indien nodig kan men gewoon een swap naar Amerika sturen voor onderzoek.
Helaas zijn er nog steeds fokkers die niet eens op Factor VII testen, wat zeer onverantwoordelijk is daar het grote risico’s met zich meebrengt. Ik raad u dan ook aan, dat wanneer u een pup wilt aanschaffen, u aan de fokker vraagt of deze wel op Factor VII en DBS getest is. Via de volgende link, https://www.o-cockaigne.eu/?page_id=20680, kunt u hier meer over lezen.
Eindelijk konden we half maart de caravan onder de caravanport uithalen en uitmesten. Het wordt altijd in de loop van de winter een soort opslagplaats en eer je alles weer op z’n plek hebt en hebt schoon gemaakt, ben je wel een dag verder. Maar in de loop van donderdagochtend 17 maart, konden we dan vertrekken richting Lelystad alwaar het eerste CC2000 evenement zou plaatsvinden. Een dikke 50 hounds waren er aangemeld en het was een enorm gezellige dag met perfect weer voor de hounds. Het was erg leuk om Mackenzie (en natuurlijk Bert en Mariëtte die erbij horen) weer te zien en ook Simone en Marco met Finn en Kick.
Helaas mocht Charlaigne niet lopen, die zat nog steeds in de lappenmand maar er liepen dus 6 Deerhounds die dag! Mackenzie moest weer even wennen maar liep uiteindelijk heel mooi. ’s Middags heeft ze samen met broer Crumbaugh gelopen en dat ging perfect!! Ook hele leuke courses van Cranston met de Afghaan Kimi van John en Karin, en ’s middags met de Barsoi van Anneke. Iedereen heeft enorm genoten.
Op 11 april heb ik Brandir’s hart weer laten testen en wederom is die verbeterd! Door de toevoeging van Carnitine, Taurine en Q10, wordt zijn hart steeds krachtiger en hoef ik niet meer bang te zijn dat hem hetzelfde overkomt als Chidish. Ook Cranston is voor de eerste keer getest en prima bevonden. Wel fijn om te weten voordat hij aan zijn coursing carrière begint.
Cranston, Crumbaugh en Charlaigne, hebben intussen hun coursinglicentie gehaald en Cranston heeft al een aantal coursings succesvol gelopen.
Het laatste grote evenement was het Wereld Coursing Kampioenschap op 27, 28 en 29 mei in Kalajoki, Finland. We vertrokken op 18 mei en hadden er een paar weken voor uit getrokken met een paar dagen Flyvesandet in Denemarken en op de terugweg een stop bij Sonja. Op Flyvesandet was het weer dolle pret met het lage water. Zelfs Brandir, die vorige jaren nog bang was voor het getijde, liep nu vrij en vrolijk mee. Hij ging zelfs regelmatig helemaal uit z’n bol!
Het is een heerlijk gebied en de hounds genieten er altijd volop. Het is ook een prima terrein voor een goede conditietraining want door zo’n laagje blubberig zand lopen is best heel zwaar!
Onderweg naar Kalajoki hebben we op verschillende campings gestaan, o.a. in Zweden, waaronder een hele leuke natuurcamping in een hele mooie omgeving.
Op woensdag 25 mei kwamen we in Kalajoki aan en werden naar onze plek verwezen, een strook asfalt voor de caravan met daarnaast een grote zandbak. We stonden pal aan het strand, of eigenlijk op het strand, en keken uit over de Botnische Golf alwaar het zee-ijs nog op dreef. Een vreemde gewaarwording daar het die eerste dagen lekker warm was en iedereen in T-shirtjes en korte broeken rond liep. De hounds vonden de zandbak heerlijk en wij veegden iedere dag het zand weer naar buiten.
De drie coursingparcoursen lagen ook op het strand en hadden allen een lengte van ongeveer 800 meter. Dit was lang genoeg daar het natuurlijk heel zwaar is om door het mulle zand te rennen. Op woensdag, donderdag en zondag mochten Crumbaugh en Charlaigne een proefloop doen maar op donderdag zag ik na afloop dat beiden in totaal 6 kapotte voetjes hadden van het zand dat het vel aan de onderkant tussen de tenen had weg geschuurd. Een zeer pijnlijke aandoening die helaas niet snel genezen was – dus geen proefloop meer op zondag.
Cranston liep op vrijdag in de CSS klasse met twee Zweedse teven en één Engelse reu. Deze reu, Kirjojax Harris, had ik vorig jaar tijdens de Breed Show in Engeland gekeurd en het was erg leuk om te zien dat hij nu ineens een stuk volwassener was en in positieve zin, veranderd. Mooie reu!
In de eerste omloop liep Harris onder rood en Grayrory’s Kestrel onder wit. Harris ging heel goed van start maar halverwege kwam Kestrel voorbij en hierna liep Harris eigenlijk achter Kestrel aan en heeft haar op een gegeven moment ook tot twee keer toe aangeraakt, oftewel hij stoorde op haar. Hiervoor kreeg hij een diskwalificatie wat natuurlijk erg zuur is als je helemaal uit Engeland komt.
In de tweede omloop liep Cranston onder rood samen met Grey Mountain Maggies Aileen. Aileen liep als jonge meid meestal strak achter het haas maar maakte ook af en toe een inschattingsfout. Cranston courste meer met zijn hoofd hij las het terrein en sneed af waar nodig. Tot drie keer toe ging de draaier de mist in, hij schatte de snelheid van Cranston verkeerd in en hierdoor kwam Cranston in contact met het haas. Gelukkig heeft hij er niets aan over gehouden. Helaas was er één keurmeester die zeer waarschijnlijk de punten heeft verwisseld waardoor Cranston op de derde plaats belandde.
In de middag moest hij dan alleen lopen en dat was zeer nadelig voor hem. Zo’n grote, zware reu valt niet te vergelijken met de course ervoor van twee teefjes. Hij belandde uiteindelijk op de derde plaats. Erg jammer dat het zo gegaan is maar Cranston heeft echt heel goed gelopen en er van genoten.
Zaterdag was het de beurt aan Cytaugh. Er waren 12 teven (6 Duitse teven, 2 Tsjechische, 2 Zweedse, 1 Finse en mijn Nederlandse Cytaugh) gemeld voor de CACIL klasse en geen enkele reu! Cytaugh startte in de eerste course samen met Islay’s Quickstep van Ira Johannsen (DE). Cytaugh kreeg 243 punten en Quickstep 230. Cytaugh stond hiermee op een voorlopige vijfde plaats!! In de tweede omloop liep Islay’s Luck Penny van Ira met Crathlint Dwynwen Dee van Satu Hakanurmi, de enige Finse. Luck Penny kreeg 228 punten en belandde op een voorlopige tiende plaats terwijl Dwynwen Dee een diskwalificatie kreeg. Fernhill’s Rose at Grayrory van Åke Kack (SE) liep een zeer mooie course en verdiende 245 punten en Islay’s Peekeboo van Ira kreeg er 232. In course vier liepen Islay’s Oonagh van Ira en Cotherstone Angrboda van Ann-Marie Boyle (SE) en ze kregen respectievelijk 247 en 229 punten. Course vijf was voor Ailis Under Sharp Hill van Andrea Jahelková en Islay’s Quinn van Silke Eichhorn, en deze dames belandde op een gedeelde eerste plaats met 257 punten. In de laatste course liep Aisha Under Sharp Hill van Andrea met Islay’s Luighseagh van Claudia Oeljeschläger (DE) met 237 en 179 punten.
In de tweede omloop moest Cytaugh in course 4 het opnemen tegen Aisha Under Sharp Hill. Aisha kreeg 1 puntje meer dan Cytaugh maar dat was niet genoeg om van haar te winnen. Cytaugh belandde uiteindelijk op de vierde plaats.
Ik was best trots op Cytaugh, met haar dik 7 jaar heeft ze het toch goed gedaan!
Zoals gezegd, op de terugweg een dagje bij Sonja langs gegaan. Erg vreemd om alleen maar twee Galga’s aan te treffen en Brandir en Cytaugh hadden dit ook niet verwacht. Na een heerlijk lui dagje zijn we zondag weer richting huis gereden om daar onze nieuwe kurkvloer te mogen aanschouwen. De vloer is schitterend alleen troffen we ook overal egaline aan; op het terras, tegen de muren, zelfs de deurkrukken zaten onder. Dat werd dus een terugkomertje voor de vloerleggers om de boel schoon te maken. Het hield alleen wel in dat we niet gelijk konden beginnen met het inruimen van ons huis want alles, werkelijk alles stond in het schuurtje, op de veranda en onder de carport. Enfin, als we voor de Kerst maar klaar zijn.
Posted in Buitenland, Deerhound algemeen, Lure Coursing | Tags: Charlaigne O'Cockaigne, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Cranston Argyll O'Cockaigne, Crumbaugh O'Cockaigne, Nimloth Brandir | Comments Closed
On the road again!
Op woensdag 25 augustus vertrokken we bepakt en bezakt naar Göhlsdorf nabij Berlijn, alwaar Simon de Internationale coursing voor windhondenrenvereniging Phoenix zou verzorgen. Het was voor Crumbaugh en Charlaigne de eerste keer dat ze zo’n lange trip met de caravan gingen maken maar ze pasten zich prima aan en vonden het heel spannend om iedere keer op een andere, onbekende locatie aan te komen en te wandelen.
Nadat we op donderdag de boel hadden opgezet en een lekker stuk met de hounds hadden gelopen, vonden we bij terugkomst een bierstand tegen over ons. Ze waren nog met het één en ander bezig maar zodra ze klaar waren konden we een biertje komen halen. Nou dat laat je je geen twee keer zeggen! Op vrijdag heeft Simon het parcours opgebouwd en mochten Cytaugh, Crumbaugh en Charlaigne even heerlijk de benen strekken. Met z’n drieën tegelijk denderde ze over het veld, prachtig om te zien. Cytaugh is nog steeds de snelste maar Crumbaugh deed niet veel voor zijn moeder onder!
Voor de coursing op zaterdag waren in totaal zo’n 100 windhonden gemeld maar omdat het in de ochtend niet erg vlotte was het tegen zessen eer alle courses waren gedraaid! Ik had Cytaugh niet gemeld voor de officiële coursing maar gelukkig mocht ze samen met Crumbaugh en Charlaigne nog een rondje coursen na afloop. Wat genoten ze hier weer van! Vooral Crumbaugh was zo ontzettend fanatiek en wilde iedere keer zo ontzettend graag het veld op, dat hij tijdens de normale wandelingen niet voorbij het veld te krijgen was, erg lastig!
Op zondag was de CAC show en hiervoor had ik Charlaigne gemeld. Was het alle dagen hiervoor mooi weer, op zondag kwam de regen met bakken uit de lucht. Er was 1 veteranen teef, 3 jeugdteefjes (waarvan Charlaigne de jongste was) en 1 openklas teef gemeld voor keurmeesteres Hanna Wozna-Gil uit Polen. Op het moment dat ik de ring instapte was het even droog en Charlaigne showde voorbeeldig. Ze liep zonder gek te doen netjes mee en bleef ook redelijk goed stilstaan, wonderbaarlijk! Ze eindigde als eerste!! Maar toen ze terug moest komen om te strijden voor BOB kwam het weer met bakken uit de lucht en wilde ze helemaal niets meer behalve terug naar de caravan! Aanvankelijk zouden we op maandag weer vertrekken maar daar de weersvooruitzichten geen beter weer voorspelden, besloten we maar om, tijdens een uurtje dat het droog was, de boel in te pakken en te vertrekken.
Zo gezegd zo gedaan maar tegen verwachting in was het ontzettend druk op de weg en kwamen we pas laat in de middag aan op ons overnachtingsplekje. Maandag in de middag waren weer thuis.
Het weekend erop zou Simon eigenlijk een coursing in Frankrijk moeten jureren maar die ging niet door vanwege een te laag aantal gemelde hounds. Jammer, het zou wel weer eens leuk zijn om in Frankrijk te coursen. Volgend jaar dan maar weer. Maar dit uitgevallen weekend gaf ons wel wat meer lucht om ons voor te bereiden op het tripje naar Engeland.
Wordt vervolgd!
Twee gezellige weekenden
Na de vakantie en de drukte rondom Cytaugh hadden we op 19 september de nationale coursing van WRV ’t Haasje. Op vrijdagmiddag kon Cearrean dan eindelijk de eerste course lopen voor zijn haasvastverklaring dankzij de Saluki Geer van Henriëtte. Dit ging prima. Op zaterdagochtend heeft hij samen met de Sloughi Gabr van Els en Frie de tweede course voor zijn haasvast gelopen en ook dit ging goed. Dus Cearrean kan aan de bak. Het was een erg gezellig weekend, af en toe een beetje te warm en ’s avonds behoorlijk koud maar we hebben het overleefd en weten nu hoe we de volgende keer ons kampement moeten opzetten bij hoge temperatu
ren en veel zonneschijn.
Nadat we op zondag ons boeltje weer ingepakt hadden, zijn we eerst 3 nieuwe kipjes op gaan halen in Langerak. Nu hebben we weer 7 kipjes en 1 haan, ze passen precies op de zitstok in hun ‘verblijf’. Nu maar hopen dat er wat meer eitjes geproduceerd worden.
Ook bij thuiskomst even gecheckt of de bijen nog in de boom hingen. Ergens sinds april/mei hebben we een ‘wilde bijenkorf’ in de eik hangen. Nu zagen we zelfs honingraten. Ik hoop maar dat het nest niet naar beneden komt want dat zou een probleem kunnen worden met nieuwsgierige Deerhounds!
Het weekend erna hadden we onze CC2000 funcoursing in Coevorden. Een kleine 30 honden waren gemeld en hebben verschillende delen van het dik 900 meter lange parcours gelopen. Sonja was ook gekomen om de meiden weer eens lekker te laten coursen. Het organiserende team, waaronder nu ook Edith en Willem Jorritsma, stond zodoende met 4 eenheden binnen één omrastering en dit zorgde voor een hoog “Nienoord” gevoel. Ook werd het “Nienoord” gevoel verstevigd doordat Nelli met haar jonge Sloughi Tiffa en Alfred en Gineke met hun Saluki’s en een Galgo aanwezig waren. Binnen de omrastering liepen alle hounds lekker los door elkaar; 6 Deerhounds, 6 Whippets en 1 Galgo. Heerlijk!!! Vooral voor Cranston was dit fantastisch, hij heeft veel geleerd maar vooral ook veel lol gehad. Het weer zat reuze mee en het was wederom een enorm gezellig weekend.
Hopelijk kunnen we nog een paar leuke evenementen meemaken voordat Cytaugh de werpkist in gaat. Maar ik weet pas over anderhalve week of dat daadwerkelijk gaat gebeuren. We blijven duimen!
En nog een heel hartelijk bedankje aan Sonja Koning voor de prachige foto’s!!!
Posted in 2020, Lure Coursing | Tags: Cearrean Argyll O'Cockaigne, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Cranston Argyll O'Cockaigne, Nimloth Brandir, Pyefleet Vision | Comments Closed
Een nieuw jaar, nieuwe kansen.
Het was vorig jaar al duidelijk dat dit een druk en volgepland jaar zou worden. Tevens zouden de plannen die we met Vision hadden, vele geplande evenementen waaraan ik zou deelnemen, in het water kunnen laten vallen. En zo gaat het zeer waarschijnlijk ook gebeuren.
Het eerste evenement, de DWZRV-Sieger coursing in Tüttleben in het weekend van 29-2/1-3 werd verzorgd door Simon en Maarten en zodoende vertrokken we op 26 februari, volgepakt met draaitoestellen en een aggregaat richting Warstein alwaar we één nacht zouden overnachten. Aangekomen op de camping belandden we in de natte sneeuw en blubber, een koud en vies begin. Maar de volgende dagen viel het weer gelukkig mee en konden we zelfs af en toe genieten van een zonnetje. Cytaugh mocht ook deelnemen en deed dat met succes! Ze werd tweede van de 10 gemelde hounds en dat terwijl ze nog in haar loopsheiddipje zit. De mannen hadden een mooi parcours weggelegd van een dikke 900 meter en het was duidelijk dat vele hounds nog niet in topconditie waren, bij velen zag je na 500/600 meter het kaarsje uitgaan. Maar de hounds hebben er wel van genoten en daar doen we het voor. Het was een gezellig weekend, wel wat fris en af en toe een bui maar al met al goed te doen.
Helaas kon Sonja met Vision niet aanwezig zijn daar Vision loops was. En daar het de bedoeling was dat Vision gedekt zou worden had Sonja het erg druk met heen en weer rijden naar Hannover om het progesteron te laten bepalen. Natuurlijk deed Vision het rustig aan en pas na vier keer prikken kreeg Sonja op woensdag 4 maart groen licht om met haar richting Frankfurt te rijden voor de dekking met Fortheringhay’s Faerwald Fable. Deze dekking vond plaats op vrijdag 6 maart. Vervolgens is Vision op zaterdag 7 maart geïnsemineerd met het restant diepvriessperma van 29 jaar oud van mijn eerste Deerhound reu Argyll Bryan from the Market Garden.
Nu is het dus maar afwachten of Vision drachtig is, begin april weten we het. Het wordt dus weer een spannende tijd en hopelijk kruipen er over twee maanden een paar dikke pups in de werpkist.
Posted in 2020, Lure Coursing, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Pyefleet Vision | Comments Closed
Een weekendje RONO-strand
Vorige week had ik de caravan voor de deur gezet en vol gesjouwd met dat wat men nodig heeft. Cearrean heeft dapper mee geholpen en hij sprong in en uit de caravan alsof hij niet anders gewend was. Donderdag 21 maart, eind van de ochtend, vetrokken we richting Een alwaar op RONOstrand de Voorjaarscoursing zou plaatsvinden. De reis verliep voorspoedig en Cearrean gedroeg zich voorbeeldig. Wat dat aangaat is het een enorm makkelijk ding, hij vindt alles goed zolang hij er maar bij mag zijn.
Cearrean keek zijn ogen uit naar de aanwezige honden en moest natuurlijk alles en iedereen begroeten. Hij doet dit met behoorlijk wat geluid wat ik zeer irritant vind maar het is lastig af te leren want hij moet de andere honden wel leuk blijven vinden.
Vrijdag aan het begin van de middag zijn we even naar landgoed Nienoord in Leek geweest. Nostalgie! De hounds die we nu hebben, hebben nooit op Leek gelopen maar Cearrean’s vader, Argyll Bryan from the Market Garden, heeft daar zijn eerste wedstrijd in 1989 gelopen. Hij was toen al 5 jaar oud! De jaren ervoor had hij wel al ettelijke demonstratie,- en funcoursings gelopen, er werden toen nog maar amper wedstrijden georganiseerd.
Nienoord is in de loop der jaren wel veranderd; heel veel bomen en struiken zijn gekapt, het ziet er kaal uit, zeker nu alles nog moet uitlopen. De ijsvereniging heeft palen midden in het terrein gezet en zomers lopen er schapen op. Dus als WvCNL er een wedstrijd wil houden, moeten ze eerst de palen eruit halen en de gaten opvullen. Ook schijnt het terrein er niet beter op te zijn geworden qua gaten en kuilen. Het is zonde maar we hebben vele, ontzettend leuke herinneringen aan Nienoord. Het was een geweldige tijd!
Terug op RONOstrand mocht Cearrean als eerste een stukje ‘coursen’. Natuurlijk had ik een echt bontje voor hem, dat maakt het extra spannend! En alhoewel hij super fanatiek achter zijn muis aangaat, moest hij toch even wennen aan het bontje dat zomaar over het zand ‘wegrende’. De eerste keer ging het een beetje onzeker maar de tweede keer ging hij al zelfverzekerd achter zijn haasje aan.
Hij heeft in ieder geval erg veel plezier aan het spelletje en hopelijk blijft dat zo.
Zaterdag was Cytaugh aan de beurt. Ze was de enige gemelde Deerhound omdat Chidish een week eerder aan zijn voet was geopereerd, dus liep ze alleen. Ik vond dat niet zo erg daar het weer voor de eerste keer was na haar gebroken duim en na de bevalling van Cearrean. Het was dan ook duidelijk te zien aan haar conditie, het eerste deel van het parcours liep ze schitterend maar halverwege zag je toch dat het mulle zand parten speelde. Maar ze had genoten en haar teen was wederom heel gebleven, dat was het belangrijkste!
Toen ik na een lange pauze, haar voor de tweede omloop klaar wilde maken, kregen we te horen dat er niet meer gelopen werd. Na de eerste omloop bleek dat er een Whippet (van een wel héél belangrijk iemand) zeer waarschijnlijk zijn teen gebroken had en men dacht op een steen daar er nogal wat stenen werden gevonden in het zand. (Maar het kan natuurlijk ook een klos geweest zijn.) Dit is natuurlijk belachelijk want die stenen liggen er altijd al en in het zachte zand leveren die normaal gesproken geen probleem op. Tevens is het zo dat, als je over welk willekeurig coursingveld ook loopt, je overal wel stenen, kroonkurken, plastic lepeltjes, glasscherfjes en ga zo maar door, vindt. Dit is niet te vermijden en levert ook eigenlijk nooit een probleem op. Wat veel erger was, was het coursingveld van het NKC afgelopen jaar. Daar gingen bijna 3 van de 5 honden over de kop, liepen er ik weet niet hoeveel honden een blessure op, Cytaugh heeft daar haar duim gebroken maar denk je dat ze dan de wedstrijd staken? Nee, natuurlijk niet!!! En wat te denken van de terreinen van het EKC; in Pouch (Duitsland) lag het gehele gebied vol met glasscherven, in Hongarije was het coursingterrein meer gat dan veld (door de grondeekhoorns) en in Italië lagen de velden bezaaid met rotsblokken in alle maten! (Er is dan ook een Italiaantje verongelukt doordat het tegen een blok aan knalde.) Nee, een wedstrijd afgelasten vanwege een paar stenen vind ik echt te ver gaan, ik heb er geen goed woord voor over, nog even en we lopen op een biljardlaken! Hoe maken we de coursing kapot?!
Posted in 2019, Lure Coursing | Tags: Cearrean Argyll O'Cockaigne, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden | Comments Closed
Een weekendje Gröditz
Zaterdag 29 september mocht ik keuren in Gröditz, nabij Dresden. Het beloofde schitterend weer te worden en daarom vertrokken we op donderdag om vrijdag vroeg in de middag daar te kunnen zijn. En het werd schitterend weer!
Ik had 57 hounds te keuren op zaterdag, een mooi aantal van zeer wisselende kwaliteit. De Afghanen en Barsoi’s scoorden het hoogst, helaas gingen de meeste Azawakh’s met een diskwalificatie de ring uit vanwege te veel wit in de vacht.
Zondag was de coursing. Ze hebben daar een mooi terrein, echt spannend voor de hounds vanwege de bosjes, bomen en het hoogte verschil. De enige Deerhounds waren Chidish en Vision en beiden liepen een mooie course. Helaas is Chidish op een klos gelopen en bleek dus na het middagdutje een dikke teen te hebben. Geen tweede omloop voor hem dus Vision mocht op het podium haar prijs in ontvangst nemen.
Voorlopig zijn we dus weer uitgeschakeld wat de coursing betreft; Cytaugh een gebroken duim en Chidish een dikke teen. Jammer van Ronostrand ik had Chidish daar graag laten lopen.
Nederlands Kampioenschap Coursing
Op 15 september werd het Nederlands Kampioenschap Coursing georganiseerd bij een manege te Werkendam. Op zich een mooie locatie, groot coursingveld, lekker rustig en voldoende wandel-mogelijkheid voor een kort weekend. Helaas bleek gedurende de eerste omloop dat het terrein dusdanig oneffen was dat meer dan de helft van de honden over de kop sloegen. Er zaten dusdanige gaten in dat zelfs een paar Afghanen ten val kwamen! Ettelijke hounds kwamen geblesseerd van het veld af, variërend van amper iets te zien tot, ja, hoe is het weer mogelijk, mijn Cytaugh met een 
gebroken duimpje! Net hersteld van een gat van 2 cm diep tussen haar tenen, nu weer een gebroken teen. Hoe krijgt ze het voor elkaar! En dan ook nog eens haar rechter voorvoet die altijd ingepakt is als ze courst of losloopt. Op de één of andere manier is haar kous tijdens de val naar beneden geschoven en is ze waarschijnlijk met haar duim in het hoge gras blijven hangen.
Gelukkig bleek op de röntgenfoto dat het een ‘mooie’ breuk is en dat het met simpel stabiliseren wel goed komt. Dus de komende 8 weken is haar voetje weer consequent ingepakt! Gelukkig heeft ze er geen last van en is ze sokken en dergelijke wel gewend intussen!
Maar ook Chidish is niet heelhuids uit de strijd gekomen, hij had na de tweede omloop een lichte spierblessure in zijn linker voorpoot. Dus ook hij moet voorlopig even rustig aan doen.
Jammer, het leek een hele goede locatie maar zo’n paardenweide is toch niet geschikt.
Posted in 2018, Lure Coursing | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden | Comments Closed
Juli & Augustus
Juli was een rustige maand, alleen tijdens het weekend van 21 en 22 juli hadden we het Schoonheid en Prestatie weekend van OWRV ’t Haasje in Axel. Daar ik de eer had om op zaterdag de hounds te keuren, konden Chidish en Cytaugh niet meedoen voor de ’titel’. Wel hebben zondag ze heerlijk gecourst.
Augustus daarentegen was weer druk; het eerste weekend zaten we in Donaueschingen. Keramiek mee, want dat verkoopt daar goed, en twee dagen showen. Het was eigenlijk veel te warm om wat dan ook te doen. Op zaterdag hadden we Frederic Maison als keurmeester en op zondag Espen Engh. Deze maakte de onvergetelijke fout door in het keurverslag van Chidish te vermelden; “head is a little bit plain, needs more stop”. Had hij de avond ervoor niet de tijd gehad of moeite genomen om de rasstandaard door te nemen???
Maar … het kan nog gekker. Tijdens de Benelux Winner Show te Amsterdam, de donderdag erna, kreeg Sonja va
n een Russische keurmeester te horen dat Vision een Barsoi gangwerk heeft! Wij hebben vervolgens drie dagen lang naar de keuringen van de Barsois gekeken of we er één zagen met hetzelfde gangwerk als Vision. Helaas, niet gevonden, dus Vision is de enige met het correcte Barsoi gangwerk!
André van den Broek keurde de Wereld Tentoonstelling op zaterdag 11 augustus en kon gelukkig Vision wel waarderen, ze kreeg het Res.CACIB.
Beste reu werd Kilbourne Kaine at Oelmühle en Beste teef Kilbourne Oh Sweet Lorraine to Oelmühle, beide van Jürgen Rösner. (zie de tentoonstellingsuitslagen)
De zondag hierna konden de hounds lekker de benen strekken tijdens de coursing van Lelystad. Dat vonden ze toch iets leuker dan showen en ze hebben genoten!
Op 26 augustus had ik de show in Mechelen waar Chidish Belgisch Kampioen werd en 9 september hadden we in plaats van een showtje en coursing in Berlijn die niet doorging, een coursing in Gesves, België. Hier behaalde Cytaugh haar laatst benodigde CACBL voor het Belgisch Coursing Kampioenschap en kreeg Chidish het reserve.
Posted in 2018, Buitenland, Lure Coursing, Show | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Pyefleet Vision | Comments Closed
Kort overzicht van Juni
De maand Juni was een extreem drukke maand. Het begon met de show in Parijs op zaterdag de 2de waar we Chidish en Vision voor gemeld hadden. Sonja was donderdagmiddag gekomen zodat we vrijdag richting Parijs konden rijden. Donderdagavond laat kreeg Silva ineens koorts en moest af en toe een beetje hoesten. Na een paar antibiotica-tabletten te hebben gegeven werd ze tegen tweeën rustiger en ging Sonja naar bed. Maar niet voor lang … tegen half drie maakte Sonja mij wakker met de trieste mededeling dat Silva was overleden. Silva was overeind gekomen, waarschijnlijk om zich om te draaien, en belandde op de grond. Eer Sonja uit haar bed was, was Silva al over de Regenboogbrug. Een hele mooie dood maar wel erg plotseling. We hebben Silva uit de camper gehaald en in mijn auto gelegd om haar ’s morgens naar het crematorium te kunnen brengen. Geslapen hebben we niet meer.
Na alles afgehandeld te hebben en de camper te hebben ingepakt vertrokken we naar Parijs. Zaterdag waren we gelukkig niet al te vroeg aan de beurt want we waren toch wel een beetje gaar van alle commotie. Zowel Chidish als Vision behaalde het reserve CAC en dat hield in dat we weer naar huis konden. Prima!
Het weekend erna zaten we in Le Touquet bij de Franse R.A.L.I.E. Clubshow. Hier waren 57 Deerhounds gemeld. Keurmeester was Joan Wragg. Ook hier kreeg Chidish het reserve CAC achter de Finse reu Direwolf Mac Custennin van Tapio Hellman. Vision stond in een grote openklas van 14 teven en kreeg een ongeplaatste U. Cytaugh, die nu ook mee mocht, won de Gebruikshondenklas (3) en werd Beste Gebruikshond. Helaas moesten we na de keuringen weer vertrekken daar Sonja de dag erna, maandag, weer richting huis moest om vervolgens op donderdag weer te vertrekken richting Denemarken alwaar we eerst naar de show in Vejen zouden gaan en vervolgens zouden door rijden naar Nørresundby voor het EKC.
Dus op donderdag 14 juni, volledig vol gepakt, zijn we vertrokken richting Denemarken. We hebben overnacht op een kleine camping in noord Duitsland en zijn de volgende dag verder gereden naar een camping in Ringkøbing alwaar we Sonja weer troffen. Op zaterdag lekker met de hounds naar het strand, even de poten strekken en uitwaaien.
Van hieruit zijn we zondag heen en weer gereden naar de show in Vejen. Chidish werd hier beste reu, BOB en tevens met dit Deense CAC, Deens Kampioen. Vision kreeg helaas alleen een U’tje.
Maandag ons kampement weer opgeruimd en vertrokken naar Nørresundby, nabij Aalborg, waar tijdens het weekend van 22-24 juni het Europees Kampioenschap Coursing plaatsvond. De uitgestrekte velden lagen naast Lindholm Høje. Dit is de grootste historische Deense begraafplaats uit de IJzer- en Viking tijd, gelegen op een heuvel tegenover Aalborg. Vanaf 1952 werd het gebied onderzocht en men heeft bij opgravingen 682 graven gevonden uit de periode 500 tot 1100 evenals resten van bebouwing. Alle deelnemers aan het EKC kregen een toegangsbewijsje voor het bijbehorende museum, een zeer leuk gebaar. Tevens werd zaterdag de zonnewende gevierd, Sankt Hans Aften genoemd. Het feest dateert uit de tijd van de Vikingen en tot 1770 was het een officiële feestdag. Naar aanleiding hiervan was er ook een Viking-markt en -dorp gecreëerd en werd de opening van het EKC opgeluisterd met een voorstelling van vechtende Vikingen.
Doordat wij als CC2000 aan het begin van deze eeuw een coursingdemonstratie hadden gegeven in Bjerringbro, Denemarken, hadden we nog steeds contact met Karin Janz die dat toen heeft georganiseerd. Ook zijn we haar later regelmatig tegen gekomen op EKC’s en toen we een aantal jaren geleden werden uitgenodigd om; ik als keurmeester voor de show en Simon als jury voor de coursing, naar Nørresundby te komen, grepen we dit met beide handen aan. Eenmaal daar waren we ontzettend onder de indruk van de gigantische velden en we zeiden tegen Karin dat het een prachtige locatie was om een EKC te organiseren. En zo ging het balletje rollen. Wij, CC2000, werden gevraagd om één veld te bemannen en alles er omheen te verzorgen. Na twee jaar van voorbereiding hadden we uiteindelijk een team van 20 mensen; 6 Duitse en 14 Nederlandse coursingliefhebbers d
ie als team in mooie T-shirts gesponsord door de Raad van Beheer, drie dagen in de weer zijn geweest om per dag zo’n 60 courses weg te draaien. Van het begin; de paddock met chipcontrole, tot het eind; het terrein af begeleiden zodat er niemand in het coursingtouw kon lopen, waren er constant zo’n 10 man bezig. Het liep fantastisch en na afloop kregen we te horen dat we het mest vriendelijke en snelste veld met het mooiste parcours waren. Wat wil je nog meer!
Een Duits team werd gevraagd om een ander veld te doen en Denemarken nam veld 3 voor haar rekening en alles wat er zoal bij komt kijken. Er was veel buitenlandse hulp o.a. in het secretariaat, bij de ingang om de mensen hun papieren te geven en de weg te wijzen en bij het ophalen van de resultaten. De Deerhounds liepen op zaterdag, er waren 10 Deerhound reuen gemeld en 9 aanwezig, 25 teven waarvan er 21 aan de start verschenen. De Nederlandse deelname bestond uit de reu Fiddich Forever in my Heart Caoinlan van Ingrid Weiss en Erik den Ouden en de teven Vision en Cytaugh. Chidish mocht helaas nog niet meedoen en ik was er eigenlijk wel blij, hierdoor had ik geen stress betreffende de indeling want Nelungaloo Untouchable deed ook weer mee. En ja hoor, bij de eerste omloop was het weer vechten bij de opvang. 
Net als vorig jaar in Zwitserland en op Ronostrand dook Untouchable van Esther Bühler zonder pardon boven op zijn medecourser Pitlochry’s Othello. Ja, en zie twee vechtende Deerhounds maar eens te pakken te krijgen. 
Gelukkig was er een Tsjechische man die ervaring heeft met zulke dieren en er gewoon boven op dook. Levensgevaarlijk want die muilkorven houden echt niet alles tegen! Zowel Esther als haar man schijnen het normaal te vinden want toen we hun aanraadde om Untouchable niet meer te laten lopen met andere honden werden ze ontzettend kwaad. Hoe is het toch mogelijk dat mensen vechtende Deerhounds leuk vinden en het prima vinden dat andere hounds hierdoor niet meer lopen of ook agressief worden. Het wordt toch echt hoog tijd dat dit gedrag radicaal afgestraft wordt. Door alle commotie zag Vision het niet zitten om met een andere hound te starten en kreeg een afwijzing voor de dag. Mijn Cytaugh was in de eerste omloop ingedeeld met de 
gedoodverfde winnares; Islay’s Luck Penny van Ira Johannsen. Ze liepen een schitterende course en Cytaugh deed niet veel onder voor Luck Penny. Helaas bleek in de middagpauze dat Cytaugh een lichte schouderblessure had en hierdoor dus niet meer mee deed in de tweede omloop. Erg Jammer want ze stond redelijk goed geklasseerd. De enige overgebleven 
Nederlandse deelnemer, Fiddich, stond er gelukkig heel goed voor na de eerste omloop, tenminste nog één hound die de Nederlandse eer hoog hield. ’s Middags moesten de Deerhounds op een klein, redelijk smal terrein lopen waar ook nog eens een niet zo lekker parcours was weggelegd. Alle reuen waren weer van de partij maar het aantal teven dat startte was gereduceerd tot 16. Eén van deze kwam kreupel aan de start maar was gelukkig zo wijs om niet te lopen, een andere teef had er ook geen zin meer in en bleef staan. Wederom was het knokken tussen Untouchable en zijn partner Islay’s Little John en wederom werd hij niet gediskwalificeerd. Schandalig! Fiddich liep een formidabele course en bleek bij de prijsuitreiking op de eerste plaats te staan! Fantastisch! Eindelijk, na 9 jaar, heeft Nederland weer een Europees Coursing Kampioen bij de Deerhounds.
Volgend jaar is het EKC in Estland, we zijn benieuwd!
Posted in 2018, Buitenland, Lure Coursing, O'Cockaigne Landgoed, Show | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Pyefleet Vision | Comments Closed
Deerhound Jahresausstellung en Pinkstercoursing te Tüttleben.
Op 19 mei jl. werd de Duitse Deerhound Jahresausstellung gehouden te Tüttleben. Doordat Simon al jaren de coursings verzorgt in Tüttleben, is deze club intussen onze ’thuisvereniging’ geworden. Voor ons dus extra leuk dat de JAS hier werd gehouden. Zoals gebruikelijk werd de show geopend met de inmars van de 80 gemelde Deerhounds. Onze keurmeester was Uli Peiler, een Ierse Wolfshondenfokker, geboren in Duitsland, die nu in Ierland woont. 
Uli keurde zeer streng, iets wat mij wel aanstaat. Van de 80 gemelde Deerhounds waren er 3 absent, 1 teruggetrokken (onze Brandir daar hij mank liep), 33 kregen een U, 21 een ZG, 4 een G, de veteranen werden zonder kwalificatie geplaatst en de jongsten kregen op één na een veel belovend. Opvallend was wel dat de reuen veel lager werden beoordeeld dan de teven.
Chidish en Brandir stonden met 7 andere reuen in de Kampioensklas maar we trokken Brandir terug omdat hij niet goed liep. Alleen de eerste drie kregen een U, ook Chidish die derde werd.
Cytaugh stond in de Gebruikshondenklas (5 gemeld, 1 absent) en won deze.
Vision stond in de Openklas en kreeg helaas een ZG.
Beste reu en BOB was Kilbourne Kaine to Oelmühle van Jürgen Rösner en beste teef Garamante of Bestmara van M. Kaes uit Frankrijk. Een stel prachtige hounds.
De dag erna was de Pinkstercoursing. Er waren 25 Deerhounds gemeld en 24 aanwezig. Vision was in de zesde course ingedeeld maar liet het afweten. Cytaugh liep in course 9 met Islay’s Hollyhock maar deze raakte halverwege geblesseerd. Na de eerste omloop stond Cytaugh op een gedeelde zevende plaats met 172 punten. In de tweede omloop liep ze met Islay’s Hyra. Hyra kreeg 175 punten en Cytaugh 184. Hiermee kwam Cytaugh uiteindelijk op
een vijfde plaats. En bij de prijsuitreiking, wat altijd een heel feest is in Tüttleben, bleek dat Cytaugh de prijs voor Schoonheid en Prestatie had gewonnen!!!
Wat was ik trots op haar! Na een jaar met veel angst en zorg om haar voet, blijkt nu dan toch dat al die moeite niet voor niets was.
Voor de achtste keer nam ik de “of the Scottish Highlands” Wanderpreis voor de beste gebruikshound mee naar huis en de sinds vorig jaar, voor de Deerhound met het hoogste punten aantal voor Schönheit und Leistung, beschikbaar gestelde Quodlibet Drambui Trophy.
Posted in 2018, Buitenland, Lure Coursing, Show | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Brandir, Pyefleet Vision | Comments Closed
Coursing te Wanlin, België
Nou vergat ik toch helemaal te vermelden dat tijdens de Internationale Coursing te Wanlin in België, op 15 april jl. er aanvankelijk 10 Deerhounds gemeld waren. Helaas viel Chidish af vanwege een blessure aan zijn voet. Na de eerste omloop viel er nog een Franse teef af en een tweede Franse teef hield het voor gezien bij de tweede omloop. Cytaugh stond op een vierde plaats en behield deze ook na de tweede omloop maar ze kreeg wel het CACBL en het CACIL! Hiermee kan ze dus voortaan in de Gebruikshondenklas starten!
Posted in 2018, Buitenland, Lure Coursing | Tags: Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden | Comments Closed
Europees Coursing Kampioenschap 2018
Ze zijn er al jaren mee bezig, die Denen, het Europees Coursing Kampioenschap. En, het grappige is dat wij er de oorzaak van zijn.
In, ik meen, 2001 waren wij met CC2000 in Denemarken om een coursingdag te organiseren. Er kwamen een stuk of 20 windhonden met hun eigenaren die voor het eerst kennis gingen maken met de coursingsport. Het was een geweldige dag en ettelijke deelnemers waren zo enthousiast dat ze het oppikten en er uiteindelijk voor hebben gezorgd dat de coursing een geliefde sport werd in Denemarken.
Een paar jaar geleden waren Simon en ik uitgenodigd om daar de coursing te komen jureren en de show te komen keuren. Wij waren zo enthousiast over de locatie en vroegen aan Karin Janz waarom ze er geen Europees Coursing Kampioenschap zouden houden en natuurlijk boden we onze medewerking aan. Na lang piekeren en peinzen besloten de Denen er hun schouders onder te zetten en begon het balletje te rollen.
Aan CC2000 is dan ook gevraagd om één veld voor onze rekening te nemen en sindsdien is Simon er druk mee bezig. Hij heeft al een heel internationaal team medewerkers bij elkaar getrommeld en we hopen dat iedereen er net zoveel zin in heeft als wij. Wij kijken er naar uit!
Via de volgende link kan alles gevolgd worden; http://www.coursing2018.eu
September/Oktober
Het waren een paar drukke maanden. In september hebben we de vloer van ons huis opnieuw in de lak gezet, hadden we een fun-coursing-dag met de Barsoi Club, vond het NKC plaats in Oude Pekela, moest Chidish op zijn hart gecontroleerd worden voor een dekking met Fortheringhay’s Farrah Cailean van Cristina Wüger (DE) wat een paar dagen later plaats vond en hadden we de show in Maastricht. Voor dit laatste kwam Sonja een paar dagen over wat altijd resulteert in meer werk daar we steevast naar het tuincentrum gaan en altijd wel iets vinden wat we graag willen hebben. Dus dagen later zit ik nog met mijn handen in de aarde plantjes te poten.
Vlak voor de show in Maastricht kreeg ik een mailtje van Marijn dat Bibelot loops was geworden maar dat hij afzag van een nestje daar hij vanwege zijn werk hier geen tijd voor had. Na even nadenken besloot ik dat ik er wel de tijd voor had en dat het zonde zou zijn om deze kans voorbij te laten gaan. We hadden er namelijk al in het voorjaar over gesproken om het diepvriessperma dat ik nog van Argyll heb liggen in Utrecht, te gebruiken bij Bibelot. Dus snel Marijn gebeld en deze heeft even geregeld dat Bibelot de dinsdag erop op haar hart kon worden gecontroleerd. Dus dinsdagmiddag even op en neer naar Eersel. Voor woensdag had ik een afspraak gemaakt in Utrecht en na onderzoek bleek dat ze gelijk geïnsemineerd kon worden! Donderdag weer terug voor de tweede inseminatie en hierna maar afwachten. Woensdag 1 november gaan we terug naar Utrecht om te kijken of er pupjes komen.
Het weekend hierna troffen Sonja en ik elkaar op vrijdag 6 oktober op een minicamping in Wierden. Van hieruit zijn we de volgende dag naar de show in Zwolle gereden. Daar we pas later in de ochtend aan de beurt waren hadden we alle tijd om met iedereen bij te kletsen. Leuk om Gary Boyce weer te zien met Moka of Muma, een nog zeer jonge, mooie reu met een fijn karakter die zich goed ontwikkeld. De keuringen waren op z’n zachtst gezegd “verrassend” maar het had zo z’n voordeel; we konden lekker op tijd weer terug naar de camper om vervolgens af te reizen naar Ostercappeln alwaar Vision en Chidish de volgende dag een coursing zouden lopen. Van de vier gemelde Deerhounds waren er drie aanwezig. In de eerste omloop liep Vision alleen en kreeg het hoogste aantal punten. Chidish liep met Fiddich Forever In My Heart Caoinlan van Ingrid Weis & Erik den Ouden. Chidish sneed behoorlijk af maar kreeg toch iets meer punten dan Fiddich. In de tweede omloop liep Fiddich alleen en kreeg de meeste punten en belandde hierdoor op de eerste plaats, Vision werd tweede en Chidish derde. Daar Simon maandagochtend vroeg vertrok naar het buitenland moest ik na de coursing weer huiswaarts.
Dinsdag had ik een afspraak met Dr. Oranje voor controle van Cytaugh’s voet. Het was een half jaar na de operatie en hij was zeer verbaasd en tevreden over de goede genezing. Cytaugh mag weer loslopen en de sport in! Wel zal ik ze altijd, ook op ons eigen terrein, laten lopen met een kous en eventueel tape om haar tenen.
Vrijdagmiddag waren Sonja en ik weer in Dortmund op de camper-parkeerplaats in het Wischlingenpark. Zaterdag hadden we de Bundessieger en zondag de Internationale Show. Vision werd beide dagen BOS en Chidish BOB.
Maandag ging ik, na het nemen van nog wat statieplaatjes, weer huiswaarts om vervolgens de caravan in te pakken om op donderdag weer te vertrekken richting RONO-strand voor de coursing aldaar. Tijdens het NKC had Alfred Nijkamp aan Simon gevraagd of hij met CC2000 een veld wilde verzorgen op RONO-strand en om het met een gesloten beurs te doen werd er afgesproken dat CC2000 een quad mag meenemen naar het EKC volgend jaar in Denemarken. Een prima deal! Daar er behoorlijk wat medewerkers hun medewerking hadden afgezegd, waren Sonja en ik gevraagd om bij te springen. Zodoende hadden wij onze handen vol met wandelen met de hele groep, het laten lopen van Vision en Chidish op zaterdag en de dierenartscontrole op zaterdagavond en zondag. Ook heb ik zondag nog wat in de paddock geholpen. Zoals gezegd liepen de Deerhounds op zaterdag. Van de 14 gemelde hounds waren er 4 reuen. 1 reu en 1 teef waren absent. Na de eerste omloop was er 1 teef geblesseerd en Nelungaloo Untouchable was gediskwalificeerd wegens aanvallen van zijn partner vlak voor en bij de opvang. Dit had hij ook al gedaan tijdens het EKC maar toen had de jury er niets mee gedaan. Nu was er dan eindelijk een jurypanel die het wel aan durfde om zo’n hond te diskwalificeren maar nadat de eigenaresse de mededeling van de disk. had gekregen werd de jury voor alles wat lelijk was uitgemaakt en wist ze te vertellen dat ze dit ’s morgens al had verwacht. Ja, als je weet dat je een agressieve hond aan de lijn hebt, kan je er op wachten dat hij er uit vliegt! Hopelijk ziet ze in dat ze toch echt verkeerd bezig is door dat beest te laten lopen. Ook de eigenaresse van Islay’s Little John liep alleen maar te kankeren. Na de eerste omloop op het parcours dat niet deugde en na de tweede omloop maakte ze het helemaal bont! Little John liep samen met Chidish en ze waren goed aan elkaar gewaagd. Ze kwamen beiden nagenoeg gelijktijdig bij de opvang en doken gezamenlijk op het haas. Direkt trok de eigenaresse van Little John deze weg van het haas. Chidish had intussen het haas door de muilkorf te pakken en liet niet meer los. Ik was druk bezig het haas uit zijn bek te krijgen toen Miss Little John begon te tieren dat ze het niet in orde vond dat haar hond niet aan het haas mocht! Daar ik met Chidish bezig was negeerde ik haar maar nadat we van het coursingterrein af waren begon ze er weer over! Ik vertelde haar dat ze zelf haar hond van het haas had getrokken maar ze was niet voor rede vatbaar. Wat een lijp wijf! Het moet niet gekker worden! Ik weet nu ook waarom er velen van die honden agressief zijn bij de opvang; hun eigenaars zijn zelf extreem gespannen en dit slaat over op hun hond. Dat vertelde Miss Little John mij vlak voor de course en ja, het kan heel goed waar zijn, als je weet dat je hond niet vriendelijk is zou ik ook gespannen zijn! Nee, zo is coursing niet leuk en we waren blij dat we het weekend erop ons eigen CC2000 feestje hadden. Zo’n kleine 30 hounds genoten van een mooi lang parcours, zonder stress, zonder muilkorf en stom rendek, gewoon heerlijk relaxed met perfect coursingweer. Vision kon weer lekker met Chidish lopen en ze liep de sterren van de hemel. Ze loopt met Chidish altijd veel beter dan met een ander, ik denk dat het een kwestie van zelfvertrouwen is, ze is ook nog zo jong.
Enfin, de caravan is weer schoon en leeg en kan in winterslaap. Wij gaan nog een drukke periode tegemoet; morgen naar Utrecht met Bibelot en volgende week naar de Wereldtentoonstelling in Leipzig. En daarna ……. wie weet.
Posted in 2017, Buitenland, Lure Coursing, Show | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Pyefleet Vision | Comments Closed
Europees Coursing Kampioenschap
Een weekje vakantie voor het EKC.
Op woensdag 21 juni vertrokken we richting Strotzbüsch, een klein plaatsje in de Eifel, waar we een weekje op een camping zouden staan voordat we naar het EKC in Lotzwil zouden afreizen. Na vier uurtjes rijden kwamen we bovenaan een klein, smal, steil weggetje. Op de site van de camping hadden we al gelezen dat het voor zeer lange combinaties erg moeilijk was om naar beneden en naar boven te komen, gezien de twee haarspeldbochten. Daar we al het één en ander hebben meegemaakt, doken we het avontuur, oftewel de afgrond in. De haarspeldbochten waren inderdaad maar net te nemen, we hadden geen 10 centimeter breder of langer moeten zijn maar beneden 
aangekomen bleek wel dat het fietsenrek de auto iets had beschadigd. We besloten om op de terugweg het rek met de fiets en het hekje maar van de caravan af te nemen. De camping lag in een gestrekt dal langs een stromend riviertje, de Ueβbach. We kozen een plekje aan het eind van de camping wat in eerste instantie erg rustig leek maar toen de eigenaren van de tipi, die naast ons stond, terug kwamen, bleken deze twee kleine kinderen te hebben die vooral ’s avonds niet naar bed wilden en het dan urenlang volhielden om voluit te blèren. Gelukkig vertrokken dezen op zaterdag en keerde de rust terug, …. alhoewel. Er was vrijdagmiddag inmiddels een grote vriendengroep met hond en veel kinderen neergestreken in het midden van het terrein en vooral de kinderen hadden veel plezier. Tot diep in de avond renden dezen met veel geschreeuw rond over de camping. Gelukkig, zondagochtend braken ze het tentenkamp weer op en rond de middag was het weer heerlijk stil. Wandelen was topsport, bergje op, bergje af, iets wat wij natuurlijk niet gewend zijn. Er zijn in dit gebied ontzettend veel wandelroutes uitgezet en ook heel goed bewegwijzerd maar er zijn ook vele tussendoor paden zodat je niet persé 35 kilometer moet lopen. Want zeker met Cytaugh’s 
voet, die half april een heftige operatie heeft ondergaan nadat haar teen uit de kom was geschoten, moeten we nog wel een beetje voorzichtig zijn.
Ook hadden we op deze camping gelukkig wel de ruimte om met Chidish te voetballen of met z’n werpbal te gooien, hij kan echt niet zonder zijn ballen, dat moet iedere dag! En een rondje fietsen over de 
camping vond hij ook prachtig, veel verder kon niet, daar was het pad te steil voor!
Regelmatig kwam Dolf ‘de camping wolf’ buurten. Een schat van een hond die een leven lijdt als een luis op een zeer hoofd. De hele dag rondstruinen, een beetje spelen met de kinderen en andere gasten, een beetje pootje baden in het water en regelmatig een wandeling met de baas, wat wil je nog meer als hond? 
Op dinsdag 27 juni pakten we ons boeltje weer in en vertrokken richting Freiburg alwaar vele andere EKC bezoekers de nacht zouden doorbrengen op de renbaan, voordat we verder zouden reizen naar Lotzwil. Van een rustig nachtje was geen sprake, rond tienen zagen we het al in de verte weerlichten en om middernacht was het dan eindelijk bij ons aangekomen. Met een aantal enorme knallen en een ongelofelijke hoosbui donderde het onweer over ons heen. We beleefden opnieuw het noodweer tijdens het EKC te Pouch in een iets kleinere maar net zo hevige mate.
De volgende dag waren we weer vroeg op pad richting Lotzwil. Daar aangekomen, plekje zoeken, boeltje weer uitpakken en opzetten en een lekker stuk met de hounds lopen = coursingterreinen bekijken. Dat viel weer zwaar tegen! Het ‘rode’ veld was levensgevaarlijk, het ‘gele’ veld zat vol stenen en gaten en was veel te klein + omzoomd door mais- en graanvelden en het ‘blauwe’ veld was oersaai. Nadat ettelijke juryleden en andere verantwoordelijken het ‘rode’ veld bekeken hadden, heeft Simon samen met de ploeg die hier draaide, het veld veiliger gemaakt. En dat het gewerkt heeft bleek, want er zijn geen doden gevallen, zelfs maar een paar minimale blessures. De opening op donderdagavond was saai en koud. Weinig feeststemming en halverwege liepen de meeste deelnemers weg. Het wordt ieder jaar minder, kennelijk gaat het alleen nog maar om de titel en niet meer om het plezier.
Er waren 16 Deerhound teven gemeld waarvan 14 aanwezig. Alle 11 reuen waren er waaronder drie die absoluut niet te vertrouwen zijn bij de opvang oftewel, zeer agressief zijn. We hadden van te voren afgesproken dat als Chidish met één van deze etters zou worden ingedeeld, hij niet zou lopen. Wat was ik blij toen bleek dat hij in de eerste omloop was ingedeeld met de Duitse reu Islay’s Kurt Cobain. Chidish en Kurt Cobain hadden de allereerste course bij de reuen op het ‘rode’ veld. 
Chidish nam duidelijk de leiding en lag twee derde van het parcours voorop. Doordat hij voorbij de tweede doorgang schoot, bleef hij onderaan de heuvel lopen en kwam pas later omhoog achter het haas aan. Hierdoor was hij een seconde later bij het haas dan Kurt 
Cobain. Maar hij had een hele goede course gelopen. Helaas bleek bij het verlaten van het veld dat Kurt Cobain zich flink geblesseerd had, hij verscheen dan ook niet meer in de tweede omloop. Toen we de punten van de eerste omloop zagen waren we een beetje verbaasd. Kurt had van twee juryleden meer punten dan Chidish gekregen, waarvoor … geen idee. Na de eerste omloop stond Chidish op een negende plaats maar we waren allang al blij dat hij heelhuids van het veld was gekomen!
Ook in de tweede omloop was Chidish ingedeeld met een betrouwbare reu zodat we zonder stress naar de start konden. Chidish nam wederom de leiding en liep een goede course. De derde course in deze omloop, was voor de twee hoogst geplaatsten; de Duitse Islay’s Little John en de Zwitserse Nelungaloo Untouchable. Deze laatste stond bovenaan met 447 punten. Het was ons al opgevallen dat deze reu constant terzijde werd gehouden en ja hoor, bij de opvang dook hij zonder pardon op zijn partner. Dit had een vette diskwalificatie moeten zijn volgens het nieuwe FCI reglement maar tot op heden houdt haast geen enkel jurylid zich hieraan. Hij kreeg wel minder punten en belandde op een tiende plaats. Chidish mocht uiteindelijk op het podium de zesde plaats innemen.
Islay’s Jock bleek op de 
vijfde plaats te zijn beland en toen deze al grommend het podium op kwam, had hij het liefste gelijk Chidish aangevallen. Wat een agressie straalde deze reu uit! Chidish schoot helemaal in de stress en wilde het liefste zo snel mogelijk van het podium af, ik had m’n handen er vol aan om hem op zijn plaats te houden. Het coursen vindt hij prachtig en doet hij vol overgave maar op het podium staan naast één bonk spanning, dat hoeft voor hem niet meer en ik denk dat ik hem dat ook niet meer aandoe.
Zondag moest Simon nog een halve dag jureren en hebben we van de Greyhounds genoten. Maandag hebben we ons boeltje weer ingepakt en zijn we in één keer door naar huis gereden. Op naar volgend jaar, dan moeten we zelf een veld organiseren tijdens het EK in Denemarken. Hopelijk wordt dat een gezelliger Europees Kampioenschap!
Posted in 2017, Buitenland, Lure Coursing | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Brandir | Comments Closed
Jahresausstellung te Volkmarsen
Een beetje later dan gepland, toch nog een verslag van de Deerhound-JAS te Volkmarsen op 8 april en de Internationale Coursing op 9 april 2017.
Deerhound Jahresausstellung te Volkmarsen.
Op 8 april was de Deerhound Jahresausstellung te Volkmarsen. De keurmeester was Ken Aird, een ras echte Schot die vroeger ook veel aan coursing heeft gedaan, en wel achter het levende haas. Zijn kennelnaam was Shenval, Brocade was één van zijn bekende Deerhounds. In totaal waren er 103 Deerhounds gemeld waarvan er 102 aanwezig waren.
Na de veteranen, baby’s, puppies, jeugd- en tussenklas, kwam de kampioensklas met 8 meldingen. Ook Brandir stond in deze klas. Wij stonden als laatsten en Brandir had er wederom niet veel zin in. Toen wij aan de beurt waren toonde Brandir zich niet van zijn beste kant en op het moment dat ik verwachtte dat ik moest 
lopen met hem, werd ik weer naar mijn plaats gestuurd. Alleen maar voordelig want Brandir vindt dat rondje lopen ook al te veel moeite. Ik verwachtte dan ook absoluut helemaal niets en stond te overwegen om de ring maar gewoon uit te lopen, wat natuurlijk niet kan, toen Mr. Aird opeens naar ons wees en ons naar de eerste plaats stuurde! Ik was verbijsterd en wist niet zo goed wat ik hier nou van moest denken. Maar ja, het was natuurlijk wel leuk en Mr. Aird zag duidelijk wel Brandir’s kwaliteiten (hij heeft ze echt wel).
Hierna waren er twee honden in de Gebruikshondenklas en vervolgens een grote openklas, 12 stuks, waar Chidish in stond. Chidish toonde zich goed en werd tot mijn vreugde als eerste geplaatst!
Het bleek dat Mr. Aird duidelijk voorkeur voor een bepaald, o.a. het zwaardere type Deerhound had. Honden met een zwanehals, extreem lange poten, veel te steil, geen lendewelving, enorme hoge hakken en hoog gedragen krulstaarten werden direct met een ZG afgestraft. Dit betrof de twee honden uit de gebruikshondenklas maar ook de gehele tussenklas kreeg een ZG. Hierdoor kwam Chidish automatisch in aanmerking voor het CAC en moest hij tegen zijn vader strijden voor de titel Jahressieger. Dit werd Chidish! Vorig jaar nog Jahres Jugendsieger, nu de ‘volwassen’ titel.
Hierna moest hij het nog opnemen tegen de beste uit de jeugdklas en de beste veteraan voor Beste Reu en ook dit won hij!
Vervolgens waren de meiden aan de beurt. Sonja had haar knie flink verdraaid en kon niet lopen. Hierdoor had ze Connie gevraagd of die Vision wilde showen in de jeugdklas, 10 stuks. Dit was helaas niet zo’n succes, Connie 
moest een beetje strijden met Vision en Vision wilde zich niet tonen. Geen plaatsing dus maar wel een Uitmuntend. Cytaugh stond in de openklas met 17 andere teven. Ook zij kon met een Uitmuntend maar geen plaatsing de ring verlaten.
Na de tevenkeuring, moest Chidish het opnemen tegen Kilbourne Oh Sweet Lorraine, die Beste Teef was geworden, en Mr. Aird was toch wel dusdanig onder de indruk van Chidish dat hij deze als Beste van het Ras aanwees! Dit had ik nooit verwacht daar Lorraine een hele mooie teef is.
Aan het eind van de dag werd Chidish ook nog eens Best in Show onder keurmeester Guido Schäfer. Wat een dag! Natuurlijk lieten we ons na afloop de sekt goed smaken!
De volgende dag was de coursing. Ik had zowel Chidish als Cytaugh gemeld en hoopte dat na al die maanden van rust, Cytaugh’s teen heel zou blijven. Ik had beide voetjes ingetaped als ondersteuning maar helaas bleek na de eerste omloop dat het niet voldoende was geweest en bleek dat de teen uit de kom was geschoten. Geen tweede omloop meer voor Cytaugh. Later zag ik dat ze na de eerste omloop op een gedeelde derde plaats stond! Tevens was te zien dat ze voor conditie minder punten had gekregen. Dit was te verklaren – ze had halverwege haar teen uit de kom gelopen en dit was ook te zien geweest, ze liep de tweede helft van het parcours duidelijk minder dan de eerste helft.
Chidish liep in de eerste omloop met een eveneens tweejarige reu uit Tsjechië, Elvin Tiger Irater van Eva Vobornikova. Vooraf hebben we ze kennis laten maken met elkaar en dat ging goed. Ook de course was prima, ze waren goed aan elkaar gewaagd alhoewel Chidish al wel veel anticipeert en afsnijdt wat hem natuurlijk veel punten kost. Bij de opvang geen problemen, zoals het hoort.
Maar helaas was dat in de tweede omloop wel anders. Niet met Chidish maar Elvin, hij was met een niet zo vriendelijke hond ingedeeld. Vóór de courses viel deze reu al een andere reu aan in het pad waarop we aan het wachten waren, dat beloofde niet veel goeds. Chidish liep met een huisgenoot van deze reu en daar ik er niet honderd procent zeker van was hoe deze zich zou gedragen, vroeg ik of Sonja mee wou lopen naar de opvang. Dit bleek gelukkig een overbodige actie te zijn daar alles goed verliep. Elvin was direct na Chidish aan de beurt en niet alleen Sonja liep wederom mee om te helpen bij de opvang maar ook een vierde persoon. Het was dus al duidelijk wat er ging gebeuren. En ja hoor, zonder een seconde te twijfelen dook voornoemde hond boven op Elvin. De personen die zouden ‘vangen’ kregen geen kans om het te voorkomen en ook de eigenaresse van de boosdoener had geen schijn van kans. Een heftige knokpartij was het gevolg. En helaas waren de keurmeesters op zo’n afstand dat ze waarschijnlijk niet hebben kunnen zien wie er begon of ze waren niet goed op de hoogte van het nieuwe regelement want er volgde geen diskwalificatie.
Toen ik later de eigenaresse aansprak op het wangedrag van haar hond, ontkende ze dat het agressie was, vergeleek het met het gedrag dat Afghanen wel eens vertonen en als laatste zei ze dat dat toch normaal is voor reuen!!! Dit zegt wel alles over de kennis van het ras, de rasstandaard en hoe een Deerhound zich zou moeten gedragen. Ze beseft duidelijk niet dat ze door haar hond te laten lopen met anderen, niet alleen andere hounds kapot maakt en de sport beschadigd maar ook, omdat haar hond onder de rasnaam Deerhound loopt, dit ras een zeer slechte naam bezorgt.
Ik had een déjà vécu. De stress die we toen hadden, jaren geleden, betreffende agressieve reuen op het coursingveld is weer actueel. Gelukkig is het nu wel zo dat een agressieve hond, ook nadat het haasje stilligt, gediskwalificeerd moet worden. En ik hoop dat de keurmeesters dit ook daadwerkelijk gaan doen.
Chidish belandde op een zesde plaats van de zes aanwezige reuen maar wel met het reserve CACC en JAS Schönheit & Leistung!
Het was een weekend met hoogte- en dieptepunten en met zeer gemengde gevoelens; blijdschap, verdriet en boosheid reed ik maandag weer naar huis.
Een heerlijk CC2000 weekend!
Gedurende het weekend van 24 en 25 maart waren we met CC2000 te gast bij minicamping ‘De Blökke’ in De Heurne, een klein plaatsje in de achterhoek. We boften weer enorm met het weer; een zalig zonnetje met perfecte temperaturen. Het was voor de eerste keer dat Maarten en Monique deel uitmaakte van de CC2000-clan en speciaal hiervoor hadden ze een caravan aangeschaft. Helaas waren ze vroeger ook regelmatig met een caravan onderweg zodat het weinig lol verschafte tijdens het opbouwen van de voortent.
In de loop van de vrijdag hebben Simon en Maarten een mooi lang parcours uit gelegd dat eenvoudig in stukjes kon worden geknipt zodat ieder hound zijn eigen afstand kon lopen.
Geheel onverwacht en niet gepland kwam Sonja vrijdagmiddag ineens opdagen. Dit was een uitgelezen moment om Vision eens met muilkorf en rendek te laten lopen, iets wat ze nog niet had gedaan.
Voor de coursing waren er een z0’n 45 hounds aangemeld. Ook de jonge Afghaantjes van Pascal en Martine Torfs waren weer van de partij en toonden hun passie voor het coursen. Vision liep samen met Chidish. Ze moest in de eerste omloop wel even wennen aan de muilkorf maar ’s middags toonde ze dat ze er geen problemen mee had en liep vol overgave achter het haas aan. Chidish toonde zich een ervaren courser en sneed behoorlijke stukken af!
Er waren verschillende mooie courses te bewonderen en iedereen had het erg naar z’n zin.
Voor de lunch had Andrea Kuster een heerlijke pan soep gemaakt, Andrea nogmaals bedankt!!! En ook de broodjes bal werden zeer gewaardeerd.
Ook in de middag waren er nog veel courses zodat het toch pas rond vieren was eer we klaar waren. Het was weer een groot succes en iedereen heeft genoten van de relaxte sfeer, de mooie courses en het zalige weer.
Ik had met Iris en Marijn afgesproken om zondag de pupjes te beoordelen en op de foto te zetten. Natuurlijk wilde Sonja de pupjes ook graag zien. Ze waren dan 9 weken oud en er waren toch wel duidelijke verschillen waar te nemen. Ons favorietje, de reu met de blauwe halsband, stak nog steeds met kop en schouders boven de anderen uit. 
Op de tweede plaats kwam de teef met de groene halsband. Een zeer krachtige teef, lijkt erg veel op Cute Coney.
Op de derde plaats kwam de teef met de halsband met hartjes. Een stuk eleganter dan de groene teef.
Sonja fungeerde als aangeefster en de volgende was de reu met de gele halsband. Ook een knappert.
Dan is er nog een teefje met een rood/gele halsband.
En als laatste een teefje met wat veel wit.
Al met al zijn we erg tevreden met dit nestje en ze hebben ook allemaal al een goed tehuis. Hopelijk groeien ze verder voorspoedig op en zien we ze af en toe nog eens terug.
Ik wens in ieder geval de nieuwe eigenaren veel plezier en geluk met hun nieuwe huisgenootjes.
Posted in 2017, Lure Coursing | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Pyefleet Vision | Comments Closed
September
Het eerste weekend van september gaan we traditiegetrouw naar de coursing te Lichtenvoorde, of eigenlijk is het Lievelde. Simon zou het parcours uitleggen en ’s morgens draaien, Maarten Colbers zou ’s middags draaien. Er waren zo’n 66 hounds aangemeld. Chidish en Cytaugh konden vrijdagmiddag en zaterdagmiddag een proefloop doen en dat deden ze vol overgave! Je kan er altijd heerlijk wandelen in de omgeving; zand, water en bos wat wil je nog meer?! Het team dat deze coursing organiseert is uiterst prettig en doet altijd zijn stinkenden best. Dit jaar hadden ze ook hele leuke prijzen; windlichten met een kaars erin.
Het gras was wat aan de hoge kant en natuurlijk was hier veel commentaar op. Het liefste laten de mensen hun hounds op biljartlakens lopen waarbij er geen sprietje verkeerd mag staan. Het hele coursen wordt door deze mentaliteit om zeep geholpen omdat de organiserende verenigingen zich steeds maar aanpassen aan het gezeur van de mensen. De velden worden steeds vlakker, hindernissen zijn uit de bozen en greppels al helemaal, een lekker lang parcours is altijd te lang en als een haak minder dan 70 graden is (terwijl 60 is toegestaan) is de bocht te scherp en gevaarlijk. Kennelijk hebben de zeurpieten nog nooit een echte haas-coursing meegemaakt want daarbij draaien hazen 360 graden om in volle vaart!
Als ik nog denk aan de Franse Kampioenschappen in Guignicourt, ergens in de vorige eeuw, daar moesten de hounds over een stromend beekje springen van ongeveer drie meter breed en compleet bedekt met keien en kiezels. Vele hounds sprongen in de beek of tegen de oever aan maar er was niemand die er over klaagden. Coursing is nabootsen van de echte hazenjacht en dat gebeurde hier! En zo zou het overal moeten zijn maar het probleem is dat de mensen hun hounds niet trainen. Met uren aan de riem lopen leren ze niet om hun ogen te gebruiken en met hun lichaam om te gaan en dat hebben ze toch echt nodig met coursing! Ik hoop dat de coursing in Frankrijk nog een beetje is van wat het toen was want met mijn twee youngsters sta ik te popelen om “echt” coursing te gaan doen.
Enfin, tijdens de coursing in Lichtenvoorde raakte een Barsoi en Whippet geblesseerd, de Barsoi brak haar voorpoot en de Whippet een middenvoetsbeentje, beide nadat ze in een greppel terecht kwamen. Bij de Whippet was het stomme pech doordat ze de greppel niet zag maar de Barsoi had deze wel kunnen zien maar keek niet goed en sprong niet goed. Ja, en niet goed kijken en niet goed springen is funest bij deze sport. Het nare is alleen dat de draaier er altijd de schuld van krijgt en meestal is dit niet terecht!
Zondag 11 september vertrok ik vroeg in de morgen richting Luxemburg. Ik had op het laatste moment nog besloten om in te schrijven daar Brandir nog een CACIB nodig heeft en Chidish en Cytaugh konden nog net in de Jeugdklas. Op de statistieken had ik gezien dat er nog een reu was ingeschreven in de openklas, dus of Brandir dit IB zou krijgen was nog maar de vraag. Daar aangekomen bleek de reu Fritzens Gunpowder te zijn. Een nog vrij jonge reu die ik tijdens mijn keuring in Bremen een ZG had gegeven in hoofdzaak vanwege het te korte en niet dansende gangwerk. Nou is Brandir’s gangwerk momenteel ook absoluut niet dat wat ik graag zie dus vond ik het toch wel erg spannend. Of het terecht was dat hij won weet ik niet, dat kan je niet vanuit de ring beoordelen maar ik was er wel erg blij mee. Brandir kreeg het CACIB en wordt hiermee Internationaal Kampioen. Tevens is hij nu ook Luxemburgs Kampioen en het bleek dat ook de Benelux Winner kaart werd vergeven, dus ook de titel Benelux Winner Luxemburg had hij. Met de Nederlandse- en Belgische Benelux Winner titel, is Brandir nu dus de eerste Nederlandse Deerhound die ook Benelux Kampioen is! Hij is nu klaar en mag voortaan thuis blijven, alleen nog een beetje clubmatches misschien.
Chidish werd uiteindelijk Beste Reu en BOB met de Luxemburg Jeugd Kampioen’s titel en Benelux Jeugd Winner’16 en ook Cytaugh was Luxemburg’s Jeugd Kampioen en Benelux Jeugd Winner’16 . In de erering kwam Chidish uit tegen een dikke 60 andere jeugdhonden en werd hierbij tot de laatste 6 geselecteerd. Hierna moest hij weer de erering in met rasgroep 10 en werd hij derde! Al met al ging ik naar huis met 8 titels! Niet slecht!
Het weekend erop was het Nederlands Kampioenschap Coursing te Axel. Een relaxed weekendje met heerlijk weer, lekker wandelen en Chidish en Cytaugh hebben lekker een proefloop gelopen.
Vrijdag de 23ste zijn we vertrokken naar Amermont, België. Hier zouden Cytaugh en Chidish hun eerste wedstrijd lopen. Eindelijk konden we weer meedoen en we hadden er zin in! Het was als vanouds; kamperen op een veld waar net de koeien vanaf zijn en alles op z’n dooie akkertje. Het was perfect coursingweer alhoewel het terrein door de voorafgaande droge periode, behoorlijk hard was. De Deerhounds liepen op zaterdag en tot mijn grote verbazing waren er zes Deerhounds gemeld en ook aanwezig, 4 teven en 2 reuen. Dit betekende dat het CACIL vergeven kon worden. Cytaugh en Chidish liepen zeer overtuigend en vooral Cytaugh volgde het haas mooi. Maar na de eerste omloop stond Chidish bovenaan met 265 punten gevolgd door Cytaugh met 263 punten. Kilbourne Norma Jean kreeg een disq. omdat ze niet liep, Laïs Palantiri had 218 punten, Limelight Palantiri 256 en Livingston Palantiri 261. Dat werd nog spannend want konden Chidish en Cytaugh deze plaatsen blijven behouden? In de tweede omloop waren ze dus bij elkaar ingedeeld en liep Cytaugh weer netjes achter het haas terwijl Chidish anticipeerde en hier en daar wat afsneed. Wel toonde Chidish meer passie en kracht. Hij was dan ook als eerste bij de opvang en maakte een mooie flying kill, voor zover dat kan met een
muilkorf op. Begin van de avond was de prijsuitreiking en toen bleek dat Cytaugh voor de tweede omloop het hoogste aantal punten had gekregen, 259. In totaal dus 522 punten en hiermee was ze eerste geworden met het CACBL en CACIL. Chidish had zeer verbazingwekkend het minste aantal punten gekregen, 252, en was hierdoor derde geworden met 517 punten. Livingston was tweede (261 + 257) met het reserve CACBL en reserve CACIL, Limelight was vierde (256 + 257) en Laïs werd vijfde met in totaal 473 punten.
Helaas bleek een dag later dat zowel Chidish als Cytaugh beiden een dikke teen hadden opgelopen. Dat betekent minstens 6 weken rust en dat is goed balen!
Posted in 2016, Buitenland, Lure Coursing, Show | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Brandir | Comments Closed
Kort overzicht van het laatste halve jaar.
Op vrijdag 15 april vertrokken Sonja en ik met Chidish en Cytaugh richting Stratford upon Avon alwaar de Breed Show van de Engelse Deerhound Club werd gehouden. We gingen met de camper van Sonja omdat we op de terugweg een pupje mee zouden nemen en dan was de camper wel zo comfortabel. Ik had al begin van het jaar een kamer geboekt in het hotel omdat we toen nog niet wisten dat er een pupje mee terug zou reizen.
Na ons te hebben ingeschreven in het hotel, gingen we met onze spullen naar boven. Het was een heel gesjouw met hondenbedden, kledingzakken en tassen naar onze kamer daar die natuurlijk op de tweede verdieping en aan het einde van een zeer ingewikkelde en lange gang was. Eerst moesten we met de lift, vervolgens een gang door, dan trap op en weer trap af, allerlei hoekjes om en weer een lange gang aflopen. Na een hoop gezucht en gepuf kwamen we bij onze kamer. Het eerste wat ik deed was het gordijn opzij trekken en het raam open zetten, het is altijd te warm in zo’n kamer. Vervolgens hadden we, om de hondenbedden een plaatsje te kunnen geven, de kamer heringericht en toen we eindelijk eens naar het bed keken bleek dit een twijfelaar te zijn! Nou, daar gaan we toch echt niet met z’n tweeën in liggen! Dus Sonja weer naar beneden, naar de receptie en vragen of er geen andere kamer was. Die was er, aan de ander kant van het hotel op de begane grond! Dus wij weer alles op de trolley laden en als laatste sloot ik het raam en wilde ik het gordijn weer dicht doen. Na een klein rukje kwam het hele gordijn naar beneden! Dit begon al goed! Slap van de lach kwamen we beneden en na het gemeld te hebben (het bleek vaker voor te komen) konden we doorlopen naar onze nieuwe kamer; hoekje om, trappetje op en 10 meter de gang in. Het bleek een kamer voor minder valide mensen te zijn,
dus lekker ruim. Sonja waarschuwde me wel dat ik vooral maar nergens aan moest trekken, vooral niet aan die rode koorden die overal waren! Voor de show op zaterdag had ik Chidish in Junior Dog gemeld. Hij stond met 7 anderen in de ring. De keurmeester, Mrs. Dagmar Kenis-Pordham was wel gecharmeerd van Chidish en plaatste hem als eerste! Best Dog werd Pyefleet Tarka en Reserve werd Hyndsight Desperado. Cytaugh stond met 6 andere teefjes eveneens in de Junior klas. Zij werd derde achter twee Neroche zusjes. Beste teef was Killoeter Ralia en Reserve was Kilbourne Pandora to Talorpechie. Voor zondag had ik Chidish en Cytaugh gemeld in de ‘Special not bred by exhibitor’ klas. Een zeer sterke klas met 19 entries. Sonja showde Cytaugh. Hier maakten ze niets onder keurmeester Wendy Cross.
Na deze keuring hebben we onze spullen gepakt en zijn vertrokken richting Brightlingsea alwaar we een pupje voor Sonja zouden ophalen. Mary Girling was nog bezig met het opruimen van de Breed Show in Stratford en zodoende hadden wij de tijd om lekker met de hounds te lopen, de puppen te aanschouwen en het eten voor te bereiden. Ik had mijn oog laten vallen op de kleinste van de twee teven en hoopte ook maar dat deze voor Sonja zou zijn.
Dit bleek het geval en na alle papierenrompslomp te hebben ingevuld en ondertekend zijn we de volgende dag weer richting Nederland vertrokken. De kleine Vision deed het prima onderweg, geen gepiep of gezeur, een wonderkind en eenmaal aangekomen in Rijsbergen bleek al snel dat ze een natuurtalentje voor showen was! 
**********
Een week later zaten Simon en ik met de hounds in Frankrijk bij de clubshow van de RALIE, de Franse Ierse Wolfshonden en Deerhound Club. Ik vond het leuk om Betina Adams, zij keurde de Deerhounds, mijn twee ‘youngsters’ te laten zien vooral omdat Chidish zo ontzettend veel op Cscarf lijkt. Brandir kreeg 1U in de Kampioensklas, Chidish kreeg eveneens 1U en werd Beste Jeugd Deerhound. Beste reu werd Jesus-Maria-Joseph du Triple Bois en reserve werd Infidele-et-Sarrasin du Triple Bois beide van Mari-Eugénie Vinen. Bij de Jeugd teven kreeg Cytaugh ook 1U alhoewel Betina liever twee andere voor haar had gezet maar deze twee wilden zich helemaal niet tonen, ja en dan heb je pech! Beste teef en BOB werd uiteindelijk Garbo of Muma van Gilles Barreda.
Eind april zaten we in Göhlsdorf bij Berlijn. Gert Jan had een draaitoestel gemaakt voor ‘Windhunden-Rennclub Phoenix’ en Simon zou daar de coursing mee draaien. Maar eerst op zaterdag de show. Alleen Chidish en Cytaugh waren gemeld in de Jeugdklas. Chidish kreeg van keurmeester Mevr. Ella Yaschenko uit Moldavië 1U en werd BOB over Cytaugh die ook 1U kreeg. In de Jügend BIS keuring werd Chidish als vierde geplaatst door Olaf Knauber. De volgende dag was de coursing, dit was voor het eerst dat Vision zoiets zag en ze vond het verdraaid interessant!
**********
Donderdag 5 mei was de Deerhound Clubmatch. Keurmeester was Willem Buitenkamp. Brandir werd vijfde van de vijf, Chidish eerste van de twee en Cytaugh derde van de drie. Niet zo’n succes dus. De foto’s vindt u op http://www.deerhoundcllub.nl Ik had in overleg met het bestuur en de Universiteit van Nottingham, georganiseerd dat we DNA zouden afnemen voor de onderzoeken die momenteel lopen in Engeland. Ik was erg blij met onze buitenlandse deelnemers want dezen waren allen bereid om DNA te laten afnemen van hun hounds. Dit in tegenstelling tot de ‘grote’ Nederlandse fokkers. Een voor mij (en vele anderen) onbegrijpelijke instelling.
***********
Op zaterdag 7 mei was ik met Cytaugh en Chidish in Dortmund. Hier keurde de heer Dux de 17 gemelde Deerhounds. Chidish kreeg 1U en werd Beste Jeugd Deerhound en Cytaugh kreeg 2U achter iets dat nooit had mogen winnen. Er werd zeer vreemd gekeurd en menigeen kon zich niet vinden in de uitslagen. Volgende keer toch maar weer naar iemand die uit de windhonden komt.
**********
Woensdag 11 mei vertrokken we naar Tüttleben. Hier vond dit jaar de Saluki Jahresausstellung plaats. Het binnenterrein van de renbaan was mooi aangekleed met een kameel, sjeik en Saluki’s. Voor de show op zaterdag waren 5 Deerhounds gemeld. Chidish was de enige reu, hij kreeg 1U (hiermee werd hij Duits Jeugdkampioen) en werd BOB, Cytaugh kreeg 1U in de Jeugdklas en werd uiteindelijk BOS. Omdat er zo weinig koppels waren aangemeld, meldde ik Chidish en Cytaugh ook aan. Ze liepen prachtig naast elkaar maar het is natuurlijk geen echt koppel, ze lijken niet op elkaar. Maar de keurmeester dacht er anders over en maakte ze eerste. Vervolgens moest Chidish voor Beste Jeugdhond in de ring verschijnen. Ook dit won hij en even later werd hij ook nog eens BIS! Ik vond dit erg gênant. De BOB Saluki was nou ook niet bepaald slecht en had gewoon BIS moeten worden. Voor zijn overwinning kreeg Chidish een prachtig bed maar ik vond het meer geëigend voor Saluki’s dus kreeg de BOB Saluki het alsnog.
Vision was intussen al behoorlijk gegroeid en vond het prachtig om haar kameraadjes weer te zien. Ze hadden lol voor tien zo met z’n drieën. We hebben in Tüttleben altijd een lekker stukje tuin zodat ze er behoorlijk kunnen rauzen maar ze vonden het op dinsdag wel erg lekker om ook even te coursen op het middenterrein. Simon had een spectaculair parcours weggelegd over een greppeltje heen en achterlangs de bomen. Je zag dat de hounds hiervan genoten, het was weer eens wat anders dan op zo’n glad, overzichtelijk veld. Natuurlijk mocht Vision ook een stukje en dat deed ze vol overgave!
Twee weken later zaten we in Nörten-Hardenberg. Simon was in Lichtenvoorde bij de coursing en zodoende overnachtte ik bij Sonja in de camper. Dit ging allemaal prima. Vanaf donderdag tot en met zondag was het ‘European Irish Wolfhound Congress’ met op zaterdag de Jahresausstellung van de Ieren. 250 Ierse Wolfshonden waren er gemeld voor de drie keurmeesters; Gretchen Bernardi (USA), Chris Amoo (UK) en Jan Pain (UK). De uitslagen kunt u vinden op http://www.dwzrv.de
Zondag was de CAC show voor alle windhonden en de heer Peter Friedrich keurde de 15 Deerhounds. Alle Deerhounds kregen een Uitmuntend dus dat zegt wel weer genoeg. Chidish was eerste in zijn klas en werd Beste Reu. Cytaugh kreeg ook 1U en is nu dan ook Duits Jeugdkampioen. BOB werd de Finse teef Brokenwheel Mc Blodeuwedd.
**********
Zaterdag 4 juni waren Chidish en Cytaugh in Tilburg op de show van KC de Baronie. Hier keurde Ricky Lochs-Romans de 5 aanwezige Deerhounds. Chidish kreeg 1U en het reserve CAC en Cytaugh had ook 1U in de Jeugdklas. Met deze U’tjes zijn ze beide Nederlands Jeugdkampioen geworden.
Hierboven ziet u één van de coursingvelden van het EKC in Slowakije. Dit werd gehouden van 17 tot en met 19 juni. We waren van plan om zondagochtend 12 juni te vertrekken maar toen ik zaterdagmiddag van mijn Greyhound keuring in Lelystad naar huis reed, kreeg ik panne. Het was dusdanig ernstig dat de wegenwacht het niet kon repareren en eer een garage dat kon was het natuurlijk maandag! Pas maandagavond tegen achten konden we vertrekken en hebben het eerste stuk tot vlak voor Frankfurt in record tempo gereden. Woensdagavond sloten we ons aan bij de groep op de renbaan bij Wenen en donderdagmiddag waren we in Vel’ké Pole, Slowakije. We hadden geen hounds in de strijd maar Simon was wederom chef d’équipe. Het was allemaal niet zo’n succes; de organisatie liet behoorlijk te wensen over, er werden variabele prijzen voor het eten en drinken gevraagd en er waren geen goede afspraken gemaakt met de verenigingen die de coursings verzorgden. Dat resulteerde in één veld dat al begon met een heel klein rondje renbaan uit te zetten in plaats van een coursing en waar, nadat dit veranderd was, bleek dat twee mensen drie hele dagen dit terrein bemanden. Dit resulteerde weer in fouten van de draaier, spanningen bij de deelnemers en organisatie en uiteindelijk het wegnemen van de Greyhounds op zondagmiddag om te 
voorkomen dat er door draaifouten blessures zouden ontstaan. Op een ander veld draaide op zondag een ander team en deze had geen reserve materiaal bij zich. Dus toen het draaitoestel het begaf aan het begin van de tweede omloop, gaf de Duitse ploeg van een ander veld, hun het reserve toestel maar daar wilde de draaier niet mee draaien. Enfin, de Duitse draaier die he overnam, draaide veel beter dan de eerste en hierdoor kregen de hounds hele andere punten dan de hounds die al gelopen hadden. Dit veroorzaakte een enorme verschuiving in het klassement. Niet leuk allemaal. Voor Brandir, Chidish en Cytaugh was het ook niet echt leuk; je kon er niet goed wandelen, overdag was het af en toe erg warm en ik was toch veel aan het kijken op de ver gelegen velden of met mijn keramiek bezig. Om het goed te maken hadden we een paar dagen vakantie er achteraan gepland maar op de camping waar we in eerste instantie belandden, werden we op zo’n dusdanige manier geattaqueerd door horzels en ander zeer groot rondvliegend tuig dat we de volgende dag gelijk weer zijn vertrokken. Hierna belandden we op een camping in Tsjechië en dat beviel beter. We konden een heel groot stuk ’tuin’ afzetten en zeer goed wandelen in de omgeving. Na drie dagen zijn we weer naar huis gegaan en waren de hounds toch wel weer blij dat ze lekker konden uitrazen op hun eigen terrein.
**********
2 en 3 Juli mocht ik de windhondenspecialty keuren in Finland te Hyvinkää. Op zaterdag had ik de Barsoi’s en op zondag de Deerhounds. De kwaliteit viel me van beide rassen toch wel tegen en aangezien ik streng keur heb ik bij de Barsoi’s (49 aanwezig) maar 10 Excellents vergeven en bij de Deerhounds (39 aanwezig) 4. Vooral de bovenbelijningen waren bij beide rassen erg vlak en de gangwerken echt slecht. Iets wat toch erg belangrijk is voor een Barsoi en Deerhound! Beste Barsoi was Yegorov Morning Haze van Virva Sundberg & Seija Piippo Kokkola en beste Deerhound de mooie teef Kerslake Doreen van Carina Engman.
**********
Op donderdag 21 juli vertrokken we naar Kronenberg nabij Sevenum. Hier was op zaterdag de exterieurkeuring waarvoor we Vision hadden aangemeld. En zoals ik al eerder schreef, ze is een natuurtalentje. Ze showde zich als een volleerde dame aan de keurmeester Willem Buitenkamp.
Cytaugh en Chidish hebben in de middag samen voor hun ‘haasvast’ gelopen. Dit ging prima! De volgende dag heeft ’s morgens Cytaugh met Bernice gelopen en ’s middags Chidish met Bernice. En beide keren ging Bernice gelukkig mee dus nu hebben de twee ‘puppen’ hun ‘haasvast’ en kunnen ze vanaf 22 september officieel meedoen.
En natuurlijk mocht Vision ook een stukje lopen op zaterdag! Wederom deed ze het vol overgave. En na hard werken is het goed troep maken!
Posted in 2016, Buitenland, Lure Coursing, Show | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir, Pyefleet Vision | Comments Closed
Eindelijk erkenning!!!
Calhoun O’Cockaigne krijgt alsnog zijn CACIL en daarmee de titel Europees Coursing Kampioen 2009!
Op 23 augustus 2010 schrijf ik het onderstaande artikeltje voor het Nederlandse Deerhound Clubblad.
“Het zou je maar gebeuren!
Vorig jaar schreef ik nog vol enthousiasme en trots dat mijn Calhoun O’Cockaigne het Europese Coursing Kampioenschap had gewonnen, op 1 juli dit jaar kreeg ik een brief van de Raad van Beheer dat de FCI zijn titel heeft ingetrokken. Hoe kan dit? Om een lang en lastig verhaal kort te houden komt het hier op neer dat op grond van uitspraken van Frank Schmidt en de heer Martin Haas, beide uit Duitsland, de FCI meent dat Calhoun zijn twee kwalificerende wedstrijden te jong zou hebben gelopen.
Als we de Nederlandse reglementen goed lezen, komen we als eerst belangrijke artikel tegen dat alle windhonden een startlicentie vanaf 15 maanden kunnen krijgen. Dus ook de grote rassen. Zodoende had ook Calhoun met 15 maanden zijn licentie. In Nederland, Duitsland en België staat vervolgens in hun nationale reglement dat de grote rassen vanaf 18 maanden mogen deelnemen aan een wedstrijd (nationaal en internationaal) maar in Frankrijk mogen de grote rassen aan nationale wedstrijden meedoen vanaf 15 maanden. Nergens staat, ook niet in het Internationale Ren- en Coursing Reglement, dat een windhond zijn kwalificerende wedstrijden voor de Europese Kampioenschappen in zijn geboorteland moet lopen of dat het Internationale of Nationale wedstrijden moeten zijn. Ook staat nergens dat een Nederlandse windhond zich ook in het buitenland aan het Nederlandse Nationale Ren- en Coursingreglement moet houden. (Een Franse windhond mag in Nederland ook niet met 15 maanden aan een nationale wedstrijd deelnemen, hij moet dan 18 maanden zijn omdat hij dan via het Nederlandse reglement loopt).
Dus heeft Calhoun met 15 maanden, zijn twee kwalificatie wedstrijden tijdens een nationale PVL in Frankrijk, gelopen, zoals meerdere Nederlandse en Franse windhonden.
Wij vinden het dus zeer onterecht dat de FCI Calhoun’s titel en het CACIL heeft ingetrokken en zijn dan ook bezig dit via een juridische procedure aan te vechten”.
Vanaf dat moment ben ik bezig om via de geëigende kanalen recht te halen maar helaas blijkt dat niet zo gemakkelijk te gaan. Er wordt heel wat heen en weer geschreven en gemaild en uiteindelijk belandt het bij de CdL. Een orgaan dat er nou eigenlijk helemaal niets mee te maken heeft omdat de FCI de titel vergeeft en in dit geval ook heeft ingetrokken. De CdL brengt het twee maal in stemming tijdens vergaderingen maar de meerderheid stemt tegen het terug geven van de titel aan Calhoun. Inmiddels heb ik een advocate, Anne-Greet van der Wal, in de arm genomen en is er wederom een dikke brief richting Raad van Beheer gegaan. Want ja, rechtstreeks contacten met de FCI mag natuurlijk niet. Het dossier groeit uit tot een enorme stapel van eigenlijk allemaal dezelfde brieven, medewerkingsverklaringen van de Raad en vragen om aanvullende gegevens daar het nu toch echt in behandeling is maar … er gebeurt niets. Begin 2016 blijkt dat alles kwijt is en stuurt Anne-Greet het schrijven opnieuw op. En ja hoor …. op vrijdag 25 maart kreeg ik een e-mailtje van mevr. Schrieken van de Raad van Beheer. Ze deelde mede dat ze zojuist bericht had ontvangen van de FCI betreffende Calhoun. De FCI Executive Committee heeft het verzoek om toekenning van het CACIL aan Calhoun opnieuw besproken en zij hadden het volgende besloten:
“It was further agreed to re-confirm the CACIL awarded to Calhoun O’Cockaigne, Deerhound, NHSB 2683124 at the CACIL Coursing of Marianske Lazne (CZ), July 2009. The CACIL award will be sent by post to the RvB in the next days.
The titles of European Coursing Champions are issued by the CMKU or the organizing club of the event”.
Ik heb het schrijven meerdere keren moeten lezen om te kunnen beseffen dat het nu eindelijk, na bijna 6 jaar er voor te hebben gevochten, toch is gelukt!
Een paar weken later mocht ik het CACIL via de post ontvangen. Geen begeleidend schrijven, geen excuses, helemaal niets bijgevoegd van de FCI. Maar ach, het is natuurlijk ook erg moeilijk om toe te geven dat het ontzettend stom was om te luisteren naar twee Duitsers die geen verstand van zaken hebben.
Inmiddels heb ik voor Calhoun ook het Internationaal Coursing Kampioenschap aangevraagd. Hopelijk duurt dat ook niet 6 jaar!! Het is natuurlijk ook wel weer erg moeilijk omdat ze het Internationaal Ren- en Coursingreglement van 2011 moeten hanteren, het jaar waarin Calhoun zijn laatst benodigde CACIL behaalde. We wachten het maar af.
Een klein weekje Duitsland.
Begin deze maand was ik weer een klein weekje bij Sonja in Duitsland. We hebben weer heerlijk gewandeld in de omgeving en genoten van onze hounds. Chidish en Cytaugh hebben voor het eerst herten gezien en waren zeer enthousiast. Bernice lag een beetje in de lappenmand, ze had kennelijk een verkeerde beweging gemaakt en had hierdoor goed last van haar rug. Na een behandeling bij de fysiotherapeute ging het al gelijk een stuk beter maar spelen en rennen was er nog niet bij, eerst een paar dagen rust.
Van Sonja kreeg ik een “Deutsches Windhundzuchtbuch” in mijn handen gedrukt. Er stond een zeer interessant artikel in waar ik mij zeer goed in kan vinden. Het is speciaal voor exposanten en keurmeesters geschreven. Ik heb het intussen vertaald en in het bericht hieronder geplaatst. Ook staat het onder “De Deerhound” bij “Interessante artikelen algemeen”.
Vrijdagmiddag kwam ook Simon in Hermannsburg aan nadat hij in Denemarken had gewerkt en in Berlijn een beurs had bezocht. Zaterdagmiddag heeft hij een leuk parcoursje uitgelegd op het kale maisveld zodat de hounds even lekker konden coursen. Het begon natuurlijk met hazen maken en dan wel met een echt konijnenvelletje erin! Dat moesten de hounds natuurlijk wel in de gaten houden.
Vervolgens vertrok Simon met het draaitoestel en de klossen naar de akker, gevolgd door Sonja met de kruiwagen. Wel zo handig, anders blijf je heen en weer lopen met de spullen. Na een dik kwartier reed ik met de auto en alle hounds naar de akker, want om ze nou aan een boom te binden terwijl er een paar aan het coursen zijn, leek ons niet zo handig.
Bernice maakt een flying kill.
Eerst lieten we Bernice en Silva een half parcoursje lopen. Bernice liep als een speer maar was daarna toch wel weer wat stijf. Silva genoot duidelijk maar kon Bernice niet bijhouden en sneed daarom flink af. Groot gelijk!
Hierna mochten Chidish en Cytaugh. Dat was genieten! Chidish en Cytaugh zijn vreselijk fanatiek en lopen ook al echt goed gestrekt. Voor de tweede omloop hebben we Brandir erbij gedaan. Hij startte heel goed maar zag halverwege kennelijk iets in de bosrand, hij stond ineens met z’n oren recht omhoog stil. Vervolgens sneed hij een deel van het parcours af en maakte als eerste de kill.
Dat was genieten!!
Sonja, nogmaals bedankt voor de heerlijke dagen maar vooral voor het geweldige vogelhuis!! Hij wordt komend weekend neer gezet en ik zal dan een paar foto’s maken om te tonen hoe het er uit ziet. Hij is echt prachtig!
Oktober
Oktober staat al vele jaren in het teken van RONO-strand. We zijn er bijna ieder jaar geweest, meestal met coursende hounds maar de laatste jaren alleen met hounds die op vrijdag de training lopen. Ook Sonja is de laatste jaren consequent aanwezig.
Dit jaar hebben we, tijdens de training, Brandir halverwege het parcours gestart nadat Bernice het eerste stuk had gelopen. Brandir startte vol overgave en liep een goede tweede helft samen met Bernice. De pups hebben beide ook met veel enthousiasme een kwart van het parcours gelopen. De dagen erna waren pure ontspanning, een beetje wandelen en courses kijken. Maandag de 19de alles weer ingepakt en naar huis.
Donderdag 22 oktober vertrok ik richting Hermannsburg. Ik zou een lang weekend bij Sonja logeren en op de zaterdag de show 
in Hannover lopen. Om het niet te stressig te maken hadden we dus de vrijdag ingelast. Voor de pups was het de eerste keer dat ze bij Sonja kwamen maar ze vonden alles prima en prachtig. Alleen het trappen lopen om boven bij mij te slapen, gaf wat problemen. Na twee nachten besloten we dan ook dat ze maar beneden moesten blijven slapen. En dat ging prima! Zaterdag dus naar de show geweest. Brandir heeft nog één CACIB nodig en ik had gehoopt hem hier te pakken. Helaas ging deze vlieger niet op, hij kreeg het reserve. Chidish en Cytaugh gedroegen zich voorbeeldig en deze keer werd Chidish Beste Jüngsten. We konden dus lekker op tijd naar huis om nog een grote wandeling te maken.
De volgende dag was het prima weer om foto’s te nemen en .. ze zijn gelukt!
Het kostte even wat tijd maar het resultaat is er ook naar!
Op deze foto’s zijn Cytaugh en Chidish 7 maandjes jong en Brandir bijna 3,5 jaar.
En op maandag weer een lekker stuk gelopen. Het was wederom prachtig weer en de bomen waren schitterend aan het verkleuren! De hounds konden hier lekker loslopen en hadden plezier voor tien!
Dinsdagochtend mijn boeltje weer bij elkaar gepakt en naar huis. Snel de auto uitgeruimd en de caravan ingeruimd want donderdag vertrokken we alweer voor een weekendje CC2000. Weer hadden we schitterend weer! Simon en Gert Jan hadden een leuk parcours weggelegd met een hindernis erin. In totaal hebben er zo’n dikke 60 hounds lekker gecoursed maar de mooiste courses waren die met 7 Afghanen en 4 Saluki’s, altijd een genot om naar te kijken. Brandir en Bernice hebben samen met een Barsoi gelopen en ook Chidish en Cytaugh mochten weer een stukje. Het was weer een heerlijk weekend!
Brandir over de hindernis!
Posted in 2015, Deerhound algemeen, Lure Coursing, Show | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
September
De maand september begon met de Puppydag in Waalwijk. Voor deze dag waren zo’n 50 pupjes van alle rassen gemeld waaronder Aislinn, Cytaugh en Chidish. Cytaugh en Chidish vonden het geweldig om Marijn, Theo en Aislinn weer te zien! In de eerste wedstrijdronde, waarbij in ieder groepje vijf pupjes beoordeeld werden door twee keurmeesters, werden zowel Cytaugh als Aislinn eerste en Chidish tweede in hun groepje. In de tweede ronde, waarbij vier pupjes per groep aantraden, werden Cytaugh en Aislinn weer eerste en Chidish had een gedeelde eerste plaats. De derde wedsstrijdronde is een herkansingsronde, daarvoor komen de pupjes terug die eerder als laatste geplaatst waren. In de vierde wedstrijdronde werd Cytaugh tweede, Chidish derde en Aislinn eerste. In de vijfde ronde moesten Cytaugh en Chidish in de zelfde groep aantreden terwijl Marijn 
gelijktijdig met Aislinn in de ring moest. Dus ik moest een handler voor Chidish regelen. Ja, en een Deerhound showen is dan toch wat anders! Dit was dus de laatste ronde voor Chidish, hij werd als vierde geplaatst en vloog eruit. Cytaugh werd eerste in het groepje en Aislinn derde. Dus Aislinn en Cytaugh gingen door naar de zesde wedstrijdronde en werden vierde en derde in hun groep van 9 pupjes. Nu werd het spannend want er gingen maar acht pupjes door naar de finale en er stonden werkelijk een paar prachtige puppen! Aislinn werd uiteindelijk achtste en Cytaugh zesde. De puppen waren na al dat geshow natuurlijk doodmoe maar ze hebben een geweldige ervaring opgedaan en daar ging het om.
Twee weken later hadden we de Jongehonden-Veteranendag van Stichting Rasgroep Windhonden. Er waren 15 Deerhounds gemeld waarvan de veteranen reu absent was. Chidish was alleen in zijn klas en Cytaugh en Aislinn stonden met hun tweetjes in de klas van 4 tot 6 maanden. Aislinn werd eerste en Cytaugh tweede. Uiteindelijk werd Barnesmore Energy of Life van Viola en Wolfgang Müller best jonge Deerhound. Het was een gezellige dag, ietsje fris maar gelukkig droog!
Het weekend hierna was de coursing in Lichtenvoorde. Wij gaan hier altijd graag naar toe; het sfeertje is er prettig, je staat er prima met de caravan, een groot coursingveld waar een goed parcours op weggelegd kan worden, vriendelijke mensen en je kan er zalig wandelen in de omgeving. Op vrijdagmiddag was de training en natuurlijk hebben Brandir, Chidish en Cytaugh ook gelopen. Eerst lieten we Chidish een stukje lopen, hij ging als een speer achter het haasje aan. Intussen stond Cytaugh aan de kant te blaffen van opwinding, toen ze eindelijk ook mocht liep ook zij zeer goed. Hierna mocht Brandir. Als Brandir naar het draaitoestel gestart wordt, loopt hij de sterren van de hemel. Het is niet te geloven hoe hard hij kan! Dat is dus ook de reden waarom zijn rechte buikspier zo snel verzuurd, hij dus pijn krijgt en eigenlijk niet meer wil lopen. De volgende dag hebben we ze nog een keer in de pauze laten lopen maar toen had Simon de start min of meer naast het draaitoestel gemaakt om het voor mij wat makkelijker te maken. Maar voor Brandir werkte dit dus niet; hij ging niet van start maar toen Cytaugh losschoot en achter het haasje aanvloog ging Brandir wel mee. Bij zo’n klein rondje van een paar honderd meter krijgt hij geen last en als hij dat nou eenmaal door heeft kunnen we het misschien wel opbouwen. Maar intussen moeten we ook maar wat meer gaan fietsen, zijn conditie laat echt te wensen over. Enfin, helaas mogen Cytaugh en Chidish volgend jaar nog steeds niet meedoen maar we hopen wel weer van de partij te zijn in Lichtenvoorde.
Posted in 2015, Deerhound algemeen, Lure Coursing, Show | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Brandir | Comments Closed