2012

Hoe het verder gaat met Calhoun.

c4Zondag 23 december begint Calhoun’s scrotum op te zwellen, en niet zo’n beetje! Dit is natuurlijk zeer pijnlijk en met een koude doek probeer ik het te koelen. Het helpt wel iets maar veel afnemen in omvang doet z’n scrotum niet. Maandag moet ik terug voor controle, Rens geeft een spray mee maar dit maakt het alleen maar erger! Mede doordat hij constant op zijn goede zij ligt begint zijn huid al gauw te smetten aan de kant die afgesloten is van frisse lucht. Eerste Kertsdag komen mijn zussen eten en ik bel gauw Astrid op of ze niet nog wat babypoeder of talkpoeder heeft staan. Dat heeft ze en zal het meenemen. Ook heb ik nog kleine repen badstof en in combinatie met de poeder krijg ik Calhoun’s huidje weer droog. Maar het blijft oppassen want de huid is goed kapot. Ik ben er dag en nacht mee bezig want hij is de laatste nachten vrij onrustig. Na verloop van tijd vormen er zich grote korsten en op vrijdagochtend ziet het er allemaal veel beter uit, niet meer zo opgezwollen en rood.

Ik had voor 5 dagen antibiotica meegekregen, dus woensdagavond kreeg hij z’n laatste tablet. Donderdag zag de wond er nog prachtig uit, niet dik, niet rood. Maar in de loop van de vrijdagmiddag begonnen er zich rode plekken te vormen en zag het gehechte stuk er wat opgezwollen uit. Al die tijd heeft Calhoun geen verhoging gehad, 37,8 was het hoogste! Maar nu was het 38,8 en ik maakte me grote zorgen. Ik heb toen natuurlijk gelijk nieuwe antibiotica gehaald maar die nacht was Calhoun erg onrustig en zijn temperatuur was opgelopen tot 39 graden. Bij een Deerhound dus echt niet goed. Het leek ook wel of hij bang was in het donker en hij sliep dus weer bij ons op bed.  Zaterdag toch maar weer even naar de dierenarts en deze heeft Calhoun een pijnstillende injectie gegeven en zei dat ik de Tramadol (pijnstiller) wel iets kon verhogen. Eenmaal thuis werd, na verloop van tijd, Calhoun rustig. Zeer rustig, hij leek wel gedrogeerd! Veel trek in eten had hij niet, die avond, ondanks het blikjc18e tonijn wat ik er doorheen had geroerd. Ik kreeg gelukkig het meeste, met de medicijnen, naar binnen. Ik had goede hoop dat Calhoun goed zou slapen maar na anderhalf uur hoorde ik hem opstaan en van z’n bed afspringen, hij wilde persé bij ons op bed. Tegen de ochtend begon hij te piepen, plassen moest hij niet. Hij bleef piepen, ook nadat hij uit was geweest en met lange tanden had gegeten. Ik was intussen ten einde raad en stuurde een mailtje naar Cecilia van der Drift, de dierentolk die mij zo goed geholpen heeft met Amy. Alhoewel het zondag is, kreeg ik een paar uur later een mailtje terug dat ze  vanavond wel even tijd had voor ons. Intussen was Calhoun gelukkig wat rustiger geworden en lag lekker te slapen.

CalhounEind van de middag belde Cecilia en na een klein half uurtje was ik niet alleen gerust gesteld en een stuk wijzer maar ook Calhoun maakte  een veel rustigere indruk. De angst van Calhoun komt voort uit het feit dat hij niet weet wat er met zijn lichaam aan de hand is, alles voelt anders aan dan normaal. Hij heeft spierpijn (dat dacht ik al) ten gevolge van de andere belasting van zijn spieren en gewrichten. Veel pijn heeft hij niet maar het voelt geirriteerd aan. Wel is hij opgelucht om van zijn zere poot af te zijn en hij begrijpt ook waarom dat is gebeurd. Cecilia heeft hem ook verteld dat als de chemokuur begint dat hij dan weer allerlei andere gevoelens krijgt maar dat het uiteindelijk allemaal goed komt….en daar houden we het maar op.

Het is nu half tien ’s avonds, Calhoun is rustig, hij heeft goed gegeten en ligt lekker te slapen, hoe lang, dat merken we nog wel.

Blijft u duimen voor ons??!!

 

Het gaat goed met Calhoun.

c22Gisteravond, tegen half zeven, konden we Calhoun ophalen. Operatie geslaagd, hound leeft nog. Gelukkig!! Ik heb toch altijd de zenuwen en zeker na Cwillyaigne! Na het één en ander besproken te hebben hoorden we Calhoun roepen, hij had mij gehoord en vond het wel tijd om naar huis te gaan. Toen ik achter kwam stond hij uit zichzelf op en stapte vol zelfvertrouwen uit z’n kennel. Rens had al gezegd dat hij er van stond te kijken hoe Calhoun reageerden qua opstaan en bewegen maar hij stond helemaal perplex toen Calhoun in sneltrein vaart door de gang liep en vervolgens met minimale hulp in de auto sprong. Dat zag er veelbelovend uit!

Eenmaal thuis wilde hij niet eerst plassen maar gelijk naar binnen en op z’n bedje. Hij legde zich zeer soepel en gemakkelijk neer, zonder hulp. Natuurlijk heb ik een heerlijke maaltijd voor hem klaar gemaakt, met veel tonijn erdoor, en hij at het allemaal heerlijk op. Na anderhalf uur moest hij toch wel nodig een plas doen. Hij vond het geloof ik wel lekker om even buiten te zijn en te “lopen”, hij wilde persé het hek uit en pas 200 meter verderop deed hij een gigantische plas. Direct draaide hij zich om en “liep” in zeer hoog tempo terug naar huis. Thuis aangekomen vond hij wel dat hij op ons bed mocht (dat mogen alle zieke hounds) en vleide zich neer. Ik heb de hechtingen dik ingesmeerd met Calendula zalf opdat ze niet zouden irriteren en al gauw viel Calhoun in slaap. Na verloop van tijd werd hij toch weer wat onrustig en moest hij weer plassen. Dat ging weer prima. De nacht is redelijk rustig verlopen. Op een gegeven moment vond hij het waterbed wel wat te warm en heeft een paar uur in de keuken op zijn bed geslapen. Tegen vijf uur vanochtend wilde hij toch wel weer graag bij mij liggen en heeft heerlijk liggen slapen tot we gewekt werden door een piepende Brandir die intussen ook wel wat aandacht wilde hebben.

Calhoun heeft vanochtend weer goed gegeten en heeft zich gedurende de dag ettelijke keren verplaatst. Hij wordt steeds handigerIMG_8546 (800x533) op drie poten, ik sta er echt van te kijken hoe snel hij door heeft wat hij wel en niet kan maar eigenlijk kan hij alles! Wel heb ik verschillende malen een koude, natte lap over zijn wond gelegd, het is natuurlijk een gigantische bloeduitstorting en verkoeling doet wonderen. Om te voorkomen dat hij er teveel aan likt, gooi ik een grote, zeer dunne handdoek over hem heen of krijgt hij een afgeknipte, luchtige, zeer rekbare broek aan.

Rens heeft gisteravond laat nog de uitslag van de biopten gekregen, het is dus een osteosarcoom. Hopelijk is het nog niet uitgezaaid en geneest de wond snel zodat we met de chemokuur kunnen beginnen. Duimt u een beetje voor ons?

 

Calhoun

Vanochtend heb ik Calhoun naar de dierenarts gebracht. Op dit moment wordt zijn linker achter poot geamputeerd.

Op maandagavond 26 november, zie ik, terwijl Calhoun van mij af loopt, dat het boven zijn linker hak iets verdikt is. Het is maar minimaal maar onmiskenbaar. Op het moment dat ik er met mijn hand overheen strijk slaat mijn hart een paar slagen over. Ik weet genoeg. De volgende dag zit ik bij de dierenarts en deze maakt gelijk foto’s en neemt biopten van de lymfeklier. Het is duidelijk te zien op de foto’s. De volgende dag krijgen we de uitslag, geen kankercellen in de lymfeklier. Dat is al wat maar de daarop volgende dag 30-11-2012worden er onder narcose biopten van het gezwel genomen. Uitslag: niets gevonden. Calhoun heeft al vrij snel echt last van zijn poot. Als hij even gerend heeft staat hij op drie poten. Er moeten grotere biopten genomen worden dus maandag 3 december maar weer onder narcose en met een dikke naald weefsel eruit peuteren. De deeluitslag die we even later krijgen wijst niet veel uit maar duidt wel in de richting van Osteosarcoom. De biopten moeten ontkalkt worden en dat gaat wel even duren. Dit even blijkt weken te zijn. Na twee weken wachten is het gezwel gegroeid en heeft Calhoun echt heel erg veel pijn. Anders dan bij Craffitsh, die had pas op het laatst pijn.

IMG_8386 (800x533)

Op woensdag 19 december ben ik het zat, dat wachten is echt verschrikkelijk en ik ben als de dood dat de kanker zich intussen heeft uitgezaaid. Ik bel Rens en overleg wat te doen. We maken een principe afspraak voor amputatie voor vandaag. ( Ik schrijf het makkelijker op dan dat het was!)

Ik heb gisteren nog wel even met de patholoog gesproken maar die zegt ook dat de einduitslag zeer hoogst waarschijnlijk wel osteosarcoom zal zijn. Mede door de enorme pijn die Calhoun ervaart en hopende dat het nog niet is uitgezaaid blijf ik bij mijn besluit, hopelijk kan Calhoun dan nog een tijd bij ons zijn zonder pijn.

IMG_8529 (549x800)Op deze foto’s kunt u zien hoe ontzettend snel zo’n gezwel kan groeien. In 18 dagen tijd van nauwelijks zichtbaar naar zo’n ei.

Ik zit nu te wachten op een telefoontje van Rens. Gelukkig heb ik Rescue Spray, dat houdt me een beetje kalm.

Dat dit Calhoun moet overkomen vind ik wel zo ontzettend erg! Hij is nu net op z’n mooist, uit gegroeid tot een fantastische mooie, stabiele hound met zo’n ongelooflijk fijn karakter. Hij is super gevoelig, wat best wel lastig is maar aan de andere kant zo passend bij hem. Hij is in alles extreem. En wat mij betreft is hij de meest succesvolle Deerhound ooit want welke andere hound heeft het ooit gepresteerd om de combinatie van Europees Coursing Kampioen (+ vele andere coursing titels), 2 x de Jahresausstellung achter elkaar te winnen en Wereld Kampioen ( + vele andere schoonheids titels), bij elkaar te sprokkelen!!??

Het zal ontzettend veel pijn doen om hem op drie poten te zien rondhupsen maar beter dat dan dat ik nu al afscheid van hem moet nemen. Ik moet er niet aan denken!! Ik ben er ook heilig van overtuigd dat het hem gaat lukken om toch weer gelukkig te zijn, hij is tenslotte een echte levensgenieter. En z’n zus, Cheytah, die moet nog maar even wachten op hem!

 pijl

 

 

 

We hebben afscheid genomen van onze Amy.

5-7-1999

Edle Emmy vom Welzerberg

7-12-2012

Na lang wikken en wegen, piekeren en peinzen heb ik besloten om Amy haar rust te geven. Aan de ene kant was ze nog erg goed maar regelmatig toonde ze dat ze eigenlijk op was. Ze kreeg last van haar rug en dit maakte het problematisch om haar overeind te helpen. Ook haar benen begonnen steeds vaker ongecoördineerd te bewegen waardoor ze af en toe zeer onstabiel was. Liep ze eenmaal een kleine honderd meter dan ging het wel weer. De laatste twee dagen wilde ze perse ’s morgens met ons mee wandelen en dat ging eigenlijk ook prima. Natuurlijk paste ik de afstand aan (zo’n 800/900 meter) maar een klein half uurtje waren we toch al gauw onderweg. Haar alleen laten durfde ik niet meer. Het was al een paar keer gebeurd dat als ik thuis kwam of onder de douce vandaan kwam, dat ze ergens in een hoekje op de grond lag en niet meer zelf overeind kon komen. Grote angstogen en een zeer hoge hartslag zorgde er dan voor dat ik gelijk de Rescue Spray ter hand nam en zowel haar als mezelf een shotje gaf. Het was dan moeilijk om haar overeind te krijgen en het deed haar altijd pijn. De meeste oude hounds worden zeer mager en wegen bijna niets meer maar Oma Amy niet, die was nog geen gram afgevallen en woog nog steeds 39 kilo. Ook qua bespiering viel het nog niet tegen. Maar al met al liepen we ook aardig wat af. Ze gaf  het niet altijd goed aan als ze moest plassen of poepen en lag daarom altijd op een onderlegger en handdoek maar de laatste tijd was de handdoek eigenlijk maar zelden nat. Ze gaf steeds beter aan als ze naar buiten moest. En eenmaal buiten vond ze het wel lekker en kon dan echt een stukje willen lopen. Soms bleef ze ook lange tijd stilstaan om alleen maar een beetje om zich heen te kijken, hier kreeg ik altijd de pip van want zeker midden in de nacht in  je pyjamaatje is dat niet zo’n pretje! Eigenlijk moest ze er iedere nacht wel een keertje uit. Een paar weken geleden deden we haar dan een halsband om met een lampje, zo konden we haar een beetje volgen in het bos maar toen ze steeds onstabieler werd ging ik altijd maar mee voor de zekerheid. Aan de riem voelde ze zich ook zekerder en zette het dan op een “lopen”. Dit werd de laatste dagen wel minder (behalve ’s nachts!) en ook haar eetlust nam af. De ene dag wilde ze graag eendagskuikens de andere dag kippennekken en soms gewoon haar prakje. Maar met wat geraspte kaas erover of een blikje tonijn erdoor kregen we de nodige pilletjes en supplementen er goed in. Als supplementen die haar echt goed hebben gedaan kreeg ze Cholodin (tegen dementie), Cosequin (verlichting bij artrose), L-Carnitine (goed voor hart en spieren) en vitamine B (goed voor erg veel dingen). Ook haar gehoor ging ineens de laatste weken hardhollend achteruit. Dit maakte haar ook onzeker daar ze af en toe schrok als je ineens “om de hoek kwam”.

De laatste weken werd Amy softer. Ze gromde niet meer zo vaak tegen Brandir en de andere als die te dicht in de buurt kwamen. Maar af en toe schoot ze nog wel eens uit haar slof om duidelijk te maken dat ze nog wel de baas was. Brandir bleef altijd uiterst lief en onderdanig maar probeerde intussen wel haar vriendje te worden. En dat is gelukt! Op een gegeven moment toen ik met Amy zat te knuffelen kroop Brandir gauw achter Amy op haar bedje en liet zich langzaam zakken. Amy keek niet op of om en tolereerde zelfs dat hij tegen haar aan kwam te liggen. Ook mocht Brandir haar oren en snoetje een beetje poetsen.Uniek!!!

Op 1 december hebben we de Kerstfoto’s genomen. We wilden allebei dat Amy er ook nog opstaat ook al wisten we dat ze niet meer zo lang te leven had. Ik heb tot tweemaal toe contact gehad met Cecilia van der Drift, zij is dierentolk en legt telepatisch contact door middel van een foto. De eerste keer vertelde zij mij dat Amy er nog niet klaar voor was, Amy had toen een paar keer last gehad van koorts en hoge hartslag en ik meende dat het haar einde was. Amy besliste inderdaad anders en knapte helemaal op. Alleen de pijn in haar rug bleef en werd zelfs erger. Op het laatst kon ze amper op haar zij gaan liggen en om dan vervolgens weer overeind te komen was een crime. Ook kreeg ze ondanks de Furosemide, het af en toe benauwd. De tweede keer dat ik Cecilia min of meer in paniek opbelde omdat ik  het niet meer zag zitten, vond Amy het nog een dag te vroeg om te sterven, ze wilde wel eerst een beetje aan het idee wennen. Oké, morgen dan. Donderdag belde ik naar de kliniek maar Rens, onze dierenarts, kon niet komen daar hij tot 7 uur dienst had en daarna oproepbaar moest blijven. Dan maar vrijdag. Ik vertelde Amy hoe de vork in de steel zat en dat ze nog een dagje bij ons moest blijven. Vrijdagochtend wilde ze wel weer mee wandelen maar na het eten, wat er met tegenzin in ging, zag ik dat ze afstand ging nemen. Daar het gesneeuwd had en het er perfect uitzag voor DE KERSTFOTO wilde ik perse nieuwe foto’s maken met Amy er nog bij. Nu kon het nog! Amy had er eigenlijk helemaal geen zin meer in en stribbelde wat tegen maar .. heel af en toe mag ik ook wat egoïstisch zijn en stond erop dat ze op de foto ging. En het is gelukt! Deze Kerstfoto zal binnenkort openbaar worden gemaakt.

Gisteravond kwam Rens. Amy is rustig op haar eigen waardige manier ingeslapen. Het doet pijn, erg veel pijn om van zo’n groot stuk van je leven afscheid te moeten nemen maar het is acceptabel. Ze heeft een goed, lang, rijk leven gehad en heeft veel vrienden gemaakt die ze vast allemaal, net als haar kinderen en kleinkind, zal of reeds is tegen gekomen aan de ander kant van de Rainbow Bridge.

Tot ziens mijn allerliefste Amy!

 

 

Dikke pret voor Brandir en Bernice.

Afgelopen week was Sonja hier met Bernice. Zodra Sonja het terrein op kwam rijden met haar camper had Calhoun het in de gaten en begon te gillen. Ik was nog net op tijd om de onderdeur dicht te doen zodat Sonja op een normale manier het terrein op kon rijden en de camper kon parkeren. Hier in huis was het een kabaal van je welste, allen stonden te dringen om Sonja te verwelkomen. Toen Sonja de camperdeur open deed en Bernice eruit liet, rende deze regelrecht naar ons toe en nadat ik de onderdeur had geopend was het dikke pret voor Bernice en Brandir. Deze twee hebben we het eerste uur niet meer gezien.

Omdat ik Oma Amy niet te lang alleen wil laten daar ze wel op kan staan als ik niet thuis ben, hebben we pas op vrijdagmiddag een grote wandeling kunnen maken. Simon was weer thuis (na een tripje Engeland en Spanje voor zijn werk) dus we konden met een gerust hart de deur uit. Hup, alle 8 hounds in de auto en richting Schijf. Het was heerlijk weer en de hounds genoten duidelijk. Alleen Calhoun baalde want hij moest aan de riem blijven vanwege een blessure aan een teen. Het was wel heel relaxed wandelen want de jager zat aan de riem, de twee jongsten (6 maandjes) waren met elkaar bezig en de anderen zijn zo oud dat ze niet jagen als ze niets zien.

Na zo’n wandeling is het natuurlijk goed rusten …….

…alhoewel niet voor lang!

Oma Amy

Oma Amy

 

Inmiddels is Amy 13 jaar en 4 maanden. Ze is de zomer vrij goed doorgekomen ondanks de enorme hitte die we af en toe hadden. Ventilatoren en nat houden met de plantenspuit doen wonderen. Qua voeding heb ik het een beetje aangepast. Haar nierenergie was ondanks haar holistische druppeltjes wat aan de lage kant en om de nieren niet te veel te belasten giet ik nu kokend water over het vlees. Eigenlijk vindt ze dit niet zo lekker maar met wat tonijn of kaas erdoor gaat het er weer in als koek. Het opstaan gaat zeer moeilijk tot niet. We moeten haar meestal even helpen. De afstanden die ze loopt worden ook steeds korter maar af en toe heeft ze er zin in en loopt zomaar een kleine kilometer. Ook laat ze de laatste tijd haar urine zomaar lopen. Meestal piept ze wel als ze moet maar als ze echt slaapt, en dat kan ze héél diep af en toe, merkt ze het niet en heeft ze een nat bedje. Nu leggen we standaard een onderlegger en een handdoek onder haar bips. Alleen een onderlegger zorgde er wel voor dat haar bedje niet nat werd maar de urine trok te veel in haar rijkelijke vacht die dan natuurlijk weer schoon gemaakt moest worden. Een extra handdoek eronder zorgt ervoor dat haar vacht “droog” blijft.

Vorige week was ze ineens heel ziek. 40 graden koorts en een hartslag van bijna 200. Ik dacht echt dat het haar laatste dagen waren maar in overleg met de dierenarts hebben we haar op de Synulox (antibiotica) gezet en na twee dagen was de koorts weg en de hartslag weer normaal. Gelijk ging ze weer eten en na een paar dagen stond ze ineens achter me terwijl ik het kippenhok aan het schoonmaken was. Nu staat ze iedere dag minstens 1x uit zichzelf op wat me eigenlijk niet zo blij maakt. Het risico dat ze uitglijdt of een misstap maakt en dan niet meer overeind kan komen is natuurlijk vrij groot. Als ik dan niet thuis ben … ik krijg er de pipzenuwen van. Maar ja, ik kan haar moeilijk vastbinden op haar bedje! Ze vindt het heerlijk om wat rond te scharrelen in ons bosje en kan soms echt “verdwenen” zijn. Nu heb ik ontdekt waar ze dan staat, achter in een hoekje van het bos samen met Brandir kijkend of er niet een kat of haas bij de buren loopt. Vandaag is ze al vijf keer uit zichzelf opgestaan en heeft ze bij elkaar al minstens anderhalve kilometer gelopen. Ook zet ze haar achtervoetjes minder vaak verkeerd neer, het lijkt wel of ze steeds jonger en actiever wordt! Maar we blijven realistisch en leven van dag tot dag.

Cody is weer thuis.

Cody is weer thuis.

 

Op de terugweg vanuit Hongarije, 12 juni, kregen we een noodoproep dat Cody dringend opgehaald moest worden. Angelique, de eigenaresse kon door omstandigheden voorlopig niet meer voor hem zorgen. Zodra we thuis waren heb ik Commander Cody, zoals hij officiëel heet, opgehaald.

Cody is een broer van Coney en Caintha en dus ook al dik 9 jaar oud! Toen ik hem ophaalde was hij twee weken ervoor geschoren en zag er dus uit zoals op  deze foto. Hij lijkt wel een grote pup en gedraagt, ondanks zijn lichte hartproblemen, zich ook zo. Het was natuurlijk wel weer even wennen voor hem maar na een aantal dagen begon hij te spelen.

Het grappige was dat hij zij oude speelgoed opzocht! Met deze veelkleurige ezel heeft hij als pup, dik 9 jaar geleden, veel gespeeld. Ook wilde hij wel graag met Calhoun spelen maar die durfde dit toch niet aan, spelen met je oude oom?!

 

 

 

 

Inmiddels zijn we een paar maanden verder en voelt Cody zich helemaal thuis. Hij heeft de logeerkamer opgeeist en ligt daar prinsheerlijk op een gelmatras die ik ooit van Angelique heb gekregen. Het zou zo moeten zijn! Zijn vacht is weer behoorlijk gegroeid en hij gaat steeds meer op Cavanaugh lijken, een echte woolly. Hij is alleen veel lichter van kleur en fijner van bouw.

Inmiddels hebben we besloten dat Cody hier blijft. Hij doet het goed en heeft het erg naar z’n zin. Hij geniet van de boswandelingen en vindt het, net als zijn zus Coney, heerlijk om door de grootste baggerplassen te lopen. Hoe viezer, hoe lekkerder!

Ik hoop dat we nog lang mogen genieten van deze lekkere krullenbol.

Nieuwe “Scottish Deerhound Primer” van Barbara Heidenreich.

De nieuwe “Scottish Deerhound Primer”.

 

Sinds vandaag is de nieuwe “Scottish Deerhoun Primer” van Barbara Heidenreich, Fernhill Deerhounds uit Canada, te downloaden. Barbara heeft haar eerste Primer geschreven in 1970 om haar puppy-kopers wegwijs te maken in Deerhoundland. Het is intussen ettelijke malen aangepast en opnieuw uitgebracht en nu is het dus ook aan het digitale tijdperk aangepast zodat iedereen het kan downloaden, uitprinten en vooral lezen.

Ik raad het echt iedereen aan. Er staan ontzettend veel belangrijke Deerhound-specifieke zaken in vermeld, alles geschreven door mensen die ECHT verstand van Deerhounds hebben. Zo staat er bijvoorbeeld een recept in voor de Magic Meetballs, een lekkernij voor Deerhounds die echt niet willen eten of snel opgepept moeten worden na b.v. een operatie. Ook de waarden van het hart staan erin, zodat als u uw Deerhound laat onderzoeken door uw dierenarts u deze waarden kan laten zien zodat er geen misverstanden ontstaan over de afmetingen van het hart daar deze nogal afwijkend zijn van een normaal hondenhart. En zo staat het vol met interessante wetenswaardigheden.

Een echte aanrader dus! Ga gauw naar http://www.fernhill.com/about-deerhounds/your-scottish-deerhound-primer/ en geniet en leer.

 

Barbara bedankt!!!

En toen stond de klok stil.

Na lang wikken en wegen besloot ik om wederom contact op te nemen met Luc Janssens en hem te vragen of hij Cwillyaigne nog een keer wilde opereren. Ze had toch duidelijk last van haar kaak. Ze schudde vaak met haar hoofd en tijdens het wandelen legde ze vaak haar snoetje in mijn hand, ze kon geen pensstaafjes kauwen of op een koeienhoefje knagen. Ze wilde weer graag spelen met Calhoun en toen Brandir er was vond ze dat geweldig! Maar spelen ging niet, het deed pijn. Langzaam zag ik haar geestelijk achteruit gaan, ze werd steeds minder vrolijk en genieten van een wandeling was er niet meer bij. Heel af en toe liet ik ze nog wel eens los in het bos, begin dit jaar heeft ze ook nog wel eens gejaagd maar de laatste maanden sjokte ze zielig achter me aan. Nee, de lol was er aardig vanaf. Vandaar dat ik tot mijn moeilijke besluit kwam, ik kende de risico’s maar had het volste vertrouwen in het Anubis-team.

Eerst werd er weer een CT-scan gemaakt om te kijken of er geen vreemde veranderingen aan de kaken waren en of het dus sowieso wel kon.

Read the rest of this entry »

Puppydag te Waalwijk

Brandir leert veel tijdens de puppydag te Waalwijk.

 

Op 2 september ga ik met Brandir naar de Puppydag van KC Waalwijk. Er zijn meer dan 100 pups aangemeld maar er kunnen er maar 100 deelnemen. Gelukkig was ik nog op tijd met aanmelden want meestal zit zoiets snel vol. Het is een zeer leerzame dag voor een pup in een vrij stressvrije omgeving. Er worden verschillende rondes gehouden waarin 5 tot 6 pupjes worden beoordeeld door 2 keurmeesters. De pups worden geplaatst en afhankelijk van welke ronde gaan de eerste 4 of 5 door naar de volgende ronde. De pups komen dus onder verschillende keurmeesters uit en tussen de rondes is voldoende tijd om te relaxen; oftewel een  puppenslaapje te doen. En een Deerhoundpup kan dat zééér goed! Brandir vindt het allemaal prachtig en kijkt zijn ogen uit. Alle pupjes die in zijn buurt komen worden vrolijk door hem begroet en met de Italianen pupjes van Sandra en Lucien is hij al gauw dikke maatjes. Spelen, slapen en af en toe werken bevallen hem prima.

De eerste twee rondes heeft hij nodig om te leren wat de bedoeling is maar bij de derde ronde gaat het al een heel stuk beter. Hij leert snel. Natuurlijk gaat het allemaal zonder druk en met veel snoepjes, niets forceren en veel knuffelen. Hij is per slot van rekening nog maar 15 weekjes jong! Hij kijkt steeds zeer geïnterresseerd naar de andere pups als die een rondje moeten lopen, eigenlijk zou hij dan wel met ze willen spelen maar helaas…

In de eerste ronde belandt Brandir ex equo op de tweede plaats, dat had ik echt niet verwacht! Verder belandt hij meestal op de eerste of tweede plaats en krijgt vele complimentjes, van zowel de keurmeesters als omstanders. Wat een opsteker! Ik krijg er steeds meer zin in! Uiteindelijk komt hij in de halve finale terecht. Er zij twee groepen van 12 pups, de eerste vier gaan de finale in. Brandir is het intussen zat. Hij is toch wel moe ondanks zijn slaapjes tussendoor. Maar ik ben al dik tevreden met hoe hij zich gedraagt en showt. Hij mag naar de zesde plaats van zijn groep. Ik ben apetrots op mijn kleine ventje! Hij heeft veel geleerd maar bovenal heeft hij getoond dat hij al een echte Deerhound is en daar ben ik nog het meest blije mee!

Brandir en Calhoun

Toen Calhoun klein was kwam hij altijd ’s morgens vroeg, als Simon opstond om naar zijn werk te gaan, bij mij op bed. Dat doet hij nog steeds maar helaas heeft hij nu concurrentie!

O’Cockaigne verrijkt met twee Nimloth puppies!

  Ik stel aan u voor…..Nimloth Brandir en zijn zusje Nimloth Bernice.

 

Na wat heen en weer gemail en nadat Simon er was wezen kijken en foto’s had doorgestuurd, besloten Sonja en ik om op vrijdag 27 juli af te reizen naar Dorset alwaar Gill en Toby Smith met hun Nimloth Deerhounds wonen.

We werden uiterst vriendelijk ontvangen en verdwenen natuurlijk gelijk in de tuin bij de puppies. Dezen kwamen direkt op ons af en zagen er allemaal even gezond en sterk uit. Ze waren op dat moment 10 weken en 1 dag jong.

Eén van de belangrijkste reden tot het nemen van het besluit om uit dit nest iets te willen hebben, zijn de bloedlijnen die in de stamboom verenigd zijn. De kombinatie van top-coursing hounds en top-show hounds was voor ons zeer aantrekkelijk. En … we werden niet teleurgesteld. De vader van de pups is Kilbourne Hector at Oelmuhle en de moeder is Rosslyn Pollie at Nimloth. Read the rest of this entry »

Relaxt weekendje met (misschien) grote gevolgen.

 

Van donderdag 19 tot maandag 23 juni heb ik samen met Calhoun, een heerlijk relaxt weekendje bij Sonja doorgebracht. We hadden natuurlijk nog wat verdriet  met elkaar te delen en de toekomst te bespreken. Voor Calhoun was het erg vreemd om niet zijn zus aan te treffen maar hij heeft gelukkig wat met Silva kunnen spelen.

 

Donderdag hebben we Bettina Middendorf bezocht die een zus van Cheytah heeft. We hebben Claire (haar officiële naam is Coquette O’Cockaigne) bewonderd, ze is werkelijk uitgegroeid tot een prachtige teef! Erg jammer dat ze niet geshowed wordt maar ja, dat wist ik van te voren. Na een goed gesprek met Bettina zijn we min of meer overeengekomen dat, als Claire alle gezondheidsonderzoeken goed doorkomt, we in het late najaar/winter een nestje met haar gaan fokken. Ik verheug me hier enorm op!

Vrijdag hebben we een heerlijke grote wandeling gemaakt door de bossen van de Luneberger Heide. Het is alleen jammer dat er zoveel wild zit, hierdoor kon Calhoun niet loslopen en daar baalde hij erg van.

Zaterdag was de Jahresausstellung van de Ierse Wolfshonden in Hannover. Sonja zou hier in de ring werken en we hadden lang geleden al besloten dat ik dan Cheytah en Calhoun zou showen. Helaas was Cheytah er niet meer bij en dat deed toch wel weer even pijn. Er waren 10 Deerhounds ingeschreven, 5 reuen waarvan 1 absent en 5 teven waarvan 2 absent. Calhoun werd eerst beste reu (vanuit de Gebruikshondenklas) en vervolgens Beste van het Ras. Bij de erekeuringen werd hij wel bij de laatste drie geselecteerd maar uiteindelijk won, zoals het eigenlijk hoort als het een goede rasvertegenwoordiger is, de Ierse Wolfshond.

Zondag hebben we de hounds thuis gelaten en zijn ’s middags naar een vogelpark gereden. Het is een heel mooi aangelegd park en ze hebben een enorme selectie vogels, waaronder ook zeer zeldzame. Het was natuurlijk stervens druk vanwege het heerlijke weer en daardoor hebben we de meest vreemde vogels gezien, letterlijk en figuurlijk!

Tussendoor kwamen de puppen die bij Toby en Gill Smith liggen regelmatig ter sprake. Vanaf een paar foto’s hadden we al gezien dat het best wel eens interessant zou kunnen zijn. Ook qua afstamming past het wel in mijn straatje. Simon zou afgelopen week naar Engeland gaan en ze bekijken. Woensdagavond kreeg ik de foto’s door en toen besloten we om direkt aktie te ondernemen. Er zit wel degelijk wat moois tussen en komend weekend gaan Sonja en ik erheen om voor ons beiden een pup uit te zoeken en gelijk mee terug te nemen. Dan hebben we in ieder geval weer iets voor de coursing over een kleine anderhalf jaar! Ik houdt u op de hoogte!

NIEUW, O’Cockaigne Deerhounds in de Kunst.

Een nieuwe pagina is toegevoegd, “O’Cockaigne Deerhounds in de Kunst”.

U vindt deze pagina onder O’Cockaigne Deerhounds.

Lachen met Coney!

Een poosje terug liep ik met de hounds een rondje bos. Achter bij het maisveld aangekomen moesten de meiden, Caintha en Coney, even dakken door het 30 centimeter hoge mais. Ik vond dit niet zo’n goed plan en probeerde ze op het pad te krijgen. Goh, wat kunnen Deerhounds toch ongelooflijk slecht luisteren, eigenlijk helemaal niet, als ze plezier hebben. Onze achterbuurman was op zijn stukje grond aan het werk en kwam kijken wat er aan de hand was. Natuurlijk kwamen we tot een praatje en de meiden kwamen tot rust en stonden vast iets erg smerigs boven water (maisveld) te wroeten. Hun neuzen verdwenen steeds dieper in de bagger en hun poten werden steeds zwarter. Op een gegeven moment kwam Coney over het greppeltje en wilde de buurman wel begroeten, dit kon ik gelukkig voorkomen! Maar daar kwam een andere bosbewoner aan met Mo, een Dwerg Schnauzer. Na Mo te hebben begroet was natúúrlijk de eigenaar in zijn witte korte broek aan de beurt, dat kon ik niet voorkomen. Met een zeer enthousiaste zwaai van haar met bagger doordrenkte snoet, porde Coney haar neus in zijn kruis. “Niet doen, ik heb net een schone broek aan!” Met een zo strak mogelijk gezicht mompelde ik mijn excusses en zei dat ik de stomerij kosten wel zou betalen. In gedachten zag ik hem al ’s middags met zijn vrouw (ook zo’n modepoppetje) door het centrum van Breda lopen terwijl hij vergeten zou zijn om een schone broek aan te trekken.

Amy is 13 jaar jong!!

Edle Emmy vom Welzerberg,

Amy is 13 jaar!!

 

 

 

Vandaag viert Oma Amy haar dertiende verjaardag! Ze is nog steeds “the leader of the pack” en laat duidelijk merken wie er wel en wie er niet bij haar in de buurt mag komen. Haar lievelingsdochter Cwillyaigne en kleinzoon Calhoun zijn favoriet maar Cody, haar zoon van 9 jaar die sinds kort weer bij ons woont, moet een gepaste afstand bewaren. Een kort maar duidelijk brommetje zegt genoeg.

Erg aktief is Oma Amy niet meer, twee keer per dag een stukje lopen is meer dan genoeg, vindt ze. En zij bepaalt wanneer, waarheen en hoe lang. ’s Morgens heeft ze het vaste ritueel dat ze pas wil gaan lopen als ze haar plakjes kaas heeft gehad. En dan moet het ook direkt natuurlijk! Dit gaat als volgt; na het uitlaten van de anderen, krijgen de hounds eerst te eten, vervolgens ga ik ontbijten. Op het moment dat ik alles op tafel leg, gaat Amy’s snoet omhoog en houdt ze me nauwlettend in de gaten. Als ik de kaasschaaf ter hand neem wordt haar nek ineens een stuk langer, vervolgens krijgt ze twee plakjes kaas die ze zonder te kauwen doorslikt. Dan is het even goed. Na twee minuten, als ik mijn eerste stukje brood met kaas heb belegd, begint ze te piepen. “NU” moet ze een plas doen. Ik moet dan alles weer opruimen want sinds kort jat Cwillyaigne alles wat eetbaar is, en ga dan met Amy naar buiten. Cody en Calhoun lopen standaard als lijfwachten van de oude dame mee. Zodra Amy gedaan heeft wat ze moet doen, keert ze om en loopt naar huis. Dan mag ik verder gaan met mijn ontbijt.

De hele dag hoor of zie je haar amper. Als je in haar buurt komt wordt er meestal wel een poot uitgestoken wat inhoudt dat ze even geknuffeld wil worden, ze reageert zelf dan ook heel aanhalig. Vindt ze het genoeg dan blijft ze doodstil liggen of duwt je gewoon weg.

Als mevrouw vindt dat het etenstijd is piept ze, evenzo als zij dorst heeft . Ze moet dan natuurlijk op haar wenken bediend worden en vooral ’s avonds flikt ze het om om de 5 minuten te piepen en dan ook een paar slokjes water te nemen. Ze zal echt niet voor een half uur tegelijk genoeg drinken.

Oma Amy is in de loop der jaren steeds banger van onweer geworden. Als dit ’s avonds laat of ’s nachts gebeurt, wil ze bij ons op bed. En laat ze maar want ze blijft de hele nacht spoken als je het niet toelaat. Het enige probleem is dat ik ze er de volgende ochtend met geen tien paarden meer vanaf krijg!! Ze vindt het echt héééérlijk, zo’n waterbed.

Opstaan voor zo iets onbenulligs als plassen kost altijd veel tijd. Ik moet ze dan wel twintig keer roepen maar heeft ze door dat we met de caravan weg gaan, dan hoef ik haar maar één keer te roepen en staat ze als eerste bij de auto. Ik hoop dat we dat nog erg vaak mogen meemaken!

Van links naar rechts: Cwillyaigne (7 jaar), Caintha (9 jaar), Amy (13 jaar), Calhoun (4 1/2 jaar), Coney en Cody (beide ook 9 jaar).

Cheytah O’Cockaigne is overleden.

Cheytah O’Cockaigne

2-12-2007     –     24-6-2012

Nu, na een dikke week, kan ik het opbrengen om de wereld op de hoogte te brengen van de vreselijke gebeurtenis die ons is overkomen. We hebben zeer plotseling afscheid moeten nemen van Cheytah. Hierdoor is onze wereld stil gevallen. Onze hoop op pupjes van haar is vervlogen. Hieronder kunt u het relaas van Cheytah’s overlijden lezen, geschreven door Sonja.

 

 

 

 

IN MEMORIAM VAN CHEYTAH

 

2.12.2007    –   24.06.2012

 

4,5 jaar gelden was ik ontzettend blij toen ik uit het nest van de zeer succesvolle Multi Ch. Cute Coney O’Cockaigne de mooiste pup kreeg aangeboden, te meer omdat ik wist hoe kieskeurig Caroline is met haar keuze betreffende de nieuwe puppy eigenaren.

 

Cheytah was de best opgevoede pup die ik ooit gehad heb. Door de vele indrukken uit de “grote wereld” en daarbij die van huize “O’Cockaigne” (waar hondenmelk en honing rijkelijk vloeien) was ze al aardig gevormd.

Van autorijden tot winkelcentrum, van coursingterrein tot kinderspeeltuin, hierdoor trok een goed gesocialiseerde en al zindelijke 3 maanden oude pup bij ons in. Zij charmeerde alle mensen met haar nieuwsgierige, zelfverzekerde en open karakter. Ze was een echt zondagskind!

Het is te veel om op te noemen wat mijn familie, ikzelf, Caroline, Simon en alle vrienden allemaal met haar beleefd en gedaan hebben maar bovenal is ze de laatste 4 jaren waarschijnlijk het belangrijkste in mijn leven geweest.

Op 23 juni, nadat ze haar ochtend wandeling gemaakt had, zakte ze voor haar etensbak in elkaar. Ik reed meteen, met 2 verschillende schoenen aan en zonder autopapieren, naar de dierenarts. Daar kreeg ze de eerste noodzakelijke medische hulp en vervolgens haastte ik me naar een gespecialiseerde kliniek, 90 km verderop gelegen. Ook hier kon men geen exacte diagnose stellen, te meer omdat Cheytah’s ademhaling erg zwak was en men daardoor geen narcose kon geven.

 

Hierna volgde één van de zwaarste nachten van mijn leven. Ik mocht niet meer bij haar zijn. Ze kreeg inmiddels sterke medicijnen en was nauwelijks aanspreekbaar maar ze was niet alleen.

 

De volgende dag was de ademhaling wat stabieler maar de pijn-reflex van haar rechter been was helemaal verdwenen, terwijl de andere reflexen ook steeds zwakker werden. Hierdoor moest men Cheytah onder narcose brengen. Er werd een MRI gemaakt en uit de diagnose kwam de mededeling dat ze een ruggenmerg-infarct had gehad over een lengte van 15 cm en hierdoor waren alle functies uitgevallen. De beslissing om haar uit haar lijden te verlossen werd hierdoor makkelijker gemaakt.

 

Helaas was het voor haar en ons niet weggelegd dat ze voort zou leven in haar kinderen. Maar ze zal altijd de grootste plaats in mijn hart behouden.

 

Haar laatste rustplaats zal op het landgoed van “O’Cockaigne” zijn tezamen bij haar andere 4 benige familie.

 

Sonja

Ik wil in ieder geval Sonja ook via deze weg heel erg bedanken voor wat zij met Cheytah heeft weten te bereiken en voor de ongelooflijk, vele fijne uren die we samen hebben doorgebracht. Ik hoop dat we nog erg vaak vreugde en helaas ook verdriet mogen delen.

Sonja, bedankt!

Het Europees Cousing Kampioenschap in Hongarije.

        Het Europees Coursing Kampioenschap  in Hongarije.

 

 

 

Donderdagochtend, 31 mei, vertrekken we, Sonja en wij, richting Tsjechië. Vlak voor de Tsjechische grens slaan we nog 60 kilo vlees in voor de hounds. Het past maar net in de vier vriezertjes die we bij ons hebben maar het moet net voldoende zijn om onze 8 hounds iedere dag van een normale maaltijd te kunnen voorzien. We blijven een aantal dagen op een leuke camping in het plaatsje Červená Řečice, een eindje onder Praag, overnachten. Het is er zeer spannend want het stikt er van het wild. De oudere dames; Coney, Caintha, Lavinia en nog niet zo oude Silva kunnen wel los. Als ze wat zien zetten ze de achtervolging in maar stoppen al gauw als het terrein wat te ruw wordt of de afstand te groot. Heerlijke wandelingen hebben we daar gemaakt maar de routes op de wandelkaart klopte niet helemaal. Voetpaden die door een vier meter brede en minstens een meter diepe beek gaan kan men slecht volgen. Tussendoor kregen we een paar heftige regenbuien op onze kop en toen we na wat ronddwalen uiteindelijk de goede weg weer hadden gevonden en doorweekt terug kwamen op de camping, was een goede hete douche na het glas sekt erg lekker. In de loop van de zondag rijden we door naar Lipot, daar zou een mooie camping zijn. Read the rest of this entry »

Tüttleben.

         

Tüttleben

 

Zondagmiddag 20 mei ben ik weer thuis en begint de voorbereiding voor drie weken caravannen met daarin een lang weekend Tüttleben en vervolgens het EKC in Hongarije. Na in een record tempo de was te hebben gedaan, hounds hebben laten enten, de caravan te hebben in gepakt, de kippen goed verzorgt en de planten water te hebben gegeven vertrekken we woensdagmiddag 23 mei richting Tüttleben. We overnachten in Dortmund op ons vaste plekje. Donderdagmorgen rijden we verder. Na een paar uur worden we gebeld door Katja Pfanmuller, de voorzitter van Windhondenrenvereniging Tüttleben, PANIEK, de keurmeester die was uitgenodigd om op zaterdag de show te keuren en zondag en maandag de coursing te beoordelen, was ziek geworden en kon niet komen. Read the rest of this entry »

Calhountje, Calhountje …mijn Wereldkampioentje!!! En Coney voor de tweede keer Veteranen Wereld Kampioen!!!

Calhountje, Calhountje mijn Wereldkampioentje!!!

En Coney voor de tweede keer Veteranen Wereld Kampioen!!!

   

Op woensdag 16 mei vertrek ik vanuit Rijsbergen met Calhoun en zijn moeder, Cute Coney, richting Frankfurt. Sonja vertrekt samen met Cheytah vanuit Hermannsburg naar hetzelfde kleine dorpje, Freigericht, voorbij Frankfurt. Hier woont een oude bekende van Sonja en deze heeft ons uitgenodigd voor het avonddiner. Op de parkeerplaats van de begraafplaats kunnen we goed overnachten, het is er zeer rustig en mijn auto kan er veilig blijven staan terwijl wij met Sonja’s kamper verder reizen naar Oostenrijk. Na een gezellige avond vertrekken we donderdagochtend naar Salzburg, alwaar de Wereldtentoonstelling plaats vindt. Sonja heeft een fijne camping gevonden op 16 kilometer afstand van de tentoonstellingshallen en eind van de middag komen we hier aan. Na de gebruikelijke wandeling hebben we nog tijd om de hounds klaar te maken en van het heerlijke weer te genieten onder het genot van een koud biertje.

De vrijdagochtend vertrekken we op tijd richting de hallen maar op twee kilometer afstand belanden we in de file. De tijd tikt voorbij maar voortgang maken we nagenoeg niet. Langzaam slaat de paniek toe, om 10.00 uur vangt Dr.Zilli Orietta uit Italië met de Deerhounds aan en het is al half tien geweest! Tijdens het af en toe twee meter naar voren rijden, haal ik mijn tas op wielen met showspullen uit een zijklep van de camper en gooi die in de camper om vervolgens dat er uit te halen dat ik nodig heb om met Calhoun en Cheytah binnen te komen en te kunnen showen. Intussen wordt Sonja gebeld door Eva Petzold die een zeer verontrustend telefoontje van Monika Rhein kreeg waarin deze mede deelde dat aan de andere kant van de weg ongeveer 3 kilometer voor de afrit naar de hallen een vrachtwagen was omgevallen en dat de weg totaal versperd was. Monika staat hier vlak voor en kan geen kant op! Natuurlijk zijn er vele exposanten door dit ongeval zwaar gedupeerd, ook Monika en de Russin Lemyaskina met twee gemelde Deerhounds en zes Ierse Wolfshonden is niet op tijd in de hal. Het zou je maar gebeuren!!! Vreselijk!!! Ik denk dat ik uit de auto was gesprongen en gewoon was gaan lopen, de auto achterlatend. Read the rest of this entry »

Calhoun, Europasieger 2012!

Op donderdag 10 mei vertrek ik met Calhoun naar Dortmund alwaar op vrijdag de Nationale show en op zondag de Europasieger plaatsvindt. Tijdens de Nationale is het ook mogelijk om een Engels CC te bemachtigen dus dat is wel interessant. Sonja en Angelika zijn ook onderweg naar ons vaste overnachtingsplekje op een paar kilometer afstand van de Westfalenhallen. Hier verblijven we de laatste jaren regelmatig, het is er goed toeven en zeer dicht bij een heerlijk groot park met ernaast gelegen dierentuin, heerlijke wandelingen en hertjes kijken is vaste prik. Vrijdagochtend moeten we vroeg opstaan want om 9.00 uur begint Jill Peak (UK) aan de keuring van de Deerhounds. 4 Reuen en 3 teven zijn gemeld en aanwezig. Het wordt ons al gauw duidelijk dat deze keurmeester niet naar de standaard keurt, met name betreffende het gangwerk heeft ze een zeer vreemde smaak. Uiteindelijk wint de reu met het meest steppende en losse gangwerk en de beste teef vertoont een vergelijkbaar gangwerk. Calhoun en een teefje uit de tussenklas krijgen een ZG, de rest een U. Cheytah (Gebruikshondenklas) krijgt 1U en het CAC en Xena (Kampioensklas), van Angelika krijgt het CACIB maar niet het Engelse CC!! Terwijl de winnende reu met een veel slechter gangwerk wel het CC krijgt! Ook bij de Saluki’s, die mevrouw Peak na de Deerhounds keurt, krijgt alleen de reu het CC terwijl de beste teef wel een U krijgt. Waarom geeft ze dezen dan geen ZG, als zij ze eigenlijk niet kampioensschapswaardig vindt? Deze keuring moeten we maar gauw vergeten.

Zaterdag hebben we de hele dag vrij, heerlijk genieten van het zalige weer en een grote wandeling gemaakt in Hohensyburg. Hier hebben we anderhalf uur onze kuitspieren flink getraind door een behoorlijk steile heuvel te beklimmen en weer af te dalen. Vervolgens hadden we het plan om bij een restaurantje wat te drinken/ijs te eten. Op weg hier naar toe vroegen we aan een man die naar een zonnebadende adder stond te kijken, hoe ver het nog lopen was, ongeveer 500 meter zei hij. Nou, dat was nog zeker 2 kilometer! Daar aangekomen bleek het gesloten te zijn! Arme Lucille (de oudste Deerhound van Angelika), zij is al tien en een half en had het intussen wel gehad. Toen we terug liepen stond de man nog steeds naar de zonnebadende adder te kijken, we hebben maar niets gezegd over het gesloten restaurant, hij had het misschien niet eens begrepen.

Zondag begint de keuring van de Deerhounds om 11.00 uur dus kunnen we op ons gemak ontbijten en de hounds klaar maken voor de show. André van der Broek krijgt 14 Deerhounds te keuren, twee zijn er helaas absent. In de Kampioensklas krijgt Cunamara’s Miles van Eva Petzold 1U en het RCACIB, Stranwith Ebenezer 2U en de winnende reu van vrijdag, Regalflight Tarloch, 3U. Gentom Swan Song krijgt vanuit de openklas 1U en het RCAC en Calhoun wint vanuit de Gebruikshondenklas het CAC, CACIB en wordt Europasieger. De twee teefjes uit de tussenklas krijgen beide een U, Fritzen’s Xena wint de Kampioensklas (3 gemeld, 1 absent) met een RCACIB, Cheytah krijgt 1U en het RCAC vanuit de Gebruikshondenklas en Juma von Blausteinsee wint de openklas (2) met CAC, CACIB, Europasieger en wordt BOB. Daar Cheytah nogal last heeft van haar hormonen en zich absoluut niet wil tonen, zijn we tevreden met het resultaat en nog blijer dat we geen BOB geworden zijn zodat we nog dezelfde middag huiswaarts kunnen keren want woensdag moeten we alweer vertrekken richting Salzburg!

Cheytah O’Cockaigne flikt het weer!!

Cheytah en Calhoun wederom succesvol tijdens de Jahresausstellung te Landstuhl.

 

 

Op 5 mei was de Deerhound Jahresausstellung te Landstuhl met de dag erna een Nationale Coursing. Voor de Jahresausstellung waren 94 Deerhounds gemeld; 30 reuen (2 absent) , 60 teven (3 absent) en 4 pupjes van 4 maanden. Onze keurmeester was Josef Das van de ‘Easy Runner’ Ierse Wolfshonden en Deerhounds uit België.

Het weer zat wederom niet echt mee, regelmatig werden we getrakteerd op een fikse bui, dat was erg jammer want de sfeer is er toch minder door. Maar niet bij ons in de tenten!

Sonja had weer een prachtige advertentie voor mij in elkaar geknutseld, deze was strategisch over twee pagina’s tussen de reuen en teven in geplaatst. “Jammer” dat het de enige kenneladvertentie was, het fleurt zo’n catalogus wel wat op. Sonja, mijn dank voor je fantastische werk!

Bij de reuen kwamen Finrod von Averlon vanuit de Tussenklas (3), Calhoun O’Cockaigne vanuit de Gebruikshondenklas (4) en Landlord von der Oelmühle vanuit de Openklas (8) terug voor het CAC. Deze ging naar Finrod, Calhoun kreeg het reserve CAC. Voor beste reu ging de strijd tussen de veteranen reu, Aogh Caoinlan, de reu uit de Kampioensklas, Stranwith Ebenezer en Finrod. Beste reu werd uiteindelijk Aogh, een nog extreem fitte negen jarige reu met een uitermate sound en soepel gangwerk. Werkelijk fantastisch!

Vermeldingswaardig is ook dat 10 van de gemelde reuen (3 van deze reuen zijn Europees Coursing Kampioen!) ook waren gemeld voor de coursing de volgende dag alwaar 12 Deerhoundreuen de strijd met elkaar aan gingen. Hierover straks meer.

Van de 7 veteranen teven waren er 6 die een coursing verleden hebben waaronder twee Europese Kampioenen! De beste veteranen teef was Aiobgraine Caoinlan, een zus van de veteranen reu! Ook weer met een prachtig gangwerk en uitermate fit. Zij werd later ook Veteranen BOB. Coney werd derde in deze klas en Caintha mocht de ring verlaten, wel met een U.

Ook Oma amy had ik gemeld, in de Buiten Concurentie Klas. Josef werd er helemaal emotioneel van om deze oude dame te mogen zien. Hij schreef een prachtig keurverslag waar je de tranen van in de ogen krijgt. Een waardige afsluiting van Amy’s showcarriëre!

Voor het CAC kwamen Chelsea von der Sillerquelle uit de Tussenklas (3), Carrie Randis Irater vanuit de Openklas (13-3 absent)en Cheytah O’Cockaigne vanuit de Gebuikshondenklas (6) tegen elkaar uit en dit won Cheytah! Hierna werd gestreden voor  Beste Teef. Hiervoor kwamen Aiobgraine (veteraan), Fritzens Xena (Kampioensklas) en Cheytah terug en wederom, net als vorig jaar, werd Cheytah Beste Teef.

Cscarf O’Cockaigne is Engels Kampioen!!!

Cscarf is Engels Kampioen!!

Door alle drukte en het reeds vele onderweg zijn, zou ik bijna vergeten om te melden dat onze Cscarf O’Cockaigne eindelijk Engels Kampioen is geworden.

 

Kreeg hij op de tentoonstelling van de Scottish Breeds Canine Club op 31 maart nog een reserve CC van David Murray (deze gaf Cscarf vorig jaar de klas (Limit) op Crufts), tijdens het weekend van 27/29 april kreeg Cscarf zijn derde CC van Stella Blackmore tijdens W.E.L.K.S.

 

Na Wild West v.d. Oelmühle is Cscarf O’Cockaigne de tweede Continentale en eerste Nederlandse Deerhound die Engels Kampioen is geworden.

Wij, en natuurlijk ook zijn eigenaresse Betina Adams, zijn uitermate trots op hem!

Internationale CACIL coursing te Hünstetten 29-4-2012 en nog meer.

Hünstetten en nog meer.

Op donderdag vertrokken we richting de renbaan van Hünstetten daar we het wel lekker vonden om vrijdag een luie dag te hebben. Je kan bij Hünstetten heerlijk wandelen, de renbaan ligt in een zeer bosrijke omgeving waar je iedere dag een andere route kan lopen. Zalig!

Simon was uitgenodigd om twee dagen te komen jureren maar toen op vrijdagmiddag er begonnen werd met het parcours op te bouwen werd Simon al gauw gevraagd om te komen helpen. Hierdoor kwam er uiteindelijk een heel leuk parcours te liggen waarbij de hounds alles konden tonen wat de jury moest beoordelen. In totaal waren er 159 windhonden gemeld waarvan 64 op zaterdag liepen en dus 95 op zondag. Dit kwam doordat er op de zaterdag een aantal andere belangrijke windhonden evenementen in Duitsland waren, zoals de Whippet Jahresausstellung die in eerste instantie op een andere datum zou zijn, wat natuurlijk nadelige gevolgen had voor de inschrijvingen. Het weer was prima, zelfs af en toe te warm als je net een steile helling in het bos aan het beklimmen was. Read the rest of this entry »

Calhoun O’Cockaigne in Engels Stud Book!

Afgelopen week kreeg ik een certificaat toegestuurd van The Kennel Club in Engeland met een begeleidend schrijven dat ze Calhoun hebben opgenomen in hun Studbook! Dit naar aanleiding van zijn behaalde resultaat op Crufts. Ik denk dat het de eerste Nederlandse Deerhound in Nederlands eigendom is die dit bereikt. Calhoun’s broer, Cscarf, staat er natuurlijk ook in maar die is in Engels bezit.

 

Ik wordt steeds trotser op mijn ventje.

Nu maar hopen dat er een goede fokker het interessant vindt om hem te gebruiken, ik zou het erg leuk vinden om een pupje van hem te hebben.

 

 

 

 

 

 

Archieven