2021

Nimloth Bernice

17 mei 2012      Nimloth Bernice      4 december 2021

 

Op zondag 5 december kregen we de in en in trieste mededeling van Sonja, dat Bernice ten gevolge van (waarschijnlijk) een acute longontsteking in de nacht van 4 december is overleden.

Dit is een ongelofelijke harde klap voor Sonja daar ze 8 weken daarvoor al afscheid van Vision heeft moeten nemen. Twee geliefde Deerhounds in zo’n korte tijd verliezen …. daar zijn geen woorden voor.

 

 

 

 

 

 

 

Het was een triest jaar, teveel verdriet om en te weinig plezier met onze hounds. Hopelijk wordt dat komend jaar beter.

 

 

 

 

Levershunt en gezondheidsnieuws vanuit Amerika

 

 

 

 

 

Onlangs sprak ik een Ierse Wolfshondenfokster die een pup had geïmporteerd vanuit Duitsland. Het bleek dat deze pup gewoon op levershunt was getest. Omdat ik toentertijd te horen had gekregen dat deze test niet beschikbaar was in Duitsland, vroeg ik verder.

De Duitse Ierenfokker had gewoon bloed laten afnemen van zijn pups bij zijn eigen dierenarts en deze heeft het opgestuurd naar Laboklin. De volgende dag had de fokker de uitslag.

Dus mocht u een pup uit Duitsland willen halen dan kan de fokker deze via Laboklin laten testen op levershunt, sta hierop, het kan u een hoop ellende besparen!

 

 

In de Claymore, het clubblad van de Scottish Deerhound Club of America, verschijnt in elke editie het hoofdstuk Health and Genetics. Altijd zeer interessant! In de laatste editie (september/oktober 2021) geeft Dr. Michael H. Court, onderzoeker bij de Pharmacogenomics Laboratory in the College of Veterinary Medicine at Washington State University, updates over de vorderingen betreffende de onderzoeken naar ‘slow anesthesia recovery’ (het langzame herstellen van de anesthesie), ‘perianesthetic stress hyperthermia’ (een door stress veroorzaakte, levensbedreigende temperatuursverhoging) en delayed postoperative bleeding (vertraagde postoperatieve bloedingen). Hieronder een verkorte weergave van zijn presentatie tijdens de National Specialty.

 

Slow anesthesia recovery

“Het langzaam herstellen van de anesthesie na een operatie of onderzoek, is een welbekend verschijnsel bij Greyhounds en komt ook bij andere windhonden voor. Meestal is het na geïnjecteerde verdovingsmiddelen zoals thiopental en propofol (de laatste in wat mindere mate). Dit staat in relatie met het lage lichaamsvetgehalte dat windhonden hebben. Normaal gesproken gaat het geïnjecteerde verdovingsmiddel vrij snel uit het bloed en in het lichaamsvet, waardoor de hond snel hersteld maar door het weinige lichaamsvet dat een windhond heeft blijft er veel verdovingsmiddel in het bloed. Herstel kan dan alleen, als eerst dit bloed gezuiverd wordt door de lever en dat kost ettelijke uren. Maar het schijnt nog een factor mee te spelen en dat is dat de lever van windhonden verdovingsmiddelen langzamer metabolizeren dan bij andere (niet windhonden) rassen. Er zijn twee verschillende mutaties in twee verschillende genen gevonden die coderen voor enzymen die cruciaal zijn voor het metabolisme van propofol (CYP2B11-H3 en POR-H3). Deze mutaties worden het vaakst gevonden in Greyhounds en Deerhounds. Lab studies hebben aangetoond dat deze mutaties het metabolizeren van propofol drastisch verminderen. Het resultaat van de laatste studie waarbij Greyhounds met deze mutaties en Greyhounds zonder deze mutaties worden vergeleken, laat nog even op zich wachten.

 

Perianesthetic stress hyperthermia

Een andere conditie die werd onderzocht is ‘stress hyperthermie’ dat zowel bij Deerhounds als Greyhounds voorkomt. Meestal wordt dit gezien in combinatie met de anesthesie procedure voor een operatie. Voortekenen zijn een zeer snelle temperatuurverhoging tot boven de 41 C°, hijgen en diep rode slijmvliezen. De behandeling bestaat uit snel koelen en het toedienen van kalmerende middelen en vloeistoffen. Stress hyperthermie kan voorkomen worden door het verstandig gebruiken van kalmerende middelen vóór een enerverende ervaring (b.v. een dierenarts bezoek) als ook het ondernemen van stappen om stress te verminderen.

Alhoewel stress hyperthermie zeer serieus en levensbedreigend is, zijn er geen meldingen van fatale gevallen bij de Deerhound. Dit verschilt van de kwaadaardige hyperthermie die steevast fataal is.

Daar niet alle Greyhounds en Deerhounds gevoelig zijn voor stress hyperthermie, wordt er gedacht aan een genetische predispositie. Met de steun van de SDCA hebben we een mutatie geïdentificeerd in het RYR1 gen van honden met een stress hyperthermie geschiedenis. Deze mutatie blijkt een mildere vorm te zijn dan de mutatie van het gen dat kwaadaardige hyperthermie veroorzaakt. Omdat we nog maar 8 Deerhounds en 1 Greyhound bestudeerd hebben is het nut van het klinisch onderzoek voor deze mutatie onduidelijk. Daarom blijven we gevallen rekruteren om te zien of de RYR1 mutatie alle gevallen kan verklaren. Neem a.u.b. contact op met courtlab@vetmed.wsu.edu als u een hond heeft die last heeft gehad met hyperthermie en u wilt DNA doneren.

 

Delayed postoperative bleeding

Tenslotte hebben we gewerkt aan een probleem dat in eerste instantie bij Greyhounds was geconstateerd, vertraagde postoperatieve bloedingen. Het klinische beeld van deze aandoening betreft honden die een grote orthopedische- of buikoperatie (castratie/sterilisatie) hebben ondergaan. Alhoewel er geen bloedingen tijdens de operatie optraden, werden er binnen de volgende 24 tot 48 uur bloedingen geconstateerd. De symptomen variëren van blauwe plekken rond de operatiewond tot openlijk bloeden van de wond. Voor buikoperaties kan de inwendige bloeding onopgemerkt blijven totdat de hond ernstig ziek is. Behandeling bestaat uit bloedtransfusies en het intraveneus toedienen van anti fibrinolytische medicatie (Amicar). Deze bloedingen zijn ook te voorkomen door vooraf de operatie en gedurende 5 dagen na de operatie deze middelen toe te dienen.

We hebben verschillende studies uitgevoerd (gedeeltelijk gefinancierd door de SDCA) die impliceren dat een mutatie van het SERPINF2 gen de oorzaak is van de vertraagde bloedingen. SERPINF2 staat voor alpha-2 antiplasmine, dat essentieel is voor de bescherming van het vroegtijdig afbreken van bloedstolsels (hyperfibrinolysis).

Er is een case-control studie uitgevoerd met informatie die verzameld is uit de SDCA gezondheidsenquête en DNA-stalen van honden die bloedingen overleefd hebben en gestorven honden. We hebben 7 honden die postoperatieve bloedingen hadden na een operatie en 55 honden die een operatie hadden zonder postoperatieve bloedingen, gevonden. Alle honden werden gegenotypeerd voor de SERPINF2 mutatie. Het resultaat indiceert dat het risico voor vertraagde bloedingen 40 keer hoger is in honden die op z’n minst één kopie van de mutatie hebben en 500 keer hoger is in honden die twee kopieën hebben, in vergelijk met honden zonder een mutatie. Belangrijk; alle geaffecteerde honden hadden deze mutatie terwijl geen van de honden die de mutatie niet hadden, een vertraagde bloeding hadden.

In een andere  studie bij gezonde Greyhounds, toonden we aan dat honden met twee kopieën van de SERPINF2 mutatie, een significant lager niveau aan antiplasmine in hun bloed hadden dan honden met één of geen kopieën van de mutatie.

Alles bij elkaar toont aan dat het testen op de SERPINF2 mutatie handig kan zijn om honden te identificeren die belang kunnen hebben bij het profylactisch toedienen van anti fibrinolytische medicatie (Amicar). En net zo belangrijk; de test kan ook honden identificeren die geen voordeel van deze medicatie zullen hebben.

De SERPINF2 test is nu (gratis) verkrijgbaar door contact op te nemen met courtlab@vertmed.wsu.edu en te vragen voor een DNA-monsterpakket.

Zoals alle genetische testen, realiseren we dat de postoperatieve bloeding-test kan en zal gebruikt worden door Deerhound fokkers om zich te informeren over fokplannen. De SDCA Health & Genetics Committee is richtlijnen aan het opstellen voor fokkers over hoe of hoe niet de test  te gebruiken.

In dit verband is het belangrijk om te benadrukken dat fokkers niet hoeven te proberen de SERPINF2-mutatie uit het ras of een bepaalde foklijn te elimineren, aangezien de ziekte die de mutatie veroorzaakt effectief kan worden voorkomen bij honden die risico lopen”.

Vakantie in Engeland

 

 

Gezien de Corona perikelen was het een zeer spannend avontuur, ons tripje naar Engeland. Het vooraf boeken van de tests, campings en de overtocht, stelden we zo lang mogelijk uit daar natuurlijk de kans bestond  dat we ‘rood’ zouden kleuren op de Engelse ‘Government site’ en dan zouden we Engeland niet in komen. We hadden onze vertrek datum al wat naar voren geschoven in de hoop dat de update van de site niet voor maandag 20 september zou komen maar de Engelse regering hield woensdag de 15de een persconferentie en de kans van updaten werd hierdoor eerder. We moesten wel op donderdag de 16de de coronatest doen anders vielen we niet binnen de termijnen. Ook de hounds had ik op donderdag laten ontwormen en er extra op toegezien dat hun paspoorten correct waren ingevuld. Dit op de heenweg naar Werkendam alwaar het Nederlands Coursing Kampioenschap werd gehouden. Ik zou op vrijdag nog even heen en weer naar huis rijden om nog het één en ander te doen, o.a. het huisvuil voor aan de weg zetten. Maar toen ik aan kwam rijden was het huisvuil al opgehaald en kon ik dus op zaterdag weer op en neer om het naar de milieustraat te brengen! Nou ja, er was nog genoeg te doen thuis en de hounds hadden geen last van de coursing geluiden. Nadat ik vrijdagmiddag weer terug was in Werkendam konden de hounds nog even lekker coursen. ’s Avonds zouden we in het restaurant van de manege eten en terwijl we op ons ‘diner’ wachten, kwam er een update vanuit Engeland…….gelukkig Nederland bleef oranje!! Is natuurlijk een puur commercieel gedoe want ze hebben al genoeg problemen in Engeland dus Nederland op rood zetten zou erg dom zijn maar toch, we waren enorm opgelucht! Hierover later meer.

 

Zaterdag eind van de middag weer gauw naar huis, nou dat ‘gauw’ ging niet, de mover van de caravan deed het niet! Gelukkig is Maarten handig genoeg en wist de rollen van de banden af te halen zodat we in ieder geval naar huis konden. Maar hopen dat de mover thuis weer zou werken anders zouden we zondagochtend echt een probleem hebben om het terrein af te komen.  ‘s Avonds nog het één en ander in de caravan doen, alle papieren invullen en afdrukken (wat natuurlijk vreselijk tegen zat en ettelijke uren kostte), de vriezers vullen met vlees voor de hounds(er ging toch nog zo’n dikke 45 kilo in!) en vroeg naar bed.

 

Zondagmorgen vroeg op, de laatste dingen in de caravankoelkast en weg wezen. Gelukkig deed de mover het en konden we zonder verdere problemen de reis beginnen. Deze verliep zeer voorspoedig en eerder dan gehoopt waren we in Calais en door de “Pet Control”. Hierna ging het iets minder vlot vanwege de strenge controle van de paspoorten maar we konden toch op een trein eerder dan we geboekt hadden. Halverwege de middag kwamen we op de eerste camping aan, Tanner Farm Park. Een camping waar Sonja en ik al twee keer eerder waren geweest en waar je heerlijk rustig staat met goede wandelmogelijkheden. Alleen hadden we toen geen uit de kluiten gewassen Cranston mee! Deze kon onmogelijk onder het poortje door dat onderdeel was van een hekje waar je als mens overheen kan en als klein tot middelgrote hond onderdoor kunt. Brandir en de meiden kropen er keurig onderdoor maar Crumbaugh en Cranston vertikte dit en waren er echt niet toe te bewegen. Dus hierdoor waren de wandelmogelijkheden wel beperkt. Maar er was ‘excitement‘  genoeg want het barstte er van de eekhoorns en die liepen gewoon vlak langs ons stekkie. Eén keer zat er één vlak onder het openstaande raam van de caravan en ik kon nog net Crumbaugh bij z’n achterpoten pakken voordat hij uit het raam wilde springen! Verder bleven de hounds gelukkig keurig netjes achter het hekje als de eekhoorns in het rond sprongen. Zo braaf!!

 

Volgens de regeltjes, zouden we op dinsdag een COVID test moeten doen. We hadden het ook netjes besteld en betaald maar de test is nooit op de camping aangekomen. Zelfs na ettelijke mailtjes en telefoontjes kregen we geen enkele reactie. Dan maar niet, we zien wel.

Op woensdag zijn we naar Scotney Castle gegaan. Een ruïne op een klein eilandje en een nieuwer kasteel te midden van prachtige tuinen vele hectares schapenweiden en bossen. We hebben eerst een grote wandeling gemaakt, tussen de schapen door en vooral Crumbaugh en Charlaigne konden de schapenpoep niet weerstaan. Daarna zijn naar de oude kasteelruïne gegaan om een paar plaatjes te schieten, echt een mooie ruïne.

 

Eén van de problemen waar Engeland nu mee kampt, is dat er te weinig vrachtwagenchauffeurs zijn om o.a. brandstof te vervoeren! Dit ervaarden we toen we wilde tanken en er geen diesel (en ook geen benzine) beschikbaar was bij verschillende pompstations. Gelukkig vonden we nog een tankstelletje in een klein dorp waar we de tank vol konden gooien.

 

Op donderdag vertrokken we richting een camping nabij Telford alwaar de Breed Show zou plaatsvinden en ik op zondag de Deerhounds zou keuren. Vrijdagmiddag zijn we even naar het hotel gegaan om iedereen gedag te zeggen en om Liza en Sarah de kans te geven om de pups van Uther te zien. Helaas mocht ik op zaterdag niet aanwezig zijn dus besloten we om naar Ironbridge te gaan. We hebben eerst een stuk gewandeld met de hounds, vervolgens geluncht bij een pub en toen weer terug gelopen richting ‘The Iron Bridge’. Nou, als je over de brug loopt, is er niet veel aan, alleen van een afstand is het wel indrukwekkend, zeker als je de geschiedenis in ogenschouw neemt. Maar waar we eigenlijk voor gingen was natuurlijk ‘The Deerhound Table’ die in het Coalbrook Museum of Iron staat. Ik had niet gedacht dat die zo groot zou zijn! De Deerhounds die de tafel op hun nek dragen waren echt levensgroot. Erg leuk om dat eens in het echt te zien.

 

 

 

 

 

 

Ook hier, rondom Telford, zagen we lange rijen auto’s bij pompstations staan wachten om te kunnen tanken om de volgende dag te zien dat alles uitverkocht was en er dus geen auto meer stond. Na wat zoeken op internet vond Simon een tankstation waar je nog kon tanken maar dan ook voor niet meer dan 25 Pond. Nou dat schiet niet op met een tank van 90 liter! Dus na eerst voor 25 Pond te hebben getankt is hij omgereden en heeft bij de vrachtwagenpomp de tank afgevuld. Bij een gewone personenauto past het mondstuk niet in de tankopening maar bij ons is dat gelukkig geen probleem! Er was niemand die er iets van zei en ook bij de kassa geen commentaar. Bij een volgend tankstation werd er ook gezegd dat het was toegestaan om bij zo’n pomp te tanken. Fijn om te weten! Het is te hopen dat we op de terugweg nog kunnen tanken want anders halen we Folkestone niet en komen we niet thuis!

Tevens hoorden we ’s avonds tijdens het diner in het hotel (waar we gelukkig wel bij mochten zijn) dat er  verschillende producten niet meer te krijgen waren in de winkels omdat ze stomweg niet gebracht konden worden. Wat zo’n stom virus al niet te weeg kan brengen!

 

Zondagochtend, vroeg uit de veren en richting het hotel. Gelukkig zat de hele week het weer enorm mee en ook op deze dag was het super weer voor een show. In totaal waren er 83 Deerhounds gemeld voor de show met 90 entries op de zaterdag waarvan 30 absent en 53 entries voor de zondag met 16 absenten. Niet zoveel aanmeldingen als anders maar dat was te verwachten in de huidige situatie. Het is al een wonder op zich dat er een Breed Show plaatsvond met de enorme aantallen coronabesmettingen die in Engeland dagelijks gemeld worden.

 

Enfin, ik was zeer tevreden met mijn aantallen en vond het heerlijk om weer zoveel Deerhounds in mijn handen te krijgen. De kwaliteit was zeer uiteenlopend maar ik had een paar hele mooie hounds waaronder een jonge reu van 23 maanden die het wel erg moeilijk maakte door of niet te willen lopen of in telgang te gaan maar….. als hij liep, toonde hij het beste gangwerk wat je je maar kon voorstellen, mooi dansend met een lange, vloeiende pas, laag over de grond en in een goed tempo. Het beste gangwerk van de dag. Verder was het een reu die echt ‘Fit for function’ was en zijn job echt zou kunnen doen. Ook een reu en teef, broer en zus, 20 maanden jong, sprongen eruit qua type, gangwerk, prachtige kleine oortjes en hele donkere ogen. Ja, en dan die aandoenlijke hounds; die echt even intens met je willen knuffelen of die oude teef van 11,5 jaar die nog zo fit en vief door de ring liep, die raken je in het diepst van je ziel en ik krijg er altijd tranen van in mijn ogen.

 

Op maandagochtend vertrokken we richting Dartmoor. We hadden een ‘dog friendly’ camping geboekt maar toen we er aankwamen en naar ons plekje verwezen waren, bleek dat het niet was toegestaan om ons hekje op te zetten wat dus zou inhouden dat de hounds alleen in de caravan en voortent moesten verblijven. Geen denken aan! Dus omgedraaid en een andere camping gezocht – makkelijker gezegd dan gedaan want het bleek dat er bij velen niet meer dan 2 honden werden toegelaten of dat de boel onder water stond vanwege de enorme hoeveelheid regen die er de afgelopen nacht was gevallen. Via, via belandden we op een camping langs een matig drukke weg maar met directe toegang tot de Moors en een hele gezellige pub erbij! Dinsdag kwam het weer met bakken uit de lucht en op een gegeven moment vloog er een doorweekt roodborstje door de voortent. Gelukkig hadden we alle hounds in de caravan en liet ik het vogeltje maar even tot rust komen alvorens de tentdeur open te doen. Het bleef nog een poosje op de grond zitten en na een kleine tien minuten vloog het weer weg ….. of toch niet? Later meer hierover.

 

Parodie op “Wishful Thinking”.

 

Toen het ’s middags even ‘droog ’ zou blijven, gingen we gauw met de hounds op pad. Door de gigantische weilanden, waar de schapen en pony’s liepen te grazen, liepen in alle richtingen ‘Public Footpaths’. Dus wandelmogelijkheden genoeg, je moest natuurlijk wel de hekken achter je sluiten. Toen we een paar honderd meter op één van die velden liepen, kwamen er van heel ver weg ineens een stuk of 10 pony’s op ons af gerend. Simon zei nog voor de grap; “die gaan ons omsingelen”. Nou, dat deden ze dus ook en één ervan keek niet bepaald vriendelijk. Deze merrie was duidelijk de leidster en vond het niet goed dat we hier liepen met vijf Deerhounds. Ze werd steeds bedreigender en tot een paar keer toe draaide ze zich naar ons om en op een gegeven moment sloeg ze naar achteren. Tegen Brandir! Gelukkig is hij niet meer zo heel stabiel op de poten en viel hij gelijk om wat waarschijnlijk zijn redding is geweest. Toen hij opstond piepte hij wel en stond hij even op drie poten maar dat ging al snel beter. Daar ik met Crumbaugh en Charlaigne stond te worstelen om ze in bedwang te houden (die wilde die pony’s wel even verjagen!), kon ik niets doen, alleen maar proberen de boel zo rustig mogelijk te houden en proberen zo snel mogelijk van het veld af te komen. Het eerste stuk werden we nog achtervolgd door de kudde pony’s maar naarmate we dichter bij het hek kwamen des te meer bleven ze op afstand om uiteindelijke om te keren en weg te galopperen. Wat een vreselijke nare ervaring was dit en vooral die arme Brandir, dat die op zijn oude dag nog zoiets moet meemaken. Gelukkig bleek het enorm mee te vallen met hem, kon ik niets aan hem ontdekken  en liep hij de rest van de wandeling gewoon mee. Intussen was het weer keihard gaan regenen dus veel lol hadden we er niet aan en nadat de hounds alles hadden gedaan zijn we maar weer omgekeerd richting caravan om de schrik te verdrinken. Het liefste wilden we ’s avonds in de pub een hele grote ponysteak op ons bord!! Maar dat hadden ze helaas niet.

 

We waren Dartmoor gelijk spuug zat en hebben woensdag de hele natte boel weer ingepakt en zijn richting The New Forest gereden alwaar we een zeer rustige camping, The Red Shoot, te midden van het natuurgebied hadden geboekt. Gelukkig konden we ook eerder komen dan afgesproken. In The New Forest lopen de pony’s, koeien, varkens, ezels en herten gewoon door het hele gebied los en een confrontatie met ze is niet ondenkbeeldig maar we waren goed gewaarschuwd door het nare voorval in Dartmoor en lieten het vee links liggen. Het was hier schitterend weer en in een stralende zon hebben we de boel weer opgezet en heerlijk nog even in het zonnetje een biertje gedronken.

 

Donderdag – regen – we hadden besloten om naar Stonehenge te gaan maar daar aangekomen konden we of dik 2 kilometer lopen of met een pendelbus. Nou met 5 Deerhounds in een pendelbus zagen we niet zo zitten dus dan maar lopen. Natuurlijk moest je, om iets dichter bij de stenen te kunnen komen, een ticket kopen – 21 Pound per persoon!! Nou zijn wij echte cultuur barbaren en hebben dat er niet voor over om oude stenen van dichtbij te bekijken, dan maar van een iets grotere afstand wat foto’s nemen. Simon zei nog; “Ze zijn vast aan het sparen voor nieuwe stenen”. Nou, met zulke bedragen is dat gauw bij elkaar gespaard!

Tijdens de wandeling erheen was het gelukkig droog maar er stond een sterke wind. Op een gegeven moment stak er vlak voor ons een haas over. De enige die hem zag was Crumbaugh en dat is nou juist de ergste om weer in gareel te krijgen! Pas toen we op de terugweg ver voorbij het ‘haas passeer punt’ waren, kon hij weer een beetje normaal meelopen.

 

Op vrijdag zijn naar Burley gereden. Dit zou een mooi oud dorpje moeten zijn maar het was niet wat ik ervan verwachten. Ook de wandeling die er in de omgeving was uitgezet en we gelopen hebben, viel vies tegen. Grote stukken over geasfalteerde wegen. Er reden wel niet veel auto’s  maar als het even kan loopt Brandir los zodat hij zijn eigen tempo kan bepalen. Dat ging hier niet en dan is het een stuk vermoeiender voor hem. De omgeving was prachtig en de pony’s lieten ons af en toe omlopen omdat ze midden op de weg liepen of ernaast liepen te grazen. We kijken nu wel erg uit voor ze en vertrouwen ze voor geen cent! Toen we weer richting camping reden belandde we in een ‘file’ vanwege een kudde ezels die over de weg liepen. Ja, en dan moet je toch echt geduld hebben.

 

 

 

Zaterdag regende het de hele dag, en niet zo’n beetje! In de middag hadden we afgesproken met Gill en Toby om Brandir even te laten zien. Daar één van hun teven loops was konden we hem niet mee nemen naar binnen dus bleven ze alle vijf netjes in de auto. Nou ja netjes …. toen we terug kwamen om Brandir er even uit te halen bleek dat de puppen de hoes van het matras hadden bijgewerkt. De hele auto lag vol schuimrubbervlokken!

 

Zondag was een rustdag, gewoon een lekkere wandeling in de omgeving gemaakt wat al inspannend genoeg was door de ontmoeting met een kreupel hertje dat dus niet zo snel in het bos verdween. Eind van de middag, toen het al behoorlijk was afgekoeld, er een fikse bui regen viel en we de voortent hadden dicht gemaakt, bleek er ineens weer een roodborstje in de voortent rond te vliegen! Toch per ongeluk mee opgerold in de voortent? Die diertjes kruipen door de kleinste kiertjes en onder de caravan door de tent in. Dat is toch echt lef hebben!

 

Op maandag hebben we nog een mooie, inspannende wandeling gemaakt in het noordwesten van New Forest. Aan het begin van de wandeling stonden er een paar koeien langs het pad maar die hadden gelukkig weinig interesse in ons. In de stromende regen steile, glibberige hellinkjes, overwoekerd met varens, op en af. Gelukkig kwamen we daar geen pony’s of koeien tegen! 

 

 

Dinsdagmorgen hebben we de boel weer ingepakt en zijn richting Tanner Farm Park gereden alwaar we zouden overnachten voordat we weer richting huis zouden reizen. Onze tweede coronatest hebben we nooit gedaan en we hadden ons al voorbereid op een fikse boete hiervoor maar aangekomen in Folkestone werd er niets gezegd of gevraagd en na alle controles betreffende de hounds konden we de trein op. Eenmaal in de trein wisten we zeker dat er geen boze Engelsman met een boete achter ons aan zou komen en konden we opgelucht adem halen.

 

 

 

 

Helaas ontvingen we deze dag ook slecht nieuws van Sonja. In de week hiervoor had ze al gemeld dat het niet goed ging met Vision nadat die was gecastreerd maar daar er helemaal geen verbetering in zat, in tegendeel, had ze moeten beslissen om Vision in te laten slapen. In en in triest, nog zo jong en weer helemaal fit na haar schijndracht, kwam ze na de operatie niet meer in de benen en uiteindelijk hadden haar nieren het begeven. Een ongelofelijke harde klap voor alle betrokkenen maar vooral voor Sonja natuurlijk.

 

 

Pyefleet Vision, moeder van Cranston Argyll en Gallaghan Argyll, mocht maar 5 jaar, 9 maanden en 5 dagen worden.

 

 

On the road again!

 

Op woensdag 25 augustus vertrokken we bepakt en bezakt naar Göhlsdorf nabij Berlijn, alwaar Simon de Internationale coursing voor windhondenrenvereniging Phoenix zou verzorgen. Het was voor Crumbaugh en Charlaigne de eerste keer dat ze zo’n lange trip met de caravan gingen maken maar ze pasten zich prima aan en vonden het heel spannend om iedere keer op een andere, onbekende locatie aan te komen en te wandelen.

Nadat we op donderdag de boel hadden opgezet en een lekker stuk met de hounds hadden gelopen, vonden we bij terugkomst een bierstand tegen over ons. Ze waren nog met het één en ander bezig maar zodra ze klaar waren konden we een biertje komen halen. Nou dat laat je je geen twee keer zeggen! Op vrijdag heeft Simon het parcours opgebouwd en mochten Cytaugh, Crumbaugh en Charlaigne even heerlijk de benen strekken. Met z’n drieën tegelijk denderde ze over het veld, prachtig om te zien. Cytaugh is nog steeds de snelste maar Crumbaugh deed niet veel voor zijn moeder onder!

Voor de coursing op zaterdag waren in totaal zo’n 100 windhonden gemeld maar omdat het in de ochtend niet erg vlotte was het tegen zessen eer alle courses waren gedraaid! Ik had Cytaugh niet gemeld voor de officiële coursing maar gelukkig mocht ze samen met Crumbaugh en Charlaigne nog een rondje coursen na afloop. Wat genoten ze hier weer van! Vooral Crumbaugh was zo ontzettend fanatiek en wilde iedere keer zo ontzettend graag het veld op, dat hij tijdens de normale wandelingen niet voorbij het veld te krijgen was, erg lastig!

Op zondag was de CAC show en hiervoor had ik Charlaigne gemeld. Was het alle dagen hiervoor mooi weer, op zondag kwam de regen met bakken uit de lucht. Er was 1 veteranen teef, 3 jeugdteefjes (waarvan Charlaigne de jongste was) en 1 openklas teef gemeld voor  keurmeesteres  Hanna Wozna-Gil uit Polen. Op het moment dat ik de ring instapte was het even droog en Charlaigne showde voorbeeldig. Ze liep zonder gek te doen netjes mee en bleef ook redelijk goed stilstaan, wonderbaarlijk! Ze eindigde als eerste!! Maar toen ze terug moest komen om te strijden voor BOB kwam het weer met bakken uit de lucht en wilde ze helemaal niets meer behalve terug naar de caravan! Aanvankelijk zouden we op maandag weer vertrekken maar daar de weersvooruitzichten geen beter weer voorspelden, besloten we maar om, tijdens een uurtje dat het droog was, de boel in te pakken en te vertrekken.

Zo gezegd zo gedaan maar tegen verwachting in was het ontzettend druk op de weg en kwamen we pas laat in de middag aan op ons overnachtingsplekje. Maandag in de middag waren weer thuis.

Het weekend erop zou Simon eigenlijk een coursing in Frankrijk moeten jureren maar die ging niet door vanwege een te laag aantal gemelde hounds. Jammer, het zou wel weer eens leuk zijn om in Frankrijk te coursen. Volgend jaar dan maar weer. Maar dit uitgevallen weekend gaf ons wel wat meer lucht om ons voor te bereiden op het tripje naar Engeland.

Wordt vervolgd!

 

En daarom testen de Nederlandse fokkers hun Deerhoundpupjes op levershunt!

 

Intussen weten wereldwijd alle Deerhoundfokkers dat levershunt een aandoening is die bij Deerhounds voorkomt. Een verantwoordelijke fokker test daarom zijn pups als ze ongeveer 7 weken jong zijn, om er zeker van te zijn dat hij geen pupje verkoopt die levershunt heeft. Ongeveer 2 tot 3% van de geboren pups kan namelijk deze afwijking hebben. Maar in Duitsland zijn ze er van overtuigd dat deze afwijking bij hun niet voorkomt!

Helaas: onlangs is er een Deerhoundpup vanuit Duitsland naar Nederland gekomen die na een paar dagen ziek werd en tevens vertoonde ze afwijkend gedrag zoals rondjes- en langs de muren lopen. In eerste instantie bleek dat er stenen in haar maag zaten en nadat dezen verwijderd waren, knapte de pup op. Maar dat was voor korte duur; na drie dagen vertoonde het teefje wederom het afwijkende gedrag, was ze ‘hondsberoerd’ en werd ze weer naar de dierenarts gebracht. Deze constateerde na bloedafname dat het ammoniakgehalte in het bloed bijna 5 keer zo hoog was als van een andere, gezonde hond. Deze combinatie van gedrag en ammoniakgehalte bevestigde de grote angst: levershunt.

Daar de pup zo ontzettend ziek was, het nog weken zou kunnen duren voordat ze eventueel geopereerd zou kunnen worden (terwijl eerst nog gediagnostiseerd moest worden om wat voor shunt het ging en of het wel geopereerd kon worden) en het hiervoor gevraagde bedrag meer dan abnormaal hoog zou zijn, besloten de eigenaren tot euthanasie.

Kunt u zich indenken hoe verschrikkelijk triest dit is? Een pup twee weken in huis hebben maar na de eerste paar dagen de ellende induiken met als eindresultaat euthanasie? En in dit geval hadden de eigenaren ook nog een broertje erbij genomen zodat ze zo fijn met elkaar konden opgroeien. Enig idee hoe erg het overgebleven pupje zijn speelkameraadje miste?? Het is intens triest om dat allemaal te moeten meemaken!

 

Je zou verwachten dat de fokkers de eigenaren zouden bijstaan in dezen maar na de eerste hobbel (waarbij ze wel met raad en daad hadden bijgestaan omdat ze weten dat hun pups stenen eten) en toen bleek dat het levershunt was, lieten de fokkers het afweten. “Bij ons komt levershunt niet voor, hebben we nog nooit gehad, het hele nest is verder gezond, het zullen wel weer steentjes zijn”  was alles wat de eigenaren in eerste instantie te horen kregen. Hierna namen de fokkers de telefoon niet meer op en reageerden niet meer op achtergelaten berichtjes.

Na een kleine week was er weer wat contact en uiteindelijk konden de eigenaren een nieuwe pup ophalen. Ze konden kiezen uit drie reutjes, er waren er nog twee uit het nest dat een week eerder geboren was en een broertje van het overleden teefje uit het laatste nest. Ze kozen voor het broertje. Wel moesten ze een papier ondertekenen dat ze geen (toekomstige) kosten, voor welke pup dan ook, zouden declareren. Dus ook de autopsie om aan te tonen waaraan het teefje was overleden moesten de eigenaren zelf betalen. Hadden de fokkers dan geen interesse in de uitslag?

Toen na drie weken het autopsierapport werd toegestuurd bleek dat het teefje niet alleen een levershunt had. Ze was echt dood en doodziek en mankeerde van alles, waaronder een aantal chronische aandoeningen die al veel langer gaande waren. Een operatie had haar niet kunnen redden.

Het is natuurlijk zeer vreemd dat de fokkers zelf niet hebben gezien dat het teefje niet in orde was. Ze moet het afwijkende gedrag ook daar al getoond hebben omdat de ammoniakwaarde in haar bloed zo ontzettend hoog was dat ze al behoorlijk vergiftigd moet zijn geweest. Maar ja, als je buitenshuis in een schuurtje moet opgroeien, en de fokkers komen maar een paar keer per dag kijken …….

Ik vind het in en in triest dat er Deerhoundpups (sowieso alle pups) op zo’n manier gefokt en gehouden worden, ik zou het echt niet zo kunnen doen. Als ik zie hoe vaak ze, ook ’s nachts, even behoefte aan contact hebben en na een knuffel weer lekker verder slapen, spelen of rondscharrelen, dan moet ik er niet aan denken om ze in een schuurtje of buitenkennel te houden. Er is overigens onderzoek gedaan naar het verschil in gedrag van pups die in huis opgroeien en die buiten in kennels gehouden worden. Een klein stukje tekst: “Puppy’s die buiten werden grootgebracht, vertoonden een verhoogde neiging tot onderdanig gedrag, een groter risico op agressie door angst en een verminderd vermogen om met nieuwe omstandigheden om te gaan”.

Dat laatste was dan ook goed te merken aan alle drie de pups; ze waren totaal niet gesocialiseerd, ze waren zelfs bang om in huis te komen! Zindelijk waren ze niet, ze schrokken van en waren bang  voor alles en aan de riem lopen konden ze ook niet. Qua opgroeien hadden de eigenaren net zo goed een pup uit een Hongaarse broodfokkerij kunnen halen.

 

Ik wil dan ook met klem adviseren, indien u interesse heeft in een Deerhound pup, geboren in Duitsland of waar dan ook, om erop te staan dat de pup getest wordt op levershunt en dat u ook het resultaat zwart op wit krijgt, voordat u tot aankoop over gaat. Ook een goede koopovereenkomst, waarin de rechten en plichten van beide partijen staan, kan u beschermen tegen een hoop financiële ellende en last but not least; zoek een fokker die de pups grotendeels in huis laat opgroeien, de ouderdieren een goede gezondheidscheck (o.a. hartonderzoek) geeft voordat er mee gefokt gaat worden en die de pups goed socialiseert (ook in niet huiselijke omgeving!). Het kan u een hoop verdriet en ellende besparen.

En is het niet ook dat wat ons verantwoordelijke, rashondenfokkers onderscheidt van broodfokkers???

 

Zeer interessante artikelen

 

Van Barb Heidenreich, van de beroemde “Fernhill Scottish Deerhounds”, kreeg ik de volgende zeer interessante artikelen toegestuurd. Je moet er even de tijd voor nemen maar het zijn stukken die zeker de moeite waard zijn om goed te lezen.
Het eerste artikel gaat over voeding en cardiomyopathie en het tweede over de lange termijn gezondheidsrisico’s van castreren.

https://www.o-cockaigne.eu/?page_id=19823

https://www.o-cockaigne.eu/?page_id=19846

De wonderen zijn de wereld nog niet uit!

 

Van 1979 tot en met 1981 hadden wij Ierse Wolfshonden. Hoe ik erbij kwam weet ik niet meer maar zij kregen iedere dag Taurine en L-Carnitine door hun eten. Dat was goed voor het hart.

Toen in 1996 een aantal van onze Deerhounds hartproblemen ontwikkelden en onder behandeling van Dr. Andrea Vollmar kwamen, konden ze meedoen aan het ontwikkelingsproject van Vetmedin. Dit medicijn zou het verslappen van de hartspier tegengaan. Gelukkig kregen mijn hounds het echte Pimobendan (de werkzame stof) en geen placebo’s en  hebben ze er nog een aantal jaren zeer goed op geleefd. Vetmedin is intussen HET medicijn bij DCM.

In 2018 werd er bij Brandir een lichte vorm van DCM vastgesteld en daar mijn ervaring met Vetmedin (Pimobendan) zeer positief was, twijfelde ik geen moment om hem dit standaard te geven. Na toediening verslechterde zijn hart niet verder.

 

Twee jaar geleden liet Sonja Brandir’s zus, Bernice, op haar hart controleren en er werd een zeer licht afwijking geconstateerd maar ze behoefte geen medicatie. Na controle vorig jaar was het advies van Dr. Tobias (de cardioloog in Hannover) om Taurine aan de voeding van Bernice toe te voegen. Na een dik half jaar liet Sonja Bernice weer controleren en haar hart was verbeterd!

Ook ik ben vorig jaar begonnen met het toevoegen van Taurine aan de maaltijden van mijn hounds. Na een paar maanden vond wederom een hartcontrole bij Brandir plaats en wat bleek ….. zijn hart was verbeterd! Een aantal maanden geleden ben ik ook Acetyl L-Carnitine en Omega 3 aan de voeding toe gaan voegen na het lezen van een aantal artikelen hierover. Zeer interessant! Hier de links naar de artikelen;

Nutritional therapy in the treatment of heart disease in dogs – https://www.o-cockaigne.eu/?page_id=19621&preview=true

Taurine, dog food, and heart disease in dogs – https://www.o-cockaigne.eu/?page_id=19619

 

Vrijdag 9 april was het weer eens tijd voor een controle van Brandir’s hart en wat bleek ….. het hart van Brandir was nog verder verbeterd!!! Deze trend zet zich dus door ondanks de redelijke hoge leeftijd van Brandir, hij wordt 17 mei 9 jaar! De combinatie van Vetmedin, Taurine, Acetyl L-Carnitine en Omega 3 doet echt wonderen. Brandir is nog zeer actief, evenals Bernice, wandelt iedere dag nog alle wandelingen mee en speelt af en toe met zijn dochter of kleinkinderen.

Omdat de Deerhound predisponibel is voor DCM, adviseer ik dan ook dringend om Acetyl L-Carnitine, Taurine en Omega 3 aan de voeding toe te voegen, niet alleen bij reeds bestaande hartafwijkingen maar ook preventief. Van beide 1 gram per dag is voldoende. Maar … het is natuurlijk ook zeer belangrijk dat u regelmatig het hart controleert en/of laat controleren om ernstigere problemen voor te zijn!!!

Eindelijk …..

 

Eindelijk kan ik het opbrengen om weer wat te schrijven. De lust en inspiratie ontbrak eenvoudig na het overlijden van Cearrean en door de drukte van de pupjes.

Het was een druk stel maar wat hadden ze een lol met elkaar! Ze groeiden voorspoedig, aten goed en alles, liepen netjes aan het riempje, vonden autorijden geen probleem en wat hebben ze veel geleerd van de oudere hounds. Het ging allemaal zeer voorspoedig.

Maar ik keek er eerlijk gezegd ook wel naar uit, dat drie van de zes zo rond 9 februari naar hun nieuwe eigenaren zouden gaan (Holly zou pas begin maart naar Duitsland vertrekken) maar het mocht niet zo zijn. Nadat de pups op 9 februari hun laatste enting hadden gekregen, werden ze in de avond allemaal ziek. In eerste instantie dacht ik dat het een reactie was op de enting maar omdat ze er allemaal lamlendig bij lagen en later ook gingen overgeven en diarree kregen, kwam ik al gauw tot de conclusie dat het iets ernstigers moest zijn. Ik had Calum ’s middags naar Annelies gebracht en ook hij bleek later niet lekker te zijn. Dit is natuurlijk wel het rotste wat je als nieuwe eigenaar kan overkomen en we hadden dan ook meer dan regelmatig contact.

Het bleek een maag-darmvirus te zijn dat rondom heerste en doordat de pups regelmatig mee gingen voor de socialisatie hadden ze dat ergens opgepikt. Na een week met ups en downs, hoge koorts, niet eten en drinken en dus meer dan een kilo afvallen, bleek na ontlasting onderzoek dat nu ook Giardia meespeelde! Wat een drama!!

 

Het is natuurlijk erg makkelijk als je je honden in kennels houdt; een paar keer per dag de hogedrukreiniger met ontsmettingsmiddel leeg spuiten en klaar maar zo gaat dat niet als je ze allemaal in huis hebt en ze lopen over je hele terrein van 5000 vierkante meter. Dus het enige dat hielp was iedere dag schoonmaken & ontsmetten en constant poepruimen & ontsmetten. Liters Dettol zijn er doorheen gegaan en de wasmachine draaide dag en nacht. Ik kan wel vertellen dat dit echt niet leuk was en het mij de lol goed ontnomen heeft. Voorlopig geen pups meer bij O’Cockaigne!

 

 

 

Maar intussen zijn we ettelijke weken verder en het gaat goed met de pups. De eigenaren zijn allemaal zeer gelukkig met ze en wat ik zo zie op de foto’s en de filmpjes en lees in de mailtjes, de pups ook met hun dienaren. Crumbaugh en Charlaigne zijn erg blij met elkaar en zetten hier de boel goed op stelten, graven kuilen waar ze in kunnen verdwijnen en vooral tijdens het nieuws ’s avonds op t.v. kunnen ze heerlijk bekvechten op de bank. Ze zien er goed uit en hebben heerlijke karaktertjes.

8 weekjes jong

`

 

We zijn nu een week verder na het afscheid van Cearrean. Het verdriet is er nog steeds, maar er is ook opluchting en berusting. Gelukkig heeft Cranston de pups waar hij een paar uur per dag mee doorbrengt, en dat houdt mij ook bezig. Hij is tenslotte zelf nog een pup, bijna 8 maanden oud, en vergeet regelmatig dat hij wat groter en sterker is dan de 8 weken oude pups en dat moet natuurlijk in goede banen worden geleid. Maar het levert regelmatig hele lachwekende momenten op!

 

 

 

Cranston vindt het heerlijk om speelgoed af te pakken van de pups en er dan voor te zorgen dat ze hem achterna komen om het terug te pakken. Maar Cranston kan ze natuurlijk ook gewoon meeslepen!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De tent staat iets langer dan een week, maar het zal niet zo lang meegaan als de tent waarmee Cranston en Callaghan hebben gespeeld! Cranston vindt dat het wel past, maar de naden denken daar anders over! En ook de tunnel heeft het zwaar te verduren.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De pups hebben eergisteren hun lever-shunttest ondergaan en gelukkig waren ze allemaal lekker laag met hun ammoniakgehalte. Volgende week krijgen ze hun tweede vaccinatie.

Aan de lijn lopen gaat elke dag beter, net als autorijden. Ze zijn al gewend aan de stofzuiger en de kettingzaag, en een kletterende pan of klapperende vuilniszak doet ze ook niet veel.

Nu Cearrean er niet meer is, hebben we besloten dat Crumbaugh ook maar moet blijven, wel zo leuk en goed voor Charlaigne, ze kunnen zich dan lekker met elkaar bezighouden. En het is een stuk gemakkelijker voor mij!

Cearrean Argyll

19-12-2018     Cearrean Argyll O’Cockaigne     7-1-2021

 

 

Donderdag 7 Januari 2021, een inktzwarte dag voor O’Cockaigne. Deze dag hebben we Cearrean Argyll laten inslapen.

 

Sinds begin augustus is ons bekend, na een bezoek aan de natuurgeneeskundige Judith Adriaansens, dat Cearrean ontzettende hoofdpijnen had. Na verschillende acupunctuursessies, osteopatische behandelingen, natuurgeneesmiddelen, reguliere geneesmiddelen, de MRI scan waaruit bleek dat er een cyste in zijn hoofd zit, speciale medicatie waaronder Gabapentine, Tramadol en prednisolon, wat allemaal weinig tot niets hielp, hebben we de ongelofelijk zware beslissing moeten nemen om Cearrean zijn rust te geven.

 

De afgelopen dagen ging het heel hard berg af. Je zag aan Cearrean’s ogen dat hij klapte van de hoofdpijn en hij genoot niet meer van het leven. Hij gromde de hele dag en nacht door naar alles wat in de buurt kwam, wilde niet meer spelen met Cranston, lag vaak tot ’s avonds laat buiten op een bedje en at de laatste dagen slecht. Hij viel regelmatig uit naar één van de andere hounds en ook de pupjes vond hij niet meer leuk. In huis moesten we hem al apart houden van de pupjes om ergernis te voorkomen maar voorheen ging het buiten nog wel goed en vond hij ze nog wel leuk.

 

Na nogmaals overleg te hebben gepleegd met de mensen bij wie Cearrean onder behandeling was, hebben we woensdag de knoop doorgehakt en heb ik Victoire Weijers-Koperberg, de acupuncturiste die ook regulier dierenarts is, gevraagd of zij bereid was om hier naar toe te komen en Cearrean van zijn hoofdpijn te verlossen. Gelukkig wilde zij dit doen en we spraken af voor donderdagmiddag.

 

Dat het een juiste beslissing was, bleek toen we donderdagmiddag een rondje met de pups door de tuin liepen en Cearrean meeliep. De pups liepen natuurlijk naar hem toe maar Cearrean zag het niet zitten en greep een pup. Luid gillend renden alle pupjes terug naar huis en ook Cranston was totaal van slag. Gelukkig had de pup geen verwondingen en herstelde zich razendsnel.

 

Maar wij hoefden niet meer te twijfelen.

 

Het verdriet is immens maar we zijn ook opgelucht; er heerst weer vrede en rust in huis. We merken het ook gelijk aan Brandir, Cytaugh en Cranston, ze zijn veel relaxter en vrijer; ze hoeven geen angst meer te hebben om gepakt te worden. Ik ben blij dat we deze afschuwelijke tijd achter ons laten, het is in en in triest dat dit Cearrean moest overkomen en dat er geen andere oplossing voorhanden was. Hij was zo’n levensgenieter!

 

 

Archieven